Δεν είμαστε πλατφορμιστές, προσπαθούμε να γίνουμε.”
Τον τελευταίο καιρό πολλά ιδεολογικά ρεύματα από την ελευθεριακή κομμουνιστική παράδοση έχουν εμπνεύσει μια γενιά για να οργανωθεί, να οικοδομήσει και να αναπαραγάγει οργανώσεις και να αγωνιστεί γύρω από μια επανεξέταση των παραδόσεων και του μέλλοντός τους. Μεγάλο μέρος αυτής της θεωρίας προέρχεται από την περίοδο των μεγαλύτερων κυμάτων των προλεταριακών και αγροτικών αγώνων του 20ού αιώνα. Αυτή η περίοδος παρήγαγε τη θεωρία της οργάνωσης, η οποία ήταν βασισμένη στη θέση των πρωταγωνιστών μέσα στα υψηλές στιγμές του αγώνα, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του.
Επιστρέφοντας τώρα στην εποχή μας, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση διαφορετική π.χ. από αυτή των “Φίλων του Ντουρρούτι” ή της Μαχνοβτσίνα. Στην εποχή μας δεν υπάρχουν μαζικά κινήματα που να αποτελούν αντίβαρο και πιεστική απειλή για τον καπιταλισμό και το κράτος. Δεν υπάρχουν σημαντικές οργανώσεις επαναστατών που να «βυθίζονται» και να αντλούν από τον αγώνα, ούτε κάποια σοβαρά φασιστικά κινήματα απειλούν άμεσα την εργατική τάξη. Δηλαδή, υπάρχει μια σοβαρή δυσαναλογία μεταξύ της πραγματικότητας που βιώνουμε και των υψηλών στιγμών της επανάστασης. Συνεπώς, η εφαρμογή της θεωρίας εκείνης της εποχής καθίσταται δύσκολη. Ενώ τα μαθήματα αυτών των αγώνων είναι ζωτικής σημασίας για να τα κατανοήσουμε και να δημιουργήσουμε αξιοποιώντας τις εμπειρίες τους, αυτό που μας λείπει είναι η δική μας θεωρία (αυτή των χαμηλών περιόδων αγώνα) που μπορεί να διαφωτίσει όχι μόνο το πώς αγωνίζεσαι σε περιόδους ρήξης, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνεις και εξελίσσεις τους αγώνες. Χρειαζόμαστε μια πρακτική που να μας βοηθά να βγούμε από τη θέση μας σε αυτές τις μεγάλες στιγμές. Γι’ αυτόν τον λόγο, είναι αναγκαίο να διευρύνουμε την ιστορική οπτική μας για να παρατηρήσουμε ανθρώπους που αντιμετώπισαν παρόμοιες προκλήσεις με εμάς. Αυτό το άρθρο θα εξετάσει μερικές από τις θεωρίες των μεγάλων στιγμών του αγώνα, θα προσπαθήσει να αντλήσει διδάγματα από αυτούς τους αγώνες, ενώ θα καταδείξει πώς πρέπει να βρούμε τη δική μας θεωρία, που θα μας επιτρέψει να φτάσουμε στο υψηλό επίπεδο αγώνα και ενότητας που αυτοί οι αγώνες προϋποθέτουν.
Η πρώτη θεωρία που θα εξετάσουμε είναι η Σύνθεση. Η σύνθεση δεν είναι απαραίτητα μια θεωρία από ένα υψηλό σημείο αγώνα, αλλά μάλλον ένα ευρύ ρεύμα, το οποίο προκάλεσε τη γέννηση αυστηρότερων θεωριών οργάνωσης ως απάντηση στις αποτυχίες της ίδιας της σύνθεσης. Η σύνθεση είναι μια οργανωτική θεωρία και πρακτική που στις ΗΠΑ τείνει να είναι δημοφιλής μεταξύ των «κατώτερων» αναρχικών και ακτιβιστών (στην πραγματικότητα, ανάμεσα στη μαρξιστική-λενινιστική αριστερά, επίσης, αυτό είναι ένα ισχυρό ρεύμα σε μια σοσιαλδημοκρατική μορφή). Στην πραγματικότητα η σύνθεση δεν υπήρξε πραγματικά ως μια σαφής και ρητή θεωρία (πέρα από τις παρεκκλίσεις και τις ιστορικές σημειώσεις λ.χ. του Σεμπαστιάν Φωρ). Κανένας δεν αποκαλεί τον εαυτό του συνθετιστή, αλλά στην πραγματικότητα οι περισσότερες ελευθεριακές οργανώσεις έχουν έναν συνθετιστικό χαρακτήρα. Η σύνθεση συγκεντρώνει ανθρώπους που δεν έχουν ένα βασικό επίπεδο ενότητας στη στρατηγική, συχνά όμως και στη θεωρία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι αναρχικές ομοσπονδίες που επιτρέπουν την ύπαρξη διαφορετικών, αντιφατικών τάσεων μέσα στην ίδια οργάνωση δίχως καμία θεμελιώδη ενότητα. Ένα τωρινό παράδειγμα οργανώσεων σύνθεσης αποτελούν η γαλλική Αναρχική Ομοσπονδία (Fédération Anarchiste) και η Ιταλική Αναρχική Ομοσπονδία (Federazione Anarchica Italiana), οι οποίες συμμετέχουν στη Διεθνή των Αναρχικών Ομοσπονδιών (International of Anarchist Federations / IFA) και είναι υπερβολικά επηρεασμένες από τη σύνθεση, ενώνοντας τα μέλη τους υπό το πλαίσιο μιας ευρείας σύλληψης του αναρχισμού, για να συμπεριλάβει ακόμα και τους ατομικιστές.
Η σύνθεση, λοιπόν, ομαδοποιεί επαναστάτες με βάση την επιθυμία να οργανωθούν δράσεις/δραστηριότητες και προπαγάνδα. Αυτός είναι ένας τόπος στον οποίο υπάρχει ένα επίπεδο πρακτικής. Βέβαια, πολλοί έχουν συζητήσει τη θεωρία και τις εμπειρίες των περιορισμών εδώ. Η κληρονομιά των σκηνών υποκουλτούρας, των ακτιβιστικών δικτύων και των πολιτικών διαμαρτυρίας αποτέλεσε τα στηρίγματα για το πρώιμο περιβάλλον της σύνθεσης. Η σύνθεση έχει ένα παραγωγικό ρόλο να διαδραματίσει σε αυτά τα πλαίσια, ειδικά στα αντι-παγκοσμιοποιητικά και αντιπολεμικά κινήματα. Οι ευρείες μαζικές δραστηριότητες και οι αναβρασμοί συνάσπισαν τους ανθρώπους και προώθησαν την επανεξέταση της κατεύθυνσης. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η πρακτική της σύνθεσης ήταν η θεωρητική έκφραση της ωρίμανσης αυτού του περιβάλλοντος και η προσπάθειά του να βρει μια πολιτική λύση στους περιορισμούς της αμιγούς δράσης.
Οι ομαδοποιήσεις που προέκυψαν από αυτά τα περιβάλλοντα εξέφρασαν την κριτική τους για την παράλυση των οργανώσεων σύνθεσης, την έλλειψη εκπαίδευσης και δέσμευσης των μελών τους, τον αντι-στρατηγικό προσανατολισμό και την ανικανότητά τους να προσαρμοστούν στις μεταβαλλόμενες συνθήκες. Αυτό οδήγησε περιστασιακά τους ανθρώπους στη Νότια Αμερική να αναζητήσουν τη συμβουλή παλαιότερων ιδεολογιών, πέρα από τη σύνθεση, είτε αυτές ήταν υπό τη μορφή του λενινισμού, του μαοϊσμού, του πλατφορμισμού, και της οργάνωσης έμπειρων αγωνιστών/«στελεχών» (cadre organization).
Υπήρξε μια κίνηση που έγινε κατά τις δεκαετίες του 1990 και του 2000. Οι άνθρωποι μελέτησαν την ιστορία, συνεργάστηκαν με οργανώσεις στο εξωτερικό και επιχείρησαν να εφαρμόσουν τη θεωρία στα συγκεκριμένα προβλήματα που βρήκαν στο οργανωτικό τους έργο. Αυτό το βήμα αποτέλεσε πρόοδο για τα επαναστατικά ελευθεριακά κινήματα. Ταυτόχρονα, οι λύσεις που βρέθηκαν ήταν περιοριστικές εξαιτίας ενός ιστορικού χάσματος μεταξύ του παρόντος και του παρελθόντος. Τα χειρότερα παραδείγματα αυτού του φαινόμενου εκδηλώνονται με ένα είδος «επαναγεννηθέντων» επαναστατών που μετανόησαν για τις παλιές τους αμαρτίες και εξαγνίστηκαν από μια νεοανακαλυφθείσα ιδεολογία που απαντούσε στα προβλήματα του παρελθόντος.
Ο Πλατφορμισμός ήταν μια τέτοια ιδεολογική συμβολή των Ουκρανών, των Ρώσων και αργότερα των Γάλλων επαναστατών, όντας βασισμένος στις εμπειρίες του αναρχικού προπυργίου της Ουκρανίας κατά τη Ρωσική Επανάσταση. Οι πλατφορμιστές τόνισαν την ανάπτυξη μιας επαναστατικής οργάνωσης, η οποία θα είναι προσκολλημένη στη μαζική οργάνωση και θα προσπαθεί να οικοδομήσει αυτή τη μαζική οργάνωση, έχοντας όμως ενότητα στη θεωρία, τη στρατηγική και την τακτική. Σε αντίθεση με τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, η πλατφορμιστική οργάνωση δεν είχε τα ανώτερα ιεραρχικά όργανα που θα μπορούσαν να υπαγορεύουν την οργανωτική γραμμή στη βάση. Ο πλατφορμισμός υπόσχεται τη διόρθωση των γραφειοκρατικών τάσεων στους μπολσεβίκους και της, κατά καιρούς, χαώδους και παραλυτικής ασυμφωνίας των επαναστατικών μαζικών κινημάτων και των επαναστατικών οργανώσεων σύνθεσης.
Ωστόσο, οι πλατφορμιστές αντιμετώπιζαν ένα ιδιαίτερο πρόβλημα στην ιστορία. Την εποχή εκείνη υπήρξαν μαζικές μπολσεβίκικες, σοσιαλιστικές και αναρχικές επαναστατικές οργανώσεις και εφαρμοζόταν στην πράξη η αντικαπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας. Ο πλατφορμισμός αποτελεί μια απάντηση σε αυτήν την κατάσταση και καλεί τους ελευθεριακούς κομμουνιστές να ενωθούν για να πολεμήσουν αυτούς που ιδιοποιούνται και καταπιέζουν την επανάσταση. Ο πλατφορμισμός είναι μια απάντηση για την προώθηση των ιδεών και των πρακτικών μας, καθώς και για τη δημιουργία ενός συνεκτικού ρεύματος στις μαζικές οργανώσεις, για να καταστήσει την ελευθεριακή ιδεολογία και πρακτική ζωντανή στη λαϊκή δράση. Η απουσία αυτής της ενότητας και της συνοχής ήταν ένας παράγοντας που συνέβαλε στην καταστολή και την ήττα μιας σειράς επαναστατικών εξεγέρσεων από τους καπιταλιστές και τους αντιδραστικούς. Ο πλατφορμισμός έχει γίνει απλά ένα όνομα για ένα ολόκληρο ρεύμα. Ο οργανωτικός δυισμός στην Ιταλία, οι “Φίλοι του Ντουρρούτι” στην Ισπανία, ο σιφουισμός στην Κίνα κλπ, άντλησαν παρόμοια συμπεράσματα κατά τη διάρκεια επαναστατικών περιόδων.
Η διορθωτική επιρροή του πλατφορμισμού θα πρέπει να εναγκαλισθεί στο σημερινό περιβάλλον, το οποίο δε διαθέτει σαφώς οργανωμένες εναλλακτικές λύσεις, αλλά οι περιορισμοί της άμεσης εφαρμογής του πρέπει να είναι σαφείς. Λόγω του χαμηλού επιπέδου ανάπτυξης, της έλλειψης μαζικών οργανώσεων και της αλλοτρίωσης του ανταγωνιστικού κινήματος, ο πλατφορμισμός προσφέρει τα απαραίτητα διδάγματα, αλλά είναι ανεπαρκής. Δε μας παρέχει συμβουλές για το πώς θα αναπτύξουμε την απαραίτητη ενότητα για να έχουμε μια εξαιρετικά λειτουργική επαναστατική οργάνωση. Η χάραξη μιας γειωμένης στρατηγικής στο παρόν απαιτεί ένα επίπεδο παρουσίας στον αγώνα, άντληση μαθημάτων από αυτόν, αλλά και όξυνση της σύγκρουσης με το κράτος. Αντ’ αυτού, ένα μεγάλο μέρος αυτού που περνιέται για στρατηγική είναι σε μεγάλο βαθμό αποκύημα της φαντασίας και βασίζεται σε υποθέσεις του τρόπου με τον οποίο θα έπρεπε να διεξαχθεί ο αγώνας, παρά στις εμπειρίες του ζωντανού αγώνα.
Τουλάχιστον, μπορούμε να δούμε ότι μια υψηλής λειτουργικότητας ενότητα απαιτεί εμπειρία και υψηλά επίπεδα αγώνα. Η επίτευξη αυτής της ενότητας προϋποθέτει ότι οι άνθρωποι έχουν την εμπειρία στον αγώνα, τις ικανότητες και την κατανόηση που είναι απαραίτητες για την οικοδόμηση τόσο της στρατηγικής όσο και της ενότητας, κάτι που ακριβώς λείπει. Για τους λόγους αυτούς, ένα μεγάλο μέρος της οργανωτικής θεωρίας που προέκυψε από το πλατφορμιστικό περιβάλλον υπήρξε σχετικά αφηρημένο και στο επίπεδο των αρχών, ή αντλούσε υλικό από επαναστατικές περιόδους. Τελικά, ο πλατφορμισμός είναι ένας στόχος, ένα τελικό σημείο της επαναστατικής διαδικασίας. Χρειαζόμαστε μια γέφυρα θεωρίας και πρακτικής που να μπορεί να μας οδηγήσει στο υψηλό επίπεδο ενότητας που είναι απαραίτητο σε επαναστατικές περιόδους. Ο πλατφορμισμός, λοιπόν, είναι μια σημαντική κληρονομιά στην κατανόηση της επαναστατικής οργάνωσης, αλλά είναι ανεπαρκής ως μια θεωρία που μπορεί να μας βοηθήσει να οικοδομήσουμε μια πολιτική οργάνωση ικανή και συνεκτική στο παρόν.
Ο Εσπεσιφισμός σχετίζεται με τον πλατφορμισμό, αφού όλες οι εσπεσιφιστικές οργανώσεις σήμερα τον γνωρίζουν, αντλούν από αυτόν και βρίσκονται σε διάλογο με την πλατφορμιστική τάση. Ο εσπεσιφισμός είναι κάπως περίπλοκο θέμα λόγω των αντιφατικών ιστοριών που υπάρχουν. Ο εσπεσιφισμός είναι η ιδέα της πίστης στην ανάγκη για μια ειδική πολιτική οργάνωση. Στην Ουρουγουάη, όπου γεννήθηκε ο εσπεσιφισμός, υπήρχε ένας παραδοσιακός διαχωρισμός μεταξύ των αναρχικών που πίστευαν μόνο στη μαζική αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση και εκείνων που πίστευαν ότι μια πολιτική οργάνωση ήταν επίσης απαραίτητη. Πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, στη Βόρεια Αμερική ανάγουν τον εσπεσιφισμό στην Αναρχική Ομοσπονδία Ουρουγουάης (Federación Anarquista Uruguaya / FAU) που ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1950. Η πραγματική γέννηση του εσπεσιφισμού ως σαφής θέση της FAU ήταν στη μεταδικτατορική Ουρουγουάη κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, όταν η FAU επαναδημιουργήθηκε, ο αναρχισμός ανακηρύχθηκε εκ νέου και ο εσπεσιφισμός διατυπώθηκε ως μάθημα του αγώνα.
Ο εσπεσιφισμός δίνει έμφαση στην ανάγκη για κοινωνική εισχώρηση (οι επαναστάτες θα πρέπει να οργανωθούν ως μέλη-αγωνιστές σε μαζικά κινήματα), προσπαθώντας να οικοδομήσουν έναν ελευθεριακό χαρακτήρα σε αυτά τα κινήματα, την οργανωτική ενότητα και την πειθαρχία, σε συνδυασμό με ένα δημοκρατικό ομοσπονδιακό μοντέλο από τα κάτω. Η FAU, μετά τη δικτατορία, έχει έναν cadre προσανατολισμό με μια μακρά περίοδο δοκιμασίας για να ενταχθεί κάποιος στην οργάνωση, κατά την οποία το υποψήφιο μέλος μελετά το πρόγραμμα της FAU, εξασκείται στα μαζικά κινήματα και αναπτύσσει ενότητα με την οργάνωση. Μέρος αυτής της διαδικασίας οφείλεται σε ζητήματα ασφαλείας, που είναι πραγματικά μετά τη δικτατορία στην Ουρουγουάη. Παρόλο που αυτή η μέθοδος εσωτερικής πρακτικής προχωράει και παρουσιάζει μαθήματα για εμάς, πολλοί που ταυτίζονται με τον εσπεσιφισμό στη Βόρεια Αμερική δεν τη γνωρίζουν. Δεν είναι επίσης σαφές ποιος εκτός της FAU έχει αυτήν την πρακτική.
Μια ακόμη συμβολή στην οργανωτική θεωρία είναι η έννοια της οργάνωσης έμπειρων αγωνιστών/«στελεχών» (cadre organization) της ελευθεριακής οργάνωσης Bring the Ruckus (BTR). Εξ όσων γνωρίζω, δεν υπάρχει άλλη οργάνωση που να έχει προτείνει αυτήν την ιδέα, ή τουλάχιστον είναι η πρώτη που το θέτει τόσο κεντρικά, γι’ αυτό και θα συζητήσω μόνο τη σύλληψη της BTR. Τούτου λεχθέντος, η BTR συγκέντρωσε τις υπάρχουσες αριστερές πρακτικές στην έννοια του cadre, η οποία είναι λιγότερο καινούρια από την απλή έμφαση της BTR σε ορισμένα στοιχεία της. Είναι πιθανό ότι η ιδέα της cadre οργάνωσης είναι μια σύνθεση των συζητήσεων της Νέας Αριστεράς γύρω από την αντίληψη της οργάνωσης έμπειρων αγωνιστών/«στελεχών» (cadre) με μια ελευθεριακή προοπτική, αν και αυτό είναι μόνο μια εικασία που βασίζεται στην επιρροή της BTR από αριστερά μαρξιστικά ρεύματα της δεκαετίας του ’60 και ελευθεριακές ιδέες.
Η οργάνωση Cadre 1 (οργάνωση έμπειρων αγωνιστών/«στελεχών») είναι παρόμοια με τον πλατφορμισμό και τον εσπεσιφισμό, καθώς τονίζει την επαναστατική οργανωτική ενότητα και τη μαζική πρακτική της επαναστατικής πολιτικής. Η εκτίμηση της BTR για την οργάνωση cadre τονίζει όχι μόνο τις οργανωτικές θέσεις, αλλά και τις ικανότητες και τη δραστηριότητα των αγωνιστών. Η οργάνωση cadre χαρακτηρίζεται από εξαιρετικά ανεπτυγμένη και ικανή συμμετοχή, έχοντας στόχο μια ενιαία στρατηγική. Επίσης, η οργάνωση cadre έχει κάθε μέλος της ως στέλεχος, ικανό να οργανωθεί και να οργανώσει τα μαζικά κινήματα, με θεωρητική ανάπτυξη σε συμφωνία με την οργάνωση. Σε στρατηγικό επίπεδο, η οργάνωση cadre επιχειρεί να εργαστεί μόνο σε επιλεγμένους τομείς για να μεγιστοποιήσει την επίδραση των στελεχών της βάσει της στρατηγικής της ανάλυσης. Η BTR απαιτεί οργανωτική εργασία και έχει κριτήρια για το πώς μοιάζει αυτή η εργασία.
“Μια οργάνωση cadre επιδιώκει να συμμετέχει σε εκείνους τους από τα κάτω (ή μαζικούς) αγώνες, για τους οποίους πιστεύει ότι έχουν τις περισσότερες επαναστατικές προοπτικές σύμφωνα με την πολιτική ανάλυση των στελεχών της οργάνωσης. Σε εθνικό επίπεδο, μια οργάνωση cadre αναπτύσσει και εφαρμόζει στρατηγικές δυαδικής δύναμης (ή αλλιώς αντιεξουσίας) για να συμμετάσχουν τα μέλη της σε εθνικό επίπεδο. Σε τοπικό επίπεδο, το τοπικό επιτελείο συμμετέχει σε αγώνες βάσης που ταιριάζουν στην εθνική στρατηγική της οργάνωσης, συζητά την αποτελεσματικότητά του στις τοπικές συναντήσεις του, υποβάλλει αναφορές στην εθνική οργάνωση και επιδιώκει να ωθήσει τον αγώνα της βάσης σε ριζοσπαστική κατεύθυνση σύμφωνα με αυτές τις συζητήσεις”. (Bring the Ruckus, “What is Cadre Organization”)
Αξίζει να σημειωθεί πως η οργάνωση δημοκρατικού συγκεντρωτισμού δεν είναι απαραίτητα οργάνωση cadre, ούτε απαραίτητα η οργάνωση cadre είναι οργάνωση δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Η οργάνωση cadre καθορίζεται από τους αγωνιστές της και τη στρατηγική της. Γενικά, οι περισσότερες αναρχικές και δημοκρατικές συγκεντρωτικές οργανώσεις είναι πιο άνισες στις ικανότητες και τη συνείδηση. Το πιο θετικό στην αντίληψη της οργάνωσης cadre είναι η εσωτερική πρακτική και εξάσκηση. Η θεωρία των οργανώσεων cadre πρέπει να μας ωθήσει στην αμφισβήτηση της θέσης μας στην ιστορία, δίνοντας προτεραιότητα στη δράση και αναπτύσσοντας αγωνιστές στο επίπεδο όπου να μπορούν να περατώσουν το έργο στο οποίο η οργάνωσή τους δίνει προτεραιότητα. Είναι ένας συλλογικός και μαζικός προσανατολισμός, με στρατηγική φτιαγμένη από κάτω προς τα πάνω και για αυτόν τον λόγο εντάσσω την οργάνωση cadre μέσα στην ευρεία ελευθεριακή κομμουνιστική παράδοση.
Το πρόβλημα είναι πού βρισκόμαστε σήμερα. Οι άνθρωποι που προσελκύονται ή στρατολογούνται προς τα αριστερά δεν έχουν προσανατολισμό cadre. Μεγάλο κομμάτι του επαναστατικού κινήματος αναδύεται από την πανεπιστημιακή κοινότητα, τις πολιτκοποιημένες υποκουλτούρες και τις θεσμικές μορφές της αριστεράς (συνδικάτα, ΜΚΟ, τμήματα των πολιτικών κομμάτων). Γενικά οι αγωνιστές στο μαζικό επίπεδο έχουν βαθύτερη κατανόηση της πρακτικής από τους ακτιβιστές που έρχονται στα αριστερά. Το χαμηλό επίπεδο εμπειρίας και ανάπτυξης στο ανταγωνιστικό κίνημα αποτελεί σοβαρό εμπόδιο για την ανάπτυξη της στρατηγικής και της λειτουργικής στράτευσης. Το επίπεδο δέσμευσης είναι εξαιρετικά χαμηλό, οι άνθρωποι είναι άνευ υποχρεώσεων και η πειθαρχία που είναι απαραίτητη για τη διατήρηση του ιδεολογικού, οργανωτικού, ως και του συναισθηματικού έργου ενός επαναστατικού κινήματος είναι συχνά απούσα. Ακόμη χειρότερα, αυτές οι προβληματικές δυναμικές σπάνια τίθενται με σαφήνεια, πόσο μάλλον με επαρκή και συνεπή τρόπο.
Η πρόκληση για μια οργάνωση cadre είναι πώς θα επιτύχει στράτευση και ενότητα, διατηρώντας παράλληλα επαρκή δύναμη για να δικαιώσει την οργάνωση. Ενώ η ενιαία στρατηγική είναι καίριας σημασίας (και ο πλατφορμισμός ήταν σαφής και για αυτό), πρέπει να αναρωτηθούμε για ποιας μορφής στρατηγική είμαστε ικανοί και σε ποιο επίπεδο, δεδομένης της απόστασης από την πράξη. Οι άνθρωποι έρχονται στην οργάνωσή μας από ποικίλα υπόβαθρα και βλέπουμε μεγάλα χάσματα μεταξύ της συνείδησης, της εκπαίδευσης (ληφθείσης υπό μια ευρεία έννοια αυτοδιδαχής) και των δυνατοτήτων. Εάν δεν βρισκόμαστε σε πολύ προχωρημένο επίπεδο ενότητας, εγείρονται πραγματικά μεθοδολογικά ερωτήματα σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε αυτήν την ανομοιογένεια της συνείδησης, τη δέσμευση και τις δυνατότητες, ενώ παραμένουμε λειτουργικοί δημοκρατικοί οργανισμοί. Ένας προσανατολισμός cadre οργάνωσης δε μας δίνει αυτόματα μια μέθοδο για να φέρουμε το επίπεδο του ανταγωνιστικού κινήματος στην ενότητα και τη στρατηγική που επιδιώκουμε. Στην πραγματικότητα, οι απόπειρες οικοδόμησης οργανώσεων cadre (σε αντίθεση με τους προσανατολισμούς της BTR, συνήθως ασυνείδητου προσανατολισμού) στην εποχή μας τείνουν να οδηγήσουν είτε σε λαϊκιστικές οργανώσεις εύθραυστης ενότητας είτε σε σεχταριστικές μικροομάδες. Τίποτα από αυτά δεν είναι αναπόφευκτο, αλλά χρειαζόμαστε άλλα εργαλεία που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τη μετάβαση σε μια λειτουργική οργάνωση cadre πέρα από την απλή θεωρητικοποίηση της ενότητας, της συνεκτικότητας και της πειθαρχίας που αυτή θα παρουσιάσει μόλις το επιτύχουμε. Προσπαθώ να απευθύνω αυτές τις ερωτήσεις στο άρθρο “Προς τη Θεωρία της Οργάνωσης για την εποχή μας”.
Πηγή: http://blackrosefed.org/towards-theory-of-political-organization-for-our-time-part-ii-we-are-not-platformists-we-strive-to-be/
Μετάφραση: Karetnik
Σημειώσεις:
- Προς περαιτέρω αποσαφήνιση του όρου “cadre” παραθέτουμε ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη της αναρχικής οργάνωσης Resistencia Libertaria (εσπεσιφιστική οργάνωση στη Βραζιλία, μέλος του Βραζιλιάνικου Αναρχικού Συντονισμού / CAB) στον Αμερικανό αναρχικό ακτιβιστή Chuck Morse:
Εξήγησε μου τι εννοείς με τη λέξη «στέλεχος» (cadre);
Το στέλεχος είναι ένας αγωνιστής, ο οποίος, εξαιτίας της πολιτικής του διαμόρφωσης, μπορεί να ξεχωρίσει αμέσως από τη στιγμή που θα εισέλθει σε ένα χώρο καθορισμένης δραστηριότητας, ακόμα και χωρίς να διατηρεί μια οργανική, μόνιμη σύνδεση με τη οργάνωση (η οποία σε συνθήκες δικτατορίας είναι αδύνατη). Δηλαδή, αν και ο σύντροφος αυτός εξαιτίας της παρανομίας είναι απομονωμένος από την οργάνωση, είναι ικανός να εκπληρώσει τα καθήκοντά του στο πλαίσιο των αποφάσεων της οργάνωσης. Το στέλεχος είναι ένα πολιτικό στέλεχος, ένα μαχόμενο πολιτικό στέλεχος. Με άλλα λόγια, ένα στέλεχος είναι ένας αγωνιστής ικανός για δραστηριότητα στη γειτονιά ή στο εργοστάσιο, που ξέρει πώς να φτιάξει ένα κοκτέιλ Μολότοφ ή μια βόμβα κάθε τύπου, που ξέρει πώς να κρατήσει ένα όπλο κ.λπ. Και αυτή είναι η διαφορά με το μαζικό κόμμα: ένα κόμμα τέτοιων στελεχών είναι, βέβαια, εξουσιαστικό, επειδή υπάρχουν διακριτά επίπεδα υποχρεώσεων μέσα στην οργάνωση, από τους απλούς μαχητές μέχρι τους επικεφαλείς. Το επίπεδο των μαχητών της RL, όμως, ήταν το ίδιο για τον καθένα και κανείς δεν μπορούσε να κάνει του κεφαλιού του κάθε στιγμή. Γι’ αυτό, ο αγωνιστής που συνδέεται με την οργάνωση πρέπει να διαθέτει το ίδιο σχεδόν επίπεδο ανάπτυξης ή διαμόρφωσης με τους άλλους που βρίσκονται ήδη σε αυτή. Πιστεύω ότι το μοντέλο αυτό έχει κατά κάποιο τρόπο παρθεί από τη Συμμαχία Κοινωνικής Δημοκρατίας του Μπακούνιν, την οργάνωση που αυτός σχημάτισε στα πλαίσια της Α’ Διεθνούς.
(μετάφραση σημείωσης: Ούτε θεός ούτε αφέντης,
