Αν ένας προλετάριος που παίρνει 600 ευρώ τον μήνα δίνει τα 250 ευρώ για να νοικιάσει μια μαύρη τρύπα στα Εξάρχεια, τότε είναι λογικό και αναμενόμενο ένας με μισθό 6000 τον μήνα τουλάχιστον να δώσει και χίλια και δύο χιλιάδες ευρώ το μήνα για νοίκι. Και με αυτά τα λεφτά θα βρει πολύ καλό σπίτι. Στην περίπτωση Τσίπρα έγινε πολύ καλύτερο ντιλ και τη βόλεψε με ένα 500άρικο στα Λεγραινά. Αν κανείς δει τις τιμές στην περιοχή το συγκεκριμένο σπίτι είναι υπερευκαιρία αλλά όχι σκάνδαλο. Κι ας είμαστε ρεαλιστές, ποιος ιδιοκτήτης δεν θα έκανε το οποιοδήποτε σκόντο για να βάλει σπίτι του έναν πρώην πρωθυπουργό; Τέτοια «κολλητιλίκια» αποτιμώνται πολύ περισσότερα από 500 χαμένα ευρώ τον μήνα.
Σε επίπεδο “σκανδάλου” δεν υπάρχει τίποτα. Η δεξιά είναι αναγκασμένη, μπροστά στο φάσμα της επικοινωνιακής κατάρρευσης και της εκλογικής φθοράς λόγω της αποτυχίας της στην πανδημία να βρει γρήγορα επικοινωνιακά πατήματα. Η σχέση της αριστεράς με τον πλούτο είναι πάντα ένα σιγουράκι. Κι ενώ αν στην θέση του Τσίπρα ήταν ο Μητσοτάκης κανείς δεν σκανδαλίζονταν που μένει σε βίλα, για την αριστερά είναι αλλιώς. Και πολύ καλά κάνει και είναι αλλιώς.
Η ΝΔ είναι το κόμμα της αστικής τάξης, ειδικά αφότου το ΠΑΣΟΚ, και η επιρροή του στα νέα τζάκια (που το ίδιο ανέδειξε ακριβώς για να έχει πάτημα στην αστική τάξη) κατέρρευσε. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για την ώρα η πλουτοκρατία στηρίζει την Ν.Δ. Αν για το πολιτικό σύστημα και το κράτος ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας και του δικομματισμού είναι όρος για την επιβίωσή του, αυτό δεν αντανακλάται στις προτιμήσεις των καπιταλιστών. Αυτοί θέλουν σκληρό φιλελευθερισμό, χαμηλή φορολογία και ιδιωτικοποίηση των πάντων, μια ατζέντα στην οποία η σοσιαλδημοκρατία είναι διστακτική. Και που όποτε την υιοθέτησε παγκόσμια, ξεπερνώντας τους δισταγμούς της, γρήγορα εξαφανίστηκε από το προσκήνιο δημιουργώντας κενό στην αστική δημοκρατία.
Όντας κυβέρνηση σε περίοδο κρίσης, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. προσπάθησε αλλά απέτυχε παταγωδώς να δημιουργήσει κι αυτός «νέα τζάκια». Το κράτος δεν είχε λεφτά να ταΐσει νέους επιχειρηματίες και δημόσια έργα, ενώ το άγρυπνο μάτι της μνημονιακής επιτροπείας εξαφάνιζε κάθε πιθανότητα παρασπονδίας. Οι αρχικές αγάπες με τον Μαρινάκη έγιναν πένθος και θυμός, ενώ κάτι θλιβερές προσπάθειες στον χώρο των ΜΜΕ κατέληξαν σε καμένα τζάκια του είδους Καλογρίτσα, η σε αστειότητες του Παππά με Ισραηλινούς πράκτορες όμως ο Σάμπυ Μιωνής ή Ρώσους όπως ο Σαββίδης. Το δεδομένο είναι ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι το κόμμα της μικροαστικής τάξης, των μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων της. Κι αν από την μία η μικροαστική τάξη στην Ελλάδα είναι ο παράγοντας που καθορίζει την κοινωνική πλειοψηφία από την άλλη δεν έχει ούτε ΜΜΕ στα χέρια της για προπαγάνδα, ούτε τράπεζες για δάνεια, ούτε μεγαλοκαρχαρίες για να της πληρώνουν τα νοίκια των κομματικών γραφείων όπως η Ν.Δ.
Δεν είναι όμως μόνο συνθήκη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή του παλιού ΠΑΣΟΚ αυτό. Δεν είναι καν πρόβλημα μόνο των αριστερών πόλων του δικομματισμού. Είναι ένα συνολικό πρόβλημα της αριστεράς παγκόσμια αλλά ακόμα περισσότερο στην Ελλάδα με τις ιδιαίτερες ιστορικές, ταξικές και πολιτικές της προσλήψεις. Αρέσει η όχι η παρουσία των μικροαστικών στρωμάτων είναι κυριαρχική τόσο στο ΚΚΕ όσο και στον αριστερισμό. Δεν έχουμε παρά να δούμε την ταξική καταγωγή των ατόμων που στελεχώνουν τα ηγετικά όργανα όλων των αριστερών κομμάτων. Πόσοι είναι βιομηχανικοί εργάτες; Πόσοι είναι άνεργοι; Πόσοι κούριερ; Πόσοι νοικοκυρές;
Κι από την άλλη πόσοι είναι γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, πανεπιστημιακοί, διανοούμενοι; Πόσοι είναι ελεύθεροι επαγγελματίες; Πόσοι υψηλόβαθμοι δημόσιοι υπάλληλοι; Πόσοι πολιτικοί καριέρας; Φαίνεται ότι η «απελευθέρωση της εργατικής τάξης» δεν είναι έργο της ίδιας, αλλά μακάρι να ήταν τόσο απλό.
Στην Ελληνική πραγματικότητα όποιος δεν καταλαβαίνει ότι για να αποκτήσουν οι ιδέες του επιρροή στην κοινωνική πλειοψηφία πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσουν ερείσματα σε στρώματα της μικροαστικής τάξης είναι τυφλός. Όποιος επίσης θεωρεί ότι επαρκεί η επιρροή στα μικροαστικά στρώματα και δεν μετράει τα προλεταριακά είναι ηλίθιος.
Το προπατορικό αμάρτημα της αριστεράς είναι ότι ενώ έχει ως κύρια αναφορά της τα κάτω κομμάτια της βάσης της κοινωνικής πυραμίδας αυτή την αναφορά την υλοποιούν υψηλότερα κομμάτια. Και κανείς δεν μπορεί να υποκριθεί για πάντα ότι είναι κάτι που δεν είναι. Κανείς δεν μπορεί σοβαρά να υπερασπίσει συμφέροντα διαφορετικά από τα δικά του. Αν θέλουμε τουλάχιστον, για να χρησιμοποιήσω Μαρξιστική ορολογία, να μην κυλήσουμε στον ανόητο ιδεαλισμό.
Η βάση αυτό το βλέπει και το κατανοεί. Βλέπει και κατανοεί την διαφυγή στην ιδεολογία και τις παραταξιακές μανιέρες που υποκαθιστούν την αμεσότητα, την πρωτοβουλία, την «αγάπη για τον κίνδυνο» που χαρακτηρίζει το αρχέτυπο του ριζοσπάστη. Μυρίζεται τα ατομικά κεκτημένα και status που θα χρειάζονταν τρομερή ανιδιοτέλεια από κάποιον για να τα στερηθεί στα πλαίσια μιας επαναστατικής κρίσης. Ο Κεφαλογιάννης είναι συνεπέστατος αν έχει δεκάδες ακίνητα, ο Παπαδημούλης είναι τσίρκο. Υπάρχει μια «ηθική» απαίτηση στην επιφάνεια, η οποία αντιμετωπίζεται από την αριστερή απολογητική σχεδόν με όρους «αντιρατσισμού»: μα να μην μπορεί ένα αριστερό στέλεχος να «ζεί μια καλή ζωή»; Η απάντηση στην μικροαστική αγανάκτηση είναι όχι, δεν πρέπει να μπορεί, όχι τουλάχιστον αν θέλει να δημιουργήσει μια συνθήκη που όλοι θα έχουν από ένα σπίτι, όχι αν αναγνωρίζει ότι μπορεί να χρειαστεί γιαυτό να ματώσουν προλετάριοι στο πεζοδρόμιο.
Γιατί η «ηθική» είναι μόνο στην επιφάνεια. Στην ουσία είναι τα πραγματικά συμφέροντα. Είναι η ανυπαρξία αντιπροσώπευσης του υποκειμένου στην παραγωγή της πολιτικής. Αν η κοινωνική βάση ψηφίζει ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι στη λογική ότι θα πάρει κανένα επίδομα παραπάνω κι ότι οι άλλοι είναι πιράνχας που θα την φάνε ζωντανή. Αν ο κόσμος το ρίχνει στο ΚΚΕ, αυτό (σε μικρότερο βαθμό από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) είναι μια επιβράβευση αγωνιστικής παρουσίας. Μια βαριεστημένη και ηττοπαθής ανάθεση και τίποτα παραπάνω. Ταύτιση δεν υπάρχει και χωρίς ταύτιση είναι εντελώς αδύνατο να υπάρξει συμμετοχή.
Όχι δεν είναι κακό να πηγαίνουν τα παιδιά του Τσίπρα και παλιότερα της Παπαρήγα σε ιδιωτικό σχολείο;. Ποιος άλλωστε δεν θέλει το καλύτερο για τα παιδιά του; Απλά κάποιοι μπορούν και κάποιοι δεν μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό, και αυτοί που δεν μπορούν, και κατανοούν ότι δεν θα μπορέσουν ποτέ αν δεν πατήσουν σε πτώματα ομοίων τους, θέλουν απόλυτα δημόσια παιδεία και κατάργηση των ιδιωτικών σχολείων.
Όχι το νέο σπίτι του Τσίπρα δεν είναι σκάνδαλο. Είναι μια επίθεση βρόμας από τον παραδοσιακό δεξιό πολιτικό μηχανισμό βρόμας στην Ελληνική κοινωνία. Το ότι καταφέρνει όμως να βρει ακροατές είναι λογικό και αναμενόμενο. Στην ζωή και την πολιτική μονά-ζυγά δικά του δεν τα έχει κανένας.
