Είχα την τύχη, πριν από ενάμιση χρόνο, να προσκληθώ, μαζί με τον αγαπητό φίλο Αντώνη, στο Κ*ΒΟΞ, όπου ένα Σάββατο βράδυ μιλήσαμε για τις προσωπικές εμπειρίες των χρόνων του Εβδομήντα στην Ιταλία, όπου, εκείνος στην Πάντοβα κι εγώ στην Φλωρεντία, πήραμε μέρος ενεργό, ψυχή τε και σώματι, στον αγώνα των οργανωμένων μορφών εκείνου του υπέροχου κινήματος που ονομάστηκε Εργατική Αυτονομία, ενάντια στο σύστημα της καταπίεσης όλων των έμβιων μορφών από τον άνθρωπο, ενάντια στο σύστημα των κομμάτων διαχειριστών της καπιταλιστικής λαίλαπας, ζώντας ταυτόχρονα, εμβρυακά βέβαια, μέσα σε ένα αξιακό σύστημα ριζοσπαστικά απελευθερωμένο από κάθε μορφή εκμετάλλευσης.
Να πω με την ευκαιρία πως η πρόσκληση αυτή δεν είχε πέσει πάνω μας σαν κεραυνός εν αιθρία. Ήδη κάποιοι σύντροφοι, με επαφές μες το ανταγωνιστικό ελληνικό κίνημα, γνωρίζοντας πως υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον από ένα κομμάτι του αντιεξουσιαστικού χώρου να ακουστεί δια ζώσης, με βιωματικό τρόπο, λόγος για εκείνη την πανέμορφη, την τρομερή ταυτόχρονα και πονεμένη ιστορία, προετοίμαζαν τη βουτιά μας στη λίμνη της ελληνικής αντίστασης στα σχέδια του καθεστώτος. Όταν λοιπόν, σε ανύποπτο χρόνο, ερωτηθήκαμε για το ποια μορφή μάχης ενάντια στο κατεστημένο σήμερα μας εξέφραζε περισσότερο, ποια ήταν αυτή με τα πλησιέστερα χαρακτηριστικά στην Αυτονομία του τότε, με μια φωνή και οι δυο απαντήσαμε: ο Ρουβικώνας!
Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε να μιλούμε, να συζητούμε μάλλον, στο Κ*ΒΟΞ, εκείνη τη νύχτα που θα μας μείνει αξέχαστη. Λίγους μήνες αργότερα η εμπειρία επαναλήφθηκε, η κουβέντα συνεχίστηκε σε άλλες δυο υπέροχες βραδιές, στην κατάληψη του Ευαγγελισμού πρώτα, καλεσμένοι από την Οκτάνα, στην Κρήτη, μαζί με τον Λεωνίδα από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία, [εδώ αξίζει να σταματήσω ένα λεπτό και να πω πως οι σύντροφοι εκεί μας σκλάβωσαν με την φιλοξενία και την αμεσότητα τους, σαν να μας γνώριζαν χρόνια, με έκαναν να αισθανθώ όπως τότε, στην μακρινή μάχη κατά της μπουρζουαζίας και του ρεφορμισμού, ενωμένων για την κατάπνιξη του πιο αυθεντικού μεταπολεμικού Κινήματος στη δύση, τότε που όλους εμάς ένωναν αισθήματα γαλβανισμένα σε έναν άνισο μεν, ομορφότατο δε αγώνα μέχρις εσχάτων ενάντια στην συντήρηση και την καθυστέρηση!] και στο στέκι στο Βιολογικό αν θυμάμαι καλά, καλεσμένοι από την Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης.
Σήμερα λοιπόν, αισθάνομαι, εκ μέρους και των δυο μας, την χαρά, την υποχρέωση και το καθήκον να εκφράσω δημόσια την πλήρη και αμέριστη συμπαράσταση μας στο κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο ΒΟΞ, το οποίο συνεχίζει να δέχεται την επίθεση όλων των μηχανισμών, εμφανών και αοράτων, της ενωμένης ελληνικής αντίδρασης, είτε αυτή είναι παρακρατική, μαφιόζικη, πρεζεμπορική, κρατική.
Προσυπογράφω λοιπόν, και είμαι σίγουρος πως συμφωνεί και ο φίλος μου Αντώνης, την ανακοίνωση της Αναρχικής Ομοσπονδίας.
δικός σας με τιμή,
Μιχάλης Μαυρόπουλος
πηγή αναδημοσίευσης: Αέναη Κίνηση