Υπάρχει ελπίδα για τους Παλαιστίνιους;
– “Μπορείτε να νικήσετε μόνοι σας;”, έκανα την κρίσιμη ερώτηση χωρίς περιστροφές.
Ο Ντουρούτι δεν απάντησε. Χάιδεψε το πηγούνι του. Τα μάτια του γυάλιζαν.
– “Ακόμα κι αν νικήσετε το μόνο που θα έχει μείνει στο τέλος θα είναι ένας σωρός από ερείπια”, του πέταξα για να διακόψω την περισυλλογή του.
– “Δεν φοβόμαστε τα ερείπια, πάντοτε σε παραπήγματα ζούσαμε. Δεν πρέπει να ξεχνάτε όμως ότι εμείς οι εργάτες ξέρουμε επίσης και να χτίζουμε. Εμείς φτιάξαμε τα μέγαρα και τα παλάτια σε όλο τον κόσμο και θα φτιάξουμε ακόμα καλύτερα, γιατί εμείς θα κληρονομήσουμε τη Γη και γι’ αυτό να μην έχετε καμία αμφιβολία. Η αστική τάξη λοιπόν, ας καταστρέψει τον κόσμο της πριν αποχωρήσει οριστικά από το προσκήνιο της ιστορίας. Εμείς, κουβαλάμε έναν καινούριο κόσμο, εδω, στις καρδιές μας. Κι ο κόσμος αυτός μεγαλώνει κάθε στιγμή. Μεγαλώνει και τούτη εδώ τη στιγμή, που σας μιλάω”.
Buenaventura Durruti
Μπροστά στο αποκαρδιωτικό θέαμα με τους σωρούς των ερειπίων, τα δεκάδες χιλιάδες σφαγμένα παιδιά, το ενάμιση εκατομμύριο εκτοπισμένους που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους κυνηγημένοι από τις βόμβες, την γενικευμένη πείνα που απειλεί να εξαπλωθεί εξαιτίας της απαγόρευσης που επέβαλαν οι σιωνιστές στη διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας, μέσα σε αυτό το απέραντο πηχτό σκοτάδι αναρωτιέται κανείς, υπάρχει κάποια ελπίδα για τους Παλαιστίνιους; Πώς θα μπορούσε να μοιάζει η νικηφορα επόμενη μέρα για τους κατοίκους της μαρτυρικής Γάζας; Ποιο είναι εκείνο το πολιτικό διακύβευμα που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως βάλσαμο για το ατελείωτο συλλογικό μαρτύριο, την προμελετημένη βαρβαρότητα που υφίσταται στο πετσί του μήνες τώρα ο άμαχος πληθυσμός της περιοχής; Η ίδια η Χαμάς, προέβηκε σε μια κίνηση χωρίς προηγούμενο, και ζήτησε συγγνώμη απ’ τον πληθυσμό της Γάζας για τις κακουχίες και τα σαδιστικά βασανιστήρια που έχουν υποστεί στα χέρια των ισραηλινών από την έναρξη των εχθροπραξιών και μετά.i Προειδοποίησε ωστόσο ότι “ο πόλεμος θα συνεχιστεί”, αφού στο τέλος αυτης της επώδυνης διαδικασίας τους Παλαιστίνιους περιμένει μια νέα συλλογική ύπαρξη βασισμένη στην “νίκη και την ελευθερία”.
Αν υπάρχει κάτι που μπορούμε να συμπεράνουμε από την παραπάνω δήλωση αναφορικά με τις προθέσεις της Χαμάς και της Αντίστασης γενικότερα, αυτό είναι ότι για τις συνασπισμένες αντιστασιακές οργανώσεις της Γάζας μια ενδεχόμενη “νίκη” επί του Ισραήλ δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να σηματοδοτήσει μια επιστροφή στο status quo ante, δηλαδή την κατάσταση που υπήρχε στην Γάζα πριν την επίθεση της 7ης Οκτ. Έχω την αίσθηση ότι η ίδια η λογική της σύγκρουσης που βρίσκεται σε εξέλιξη, υποχρεώνει τις αντιστασιακές οργανώσεις να οριοθετήσουν τους προγραμματικούς στόχους τους γύρω απ’ τους εξής άξονες: α) την οριστική άρση της πολιορκίας από το Ισραήλ, β) την υλοποίηση ενός εκτεταμένου προγράμματος πλήρους ανοικοδόμησης της λωρίδας με πόρους που θα προέρχονται τόσο από συμμαχικά κράτη, όσο και από πολεμικές αποζημιώσεις που θα κληθεί να καταβάλλει το σιωνιστικό μόρφωμα για την εκτεταμένη καταστροφή που έχει προκαλέσει, γ) την αναγνώριση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της ελεύθερης Παλαιστινιακής κυβέρνησης πάνω στους θαλάσσιους και χερσαίους πόρους της περιοχής, δ) την άνευ όρων απελευθέρωση των χιλιάδων Παλαιστίνιων που σαπίζουν στα γκουλάγκ του Ισραήλ κάτω απ’ το τυραννικό καθεστώς της “διοικητικής κράτησης”, και την ανταλλαγή τους με τους ισραηλινούς ομήρους που μεταφέρθηκαν στην Γάζα στις 7 Οκτ.
Τα μέτρα αυτά θα σημαίνουν ουσιαστικά και τη διπλωματική αναγνώριση των οργανώσεων της Αντίστασης ως “νόμιμων” πολιτικών εκπροσώπων του λαού της Γάζας. Θα δημιουργήσουν τις απαραίτητες αντικειμενικές συνθήκες ώστε οι επαναστατικές αρχές που μπορεί να αναλάβουν τη διοίκηση της Γάζας μετά τον πόλεμο, να μην έχουν την ίδια τύχη με την αξιολύπητη “Παλαιστινιακή Αρχή”, η οποία δεν είναι παρά ο θλιβερός διαχειριστής των κονδυλίων της “διεθνούς αρωγής”, που προορίζονται να χρηματοδοτήσουν την σταδιακή εξαφάνιση του Παλαιστινιακού λαού από τα ίδια τα εδάφη του. Κάτι τέτοιο βέβαια θα σημάνει και την οριστική de jure διχοτόμηση του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος των Παλαιστινιων, έπειτα απ’ τον de facto διαχωρισμό που επήλθε ως αποτέλεσμα του πραξικοπήματος της Φατάχ και της εμφύλιας σύρραξης που ακολούθησε το 2006. Ωστόσο, δεν ξέρω τι νόημα θα είχε να επιμείνουν οι μαχητικές οργανώσεις σε μια πολιτική “εθνικής ενότητας” που θα είχε σαν στόχο την νεκρανάσταση της “κυβέρνησης” της Ραμάλα. Η γενοκτονία που διεξάγουν οι ισραηλινοί στην Γάζα έδειξε για μια ακόμη φορά τον πραγματικό ρόλο της Π.Α. που όχι μόνο δεν διέκοψε τις – επικερδείς – σχέσεις της με το Ισραήλ, αλλά ανέλαβε να καταπνίξει στρατιωτικά και τις ανεξάρτητες συνιστώσες του αντιστασιακού κινήματος στη Δυτική Όχθη (π.χ. οι Ταξιαρχίες της Τζενίν, Lions’ Den, κλπ). Έφτασε μάλιστα στο σημείο να δολοφονήσει ακτιβιστές που σχεδίαζαν ένοπλες επιθέσεις ενάντια στις δυνάμεις κατοχής, προκαλώντας μικρής κλίμακας εμφύλιες συρράξεις στη Τζενίν, την Ραμάλα και αλλού. Όπως έγραφε πίσω στο 2016, το μέλος του πολιτικού γραφείου του PFLP, Χαλίλ Μαγκντεσί, “Η Παλαιστινιακή Αρχή έχει γίνει ο εκπρόσωπος των παλαιστινιακών καπιταλιστικών δυνάμεων – ενός μειοψηφικού τομέα που εμποδίζει αντί να στηρίζει τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού για απελευθέρωση”.ii Μένει να φανεί αν η αναμενόμενη επιστροφή των χιλιάδων ριζοσπαστών μαχητών από τις ισραηλινές φυλακές είναι ικανή να διευρύνει την κοινωνική βάση υποστηρίξης των αντιστασιακών δυνάμεων στη δυτική Όχθη και να δημιουργήσει με αυτόν τον τρόπο συνθήκες αποσταθεροποίησης για το δοσιλογικό καθεστώς που εχει εγκαθιδρύσει η Π.Α.
Από την άλλη, πριν ακόμη απ’ τον πόλεμο, η κυβέρνηση της Χαμάς είχε χρησιμοποιήσει τον οικονομικό αποκλεισμό που επέβαλε το Ισραήλ σαν μοχλό για να χτυπήσει την εμβρυακή επιχειρηματική τάξη της Γάζας που διατηρούσε στενές εμπορικές και οικονομικές σχέσεις με τον κατακτητή. Μετά την απαγόρευση των εισαγόμενων προϊόντων, η επιχειρηματική ελίτ της περιοχής απώλεσε πολύ γρήγορα την οικονομική δύναμη που είχε συγκεντρώσει. Η Χαμάς ήθελε να διαρρήξει εντελώς τους δεσμούς της εξάρτησης των Παλαιστίνιων από την ισραηλινή καπιταλιστική οικονομία και πολύ σύντομα τα αιγυπτιακά καταναλωτικά προϊόντα αντικατέστησαν τα εμπορεύματα απ’ το Ισραήλ στις υπαίθριες αγορές και τα καταστήματα της Γάζας.iii Το εισαγωγικό εμπόριο τέθηκε κάτω απ’ τον έλεγχο της ισλαμικής κυβέρνησης, αφού η Χαμάς διηύθυνε και είχε την συνολική επίβλεψη της λεγόμενης “οικονομίας των τούνελ” μέσω της οποίας η Γάζα προμηθευόταν το μεγαλύτερο μέρος από τα βασικά αγαθά που χρειαζόταν ο πληθυσμός για να επιβιώσει. Έτσι , επιβλήθηκε ένα είδος ιδιότυπης “εθνικοποίησης” στις εισαγωγές, εφόσον τα τούνελ της Χαμάς ήταν πιο ανθεκτικά, πιο ευρύχωρα και σκαμμένα σε μεγαλύτερο βάθος από αυτά των απλών λαθρέμπορων. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι αν η Αντίσταση παρέμεινε προσηλωμένη στον στόχο της οριστικής απελευθέρωσης όταν ήταν αναγκασμένη να ενεργει μέσα σε συνθήκες ασφυκτικού αποκλεισμού από στεριά, αέρα και θάλασσα , είναι μάλλον απίθανο να συμβιβαστεί με οτιδήποτε λιγότερο τώρα που πέτυχε να ξαναφέρει το Παλαιστινιακό ζήτημα στο προσκήνιο και τα ισραηλινά άρματα μάχης είναι και πάλι μέσα στην εμβέλεια των ρουκετών της ταξιαρχίας Al-Qassam. Η μόνη υποχώρηση που προς το παρόν φαίνονται διατεθειμένες να κάνουν οι αντιστασιακές οργανώσεις είναι ότι δεν συμπεριέλαβαν το ζήτημα της επιστροφής των προσφύγων στην ημερήσια διάταξη των προτάσεων και αντί-προτάσεων που διατυπώνονται εκατέρωθεν αναφορικά με τις προϋποθέσεις για μια άμεση κατάπαυση του πυρός. Κάτι που δείχνει έμμεσα την πρόθεση τους να δουλέψουν για μια επίλυση μέσα στο θεσμικό πλαίσιο που έχει θέσει το Όσλο, αλλά με όρους ουσιαστικούς για την πλευρά των Παλαιστίνιων και με μια de facto, άμεση αναγνώριση της ανεξαρτησίας τους.
Φυσικά, η ανεξαρτησία δεν πρόκειται να πέσει από τον ουρανό, ούτε θα είναι ευγενική χορηγεία από κάποιον “ισχυρό προστάτη” προς τους Παλαιστίνιους της Γάζας. Ακόμη και το “διεθνιστικό” Ιράν, το μόνο που κάνει είναι να προσφέρει στους Παλαιστίνιους τα απολύτως απαραίτητα μέσα για την συλλογική αυτοάμυνα τους απέναντι στον μανιακό εχθρό.iv Έχουν παρέλθει οι εποχές που οι Παλαιστίνιοι υπέμεναν με καρτερία και περίμεναν την λύτρωση από τους αυτόκλητους σωτήρες του ενός ή του άλλου παρηκμασμένου αραβικού καθεστώτος (χασεμιτική μοναρχία, Νάσσερ). Τα βίντεο της αντίστασης που διακινούνται καθημερινά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και δεν υποβάλλονται στην πολιτική λογοκρισία της ανεκδιήγητης Δύσης ως υλικό προερχόμενο από “τρομοκρατικές οργανώσεις”, είναι η πιο αδιάσειστη απόδειξη ότι η επιχειρησιακή ευχέρεια του ένοπλου αγώνα πολύ λίγο έχει πληγεί ως αποτέλεσμα της βαναυσότητας της σιωνιστικής εισβολής. Σε ένα τέτοιο οπτικό ντοκουμέντο καταγράφεται λεπτό προς λεπτό, μια επιτυχημένη επίθεση των ανταρτών ενάντια στην περίφημη μονάδα Egoz των IDF , που υποτίθεται ότι ειδικεύεται στην διεξαγωγή ανορθόδοξου πολέμου σε αστικό-μητροπολιτικό περιβάλλον. Το βίντεο δείχνει τους Παλαιστίνους μαχητές να χτυπούν με θερμοβαρική κεφαλή το κρυσφήγετο όπου έχουν στήσει το κέντρο επιχειρήσεων τους οι ισραηλινοί κομάντος στο νοσοκομείο Nasser της Χαν-Γιούνις. Αφού κατοπτεύουν το κτήριο για αρκετά λεπτά χωρίς να γίνουν αντιληπτοί, οι μαχητές εκτοξεύουν την ρουκέτα Γιασσίν που βρίσκει στόχο και προκαλεί μια έκρηξη τόσο ισχυρή ώστε καταστρέφονται ολοσχερώς τα παράθυρα που βρίσκονται σε αμφότερες τις πλευρές του αυτοσχέδιου “διοικητηρίου” της “ελίτ” μονάδας των IDF, ενώ παράλληλα το δωμάτιο γεμίζει με μαύρο καπνό.v Σύμφωνα με το δίκτυο αντιπληροφόρησης Electronic Intifada, μόνο από αυτή την μεμονωμένη επίθεση είναι πιθανό ότι οι IDF υπέστησαν διψήφιο αριθμό απωλειών, αφού παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια επίλεκτη μονάδα που έχει εκπαιδευτεί στις τεχνικές του ανταρτοπολέμου, οι απρόσεκτοι ισραηλινοί διοικητές είχαν συγκεντρώσει στο ίδιο σημείο μια μεγάλη ομάδα στρατιωτών, αντί για τη διασπορά τους σε μικρές ομάδες , όπως ορίζει το στρατιωτικό δόγμα του ασύμμετρου πολέμου.
Εδώ είμαστε υποχρεωμένοι να θυμηθούμε τα διδάγματα από τον πόλεμο της Ουκρανίας , όπου στα αρχικά στάδια της σύγκρουσης έγινε φανερό ότι η τεχνολογική υπεροπλία δεν συνεπάγεται απαραίτητα την ύπαρξη ποιοτικών δυνάμεων πεζικού, με επαρκή κατάρτιση και πείρα. Αυτό που επίσης προκαλεί εντύπωση είναι η ευκολία με την οποία φαίνεται ότι κινούνται οι αντάρτες μέσα στις ισοπεδωμένες πόλεις της Γάζας. Είναι χαρακτηριστικό ότι το μεγαλύτερο μέρος των αντάρτικων επιθέσεων έχει σημειωθεί σε περιοχές όπου οι IDF ισχυρίζονται ότι έχουν εκκαθαριστεί από τα υπολείμματα των ένοπλων οργανώσεων. Είναι προφανές ότι ο ισχυρισμός αυτός απέχει πολύ από την πραγματικότητα, εφόσον οι Παλαιστίνιοι μαχητές αισθάνονται αρκετά άνετα ώστε όχι μόνο να φέρνουν σε πέρας τις ενέδρες τους, αλλά και να τις αποτυπώνουν σε υψηλής ποιότητας βίντεο, πολλές φορές ακόμα και με πολλαπλές γωνίες λήψης! Όλα αυτά προϋποθέτουν ευχέρεια στην επικοινωνία και τον συντονισμό ανάμεσα στις διαφορετικές ομάδες των δολιοφθορέων, πράγμα που σημαίνει ότι τόσο η κεντρική διοίκηση του ενωμένου μετώπου της Αντίστασης, όσο και η ικανότητα της να συντονίζει τις επιχειρήσεις παραμένουν ανέπαφες παρά την εκτεταμένη καταστροφή.vi Οι σιωνιστές μπορεί ήδη να κάνουν τα σχέδια τους για την πώληση πολυτελών ακινήτων στην “ριβιέρα” της Γάζας, ωστόσο για να γίνουν πραγματικότητα αυτοί οι ευσεβείς πόθοι θα πρέπει πρώτα να ηττηθεί κατά κράτος η Αντίσταση, κάτι που δεν φαίνεται μέχρι στιγμής να συμβαίνει. Ίσα, ίσα που οι IDF υποχρεώθηκαν να αποχωρήσουν με την ουρά στα σκέλια από την Χαν-Γιούνις εξαιτίας της φθορας που τους προκάλεσε η συνεχής παρενόχληση από τους Παλαιστίνιους άτακτους.
Η αδυναμία της πολεμικής μηχανής του Ισραήλ να εξουδετερώσει τις αντιστασιακές οργανώσεις, έχει οδηγήσει σε μια ολοένα και πιο παρανοϊκή προσέγγιση ως προς τα μέσα που χρησιμοποιούν οικ κατακτητές για να λυγίσουν τη θέληση του λαού της Γάζας. Η απαγόρευση της ανθρωπιστικής βοήθειας και οι επανειλημμένες σφαγές που διέπραξαν οι δυνάμεις κατοχής σε βάρος των εθελοντών στις δομές αλληλεγγύης του ΟΗΕ και των διαπιστευμένων ΜΚΟ, αποτελεί απλώς κομμάτι μιας ευρύτερης στρατηγικής που αποβλέπει στην οριστική εκδίωξη των Παλαιστίνιων από την διαφιλονικούμενη περιοχή. Ο δουλοπρεπής Σίσσυ, ο νεκροθάφτης της αιγυπτιακής εξέγερσης του 2011, έχει από τώρα φροντίσει να κατασκευάσει ένα αχανές στρατόπεδο συγκέντρωσης στις ερημικές τοποθεσίες της χερσονήσου του Σινά, για να μαντρώσει εκεί μέσα τους εξαθλιωμένους πρόσφυγες από την Γάζα, μόλις οι ισραηλινοί δώσουν την διαταγή να ανοίξει το συνοριακό πέρασμα της Ράφα.vii Σίγουρα, οι συνθήκες προμελετημένης λιμοκτονίας και γενικευμένης ανασφάλειας που με τόση επιμέλεια έχει διαμορφώσει στον θύλακα ο στρατός κατοχής, θα αποτελέσει ένα πολύ πειστικό επιχείρημα για τον λαό της Γάζας, όταν οι σιωνιστές ρίξουν για άλλη μια φορά στο τραπέζι την ιδέα της “εθελοντικής” μετανάστευσης των Παλαιστίνιων από, μια ισοπεδωμένη κατά τα άλλα, περιοχή.
Η εν ψυχρώ εκτέλεση με δύο ρουκέτες από drone των τριών γιών και των τεσσάρων εγκονών του αρχηγού του Πολιτικού Γραφείου της Χαμάς, Ισμαήλ Χανίγιε, απορρέει από την ίδια διεστραμμένη αντίληψη που έχουν οι ισραηλινοί στρατηγοί για τη διεξαγωγή του “πολέμου” στη Γάζα.viii Θύμαμαι ότι στην αρχή της εισβολής η ισραηλινή προπαγάνδα είχε κατακλύσει τα δυτικά ΜΜΕ με δημοσιεύματα για τα ηγετικά κλιμάκια της Χαμάς που διαμένουν μόνιμα στο Κατάρ , ζώντας μια ζωή μέσα στην χλιδή και την πολυτέλεια, σε αντίθεση με τους απλούς ανθρώπους της Γάζας που είχαν αφεθεί στην τύχη τους ν’ αντιμετωπίσουν μόνοι τους την ισραηλινή λαίλαπα μετά τις επιθέσεις της 07/10. Με αυτό οι σιωνιστές ήθελαν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι ενώ ο μέσος Παλαιστίνιος είχε τα πάντα να χάσει υπομένοντας τα δολοφονικά αντίποινα του Ιραήλ, οι αξιωματούχοι της Χαμάς ουσιαστικά δεν ρίσκαραν τίποτα όταν αποφάσισαν να εξαπολύσουν την επιχείρηση al-Aqsa. Η στοχευμένη δολοφονία της οικογένειας του Χανίγιε έρχεται να διαψεύσει από μόνη της την ισραηλινή προπαγάνδα. Οι ισραηλινοί γνώριζαν πολύ καλά ότι μπορούσαν να διαδιδουν ανενόχλητοι τα ψέματα τους στον διεθνή τύπο, αφού κανένας από την Χαμάς δεν θα έβγαινε δημόσια να αποκαλύψει ότι τα παιδιά του Χανίγιε βρίσκονταν όλον αυτόν τον καιρό στην Γάζα, για να μην γίνουν αυτόματα στόχος των σιωνιστικών ταγμάτων θανάτου. Είναι απολύτως εξοργιστικό ότι τα τιποτένια ανθρωπάκια που έχουν στα χέρια τους την πολιτική εξουσια στις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες του παγκόσμιου Βορρά κι έχουν σαν μοναδική τους έννοια πώς να εκπληρώσουν καλύτερα τις εντολές που παίρνουν απ’ τα οικονομικά αφεντικά τους , μηπως και παρατείνουν για λίγο καιρό ακόμα την παραμονή τους στην εξουσία, έχουν το θράσσος να κατηγορούν για “ιδιοτέλεια” και διαφθορά ανθρώπους που στρατεύονται ολοκληρωτικά σε έναν συλλογικό σκοπό που τους υπερβαίνει. Που παίζουν τη δική τους ζωή, αλλά και αυτή των αγαπημένων τους προσώπων, κορώνα, γράμματα για τα ιδανικά και τα πιστεύω τους. Ακόμη κι αν δεν συμφωνούμε με τις πεποιθήσεις του Χανίγιε, ή τους πολιτικούς στόχους της Χαμάς, δεν μπορούμε παρά να θαυμάσουμε το κουράγιο αυτών των ανθρώπων που κινδυνεύουν κάθε στιγμή να δολοφονηθούν από τους ισραηλινούς, οι οποίοι δεν σέβονται ούτε σύνορα, ούτε τους πιο στοιχειώδεις κανόνες συμβίωσης ανάμεσα στα κράτη. Αυτό το πολιτικό θάρρος έχει γίνει είδος υπό εξαφάνιση στις δυτικές κοινωνίες, όπου όπως έγραφε η Λέιλα Χάλεντ, ο αμετροεπής εγωισμός και ο ατομικισμός λογίζονται ως οι μοναδικές αρετές του ορθολογικού υποκειμένου.ix
Όπως και να’ χει, η οριστική εκκένωση του Παλαιστινιακού θύλακα και η προσάρτηση του στην επικράτεια του Ισραήλ αποτελεί βασικό κομμάτι των γεωπολιτικων σχεδιασμών του ισραηλινού κράτους και ανταποκρίνεται πλήρως στην στρατηγική αντίληψη που έχει το ισραηλινο κατεστημένο για τον ρόλο της χώρας στον νέο πολυπολικό κόσμο που αναδύεται μέσα απ’ τις φλόγες του Ρωσο-ουκρανικού πολέμου. Αναφέρομαι εδώ στα πλούσια κοιτάσματα φυσικού αερίου που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα στα ανοικτά της Γάζας και τα οποία το Ισραήλ χρειάζεται πάση θυσία να βάλει στο χέρι ώστε να αναβαθμίσει ακόμα περισσότερο τη θέση του στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.x Ο εξοστρακισμός της Ρωσίας από τις ενεργειακές αγορές της Ευρώπης έχει δημιουργήσει τις συνθήκες για μια αναδιάταξη των γεωπολιτικών ρόλων και το Ισραήλ θέλει να γεμίσει το κενό που άφησε η αποχώρηση των Ρώσων, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του βασικού προμηθευτή ενέργειας για το οικονομικό μπλοκ της ΕΕ. Πέρα από την ανάγκη για φυλετική “καθαρότητα” και πολιτισμική ομοιογένεια που αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο του σιωνιστικού οράματος για το Εβραϊκό κράτος, εδώ έχουμε να κάνουμε και με μια πολιτική οικονομια της γενοκτονίας. Την εθνοκάθαρση του Παλαιστινιακού πληθυσμού της Γάζας ως προϋπόθεση για την επανάκαμψη της λιμνάζουσας καπιταλιστικής οικονομίας του σιωνιστικού μορφώματος μέσω της ενεργειακής αναβάθμισης του.
Στο μεταξύ, το σιωνιστικό εγχείρημα αιμορραγεί. Όχι μόνο στο μητροπολιτικό θέατρο του ανταρτοπολέμου της Γάζας, αλλά και από την μαζική έξοδο των Εβραίων εποίκων που τρομαγμένοι έσπευσαν να εγκαταλείψουν τις εμπόλεμες ζώνες του Ισραήλ, μετά την έναρξη των εχθροπραξιών. Το ισραηλινο περιοδικό Zman υπολογίζει τους Εβραίους έποικους που επέστρεψαν στις χώρες καταγωγής τους στις 500.000, μια εκτίμηση που μια εφημερίδα της Ιορδανίας αναθεώρησε, τοποθετώντας την κοντά στον αριθμό των 370.000.xi Η εξέλιξη αυτή φανερώνει και το αποκρουστικό πρόσωπο του διεθνούς Σιωνισμού, ως ενός αποικιοκρατικού εποικιστικού κινήματος που μαζεύει τυχοδιώκτες απ’ όλο τον κόσμο και τους μεταφυτεύει για δωρεάν εγκατάσταση σ’ έναν τόπο που ούτε έχουν ανάγκη, ούτε δικαίωμα να βρίσκονται. Οι περισσότεροι από τους “μετανάστες” που πραγματοποίησαν την περίφημη Aliyah τα τελευταία τριάντα χρόνια δεν έτρεχαν να ξεφύγουν από κάποιον διωγμό, ούτε εκτοπίστηκαν παρά τη θέληση τους εξαιτίας της φτώχειας, της κλιματικής αλλαγής, ή του πολέμου. Οι πιο πολλοί από αυτούς είναι θρησκόληπτοι σκοταδιστές, ή ακραιφνείς εθνικιστές, γαλουχημένοι με την μυθολογία των σιωνιστικών πολεμικών “κατορθωμάτων”. Για τον καθένα από αυτούς η “εβραϊκή πατρίδα” σημαίνει και κάτι διαφορετικό. Κάποιοι πάνε εκεί για να αφοσιωθούν στην προσευχή και την μελέτη των ιερων κειμένων, αλλά και για να μην πληρώνουν φόρους. Άλλοι αδημονούν να επισκεφτούν τον τόπο όπου οι Εβραίοι έπαψαν να είναι τα “αιώνια θύματα” κι έγραψαν μια καινούρια σελίδα της ιστορίας τους, γεμάτη με σαρωτικές νίκες κι ένδοξες κατακτήσεις, σύμφωνα πάντα με την εγκεκριμένη ισραηλινή ιστοριογραφία. Γι’ αυτούς τους νεαρούς εθελοντές , το Ισραήλ είναι ο τόπος όπου μπορούν να επιδοθούν στα δικά τους “παιχνίδια πολέμου”, να νιώσουν την έξαψη της μάχης, ή ακόμα και να ικανοποιήσουν τα πιο καταπιεσμένα σαδιστικά τους ένστικτα, ασκώντας κτηνώδικη βία πάνω στους ανυπεράσπιστους ανθρώπους της Γάζας και της Δυτικής Όχθης.
Αυτό το κύμα της μαζικής φυγής, η αντίστροφη μετανάστευση μακριά από το Ισραήλ είναι που γεμίζει τους ιθύνοντες του Σιωνισμού με τρόμο, πιο πολυ κι απ’ τις υπολογίσιμες απώλειες των IDF στα πεδία των μαχών. Πιο πολύ κι απ’ την στρατιωτική ήττα, οι σιωνιστές φοβούνται μια πολιτική ήττα. Η νέα γενιά άλλωστε των αμερικανών Εβραίων δείχνει να υιοθετεί μια ολοένα και πιο έντονα επικριτική στάση απέναντι στο Ισράηλ και τις ειδεχθείς πολιτικές του. Ένα μεγάλο κομμάτι από αυτά τα μεμονωμένα πολιτικοποιημένα υποκείμενα ένωσαν τις δυνάμεις τους σε μια νέα βάση, για να παίξουν τον ρόλο της εμπροσθοφυλακής στο κίνημα διαμαρτυρίας που έχει ξεσπάσει στις ΗΠΑ ενάντια στη σφαγή των Παλαιστίνιων της Γάζας. Πολλοί απ’ αυτούς τους ακτιβιστές πραγματοποίησαν σε νεαρή ηλικία το “προσκύνημα” στην εδαφική εστία του Σιωνισμού, αλλά υπέστησαν ένα ισχυρό πολιτισμικό σοκ όταν είδαν και βίωσαν από πρωτο χέρι τις φρικαλεότητες της κατοχής και το καθημερινό μαρτύριο που είναι υποχρεωμένοι να υπομένουν οι Παλαιστίνιοι στην Δυτική Όχθη και την Γάζα. Η τραυματική αυτή εμπειρία τους αποξένωσε από τον εβραϊκό εθνικισμό και τους μετέτρεψε σε ορικισμένους πολέμιους της κατοχής των Παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ.xii
Η έξοδος των εποίκων δείχνει και προς μια θεμελιώδη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο κατ’ ευφημισμό “εθνικό” κίνημα του Σιωνισμού και το κίνημα εθνικής απελευθέρωσης των Παλαιστίνιων. Για πολλούς σιωνιστές, κυρίως αυτούς που αποτελούν την κρίσιμη μάζα των ορδών που ακρωτηριάζουν την Δυτική Όχθη με τους εποικισμούς-προκεχωρημένα φυλάκια του Σιωνισμού, το Ισραήλ δεν είναι παρά μια υιοθετημένη πατρίδα. Μια ατομική επιλογή που έγινε χωρίς προσωπικό κόστος, μια ελκυστική ενδεχομενικότητα ανάμεσα σε τόσες άλλες που είναι διαθέσιμες στους ανθρώπους που ανήκουν στις υψηλότερες βαθμίδες της ταξικής ιεραρχίας, όπως είναι οι περισσότεροι Εβραίοι της διασποράς, κυρίως στις ΗΠΑ και την Γαλλία. Όπως κάθε άλλη λάιφ-στάιλ επιλογή, αν δεν ευδοκιμήσει ή αν δεν επιφέρει το προσδωκόμενο αποτέλεσμα, είναι εύκολο για το υποκείμενο να την απαρνηθεί. Να μαζέψει τα πράγματα του και να επιστρέψει στην διαμερισματάρα του στην 5th Avenue, ή στο 4ο διαμέρισμα του Παρισιού, μιας και οι πιο πολλοί έποικοι είναι κάτοχοι διπλής υπηκοότητας. Από την άλλη, οι Παλαιστινιακές μάζες είναι ριζωμένες και δεμένες με την γη τους, τόσο με όρους ιστορικούς, όσο και ταξικούς. Για να το πούμε διαφορετικά, δεν φεύγουν επειδή δεν έχουν που αλλού να πάνε. Από την άλλη, όσοι υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους κυνηγημένοι το 1948 ή το 1967, κραδαίνουν ακόμα στα χέρια τους τα σκουριασμένα κλειδιά σπιτιών που τώρα πια δεν υπάρχουν. Κοιμούνται και ξυπνούν με την ελπίδα ότι θα επιστρέψουν σε μια Παλαιστίνη που είναι πιο πολύ ιδέα και λιγότερο πραγματικότητα. Ότι έτσι θα ξεφυγουν από την εξαθλίωση και την φτώχεια των προσφυγικών καταυλισμών. Εκείνοι δεν χρειάζεται να πειστούν από την υπόσχεση των φορο-ελαφρύνσεων ή από γυαλιστερές διαφημιστικές εκστρατείες που προπαγανδίζουν την επιστροφή στην “βιβλική γη”, όπως γίνεται με τους καλοαναθρεμένους αμερικανο-εβραίους “παλιννοστούντες”. Ίσως αυτή να είναι και η αποφασιστική διαφορά που τελικά θα καθορίσει την έκβαση αυτής της άνισης αναμέτρησης ανάμεσα στον ισραηλινό Γολιάθ και τον Παλαιστινιακό Δαβίδ.
ii Λ. Χάλεντ, Ο Λαός μου θα ζήσει (Εκδόσεις Α/συνέχεια), σελ. 18.
iii A. Hovdenak, The Public Services Under Hamas in Gaza.
iv F. Halliday, Revolution and World Politics (Macmillan Press), σελ. 124-129.
v Δείτε εδώ το σχετικό βίντεο.
vi Observing the Helicopters’ – Quds Brigades Rleases Latest Video, Palestine Chronicle.
vii Egypt building ‘enclosure’ for displaced Gazans in Sinai: report, NGO.
viii Israeli forces kill three children of Hamas leader Ismail Haniyeh in Gaza.
ix Χάλεντ, σελ. 204.
x Μ. Νικολακάκη, Πόλεμος και Ειρήνη στην Εποχή των Τεράτων.
xi Report: Nearly 0,5m Israelis left Israel after 7 October.
xii Z. Iqbal, Why so many young Jewish Americans are anti-Zionist.
