Διαβάζουμε στις πρωινές εφημερίδες (21/4/20) πως η χούντα μας έφτιαξε δρόμους, πως μας άφησε «υγιή» οικονομικά, πώς για τον ερχομό της δεν έφταιξε τελικά το παρακράτος αλλά οι κοινωνικοί αγώνες της «χαμένης άνοιξης» των 60’ς, αφού ο τεντιμποϊσμός των νεολαίων απειλούσε την κοινωνική ειρήνη και η χώρα έπρεπε —δυστυχώς— να μπει στο γύψο. Διαβάζουμε επίσης πως εξ αιτίας της αναγκαστικής αυτής “ανωμάλου επταετίας” εκ των υστέρων μας επιβλήθηκαν πολύ χειρότερα δεινά, αφού ως και τον εκ παρισίων εθνάρχη Καραμανλή κατέβαλε μια “σοσιαλμανία” παρανοϊκή και άρχισε τις κρατικοποιήσεις, νομιμοποίησε τους κομμουνιστές, έδωσε εργατικά δικαιώματα και διάφορα άλλα τέτοια …ακραία.
Αλλά τα δεινά του τόπου δεν σταμάτησαν εκεί αφού εξ αιτίας τού “μύθου τού Πολυτεχνείου” τα φρικιά και οι άπλυτοι μαλλιάδες επέβαλαν τη “χούντα του δημόσιου πανεπιστημίου” μην επιτρέποντας έκτοτε στην υγιή επιχειρηματικότητα των κολεγίων να ξεδιπλώσει το Νέο Ελληνικό Διαφωτισμό του Σκοιλ Ελικίκου. Διαβάζουμε ακόμα πως από τη μεταπολίτευση και δώθε επικράτησε γενικευμένη εξαλλοσύνη με αποτέλεσμα να γίνει «εθνική μας συνήθεια η διαδήλωση», μια συνήθεια που κλείνει τους δρόμους και διαλύει το εισόδημα του μαγαζάτορα, πώς η εξαλλοσύνη επεκτάθηκε και στις δημόσιες δαπάνες με αποτέλεσμα το «κράτος μας να καταχρεωθεί και να φαλιρίσει». Για όλα τούτα φταίνε εκείνοι οι τεντιμπόηδες του 60 και το πνεύμα τους που δεν πειθάρχησε ποτέ στο χωροφύλακα. Αυτά διαβάζουμε σήμερα στις πρωινές εφημερίδες.
Βλέπετε λοιπόν πως για τους πένες τής νέας μας κανονικότητας, ερμηνευτικό εργαλείο για την ανάλυση της πρόσφατης ιστορίας δεν είναι ούτε οι διεθνείς κοινωνικοί και πολιτικοί μετασχηματισμοί, ούτε η οικονομική ιστορία, ούτε οιαδήποτε θεωρία κοινωνικού ανταγωνισμού (θεός φυλάξει, άλλωστε η κοινωνιολογία θα μας κάνει κομμουνιστές!), ούτε οι παγκόσμιες πολιτισμικές τάσεις, ούτε τίποτα. Μοναδικό εργαλείο ερμηνείας είναι η υποτέλεια στην εξουσία του χωροφύλακα.
Και εδώ που τα λέμε αυτή η υποτέλεια δεν είναι που δίνει σε αυτές τις πένες ψωμάκι; Αυτό το καθημερινό γλύψιμο σε μερικούς γκάνκτερς του υποκόσμου που παριστάνουν την οικονομική ελίτ και σε μερικούς φασιστές του λευκού κολάρου που διεκπεραιώνουν το έργο της βιτρίνας τους (δηλαδή της κυβέρνησης); Ποια άλλη ερμηνεία της ιστορίας μπορούν να καταθέσουν λοιπόν αυτοί πέρα από το δίκαιο του κνούτου; Ποια άλλη ορθολογικότητα μπορούν να προβάλουν πέραν αυτής της διαχρονικής εμμονής του στρατοδίκη να φορτώνει στο θύμα το έγκλημα του θύτη;
Για τα δεινά της χούντας φταίνε λοιπόν όσοι αγωνίζονταν για ελευθερία, με τον ίδιο τρόπο που για τα τα εγκλήματα του σταλινισμού κατηγορούν σήμερα τα κατεξοχήν θύματα του Στάλιν … δηλαδή τους κομμουνιστές, με τον ίδιο τρόπο που για την ασυδοσία της αστυνομικής βίας κατηγορούνται τα κατεξοχήν θύματά της …δηλαδή οι αναρχικοί και οι μετανάστες, με το ίδιο τρόπο που για τους βιασμούς γυναικών από ημεδαπούς παλικαράδες κατηγορούνται οι γυναίκες «που τα ‘θελε ο πισινός τους».
Πάντα, λοιπόν, η ίδια ιστορία: για τους λύκους φταίνε τα πρόβατα. Η υποτέλεια είναι το μοναδικό μέτρο της ιστορίας τους. Η ελευθερία το δικό μας.