Αυτή η ραγδαία εκθετική καμπύλη περιγράφει το πιο θανατηφόρο φαινόμενο στον πλανήτη. Όχι˙ δεν είναι η εξάπλωση κάποιας τρομακτικής επιδημίας αλλά η παγκόσμια κατανομή του πλούτου. Κανένα κράτος, κανένας διεθνής οργανισμός, καμία «επιστημονική κοινότητα» δεν θα κινητοποιηθεί για να κάνει επίπεδη αυτή την καμπύλη. Κι ας πρόκειται για το πιο δραματικό φαινόμενο που σαρώνει απ’ άκρη σ’ άκρη την ανθρωπότητα, κι ας πεθαίνουν καθημερινά δεκαπέντε χιλιάδες παιδιά από την πείνα, κι ας είναι η μόνη αιτία των πολέμων, της φτώχειας, της προσφυγιάς.
Κανένα κράτος, κανένας διεθνής οργανισμός, καμία επιστημονική κοινότητα, δεν θα κάνουν το οτιδήποτε. Αντίθετα, θα κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν αυτή την καμπύλη έτσι ακριβώς όπως είναι. Αυτό είναι που κοινώς ονομάζουν κανονικότητα. Κανένας Τσιόδρας και κανένας Χαρδαλιάς, κανένας χρυσοκάνθαρος (αλήτης, ρουφιάνος) δημοσιογράφος δεν θα βγει στις τηλεοράσεις να απαριθμήσει τους χιλιάδες θανάτους που αυτή η ασθένειας —το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία του κόσμου— προκαλεί καθημερινά.
Και το ερώτημα είναι ποιος θα ισοπεδώσει την καμπύλη; Όλοι ξέρουμε ποιος, όμως αυτό ο κάποιος (προς το παρόν) απουσιάζει. Όπως ξέρουμε, το μάθαμε πια, πως κανένας (λαϊκός) ηγέτης, κανένας (αριστερός) επιστήμονας, καμία εθνική ή υπερεθνική (λαϊκή) εξουσία δεν θα κάνουν τίποτα. Σ’ αυτή την ιστορία δεν υπάρχουν σωτήρες. Υπάρχει μόνο η πιο τρομερή, η πιο φοβερή, ο πιο ανεξάντλητη δύναμη στον κόσμο: η απεγνωσμένη ορμή της λαϊκής επιθυμίας. Γιατί η κοινωνική επανάσταση είναι η μόνη «θεότητα» που με το άγριο σπέρμα της μπορεί να καρπίσει την κοιλάδα της παγκόσμιας ερήμου και να την κάνει ξανά «κήπο της Εδέμ».
Όλα τα κράτη, όλοι οι διεθνείς οργανισμοί, όλοι οι επιστήμονες, όλοι οι μπάτσοι, οι δικαστές, όλοι οι (αλήτες, ρουφιάνοι) δημοσιογράφοι, το ξέρουν καλά αυτό. Και το ξέρουν όταν καταθέτουν νομοσχέδια για περιορισμούς διαδηλώσεων, όταν ζητούν να τσακιστούν τα κινήματα, όταν λυσσάνε για να φυλακίζονται, να πνίγονται, να φιμώνονται, να πυροβολούνται όσοι αγωνίζονται.
Να ξέρουν όμως και κάτι ακόμα. Όσες μπότες καθαρμάτων κι ας μας βάζουν στο στήθος, όσες δικογραφίες κι ας στήνουν, όσους παρακρατικούς και παρανοϊκούς εισαγγελείς κι αν επιστρατεύουν, όσους φράχτες, στρατόπεδα, ναρκοπέδια κι αν κτίζουν, κάποιοι δεν θα πάψουν να αγωνίζονται για έναν κόσμο δίκαιο και δροσερό. Άλλωστε, «ευγενικοί μου άνθρωποι», όπως έγραψε κάποτε ο Σαίξπηρ στο Ερρίκο τον τέταρτο, «η ζωή είναι σύντομη… Αν ζούμε, ζούμε για να πατήσουμε πάνω στα κεφάλια των βασιλιάδων…»
