Είναι αστείο να μιλάς για δημοκρατία όταν το 1% του πληθυσμού συγκεντρώνει το 56,1% του εγχώριου πλούτου.
Είναι αστείο να μιλάς για δημοκρατία όταν 5 οικογένειες ελέγχουν όλα τα διυλιστήρια, τις χαλυβουργίες, τα λατομία, τα ορυχεία, τους δρόμους, τα λιμάνια, τις τράπεζες, τις θαλάσσιες και εναέριες μεταφορές.
Είναι αστείο να μιλάς για δημοκρατία όταν 5 εφοπλιστές και ένας βιομήχανος κατέχουν όλους τους διαύλους δημόσιας ευτέλειας, το 90% των εφημερίδων και sites, όταν από αυτούς τους 6 τύπους εξαρτάται η εργασία σχεδόν όλων των επαγγελματιών δημοσιογράφων.
Είναι αστείο να μιλάς για δημοκρατία όταν 6 στους 10 πολίτες είναι οικονομικά επισφαλείς, σε διαρκή κίνδυνο απώλειας στοιχειώδους ρευστότητας, σε διαρκή κίνδυνο φτώχειας.
Υπό αυτές τις συνθήκες το να μιλάς για δημοκρατία είναι σαν να μιλάς για έναν διαρκή βιασμό στον οποίο το θύμα δικαιούται απλώς να ψηφίσει «ελεύθερα» για τον τρόπο βασανισμού του.
Και υπό αυτές τις συνθήκες το να μιλάς «για περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών» με το νέο νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις του Μιχάλη του Χουντοχοΐδη, είναι σαν να υπονοείς (σκανδαλωδώς) πως υπάρχουν τέτοιες «ελευθερίες».
Όχι αγάπες μου. Καμία δημοκρατία και καμία ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ριζική οικονομική και κοινωνική ισότητα, χωρίς ατομική και συλλογική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια. Καμία.
Τι σημαίνει λοιπόν το νέο νομοσχέδιο;
Σημαίνει απλώς πως στην δική τους Δημοκρατία, το να έχεις άλλη άποψη για την ιδιοκτησία, τα μέσα παραγωγής, την κοινωνική αδικία, είναι ποινικά κολάσιμο.
Σημαίνει απλώς πως στην δική τους Δημοκρατία, δεν έχεις καν το δικαίωμα να βγεις το δρόμο και να φωνάζεις, σπάζοντας έστω και για μια στιγμή τη διαρκή πλύση εγκεφάλου.
Γι’ αυτό το καταθέτουν. Γιατί αυτοί οι κόπροι της οικονομικής και πολιτικής συμμορίας που λυμαίνεται τον δημόσιο πλούτο, ξέρουν πολύ καλά πως μπροστά στις κοινωνικές συγκρούσεις της κρίσης που έρχεται, «η καλύτερη άμυνα της δημοκρατίας είναι η αυτοκατάργησή της»*.
—————-
(* η φράση ανήκει στον Γεράσιμο Λυκιαρδόπουλο)