Στην απίστευτη κρίση που ζούμε η πιο μεγάλη και επικίνδυνη πολυτέλεια είναι να μην παίρνεις θέση. Γνωρίζουμε καλά ότι το περιβάλλον είναι ρευστό. Πολλά από όσα ξέρουμε σήμερα μπορεί να μην ισχύουν αύριο. Ούτε καν οι επιστήμονες δεν μπορούν να γνωρίζουν πότε και πως θα τελειώσει η πανδημία, τι θα γίνει με τις μεταλλάξεις, πόση προστασία και για πόσο καιρό προσφέρουν τα εμβόλια. Πόσο μάλλον όλοι/ες εμείς που δεν είμαστε επιστήμονες και το μόνο που έχουμε είναι η κοινή μας λογική, η ιστορική εμπειρία ασθενειών και εμβολίων και η εμπειρία ενάμιση χρόνου πανδημίας στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Με βάση αυτή την εμπειρία και την γνώση, παίρνουμε ξεκάθαρη θέση, όπως οφείλει κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι να κάνει για κρίσεις που αφορούν την κατάσταση και την υγεία του εργαζόμενου κόσμου. Η θέση μας λοιπόν είναι πως ο εμβολιασμός παράγει περισσότερο όφελος από ζημιά, περισσότερη θεραπεία από παρενέργειες, επιτυχύνει το τέλος της πανδημικής κρίσης χωρίς αμφιβολία.
Αυτό σε συνδιασμό με την θέση μας πως πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε για να επιταχύνουμε το τέλος της πανδημίας που ήδη έχει σκοτώσει 13.000 ανθρώπους μόνο στην Ελλάδα αιτιολογεί το κάλεσμα μας προς την εργατική τάξη, ως μέλη πρώτα από όλλα αυτής της τάξης, να πάρει την απόφαση εμβολιαστεί αν δεν το έχει κάνει ήδη. Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι δεν είναι μόνο η ανθρωπιστική πλευρά αυτής της κρίσης, δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση που ξεκίνησε. Είναι και η καταστροφική αλλαγή των συσχετισμών της ταξικής πάλης και του κοινωνικού πολέμου. Η περιόδος της πανδημίας προσέφερε στο καθεστώς πρωτοφανή ελευθερία κινήσεων. Ας αναρωτηθούμε, αν η πανδημία οξυνθεί πάλι και οι νεκροί αυξηθούν δραματικά, σε ενάμιση χρόνο από τώρα, ποια άλλα νομοσχέδια θα έχουν ψηφίσει;
Για εμάς οι εμβολιασμοί είναι πολιτικό και ηθικό καθήκον της τάξης μας, εν γνώσει πάντα του μικρού ρίσκου που εμπεριέχουν.
Δε μπορούμε να επιτρέψουμε όμως να γίνει και νομικό καθήκον.
Η «Υποχρεωτικότητα», έξω από φιλοσοφικές αναζητήσεις επί του όρου, είναι επιλογή ενός συγκεκριμένου κράτους, με μια συγκεκριμένη κυβέρνηση, σε μια συγκεκριμένη συγκυρία.
Αυτοί που δεν υποχρεώθηκαν να φτιάξουν τις ΜΕΘ που χρειάζονταν, αυτοί που δεν υποχρεώθηκαν να ενημερώσουν σωστά τον κόσμο, αυτοί που χειρίστηκαν τόσο ευκαιριακά τα πάντα, αυτοί που σε τελική ανάλυση εκμεταλλεύτηκαν την πανδημία για να περάσουν τους αθλιότερους αντεργατικους και αντικοινωνικούς νόμους, μας διατάζουν τώρα να εμβολιαστούμε.
Αυτοί που μας είπαν συνειδητά ψέμματα για τα εμβόλια ζητούν τώρα μας εμβολιάσουν με το ζόρι. Γιατι ψέμματα ήταν και το ήξεραν ότι τα εμβόλια θα λήξουν μαγικά την πανδημία, και τα υποδέχονταν με χολυγουντιανές παραγωγές. Έναν ισχυρό σύμμαχο τον παρουσίασαν ως μεσσία, αποδείχθηκε ότι δεν ήταν μεσσίας και τώρα ένα μέρος του κόσμου αναρωτιέται αν είναι καν σύμμαχος…
Δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να μας επιβληθούν. Δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να φορτώσουν σε εμάς την τέλεια αποτυχία του κράτους στην πανδημία.
Δεν μπορούμε και να αφήσουμε να περάσει ο διχασμός που επιχειρούν. Με δεδομένο ότι η πλειοψηφία έχει εμβολιαστεί ποντάρουν στον κοινωνικό αυτοματισμό του 60% εμβολιασμένων ενάντια στο 40% ανεμβολίαστων. Είναι αδίστακτοι και κυνικοί. Πόσο σοφό είναι να τους δώσουμε το δικαίωμα να μας επιβάλλουν ιατρικές πράξεις χωρίς την συγκατάθεσή μας;
Η ζυγαριά όμως αφορά ζωές κι αυτό δεν μετριέται μόνο με πολιτικούς όρους που έχουν συνέπειες πιο μακρυά στον χρόνο. Στο τώρα, καθένας/μια δικαιούται να αναρωτηθεί αν η «υποχρεωτικότητα» θα πετύχαινε τον στόχο της, να εμβολιαστούν οι ανεμβολίαστοι, να σωθούν χιλιάδες ζωές, και «ας χάσουμε πράγματα, θα τα ξενακερδίσουμε μετά την πανδημία».
Η απάντηση είναι όχι. Δεν θα μπορούσε να το καταφέρει. Οι ανεμβολίαστοι/ες είναι τόσοι πολλοί/ες που καμιά συνέπεια δεν μπορεί να λειτουργήσει. Το ίδιο το κεφάλαιο δεν μπορεί να απορροφήσει τις συνέπειες αποκλεισμού ένός τέτοιου ποσοστού εργαζόμενων και πελατών. Ένα αξιόλογο μέρος άλλωστε των ανεμβολίαστων είναι κόσμος με νοσήματα που δεν του επιτρέπεται να εμβολιαστεί. Και είναι και οι ψήφοι. Πολλοί ψήφοι από τα δεξιά που θα χάνονταν αν το κράτος επιχειρούσε να επιβάλει στα σοβαρά την «υποχρεωτικότητα».
Το κράτος ξέρει ότι η υποχρεωτικότητα δεν μπορεί να πετύχει. Και παρόλα αυτά την επιλέγει.
Ποια άλλη απόδειξη χρειάζεται ότι οι σκοποί του δεν αφορούν την πανδημία;
Εχουμε εμπιστοσύνη, και σε μεγάλο βαθμό έχει αποδειχθεί, στην κοινωνική βάση ότι θα αρνηθεί τις σειρήνες του ανορθολογισμού. Τις σειρήνες που επιδοτήθηκαν πολιτικά από το ίδιο το κράτος. Ένα κομμάτι διαταξικά, της κοινωνίας ακολουθεί ανορθολογικές ατραπούς, είναι γνωστό. Αυτό είναι ζήτημα που όμως δεν λύνεται τώρα. Εμείς απευθυνόμαστε στην πλειοψηφία των ανεμβολίαστων, ανθρώπους με λογικές αμφιβολίες και λέμε ξεκάθαρα: κάνε το εμβόλιο για τον εαυτό σου, την οικογένειά σου, την γειτονιά σου, την τάξη σου. Μην δεχτείς όμως κανέναν εξαναγκασμό αν δεν έχεις πειστεί.
Στάσου αντιμέτωπος/η και με τον ανορθολογισμό και τους οπορτουνιστές φασίστες που μέσα του είναι σαν το ψάρι στο νερό.
Στάσου αντιμέτωπος/η με το κράτος που έκανε την πανδημία ευκαιρία για να μας κάτσει ακόμα περισσότερο στο σβέρκο.
Να μην επιτρέψουμε τις επιλεκτικές απολύσεις και την καταρράκωση των εργασιακών συνθηκών που θα φέρει η «υποχρεωτικότητα». Να μην επιτρέψουμε κανέναν διαχωρισμό.
Με αυτή την λογική στηρίζουμε και καλούμε όλες τις οργανωμένες δυναμεις του κινήματος να στηρίξουν τα νοσοκομειακά σωματεία στις κινητοποιήσεις τους.
Αυτή είναι καλύτερη απάντησή μας στις αντιεμβολιαστικές συνάξεις που μέσα τους εκκολάπτεται ξανά το αυγό του φιδιού. Αυτή είναι η καλύτερη απάντησή μας στο δόγμα της «ατομικής ευθύνης» που προωθεί το κράτος. Και ποιοι αρμοδιότεροι να απαντήσουν σε αυτά τα διλήμματα από τους νοσοκομειακούς γιατρούς και τα σωματεία τους. Να συνταχθούμε όλοι/ες στο πλευρό τους.
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΩΤ/ΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ, ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΑΓΩΝΑ, ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΩΝ
Πέμπτη 29 Ιούλη, 3.30μμ στο Υπουργείο Υγείας
