Πηγή : http://libcom.org/news/anti-war-statement-azerbaijani-leftist-youth-02102020
Την σύγκρουση στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ την βιώνουμε από το 1988, από τότε που σε μεγάλο βαθμό ο αρμενικός πληθυσμός αυτής της επαρχίας της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν απαίτησε την ένωση με την Αρμενία. Ο πόλεμος που ακολούθησε έληξε το 1994 με το Ναγκόρνο-Καραμπάχ και ορισμένα γειτονικά εδάφη του Αζερμπαϊτζάν να βρίσκονται υπό αρμενικό έλεγχο και σχεδόν ένα εκατομμύριο ανθρώπους να γίνονται πρόσφυγες. Έκτοτε, καθώς το Αζερμπαϊτζάν προσπάθησε να ανακτήσει τα χαμένα εδάφη και τις περιστασιακές διαπραγματεύσεις που αποδεικνύονται άκαρπες, υπήρξαν περιοδικές κλιμακώσεις της σύγκρουσης, όπως ο Τετραήμερος Πόλεμος του 2016, αλλά ποτέ οι μάχες δεν έφτασαν στο μέγεθος των μαχών τις τελευταίες δύο ημέρες, με εκατοντάδες στρατιώτες (και πολλούς πολίτες) να σκοτώνονται σε κάθε πλευρά. Καθώς η εθνικιστική προπαγάνδα και στις δύο χώρες έχει μετατραπεί σε πυρετό και η πολύ μικρή αντιπολεμική δραστηριότητα δεν πνίγεται μόνο από το βιτριόλι της προπαγάνδας αλλά τιμωρείται με συλλήψεις, η LeftEast είναι υπερήφανη που συμμερίζεται αυτή τη δήλωση των νεαρών αριστερών του Αζερμπαϊτζάν.
Ο πρόσφατος γύρος κλιμακώσεων μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας στο Ναγκόρνο Καραμπάχ καταδεικνύει για άλλη μια φορά πόσο ξεπερασμένο είναι το πλαίσιο ενός έθνους-κράτους για τη σημερινή πραγματικότητα. Η ανικανότητα να υπερβούμε τη γραμμή σκέψης που χωρίζει τους ανθρώπους σε ανθρώπους και μη ανθρώπους αποκλειστικά με βάση τον τόπο γέννησής τους και στη συνέχεια προχωρά στην καθιέρωση της ανωτερότητας των «ανθρώπων» πάνω από τους απανθρωπισμένους «άλλους» ως το μοναδικό δυνατό σενάριο για μια ζωή εντός ορισμένων εδαφικών ορίων είναι ο μόνος κατακτητής που πρέπει να πολεμίσουμε . Είναι ο κατακτητής του μυαλού και των ικανοτήτων μας να σκεφτόμαστε πέρα από τις αφηγήσεις και τους τρόπους να φανταστούμε τη ζωή, που μας επιβλήθηκαν από τις αρπακτικές εθνικιστικές κυβερνήσεις μας. Είναι αυτή η γραμμή σκέψης που μας κάνει να αγνοούμε τις συνθήκες εκμετάλλευσης της γυμνής επιβίωσής μας στις αντίστοιχες χώρες μας μόλις το “έθνος” εκδίδει την έκκλησή του να το προστατεύσουμε από τον “εχθρό”.
Ο εχθρός μας όμως δεν είναι ένας τυχαίος Αρμένιος, τον οποίο δεν έχουμε συναντήσει ποτέ στη ζωή μας και ενδεχομένως ποτέ δεν θα το πράξουμε. Εχθρός μας είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι στην εξουσία, εκείνοι με συγκεκριμένα ονόματα, που εξαθλιώνουν και εκμεταλλεύονται τους απλούς ανθρώπους, καθώς και τους πόρους της χώρας μας προς όφελός τους για περισσότερο από δύο δεκαετίες. Έχουν δυσανεξία για οποιαδήποτε πολιτική διαφωνία, καταπιέζοντας σοβαρά τους διαφωνούντες μέσω του μαζικού μηχανισμού ασφάλειάς τους. Έχουν καταλάβει φυσικούς χώρους, παράκτιες περιοχές, ορυκτούς πόρους για τη δική τους ευχαρίστηση και χρήση, περιορίζοντας την πρόσβαση των απλών πολιτών σε αυτές τις περιοχές. Καταστρέφουν το περιβάλλον μας, κόβουν δέντρα, μολύνουν το νερό και κάνουν την πλήρη “συσσώρευση μέσω της απαλλοτρίωσης”.
Είναι συνένοχοι στην εξαφάνιση ιστορικών και πολιτιστικών χώρων και αντικειμένων σε όλη τη χώρα. Έχουν διοχετεύει πόρους από βασικούς τομείς, όπως η εκπαίδευση, η υγειονομική περίθαλψη και η κοινωνική πρόνοια, στον στρατό, πλουτίζοντας τους καπιταλιστές γείτονές μας με ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες – τη Ρωσία και την Τουρκία. Παραδόξως, κάθε άτομο γνωρίζει αυτό το γεγονός, αλλά το ξαφνικό κύμα αμνησίας χτυπά τους πάντες μόλις η πρώτη σφαίρα πυροβοληθεί στη γραμμή επαφής μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν. Τυφλωμένοι, όπως και οι χαρακτήρες από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Σαραμαγκό, γίνονται αμέσως αυτοκαταστροφικοί, επευφημώντας τους θανάτους της νεολαίας μας στο όνομα του «μαρτυρίου» για του «ιερού» σκοπού. Αυτός ο σκοπός δεν ήταν ποτέ κάτι περισσότερο από μια υπαρξιακή πλατφόρμα, διατηρώντας τις κυβερνήσεις τόσο του Αζερμπαϊτζάν όσο και της Αρμενίας στη θέση τους και λειτουργώντας ως δικαιολογία για την ατέρμονη στρατιωτικοποίηση των κοινωνιών μαζί με την επιδίωξη περισσότερης βίας και θανάτων.
Δεν κατηγορούμε τον λαό όμως: ελλείψει εναλλακτικών ερμηνευτικών πλαισίων για να εξάγουμε νοήματα από τον πόλεμο και τη σύγκρουση μεταξύ των δύο εθνών, η εθνικιστική ιδεολογία παραμένει αδιαμφισβήτητη. Αν υπάρχει ένα πράγμα που τα υποχρηματοδοτούμενα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα κάνουν καλά, αυτό είναι σίγουρα η διδασκαλία για την επίτευξη του μίσους και η διάδοση της εθνικιστικής προπαγάνδας. Επειδή το μίσος δεν είναι ποτέ προϊόν της ατομικής ψυχής, αλλά κατασκευάζεται και παράγεται μέσα σε συγκεκριμένες σχέσεις εξουσίας. Σε ένα πλαίσιο όπου δεν υπάρχει άμεση επαφή μεταξύ του «μίσους» και των «μισητών», όσο περισσότερο το «μισητό» κοινό ασχολείται με τα δικά του θέματα καθημερινής οικονομικής επιβίωσης εντός του συστήματος που τους στερεί την ίση ανακατανομή των πόρων και των υπηρεσιών και συσσωρεύει όλο και περισσότερη καθημερινή δυστυχία, τόσο περισσότερο υπάρχει ανάγκη να υπενθυμίζει συνεχώς στο «μισητό» κοινό να μισεί τους «μισητούς» και να αναπαράγει το μίσος τους. Το μίσος πρέπει να επιτευχθεί. Έκλεψαν “τα” εδάφη μας, λέμε, οπότε τους μισούμε. Μην ανησυχείτε ότι πρέπει να υπάρχει μια μυριάδα άλλων τρόπων κατοίκησης αυτής της γης χωρίς μια ενιαία ομάδα που διεκδικεί την αδιαμφισβήτητη ιδιοκτησία της πάνω σε αυτήν.
. Ένας έφηβος αδελφός ενός από εμάς κάποτε αναφώνησε με δέος αφού άκουσε για μια εκκρεμή συνάντηση εργασίας με Αρμένιους συναδέλφους στο εξωτερικό. “Θα δείτε ένα REAL Αρμένιο;”, είπε. Τώρα που το σκέφτομαι, γενιές ανθρώπων έχουν μεγαλώσει σε ένα κενό χωρίς επαφή με αυτά, έχουμε συνυπάρξει με τον ίδιο χώρο για αιώνες. Τι είδους βία φέρει αυτή η απομόνωση της ύπαρξης στο μυαλό και τις δημιουργικές μας ικανότητες; Περιττό να πούμε ότι είναι επίσης μια τέλεια συνταγή για την απανθρωποποίηση του “άλλου”. Τι μπορεί να είναι πιο εύκολο από το να αποδίδω όλες τις κακές ιδιότητες στους ανθρώπους, δεν έχω αλληλεπιδράσει ποτέ με τη ζωή μου;
Χρόνια μετά την υπογραφή της συμφωνίας Μπισκέκ (1994) που κατέληξε σε κατάπαυση του πυρός μεταξύ των μερών, οι κυβερνήσεις της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν συσσωρεύουν σοβαρές ποσότητες θανατηφόρου οπλισμού, τα οποία τώρα ετοιμάζονται να χρησιμοποιήσουν η μία εναντίον της άλλης. Η τελευταία φορά που οι χώρες ήρθαν κοντά στο ειρηνευτικό ψήφισμα ήταν το 2001, κατά τη διάρκεια των ειρηνευτικών συνομιλιών Key-West με τη διαμεσολάβηση των συμπροέδρων της Ομάδας του Μινσκ — Γαλλία, Ρωσία και “ΗΠΑ. Ωστόσο, λόγω των επικρατέστερων εθνικιστικών συναισθημάτων και του γεγονότος ότι οι ηγέτες και των δύο πλευρών δεν ήταν διατεθειμένοι να συμβιβαστούν, οι ειρηνευτικές συνομιλίες απέτυχαν. Και ποτέ δεν έχει υπάρξει προσέγγιση τόσο αποφασιστική όσο ήταν στις αρχές του 21ου αιώνα.
Θεωρούμε εξαιρετικά δύσκολο να αναζητήσουμε τρόπους αποφυγής ενός άλλου πολέμου στην περιοχή στην τρέχουσα κατάσταση. Παρατηρούμε αυξανόμενη, διαδεδομένη ρητορική μίσους που κυριαρχεί στην αφήγηση και από τις δύο πλευρές, ειδικά όταν πρόκειται για τηλεοπτικά κανάλια, επίσημες δηλώσεις ή αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που κυκλοφορούν με ανησυχητική ένταση. Γίνονται αξιώσεις και από τις δύο πλευρές που είναι δύσκολο να επαληθευτούν και έτσι αυτό δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα φόβου, αμοιβαίου μίσους και απουσίας εμπιστοσύνης.
Οι άνθρωποι και από τις δύο πλευρές υπέφεραν και υπέμειναν μέσω πανδημίας και οικονομικής ύφεσης, προσπαθώντας να συμβαδίσουν με τις προκλήσεις που προκάλεσαν οι κρίσεις με τον εαυτό τους, και τώρα παρασύρονται σε μια στρατιωτική σύγκρουση, η οποία καθυστερεί οποιαδήποτε πιθανή εποικοδομητική επίλυση της σύγκρουσης του Ναγκόρνο Καραμπάγκ. Απαιτεί επίσης μεγάλο οικονομικό και ανθρώπινο δυναμικό για τη διατήρηση της σύγκρουσης, έτσι ώστε οι ελίτ και από τις δύο πλευρές να συνεχίσουν να επωφελούνται από αυτήν. Ο στρατιωτικός προϋπολογισμός του Αζερμπαϊτζάν για το 2020 έχει αυξηθεί σε 2,3 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ για την Αρμενία ο δείκτης αυτός ανέρχεται σε 634 εκατομμύρια δολάρια, που αποτελούν ουσιαστικά το 5% του ΑΕΠ και στις δύο χώρες.
Είναι καιρός που εμείς, η νεολαία του αζερμπαϊτζάν και της αρμενίας, πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας την επίλυση αυτής της ξεπερασμένης σύγκρουσης. Δεν θα πρέπει πλέον να είναι προνόμιο των ανδρών με κοστούμια, στόχος των οποίων είναι η συσσώρευση κεφαλαίου, τόσο οικονομικού όσο και πολιτικού, και όχι η επίλυση της σύγκρουσης. Πρέπει να πετάξουμε αυτόν τον άσχημο μανδύα του έθνους-κράτους, που ανήκει στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, και να φανταστούμε και να δημιουργήσουμε νέους τρόπους κοινής και ειρηνικής συνύπαρξης. Γι’ αυτό, είναι πολύ σημαντικό να αναβιώσουμε πολιτικές, λαϊκές πρωτοβουλίες, που θα αποτελούνται κυρίως από απλούς τοπικούς πολίτες, οι οποίοι θα επαναφέρουν τις ειρηνευτικές συνομιλίες και τη συνεργασία. Εμείς, αριστεροί ακτιβιστές στο Αζερμπαϊτζάν, σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζουμε οποιαδήποτε περαιτέρω κινητοποίηση της νεολαίας της χώρας σε αυτόν τον ανούσιο πόλεμο και βλέπουμε την αποκατάσταση του διαλόγου ως πρωταρχικό μας στόχο.
Δεν βλέπουμε το μέλλον μας ή την επίλυση της σύγκρουσης σε περαιτέρω στρατιωτικές κλιμακώσεις και διάδοση του αμοιβαίου μίσους. Οι πρόσφατες στρατιωτικές συγκρούσεις στο ΝΚ δεν κάνουν κανένα καλό για τους σκοπούς της εδραίωσης της ειρήνης στην περιοχή. Δεν θέλουμε καν να φανταστούμε τους κινδύνους να παρασυρθούμε σε έναν πόλεμο πλήρους κλίμακας, καθώς κατανοούμε τι είδους επιπτώσεις θα μπορούσε να έχει για τις κοινωνίες μας και τις μελλοντικές γενιές. Καταδικάζουμε απερίφραστα κάθε κίνηση που λαμβάνεται για την παράταση της σύγκρουσης και την εμβάθυνση του μίσους μεταξύ των δύο λαών. Θέλουμε να κοιτάξουμε πίσω και να λάβουμε τα απαραίτητα μέτρα για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης μεταξύ των κοινωνιών μας και της νεολαίας. Απορρίπτουμε κάθε εθνικιστική και state-of-war αφηγήσεις που αποκλείουν κάθε πιθανότητα να ζήσουμε μαζί και πάλι σε αυτό το έδαφος. Ζητούμε πρωτοβουλίες οικοδόμησης της ειρήνης και αλληλεγγύης. Πιστεύουμε ότι υπάρχει μια εναλλακτική διέξοδος από αυτό το αδιέξοδο μέσω του αμοιβαίου σεβασμού, της ειρηνικής στάσης και της συνεργασίας.
Υπογράφουν::
Βουσάλ Χαλίλοφ
Λέιλα Τζαφάροβα
Καρλ Λεμπτ
Μπαχρούζ Σαμάντοφ
Γκίγιας Ιμπραήμ
Σαμίρα Αλακμπάρι
Τογκκούλ Αμπάςοφ
Τζαβίντ Άγκα
Λέιλα Χασάνοβα
Τογκκούλ Μασάλι
Λαμάν Ορούτζοβα
Λόγκμαν Γκασίμοφ
Βαχίντ Αλί
Λάλα Νταρτσίνοβα
Γκούμρου Αλιγιέβα
Νιγιάτ Ελντάροφ
Αλιόσα
