Προφανώς, για το ισπανικό κράτος δεν ήταν αρκετό να αποικίσει, να λεηλατήσει και να εγκαταλείψει αυτόν τον λαό στη μοίρα τους: πόσο καιρό η Δυτική Σαχάρα θα συνεχίσει να αξίζει μια μόνο σύντομη γραμμή στα βιβλία της ιστορίας;
Από Τη Farah Dih Δημοσιεύτηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2020 στο https://kaosenlared.net
Μετά την πρόσφατη στρατιωτική επιχείρηση που πραγματοποίησε το Μαρόκο στο Guerguerat εναντίον πολιτών Σαχαράουι που διαδήλωσαν ειρηνικά, σπάζοντας έτσι την κατάπαυση του πυρός που υπεγράφη με το Μέτωπο Polisario το 1991, η καταστολή και παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Δυτική Σαχάρα δεν έχουν κάνει τίποτα άλλο απο το να αυξάνονται. Η Hayat Mulay Ahmed Sidiya, ένα 12χρονο κορίτσι Σαχράουι, αποφάσισε στις 16 Νοεμβρίου να σχεδιάσει μια σημαία του SADR (Αραβική Λαϊκή Δημοκρατία του Σαχράουι) στο άσπρο παλτό που συνήθως φοράει για να πάει στο σχολείο της στο κατεχόμενο Laayoune. Το σχολικό συμβούλιο δεν δίστασε να δει αυτή τη δράση ως χειρονομία που παραβίαζε την ακεραιότητα και την κυριαρχία του Βασιλείου του Μαρόκου επί της επικράτειας της Δυτικής Σαχάρας. Οι δάσκαλοι στο σχολείο της Hayat δεν σκέφτηκαν δύο φορές: ήταν τρομοκρατική πράξη και, ως τέτοια, ήταν άμεση αρμοδιότητα των Αλαουίτικων αρχών. Των ίδιοιων που καταλαμβάνουν παράνομα τη Δυτική Σαχάρα από το 1975 και ελέγχουν με σιδερένια πυγμή την ελευθερία έκφρασης του αυτόχθονου πληθυσμού αυτής της περιοχής. Η μαροκινή αστυνομία, μηχανισμός καταστολής ενός οπισθοδρομικού, δεσποτικού και αδίστακτου καθεστώτος, έδειξε υπέρμετρη προσήλωση στο να ταπεινώσει και να συλλάβει ένα κορίτσι που μόλις άρχισε να γνωρίζει τους κινδύνους της ζωής, αλλά και να την βασανίζει σωματικά και ψυχολογικά. Μια προμελετημένη και συνήθης πρακτική σε πολλές από τις μαροκινές κυβερνητικές εγκαταστάσεις, όπου οι Σαχαράουι όλων των ηλικιών και φύλων παρελαύνουν συχνά κατα πλήθη για να ταπεινωθούν και να φυλακιστούν με ατιμωρησία. Το τραύμα και οι συνέπειες που αυτή η εκδήλωση έχει δημιουργήσει για τη Hayat θα την συνοδεύσουν για τη ζωή, όπως και πολλά άλλα κορίτσια,
Η αβάσιμη και δυσανάλογη άρνηση που αισθάνεται η μοναρχία του Μοχάμεντ VΙ και η επιβολή της ιθαγένεια της στον πληθυσμό Σαχαράουι δεν έχει παράλληλο στην αποικιακή ιστορία της Βόρειας Αφρικής. Από το τέλος του πολέμου μεταξύ του Μετώπου του Πολισάριο και του Μαρόκου το 1991, η κυβέρνηση του Μαρόκου καθιερώνει αυστηρό διοικητικό έλεγχο και έλεγχο των μέσων ενημέρωσης σε μια περιοχή που μέχρι σήμερα εκκρεμεί η αποικιοκρατία.. Το σουλτάνο των Αλαουιτών δημιούργησε μετά την εισβολή στην περιοχή (με το λεγόμενο «Πράσινο Μάρτιο») μια συναίνεση στην εθνική ιδεολογία, με βάση την υπόθεση ότι η Δυτική Σαχάρα είναι –και ήταν πάντα– ένα θεμελιώδες μέρος του «Μεγαλύτερου Μαρόκου» . Ένα ιμπεριαλιστικό έργο επέκτασης που, παρεμπιπτόντως, θα περιλαμβάνει επίσης ολόκληρη τη Μαυριτανία και μεγάλα τμήματα της Αλγερίας και του Μάλι. Αυτή η αναφορά, επαναλαμβανόμενη ως διαφημιστική ναυτία στα πιο ισχυρά μέσα ενημέρωσης της χώρας της Βόρειας Αφρικής, χρησιμοποιείται από τις αρχές της ως πρόσχημα για να δικαιολογήσει τα βίαια μέτρα καταπίεσης και εξαναγκασμού εναντίον των Σαχαράουι και μαροκινών ακτιβιστών που προσπαθούν να δώσουν μια άποψη διαφορετική από την επίσημη. .
Έτσι, ενώ στα στρατόπεδα προσφύγων του Τιντούφ (στην Αλγερία) μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Δυτικής Σαχάρας έζησε και πέθανε σε απάνθρωπες συνθήκες για 45 χρόνια, στις κατεχόμενες περιοχές, η μαροκινή αστυνομική βία κατά του άλλου κομματιού αυτού του πληθυσμού προστατεύεται και νομιμοποιείται από το νόμο. Η ανύψωση μιας απλής σημαίας της Δυτικής Σαχάρας, για παράδειγμα, ή το κάλεσμα μιας ειρηνικής διαδήλωσης υπέρ της αυτοδιάθεσης, είναι αρκετός λόγος για να βάλουν τους διαδηλωτές στη φυλακή ή, στις περισσότερες περιπτώσεις, να επιστρέψουν στα σπίτια τους μετά από ώρες εξευτελισμού. και κακοποίησης, όπως αποδεικνύεται από την πρόσφατη υπόθεση Hayat.
Εν τω μεταξύ, οι διαδοχικές ισπανικές κυβερνήσεις (ανεξάρτητα από το πολιτικό τους χρώμα) συνεχίζουν να βλέπουν το αντίθετο. Συνεχίζουν να υποχωρούν στον εκβιασμό του μαροκινού καθεστώτος και αποφεύγουν τη νομική, πολιτική και ηθική ευθύνη τους απέναντι στη Δυτική Σαχάρα. Παρά το γεγονός ότι η Ισπανία εξακολουθεί να είναι νομικά η διαχειριστική δύναμη και ότι αυτή η χώρα είναι ακριβώς η κύρια αιτία της δυστυχίας των Σαχαράουι, το ισπανικό κράτος εξακολουθεί να ευνοεί τη μαροκινή κατοχή. Και όχι μόνο το κάνει με τη σιωπή του και την ιστορική του ξεχασμένη κατάσταση που ήταν κάποτε «53η επαρχία», αλλά επιτρέπει και συνεργάζεται – άμεσα και έμμεσα – στην παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του πληθυσμού αυτής της περιοχής. Oπτικοακουστικά αποδεικτικά στοιχεία στα Ισπανικά. Τα εμπορικά, πολιτικά και μεταναστευτικά συμφέροντα μεταξύ της Ισπανίας και του Μαρόκου είναι σίγουρα πολυάριθμα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτά τα συμφέροντα δεν είναι μόνο βαμμένα με αίμα, αλλά και παραβιάζουν συστηματικά και επανειλημμένα τη διεθνή νομιμότητα.
Προφανώς, για το ισπανικό κράτος δεν ήταν αρκετό να αποικίσει, να λεηλατήσει και να εγκαταλείψει αυτούς τους ανθρώπους στη μοίρα τους. Η δυστυχία στην οποία ζουν οι Σαχάριοι και στις δύο πλευρές του λεγόμενου “Τείχους της ντροπής” δεν ήταν – ούτε είναι – αρκετή, ούτε τα αναρίθμητα διοικητικά εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι όταν αναγνωρίζεται η τεκμηρίωση των Σαχάραουι. , ή όταν υποβάλλετε αίτηση για ισπανική ιθαγένεια (ακόμη και αν κατοικούσαν στην Ισπανία για δεκαετίες). Τι άλλο πρέπει να συμβεί στη Δυτική Σαχάρα για να αντιδράσει η ισπανική κυβέρνηση; Πόσο καιρό θα συνεχίσει να αποφεύγει τη νομική του ευθύνη και θα συνεχίσει την επιλεκτική λήθη της; Για πόσο καιρό η Δυτική Σαχάρα θα συνεχίσει να αξίζει μια σύντομη γραμμή στα ιστορικά βιβλία της Ισπανίας; Για πόσο καιρό το ισπανικό κράτος – μαζί με τα Ηνωμένα Έθνη και τη διεθνή κοινότητα – θα συνεχίσει να κλείνει τα μάτια στις αμέτρητες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που η μαροκινή κυβέρνηση διαπράττει καθημερινά εναντίον πολιτών Σαχαράουι;