Η διαχρονική 4η Αυγούστου
Πρέπει να θυμόμαστε την 4η Αυγούστου. Αυτό το διαρκές μνημείο της ελληνικής δεξιάς, της παράταξης που ευθύνεται διαχρονικά για τις μεγαλύτερες κοινωνικές τραγωδίες. Της παράταξης της μικροπρέπειας, της κακογουστιάς, του μισανθρωπισμού, της κουτοπονηριάς, του πουριτανισμού, της θρησκοληψίας, του ρατσισμού, της αγραμματοσύνης, του πολιτισμού της υποτέλειας. Γιατί σχεδόν 200 χρόνια ελληνικής δεξιάς και δεν μπορείς να εντοπίσεις πάνω από 3-4 ανθρώπους που να ξεχώρισαν από αυτόν το λασπώδη χείμαρρο των αρλεκίνων.
Πρέπει να θυμόμαστε την 4η Αυγούστου. Την ημέρα που άρχισε να οικοδομείται μιμητικά το ελληνικό «3ο ράιχ», την ημέρα που η «εθνική κυβέρνηση» του Μεταξά εκίνησε το θεάρεστο έργο της πολιτισμικής αυτοκτονίας, την ημέρα που θεμελιώθηκαν τα ξερονήσια και τα στρατόπεδα κοινωνικής εργασίας, την ημέρα που τα παιδιά άρχισαν να παρελαύνουν στρατιωτικά και ανατέθηκε στους ανέραστους ψυχασθενείς ρασοφόρους να γράψουν τα εγχειρίδια παιδαγωγικής τους, την ημέρα που ξεκίνησαν οι αστυφύλακες να σκοτώνουν εν ψυχρώ διαδηλωτές, την ημέρα που μπήκαν στην γραμμή παραγωγής χλαμύδες, γύψινοι κίονες, μαίανδροι και φουστανέλες. Την ήμερα που με φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, με εμβατήρια και παιάνες, οι «καραβανάδες» πήραν την εξουσία και δεν την παρέδωσαν έκτοτε ποτέ. (Γιατί μπορεί να επιστράφηκε κάποτε τυπικά στους «καλαμαράδες» όμως το πνεύμα του λοχία ακόμα βασιλεύει…).
Πρέπει να θυμόμαστε την 4η Αυγούστου γιατί είναι ακόμα Εδώ και μας λερώνει. Ας την θυμόμαστε ως το κατώτερο στάδιο που μπορεί να φτάσει ο ανθρώπινος πολιτισμός…
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
(φωτογραφία: Αύγουστος του 1936. Ένα μήνα μετά το πραξικόπημα ο Ιωάννης Μεταξάς και ο δρ. Γκέμπελς στην Καστέλα)