Necessitas legem non habet
(Η ανάγκη νόμους δεν γνωρίζει)
Η «κατάσταση εξαίρεσης» είναι ένας κρυφός άσσος που επιτρέπει στην αστική δημοκρατία να μεταλλάσσεται χωρίς να χάνει την ονομαστική της αξία. Με τον άσσο αυτόν το πολίτευμα καταλύεται χωρίς να χρειάζεται να αλλάξει το όνομά του. Και πως καταφέρνει το κράτος να κερδίσει την κοινωνική συναίνεση για κάτι τέτοιο; Μιλάει για «εξαίρεση», υπονοώντας ότι υπάρχει ένα τέλος που θα αποκαταστήσει και πάλι τον «κανόνα». Καλεί λοιπόν τους πολίτες να στρατευθούν πίσω του, στον αγώνα για την αναζήτηση αυτού του τέλους και κάνει λόγο για μια έκτακτη ανάγκη χρησιμοποιώντας συνήθως τη φράση «έχουμε πόλεμο». Αναβαπτισμένο πλέον ως κράτος έκτακτης ανάγκης, ποδοπατάει τα όποια εργατικά δικαιώματα και καταλύσει τις όποιες κοινωνικές ελευθερίες, στο όνομα της δημόσιας ασφάλειας. Είτε μιλάμε για τον Μπιν Λάντεν είτε για το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα είτε για έναν ιό, ο πόλεμος είναι η λέξη. Σε όλους τους αστούς άλλωστε αρέσει να μιλάνε για πόλεμο, ακριβώς επειδή δεν καλούνται ποτέ να πολεμήσουν οι ίδιοι.
Ο κορονοιός έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας νέας κατάστασης εξαίρεσης που ήρθε για να μείνει και να κόψει λίγα παραπάνω κιλά ελευθερίας, από το έτσι κι αλλιώς ακρωτηριασμένο σώμα της (όπως την ορίζει ο καθένας) δημοκρατίας. Η νέα επίθεση στα συμφέροντα και τις ελευθερίες της εργατικής τάξης γίνεται σήμερα στο όνομα ενός θανατηφόρου ιού, όπως δύο δεκαετίες πριν γινόταν στο όνομα του «αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία», μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους. Όλη η σημερινή αντιτρομοκρατική νομοθεσία σε διεθνές και εγχώριο επίπεδο, έχεις τις ρίζες της σε εκείνη την κατάσταση εξαίρεσης που φαίνεται να μην τελείωσε ποτέ. Η εξαίρεση φυσικά και δεν τελειώνει ποτέ. Κηρύσσεται για να αντικαταστήσει τον κανόνα.
Δεν είναι ο ιός ταξικός, ταξικός είναι ο πόλεμος
Όλοι πλήττονται από την υπάρχουσα κρίση. Ναι, αλλά όχι το ίδιο. Οι εξαγωγές παγώνουν, τα χρηματιστήρια πέφτουν, η αγορά παραλύει, το μικρό και το μεγάλο κεφάλαιο χάνει κέρδη. Ναι, αλλά κάποιοι/ες τσακίζονταν και πριν. Απλά τώρα τσακίζονται περισσότερο. Κάποιοι/ες δεν σταμάτησαν ποτέ να βιώνουν την αβεβαιότητα απλά τώρα την βιώνουν με μεγαλύτερη ένταση. Κάποιοι/ες σήμερα μένουν χωρίς δουλειά και λεφτά, και χρεώνονται νοίκια και λογαριασμούς που τρέχουν ενώ καλούνται να φάνε ξεροκόμματα. Κάποιοι/ες στοιβάζονται σε εργασιακά κάτεργα χωρίς κανέναν έλεγχο και μέτρα προστασίας. Κάποιοι/ες πετάγονται έξω από τις φοιτητικές εστίες και καταδικάζονται σε θάνατο, σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κάποιες βιώνουν το μένουμε σπίτι ως εγκλεισμό δίπλα σε κακοποιητικούς συζύγους. Και δεν είναι τα αφεντικά. Είναι οι μισθωτοί, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φυλακισμένοι, οι μετανάστες και οι καταπιεσμένες γυναίκες της εργατικής τάξης. Αντίθετα, τα αφεντικά μπορούν να μειώνουν 50% τους μισθούς ή να τους γλιτώνουν εξ ολοκλήρου με κεκαλυμμένες απολύσεις (αναστολή συμβάσεων), να μετατρέπουν μονομερώς τις συμβάσεις αορίστου σε ορισμένου και να ξηλώνουν τα ωράρια (αναστολή καταχώρησης στο ΕΡΓΑΝΗ), αντλώντας μεγαλύτερη υπεραξία και αναπληρώνοντας τη χασούρα τους. Με τις πλάτες του κράτους, τα αφεντικά συνεχίζουν να ορίζουν τους όρους του πολέμου.
Τι νοσοκομεία, τι νεκροταφεία
Για το νεοφιλελεύθερο κράτος, η δημόσια υγεία είναι ανορθολογική γιατί πολύ απλά δεν παράγει άμεσο κέρδος. Η υγεία των προλετάριων δεν είναι μετρήσιμη στους δείκτες παραγωγικότητας των αστών οικονομολόγων. Οι φωνές των γιατρών και οι επιθανάτιοι ρόγχοι των ασθενών στα μπουντρούμια του ΕΣΥ, δεν ακούγονται στις αίθουσες των CEO και των τεχνοκρατών του κράτους.
Χρόνια τώρα η υποστελέχωση των νοσοκομείων αποτελεί την επίσημη κρατική τακτική στο κρατικό σχέδιο για την ιδιωτικοποίηση της υγείας. Πέρα από τις έτσι κι αλλιώς ελάχιστες ΜΕΘ των δημόσιων νοσοκομείων, δεκάδες από τις υπάρχουσες κλίνες ΜΕΘ και άλλες μονάδες δεν λειτουργούν λόγω έλλειψης προσωπικού. Αποτέλεσμα; αναβολές χειρουργείων, ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις, αύξηση της θνησιμότητας και του κόστους νοσηλείας. Όσοι δεν έχουν φράγκα να πάνε σε κλινικές όπως οι αστοί διευθυντές και τα καλοπληρωμένα σούργελα της σοουμπιζ, ψοφάνε στα σπίτια και αναγνωρίζονται ως κρούσματα του ιού μετά θάνατον. «Αφού θα πεθάνετε έτσι κι αλλιώς, πεθάνετε σπίτια σας» λέει ορθώς το κράτος στους κατά τα άλλα μονάκριβους πολίτες του.
Όσο συμβαίνουν αυτά, το κράτος ζητάει από νέους γιατρούς να έρθουν να δουλέψουν απλήρωτοι (εθελοντές). Όσο συμβαίνουν αυτά, οι ιδιωτικές κλινικές νοικιάζονται με 30 εκ. ευρώ και ο Κικίλιας πανηγυρίζει που η Motor Oil και ο Παπαστράτος, δωρίζουν 100 αναπνευστήρες στο υπουργείο υγείας. Η πανδημία βλέπεις είναι μια καλή ευκαιρία οι ιδιώτες της υγείας να πλουτίσουν, οι πετρελαιάδες να ξεπλύνουν τις εργατικές δολοφονίες και οι καπνοβιομήχανοι να εξωραΐσουν τα εκατομμύρια που βγάζουν ταΐζοντας καρκίνο και επιβαρύνοντας έμμεσα το κόστος της δημόσιας υγείας.
«Μετά»
Αυτές τις μέρες, μαζί με τα υπόλοιπα ερωτήματα που θέτουμε πρέπει πρώτα και κύρια να απαντήσουμε στο εξής: πως οριοθετείται το τέλος της νέας πραγματικότητας; Πότε δηλαδή και με ποιους όρους θα μπορούμε πλέον να πούμε ότι έχει έρθει το «μετά»; Μία πιθανή απάντηση είναι «όταν καταφέρουμε να μηδενίσουμε τα νέα κρούσματα του ιού και η κυβέρνηση ανακοινώσει το τέλος της απαγόρευσης κυκλοφορίας και συνάθροισης». Δεκτό, αλλά αυτό δεν είναι παρά ένα μερικό «μετά». Είναι ένα «μετά» που θα μας επιτρέψει να ξαναβγούμε στον δρόμο και μέχρι εκεί.
Αντίθετα, το απόλυτο «μετά» μπορούμε να πούμε ότι θα έρθει μόνο όταν ο κίνδυνος του ιού εξαφανιστεί εντελώς. Όταν δηλαδή βρεθεί κάποιο αντίδοτο ή όλοι πλέον αποκτήσουμε ανοσία. Αν αυτό είναι εφικτό ή ακόμα κι αν αυτό επιτευχθεί μέσα σε μερικούς μήνες (αδύνατο), ποιος μας λέει ότι τότε οι μισθοί θα επανέλθουν στα πρότερα (ελεεινά) επίπεδα, ότι θα ωράρια θα ρυθμιστούν ή ότι οι νέες ελαστικές συμβάσεις θα γίνουν ξανά πλήρους απασχόλησης; Ποιος μας λέει ότι το κράτος και το κεφάλαιο δεν θα χρησιμοποιήσουν ξανά την καραμέλα της (νέας) οικονομικής κρίσης για να μονιμοποιήσουν τη νέα εργασιακή και κοινωνική κατάσταση εξαίρεσης που ισχύει σήμερα;
Η απάντηση είναι προφανής. Το κράτος θα προσπαθήσει να εδραιώσει την εξαίρεση ως νέο κανόνα. Οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ) θα γίνουν κανονικοί νόμοι ή δεν θα αποσυρθούν ποτέ. Τα νέα προνόμια των αφεντικών σε σχέση με τα ωράρια, τις απολύσεις και τις αμοιβές, θα μονιμοποιηθούν όπως έγινε και στην αρχή της προηγούμενης καπιταλιστικής κρίσης. Τα μνημόνια άλλωστε ήταν κι αυτά μια κατάσταση εξαίρεσης που δεν έδωσε ποτέ τη θέση της στον πρότερο κανόνα. Η εργασιακή και κοινωνική δυστοπία του κορονοιού δεν είναι παρά η συνέχεια μιας έκτακτης ανάγκης που δεν τελείωσε ποτέ και δεν θα τελειώσει μέχρι να μας ποδοπατήσουν. Μέχρι να ποινικοποιήσουν ακόμα και τη σκέψη της αντίστασης.
Εν ολίγοις, ας αφήσουμε το «πότε θα έρθει το μετά». Αυτό που μετράει είναι το «πως θα ξέρουμε ότι έχει έρθει το μετά» ή αν θέλετε το «πως θα μοιάζει το μετά». Και ο μόνος τρόπος για να το απαντήσουμε είναι να προσπαθήσουμε να διεκδικήσουμε το «μετά» που θέλουμε εμείς.
Ταφόπλακα ή μάχη της τάξης, όπως το δει κανείς
Η καπιταλιστική κρίση που προκαλεί ο κορονοιός συνιστά μια ρήξη με το υπάρχον. Και στο χαντάκι της πραγματικότητας δεν πέφτουμε πάντα εμείς. Όσοι ετοιμάζονται από τώρα για τη βουτιά, ας την κάνουν για να μετρηθούμε μια ώρα αρχύτερα. Όσοι αναζητούν τα χαμένα τους βασανιστικά 10ωρα, τις 7 μέρες που είχαν όλες κι όλες για διακοπές, τα 400-600 ευρώ που έπαιρναν για να τα δώσουν στο νοίκι και τα σκατά των πολυεθνικών που αγόραζαν από τα σούπερ μάρκετ· όσοι αναπολούν τις βιντεοεπιτηρούμενες βόλτες τους σε μια πόλη γεμάτη κάμερες, τα ποτάκια τους στα μαφιοζομάγαζα και τα ψώνια τους στα κάτεργα του Zara, δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτα άλλο από το να περιμένουν. Ο ρόλος των ανθρώπων-θεατών ήταν πάντα συγκεκριμένος στην ιστορία. Τις εργατικές κατακτήσεις και τις κοινωνικές ελευθερίες δεν τις κέρδιζαν όλοι οι εργάτες μαζί. Κάποιοι ρίχνονταν στη μάχη και κάποιοι περίμεναν στα σπίτια τους να περάσει η μπόρα. Γι’ αυτό άλλωστε η εργατική τάξη δεν είναι κοινωνιολογική κατηγορία αλλά ένας πληθυσμός αντίστασης που αναγνωρίζει τους κοινούς εχθρούς του και μάχεται για τον δικό του πολιτισμό.
Η τωρινή κρίση είναι ένα κάλεσμα για μάχη. Είναι μια ευκαιρία να ξεμπροστιάσουμε ένα κράτος που φυλλοροεί. Δεν υποστηρίζουμε ότι είμαστε σε κάποια προεπαναστατική περίοδο, που γράφει το μοιρολόι που θα ψάλλουμε αύριο πάνω από το πτώμα του κράτους. Λέμε όμως ότι το βίωμα της ανελευθερίας και της αβεβαιότητας γίνεται πιο αισθητό από ποτέ στο σύνολο των καταπιεσμένων. Κι όταν μια τέτοια ταξική εμπειρία βιώνεται τόσο μαζικά, την ίδια στιγμή και με τέτοια ένταση, οι καταπιεσμένοι γίνονται πιο ικανοί να φτάσουν στην ταξική συνείδηση. Ο φόβος και η οργή ψάχνουν μια γλώσσα. Αν δεν μιλήσουμε εμείς για να κάνουμε ορατό τον κοινό εχθρό, θα μιλήσει το κράτος για να τα βάλει στον πάγο.
Τι κάνουμε
Οργανωνόμαστε σε τοπικά δίκτυα ταξικής αντίστασης και αλληλοβοήθειας που αναλαμβάνουν την παραγωγή λόγου και δράσης σε όλα τα πεδία μάχης της εργατικής τάξης (ενοίκιο-λογαριασμοί, εργασία, επιτήρηση, υγεία κ.ο.κ.), με επίκεντρο τις γειτονιές. Ανταλλάσσουμε σκέψεις και πληροφορίες, ενδυναμωνόμαστε και συσπειρωνόμαστε. Ενώνουμε τις δυνάμεις μας με ανθρώπους που εμπιστευόμαστε, αποκεντρωμένα και ευέλικτα, απευθυνόμαστε στην τάξη και οργανωνόμαστε για τις μάχες του τώρα και του μετά.
Στο χείλος του γκρεμού, όλοι ακούνε τι έχεις να πεις γιατί δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Έχουμε λοιπόν μπροστά μας αμέτρητα μάτια και αυτιά ανοιχτά. Και πρέπει να μιλήσουμε και να δράσουμε. Έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να απευθυνθούμε στην τάξη μας, την ώρα που το κράτος αρνείται να κρατήσει ακόμα και τα προσχήματα για την προστασία της υγείας και των συμφερόντων της. Πρέπει να κάνουμε σαφές ότι η πρότερη ειρήνη δεν ήταν παρά μια στιγμή του πολέμου.
Ψηλά το κεφάλι, δύναμη, οργάνωση, αλληλεγγύη.
Κατάργηση του lock-down
Άρνηση πληρωμών ενοικίου-λογαριασμών
Προσλήψεις στα νοσοκομεία και μέσα προστασίας για όλους
Επίταξη των ιδιωτικών κλινικών χωρίς αποζημίωση
Άδειες μετ’ αποδοχών επ’ αόριστον
Κατάργηση των διατάξεων των ΠΝΠ που δίνουν προνόμια στους εργοδότες
Κατάργηση του Αναπτυξιακού Νόμου και του νέου Ποινικού Κώδικα
Απελευθέρωση των κρατουμένων και των μεταναστών
Καμία εθνική ομοψυχία, την πανδημία να πληρώσουν το κράτος και τα αφεντικά
αναρχική συλλογικότητα
Οκτάνα
μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας
