Η αστική δημοκρατία πάντα σέβεται τα «δημοκρατικά δικαιώματα» αν μπορεί να τα «πουλήσει» ακριβότερα από ότι τα «αγοράζει».
Ζούμε όμως σε καιρούς που τα «δημοκρατικά δικαιώματα» μπορεί να κοστίσουν ακριβά στην εξουσία. Ζούμε σε ένα ακόμα επεισόδιο μιας κλιμακούμενης οικονομικής κρίσης που ξεκίνησε πριν μια δεκαετία με την δημοσιονομική κατάρρευση, τα μνημόνια και την επιτροπεία και που σήμερα έχει εμπλουτιστεί με μια σειρά άλλες κρίσεις όπως η υγειονομική, η γεωπολιτική, η μεταναστευτική… Τεράστιες προκλήσεις έρχονται τόσο για το κράτος/κεφάλαιο όσο και για την κοινωνική βάση. Σε τέτοιες συνθήκες η επιλογή του κόσμου να βγει στον δρόμο μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις σε κατευθύνσεις που το κράτος απεύχεται. Γιαυτό και το κράτος βάζει τις διαδηλώσεις στο στόχαστρο. Όπως πριν από λίγο καιρό έβαλε τα Εξάρχεια στο στόχαστρο. Ή όπως έκανε με το δικαίωμα στην απεργία. Με τις καταλήψεις. Όπως ακριβώς προσέλαβε χιλιάδες νέους μπάτσους. Όπως αγόρασε αύρες και τόνους νέων χημικών. Αν δεν βλέπει κανείς ότι η άλλη πλευρά εξοπλίζεται ενώ παράλληλα προσπαθεί να μας αφοπλίσει είναι εθελούσια τυφλός.
Δεν είναι καιρός λοιπόν για «δημοκρατικά δικαιώματα», κοστίζουν πολύ και άλλωστε μια δεξιά κυβέρνηση δεν βρίσκει εύκολα αγοραστές στο κοινό της, δεν μπορεί καν να τα πουλήσει. Την Πέμπτη η Βουλή ψηφίζει νομοσχέδιο που πρακτικά καταργεί το δικαίωμα της διαδήλωσης. Δεν είμαστε εμείς που θα εκπλαγούμε από μια τόσο εξόφθαλμη παραβίαση του γράμματος και του πνεύματος της υποτιθέμενης «δημοκρατίας». Αξίζει όμως να παρατηρήσουμε κάτι πρωτοφανές: αν και μέρος του προεκλογικού προγράμματος της ΝΔ η νομοθετική αυτή ρύθμιση είχε εξαφανιστεί για καιρό. Εχει την ιδιαίτερη σημασία του, ότι επανήλθε στην δημοσιότητα και κατέληξε να ψηφίζεται μετά από την δημόσια πίεση ενός μεγαλοκαπιταλιστή μέσω των (φιλοκυβερνητικών) ΜΜΕ που έχει στην ιδιοκτησία του. Πρόκειται για μια σπάνια στιγμή που η αλληλεπίδραση κεφάλαιου και κράτους γίνεται τόσο φανερή. Και είναι λογικό. Το κεφάλαιο γνωρίζει καλά τι θα συμβεί με τα εκατομμύρια ανέργων, τι θα συμβεί με τα άδεια ταμεία των τουριστικών επιχειρήσεων, τι θα συμβεί με νέες καραντίνες, όποια μορφή κι αν πάρουν αυτές.
Στην πραγματικότητα ο στόχος τους δεν είναι τόσο να μαζέψουν την βάση αν αυτή βγει στον δρόμο. Ξέρουν καλά ότι η κρατική εξουσία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με την προβιά της δημοκρατίας την πλειοψηφία όταν αυτή ξεσηκωθεί. Στόχος τους είναι να σταματήσουν τις σπίθες που μπορούν να ανάψουν τις πυρκαγιές. Στόχος τους είναι οι πολιτικές και κοινωνικές δομές αγώνα. Οι οργανωμένες δυνάμεις από όλο το αντικαθεστωτικό φάσμα, τα μη ελεγχόμενα σωματεία, οι τοπικές κινήσεις και διεκδικητικοί αγώνες. Είναι το καλύτερο που μπορούν να κάνουν για να υπερασπίσουν τα συμφέροντά τους. Έχοντας ένα στρατό παπαγάλων προπαγάνδας επιχειρούν στην πράξη να κόψουν τους διαύλους επαφής της κοινωνικής πλειοψηφίας με την ριζοσπαστική της λόγχη. Προσπαθούν να διχάσουν την βάση.
Σε μια τέτοια πρόκληση δεν υπάρχουν ούτε μισόλογα, ούτε κάποια δυνατότητα επιλογής για όποια δύναμη είναι με την μεριά των πολλών. Η επιλογή είναι μία. Ανοιχτή, δημόσια και με πλήρη συναίσθηση του πιθανού κόστους, άρνηση συμμόρφωσης στον νέο νόμο. Πρέπει κάθε οργάνωση, κάθε σχηματισμός αγώνα να βγει δημόσια και να δηλώσει την ανυπακοή του. Να την δηλώσει τόσο προς το κράτος ως μια υπερήφανη και έντιμη πράξη αντίστασης αλλά και προς την βάση ως υπόσχεση και δέσμευση. Ως Αναρχική ομοσπονδία δηλώνουμε ξεκάθαρα ότι δεν θα σεβαστούμε τον νέο νόμο. Θα διαδηλώνουμε όποτε επιλέγουμε και απαιτούν οι συνθήκες και θα αντιμετωπίσουμε το όποιο κόστος επιφέρει αυτή η επιλογή. Σε κάθε περίπτωση όμως εκτιμούμε ότι η γενίκευση αυτής της ανυπακοής έχει κάθε δυνατότητα να καταργήσει στην πράξη αυτόν τον νόμο. Και πετυχαίνοντας κάτι τέτοιο να εμποδίσει την έκπτωση των δυνάμεων της τάξης μας στις μάχες που έρχονται και που από αυτές θα κριθεί το μέλλον το δικών μας αλλά και των παιδιών μας. Τα σχέδια της εξουσίας δεν θα περάσουν.
Οι χούντες είναι για τις κρίσεις πράγματι.
Αλλά οι εξεγέρσεις είναι για τις χούντες, ας μην το ξεχνάνε ποτέ αυτό οι χούντες.
