Στις 9 του Γενάρη, στο εργοτάξιο του νέου γηπέδου στην Νέα Φιλαδέλφεια, μια μέρα που τα πάντα ήταν καλυμμένα με πάγο, ένας 60χρονος εργάτης πέφτει από την σκαλωσιά από ύψος 25 μέτρων και σκοτώνεται ακαριαία.
Ας ξεκινήσουμε με τα προφανή. Ένας άνθρωπος 60 χρονών, με δύο παιδιά, είναι υποχρεωμένος να δουλεύει, σε αυτή την ηλικία, πάνω σε σκαλωσιές. Καλωσήρθατε στον 19ο αιώνα, όταν η στιγμή που έπαυες να δουλεύεις ήταν και η στιγμή του τέλους σου. Πως είναι δυνατόν, ένας οικοδόμος 60 χρονών να μην έχει πάρει σύνταξη; Ποια ηθική, πολιτική, οικονομική λογική κάνει δυνατή τέτοια βαρβαρότητα; Αλλά έχει και χειρότερα. Με τέτοιες. καιρικές συνθήκες, με όλη την χώρα καλυμμένη σε χιόνια πως είναι δυνατό να συνεχίζονται εργασίες σε ανοιχτό χώρο; Πως είναι δυνατόν εργάτες να ανεβαίνουν σε τέτοια ύψη;
Είναι δυνατόν. Κι όχι μόνο δυνατόν αλλά και συνηθισμένο.
Η εταιρεία που είχε αναλάβει το έργο κατασκευής του γηπέδου είναι μια κάποια «Ερμωνάσσα». Σκοπός της, όπως συμβαίνει σε κάθε τέτοιο έργο είναι η τυφλή συμπίεση κόστους και χρόνων. Θα πιέσει τους εργάτες με κάθε μέθοδο, θα τους βάλει να δουλέψουν όσο παραπάνω μπορεί, θα κόψει έξοδα από οπουδήποτε, δεν θα σεβαστεί εργατικά δικαιώματα, ούτε καν το ανθρώπινο στοιχείο να μην ανεβάζει μεγάλους ανθρώπους σε σκαλωσιές όταν αυτές έχουν πάγο. Θα δώσει ένα μεροκάματο 35 ευρώ και θα ισχυριστεί ότι την κλέβουν κιόλας. Από καιρό σε αυτό το εργοτάξιο οι οικοδόμοι, με την στήριξη της ομοσπονδίας οικοδόμων, κινητοποιήθηκαν ζητώντας μερικά σεμνά αυτονόητα. Αύξηση 5 ευρώ στο μεροκάματο, συλλογική σύμβαση, μέτρα ασφαλείας. Φυσικά η «Ερμωνάσσα» δεν συμβιβάστηκε. Και ένας εργάτης με δύο παιδιά δολοφονήθηκε.
Αλλά το βαρέλι του εργοδοτικού θράσους δεν έχει πάτο. Αντί να λουφάξουν για το έγκλημα που διέπραξαν άρχισαν τα μαγειρέματα. Στην αρχή είπαν ότι εκείνη την μέρα το εργοτάξιο δεν δούλευε. Βίντεο της ομοσπονδίας οικοδόμων απέδειξε το αντίθετο. Μετά προσπάθησαν κάτι να ψελλίσουν ότι ο εργάτης δεν έπρεπε να ανέβει στην σκαλωσιά, δεν είχε δουλειά εκεί, δεν ήταν προσεκτικός, κλπ, κλπ. Αφού όλα αυτά γελοιοποιήθηκαν, μια εβδομάδα μετά πήρε μπρος το τελικό πλυντήριο. Ο εργάτης λέει είχε απολυθεί την προηγούμενη, πήγε στο εργοτάξιο για την απόλυσή του, ανέβηκε στην σκαλωσιά να αποχαιρετήσει τους συναδέλφους του και αυτοκτόνησε. Και για να έχει και ένα σκηνοθετικό βάθος αυτή η αφήγηση ανακάλυψε ένα σημείωμα αυτοκτονίας στην καλοκλεισμένη γροθιά του νεκρού εργάτη… Παραμύθια θα πει κανείς αλλά το ζήτημα είναι ότι μπορούν ανερυθρίαστα να λένε τέτοια παραμύθια οι μεγαλοεργολάβοι.
Μπορούν γιατί φυσικά λύνουν και δένουν. Γιατί όλοι, παράγοντες, πολιτικοί, κράτος, επιθεώρηση εργασίας τους αφήνουν συνειδητά να κάνουν ότι θέλουν, όπως θέλουν, σε όποιον θέλουν. Μήπως έγινε ποτέ τίποτα διαφορετικό στα μεγάλα και μικρά έργα; Ξεχάσαμε προφανώς τις εκατόμβες στα μεγάλα ολυμπιακά έργα που ξεζούμιζαν τους μετανάστες για να προλάβουν τις ημερομηνίες. Πρέπει να μάθουμε να μην ξεχνάμε τους νεκρούς της τάξης μας γιατί στην ίδια λίστα με αυτούς, Έλληνες και ξένους, είναι και τα δικά μας ονόματα…
Η Νέα Φιλαδέλφεια είναι μια ιστορική γειτονιά. Μια προσφυγική προλεταριακή γειτονιά κι αυτό είναι το πρώτο και πιο σημαντικό στην αυτοσυνείδηση και το φαντασιακό της.
Ο κόσμος της εργασίας σε αυτήν πρέπει να βγει μπροστά και να πατήσει πόδι έστω και με αυτή την τραγική αφορμή. Συλληπτήρια και στεφάνια, και μαϊμού θλίψη είναι για το θεαθήναι. Αν υπάρχει κάτι να γίνει στη μνήμη του νεκρού εργάτη που να αξίζει , είναι να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των εργαζόμενων στο γήπεδο. Είναι να μην υπάρξει ο επόμενος νεκρός. Είναι όσοι δουλεύουν εκεί να το κάνουν λίγο πιο ανθρώπινα, λίγο πιο αξιοπρεπώς. Αυτό πρέπει να απαιτήσει η εργατική τάξη στη Νέα Φιλαδέλφεια και παντού. Για να σταματήσει τουλάχιστον να μετράει νεκρούς. Για να μπει ένα φρένο στο απύθμενο και δολοφονικό εργοδοτικό θράσος.Μέχρι να έρθει η ώρα, η κοινωνική βάση, μόνη της, να αποφασίσει να ξεφορτωθεί αυτό το θράσος και όσους το έχουν μια και καλή.