Είναι περιττό να επαναλαμβάνουμε συνεχώς ότι για τα αφεντικά η καραντίνα είναι μια τεράστια ευκαιρία να κερδίσουν έδαφος απέναντι στους εργαζόμενους. Τα στοιχεία που προκύπτουν καθημερινά, συνθέτουν ένα δυστοπικό μετα-πανδημιακό περιβάλλον για την εργατική τάξη, η οποία θα κληθεί να πληρώσει, όπως κάθε φορά, τα σπασμένα και αυτής της κρίσης.
Ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ) και ο προσφάτως αναδιοργανωμένος Σύνδεσμος Βιομηχάνων Ελλάδος (ΣΒΕ, πρώην ΣΕΒΕ, οι βιομήχανοι της Β.Ελλάδος δηλαδή), είναι ενώσεις της μεγαλοαστικής τάξης και ως τέτοιες έχουν τον ρόλο και την υποχρέωση να ασκούν πίεση, όντας μεγάλοι παίκτες στην σκακιέρα της οικονομίας, ώστε η τάξη τους να βγαίνει συνεχώς κερδισμένη απέναντι στην εργατική.
Σε ένα από τα τελευταία οικονομικά δελτία του, λοιπόν, ο ΣΕΒ έκανε, όπως το συνηθίζει, μερικές προτάσεις σχετικά με την “επανεκκίνηση της οικονομίας”. Φυσικά, όπου ακούμε αυτή την φράση, αυτομάτως την μεταφράζουμε σε “πετσόκομμα των εργασιακών δικαιωμάτων” και αυτή η φορά δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Σύμφωνα με το δελτίο, οι Βιομήχανοι αποφάσισαν πως «Είναι κρίσιμο να είμαστε ανοιχτοί σε νέες προσεγγίσεις, εργαλεία και πρακτικές και απαιτούνται δράσεις, άμεσες και σε πραγματικό χρόνο, που ξεπερνούν την πεπατημένη ή κινούνται εκτός του συνηθισμένου πλαισίου (thinking outside the box)». Μέσα στις πολλές out of the box προτάσεις τους, ξεχωρίσαμε τις εξής:
- Ανταλλαγή εργαζόμενων μεταξύ συνεργαζόμενων επιχειρήσεων:
Επιχειρήσεις που λόγω της κρίσης βρέθηκαν με “πλεόνασμα” εργαζομένων (δηλαδή είχαν χασούρα από τα κέρδη του και δεν θέλουν να πληρώνουν όλους τους εργαζομένους τους) μπορούν να στέλνουν, με την μορφή “δανεισμού”, το “πλεονάζον εργατικό δυναμικό” σε μια άλλη επιχείρηση με την οποία έχουν εμπορικές σχέσεις (πχ κάποιοι πελάτες τους), που λόγω της κρίσης “χέστηκε στο τάλιρο” και χρειάζεται νέα εργατικά χέρια. Η πρόταση, αν και δεν επεξηγεί ακριβώς με ποιο καθεστώς θα δουλεύουν οι “δανεικοί” εργαζόμενοι, προβλέπει ωστόσο την χρήση “Εταιριών Προσωρινής Απασχόλησης”, τα γνωστά δηλαδή γραφεία μεσαζόντων εύρεσης εργασίας. Η αγορά εργασίας ποδοσφαιροποιείται σταδιακά, καθώς φαίνεται.
- Χρήση ανενεργών εργαζομένων επιχειρήσεων για εργασίες τρίτων
Το εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό των επιχειρήσεων που βρίσκονται σε αναστολή να μπορεί να είναι άμεσα διαθέσιμο για να καλύψει παρόμοιες δουλειές τρίτων επιχειρήσεων που λειτουργούν κανονικά.
Το μπαλάκι έπεσε στο τερέν της μεριάς του ΣΒΕ, ο οποίος ήρθε να απαντήσει με ακόμη πιο ρηξικέλευθες προτάσεις στους Νότιους ανταγωνιστές του
- Τροποποίηση του μέτρου “Αναστολής Σύμβασης Εργασίας
Οι Βιομήχανοι της Β. Ελλάδος προτείνουν προσαρμογή του μέτρου «Αναστολής Σύμβασης Εργασίας» στις εκάστοτε ανάγκες των επιχειρήσεων. Δηλαδή, προτείνουν κάθε επιχείρηση να έχει την ελευθερία να χρησιμοποιεί κατά βούληση το εν λόγω μέτρο, προφανώς όταν νιώθει πως απειλείται οικονομικά. Επίσης προτείνουν να μπορούν οι επιχειρήσεις να κλείσουν μόνο για 15 μέρες (έναντι των 45 μίνιμουμ που ισχύει), ενώ ζητούν να έχουν το δικαίωμα της ανανέωσης της αναστολής για άλλες δυο φορές. Επιπλέον, αν η εταιρία θέλει να διακόψει την 15μερη αναστολή, να μην πληρώνει κανένα πρόστιμο.
Οκ, παιδιά, κάντε λίγο κράτει με την κοροϊδία όμως. Τι, έχει κι άλλα; Αμέ…
- Ευέλικτο ωράριο
Ο ΣΒΕ ζητάει το παραπάνω μέτρο να μπορεί να αντικατασταθεί με το δικαίωμα των επιχειρήσεων να επιλέγουν και το μέτρο του ευέλικτου ωραρίου εργασίας με τη μορφή 4ωρης ή/και 6ωρης απασχόλησης.
Κάπου εκεί έρχεται ως μπαλαντέρ ένας τρίτος σημαντικός παίκτης, ο Εμπορικός Σύλλογος Αθηνών. Τι προτείνουν οι έμποροι;
- Επιδότηση των εισφορών εργοδοτών και εργαζόμενων, με στόχο τη μείωση του λειτουργικού κόστους των επιχειρήσεων
- Διατήρηση των σημερινών κανόνων υπερωριών και της εκ περιτροπής εργασίας
- Δυνατότητα ευελιξίας και επιλεκτικής ευχέρειας στη χορήγηση των κανονικών αδειών, βάσει των έκτακτων αναγκών κάθε επιχείρησης
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν πως τα αφεντικά θέλουν να μας μετατρέψουν (ακόμη περισσότερο) σε μπαλάκια του πινγκ-πονγκ, σε σημείο που θα φτάσουμε να μην ξέρουμε καν ποιος είναι ο εργοδότης μας. Φυσικά, αυτό θα γίνει σε αγαστή συνεργασία με το κράτος, το οποίο ταυτόχρονα θα “πριμοδοτεί” τους εργοδότες με μια σειρά από μέτρα ελάφρυνσης και θα καλύπτει τυχόν “χασούρα”.
Από την μεριά μας, ως εργάτες, αλλά και ως αναρχικοί, έχουμε μόνο μια επιλογή, αν θέλουμε να σταματήσουμε αυτή την αντεργατική λαίλαπα: Αγώνας, αγώνας, αγώνας. Αγώνας μέσα στους χώρους δουλειάς, στον δρόμο, στην κοινωνία. Αγώνας μέσα από τα σωματεία μας, μέσα από τις πολιτικές μας ομάδες. Με τον αντικρατικό και αντικαπιταλιστικό λόγο και την δράση μας πάντα μπροστά και χωρίς υπεκφυγές.
Με ένα πολύ καλό σημείο (επαν)εκκίνησης την πορεία της 1ης Μαΐου
Το δίλημμα παραμένει ένα: Ή με την καπιταλιστική βαρβαρότητα ή με την κοινωνική επανάσταση.