Κρίνοντας από τα όσα προέρχονται από τα στόματα της κυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ και των δουλοπρεπών μέσων ενημέρωσης, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι φαινομενικά στο χείλος μιας εθνικής «αναρχικής εξέγερσης». Από τις «αναρχικές» διαμαρτυρίες κατά της ρατσιστικής αστυνομικής βίας, μέχρι τους «επαγγελματίες αναρχικούς ταραξίες», μέχρι τις μεγάλες αστικές «αναρχικές δικαιοδοσίες» – με τα «αντίφα» να ρίχνονται στο μίγμα –, και την βαριά στρατιωτικοποιημένη και ακροδεξιά επέμβαση της πολιτοφυλακής, έτσι ώστε το παραμύθι να κρατιέτε ψηλά, θα φέρει τη χώρα πίσω στο χάος.
Αρχικά δημοσιεύθηκε από Autonomies.
η μετάφραση έγινε απο το : https://enoughisenough14.org/2020/10/04/whose-afraid-of-anarchists/#more-83654
Οι «κόκκινοι φόβοι» δεν είναι νέοι στην αμερικανική πολιτική και όσο παράλογη και αν ακούγεται η γλώσσα από αυτή την κυβέρνηση, δεν πρέπει να ξεχνάμε ή να αγνοηθεί ότι μια τέτοια πολιτική φόβου και παράνοιας μεταφράζεται γρήγορα (όπως έκαναν στο παρελθόν) στη διεύρυνση της επιτήρησης, του ελέγχου, των διώξεων, της εξορίας, της φυλάκισης και του θανάτου, και όχι μόνο των «κόκκινων»· αλλα πάντα στόχευαν ανθρώπους που κρίθηκαν ως “αντιφρονούντες πληθυσμοί”.
Ο φόβος φαίνεται να είναι πιο προφανής στην αμερικανική πολιτική τάξη σε σχέση με άλλα συγκρίσιμα καθεστώτα, ίσως λόγω της ιστορίας της ως αποικία εποίκων-σκλάβων και ως ρατσιστική-ιμπεριαλιστική δύναμη…
… αλλά κανένα σύγχρονο κράτος δεν είναι απρόσβλητο από την πολιτική του φόβου. Πράγματι, αυτός βρίσκεται στο θεμέλιο οποιασδήποτε τέτοιας ιεραρχικής κυριαρχίας. Η νομιμότητα ενός κράτους βασίζεται στην ανοσοποίηση των υποκειμένων του ενάντια σε ό,τι ζει έξω απο αυτό. Τους διαφορετικούς, τους ξένους, τον εχθρό, όπου ο καθένας από αυτούς τους εχθρούς, αποτελούν απειλή για την ασφάλεια και την ευημερία του έθνους.
Η “φιλελεύθερη” αντιπολίτευση στη χώρα ήταν εξίσου γρήγορη να υιοθετήση την αιτία, με πρόθυμες προσπάθειες για να διακρίνει τους “κακούς, βίαιους” διαδηλωτές από τους “καλούς, ειρηνικούς” (μια παραλλαγή πιο βίαιων μορφών της αντι-εξέγερσης, αλλά η οποία στη συνέχεια εκθέτει τους “βίαιους” διαδηλωτές στην ίδια κρατική βία). Και τα «φιλελεύθερα» μέσα ενημέρωσης δεν είναι πολύ πίσω, με τους New York Times να ζητούν να αποκαλύψουν την «αλήθεια» για τους αναρχικούς (βλ. Συλλογική απάντηση) και την Washington Post να αποκαλύπτει την τελική αλήθεια της υπόθεσης: “Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο πραγματικός αναρχικός”.
Λοιπόν, με τόσους πολλούς αναρχικούς , θα μπορούσε κανείς να συγχωρέσει οποιαδήποτε σύγχυση που αυτή μπορεί να προκαλέσει, ειδικά δεδομένου ότι η λέξη αναφέρετε περίπου ουσιαστικά ως προσβολή.
Για λίγη σαφήνεια – και χωρίς να ξεχνάμε ποτέ τον κίνδυνο που απειλεί όλες αυτές οι λεκτικές ανοησίες – μοιραζόμαστε ένα κομμάτι που δημοσιεύθηκε απο την Anarchist Agency (30/09/2020) .
Γιατί ο αναρχισμός είναι επικίνδυνος.
των Ντέινα Γουόρντ και Πολ Μέσερσμιθ-Γκλαβίν
Οι αναρχικοί τρομάζουν τις προνομιούχες ελίτ και τους αυταρχικούς ακολούθους τους όχι μόνο επειδή οι πρωταρχικοί στόχοι του κινήματος είναι να καταργηθούν οι πηγές της εξουσίας της ελίτ – το κράτος, η πατριαρχία και ο καπιταλισμός – αλλά επειδή ο αναρχισμός προσφέρει μια βιώσιμη εναλλακτική μορφή κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης που βασίζεται σε συλλογικότητες χώρου εργασίας, συνελεύσεις γειτονιάς, ομοσπονδίες από κάτω προς τα πάνω, παιδικά ελεύθερα σχολεία και μια ποικιλία πολιτιστικών οργανώσεων που λειτουργούν βάσει της συνεργασίας , αλληλεγγύης, αμοιβαίας βοήθειας και άμεσης, συμμετοχικής δημοκρατίας. Σε αντίθεση με όλες τις μορφές ιεραρχίας, κυριαρχίας και εκμετάλλευσης, οι αναρχικοί εργάζονται για να δημιουργήσουν μια κουλτούρα που βασίζεται στην ίση πρόσβαση σε πόρους καθιστώντας δυνατή την πραγματική άσκηση της ελευθερίας. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου αιώνα, και ιδιαίτερα κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες, η αρχές αυτοδιαχείρησης του αναρχισμού έχουν πολλαπλασιαστεί σε όλο τον κόσμο και έχουν επίσης γίνει μέρος των τυποποιημένων διαδικασιών λειτουργίας της διαμαρτυρίας. Δεδομένου ότι οι ελίτ θα καταστούν περιττές σε μια αναρχική ισότιμη κοινωνία, δεν είναι περίεργο κυβερνήτες να τρέμουν στη σκέψη των αναρχικών προταγμάτων και δράσεων.
Η ζοφερή πραγματικότητα της κλιματικής κρίσης, η πανδημία coronavirus, και η συνεχιζόμενη αστυνομική βία έχουν θέσει στο φως τις ανεπάρκειες της σημερινής ηγεσίας και του υφιστάμενου συστήματος διακυβέρνησης, παρέχοντας παράλληλα ευκαιρίες, όπως όλες οι κρίσεις, για τη δημιουργία σημαντικών αλλαγών. Το αν θα επιτύχουμε ή όχι έναν ιστορικό ρήγμα μιας θεμελιωδώς διαφορετικής κοινωνίας θα εξαρτηθεί εν μέρει από τη διατήρηση της μαχητικής και δημιουργικής πολιτικής πίεσης στους δρόμους, και την ταυτόχρονη οικοδόμηση μορφών αντι-εξουσίας, αντι-θεσμών και οργανώσεων που προπαγανδίζουν το αναρχικό όραμα μιας ελεύθερης κοινωνίας.
Αυτή είναι μια εποχή σημαντικής πολιτιστικής αναταραχής σε σχέση με θέματα που περιστρέφονται γύρω από τη φυλή που αντιμετωπίστηκε από σοβαρές πολιτικές αντιδράσεις και την απόπειρα περιστολής της λευκής, πατριαρχικής εξουσίας. Σε αντίθεση με το πρώτο κίνημα Black Lives Matter πριν από αρκετά χρόνια ως απάντηση στις δολοφονίες του Trayvon Martin και mike Brown, η κατανόηση των λευκών ανθρώπων για το πώς ιστορικές μορφές καταπίεσης συνεχίζουν να διαμορφώνουν τη ζωή μας αυξάνεται. Το Black Lives Matter μπορεί να είναι το μεγαλύτερο κοινωνικό κίνημα διαμαρτυρίας στην ιστορία των ΗΠΑ. Κατά τους πρώτους δύο μήνες μετά απο όταν η αστυνομία δολοφόνησε τον George Floyd στη Μινεάπολη, περίπου 15 έως 26 εκατομμύρια άνθρωποι (μέχρι 8 τοις εκατό του πληθυσμού) συμμετείχαν σε μια διαμαρτυρία Black Lives Matter.
Ο Πρόεδρος χρησιμοποιεί τα αγοραία στερεότυπα για να απονομιμοποιήσει το κίνημα στους δρόμους, υποστηρίζοντας ότι οι αναρχικοί και οι Antifa (αντιφασίστες) είναι απειλητικά στοιχεία πίσω από αυτές τις διαμαρτυρίες, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων είναι στην πραγματικότητα φτωχοί και εργατικοί άνθρωποι του χρώματος και των λευκών συμμάχων τους. Πρόκειται σε μεγάλο βαθμό για μια αυθόρμητη εξέγερση. Οι αναρχικοί είναι πράγματι στους δρόμους σε αλληλεγγύη, απαιτώντας δικαιοσύνη, όπως ακριβώς ήταν από τότε που οι αναρχικοί ζήτησαν για πρώτη φορά την κατάργηση του καπιταλισμού και του κράτους στη διαδικασία δημιουργίας ενός μαζικού κινήματος της εργατικής τάξης στη δεκαετία του 1860, αλλά οι τακτικές που χρησιμοποιούνται στην τρέχουσα εξέγερση είναι ένας συνδυασμός ιστορικά αποδεδειγμένων μεθόδων που ακονίστηκαν κατά τη διάρκεια δεκαετιών αγώνα και νέων προσαρμογών στην ολοένα και πιο στρατιωτικοποιημένη , βάναυση αστυνομία. Οι σημερινοί αναρχικοί δεν οδηγούν ούτε υποκινούν τις σημερινές διαμαρτυρίες. Ο αναρχικός ρόλος στις ενέργειες, ωστόσο, υπερβαίνει κατά πολύ το να είναι στους δρόμους με τους διαδηλωτές. Από την επανεμφάνιση του αναρχισμού στη δεκαετία του 1990, όταν χρησιμοποιήθηκαν οι αρχές της αναρχικής οργάνωσης για να κλείσουν τις συνεδριάσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου στο Σιάτλ, ο αναρχισμός έχει διαποτίσει τα σύγχρονα αντιπολιτευόμενα κινήματα. Η αναρχική έμφαση στην άμεση δράση και τη μαχητικότητα του δρόμου βοηθούν στον καθορισμό των σημερινών κινημάτων, όπως και η χρήση ομάδων συγγένειας και τακτικής του μαύρου μπλοκ. Ο μαχητικός οριζόντιος χαρακτήρας είναι το σημερινό πρότυπο διαμαρτυρίας.
Η σημασία των παρατεταμένων διαμαρτυριών κατά της αστυνομικής βίας είναι ότι το βασικό συστατικό για την επιτυχή αλλαγή είναι η μαχητική διαταραχή της καθημερινής ζωής, όπως έχουμε δει στο Πόρτλαντ, Το Λούισβιλ, το Ρότσεστερ και πολλές άλλες κοινότητες σε όλη τη χώρα. Γνωρίζουμε από μελέτες για 323 βίαια και μη βίαια κινήματα σε όλο τον κόσμο, οτι διαμαρτυρίες που κινητοποιούν τουλάχιστον το 3,5 τοις εκατό του πληθυσμού μπορεί να παράγουν αλλαγή καθεστώτος. Ενώ οι σημερινές διαμαρτυρίες δεν έχουν να κάνουν με την αλλαγή του καθεστώτος, αλλά με την κοινωνική και πολιτική αλλαγή, υπάρχει λόγος για την ελπίδα ότι οι σημερινές διαδηλώσεις θα δημιουργήσουν μια ιστορική καμπή που θα είναι πολύ πιο σημαντική από την απλή αλλαγή του ένοικου του Οβάλ Γραφείου. Καθώς η κοινωνία μας και το πολιτικό της κατεστημένο συνεχίζουν να είναι βυθισμένοι στο χάος, ο αναρχισμός προσφέρει μια βιώσιμη διέξοδο, έναν τρόπο να οργανωθούμε με ελεύθερο και συνεργατικό τρόπο εκτός της εκλογικής διαδικασίας. Εν μέρει για το λόγο αυτό, οι ελίτ δυσφημούν τους αναρχικούς.
Οι γκροτέσκες καρικατούρες του αναρχισμού χρησιμοποιούνταν πάντα από τους πολιτικούς για να φοβίσουν τους πολίτες και να δικαιολογήσουν τη δολοφονία, τον ξυλοδαρμό, την απέλαση και τη φυλάκιση αναρχικών, πολλοί από τους οποίους ήταν πρόσφατοι μετανάστες, των οποίων το μόνο έγκλημα ήταν η πίστη στη δυνατότητα ενός καλύτερου κόσμου. Πόσο ειρωνικό, λοιπόν, είναι ότι οι αναρχικοί θεωρούνται βίαιοι, ενώ στην πραγματικότητα η συντριπτική πλειοψηφία της βίας έχει διαπραχθεί από εκείνους που εργάζονται για τους καπιταλιστές και το κράτος. Παρ’ όλα αυτά, οι αναρχικοί έχουν συμβάλει σημαντικά στην ιστορία μας δημιουργώντας χώρο για νέες δυνατότητες στη διαδικασία της «απαίτησης του αδύνατου». Ο αναρχισμός σήμερα έχει αλλάξει πολύ από την καταγωγή του 19ου αιώνα, αλλά οι βασικές αρχές παραμένουν οι ίδιες και μπορεί να το δει κανείς στη δράση στους δρόμους και στην εργασία που συνεχίζεται στις γειτονιές των πόλεων και των χωριών, μεγάλων και μικρών.
Πάνω από εκατό χρόνια πριν, στο βιβλίο του, “Αμοιβαία Βοήθεια: Ένας παράγοντας στον εξελικτικό χαρακτήρα,” ο αναρχικός Peter Kropotkin υποστήριξε κατά της ερμηνείας Herbert Spencer του Κάρολου Δαρβίνου, επισημαίνοντας ότι η εξέλιξη δεν καθοδηγείται από τον ανταγωνισμό εντός των ειδών, αλλά μάλλον μεταξύ των ειδών και εκείνα τα είδη που συνεργάζονται είναι περισσότερο καταλληλότερα για την επιβίωση. Η κοινωνική συνεργασία επιτρέπει στους ανθρώπους να φροντίζουν ο ένας τον άλλον και να συνεργάζονται για να ξεπεράσουν τις αντιξοότητες. Αυτό είναι ακριβώς το πώς οι άνθρωποι έχουν ανταποκριθεί στην πανδημία coronavirus. Όπως η jia Tolentino παρατήρησε στο “The New Yorker”: “Άτυπες συλλογικότητες παιδικής φροντίδας, transgender ομάδες υποστήριξης, και άλλες ad-hoc οργανώσεις λειτουργούν χωρίς την ηγεσία από πάνω προς τα κάτω ή φιλανθρωπική χρηματοδότηση που οι περισσότερες φιλανθρωπικές οργανώσεις εξαρτώνται . Δεν υπάρχει πλήρης κατάλογος τέτοιων ομάδων, οι περισσότερες από τις οποίες δεν αναζητούν ή δεν λαμβάνουν μεγάλη προσοχή. Αλλά, ξαφνικά, φαινόταν να είναι παντού.”
Οι άνθρωποι ανταποκρίνονται με προσοχή, συνεργασία και αμοιβαία βοήθεια εν μέσω της καταστροφής της πανδημίας coronavirus, τη φρενίτιδα της αστυνομικής βαρβαρότητας και τις πρόσφατες καταστροφικές δασικές πυρκαγιές στη δυτική ακτή των ΗΠΑ. Στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, οι άνθρωποι βγένουν στους δρόμους διαμαρτύρονται για την υποστήριξη της μαύρης ζωής και κατά της αστυνομίας για πάνω από εκατό συνεχόμενες ημέρες, με μόνο ένα σύντομο διάλειμμα κατά τη διάρκεια των δασικών πυρκαγιών. Αμέτρητες συλλογικότητες, οργανώσεις, ομάδες συγγένειας και μπλοκ έχουν σχηματιστεί. Όπως ο Roger Peet, του Συνεταιρισμού Καλλιτεχνών Justseeds, παρατηρεί, «Υπήρξε μια τεράστια άνθηση μικρών πυρήνων που παρέχουν μια εκλεκτική ποικιλία υπηρεσιών στον διαμαρτυρόμενο πληθυσμό: σνακ, πλύσιμο ματιών, κράνη, προσεκτικά κατασκευασμένες ασπίδες, φροντίδα τραυμάτων, φυλλάδια, νερό, επικοινωνία και πολλά άλλα. Αυτά τα δίκτυα αμοιβαίας βοήθειας και οι μικρές δομές παρέχουν μια βελτίωση της υποδομής στο νυχτερινό πλαίσιο της διαμαρτυρίας, αλλά παρέχουν επίσης ένα συνεκτικό πράγμα για έναν συμμετέχοντα να κάνει, έξω από τον ονομαστικά ασαφή στόχο της απλής διαμαρτυρίας.» Pop-up κλινικές έχουν οργανωθεί για να προβλέπουν τη φροντίδα των διαδηλωτών», για να βοηθήσουν με τις φυσικές και συναισθηματικές επιπτώσεις σοβαρών τραυμάτων και την έκθεση στο χημικό πόλεμο που χρησιμοποιείται από την αστυνομία. Και με την ποιότητα του αέρα στην δυτική ακτή να είναι πρόσφατα ο χειρότερος στον κόσμο λόγω των μαζικών δασικών πυρκαγιών, οι μαχητές άλλαξαν για ένα χρονικό διάστημα για να παρέχουν ανακούφιση από καταστροφές. Από τους γιατρούς του δρόμου στην πρώτη γραμμή των διαμαρτυριών και της ανακούφισης από καταστροφές στους διοργανωτές στο Μπρούκλιν φτάνοντας στην διανομή ειδών πρώτης ανάγκης στους ανθρώπους κατά τη διάρκεια της πανδημίας, η άμεση δράση και η πρωτοβουλία από τους καθημερινούς ανθρώπους κάνει μια υλική διαφορά στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων.
Υπάρχει επίσης ευρεία αναγνώριση στις ΗΠΑ της αποτυχίας του κράτους ως βιώσιμου μέσου κοινωνικής οργάνωσης. Ξεκινώντας πριν από δεκαετίες, με απογοήτευση για τον πόλεμο των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, το σκάνδαλο Watergate, και αποκαλύψεις σχετικά με το ρόλο του FBI στην καταστολή των κοινωνικών κινημάτων, η ανεπάρκεια του κράτους αυτή τη στιγμή απεικονίζεται από την ανίκανη ομοσπονδιακή απάντηση στην πανδημία coronavirus, ένα σχισμένο κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας που προστατεύει πολύ λίγους, ένα περιβάλλον σε κατάρρευση, και συστημικό ρατσισμό που επιβάλλεται από στρατιωτικοποιημένη αστυνομία. Είναι ολοένα και πιο σαφές ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να επιλύσει αυτές τις πολλαπλές κρίσεις. Οι αναρχικοί παρουσιάζουν θεμελιώδεις και επείγουσες εναλλακτικές λύσεις στην ιεραρχική εξουσία και σε μια κοινωνία βασισμένη στην εκμετάλλευση και την κυριαρχία.
Η αναστάτωση στους δρόμους αλλάζει την πολιτική συζήτηση. Ακριβώς όπως το κίνημα Occupy Wall Street άλλαξε την πολιτική συζήτηση για να επικεντρωθεί στην οικονομική ανισότητα, οι σημερινές διαμαρτυρίες έχουν αλλάξει τη συζήτηση για να επικεντρωθεί στο συστημικό ρατσισμό. Καθώς η συζήτηση αλλάζει, οι αξίες αλλάζουν, οι προτεραιότητες αλλάζουν, εμφανίζονται νέες συμμαχίες και οι δυνατότητες που προηγουμένως ήταν αδιανόητες γίνονται εφικτές. Γνωρίζουμε επίσης ότι θα υπάρξει αναπόφευκτη αντίδραση. Ο σημαντικότερος παράγοντας που περιορίζει την αντίδραση θα είναι η δύναμη των κοινοτήτων αντίστασης που προκύπτουν ως αποτέλεσμα των ανθρώπων που βλέπουν τον εαυτό τους στο κίνημα. . Οι άνθρωποι πρέπει να παραμείνουν στους δρόμους, ταράζοντας διατηρώντας την πίεση για να διατηρηθεί η εστίαση στην αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων. Μια άλλη προστασία των κοινωνικών κινημάτων είναι η υποστήριξη του πληθυσμού στο πλευρό των διαδηλωτών. Έχουμε σημειώσει σημαντικά κέρδη στον πολιτικό αγώνα στην κοινή γνώμη, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι επιθέσεις κατά των Black Lives Matter, Antifa, και τον αναρχισμό έχουν αυξηθεί δραματικά. Η δεξιά κινητοποιείται για να προστατεύσει το λευκό, πατριαρχικό, καπιταλιστικό προνόμιο και την εξουσία. Ένα σημαντικό όφελος της συμμετοχής διαμαρτυρίας είναι η αίσθηση ότι ανήκουν σε ένα ισχυρό όχημα για την κοινωνική αλλαγή, και η γνώση ότι δεν είστε μόνοι στην οργή σας. Η προκύπτουσα αίσθηση της ταυτότητας ενισχύει τη βούληση να αντισταθεί στη στιγμή και προετοιμάζει επίσης για μελλοντικές μάχες.
Ανεξάρτητα από το ποιος εκλέγεται τον Νοέμβριο, αυτή η αναταραχή και η οικοδόμηση του κινήματος πρέπει να συνεχιστούν. Παρά τη δαιμονοποίηση της σημερινής διοίκησης, οι σημερινοί αναρχικοί εργάζονται προς τη δημιουργία μιας ελεύθερης κοινωνίας όχι μόνο μέσω μαχητικών διαδηλώσεων στους δρόμους, αλλά με τη συμμετοχή στην οργάνωση του χώρου εργασίας, τα σχέδια αμοιβαίας βοήθειας και τη δημιουργία δημοκρατικών οργανώσεων και αντιθεμάτων. Θα χρειαστούμε έναν πολλαπλασιασμό των άγριων απεργίες, όπως αυτές που θεσπίστηκαν από τους παίκτες του NBA για την υποστήριξη της μαύρης ζωής, και τη γενίκευση της αντιπολιτευτικής πολιτικής σε όλη την κοινωνία. Οι αναρχικοί δημιουργούν μια κουλτούρα που διαμορφώνει την περιφρόνηση της λευκής υπεροχής, εκτιμά τις μαύρες ζωές, και υπερασπίζεται εκείνους από μας που δέχονται επίθεση επειδή είμαστε ευάλωτοι, είτε είμαστε queer, trans, γυναίκες, εργατική τάξη, ή χωρίς σπίτι. Σε όλους μας.
Μια κινητήρια δύναμη της ιστορίας είναι η άμεση δράση των κοινωνικών κινημάτων από κάτω. Σημαντικές αλλαγές στις δυτικές δημοκρατίες συμβαίνουν όταν η νομοθεσία προσπαθεί να καλύψει τη διαφορά και να ανταποκριθεί στις πιέσεις των κοινωνικών κινημάτων, όπως οι ταραχές και το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων της δεκαετίας του 1950 και του ’60. Ο σημερινός κόσμος απέχει πολύ από τα αναρχικά ιδεώδη και θα απαιτήσει θεμελιώδεις κοινωνικές αλλαγές σε όλους τους τομείς της ζωής, από τον τρόπο με τον οποίο οργανώνουμε τους εαυτούς μας οικονομικά μέχρι το πώς αποφασίζουμε τις κοινωνικές και πολιτικές προτεραιότητες. Οι υπάρχουσες πολιτικές ελίτ και οι άρχουσες τάξεις έχουν έννομο συμφέρον να διατηρήσουν τα πράγματα όπως είναι, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει τη συνεχιζόμενη δολοφονία των Μαύρων από την αστυνομία, την ξένη στρατιωτική επέμβαση, και μια επικίνδυνα κλιμάκωση της κλιματικής κρίσης. Δεν θα εγκαταλείψουν οικειοθελώς την εξουσία και δεν θα μοιραστούν τον πλούτο, όπως έχει αποδειχθεί σε όλη την ιστορία.
. Ένα κοινωνικό κίνημα στους δρόμους, τους χώρους εργασίας, τις γειτονιές και τις πόλεις είναι απαραίτητο. Ένα μαχητικό κίνημα φέρνει τους καθημερινούς ανθρώπους σε διάλογο με τους εκλεκτούς υπεύθυνους λήψης αποφάσεων. Μας κάνει δύσκολους να αγνοηθούμε. Καθώς οι άνθρωποι επιτυγχάνουν συγκεκριμένες νίκες, το κίνημα συνεχίζει και οικοδομείται μέχρι μια αποφασιστική στιγμή που γίνεται δυνατή η βαθιά κοινωνική, οικονομική και πολιτική αλλαγή. Σε αυτή τη διαδικασία, οι αναρχικοί έχουν κίνητρο να ενδυναμώσουν τους ανθρώπους στο να μοιράζονται την εξουσία συλλογικά αντί να επιτρέπουν στις ελίτ να συσσωρεύουν δύναμη για τον εαυτό τους.
Τα κοινωνικά κινήματα χρειάζονται επίσης ένα όραμα για το μέλλον. Ο αναρχισμός μας δείχνει προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός ελεύθερου και ισότιμου κόσμου. Ο αναρχισμός προσφέρει μια κοινωνία στην οποία κανείς δεν μένει έξω, στην οποία καμία βασική ανάγκη δεν παραμένει ανεκπλήρωτη και, το σημαντικότερο, μια ισότιμη κουλτούρα όπου κανείς δεν στέκεται πάνω ή κάτω ή με τον τρόπο της πραγματικής άσκησης της ελευθερίας.
Συμμεριζόμαστε μια απελπιστική ανάγκη για μια θεμελιωδώς διαφορετική κοινωνία. Μια που δεν σπέρνει τον όλεθρο στο περιβάλλον για την επιδίωξη των κερδών, μια, όπου η αστυνομία δεν δολοφονεί πλέον ανθρώπους του χρώματος για τη διατήρηση της λευκής υπεροχής, μια απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση της εργασίας των ανθρώπων, και χωρίς μισογυνιστική βία, μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι που πλήττονται από πολιτικές αποφάσεις είναι αυτοί που λαμβάνουν αυτές τις αποφάσεις. Μια άμεσα δημοκρατική κοινωνία που αντιτίθεται κυρίως στην κυριαρχία και την εκμετάλλευση είναι μερικά από αυτά που προσφέρει ο αναρχισμός και αυτός είναι ο λόγος γιατί είναι τόσο επικίνδυνη για τους χειριστές της καθιερωμένης εξουσίας.
Η Dana Ward είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικών Σπουδών στο Pitzer College, όπου ίδρυσε και διατηρεί τα Αρχεία Αναρχισμού.
Ο Paul Messersmith-Glavin είναι ένας μακροχρόνιος αναρχικός διοργανωτής και μέλος του Ινστιτούτου Αναρχικών Μελετών (IAS) και του περιοδικού Perspectives on Anarchist Theory (ακολουθήστε τον στο Twitter @PaulMessersmit4)
