Αγώνας ενάντια στο νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη: Σκέψεις για το πως θα μείνει στα χαρτιά
Χτες είχαμε 15 Απριλίου. Ήταν η μέρα όπου ο υπουργός Προ.Πο. Χρυσοχοΐδης, είχε ανακοινώσει ως μέρα εφαρμογής του νομοσχεδίου Κεραμέως με την τοποθέτηση μπάτσων στις σχολές. Ήταν λίγο καιρό πριν που είχε κάνει αυτή την δήλωση, όταν είχε ανέβει στην Θεσσαλονίκη απαιτώντας από την ΓΑΔΘ την εκκένωση της πρυτανείας, μέρα όπου η αστυνομική επιχείρηση είχε αποτύχει, για να “πετύχει” τελικά την μέρα που από πριν οι φοιτητές είχαν πάρει απόφαση να την αφήσουν λίγο πριν την πρωινή πορεία. Χτες λοιπόν η 15η Απρίλη μας βρήκε με χιλιάδες φοιτητές στο δρόμο εδώ στην Θεσσαλονίκη, με κατειλημμένες σχολές και χώρους του ΑΠΘ. Φυσικά από την μέρα που είχε κάνει την ανακοίνωση ο Χρυσοχοΐδης μέχρι χτες προέκυψαν και άλλα ωραία πραγματάκια. Εδώ και ένα μήνα τουλάχιστον το ΑΠΘ έχει μετατραπεί σε ένα δημόσιο και προσβάσιμο για όλους, επανοικειοποιημένο χώρο όπου μέρα νύχτα πραγματοποιούνται σειρά από δράσεις και ζυμώσεις. Μέσω αυτών, μάλιστα έχουμε και την δημιουργία νέων ελευθεριακών-αναρχικών σχημάτων στις σχολές. Οι καταλήψεις σχολών πλέον έχουν απλωθεί και σε άλλες πόλεις, ειδικά και στην Αθήνα, ενώ οι πορείες επίσης είναι πολυάριθμες σε διάφορα μέρη της χώρας.
Όλη αυτή την κατάσταση την λες και κρατική ήττα, από ένα φοιτητικό κίνημα που όλο και δυναμώνει. Οι διαρροές ότι η τοποθέτηση μπάτσων στις σχολές πάει για Σεπτέμβρη αποδεικνύουν αυτό που κατάφερε το φοιτητικό κίνημα. Επειδή όμως όλα αυτά είναι προσωρινά, αφορούν, δηλαδή το τώρα, ίσως είναι ιδανική στιγμή να αναλυθεί το πως το κράτος υποχώρησε προσωρινά, και ειδικά πως το νομοσχέδιο Κεραμέως και γενικότερες τέτοιες βλέψεις θα μείνουν στα χαρτιά.
Πως και γιατί έκαναν πίσω.
Ένας σύντροφος την περίοδο του “τελεσίγραφου” που υποτίθεται θα τέλειωνε με τις δομές του αναρχισμού στην χώρα, είχε πει το εξής “το κράτος είναι παντοδύναμο, και έχει τα μέσα για να καταστείλει, αυτό που μπορούμε να
κάνουμε εμείς είναι να μαζικοποιούμε τους αγώνες και να μεγιστοποιήσουμε το πολιτικό κόστος αυτών των επιλογών”.
Το νομοσχέδιο Κεραμέως λοιπόν ξεκίνησε να αναφέρεται ως πρόταση, και ψηφίστηκε σε μία περίοδο, αμείωτης αύξησης των δυνατοτήτων της ΕΛΑΣ σε προσωπικό και εξοπλισμό, σε μία περίοδο εφαρμογής μέτρων περιστολής
ελευθεριών με πρόφαση την πανδημία και την υπεράσπιση της υγείας, και σε μία περίοδο όπου το φοιτητικό κίνημα βρισκόταν σε αποσύνθεση, και οι φοιτητές σκορπισμένοι λόγω και των συνθηκών της πανδημίας. Σιγά σιγά και μέσα σε μία τέτοια δύσκολη συνθήκη, το φοιτητικό κίνημα ξεκίνησε μία μακρά διαδικασία ενδυνάμωσης της οργάνωσης του με μία παράλληλη προσπάθεια για μαζικοποίηση.
Το πρώτο και πολύ σημαντικό εργαλείο για μαζικοποίηση ήταν και παραμένουν οι καθιερωμένες πορείες κάθε Πέμπτη που διεξάγονται αλλεπάλληλα εδώ και 4 μήνες στο κέντρο της πόλης. Οι πορείες αυτές δίνουν την δυνατότητα σε φοιτητές, σε άλλες αλληλέγγυες κοινωνικές ομάδες, και πολιτικές συλλογικότητες να πλαισιώσουν τον αγώνα αυτό, ενώ την ίδια στιγμή αποτελούν ένα χέρι βοηθείας σε ένα κομμάτι κόσμου που έχει χτυπηθεί από τον εγκλεισμό στο ψυχολογικό και σε άλλα επίπεδα, αποτελούν δηλαδή για ένα σημαντικό κομμάτι κόσμου και μία ανάσα ελευθερίας.
Από την στιγμή που καθιερώθηκε λοιπόν αυτό το μέσο αγώνα στην πόλη, οι περιπτώσεις καταστολής, όπως αυτή της εισβολής των ΜΑΤ στον προαύλιο χώρο της πρυτανείας με τον ξυλοδαρμό συντρόφων και η στιγμή της εκκένωσης της πρυτανείας με κουκουλωμένους ασφαλίτες, το μόνο που καταφέρνουν είναι να ρίχνουν λάδι στην φωτιά και να κατεβάζουν ακόμη περισσότερο κόσμο τις Πέμπτες.
Το δεύτερο σημαντικό μέσο αγώνα είναι η επανοικειοποιήση του campus. Οι καθημερινές δράσεις, τα πολιτιστικά και άλλα δρώμενα, οι εκδηλώσεις και οι συνελεύσεις μέσα στο ΑΠΘ δηλαδή μέσα στον φυσικό χώρο που απειλείται και αφορά το νομοσχέδιο, μεγεθύνουν τις δυνατότητες προς τους φοιτητές και την κοινωνία να έρθει κοντά, να γνωριστεί και να οργανωθεί ενώ την ίδια στιγμή ο χώρος περιφρουρείται. Η ζυμώσεις των τελευταίων ημερών μέσα στο ΑΠΘ, έχουν ήδη γεννήσει νέα ελευθεριακά-αναρχικά σχήματα σε μία σειρά από τμήματα του ΑΠΘ, και ακόμη συνεχίζουν να γεννάνε. Με τον τρόπο αυτό παρατηρείται μία ποιοτικά μετρήσιμη οργανωτική αναβάθμιση του αναρχικού λόγου μέσα στο ΑΠΘ, που από μόνες τους οι μαζικές πορείες, δηλαδή το πρώτο σημαντικό μέσο αγώνα που ανέφερα ίσως να μην κατάφερναν να πετύχουν.
Το τρίτο και σημαντικότερο μέσο αγώνα, δεν είναι παρά το μέσο της κατάληψης των σχολών. Έχει ήδη αποδειχθεί ότι η αρχική κατάληψη της πρυτανείας οδήγησε στην δημιουργία ενός κέντρου αγώνα του οποίου οι
ζυμώσεις, ριζοσπαστικοποίησαν τον αγώνα του φοιτητικού κινήματος. Οι καταλήψεις αυτές είναι το πιο σημαντικό μέσο ακριβώς γιατί, καταλαμβάνεται ο φυσικός χώρος που το κράτος θέλει να αναδιαμορφώσει προς όφελος των εταιριών και της κρατικής καταστολής, και δίνεται η δυνατότητα υπεράσπισης του χώρου αυτού όπως είναι μέχρι και σήμερα. Αποτελούν δηλαδή ταυτόχρονα ένα κέντρο αγώνα πολιτικής ζύμωσης, υπεράσπισης αλλά και ένα φυσικό εμπόδιο ως προς τα σχέδια καταστολής των σχολών. Την ίδια στιγμή μεγιστοποιούν το πολιτικό κόστος του κράτους ακριβώς στο σημείο του πως τελικά εκκενώνεις τις σχολές αυτές έχοντας μέσα φοιτητές να τις υπερασπίζονται. Οι καταλήψεις των σχολών γυρνάνε μπούμερανκ τις δυνατότητες πολιτικού αγώνα κράτους-φοιτητικού κινήματος γιατί σε κάθε προσπάθεια εκκένωσης θα αναδεικνύουν το πραγματικό στόχο της εξουσίας που δεν είναι άλλος από την εκκαθάριση των πανεπιστημίων της χώρας από την ριζοσπαστικοποίηση προς τον αναρχισμό και τον κομμουνισμό.
Συνοψίζοντας λοιπόν ως απάντηση στο ερώτημα πως και γιατί έκαναν προσωρινά πίσω, θα λέγαμε ότι η μαζικοποίηση και το κοινωνικό άνοιγμα μέσω των καθιερωμένων πορειών, η επανοικειοποιήση του ΑΠΘ με καθημερινές δράσεις και ζυμώσεις αλλά και οι καταλήψεις των σχολών ως κέντρα αγώνα, δημιούργησαν μία δυναμική και μία παράλληλη αναβάθμιση της οργάνωσης του φοιτητικού κινήματος που μεγιστοποίησε το κόστος για την οποιαδήποτε πρόχειρη- επικοινωνιακή, ή ακόμη και με όρους κρατικής πυγμής προσπάθεια
εφαρμογής του νόμου Κεραμέως στο σήμερα.
Από εδώ και πέρα. Γιατί είναι αγώνας διαχρονικός και πιο βαθιά πολιτικός, και όχι τωρινός, αγώνας που αφορά μόνο τους φοιτητές.
Περνώντας στην συνέχεια εισαγωγικά θα ήταν καλό να αναδείξουμε ένα σημαντικό ιστορικό στοιχείο. Τα πανεπιστήμια στην Ελλάδα ως χώροι αποτελούν από το πολυτεχνείο του 73’ και έπειτα, καθ’ όλη την διάρκεια
της μεταπολίτευσης μέχρι και σήμερα, τα σημαντικότερα πεδία πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης προς τον κομμουνισμό και τον αναρχισμό, τα δύο δηλαδή κύρια ρεύματα που γέννησε η πάλη των τάξεων ενάντια στον
καπιταλισμό. Ειδικά μιλώντας για το αναρχικό κίνημα, θα έλεγα ότι αυτοί οι χώροι είναι η σημαντικότερη πηγή μέσω της οποίας το αναρχικό κίνημα έχει την δυναμική που έχει στο σήμερα, σε σχέση με τους ανθρώπους που το
απαρτίζουν, που κάνουν κτήμα τους τις ιδέες αυτές δηλαδή και στρατεύονται πίσω από τις μαύρες – μαυροκόκκινες σημαίες, αλλά και σε σχέση με τις δυνατότητες που δίνουν στο αναρχικό κίνημα οι σχολές αυτές
σε διάφορα πεδία όπως αυτά της αναρχικής προπαγάνδισης, της οργάνωσης αλλά και της αναρχικής δράσης. Είναι χρόνια τώρα γνωστό ότι το Αμερικάνικο κράτος και η πρεσβεία του εδώ στην χώρα έχουν ως πρωταρχικό στόχο την εξάλειψη αυτής της κατάστασης. Βάση αυτού λοιπόν θα πρέπει να κατανοηθεί ότι ο αγώνας του φοιτητικού κινήματος ενάντια στο νομοσχέδιο Κεραμέως δεν είναι ένας αγώνας αποκομμένος από την ιστορική προσπάθεια ολικής επικράτησης του καπιταλισμού, ως ένας αγώνας αποκομμένος από την ίδια την πάλη των τάξεων, αλλά ότι είναι απλά ένα επεισόδιο αυτής.
Αν ξεκινήσουμε από μία τέτοια βάση είναι επίσης εύκολο να κατανοήσουμε όχι μόνο τις στοχεύσεις αυτής της κυβέρνησης, αλλά και τις προτάσεις της σοσιαλδημοκρατίας, του έτερου πόλου που βασίζεται η αστική καπιταλιστική δημοκρατία για να λειτουργεί, όπως της πρότασης για την δημιουργία σώματος σεκιούριτι εντός των πανεπιστημίων. Είναι εύκολο ακόμη και να κατανοήσουμε τις προσπάθειες των φοιτητών που ανήκουν σε
κόμματα που έχουν εναρμονιστεί πλήρως με τον καπιταλισμό, που είναι δηλαδή κόμματα αστικά, όταν προσπαθούν στο σήμερα να σπάσουν τις καταλήψεις-κέντρα αγώνα των σχολών, με μια σειρά από επιχειρήματα που έχουν τελικό στόχο τον έλεγχο του αγώνα αυτού κατ’ αρχήν σε κομματική βάση, αλλά και την άμβλυνση της ριζοσπαστικότητας του φοιτητικού κινήματος με τελικό στόχο την ήττα. Σε τελική ανάλυση, και ασχέτως των διαφορών τους για το μπάσιμο ή όχι εταιριών, όλοι αυτοί συναινούν και θέλουν μία κατάσταση στα πανεπιστήμια που να παράγει τουλάχιστον ψηφοφόρους, ή ιδιώτες, τίποτε παραπάνω.
Το πάγωμα είναι παγίδα. Η εφαρμογή του νόμου Κεραμέως θα γίνει τώρα, ή δεν θα γίνει ποτέ από αυτή την κυβέρνηση
Τέλος το ότι ανακοινώθηκε πάγωμα της εφαρμογής του νομοσχεδίου δεν θα πρέπει να επηρεάσει καθόλου τις διεργασίες του φοιτητικού κινήματος, της εξάπλωσης του αγώνα σε κάθε μεριά της χώρας, της δημιουργίας νέων
καταλήψεων- κέντρων αγώνα, της μαζικοποίησης του κλπ. Υπάρχουν λογικές ενδείξεις και επιχειρήματα που δείχνουν ότι αυτή η περίοδος που διανύουμε είναι η ιδανικότερη για το κράτος, στο να περάσει με την μεγαλύτερη ευκολία ότι δεν θα πέρναγε ποτέ υπό τις προηγούμενες συνθήκες. Οι φοιτητές θα πρέπει να μείνουν το ίδιο ριζοσπαστικοί γιατί μάχονται μόνοι τους αυτή την περίοδο, και θα πρέπει να αποτρέψουν την εφαρμογή του νομοσχεδίου Κεραμέως ειδικά μέσα στο καλοκαίρι. Μετά δεν θα είναι μόνοι. Για τους παρακάτω λόγους.
1)Η αστυνομοκρατία, η απαγόρευση κυκλοφορίας, τα πρόστιμα και τα sms, υπάρχουν αυτή την στιγμή από μεριάς τους κράτους ως μέτρα για τον περιορισμό της πανδημίας. Δεν θα μπούμε σε διαδικασία ανάλυσης γιατί τα μέτρα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την διαχείριση της πανδημίας σε αυτό το άρθρο. Για το συγκεκριμένο ζήτημα έχει παραχθεί πολύς λόγος, και θα είναι σύντομα και 10.000 νεκροί που θα έχουμε αφήσει πίσω με φορεμένη μια ταμπέλα που γράφει αλληλεγγύη στην κρατική διαχείριση της ΝΔ.
Όλα αυτά τα μέτρα έχουν δημιουργήσει μία ακόμη πιο εχθρική καθημερινότητα για τους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες. Ο αγώνας του φοιτητικού κινήματος έχει καταφέρει να μαζικοποιηθεί και να οργανώνεται
μέσα σε αυτό το πλαίσιο και αυτό έχει την αξία του. Το κράτος λοιπόν γνωρίζει ήδη ότι τα μέτρα αυτά δεν θα μπορούν να υπάρχουν για πάντα, ακόμη και αν το επιθυμεί, ακόμη και αν προσπαθεί να τα κρατήσει ενεργά όσο πιο μακροπρόθεσμα γίνεται. Ασχέτως με τις ανάγκες του κράτους λοιπόν είναι γεγονός ότι με την συνέχιση των εμβολιασμών, τα μέτρα αυτά θα χάνουν όλο και περισσότερο, την όποια τους κοινωνική νομιμοποίηση έχουν αυτή την στιγμή. Γνωρίζουν δηλαδή πολύ καλά οι της κυβέρνησης ότι αυτά τα κατασταλτικά βοηθήματα τους έχουν ημερομηνία λήξης με ότι αυτό συνεπάγεται ως προς την επιρροή που αυτά έχουν σε αγώνες όπως αυτός της εναντίωσης στον νόμο Κεραμέως. Αν στην Θεσσαλονίκη κάθε Πέμπτη έχει 4-5 χιλιάδες να διαδηλώνουν μέσα σε αυτό το πλαίσιο, εσείς τι λέτε, πως φαντάζεστε ότι θα είναι χωρίς τα μέτρα αυτά οι συγκεκριμένες πορείες ;
2)Σύντομα στο δρόμο δεν θα είναι το φοιτητικό κίνημα μόνο του. Το νομοσχέδιο για την κατάργηση του 8ωρου, ή καλύτερα για την νομιμοποίηση του 10ωρου, θα δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερες αντιδράσεις και αγώνες.
Ειδικά αν μαζί με αυτό το νομοσχέδιο ακολουθήσει και μία αποδοχή του αιτήματος του ΣΕΒ από το ΣΤΕ για ακύρωση όλων των κατοχυρωμένων 3ετιων των εργαζόμενων προ του 2012, οι κοινωνικές εκρήξεις θα είναι πολλαπλάσιες. Ας πούμε εδώ απλά για χάριν χρόνου ότι εργάτες και εργαζόμενοι, είχαν την δυνατότητα να κάνουν οικογένειες ακριβώς λόγω των 3ετιων που είχαν κατοχυρώσει, και πως όλοι αυτοί θα πέσουν εν μία νυχτί
στα 600 ευρώ. Φυσικά όλο αυτό που λέμε ως κοινωνικές εκρήξεις που θα ακολουθήσουν μένει να εκφραστούν και συγκεκριμένα όπως αντίστοιχα είδαμε να εκφράζεται και το φοιτητικό κίνημα ενάντια στο νομοσχέδιο Κεραμέως.
3) Τρίτον είναι ένα ολόκληρο πακέτο παραγόντων, συμφερόντων και ζητημάτων που όσο περνάει ο καιρός θα ανεβαίνουν στην επιφάνεια όλο και πιο έντονα, και θα δημιουργούν όλο και περισσότερες κοινωνικές αντιδράσεις. Από την κάλυψη παιδεραστών όπως ο Γεωργιάδης και ο Λιγνάδης, μέχρι τα σκάνδαλα διαφθοράς και το πλιάτσικο στα κρατικά ταμεία που έχουν καταιγιστικό ρυθμό, και από τις ενδοοικογενειακές κόντρες του
αστικού μπλοκ εξουσίας μέχρι την δημιουργία συνεχών μεμονωμένων περιστατικών αστυνομικής βίας, σε ότι μας αφορά προβλέπεται ότι θα δημιουργούν καταστάσεις όπου η τωρινή κυβέρνηση θα στρατεύει ενάντιων της όλο και περισσότερες κοινωνικές ομάδες. Αν το πρώτο έτος της θητείας τους είχαν απέναντι τους μόνο τους αναρχικούς, και στο δεύτερο μόνο τους φοιτητές και τους γιατρούς, στο τρίτο θα έχουν με μαθηματική ακρίβεια
την πλειοψηφία των κοινωνικών ομάδων.
Βάση όλων των παραπάνω, όλα δείχνουν ότι αν δεν εφαρμοστεί μέχρι το Σεπτέμβρη το νομοσχέδιο Κεραμέως, δεν θα εφαρμοστεί ποτέ. Οι λόγοι αυτού του συμπεράσματος είναι πολλοί και είναι δύσκολο να αναφερθούν διεξοδικά σε ένα άρθρο, αξίζει ωστόσο να κρατήσουμε τους 3 παραπάνω. Και αυτό για να κλείσουμε το άρθρο με το εξής συμπέρασμα.
Ο αγώνας του φοιτητικού κινήματος έχει λίγους μήνες ακόμη για να τρέχει μόνος του, μόνος με την έννοια της μαζικότητας που έχει αυτή την στιγμή σε σχέση με άλλους αγώνες. Μέσα σε αυτούς τους μήνες και ειδικά μέσα στο καλοκαίρι ο αγώνας αυτός όχι μόνο δεν θα πρέπει να χάσει την μαζικότητα του, αλλά θα πρέπει να δυναμώσει, και να απλωθεί γεωγραφικά όπου υπάρχει σχολή και τμήμα πανεπιστημίου. Τα 3 μέσα αγώνα που αναφέρθηκαν παραπάνω και που δημιούργησαν μία ριζοσπαστική αγωνιστική κατάσταση στην πόλη της Θεσσαλονίκης θα πρέπει αξιοποιηθούν, να γίνουν κτήμα όλο και περισσότερων φοιτητών σε όλη την επικράτεια. Οι καταλήψεις των σχολών δηλαδή των φυσικών χώρων που επιχειρείται η εφαρμογή του νομοσχεδίου θα πρέπει να είναι πρωτεύον στόχος, ακριβώς για την περιφρούρηση τους μέσα στο καλοκαίρι. Παράλληλα η δημιουργία κέντρων αγώνα μέσα σε αυτά και οι πολύμορφες δράσεις παράλληλα, αλλά και η σταθεροποίηση ενός πλάνου πορειών όπως αυτών της Πέμπτης, όλα αυτά μαζί είναι το επιτυχημένο πλάνο αντοχής ενός ριζοσπαστικού αγώνα μέχρι και την τελική ακύρωση αυτού του άθλιου νομοσχεδίου.
Αλληλεγγύη στον αγώνα του φοιτητικού κινήματος που μας αφορά όλους και όλες.
Ο μόνος επαναστατικός δρόμος αγώνα είναι ο αδιαμεσολάβητος αγώνας που παράλληλα κοιτάει με πίστη προς την κοινωνική επανάσταση. Υπάρχει τεράστιο κεφάλαιο αναρχικών – ελευθεριακών αγώνων ιστορικά, να πιάσουμε το νήμα τους και να το αξιοποιήσουμε στο σήμερα.
Πίσω ρουφιάνοι – εμπρός σύντροφοι.
