ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ
μνήμη Ντίνου Χριστιανόπουλου
Διαγώνιος ο κόσμος, Ντίνο
κι εσύ τον τρύπησες σα σφαίρα
τις νύχτες έγλυφες τα πεζοδρόμια,
κούρνιαζες στα κομμένα πόδια
των θηλυκών που έκαναν πιάτσα
κι άστραφτες στη θέα των σερνικών
με τα σκιερά, με τα σβησμένα μάτια
Τις μέρες αδιαφορούσες, Ντίνο
για τις κομψές κυρίες
που σε φλόμωναν κολακείες,
για τους σοφούς στα Υπουργεία
που σε τρατάρανε κονσέρβες,
για τους ληγμένους καλλιτέχνες
με τις ωμές φιλοδοξίες,
για τις τζαζλές
που κάνανε σημαία τους
τη Δημοκρατία
Ήσουν μισάνθρωπος,
ένας πάμφτωχος αστός, κακός —σχεδόν
(ας το παραδεχτούμε Ντίνο)
γιατί αγάπησες τόσο τους ανθρώπους
και δεν τους άντεχες έτσι που έγιναν
φιλόδοξοι εξουσιαστές
κωλόπαιδα
μαλάκες
Διαγώνιος ο κόσμος, Ντίνο
κι εσύ ένας μαέστρος της αναμονής
ν’ αδιαφορείς για τον ήλιο
που σου κούραζε τα μάτια
να χασμουριέσαι με τα ταξίδια,
τις διηγήσεις που ζαλίζουν τα μυαλά,
αυτών που δεν χωράνε σ’ έναν κόσμο
σε ένα σπίτι, σε μια φωλιά…
Μέρα και νύχτα
τους ειδικούς έφτυνες, Ντίνο
τους πόναγες που δεν τους άφησες
τίποτα ν’ αναδείξουν πιο βαθύ
αφού εσύ γρατζούναγες τις λέξεις
ώσπου να βγάλουν αίμα
γιατί ήθελες, (το πέτυχες! —Εσύ η σφαίρα— )
τα ποιήματα
να τρέχουν αίμα
μέσα απ’ τη σάρκα
Βρε Ντίνο,
πάντοτε πίστευα πως ήσουν γάτα…
11.8.2020
Σωτήρης Λυκουργιώτης
