Κείμενο – Κάλεσμα στο Συλλαλητήριο 13 Ιούνη, 6μ.μ. στο Νοσοκομείο Βόλου.
Καρκίνο στον αέρα, καρκίνο στο νερό και πίσω μια ταμπέλα που γράφει Μονακό… Να φύγει από την πόλη η Lafarge.
Δε θα γίνουμε πειραματόζωα του Μπέου, Αγοραστού, Μητσοτάκη και του κεφαλαίου
Η κατάπτυστη δημοτική αρχή Μπέου έχει προσπαθήσει μέσα στην πανδημία να εφαρμόσει όσα σχεδίαζε εδώ και αρκετά χρόνια:
• Ενέκρινε στο δημοτικό συμβούλιο τους περιβαλλοντικούς όρους για την κατασκευή του εργοστασίου SRF-RDF με ομολογημένη πρόθεση το εργοστάσιο να προμηθεύει το εργοστάσιο της ΑΓΕΤ με “ποιοτικά ελληνικά σκουπίδια” αντί της αμφίβολης εισαγόμενης ποσότητας προσπαθώντας να νομιμοποιήσει την καύση σκουπιδιών της ΑΓΕΤ και να μεταθέσει το ζήτημα από την καύση καθεαυτή στο είδος και την ποιότητα των καυσίμων.
• Απέκοψε το νερό από την πηγή της Κρύας Βρύσης στο χωριό των Σταγιατών, αν και η υδροδότησή του γίνεται από την πηγή εδώ και 350 χρόνια. Ο διορισμένος πρόεδρος της ΔΕΥΑΜΒ (Τόρης) διαφήμιζε μόλις ανέλαβε καθήκοντα ότι το νερό του Πηλίου μπορεί να εμφιαλωθεί από κολλητούς βιομηχάνους αν και η πόλη του Βόλου πίνει νερό φτωχής ποιότητας, χρυσοπληρώνοντας το, με ένα δίκτυο αμιαντοσωλήνων που είναι σουρωτήρι. Κατηγορεί τους κατοίκους του χωριού ότι θέλουν την πηγή για πάρτη τους αν και έχουν καταθέσει πρόταση να κατέβει το άριστης ποιότητας νερό της πηγής στο Βόλο, με ελάχιστο κόστος και δωρεάν για τους Βολιώτες. Οι αλλεπάλληλες μαγκιές του Μπέου με τους συνήθεις υβριστικούς χαρακτηρισμούς για όσους διαφωνούν μαζί του, γίνονται παράλληλα με το κυβερνητικό περιβαλλοντοκτόνο νομοσχέδιο που θεσπίζει διαδικασίες express για τους ιδιώτες επενδυτές που θα φυτέψουν σε κάθε βουνό ανεμογεννήτριες. Το περιβαλλοντοκτόνο νομοσχέδιο πάει χέρι-χέρι με τη διάλυση της ΔΕΗ που πέρα από το λουκέτο στις λιγνιτικές μονάδες, θα βάλει στη σειρά την ιδιωτικοποίηση των υδροηλεκτρικών φραγμάτων κι έτσι την διαχείριση του νερού. Ο Μπέος της “αντίστασης και του τσαμπουκά”, για να εξυπηρετήσει κολλητούς και την αυλή των επενδυτών, μας το παίζει νομιμόφρων! Ο Μητσοτάκης της “ανάπτυξης και των ευκαιριών” μας ενημερώνει ότι η ανάπτυξη είναι μια γιγαντιαία …..ύφεση. Η σωστή θεραπεία δεν είναι η αδρή χρηματοδότηση του δημόσιου συστήματος υγείας και ένα εκτεταμένο σχέδιο δημοσίων επενδύσεων αλλά η ιδιωτικοποίηση των πάντων και η εκ νέου περικοπή μισθών με εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους το επόμενο διάστημα.
Οι κατά καιρούς πολιτικές διαμάχες μεταξύ ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, Μπέου και Αγοραστού δεν αφορούν τη ζωή των πολιτών αλλά το ποιος θα έχει τον πρώτο λόγο στην ανάθεση έργων και στην προσέλκυση ευρωπαϊκών κονδυλίων για το μεγάλο κεφάλαιο. Σε εποχή διαρκούς παγκόσμιας κρίσης, που επιταχύνθηκε από την πανδημία κι έσπρωξε στο γκρεμό τις πιο ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες με θύμα το φτωχό πληθυσμό, οι μόνες “σοβαρές επενδυτικές πρωτοβουλίες” του κεφαλαίου στην ρημαγμένη Ελλάδα αφορούν την απαλλοτρίωση του δημόσιου πλούτου και κοινωνικών αγαθών, όπως ρεύμα, νερό, υγεία και παιδεία. Οι κατευθυντήριες γραμμές των Βρυξελλών γίνονται νόμοι των κυβερνήσεων. Ο «κουτσαβάκης» Μπέος ομολόγησε ότι θα φτιάξει το εργοστάσιο SRF-RDF γιατί αποτελεί νομοθεσία της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, της οικονομίας δηλαδή των λόμπι που καθορίζουν νόμους, προδιαγραφές υλικών, επίπεδα αποδεκτής ρύπανσης. Οτιδήποτε διευκολύνει δηλαδή, τη νεοφιλελεύθερη οικονομία της αγοράς. Η δήθεν «πράσινη, κυκλική οικονομία» της ΕΕ είναι η οικονομία των ιδιωτών επενδυτών αγκαζέ με κυβερνήσεις και τοπικό κράτος. Ένας στείρος «αντιμπεϊσμός» ή αντικυβερνητισμός δεν επιλύει το ταξικό ζήτημα του ποιος αποφασίζει για ποιόν σε αυτόν τον τόπο.
Ο αγώνας ενάντια στην καύση είναι αγώνας για τη ζωή μιας ολόκληρης πόλης κόντρα σε ένα οικονομικό σύστημα που μετατρέπει την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη και το περιβάλλον σε πεδίο εκμετάλλευσης και τελικά καταστροφής στο βωμό της αύξησης της κερδοφορίας. Η ΑΓΕΤ δεν καίει απλά σκουπίδια. Ρίχνει στην πυρά αργά και σταθερά τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων, μετατρέποντας τους σε ένα ιδιότυπο καύσιμο στην ατμομηχανή του καπιταλισμού σε συνθήκες ύφεσης και χρεοκοπίας. Η ΕΕ, η κυβέρνηση και οι τοπικοί άρχοντες τη διευκολύνουν να βρει το αναγκαίο καύσιμο, είτε αφορά τους φτηνούς εργάτες, είτε «πολύ καλά» ελληνικά σκουπίδια!
Μπορεί να υπάρξει βιώσιμη διαχείριση των απορριμμάτων;
Η επιλογή για την κατασκευή εργοστασίων SRF οδηγεί την διαδικασία της ανακύκλωσης στα…σκουπίδια. Η μείωση των σκουπιδιών μέσω του περιορισμού των τυποποιημένων προϊόντων και η ανακύκλωση των δραστικά λιγότερων απορριμμάτων που θα προκύψουν, δεν μπαίνει καν ως επιλογή στο τραπέζι.Η διαλογή στην πηγή, η ανακύκλωση, η κομποστοποίηση, η επαναχρησιμοποίηση για την αποτελεσματική μείωση των απορριμμάτων και την εξοικονόμηση φυσικών και ενεργειακών πόρων, που είναι ίσως η καλύτερη μέθοδος διαχείρισης των απορριμμάτων απαιτούν μια συνολική στροφή όχι απλά της ατομικής προσέγγισης του καταναλωτικού προτύπου αλλά του ίδιου του τρόπου παραγωγής που βασίζεται στην διαρκή επέκταση των εμπορευμάτων, με κάθε τρόπο, με κάθε κόστος και με γνώμονα το κέρδος. Η ευημερία του ανθρώπου βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με το παραγωγικό μοντέλο του καπιταλισμού που ωθεί τη ζωή και την ύπαρξη στα όρια της καταστροφής.
Είναι ατομική ευθύνη η ρύπανση και η δημόσια υγεία;
Ακόμα και πριν από την αδειοδότηση για 200.000 τόνους ετησίως για καύση σκουπιδιών από το Φάμελο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η ΑΓΕΤ άπλωνε ένα ντουμάνι καπνό πάνω από ολόκληρη την πόλη, τα βουνά και τη θάλασσα που εκτείνονταν σε ακτίνα χιλιομέτρων. Τα τρία αυτά χρόνια που αναδείχθηκαν οι συνέπειες της καύσης σκουπιδιών, δεν έλειψαν στην πόλη οι επιστημονικές ημερίδες από φορείς που διατύπωσαν την άποψη ότι για την ρύπανση και τα προβλήματα υγείας των Βολιωτών φταίμε όλοι: τα τσίπουρα, τα αυτοκίνητα, τα τζάκια, οι σόμπες, ακόμα και τα σουβλάκια. Η διασπορά της ευθύνης σε όλο τον πληθυσμό (όπως μας ζητούσαν την ατομική μας ευθύνη για την πανδημία) αποκρύπτει συστηματικά ότι ο τρόπος ζωής δεν προκύπτει από την ελεύθερη βούληση των ανθρώπων. Αντίθετα οι κυβερνήσεις, οι τοπικοί παράγοντες και μια μικρή μειοψηφία που κατέχει τα μέσα παραγωγής, επιβάλλουν έναν τρόπο ζωής που προτάσσει το κυνήγι για το χρήμα και όχι την αρμονία ανθρώπου και περιβάλλοντος. Το δημόσιο σύστημα υγείας, ξεχαρβαλωμένο από τα μνημόνια και τις επιταγές της δημοσιονομικής πειθαρχίας της ΕΕ, αδυνατεί να εξυπηρετήσει τα θύματα του συστήματος. Κι εδώ οι ιδιώτες θα δώσουν λύση με επενδύσεις στα δημόσια νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας για να ξεζουμίσουν τους αναιμικούς δημόσιους πόρους. Στο τέλος, όποιος νοσήσει αν δεν έχει φράγκα και άκρες, ειδικά σε καταστάσεις όπως ο καρκίνος, πεθαίνει! Λεφτά υπάρχουν για αεροπλάνα, φρεγάτες, υπερπόντια νατοϊκά ταξίδια, για τους καναλάρχες και τις ιδιωτικές κλινικές. Για τη δημόσια υγεία, τίποτα απολύτως.
Ο στόχος μας είναι ξεκάθαρος: Άμεση παύση κάθε βιομηχανικής δραστηριότητας εντός του αστικού ιστού, συμπεριλαμβανομένης και της ΑΓΕΤ. Το να φύγει το εργοστάσιο από την πόλη είναι ένα αίτημα από τη δεκαετία του 80. Ο σκοπός μας όμως δεν είναι να μεταφερθεί το πρόβλημα αλλού, αλλά η ριζική επίλυσή του. Για να επαναπροσδιοριστεί ο τρόπος, το είδος και το μέγεθός της παραγωγής, η θέση και ο χρόνος λειτουργίας, με βάση τις κοινωνικές ανάγκες και με αρχή τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας, πρέπει να περάσει η ιδιοκτησία και ο έλεγχος των εγκαταστάσεων στα χέρια των εργαζόμενων και της κοινωνίας.
Να ενώσουμε όλα τα ρυάκια του αγώνα γιατί η κοινωνία της μόλυνσης δεν μεταρρυθμίζεται αλλά ανατρέπεται
Οι μαζικές κινητοποιήσεις των προηγούμενων χρόνων και διαμαρτυριών έχουν δείξει ότι ούτε οι συνεννοήσεις με τις κυβερνήσεις και τους τοπάρχες έδωσαν λύσεις, ούτε η αναζήτηση αστικών κοινοβουλευτικών λύσεων (βλ. ΣΥΡΙΖΑ), ούτε οι περιβαλλοντικοί αγώνες χωρίς καμιά πολιτική στόχευση. Η νέα περίοδος που διανύουμε, που οικονομική και υγειονομική κρίση συγχρονίστηκαν, δημιουργούν ξανά εκείνες τις προϋποθέσεις για να συναντηθούν όλα τα μικρά και μεγάλα αιτήματα, οικονομικά, κοινωνικά περιβαλλοντικά. Επιδιώκουμε συνειδητά τη συνένωση όλων των τοπικών αγώνων για να συσπειρωθεί σε έναν κεντρικό στόχο όλο το δυναμικό του αγώνα που δεν προσκύνησε και δεν υποτάχτηκε. Ο αγώνας μας είναι τμήμα της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού μας ενάντια στα μνημόνια και την κοινωνική καταστροφή. Διεκδικούμε μαχητικά την παύση κάθε διαδικασίας καύσης σκουπιδιών. Να τσακίσουμε τη συμμαχία εργοδοσίας, κυβερνήσεων, και τοπικών παραγόντων! Καθορίζουμε τη ζωή μας ενάντια σε όσους μας αντιμετωπίζουν ως σκουπίδια για καύση, γι’ αυτό απαιτούμε να φύγει η Lafarge από την πόλη. Ο δρόμος που έχει ανοιχτεί δεν είναι το τέλος αλλά μόνο η αρχή. Υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντα της τάξης μας, των οικογενειών μας, το μέλλον των παιδιών μας.
ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΒΟΛΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΥΣΗ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ
