Ελεγχόμενη πρόσβαση στα πανεπιστήμια; – Μια διδακτική ιστορία από τα Γιάννινα του ‘07

Ελεγχόμενη πρόσβαση στα πανεπιστήμια; – Μια διδακτική ιστορία από τα Γιάννινα του ‘07

Ένας σύντροφος που ζει, σπουδάζει και εργάζεται τα τελευταία χρόνια στην πόλη των Ιωαννίνων, έθεσε υπόψιν μου το ακόλουθο κείμενο από την σελίδα της ομάδας Rebel Kollektiv. Όπως μου ανέφερε χαρακτηριστικά ο ίδιος: «Με αφορμή το 5ο φεστιβάλ ελευθεριακού βιβλίου στα Γιάννενα και τα φοιτητικά γεγονότα του φετινού έτους, αυτό το κείμενο είναι μια προσπάθεια να μπει ένα λιθαράκι στην ιστορική μνήμη των κινημάτων».

Το κείμενο αφηγείται τα γεγονότα γύρω από μια άμεση δράση των φοιτητών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, το μακρινό -αλλά και τόσο κοντινό- 2007,  ενάντια στα ηλεκτρονικά συστήματα ελέγχου που επιχείρησε να εγκαταστήσει μόνιμα η Πρυτανεία, αλλά και γενικά ενάντια στην μεγάλη εργολαβία φύλαξης του χώρου και ελεγχόμενης εισόδου σε αυτόν, από ιδιωτικές εταιρίες.

Τα απομεινάρια μιας επένδυσης σχεδόν 1εκ ευρώ

Μάλλον δύσκολα μπορεί να βρεθεί κάποιος που να θυμάται με ακρίβεια πότε τοποθετήθηκαν τα τουρνικέ στην είσοδο του εστιατορίου στην πανεπιστημιούπολη Ιωαννίνων. Για πόσο καιρό λειτούργησαν, ποιες αντιδράσεις επέφεραν, πότε και πώς ανακλήθηκε η λειτουργία τους; Τα μικροσκοπικά πληκτρολόγια, με τις εξίσου παλιακές οθονίτσες που θυμίζουν τον βρετανικό υπολογιστή Amstrad των 80s, βρίσκονται ακόμη και σήμερα εκεί, σαν ένας προθάλαμος που μας εισάγει ένα στάδιο… πιο πίσω στην καπιταλιστική εξέλιξη, στον ανθρώπινο έλεγχο του αριθμού μητρώου της κάρτας σίτισης. Αν και εγκαταστάθηκαν για να αντικαταστήσουν τον ανθρώπινο παράγοντα, να μειώσουν τα έξοδα και να ψηφιοποιήσουν/επιταχύνουν την παραγωγή και κατανάλωση φαγητού, σήμερα υπενθυμίζουν ότι τα σχέδια των από πάνω μπορεί και να αποτυγχάνουν.

Αν δεχτούμε ότι το σύγχρονο πανεπιστήμιο -όπως το γνωρίζουμε και παρ’ όλες τις μεταλλάξεις του- δημιουργήθηκε ως ένα φορντικό εργοστάσιο παραγωγής μεσαίου ή υψηλού βεληνεκούς στελεχών για την καπιταλιστική πυραμίδα, με τους φοιτητές να αποτελούν την υπό επεξεργασία πρώτη ύλη για την παραγωγή των ίδιων ως τελικά προϊόντα, τότε η ανάγκη ελέγχου της παραγωγικής διαδικασίας σε κάθε στάδιο είναι αναγκαία. Η συζήτηση που επανήλθε στην επικαιρότητα με τον νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη, σε σχέση με την ελεγχόμενη πρόσβαση στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, δεν είναι και τόσο φρέσκια όσο αφήνεται να εννοηθεί. Ούτε βέβαια τα μέσα (τεχνολογικά ή ανθρώπινα) που θα επιστρατευτούν για την εφαρμογή της.

Πίσω στο μακρινό 2007, η εγκατάσταση τερματικών μηχανημάτων με τη συνακόλουθη χρήση μαγνητικής κάρτας για τον έλεγχο της πρόσβασης στους χώρους του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων θα πρέπει να γίνει αντιληπτή ως μια χαρακτηριστική περίπτωση που το δημόσιο ξεπερνά σε βηματισμό τον ιδιωτικό τομέα, δημιουργώντας μια συνθήκη απ’ την οποία θα ωφεληθεί εκ των υστέρων και κατά κύριο λόγο το επιχειρείν. Προορισμένο να παράγει έργο -υλικό ή άυλο, δεν έχει σημασία- προς όφελος εκείνων που το χρηματοδοτούν, να «συνδέει τη γνώση με τις ανάγκες της αγοράς» και να προτείνει εφαρμόσιμες μεθόδους αύξησης της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας, το μεταβατικό κτίριο διοίκησης του πανεπιστημίου μετατράπηκε μεσούσης της εαρινής εξεταστικής σε πεδίο εφαρμογής ενός πρωτοπόρου πειράματος τεχνολογικού πανοπτικού, πρώτα για τους υπαλλήλους και σε δεύτερο χρόνο για τις φοιτήτριες.

460.000e ήταν ο προϋπολογισμός του πιλοτικού προγράμματος, το οποίο κυριολεκτικά ξηλώθηκε από το πρώτο κιόλας κτίριο που ξεκίνησε να εφαρμόζεται, προτού καν προκηρυχτεί η δεύτερη φάση των επιπλέον 535.000e που αφορούσε τη μίσθωση ιδιωτικής εταιρίας security για τη φύλαξη του campusⁱ. Το ποσό αυτό μπορεί να φαντάζει τεράστιο σε εμάς, αλλά θα πρέπει να ήταν συνηθισμένο για τους καθηγητάδες που εν τω μεταξύ εγκατέστησαν Θερμοκοιτίδα Νεοφυούς Επιχειρηματικότητας και Τεχνολογικό Πάρκο δίπλα ακριβώς από την πανεπιστημιούπολη ή που οι σκανδαλώδεις απορροφήσεις κονδυλίων (με τις σχετικές μίζες) έκανε τα ονόματα τους να φιγουράρουν στον αθηναϊκό τύποⁱⁱ.

Η επιλογή του Ιουνίου για την εγκατάσταση της εργολαβίας δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης πως οι πρυτανικές αρχές Γεροθανάση σχεδίαζαν να υποδεχτούν το σύνολο των φοιτητών τον Σεπτέμβριο με μια μαγνητική κάρτα ως «προσωπικό δώρο» για την καθεμιά και τον καθένα, πολλά χρόνια πριν την εισαγωγή του ηλεκτρονικού πάσο σε κεντρικό επίπεδο. Μόνο που αυτή η κάρτα θα είχε μέσα -εκτός των personal data- τα δανεισθέντα βιβλία, το δικαίωμα μειωμένου κομίστρου στη μετακίνηση, το δικαίωμα σίτισης, το δικαίωμα πρόσβασης σε συγκεκριμένα μέρη/κτίρια του campus κ.α.. Σε αντίθεση με τους αγχωμένους δεξιούς και τους αγωνιζόμενους αριστερούς, οι οποίοι ιδρώνανε στον εξεταστικό στίβο για την κατάκτηση πτυχίου, κάποιοι άλλοι προετοιμαζότανε για έναν άλλου είδους αγώνα. Ο τυφλοπόντικας ετοιμαζόταν να βγει στην επιφάνεια.

Η διετία 2006-07, με τον κύκλο αγώνων ενάντια στην κατάργηση του αρ. 16 του Συντάγματος, τον περιορισμό του ασύλου και την εφαρμογή του ν+2 για τα χρόνια φοίτησης, σημαδεύτηκε από την άνοδο της ριζοσπαστικοποίησης στα πανεπιστήμια, τόσο σε επίπεδο μαζικής συμμετοχής και παρατεταμένων καταλήψεων σε όλη την επικράτεια, όσο και με τη χρήση αναβαθμισμένων μέσων σύγκρουσηςⁱⁱⁱ από την πλευρά των διαδηλωτών στις εβδομαδιαίες διαδηλώσεις. Αυτές οι διεργασίες δε θα μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστο και το δικό μας ίδρυμα, όπου -σε μια αμφίδρομη σχέση τροφοδότησης μεταξύ πόλης και πανεπιστημίου- μορφοποιήθηκαν σχηματισμοί σαφώς ενταγμένοι στον χώρο της αυτοοργάνωσης, οι οποίοι άλλαξαν τον χάρτη στον τρόπο λειτουργίας των γενικών συνελεύσεων στις σχολές, υπήρξαν καταλύτες στην υιοθέτηση νέων ανταγωνιστικών πρακτικών αγώνα, επιταχύνανε την εξαΰλωση των κομματικών παρατάξεων, δώσανε άλλον χαρακτήρα στις καταλήψεις των σχολών, χτίσανε σχέσεις με αξιοπρεπείς αγωνιστές της αριστεράς που δε χωρούσαν στη μορφή κόμμα, γέννησαν πολιτικές συσπειρώσεις που έκτοτε δρούσανε και παρεμβαίνανε συλλογικά, δημιούργησαν αυτοοργανωμένους χώρους στο πανεπιστήμιο και στην πόλη, απέρριψαν τα στενά όρια του φοιτητικού συνδικαλισμού και της φηφοθηρίας^iv.

31 Ιανουαρίου 2007: οι τυφλοπόντικες της φοιτητικής ριζοσπαστικότητας αναδύονται στην κεντρική πλατεία…

Την πρωτοβουλία για μια δυναμική δράση κατά των συστημάτων ελέγχου την πήρε μια ομάδα ανθρώπων πολιτικά ενεργών στο φάσμα της αντιεξουσίας, οι οποίοι συνδεότανε με την ακαδημαϊκή ζωή από πολύ έως και ελάχιστα. Η μεθοδολογία ήθελε να παρακάμψει τους κομματικούς και γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, να απεμπλακεί από τον μύθο του φοιτητικού συλλόγου ως μοναδικού εκφραστή κάθε πιθανού αγώνα, να απαγκιστρωθεί από τα μεσολαβητικά παιχνίδια και το πολιτικό κατενάτσιο όσων δεν είχανε σκοπό να πράξουνε, να αποφύγει την καταγγελιολογία ή τη διαμαρτυρία στο γραφείο του Πρύτανη ή τη συνέντευξη τύπου. Απ’ την άλλη ήθελε να το κάνει κινηματικά, όχι ως μια παρέα αποφασισμένων που είχε την τεχνική ικανότητα να το φέρει εις πέρας, ούτε σαν τους ειδικούς που επιλύουν το πρόβλημα για τους υπόλοιπους. Ήθελε, εν ολίγοις, να εμπλέξει καθεμιά και καθέναν που είχε και τον πλέον απειροελάχιστο λόγο να μισεί τον έλεγχου, τη χαρτογράφηση, την πειθάρχηση, την κουλτούρα του Big Brother και τη γενικευμένη ρουφιανιά. Ήθελε να το κάνει με όρους συλλογικής κινηματικής αντι-βίας, όπου πολλές και πολλοί μαζί παραβιάζουν συνειδητά τη νομιμότητα και μάλιστα μέρα μεσημέρι.

Για τους λόγους αυτούς καλέστηκε στις 16/06/07 δημόσια εκδήλωση με αφίσα σε κάποιο αμφιθέατρο της ΦΜΣ με τίτλο «Συστήματα Ελέγχου και Παρακολούθησης στο Πανεπιστήμιο», με την εντελώς κλισέ υπογραφή «Ανοιχτή Συνέλευση Πανεπιστημίου Ιωαννίνων». Εκεί αναλύθηκε το σκεπτικό της πρωτοβουλίας και γίνανε ξεκάθαρες οι προθέσεις σχετικά με τις καθ’ όλα χειρωνακτικές πρακτικές που σκοπεύαμε να εφαρμόσουμε πάνω στα ψηφιακά επιτεύγματα που κοσμούσαν κάθε μα κάθε πόρτα του Μεταβατικού. Πέρα από τους αριστερούς κατόχους των αγωνιστικών σκήπτρων του φοιτητικού κινήματος που ήρθανε για να καταγγείλουνε τη συνέλευση ως αναρμόδια να πράξει αφού δεν είναι παράταξη/ΔΣ/σύλλογος, αξίζει να σημειωθούν οι πραγματικά εύστοχες και γειωμένες ανησυχίες συντρόφων/ισσών που παρεμβαίνανε όλους τους προηγούμενους μήνες στις σχολές τους, σε σχέση με τη διαδικασία που προέκυψε αυτή η πρωτοβουλία και πώς αυτή συμπλέει με ή διαχωρίζεται από τις έως τότε προσπάθειές τους. Ακολούθησαν άλλες 3 συζητήσεις, όλες τους ανακοινωμένες με αφισάκια μέσα στο campus, όπου ξεπεράστηκαν οι διαφωνίες, συζητήθηκαν τα πολιτικά σκεπτικά και οργανώθηκαν τα τεχνικά.

Αφίσα καλέσματος της δράσης: το γραφιστικό δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφιβολίας για τις προθέσεις των φοιτητών

Ως μέρα δράσης επιλέχθηκε η 29η Ιουνίου 2007. Μετά από σχολαστική αφισοκόλληση και μοίρασμα προκήρυξης-καλέσματος σε όλο το πανεπιστήμιο, το ραντεβού είχε δοθεί για τις 11:30 στη Λέσχη. Η αισθητική της αφίσας δεν άφηνε κανένα περιθώριο παρερμηνείας των διαθέσεών μας∙ ένα οικοδομικό σκεπάρνι κοιτούσε απειλητικά ένα τερματικό μηχάνημα, το οποίο είχαμε εν τω μεταξύ ξηλώσει για να περιεργαστούμε. Ανταποκρίθηκαν περί τα 100 άτομα, ανάμεσα τους και διάφοροι ράθυμοι αριστεροί που στην πρώτη συνέλευση μας είχανε καταγγείλει αλλά τώρα σέρνονταν ως εκεί διότι ένιωθαν πως οι καταστάσεις τούς ξεπερνάνε. Σκεπάρνια, σκύλες, λοστοί, κοφτάκια, πένσες, λαστιχένια γάντια, σακούλες και τσουβάλια για περισυλλογή των τερματικών που θα ξηλώναμε και φυσικά μια κάποια υποτυπώδης μεταμφίεση (αφού τότε δεν υπήρχαν hi-tech κινητά και ρουφιανοβίντεο) για όσους θα συμμετείχαμε στα συνεργεία καταστροφής. Είχαμε φροντίσει μόνοι μας για τη φωτογραφική κάλυψη των γεγονότων, μιας και είχαμε συμφωνήσει πως η συνέλευση μας όφειλε να βγάλει έναν λόγο επεξήγησης της δράση μας, δηλαδή μια δημόσια ανάληψη ευθύνης.

Χειρωνακτική εργασία VS υπερτεχνολογικές πλακέτες σημειώσατε άσσο!

Το πέρασμα μας υπήρξε σαρωτικό! Δεν έμεινε μηχάνημα για μηχάνημα! Ξεκινήσαμε από το ισόγειο και φτάσαμε ως την Πρυτανεία. Τα ευτράπελα δεν έλειψαν∙ ευτυχώς το ρεύμα που τροφοδοτούσε τις περίπλοκες πλακέτες των τερματικών ήταν χαμηλής έντασης. Είχε πολύ πλάκα να βλέπεις την προορισμένη για «λευκές» εργασίες φοιτητιώσα νεολαία να απολαμβάνει τις σκόνες και τα μπάζα που δημιουργούσαν τα ανά χείρας οικοδομικά εργαλεία. Αν και βιαζόμασταν να τελειώσουμε, εν τούτοις βρισκόμασταν επί τω έργω για αρκετή ώρα ώστε να μπορέσει ο πρύτανης να καλέσει τα κανάλια. Όσο τάχιστα κατέφθασαν, τόσο γρήγορα εκδιώχθηκαν με το που πάτησαν το πόδι τους στα ασανσέρ. Στους χώρους της πρυτανείας, έχοντας μπερδέψει τη δική μας φωτογραφική μηχανή με δημοσιογραφική, ο Γεροθανάσης θεώρησε πως μπορεί να προβοκάρει το πλήθος των συγκεντρωμένων. Περνούσε ανάμεσα μας, φώναζε, τσίριζε, σχεδόν παρακαλούσε για τον ξυλοδαρμό του.

Δεξιός πρύτανης, Πασόκος υπουργός σε αρμονική συνεργασία για τον έλεγχο της πανεπιστημιακής παραγωγής.

Πίστευε πως ίσως η στραπατσαρισμένη με ένα χεράκι ξύλο φάτσα του θα μπορούσε να παράξει μια μηντιακή εικόνα ικανή να επισκιάσει την ουσία της δράσης μας. Τον αφήσαμε στο θλιβερό του ρολάκι υπενθυμίζοντας το ΕΚΟΦίτικο παρελθόν του, ίσα ίσα για να τον κουρδίζουμε περισσότερο. Από κοντά κι ένας υπάλληλος των Δικτύων, αργότερα υποψήφιος με τη ΔΗΜΑΡ και κατόπιν με τον ΣΥΡΙΖΑ, να μας καταγγέλλει ότι καταστρέφουμε τη δημόσια περιουσία και πως γινόμαστε η αφορμή για την κατάργηση του ασύλου. Δυο ήταν τα τινά για να θεωρεί κάποιος πως τα συστήματα ελέγχου και οι σεκιούριτι διασφαλίζουν το άσυλο: ή ήταν ηλίθιος ή διαπλεκόμενος. Η δουλειά μας είχε σχεδόν γίνει όταν από μια πόρτα του ισογείου εμφανίστηκε διαμαρτυρόμενος ένα διοικητικός υπάλληλος, το γραφείο του οποίου ήταν σε έναν διάδρομο ξεχασμένο πίσω πίσω: «Τι θα γίνει ρε παιδιά; Εμάς θα μας αφήσετε έτσι;». Δε υπήρχε περίπτωση να χαλάσουμε το χατίρι του κυρίου Νίκου. Σπεύσαμε με χαρά να καθαρίσουμε και τον τελευταίο διάδρομο του Μεταβατικού.

Με τα σακούλια μας γεμάτα τρύγο κατευθυνόμασταν για τη δημιουργία ενός σωρού από κατεστραμμένα μηχανήματα. Στέψαμε το βουνό των ξεψυχισμένων τερματικών με το πανό της δράσης, βγάλαμε την απαραίτητη ιστορική φωτογραφία και αποχωρήσαμε βάσει σχεδίου. Εν τω μεταξύ η Πρυτανεία είχε πάρει φωτιά. Η δημοσιογράφοι της πόλης είχανε ξανακληθεί και η μάχη για τη διαχείριση της δημόσιας συζήτησης είχε ξεκινήσει. Τα καθοδηγούμενα πρωτοσέλιδα της άλλης ημέρας ήταν πανομοιότυπα, με εμάς να είμαστε οι «τραμπούκοι», οι «βάνδαλοι», οι «αλήτες» κλπ. Η δήθεν προοδευτική εφημερίδα της πόλης, ο Ηπειρωτικός Αγώνας, προχώρησε ένα βήμα παραπέρα από τις δεξιές, αποδεικνύοντας πως όταν πρόκειται για τις εξελίξεις που αφορούν την κερδοφορία ή τις κεντρικά κατευθυνόμενες μεταβάσεις του κεφαλαίου, η εθνική ενότητα εκφράζεται μπετοναρισμένη.

Ο “προοδευτικός” Ηπειρωτικός Αγώνας της 30ης Ιουνίου 2007 σε πλήρη ευθυγράμμιση.

Στο πρωτοσέλιδό του φιλοξένησε ένα κατά παραγγελία εμετικό σκίτσο όπου όλες εμείς παρουσιαζόμασταν όχι απλά ως άσχετες με το ίδρυμα, αλλά ως αγράμματοι φετιχιστές της καταστροφής, ως μάο-μάο με λοστάρια. Ήταν η δική του συνεισφορά στην οπτικοποίηση του βασικού επιχειρήματος της κρατικής πλευράς: «ουδείς από την πανεπιστημιακή κοινότητα έχει λόγο να αντιδρά, άρα μόνο άξεστοι εξωπανεπιστημιακοί προβαίνουν σε τέτοια ανομήματα». Σημασία για τα ρεπορτάζ των δημοσιογραφίσκωνv, κανείς εκ των οποίων δεν ήταν παρών, είχε να αμαυρωθεί η εικόνα όσων συμμετείχαμε και φυσικά να αποκρυφτούν τα επιχειρήματα και ο λόγος μας. Βέβαια, όλη αυτή η ρητορική δεν μπορούσε να κρύψει την αδυναμία επαν-εγκατάστασης των μηχανημάτων. Όλοι γνωρίζανε, οι πρυτανικές αρχές ακόμη καλύτερα, πως τουλάχιστον 100 άτομα ήταν έτοιμα να ξαναδράσουνε ως εσωτερικοί παράγοντες της εξίσωσης, αφού οι χώροι του πανεπιστημίου ήταν το φυσικό περιβάλλον στο οποίο περνούσαν πολλές ώρες καθημερινά. Γνωρίζανε ακόμη, πως η δράση αυτή έτυχε ευρείας αποδοχής και εντός του Μεταβατικού, ακριβώς από εκείνα τα υποκείμενα που –ακόμη και άνευ πολιτικού κριτηρίου- νιώθανε τον κίνδυνο του αυξανόμενου ελέγχου πάνω στο τέμπο εργασίας τους.

Αφίσα ανάληψης ευθύνης: να μιλήσουν οι ίδιοι οι δρώντες, πέρα από μεσολαβήσεις, έξω από και κόντρα στον κυρίαρχο λόγο ΜΜΕ, πρυτανείας, κομμάτων.

Παρά την γκρίνια των ΜΜΕ και τις θεατρικές παραστάσεις του πρύτανη, η εργολαβία του σχεδόν 1 εκ ευρώ, με τις συνακόλουθες μίζες, είχε κάνει φτερά. Ήταν η σειρά μας να μιλήσουμε για εμάς και τις πράξεις μας, στο περιβάλλον εντός του οποίου διεξαγόταν ο διαξιφισμός. Είχαμε κι ακόμη έναν λόγο να μιλήσουμε, ο οποίος μας πλαγιοκόπησε από τα αριστερά. Μετά τη δράση η ΕΑΑΚ και η Αριστερή Ενότητα εκδώσανε ανακοινώσεις που αναπαράχθηκαν σε κάποιες εφημερίδες, με τις οποίες ούτε λίγο ούτε πολύ οικειοποιούνταν τη δράση μας ως δήθεν υλοποίηση κάποιων αποφάσεων κάποιων φοιτητικών συλλόγων^vi… Επιβεβαιώνοντας τις παθογένειες του «χώρου», η κατά τ’ άλλα αναιμική απολογιστική συνέλευση αποφάσισε να τυπώσει μια μεγάλη αφίσα σε 500 αντίτυπα όπου θα αναπαραγότανε ο λόγος μας αντιγράφοντας τη σχεδίαση του πρωτοσέλιδου του Ηπειρωτικού Αγώνα. Προέκυψε, έτσι, το μοναδικό φύλλο της εφημερίδας τοίχου «Breaking News», με σήμα το σκεπάρνι, το οποίο κολλήθηκε μεθοδικά τόσο στην πόλη όσο και στο campus. Ο τυφλοπόντικας μπορούσε να αποσυρθεί και πάλι για να συνεχίσει το σκάψιμο των στοών…

κάποιος υποκειμενικός που τα έζησε από κοντά

Γιάννινα 29/06/2021

i in.gr/2006/11/14/greece/se-idiwtiki-etaireia-anatithetai-i-fylaksi-toy-panepistimioy-iwanninwn/

ii «Φοροδιαφυγή 1,8 εκατ. ευρώ στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων», Βήμα, 16/08/2011. Ιδιαίτερη έμφαση πρέπει να δοθεί στις δραστηριότητες του Δημ. Φωτιάδη, ο οποίος την εξεταζόμενη περίοδο τελούσε επιστημονικός υπεύθυνος των δικτύων του πανεπιστημίου

iiiΕνδεικτικά πλάνα από τη συγκρουσιακή διαδήλωση της 8ης Μάρτη 2007 και τον εμβληματικό εμπρησμό του φυλακίου του Αγνώστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα: youtu.be/_Zw7dU0GbHs

iv Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η διαδήλωση στο κέντρο της πόλης ανήμερα των φοιτητικών εκλογών (09/05/07) σε αλληλεγγύη με τους συλληφθέντες των φοιτητικών συγκρούσεων της 8ης Μάρτη κι όχι μόνο.

v Ο ΝΑΡίτης δημοσιογράφος του Ηπειρωτικού Αγώνα Γ. Τσαντίκος έγραφε την επομένη της δράσης: «Απαράδεκτα επεισόδια από μερίδα φοιτητών, από τα χειρότερα που έχουν εκτυλιχθεί στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων […] η συνάντηση με τον πρύτανη Γιάννη Γεροθανάση μετεξελίχθηκε σε απαράδεκτες εικόνες μεγάλης έντασης […]»

vi Για την αποκατάσταση της αλήθειας: Μόνο η ΓΣ των Υλικών που συγκλήθηκε μεταξύ της πρώτης μας συνέλευσης και της δράσης είχε βγάλει ψήφισμα καταγγελίας ενάντια στην εργολαβία, καλώντας την ίδια μέρα και ώρα σε παράσταση διαμαρτυρίας στην Πρυτανεία. Φυσικά και η απόφαση δεν έκανε καμία αναφορά σε προσφυγή στην άμεση δράση.

(Μπορείτε να βρείτε περισσότερο υλικό σχετικά με την περίοδο και την δράση στο link προς την σελίδα της Rebel Kollektiv, στην εισαγωγική παράγραφο του άρθρου)