” Όσο πιο πολύ φοβάμαι, ελεγχόμενος θα ‘μαι
Ονειρεύομαι τα εύκολα μα όλο με ξυπνάνε
Γεμίσαμε ανάγκες πιο πολύ φυτευτές
Τόσο που δεν ξεχωρίζουμε τις πραγματικές
Ζούμε καλοκουρδισμένοι σαν ρολόγια ακριβά
Σε μια τσίλικη βιτρίνα απ’ την μέσα μεριά ”
Πέντε χρόνια μετά τον δίσκο “ΦΑΒΕΛΑ” ,ο Τζαμάλ επιστρέφει με το “Η κούπα του Ιούδα” (2020) ,που αποτελείται απο 8 τραγούδια,σε μια περίοδο πριν τη λήψη έκτακτων μέτρων και γενικού lockdown σε εθνικό επίπεδο.Ένα μουσικό αποτέλεσμα εκρηκτικό για μια κοινωνία δέσμια των παθών της,μια αισθητική των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων και της ωμής αλήθειας για ακροατές με συσυσσωρευμενές επιθυμίες για αντίδραση.Όλα αυτά με συμμετοχές:Ραπ απο Nick Pros,Μουσικές παραγωγές απο Dj OMONOIAS,ASTO PASAM,DOF TWOGEE_Προγραμματισμό,Mix και Mastering απο Chris Koxan, Squeezy Anks (ASTO PASAM) – Groovebox studio, Xanthi_Ηχογράφηση απο Stelios Kroustalis at PILOTIRIO, Τhessaloniki _Video Editing και Artwork απο Dimitris Mougkos…
Μιλάει με έναν αχαλίνωτο ρεαλισμό γεμάτο στερήσεις,ταξικές διαφορές,υπο-κοσμικές δουλειές,μικροαστικές επιθυμίες και ενοχές,έλληνες και ξένους περιθωριακούς,υπαρξιακές απειλές και σε συνδυασμό με όλα αυτά μια αγανάκτηση που συνεχώς μας στοιχειώνει μέσα στις στρεσογόνες κοινωνίες.Αυτός ο ρεαλισμός που σκοτώνει τις ουτοπίες του καθ’ένα κάτω απο ένα σιωπηλό σύμπαν χωρίς κάποια απάντηση απο θεούς ή ονειροπαρμένους ,παρα μόνο από βιώματα της καθημερινότητας.
” Η μοναξιά είναι τέχνη
Κάνεις δεν στην μαθαίνει
Φωνάζει στην αρχή αλλά γρήγορα σωπαίνει
Στην απελπισμένη της πόλης μεριά
Την ξέρουνε καλά, την χαιρετάνε συχνά
Η μοναξιά είναι τέχνη
Ποιός την μαθαίνει
Φωνάζει στην αρχή αλλά γρήγορα σωπαίνει
Στην απελπισμένη της πόλης μεριά
Την ξέρουνε καλά
Την χαιρετάνε συχνά ” [6. ΤΖΑΜΑΛ – ΤΟ ΟΠΙΟ (PROD. BY ASTO PASAM)]
Μέσ’ τα τραγούδια του ο Τζαμάλ φωτίζει τις πιο υπο σκιασμένες περιοχές των μεγαλουπόλεων και τις ζωές των ”αόρατων” κατοίκων,έμμεσα γίνεται ο διαμεσολαβητής ανάμεσα σε δυο διαφορετικούς κόσμους με αναφορές απο την Θεσσαλονική όπου ζεί,παρ’όλα αυτά η ταύτιση των ακροατών με τους στίχους περνάει τα σύνορα οποιασδήποτε πόλης.Ντόπιοι και ξένοι σε μια κοινή Ελλάδα δυσκολιών με την άτυπη αλήθεια-εκδοχή της μόνιμης βιοπάλης αναδεικνύεται η κοινή μοίρα τους σε μια σταδιακή παρακμή με ταξικό πρόσημο.Η νομιμοφροσύνη στην αστική δημοκρατία,που απο τη φύση του είναι βάρβαρη, μας προκαλεί σταδιακά αμφιβολίες και αγανάκτηση.Ο αγώνας για επιβίωση τελικά φαίνεται ότι δεν είναι μονόδρομος,πόσο μάλλον και ηθικός…
”Ταλαιπωρημένα μάτια που ψάχνουνε ουρανούς
Πως να μείνουμε ηθικοί, σε ανήθικους καιρούς””Επανειλημμένα έχω βάλει στη ζωή μου
Πρώτα τη καψούρα μου, μετά τη λογική μου
Παλέψαμε με της μιζέριας την αρκούδα
Μα δεν ήπιαμε ποτέ απ’ την κούπα του Ιούδα ”
Συμπερασματικά οι θεματολογίες του Τζαμάλ στο νέο άλμπουμ είναι σκέψεις,συναισθήματα,τρόποι ζωής,ρόλοι,εικόνες,ήχοι,βιώματα,ηθικές αξίες και ιδέες που δεν υπάρχουν μόνο σε μια καλό σκηνοθετημένη ταινία αλλά και στην πραγματικότητα που ζούμε ώς κοινοί θνητοί με τα πιο ανθρώπινα πάθη υπό τους όρους μιας κοινωνίας βαθύτατα ταξικής και καλοκουρδισμένης.Αυτές ακριβώς οι συνθήκες ζωής μέσ την πανδημία δημιουργεί ανθρώπους ακόμη πιο ασυμβίβαστους,”βίαιους”,περιθωριακούς,ανήθικους,επαναστατημένους κ.α.Πολύπτυχες προσωπικότητες ισορροπούν στο ίδιο σχοινί όσο ο καθ’ένας επιλέγει πως να πορευτεί είτε με ανοχή είτε με αντίδραση σε όσα τραγικά συμβαίνουν,ώστε στη τελική να δικαιωθεί ίσα με το ιδέωδες που αγωνιά.
” Εκρηκτικά σε τράπεζες και πολυεθνικές
Χαραμίζουνε τα νιάτα τους επιμελώς
Δεν τους κάνει η συνταγή του νοικοκυραίου
Αγαπάν τη σύγκρουση και κρύβονται στο φως
Γιατί ακραίοι τους φορέσανε τη μάσκα του ακραίου
Φίλοι μου απ’ την άλλη, είναι καταδικασμένοι
Να ζούνε γελαστοί, αλλά να φεύγουν γελασμένοι
Δουλεύουνε τρεις μήνες, για να βγούνε ταμείο
Μα ονειρεύονται μια μέρα να βγούνε με το ταμείο ”