Ρουβίκωνας: Συγκέντρωση ενάντια στην αστυνομική βία
Κυριακή 28 Μαρτίου στις 13:00, Νέα Φιλαδέλφεια (Πλατεία Πατριάρχου)
ΔΕ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ, ΤΟ ΞΑΝΑΛΕΜΕ
Το κράτος και η σημερινή του κυβέρνηση χάνουν τον έλεγχο.
Κατάφεραν το ακατόρθωτο: μια συνθήκη γενικευμένου υγειονομικού κινδύνου, μια πανδημία με χιλιάδες νεκρούς, να περνάει σε δεύτερη μοίρα καθώς ο κίνδυνος εκφασισμού εμφανίζεται πιο απειλητικός για όλη την κοινωνία. Χωρίς περιστροφές η προϊούσα χούντα είναι πιο επικίνδυνη από τον COVID.
Ζούμε έναν καταιγισμό περιστατικών ωμής αστυνομικής βίας ενάμιση χρόνο τώρα που ξεκίνησε αρκετά πριν την πανδημία.
Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τον ξυλοδαρμό του δεξιού σκηνοθέτη Ινδαρέ στο σπάσιμο κατάληψης στο Κουκάκι; Τον εκτός υπηρεσίας αστυνομικό με το προτεταμένο όπλο στην ΑΣΟΕΕ να απειλεί φοιτητές; Τα ξεβρακώματα στην πλατεία Εξαρχείων; Τα εκατοντάδες, χωρίς υπερβολή, περιστατικά ξυλοδαρμού μεμονωμένων πολιτών;
Να θυμηθούμε πόσες, εντελώς ειρηνικές πορείες και συγκεντρώσεις έχουν δεχθεί απρόκλητη επίθεση, είτε από τον στρατό των ΜΑΤ, είτε από τις επελάσεις μηχανοκίνητων σωμάτων της αστυνομίας;
Ή μήπως με αφορμή την πανδημία, να θυμηθούμε τη βιαιότητα ενάντια σε νέους ανθρώπους γιατί δεν πειθάρχησαν στα εκάστοτε, παλαβά όπως αποδείχθηκε, μέτρα αντιμετώπισης της υγειονομικής κρίσης;
Να θυμηθούμε τις στημένες διώξεις κατά αγωνιστών που κατέληξαν σε προφυλακίσεις, την ανακήρυξη σε εγκληματική οργάνωση της αναρχικής συλλογικότητας Μασόβκα για συνθήματα σε τοίχους ή μήπως τους φωτογραφικούς νόμους κατά του Κουφοντίνα για να πάρει εκδίκηση η πρωθυπουργική οικογένεια; Να θυμηθούμε την, για ιδεολογικούς λόγους, απαγόρευση εορτασμού της επετείου του Πολυτεχνείου;
Υπάρχουν άπειρα να θυμηθούμε που δε χωράνε σε μία προκήρυξη, το πρόβλημα είναι πως δε μπορούμε να τα θυμηθούμε όλοι/ες. Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνικής βάσης, είτε δεν έχει πληροφορηθεί καν τα γεγονότα, είτε τα άκουσε διαστρεβλωμένα. Ο κόσμος έξω από την ακτίνα απεύθυνσης του ευρύτερου κινήματος και των μέσων του βρίσκεται εγκλωβισμένος σε ένα επικοινωνιακό πεδίο βομβαρδισμού, μέσα σε μια πληροφοριακή καραντίνα.
Από το 1981 και μετά δεν έχει υπάρξει στην Ελληνική κοινωνία ισχυρότερο κύμα αστυνομικής βίας και μεγαλύτερος έλεγχος των ΜΜΕ από την κυρίαρχη δύναμη του δικομματισμού από ότι σήμερα.
Καταστολή, καραντίνα και ρητορικές κρατικής επιβολής είναι πλέον το μοναδικό εργαλείο υλικής απεύθυνσης της κορυφής προς την βάση. Πλάι στην Βορειοκορεατικού επιπέδου κάλυψη της Νέας Δημοκρατίας από τα διάφορα ιδιωτικά και κρατικά ΜΜΕ δημιουργείται ένα τοπίο ασύμμετρου διχασμού. Από τη μία κομματική κλίκα που δημοκρατικά καταλαμβάνει «αρμούς της εξουσίας» προσπαθώντας να παγιώσει τη θέση της, και τη θέση των συμφερόντων που υπηρετεί, με προοπτική πολλών ετών. Από την άλλη μια όλο και διογκούμενη ετερόκλητη μειοψηφία όσων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων είτε αντιστέκονται ενεργά, είτε στέκονται εμπόδιο, είτε απλά δεν πειθαρχούν και δέχονται την επίθεση του στρατού αυτής της κλίκας. Στο μέσο μια κοινωνική πλειοψηφία που σε συνθήκες αταβιστικού, όσο και ορθολογικού φόβου για την υγεία της, με το φάντασμα της ανεργίας, της μείωσης των συντάξεων, της απώλειας του σπιτιού της πάνω από το κεφάλι της, προσπαθεί να διαλέξει αν θα εμπιστευτεί τα μάτια της (που βλέπουν όσα δείχνει η τηλεόραση) ή κάτι «φήμες» στο ιντερνέτ και κάτι «ψίθυρους» από γνωστούς.
Αυτά που είδαμε στην Νέα Σμύρνη κατά τη διάρκεια ελέγχων στην πλατεία, συνιστούν βήμα αποθράσυνσης του κράτους σε σχέση με αντίστοιχα περιστατικά μετά την πρώτη καραντίνα (Πλατεία Αγ. Γεωργίου στην Κυψέλη και πλατεία Αγίας Παρασκευής). Γιατί στην πλατεία Νέας Σμύρνης δεν υπήρξε καν η όποια απειλή ενός πλήθους. Και τελικά δεν υπήρξε ούτε αντίσταση. Με όρους επίθεσης συμμορίας για έλεγχο περιοχής, η ελληνική αστυνομία τραμπούκισε κόσμο, δημιούργησε χάος σε ένα περιβάλλον δημόσιου χώρου για οικογενειακές βόλτες. Και αυτό είναι επίθεση σε ένα κομμάτι της κοινωνικής πλειοψηφίας. Να γιατί βγήκαν στο δρόμο άνθρωποι της γειτονιάς μετά από καιρό την ίδια στιγμή.
Να γιατί την επόμενη μέρα είδαμε 15 χιλιάδες ανθρώπους από ένα πρωτοφανές πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό φάσμα να βαδίζουν οργισμένοι τους δρόμους της Νέας Σμύρνης.
Δεκαπέντε χιλιάδες άνθρωποι που ούτε «ψεκασμένοι» είναι ούτε αρνητές του COVID. Άνθρωποι που κατάλαβαν ότι η χούντα είναι πιο επικίνδυνη από τον COVID και έκαναν την επιλογή τους. Αναγκάστηκαν να κάνουν αυτή την επιλογή κι αυτός είναι λόγος για επιπλέον οργή.
Και όποιος προκαλεί την οργή του λαού ξέρει που αυτή οδηγεί.
Αυτό που ακολούθησε τα επεισόδια στην Νέα Σμύρνη ήταν ένα ακόμα χειρότερο και πολύ πιο ανησυχητικό βήμα αποθράσυνσης.
Για ένα ολόκληρο βράδυ, ένα ήσυχο προάστιο της πόλης γνώρισε την τύχη των Εξαρχείων. Η αστυνομία έγινε στρατός κατοχής και εκκαθάρισε τους δρόμους. Στη θέση του τραυματία αστυνομικού το ίδιο βράδυ βρέθηκαν δεκάδες πολίτες, η ΕΛ.ΑΣ πήρε πλουσιοπάροχα πίσω το αίμα της, αλλά δε χόρτασε.
Τι έδειξαν τα ΜΜΕ από όλα αυτά; Τίποτα απολύτως. Έφτασαν στο σημείο μάλιστα να παραποιούν και βιντεοσκοπικό υλικό. Να πετάνε από τα τηλεοπτικά πάνελ εκπροσώπους κομμάτων επειδή πήγαν να χαλάσουν το αφήγημα. Είδαμε να απολύονται δημοσιογράφοι κατηγορούμενοι ως αναρχικοί. Είδαμε να βγαίνουν στην φόρα όχι ονόματα δραστών αλλά ονόματα θυμάτων καταστολής μαζί με τις ιδεολογικές τους απόψεις και το που είναι οργανωμένοι κι αυτό να το κάνει ο μηχανισμός του ίδιου του πρωθυπουργού. Είδαμε τις επόμενες μέρες να εκκενώνουν την κατάληψη του ΑΠΘ στην Θεσ/νίκη μόλις είχε ανακοινώσει τη λήξη της και να κάνουν συλλήψεις από προαποφασισμένη λίστα ανάμεσα στους καταληψίες. Είδαμε μέχρι και αστυνομικό να πετάει μολότοφ σε διαδηλωτές…
Και βλέπουμε κι άλλα. Βλέπουμε πως στοχοποιούνται άτομα και οργανώσεις. Είδαμε να τραυματίζουν και να προσαγάγουν μέλος μας έξω από το σπίτι του αναίτια. Είδαμε ΜΜΕ να μας χρεώνουν ενέργειες που δεν κάναμε και να δημοσιεύουν μέχρι και κείμενο που δεν γράψαμε. Είδαμε την ανάσταση σκευωριών που είχαν καταρρεύσει προ καιρού εναντίον μελών μας, ακούσαμε το όνομά μας πάλι στη Βουλή από το στόμα του πρωθυπουργού. Σε άλλη πολιτική συλλογικότητα παγιδεύουν τα οχήματά τους με συσκευές παρακολούθησης, είναι άγνωστο ποιων και πόσων από τον κόσμο του αγώνα τα τηλέφωνά τους δεν παρακολουθούνται διαρκώς. Προσπάθησαν ανεπιτυχώς να περιορίσουν τους φωτορεπόρτερ και τώρα τους ξυλοκοπούν σε κάθε ευκαιρία. Έχουν αρχίσει οι απειλές για λογοκρισία στα social media, το μόνο μέρος ακόμα που η κυβερνητική προπαγάνδα έχει αντίπαλο και δείχνει δημόσια τη γύμνια.
Έχουμε μπει σε έναν άσχημο κατήφορο
Μπορεί να σταματήσει;
Μόνος του όχι. Η συγκεκριμένη κομματική κλίκα δε δουλεύει μόνο για τον εαυτό της. Δουλεύει και για τους καπιταλιστές που ανησυχούν για το μέλλον τους και θα προσπαθήσουν να αρμέξουν τον κόσμο της εργασίας όσο περισσότερο μπορούν μετά την πανδημία. Δουλεύει για τους καπιταλιστές που θέλουν να λεηλατήσουν υγεία, παιδεία και ασφάλιση. Για τις κατασκευαστικές εταιρείες. Για τις πολυεθνικές του τουρισμού, για τις πολεμικές βιομηχανίες, τις πετρελαϊκές. Δουλεύει για πολλούς μέσα κι έξω από την Ελλάδα, που όλοι τους έχουν ένα κοινό. Θέλουν κοινωνική ειρήνη για να κάνουν τη δουλειά τους. Κοινωνική ειρήνη όχι σε μια εποχή δανεικής αφθονίας όπως κάποτε, αλλά φτώχειας, ανεργίας, απουσίας δημόσιων αγαθών. Δε γίνεται μόνο με προπαγάνδα από τον ΣΚΑΙ κάτι τέτοιο. Θέλει και κλομπ. Να γιατί τελικά δεν είναι θέμα δέκα «αλητήριων μπάτσων» που έτυχε και βρέθηκαν εκεί. Είναι κεντρική γραμμή του κράτους, είναι ο λόγος που πολλαπλασιάζουν τα σώματα των «αλητήριων μπάτσων», που προσλαμβάνουν χιλιάδες. Υπάρχει ένα νήμα που συνδέει τα στρατοκρατούμενα Εξάρχεια, την πανεπιστημιακή αστυνομία, το σπάσιμο καταλήψεων, τη συγκάλυψη στην υπόθεση Λιγνάδη, τη λογοκρισία στο facebook, τον Κουφοντίνα, την πλατεία Νέας Σμύρνης.
Ο κατήφορος σταματάει και μπορεί να αντιστραφεί, ακόμα και τώρα που η πανδημία μας απειλεί.
Από εμάς.
Πρέπει να πάρουμε την απόφαση και να απαντήσουμε με μαζικότητα και ισχύ σε κάθε μια και σε όλες μαζί τις επιθέσεις της καταστολής. Πρέπει να απειθαρχήσουμε και να βγαίνουμε στο δρόμο κάθε φορά που το κράτος δοκιμάζει τα όρια μας. Γιατί αυτό έγινε στην πλατεία Νέας Σμύρνης όλες αυτές τις μέρες.
Δοκίμασαν τα όρια. Αν τους περάσει χωρίς απάντηση που να υπολογίσουν τότε αυτό το σκηνικό στις πλατείες μας «το παντρευτήκαμε». Θα κάνουμε στους εαυτούς μας κάτι τέτοιο;
Αν αυτοί πετάνε το γάντι όλος και περισσότερος κόσμος το σηκώνει. Δεν είναι τα Εξάρχεια πια. Δεν είναι ούτε η Νέα Σμύρνη. Είναι κάθε πλατεία.
Στο δρόμο θα σταματήσουμε τον κατήφορο.
Δε θα τους περάσει. Όλοι/ες στις πλατείες!
Ρουβίκωνας
Πηγή: rouvikonas.gr
