Η KCK απέναντι στο ΝΑΤΟ. Μια στρατηγική για το παγκόσμιο κίνημα

Η KCK απέναντι στο ΝΑΤΟ. Μια στρατηγική για το παγκόσμιο κίνημα. Αναδημοσίευση από το Athens Indymedia.

Η στρατηγική της Ένωσης Κουρδικών Κοινοτήτων (KCK)

Εισαγωγικές παρατηρήσεις και μετάφραση της βιντεοσκοπημένης παρουσίασης της στρατηγικής της KCK (Ένωση Κουρδικών Κοινοτήτων, η συνομοσπονδιακή πολιτική οργάνωση όλων των Κουρδικών οργανώσεων που πρόσκεινται στο παράδειγμα του Αμπντουλάχ Οτσαλάν και του ΡΚΚ), από τον Τσεμίλ Μπαγίκ (Εκτελεστικό Συμβούλιο KCK), που δημοσιεύτηκε τον Μάη του 2021, μεσούσης της ολομέτωπης αντίστασης των ανταρτών του Κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος στις Ζώνες Άμυνας Μεντίγια του Ν.Κουρδιστάν (Β.Ιράκ).

Πρόλογος:

Η παρουσίαση του Τσεμίλ Μπαγίκ ξεκινάει με μια εκτενή ιστορική ανάλυση της δράσης των αποικειοκρατικών/ιμπεριαλιστικών κρατών που διευθύνουν το ΝΑΤΟ, πάνω στη Μ.Ανατολή κι ειδικότερα στη διαχρονική εχθρότητά τους προς τον Κουρδικό λαό και τον αγώνα του. Ακολούθως, εξηγεί με σαφήνεια τη στρατηγική του Κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος και την πρόταση της KCK, προς τα κινήματα παγκοσμίως, για την απελευθέρωση της Μ.Ανατολής κι όλου του πλανήτη, από την καπιταλιστική κυριαρχία. Η στρατηγική της KCK, που βασίζεται στην ιστορική ανάλυση, τη φιλοσοφία και τις πολιτικές προτάσεις που διαμόρφωσε ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν όντας αιχμάλωτος, αποτελεί μια συνολική ανταπόκριση στις συγκεκριμένες συνθήκες που έχει διαμορφώσει η ιμπεριαλιστική κυριαρχία κι ο εθνοκρατισμός πάνω στη Μ.Ανατολή. Το ζήτημα της κοινωνικής επανάστασης ενάντια στο διακρατικό σύμπλεγμα τίθεται επί της εξελισσόμενης και κάθε στιγμή συγκεκριμένης, πραγματικής κατάστασης. Η πανανθρώπινη κοινωνική απελευθέρωση κι η υπεράσπιση της Γης, είναι η πυξίδα που συνέχει όλες τις στρατηγικές προτάσεις της KCK.

Η παρούσα μετάφραση είναι μέρος μιας σειράς ενημερωτικών, πολιτικών και φιλοσοφικών άρθρων και μεταφράσεων, που ξεκίνησαν την άνοιξη του 2020 με σκοπό την παρουσίαση στους ελληνόφωνους, της τρέχουσας δράσης του Κουρδικού και του αδερφού Τούρκικου επαναστατικού κινήματος κι επίσης, την διαμόρφωση μιας βάσης πολιτικού και φιλοσοφικού διαλόγου με έναυσμα τη μαχητική εμπειρία και τη νέα ριζοσπαστική οντολογία που έχει θεμελιώσει το Κουρδικό απελυθερωτικό κίνημα, με τη μακροχρόνια μαζική πάλη του. Η παρουσίαση της στρατηγικής της KCK είναι το πρώτο μεταξύ ορισμένων τώρα συντασόμενων άρθρων, που αποσκοπούν στην πληρέστερη κατανόηση της έμπρακτης πρότασης του Κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, που απευθύνεται στο αντικαπιταλιστικό κίνημα παγκοσμίως κι επίσης, στην καταλυτική αποδόμηση των συκοφαντιών και των δογματικών αφορισμών που στρέφονται εναντίον κυρίως του ΡΚΚ, από μαρξίζοντα, ευρύτερα αριστερά κι ατομικιστικά-σεχταριστικά κομμάτια του ελευθεριακού χώρου. Θα καταδειχτεί επιπλέον, μέσα από την τοποθέτηση των θεμάτων στα επίδικα της πραγματικής διαπάλης, από συνολική κοινωνικο-επαναστατική σκοπιά, πώς οι προκατειλημμένες, τυφλές κι ισοπεδωτικές κριτικές, καταλήγουν σε αντιπρολεταριακές κι αντεπαναστατικές στάσεις, αποκαλύπτοντας συντηρητικά κίνητρα.

Σ’ ετούτη την παρουσίαση της στρατηγικής της KCK, φαίνεται με διαύγεια ότι οι προτάσεις των Κούρδων συντρόφων, όχι μόνο είναι επηρεασμένες από τη φιλοσοφία και την ιστορική οπτική της αναρχικής παράδοσης, αλλά κι έχουν οδηγήσει τις ιδέες και τις εφαρμογές αυτής της παράδοσης σε νέα βάθη, σε ιστορικές καινοτομίες που δίνουν ζωντανή και συγκεκριμένη μορφή στα επαναστατικά προτάγματα των αναρχικών, όπως αυτά διαμορφώθηκαν πριν ενάμιση αιώνα. Έχοντας ως πυξίδα του ακριβώς αυτές τις κατευθυντήριες ιδέες, το Κουρδικό κίνημα μας προσφέρει απαντήσεις σ’ ένα πλήθος αντιφάσεων που βασανίζουν τα κινήματα του Βόρειου ημισφαιρίου. Θα τα δούμε επί του συγκεκριμένου.

Εισαγωγικές παρατηρήσεις:

Αρχικά, περιγράφεται ο ιστορικός ρόλος του ΝΑΤΟ. Αμέσως καταδηλώνεται ότι το Κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα «από τις απαρχές του, πήρε ξεκάθαρη στάση ενάντια στην πολιτική του ΝΑΤΟ», όχι με βάση εθνικές προτεραιότητες και καιροσκοπικά, αλλά από επαναστατική σκοπιά. «Επειδή η πολιτική του ΝΑΤΟ ήταν εντελώς εχθρική προς τα σοσιαλιστικά, απελευθερωτικά και δημοκρατικά κινήματα. Το ΝΑΤΟ έσπερνε τον τρόμο σε όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό, λάβαμε θέση εναντίον της πολιτικής του ΝΑΤΟ ως σύνολο». Η KCK δεν έχει αναθεωρήσει αυτή τη στάση.

Στη συνέχεια, γίνεται εστίαση στις ΗΠΑ, ως ηγετική δύναμη της Καπιταλιστικής Συγχρονίας, σε πλανητική κλίμακα. «Θέλουν να προστατεύσουν αυτό το σύστημα και να διασφαλίσουν την επιβίωσή του. Οπότε, στοχοποιούν κάθετι που παρουσιάζεται ως απειλή γι’ αυτό το σύστημα. Πολεμούν, οπουδήποτε στον κόσμο, ενάντια σε κάθε κίνημα που αναπτύσσεται σε αντίθεση μ’ αυτό το σύστημα και θέλει να χτίσει εναλλακτικές». Δεν αφήνεται κανένα περιθόριο παρανόησης ως προς την εχθρική σχέση μ’ αυτό το κράτος, ταξικά και πολιτικά.

Η αναφορά στις ΗΠΑ, γίνεται ακόμα πιο συγκεκριμένη σε σχέση με την επαναστατική πάλη στη Μ.Ανατολή. «Σήμερα στη Μ.Ανατολή, αναπτύσεται μια εναλλακτική απέναντι στην ηγεμονία των ΗΠΑ και του συστήματος της Καπιταλιστικής Συγχρονίας. Και το αντιλαμβάνονται ως επικίνδυνο. Γι’ αυτό οι ΗΠΑ επιτίθενται σ’ αυτή την εναλλακτική και προσπαθούν να την καταστρέψουν». Οι ΗΠΑ, όχι μόνο δεν είναι αντιληπτές ως σύμμαχος, προστάτης ή και σωτήρας των Κούρδων, όπως διατείνονται οι κάθε λογής συκοφάντες, αλλά αντιθέτως, καταδεικνύονται ως η κυρίαρχη πηγή της αντεπανάστασης σ’ όλο τον πλανήτη και ειδικά στη Μ.Ανατολή και το Κουρδιστάν.

Η αφορμή για τη δασπορά αυτής της αντεστραμένης περιγραφής, ήταν η στρατιωτική συνεργασία στη Β.Συρία, με σκοπό την εκρίζωση του Ισλαμικού Κράτους. Η αντικουρδική προπαγάνδα που προέρχεται από υποστηρικτές του δικτάτορα Άσαντ, αλλά και από κομμάτια του ελευθεριακού χώρου κι ορισμένους αντιασαντικούς μετα-τροτσκιστές, καταλογίζει στο Κουρδικό κίνημα της Ροζάβα, την παραχώρηση εδάφους στις ΗΠΑ. Η αλήθεια όμως είναι ότι η διακρατική συμμαχία ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, ήταν ήδη στην περιοχή, πριν τη συνεργασία με τις YPG/YPJ. Ούτε μετά το ξεχέρσωμα των βάσεων του Ισλαμικού Κράτους, οι ΗΠΑ δεν απέκτησαν καμία δικαιοδοσία, πολιτική, οικονομική ή στρατιωτική, στα απελευθερωμένα εδάφη της Συνομοσπονδίας της Β.Συρίας. Γι’ αυτό στήριξαν κι εξακολουθούν να στηρίζουν (κι όχι μόνο ενέκριναν) όλες τις εισβολές της ΝΑΤΟϊκής δύναμης που έχει ερείσματα στην περιοχή, τον τούρκικο επεκτατισμό. Τι κατέχουν σήμερα οι κεντρικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ στη Συρία; Τίποτα. Ένα στρατόπεδο με συμβολική σημασία. Κι αυτό είναι επίτευγμα του Κουρδικού επαναστατικού κινήματος. Η δυναμική της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης περιόρισε στο ελάχιστο τα κέρδη όλων των ιμπεριαλιστών.

Η εναντίωση του Κουρδικού επαναστατικού κινήματος της Ροζάβα, στην παρουσία δυνάμεων του ΝΑΤΟ, τη στιγμή που η αντίσταση στο Ισλαμικό Κράτος αποτελούσε το κρίσιμο διακύβευμα, θα άνοιγε έναν διμέτωπο αγώνα, με πολλαπλάσιες τις πιθανότητες εξόντωσης του Κούρδων της Ροζάβα. Διότι χωρίς πολεμική αναμέτρηση, δεν γίνεται να αποκλείσεις κάποιον από το να δράσει σ’ ένα πεδίο. Αντιθέτως, με κοινωνικά κριτήρια κι όχι εθνικιστικά, οι συνθήκες επέβαλαν τη συμμαχία με κάθε διαθέσιμη δύναμη, προκειμένου να ηττηθεί το Ισλαμικό Κράτος. Εκείνοι που καγχάζουν για τις αστερόεσσες δίπλα στις σημαίες των YPG και για τ’ αμερικάνικα τετράτροχα, θα χαίρονταν αν η επανάσταση της Ροζάβα είχε σφαγιαστεί πριν προλάβει να πάρει έδαφος, αρκεί να μην φαίνονταν οι αμερικάνοι στη σκηνή. Ποιός όμως θα έδιωχνε τους ΝΑΤΟϊκούς από τη Συρία;

Στην πραγματικότητα, κόντρα στις χυδαίες ιστορικές ανακατασκευές, οι μάχες κερδήθηκαν αποκλειστικά στο έδαφος κι οι χερσαίες δυνάμεις του ΝΑΤΟ είχαν μηδαμινή εμπλοκή. Οι αεροπορίες της Διεθνούς Συμμαχίας, έκαναν κυρίως εγγύ υποστήριξη, δηλαδή, στοχευμένες επθέσεις μικρής κλίμακας κι άμεσης ανταπόκρισης κατόπιν κλήσης. Η Ράκα απελευθερώθηκε τετράγωνο τετράγωνο από τις SDF (Δημοκρατικές Δυνάμεις της Συρίας, ο στρατός της Συνομοσπονδίας της Β.Συρίας), με τη συμμετοχή πολλών ξένων διεθνιστών επαναστατών. Καμία αναλογία με τους μαζικούς βομβαρδισμούς της τσαρικής (ρώσικης) αεροπορίας και προηγουμένως, του καθεστωτικού πυροβολικού, εναντίον των εξεγερμένων πόλεων (Αλέπο, Χομς κλπ). Ήδη πριν ξεκινήσει η επιχείρηση στη Ράκα, οι YPG είχαν καθαρίσει τις γραμμές τους από τους αντιμουσουλμάνους φασίστες του Βόρειου ημισφαιρίου, έχοντας συγκροτήσει ένα ενιαίο διεθνιστικό σώμα, τις YPG International, με εντατική ιδεολογική, ηθική κλπ διαπαιδαγώγηση.

Σαφώς, όπως εκφράζεται και στην παρούσα κατάθεση της στρατηγικής της KCK, το επαναστατικό Κουρδικό κίνημα γνώριζε ότι οι ΗΠΑ δεν βρίσκονταν εκεί για να στηρίξουν την κοινωνική αυτοδιεύθυνση, αλλά για τα δικά τους ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, τα οποία αντίκεινται σε κάθε εγχείρημα αυτοδιεύθυνσης. Ο κόσμος της εξουσία όμως, είναι γεμάτος με αναπόδραστες εσωτερικές αντιφάσεις. Ήταν προτεραιότητα για τις ΗΠΑ, να περιορίσουν το Ισλαμικό Κράτος, το τέρας που είχαν αμολύσει νωρίτερα στο Ιράκ (για ν’ αντισταθμίσουν την υπό ιρανικό έλεγχο σιϊτική κυριαρχία) και το άφησαν να σαρώσει δυο χώρες, δίχως αντίδραση. Η επέλεαση του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία, ήταν η εγγύηση της γενικευμένης σύγκρουσης και το κατασεκυασμένο πρόσχημα προκειμένου να πατήσει πόδι το ΝΑΤΟ. Επιπλέον, για να θεμελιώσουν τον διαμελισμό της Συρίας, οι ΝΑΤΟϊκοί χρειάζονταν κι έναν τρίτο παράγοντα εκτός από τον καθεστωτικό εθνικισμό και τον αραβικό τζιχαντισμό. Αλλά οι εθνικιστικές κουρδικές οργανώσεις (ENKS, φασίστες, δοσίλογοι της Τουρκίας και του ΝΑΤΟ, ελεγχόμενοι από τον Μπαρζανί) και οι τουρκμενικές που είχαν συγκροτηθεί κατευθείαν από το τούρκικο κράτος, δεν μπορούσαν να υπερισχύσουν ενάντια στο επαναστατικό μέτωπο. Άλλωστε, δεν έδωσαν καμία μάχη εναντίον του Ισλαμικού Κράτους. Ο FSA είχε ήδη κατακερματιστεί υπό την ολοκληρωτική επέλαση του συγκεντρωτικού/δικτατορικού ισλαμοφασισμού. Μέχρι να ελεγχθεί το Ισλαμικό Κράτος, οι ΝΑΤΟϊκοί δεν είχαν καλύτερη επιλογή, από την αναγνώριση της κυριαρχίας των επαναστατικών δυνάμεων. Αν δεν είχε επικρατήσει κοινωνικά και στρατιωτικά η συνομοσπονδιακή επανάσταση, η Συρία θα ήταν ήδη διαμελισμένη, όπως θα δούμε σε λίγο. Κάθε ζωή που σώθηκε στη Β.Συρία, με την αεροπορική συνδρομή της Διεθνούς Συμμαχίας, έκανε τη συνεργασία του κινήματος με τον διάβολο ν’ αξίζει.

Να σημειώσουμε σ’ ετούτο το σημείο, ώστε να είναι πληρέστερη η εικόνα, ότι οι πόρτες στο Ισλαμικό Κράτος δεν άνοιξαν μόνο από τους ΝΑΤΟϊκούς, αλλά κι από το καθεστώς Άσαντ, με σκοπό να ξεκάνει τη λαϊκή εξέγερση άκοπα, από μέσα και με ξένα μέσα. Το καθεστώς Άσαντ πόνταρε στους τζιχαντιστές απελευθερώνοντας από τις φυλακές πολλά στελέχη τους και φασιστικές μαφίες, που αργότερα μεταπηδούσαν μεταξύ του Ισλαμικού Κράτους και των παραστρατιωτικών μηχανισμών του Εθνικού Συριακού Στρατού (οι οποίοι δρουν ακόμα, επίσης στα εδάφη της Συνομοσπονδίας, με αντεπαναστατικές δολοφονίες και προβοκάτσιες). Οι τζιχαντιστές δεν επιτέθηκαν ποτέ στο καθεστώς. Στη Β.Συρία, ο στρατός του Άσαντ δεν προέβαλε καμία αντίσταση στην επέλαση του Ισλαμικού Κράτους: εγκατέλειψε τη Ροζάβα κι έτσι αναγκάστηκε να παραδόσει ειρηνικά τα πόστα του και τα όπλα του στους Κούρδους. Η ιστορία δεν είναι κατασκεύασμα των επιτελείων, είναι αποτέλεσμα ταξικής και πολιτικής πάλης των μαζών. Το Ισλαμικό Κράτος είχε τη δική του δυναμική. Έγινε επικίνδυνος παράγοντας, για όλους. Έτσι, και οι ΝΑΤΟϊκοί και το καθεστώς, βρέθηκαν στην ανάγκη να το περιορίσουν (και στο Ιράκ και στη Συρία).

Πηγαίνοντας πίσω στην ιστορία της αποικειοκρατίας, η KCK εξηγεί την υπαγωγή του πολιτικού ισλαμισμού στα συμφέροντα των κυρίαρχων κρατών και τη διαμόρφωση κι ανάπτυξη του στην κατάλληλη κατεύθυνση. Στο τέλος της ανάλυσης της μεσανατολικής πολιτικής έκαστης κεντρικής δύναμης του ΝΑΤΟ, ο Τσεμίλ Μπαγίκ συμπυκνώνει σε μια φράση τη σχέση του ΝΑΤΟ με το πολιτικό ισλάμ και τον ισλαμοφασισμό: «Οι ΗΠΑ, η Βρετανία κι η Γερμανία, στηρίζουν την πολιτική τους σ’ ετούτη την περιοχή, περισσότερο στο πολιτικό Ισλάμ. Ακριβέστερα, αυτό σημαίνει ότι βασίζουν την περιφερειακή πολιτική τους σε μια εκδοχή του Ισλάμ, που τυπικά είναι αυτή του Ισλαμικού Κράτους, του Μετώπου Al-Nusra και παρόμοιων δυνάμεων». Το ξερίζωμα του Ισλαμικού Κράτους, αποτελούσε ζήτημα επιβίωσης των Κούρδων και άλλων λαών, των γυναικών, των παιδιών, των πάντων. Συνολικότερα και ριζικότερα, αποτελεί κεντρική αντιιμπεριαλιστική μάχη.

Σήμερα που σύσσωμο το ΝΑΤΟ (συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού κράτους) στηρίζει τις επεμβάσεις του τούρκικου ιμπεριαλισμού/αποικειοκρατισμού στη Συρία, στο Ιράκ και σ’ όλο το εύρος της ευρασιατικής και ευρωαφρικανικής μεθορίου, γίνεται ολοφάνερη η υπαλληλική σχέση του ισλαμοφασισμού προς τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η στρατηγική ανάλυση της KCK, δίνει έμφαση στα ειδικά συμφέροντα του γερμανικού ιμπεριαλισμού, στην παρεπόμενη ιδιαίτερη ιστορική σχέση του με τον ισλαμοφασισμό και στην κεντρική ευθύνη του για τα γενοκτονικά θεμέλια και τη συνεχιζόμενη πολιτική του τούρκικου κράτους. Για εκτενέστερη ενημέρωση, παραθέτω και την αγγλική μετάφραση της πρόσφατης συνέντευξης του Ντουράν Καλκάν (άλλο μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της KCK), με τίτλο, «Η Γερμανία ήταν και παραμένει μέρος του πολέμου εναντίον των Κούρδων». Ωστόσο, είναι σαφές ότι ο αμερικάνικος, ο βρετανικός κι ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, δουλεύουν από κοινού πάνω στη βάση του ισλαμοφασισμού. «…η Γερμανία, βάσιζε πάντα την περιφερειακή πολιτική της, στη συμμαχία με την Οθωμανική Αυτοκρατορία κι αυτός είναι ο λόγος που η Γερμανία προσέτρεχε πάντα για την Τουρκία. Αυτό αποτελεί λογική συνέπεια, εξίσου των ίδιων των συμφερόντων της Γερμανίας και των καθηκόντων που της ανατέθηκαν από το ΝΑΤΟ, τα οποία συνίστανται στην προστασία της Τουρκίας εναντίον του Κουρδικού Απελευθερωτικού Κινήματος».

Η απάντηση του Αμπντουλάχ Οτσαλάν και του Κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, σ’ αυτή την ιστορική δυναμική, δεν ήταν ούτε ο αντιθρησκευτικός ιδεαλισμός, ούτε η δαιμονοποίηση της συγκεκριμένης θρησκείας, που και τα δυο απηχούν τον αποικειοκρατικό ελιτισμό. Η απάντηση ήταν διαλεκτική: μετασχηματισμός της κοινωνικής βάσης του φαινομένου. «Αποσκοπούμε στην προώθηση μιας δημοκρατικής κουλτούρας μέσα στο Ισλάμ. Προωθώντας τη δημοκρατία και το νόημα της κοινότητας μέσα στο Ισλάμ, στοχεύουμε στην επίλυση των συγκρούσεων που η Καπιταλιστική Συγχρονία κι οι περιφερειακοί συνεργάτες της, έχουν ενσταλάξει μεταξύ των διαφορετικών λαών και θρησκειών. Σκοπός μας είναι να τους καταστήσουμε ικανούς να ζήσουν μαζί ειρηνικά στη Μ.Ανατολή». Ο συνομοσπονδισμός των θρησκευτικών κλπ κοινοτήτων, όπως εφαρμόστηκε στη Β.Συρία, δεν είναι μια φιλελεύθερη σούπα. Αποτελεί το θεμέλιο για την ανασυγκρότηση της κοινωνικής βάσης, που παραμένει διαμελισμένη μόνο και μόνο λόγω της εξάρτησης από την ιμπεριαλιστική πυραμίδα˙ αποτελεί βαθύ χτύπημα στα ριζώματα του ιμπεριαλιστικού και κρατιστικού ελέγχου. Η Συνομοσπονδία της Β.Συρίας ρίζωσε χάρη σ’ αυτό το βαθυά επαναστατικό άνοιγμα του Κουρδικού κινήματος, προς τις άλλες κοινότητες της περιοχής και καταλυτική επίδραση έχει κυρίως η κουρδο-αραβική συμμαχία. Όταν το φθινόπωρο του 2019, κατά την εισβολή του τούρκικου στρατού στην κεντρική Ροζάβα, οι Κούρδοι της Συνομοσπονδίας βρέθηκαν στο εκβιαστικό δίλλημα, να συνεχίσουν μέχρι τέλους τη μετωπική μάχη στα δικά τους προπύργεια, με κίνδυνο, σε περίπτωση ήττας, να αποδυναμωθεί όλη η Συνομοσπονδία ή να υποχωρήσουν στο βάθος που είχε κερδηθεί με τη κουρδο-αραβική συμμαχία και να δυναμώσουν τις αντιστάσεις όλων των κοινοτήτων στην κατοχή, επέλεξαν το δεύτερο. Δεν ήταν μια άτολμη απόφαση. Ξαφνικά το επαναστατικό Κουρδικό κίνημα ξέχασε να πολεμάει; Ούτε βέβαια ήταν παράγωγο πίστης στις δηλώσεις εγγύησης των ΗΠΑ και του τσάρου. Η τυπική συνθηκολόγηση εξέφραζε την εμπιστοσύνη στον συνομοσπονδισμό. Ο πόλεμος δεν κυριάρχησε πάνω στη διεργασία της βάσης. Κι η αντίσταση συνεχίζεται παντού.

Η ιμπεριαλιστική πολιτική με άρμα τον ισλαμισμό, αποτελεί συγκεκριμένη ιστορική μορφή της βασικής γραμμής του ιμπεριαλισμού: κατακερματισμός, πόλεμος, καταστροφή, εξάρτηση και λεηλασία. Η KCK δείχνει το πρόβλημα στη συνολικότητά του. «Οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γερμανία και η Γαλλία, αποτελούν τα κράτη που έχουν σπρώξει τη Μ.Ανατολή σ’ ένα τεράστιο χάος κι έτσι μετέτρεψαν την περιοχή σ’ ένα πρωταρχικό πρόβλημα για όλους. Αυτές οι τέσσερις χώρες έχουν δημιουργήσει τεράστιες συγκρούσεις στη Μ.Ανατολή. Έχουν σπείρει τον πόλεμο στην περιοχή κι έτσι έχουν κάνει τη ζωή κόλαση για τους λαούς της Μ.Ανατολής. Η πολιτική αυτών των κρατών αποτελεί την πηγή όλων των προβλημάτων της περιοχής. Όσο συχνά κι αν διακηρύτουν ότι θέλουν να λύσουν όλ’ αυτά τα προβλήματα, απλώς λένε ψέματα, προσπαθώντας να εξαπατήσουν τους πάντες. Διότι είναι οι υπαίτιοι που έχουν δημιουργήσει αυτά τα προβλήματα. Εκείνοι που δημιούργησαν το πρόβλημα, δεν είναι ικανοί να το λύσουν. Αυτά τα κράτη, δεν έχουν κανένα συμφέρον από την επίλυση των προβλημάτων της Μ.Ανατολής». Δεν αφήνεται χώρος στις συκοφαντίες που θέλουν το Κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα να περιμένει από τους ιμπεριαλιστές «να το σώσουν», να νομιμοποιήσουν την επανάσταση της Ροζάβα, να εκδημοκρατήσουν τη Συρία ή ευρύτερα, τη Μ.Ανατολή κλπ.

Ακριβώς επειδή αποτελεί θεμελιακό άξονα της επαναστατικής στρατηγικής για τη Μ.Ανατολή και όχι μόνο, η αντιμετώπιση του γενικευμένου πολέμου, το Κουρδικό κίνημα επιδιώκει συγχρόνως την ενίσχυση της κοινωνικής αυτοάμυνας και αυτονομίας, αλλά και την ειρήνη. Έτσι, δεν έχει αναστολές να καλεί σε διάλογο, όχι μόνο τη λαϊκή βάση, αλλά και τις κρατιστικές δυνάμεις. Άλλοι κατηγορούν το επαναστατικό κίνημα της Ροζάβα επειδή συνεργάστηκε με τις ΗΠΑ, ενάντια στο παιδί τους κι άλλοι, επιπλέον, επειδή σε διάφορες φάσεις έκανε ειρήνη με το καθεστώς. Όμως, το «δεν σου μιλάω», η λογική των αποκλεισμών, είναι σεχταριστική τακτική των μικροπολιτικών κινημάτων, σαν το ελληνικό. Στον πόλεμο δεν υπάρχει το «δεν σε ξέρω». Αν δεν χτυπηθείς με κάποιον, έχεις κάθε λόγο να συνάψεις τακτική συμμαχία, διότι αυτό αποτελεί στοιχειώδη λογική πολέμου και αυτοάμυνας μέσα στο πεδίο της διαπάλης των εξουσιών. Το Κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα το κάνει με όλους και δεν το κρύβει (με τους ΝΑΤΟϊκούς, με τον τσάρο, με το καθεστώς Άσαντ, με το ιρανικό καθεστώς, με τους δοσίλογους του Νότιου Κουρδιστάν, αρχικά και με τον Ερντογκάν, με τους κεμαλικούς στο κίνημα του Γκεζί…). Η κοινωνική επανάσταση κάνει πόλεμο όταν της κάνουν πόλεμο. Και τότε, καλώς κάνει κι επιδιώκει να έχει τις μέγιστες συμμαχίες, χωρίς να πουληθεί. Όπως ακριβώς έπραξαν οι αναρχικοί στην Ουκρανία πριν έναν αιώνα. Όμως, το Κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα, ως κίνημα κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, ακόμα και στον τόπο και τη στιγμή όπου είναι αναγκαίο να συγκρουστεί, είναι ο κύριος παράγοντας που δημιουργεί συνθήκες ειρήνης και την προσπαθεί ενεργητικά. Τα επαναστατικά κινήματα της Μ.Ανατολής, δεν έχουν υποχρέωση στην ευρωπαϊκή αριστερά, να της παρέχουν καθαρό προϊόν για να πουλάει αντιαμερικανισμό ή εξεγερτισμό χωρίς αντίστοιχο κόστος, μα κι ενάντια στην αλήθεια της σύγκρουσης πάνω στη Συρία.

Η ιδέα κι ο αγώνας για ένα Δημοκρατικό Ισλάμ, διασταυρώνεται με την ιδέα και τον αγώνα για Δημοκρατικά Έθνη και Δημοκρατική Μ.Ανατολή, ενάντια στην Καπιταλιστική Συγχρονία. Η παρουσίαση της στρατηγικής της KCK, σημειώνει τη διαλληλία των δυο προταγμάτων, φέρνοντας ως παράδειγμα τη Ροζάβα. Η έννοια Δημοκρατικό Έθνος έχει δυο συνυφασμένες υποστάσεις: Σε πρωτόλυο επίπεδο, αναφέρεται στην αυτοδιάθεση κι υπεράσπιση κάθε αυτοταυτοποιούμενης κοινότητας. Μπορούμε να δούμε σ’ αυτή την οπτική, το επαναστατικό υπόβαθρο των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων, από την εποχή της αποικειοκρατίας και την Παρισινή Κομμούνα του 1871, μέχρι το Εθνικό Ιθαγενικό Κογκρέσο του Μεξικό, τους Μαπούτσε, τους Παπούα κλπ. Στο επίπεδο των κατεστημένων ταξικών σχέσων με τη μορφή των κρατικών συνόρων και των φυλετικών, θρησκευτικών, ευρύτερα πολιτισμικών και φυλλετικών διαχωρισμών, εντός τους, το Δημοκρατικό Έθνος σημαίνει την οριζόντια συνοργάνωση των κοινοτήτων μέσα στα σύνορα και πέρα από τα σύνορα. Η αυτοοργάνωση της κοινωνικής βάσης -κοινότητες- αποτελεί συγχρόνως πηγαία ανάγκη κι αναφαίρετο θεμέλιο της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, της ισότητας και της ελευθερίας σ’ όλες τις βαθμίδες οργάνωσης της ανθρώπινης ζωής πάνω στη Γη. Αυτεπίστροφα, ο συνομοσπονδισμός πέρα από σύνορα, αποτελεί αναφαίρετο θεμέλιο της αυτοοργάνωσης με όρους ισότητας κι αναπτυσσόμενης ελευθερίας. Το Δημοκρατικό Έθνος ως πρόταγμα, τοποθετείται σε ρήξη με το Έθνος-Κράτος˙ γεννιέται απ’ ότι έχει καταπιεστεί, αποκλειστεί ή κι εξοντωθεί από το Έθνος-Κράτος, είναι μια εσωτερική διάνοιξη σε κάθε ριζωμένη ή νέα κοινωνική υποκειμενικότητα και μια οργανωμένη αποσύνθεση των συνόρων.

Κατανοώντας το έμπρακτο πρόταγμα του Δημοκρατικού Έθνους, μέσα από τα παραδείγματα του Κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος και της επανάστασης της Β.Συρίας, μπορούμε να κατανοήσουμε τη στρατηγική αντίληψη της KCK για τα σύνορα. «Οι ελεύθεροι Κούρδοι δεν αναγνωρίζουν σύνορα». Είναι σύνθημα και κοσμοαντίληψη πάνω στην οποία εδραιώθηκε η πάλη τους, από την ίδρυση του ΡΚΚ. Κι όμως, ακριβώς μ’ αυτό το σκεπτικό, σε συνθήκες πολέμου υπεραμύνονται όλων των κρατικών συνόρων. Πρόκειται για μια ενεργητική επαναστατική τοποθέτηση σε σχέση με την αντίφαση του κρατισμού. Ο ασύνορος συνομοσπονδισμός καταλύει τα σύνορα, όχι οι κρατικές εισβολές. Κατανοώντας ότι κάθε διαμάχη για τα σύνορα συνεπάγεται την κυριαρχία του κρατικού πολέμου, εθνικιστική δικτατορία, φασισμό κι αντεπανάσταση, το κίνημα του Δημοκρατικού Έθνους αντιστέκεται σε όλες τις εισβολές και κατοχές. Και στην πραγματικότητα, το συνομοσπονδιακό κίνημα είναι η μόνη δύναμη που αντιστέκεται στην επιθετικότητα των πολεμικών αιχμών του ΝΑΤΟ (τούρκικος εθνικισμός κι ισλαμοφασισμός). Όπως είχε επισημάνει ο Μπακούνιν, λίγο πριν την Κομμούνα, οι εθνικές κυβερνήσεις δεν έχουν λόγο ν’ αντισταθούν σ’ έναν ισχυρότερο κυρίαρχο, είναι εξορισμού ανίκανες γι’ αυτό. Οι Κομμουνάροι αντιστέκονται στους εισβολείς μέχρι τέλος. Κι έτσι συνέβη επίσης στον Β’ Παγκόσμιο Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο, στη Γαλλία, στα Βαλκάνια και στην Πολωνία.

Ας δούμε τι έγινε στη Συρία. Το ΝΑΤΟ αποσκοπούσε στον διαμελισμό της. Η στρατηγική του δεν ήταν εστιασμένη στην ανατροπή του Άσαντ, αλλά στη διάλυση της χώρας, χωρίς ή με τον Άσαντ. Το σχέδιο που είχε κατατεθεί σε διακρατικές διασκέψεις, προέβλεπε μια ομοσπονδία τριών μερών, στην ουσία, διαφορετικών κρατών υπό την «προστασία» των ιμπεριαλιστών. Στο Νότο, ο ασσυριακός εθνικισμός, με το καθεστώς Άσαντ συρρικνωμένο ή με νέο, φιλελεύθερο στελεχειακό προσωπείο, με αναγνωρισμένο αφεντικό τον τσαρικό ιμπεριαλισμό. Στο κέντρο, τα εδάφη που έλεγχε το Ισλαμικό Κράτος, ως σουνιτική αραβική συνιστώσα, υπό τον έλεγχο του ΝΑΤΟ. Και στον Βορρά, η Ροζάβα, ένα κουρδο-τουρκμενικό προτεκτοράτο του ΝΑΤΟ και στην πράξη, αποικεία του οθωμανικού ιμπεριαλισμού. Αυτό το σχέδιο επανερχόταν στις συζητήσεις, ακόμα κι αφότου η Δημοκρατική Συνομοσπονδία είχε αρχίσει να συγκροτείται. Το επαναστατικό κίνημα της Ροζάβα, εξηγούσε ακατάπαυστα τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα των δυο διαφορετικών συλλήψεων της ομοσπονδιοποίησης. Η Δημοκρατική Συνομοσπονδία της Β.Συρίας, χάλασε τα σχέδια των ιμπεριαλιστών. Αν δεν είχε εδραιωθεί η επανάσταση και δεν ήταν αυτή που ξεχέρσωσε το Ισλαμικό Κράτος, οι ΗΠΑ θα είχαν διαμελίσει προκαιρού τη Συρία.

Ο Άσαντ δεν μπορούσε να προβάλει καμία αντίσταση. Το καθεστώς έχει επιβιώσει έχοντας παραδοθεί ολοκληρωτικά στον ρώσικο ιμπεριαλισμό. Η μαριονέτα κάνει ό,τι πει το αφεντικό της, ο τσάρος, υποταγμένη στα νταραβέρια του με τους ΝΑΤΟϊκούς. Στις διεθνείς διασκέψεις κάθονται στο ίδιο τραπέζι οι ΝΑΤΟϊκοί, ο σουλτάνος, ο τσάρος, ο Άσαντ, οι τζιχαντιστές του Ερντογκάν κι οι εθνικιστές Κούρδοι (οι ελεγχόμενοι από Ερντογκάν και ΗΠΑ). Η μόνη πολιτικοστρατιωτική δύναμη της περιοχής, που αποκλείεται από τους διαλόγους, είναι η Συνομοσπονδία. Επειδή είναι η μόνη που υπερασπίζεται τα σύνορα της Συρίας, ενάντια στο ιμπεριαλιστικό νταραβέρι. Χωρίς τη Συνομοσπονδία, η Συρία θα ήταν τελειωμένη ως αυτοδιάθετη χώρα.

Οι αντιαμερικάνοι του σαλονιού κι ειδικότερα οι Ευρωπαίοι ρεφορμιστές, δεν μπορούν ν’ αναγνωρίσουν τις αδυναμίες του ιμπεριαλιστικού πλέγματος και τις κοινωνικές νίκες: θέλουν το ΝΑΤΟ πανίσχυρο, κυρίαρxo, για να το καταγγέλουν. Αν ένας λαϊκός παράγοντας αποδειχτεί πιο ισχυρός (ΡΚΚ, YPG/YPJ κλπ), τον συκοφαντούν, επειδή ανατρέπει την τεκμηρείωση της υποτέλειας.

Από την εισβολή στο Αφρίν μέχρι σήμερα, μόνο οι πολιτοφυλακές κι οι αντάρτες της Συνομοσπονδίας υπερασπίζονται τη Συρία ενάντια στο νεο-οθωμανισμό. Οι ίδιες που φρέναραν και διέλυσαν το Ισλαμικό Κράτος στη Β.Συρία. Ο στρατός του καθεστώτος κι οι φασιστικές παραστρατιωτικές μονάδες του, δεν βγήκαν μπροστά να αντιμετωπίσουν τις τούρκικες εισβολές και κατοχές και τους μισθοφόρους της. Η Συνομοσπονδία τους καλούσε να εκτελέσουν το πατριωτικό καθήκον τους. Αλλά ένας κρατιστής που κινδυνεύει να χάσει την ηγεμονία του, είναι ικανός μόνο για να σφάζει τον λαό και πάντα διατεθειμένος να κάνει δουλικές συμφωνίες με τα μεγαλύτερα αφεντικά. Το φθινόπωρο του 2019, οι ελάχιστες μονάδες του Εθνικού Συριακού Στρατού που στάλθηκαν στο μέτωπο, προσαρμόστηκαν επί του πεδίου στην οργάνωση των SDF (Συνομοσπονδία) και δεν έριξαν ούτε μια ντουφεκιά. Στην Ιντλίμπ επίσης, όπου δεν υπάρχει το άχθος της Συνομοσπονδίας, για το καθεστώς, ο εθνικιστικός στρατός έχει δεχτεί αλλεπάλληλα πλήγματα από τον τούρκικο, στα οποία δεν απαντάει. Αφού ο τσάρος παίζει και με τους δυο δικτάτορες. Ο Άσαντ κάνει τούμπες στους ιμπεριαλιστές. Οπότε, όταν μιλάμε για μια χώρα κι εννοούμε τον λαό της, η οργάνωση και η πατριωτική αντίσταση του Συριακού λαού, ενός Δημοκρατικού Έθνους με πολλά Δημοκρατικά Έθνη, είναι η Συνομοσπονδία κι όχι ο ανίσχυρος τύραννος.

Επίσης στο Β.Ιράκ, οι αντάρτισσες κι οι αντάρτες του ΡΚΚ (YJA-Star και HPG), μαζί με τη λαϊκή εξέγερση και την κοινωνική κινητοποίηση που οργανώνεται με άξονα τη νοοτροπία του Δημοκρατικού Έθνους, ενσαρκώνουν την αντίσταση στον τούρκικο ιμπεριαλισμό και μιλιταρισμό. Οι εθνικιστές Κούρδοι, εκείνοι που χειρίζονται το Μπασούρ (Ν.Κουρδιστάν) σαν ένα φέουδο για ξεπούλημα, συμμετέχουν ενεργητικά στον αντεπαναστατικό πόλεμο των ΝΑΤΟϊκών. Το ίδιο κι η κεντρική κυβέρνηση του Ιράκ, που υπακούει στα σχέδια του ΝΑΤΟ και του Ιράν, ανέχεται την τούρκικη κατοχή (που πριν έναν χρόνο δολοφόνησε και δικά της στρατιωτικά στελέχη) και προστρέχει για την περικύκλωση των ανταρτών. Είναι καταφανές ότι πλεόν μόνο η συνομοσπονδιακή επανάσταση μπορεί ν’ αντιταθεί στον ιμπεριαλισμό, τον μιλιταρισμό και την τυραννία.

Οι Κούρδοι επαναστάτες προτάσσουν και δίνουν το αίμα τους για την απελευθέρωση όλης της Μ.Ανατολής. Το συνομοσπονδιακό κίνημα που χτίζεται πάνω στη γραμμή του Δημοκρατικού Έθνους, αποτελεί τη μόνη υπό διαμόρφωση αντιιμπεριαλιστική δύναμη της Μ.Ανατολής, που έχει το δυναμικό ν’ απελευθερώσει όλη την περιοχή από τις εξαρτήσεις, τον πόλεμο και τις δικτατορίες, με την αυτονομία και τη συνεργασία όλων των κοινωνικών δυνάμεων. Γι’ αυτό, βρίσκεται στο στόχαστρο του ΝΑΤΟ, όπως επισημαίνει ο Τσεμίλ Μπαγίκ. Από τις 23 Απρίλη, το ΝΑΤΟ βομβαρδίζει νυχθημερόν τους Κούρδους στο Β.Ιράκ και χρησιμοποιεί χημικά όπλα για να ξεριζώσει τις αντάρτικες βάσεις. Τρία ιδρυτικά στελέχη του ΡΚΚ (Μουράτ Καραγιλάν, Ντουράν Καλκάν και Τσεμίλ Μπαγίκ) παραμένουν στην αμερικάνικη λίστα των επικηρυγμένων «τρομοκρατών» (από τη διακυβέρνηση Τραμπ και μέχρι τη σημερινή, των Δημοκρατικών). Η δυναμική που έχει αναπτύξει το Κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα τρομάζει τους ιμπεριαλιστές. Ένα επί σαράντα χρόνια ακατανίκητο αντάρτικο, που αντέχει και προξενεί ανισόμετρα πλήγματα σ’ έναν υπερεξοπλισμένο ΝΑΤΟϊκό στρατό, αποτελεί ανεξέλεγκτο κίνδυνο για την παγκόσμια κυριαρχία τους.

Εξετάζοντας τις σχέσεις του ΝΑΤΟ με το Κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα, οφείλουμε να μην ξεχνάμε ότι ο ηγέτης του, αιχμαλωτίστηκε βάσει ΝΑΤΟϊκού σχεδίου και γενικής πολεμικής κινητοποίησης, το 1999. Δεν ήταν αποκλειστικά μια συναλλαγή του ελληνικού εθνικισμού με τον τούρκικο. Η επιχείρηση άρχισε γύρω από τη Συρία (όπου το ΡΚΚ είχε πολιτική ασυλία και ισχυρή κοινότητα), με την απειλή πολέμου από το ΝΑΤΟ, απαιτώντας την παράδοση του Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Μάλλον ήταν η πρώτη και τελευταία φορά μέχρι σήμερα, που το ΝΑΤΟ εξεστράτευσε πραγματικά, με τα δικά του όπλα, εναντίον του Συριακού καθεστώτος. Όλες οι κυβερνήσεις, από τον Άσαντ μέχρι την αριστερά του ελληνικού και του ιταλικού κράτους, υπέκυψαν στην τρομοκρατία των διευθυντικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ. Τελικώς, την «παραλαβή» του Κούρδου ηγέτη την έκαναν από κοινού Αμερικάνοι και Τούρκοι πράκτορες. Μετά τη μετάφραση παραθέτω τα links από μια εκτενή ιστορική διήγηση, με όλα τα γεγονότα σχετικά με τη στοχοποίηση κι αιχμαλωσία του Αμπντουλάχ Οτσαλάν, καταγεγραμμένα από το ίδιο το Κουρδικό επαναστατικό κίνημα.

Η συγκρότηση της συνομοσπονδιακής κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, πάνω στην ιδέα του Δημοκρατικού Έθνους, είναι κάτι περισσότερο από μια πρόσκληση: διαθεσιμότητα κοινής πάλης, εμπειρία και μεθοδολογία. «Ο Πρόδρομος Άπο, έχει αναπτύξει μια στρατηγική εναντίον της πολιτικής αυτών των κρατών και τη μοιράστηκε με τους λαούς της Μ.Ανατολής. Αναπτύσοντας την εναλλακτική του απέναντι σ’ αυτό το σύστημα της Καπιταλιστικής Συγχρονίας, προσέφερε στους λαούς της Μ.Ανατολής ένα ιδιαίτερα αποτελεσματικό εργαλείο. Στηριζόμενοι σ’ αυτό το εργαλείο, οι λαοί της περιοχής μπορούν να εκπαιδεύσουν και να οργανώσουν τους εαυτούς τους. Επίσης, μπορούν ν’ αυξήσουν τον αγώνα τους εναντίον της Καπιταλιστικής Συγχρονίας και των συνεργατών της κι έτσι, να καταφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα». Η αυτοοργάνωση πέραν του ν’ αποτελεί μια ιδέα που καλούνται να την ανακαλύψουν για να την πραγματοποιήσουν οι καταπιεζόμενοι, οι κοινότητες, οι λαοί, ο καθένας, μέσα στην υφιστάμενη καθολική απομόνωση, αποτελεί διαθέσιμη γνώση κι όπως θα δούμε σε λίγο, κι εγγενή βούληση κοινής οργάνωσης. Έμπλουτίζοντας τον ορισμό του Μπακούνιν για την ελευθερία -η ελευθερία του καθενός δυναμώνει την ελευθερία μου-, από μια ειδικότερη σκοπιά, η από κοινού αυτοοργάνωση κι αυτοεξέλιξη όλων, εγγυάται την ανάπτυξη της ελευθερίας μας.

Μιλώντας για εγγύηση ελευθερίας, μιλάμε για την αλληλεγγύη. Οι αναρχικοί, έχουμε υιοθετήσει το σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης, «Ελευθερία, Ισότητα, Αδερφοσύνη», αντικαθιστώντας την έννοια αδερφοσύνη, που παραπέμπει στη χριστιανική παράδοση της Ευρώπης, με την πιο ρασιοναλιστική έννοια αλληλεγγύη. Στην πιο αφηρημένη εκφορά της, η αλληλεγγύη αντιτίθεται στις προεγκατεστημένες ανισότητες που περιόριζαν την αδερφότητα σε ταξικά (και μεταξύ αυτών, φυλετικά) στεγανά. Πάραυτα, στην πράξη η αλληλεγγύη προσκρούει, όχι μόνο στα δεδομένα ταξικά προνόμια, αλλά και στη διαφόριση του απελευθερωτικού φαντασιακού, των κοσμοκατασκευών και των πολιτικών προγραμμάτων. Η έννοια αδερφοσύνη παραμένει οπλισμένη, για να θυμίζει το πηγαίο άνοιγμα που θεμελιώνει την ελευθεριακή αλληλεγγύη.

Στην παρουσίαση της στρατηγικής της, η KCK προτάσει σε πολλά σημεία το παραδοσιακό επαναστατικό τρίπτυχο, έχοντας βάλει στην ίδια θέση των προαναφερόμενων εννοιών, τη δημοκρατία. Δημοκρατία, ελευθερία, ισότητα. Γνωρίζουμε ότι όταν η KCK προτάσει τη δημοκρατία, δεν αναφέρεται στην αστική δημοκρατία του έθνους-κράτους (παρότι δεν έχει απορρίψει την κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση), ούτε στη στενή μεθοδολογία της πλειοψηφικής κυριαρχίας. Κατά την άποψή μου, όπως μπορώ να κατανοήσω τη συνοχή των προτάσεων των Κούρδων συντρόφων, η δημοκρατία δεν μπήκε μέσα στο τρίπτυχο επειδή έπρεπε να μπει κάπου ή επειδή μπαίνει παντού. Δεν είναι τυχαία η συναρμογή των τριών εννοιών. Τι έχει η δημοκρατία ως πρόταγμα, που δεν είναι δεδομένο στην αδερφοσύνη και την αλληλεγγύη, παρότι αποτελεί συνέπειά τους; Τη συνοργάνωση, τη δέσμευση στην κοινωνική αυτοδιεύθυνση και την κοινή πάλη, ως βάση της ελευθερίας και της ισότητας.

Εφόσον προτάχθηκε το τρίπτυχο «Δημοκρατία, Ελευθερία, Ισότητα», πριν ο σύντροφος Τσεμίλ Μπαγίκ εξηγήσει τις στρατηγικές μορφές ανάπτυξης αυτού του γενικού προτάγματος, ξεκαθαρίζει την αντιθετική σχέση μεταξύ του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού και του κρατισμού/εξουσιασμού. «Η KCK δεν αυτοπροσδιορίζεται πάνω στην εξουσία και στο κρατιστικό σύστημα. Διότι οι σκοποί της KCK είναι η δημοκρατία, η ελευθερία κι η ισότητα. Εκείνοι που το θέλουν αυτό, δεν γίνεται να κάνουν σκοπό του αγώνα τους έννοιες όπως η εξουσία και το κράτος. Γι’ αυτό, η KCK έχει καταδηλώσει αντιθέτως, ως σκοπό της, τον Δημοκρατικό Συνομοσπονδισμό. Προσελκύει σε μια δημοκρατική κι οργανωμένη κοινωνία, προκειμένου να καταφέρει αυτόν τον σκοπό… Ο Κουρδικός λαός, οι λαοί της Μ.Ανατολής κι η ανθρωπότητα, ως σύνολο, θα μπορέσουν να αυτοπροστατευτούν εναντίον της εξουσίας και του κρατιστικού συστήματος, εναντίον της καταπίεσης από αυτό το σύστημα, μόνο χτίζοντας το σύστημα του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού». Πόσο πιο σαφής να γίνει η αντιεξουσιαστική κι αντικρατική θεμελιώση της Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού; Τι διαφορετικό είπε ο Μπακούνιν, με τον Φεντεραλισμό του, πάνω στο πολιτειακό ζήτημα (ο οποίος άλλωστε συμμετείχε σε πολιτικά σώματα/διαδικασίες που προέτασαν τη δημοκρατία); Μιλώντας για τη δημοκρατία εναντίον του κράτους και της εξουσίας, μέσα στο παραδοσιακό επαναστατικό τρίπτυχο, ο Τσεμίλ Μπαγίκ επισήμανε με δυο φράσεις, την αναπόδραστη αναγκαιότητα της κοινωνικής αυτοοργάνωσης σε διεθνή κλίμακα.

Για να καταλάβουμε το ακριβές ριζοσπαστικό νόημα του δημοκρατικού προτάγματος της KCK, ας εξετάσουμε ένα ισχυρό και αμφισβητούμενο τρέχον παράδειγμα: το κοινοβουλευτικό σύστημα της Συνομοσπονδίας της Β.Συρίας. Εκείνοι που έχουν συνηθίσει να σκέφτονται με τους ατομικιστικούς όρους της σεχταριστικής αυτοοργάνωσης κι ευρύτερα οι ιδεαλιστές της άρνησης κάθε αντιπροσώπευσης, παρουσιάζουν αυθαίρετα τη σχέση του TEV-DEM (το κίνημα των κοινωνικών οργανώσεων βάσης) με τους θεσμούς γενικής αντιπροσώπευσης (κυβέρνηση, κοινοβούλιο), ως δομικά ανταγωνιστική. Κι ερμηνεύουν την επιλογή συγκρότησης τέτοιων θεσμών στη Β.Συρία, σαν παράγωγο μιας πιεστικής ανάγκης για αναγνώριση από το διακρατικό σύστημα, κατόπιν της έκτασης που πήρε η συνομοσπονδιακή επανάσταση. Εύλογα, η αναθετικότητα κι ο αυταρχισμός (με την ευρεία έννοια της απόσπασης του αντιπροσώπου από τη βάση), είναι παρόντα ως εγγενή μεθοδολογικά και προτίστως πολιτισμικά, προβλήματα. Είναι διαρκής αγώνας, δεν υπάρχουν αυτόματες λύσεις. Πάραυτα, οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι η διαμόρφωση αυτής της συγκεκριμένης πολιτειακής δομής δεν ήταν κάτι εξωτερικό ως προς τη δυναμική της επανάστασης. Αντιθέτως, ήρθε για να υπηρετήσει τις ανάγκες εξέλιξής της στις δεδομένες συνθήκες και ν’ αλλάξει τις συνθήκες. Το σύστημα αυτοδιεύθυνσης της Ροζάβα και στη συνέχεια, όλης της Β.Συρίας, μετεξελίχθηκε σε κοινοβουλευτική δημοκρατία με βάση τις κομμούνες της βάσης. Το 60% των βουλευτών της Συνομοσπονδίας εκλέγονται μέσα από τις ίδιες τις κομμούνες της βάσης. Η εισαγωγή ενός ποσοστού αντιπροσώπευσης με γενική ψήφο, ήταν αναγκαία ώστε να συμπεριλάβει στους νέους πολιτειακούς θεσμούς, στην κοινωνική αυτοδιεύθυνση, επίσης εκείνες τις καταπιεσμένες κοινότητες που δεν είχαν ή και δεν έχουν ακόμα μάθει στην αυτοοργάνωση. Οι Κούρδοι επαναστάτες δεν εγκατέλειψαν το μεγάλο πλήθος των μη αυτοοργανωμένων. Μια τέτοια εσωστρεφής στάση, κυρίαρχη στους αντιεξουσιαστές του Βόρειου ημισφαιρίου, αποτελεί αντικοινωνική, αντεπαναστατική και στη ρίζα της, αντιπρολεταριακή θέση. Προσφέροντας αμέσως στις ακόμα ανοργάνωτες μάζες τον απλούστερο τρόπο συμμετοχής, αυτόν που τυπικά ήξεραν ήδη, αλλά και το σύνολο των κεκτημένων επαναστατικών δυνατοτήτων, τους έδωσαν ισχύ που προηγουμένως δεν είχαν, αλλά που ήταν απαραίτητη για ν’ ανοίξει διάπλατα ο δρόμος της αυτοοργάνωσης. Διότι κανείς δεν αναλαμβάνει νέες πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης, αν η προπάθειά του δεν μπορεί να του αποφέρει ελευθερία κι ισότητα μέσα στην πραγματική πάλη. Σιγά σιγά, Άραβες, Τουρκμένοι, Ασσύριοι, Χριστιανοί, πόλεις, χωριά, σ’ ελεύθερα και κατεχόμενα εδάφη… φτιάχνουν τις δικές τους κομμούνες και τις δικές τους πολιτοφυλακές, υπερασπιζόμενοι τη Συνομοσπονδία. Κι οι φασίστες του Άσαντ τους χτυπάνε ταυτόχρονα με τους φασίστες του Ερντογκάν. Όποιος πιστεύει ότι η λειτουργία των αντιπροσωπευτικών θεσμών της Συνομοσπονδίας, νομοτελειακά θα εξαφανίσει την πολιτειακή οργάνωση βάσης, δεν πιστεύει στην εμμενή δυνατότητα της κοινωνικής βάσης να απελευθερωθεί˙ αδυνατεί να δει τη δυναμική της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης μέσα στην ταξική και πολιτική πάλη. Ούτως ή άλλως, κάθε ιστορική εξέλιξη συμπυκνώνει την πολιτισμική εξέλιξη της ίδιας της κοινωνίας.

Σε κάποιο σημείο παρακάτω, ο Τσεμίλ Μπαγίκ αναφέρει το σχήμα, «δημοκρατία + κράτος». Είναι μια πρόταση του Αμπντουλάχ Οτσαλάν, αναφορικά στη διαπάλη της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης με το κράτος. Σ’ ετούτη την ομιλία δεν αναπτύσεται όλο το σκεπτικό, αλλά ξέρουμε από τα συγγράμματα του Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ότι αναφέρεται στο χτίσιμο της κοινωνικής αυτονομίας, ως προτεραιότητα, αντί της άμεσης ανατροπής του κράτους. Ο Μπαγίκ σημειώνει μόνο ότι πρόκειται για εξελικτική διεργασία, με τελική συνέπεια τη λαϊκή κατίσχυση. «Είναι η διεργασία στην οποία όλοι μπορούν να βασίσουν την πάλη τους. Κι όταν ωριμάσει ο χρόνος, θα είναι ικανοί να καταφέρουν τη λαϊκή κατίσχυση, πάνω σ’ αυτή τη βάση. Αυτό θα συμβαίνει όλο και περισσότερο στο μέλλον, επειδή οι τρέχουσες παγκόσμιες εξελίξεις παρέχουν αυξανόμενα τις απαραίτητες συνθήκες». Εκτιμώ ότι η ασάφεια εκφράζει την ενδεχομενικότητα της εξελικτικότητας. Στην πράξη του ίδιου του Κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, η διαλεκτική αυτοδιεύθυνσης και κράτους, έχει πάρει διάφορες μορφές. Το προσκείμενο στον Κουρδικό αγώνα, κοινωνικό κίνημα της τούρκικης επικράτειας, εκπροσωπείται στο αστικό κοινοβούλιο, από το HDP. Σίγουρα, κανείς δεν προσβλέπει ότι μπορεί να υπάρξει ειρηνική μεταβίβαση της ηγεσίας του τούρκικου κράτους, αλλά ακριβώς λόγω αυτής της συνθήκης, το λαϊκό έρεισμά του HDP, έχει επιταχύνει την καταπτωτική μεταμόρφωση της Τούρκικης Δημοκρατίας, στη σκληρότερη δικτατορία. Το 2015, η σχέση «δημοκρατία + κράτος», πήρε τη μορφή της άμεσης πολιτειακής ρήξης και στρατιωτικής σύγκρουσης, στο Βόρειο Κουρδιστάν. Η ανακήρυξη της αυτονομίας των Κουρδικών δήμων, προκάλεσε μια μετωπική σύγκρουση. Ενώ στη Ροζάβα, η εικόνα ήταν λίγο διαφορετική. Δεν υπήρξε γενική στρατιωτική αναμέτρηση με το καθεστώς. Αντιθέτως, το αδύναμο καθεστώς εγκατέλειψε τα επίμαχα εδάφη και στη συνέχεια, κατά την ανάπτυξή της η συνομοσπονδιακή δημοκρατία, πολέμησε και πολεμάει ενάντια σ’ όποιον της επιτίθεται. Η κατευθυντήρια ιδέα της διακριτής συνύπαρξης δημοκρατίας και κράτους, είτε ειρηνικά, είτε σε πόλεμο, συναντιέται με τη θεωρία των μετα-αριστερών (πχ Χόλογουέϊ) που πιστεύουν ότι η κοινωνική απαξίωση του κράτους θα φέρει τη σταδιακή αποδόμησή του. Με μια κρίσιμη διαφορά: Το Κουρδικό επαναστατικό κίνημα γνωρίζει πάνω στις σάρκες του ότι όσο υπάρχει το κράτος, δεν παύει ποτέ να επιτίθεται με όλα τα μέσα ενάντια στην κοινωνική αυτοδιεύθυνση κι άρα, η οργανωμένη αυτοάμυνα αποτελεί θεμέλια πράξη της απελευθέρωσης. Συνοπτικά, το σχήμα «δημοκρατία + κράτος», εκφράζει την ιστορική μετατόπιση της στρατηγικής, από την επίθεση στο κράτος, στην αφοσίωση στην οικοδόμηση της κοινωνικής δημοκρατίας. Μέσα σ’ αυτό τον αγώνα, η εξέλιξη της σχέσης με το κράτος είναι ρευστή.

Η KCK απευθύνεται σ’ όλους τους λαούς, προτάσοντας τη μέθοδο του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού ως τον κατάλληλο κοινό δρόμο για την απελευθέρωση από το κοινό πρόβλημα, την Καπιταλιστική Συγχρονία. Ειδικότερα όμως, απευθύνει το ίδιο πρόταγμα ως στρατηγική πάλης για τα οργανωμένα κινήματα. Ο συνομοσπονδισμός, δεν είναι μόνο ο γενικός σκοπός, η διεργασία της κοινωνικής απελευθέρωσης, αλλά κι η μέθοδος της πολιτικής πάλης. «Εκτός από τον Δημοκρατικό Συνομοσπονδισμό, δεν υπάρχει άλλο σύστημα που να μπορεί ν’ ανταποκριθεί στις διεκδικήσεις των λαών, στις δημοκρατικές κι απελευθερωτικές δυνάμεις και στους σοσιαλιστές». Οι δυνάμεις της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, μια απεύθυνση που επαναλαμβάνεται μέχρι το τέλος της προυσίασης, προσωποποιώντας το τρίπτυχο Δημοκρατία, Ελευθερία, Σοσιαλισμός/Ισότητα, είναι ότι πιο πλατύ θα μπορούσε να προσδιοριστεί ως μέτωπο. Μπορεί να συμπεριλάβει, αναρχικούς της Ολικής Απελευθέρωσης και σταλινικούς, αντάρτικες πρωτοβουλίες, επιστήμονες και καλλιτέχνες, οριζόντιες κοινότητες αγώνα και θεσμικούς αριστερούς. Και πράγματι, στον αγώνα της Β.Συρίας, στο διεθνές κίνημα αλληλεγγύης με το Κουρδικό κίνημα και στο αντάρτικο Βουνό επίσης, θα βρεις όλους αυτούς. Η βασική ιδέα του Δημοκρατικού Έθνους, για την παγκόσμια κοινωνική απλευθέρωση, εφαρμόζεται και στο πολιτικό μέτωπο: «… να αυτοοργανωθούν και να παλέψουν μαζί μέσα στις χώρες τους, ως ενωμένο δημοκρατικό μέτωπο» και «… την ίδια στιγμή να χτίσουμε μια διεθνή συμμαχία όλων εκείνων που αγωνίζονται για σοσιαλισμό, δημοκρατία κι ελευθερία. Το χτίσιμο ενός τόσο πλατιού δημοκρατικού μετώπου, σε μια πλανητική κλίμακα, είναι απαραίτητο αν θέλουμε να είμαστε ικανοί ν’ αγωνιστούμε εναντίον της Καπιταλιστικής Συγχρονίας. Αυτό αναμένεται να κάνουμε, υπολογίζοντας την τρέχουσα κατάσταση στην οποία η ανθρωπότητα βρίσκει τον εαυτό της». Κι εξηγεί αμέσως, την εσωτερική δυναμική της μετωπικής κι ασύνορης συνοργάνωσης, πώς δηλαδή, η ελευθερία όλων γίνεται όρος της ελευθερίας έκαστου. «Αν όλες οι δυνάμεις της ελευθερίας και της δημοκρατίας κι όλοι οι σοσιαλιστές, αν όλα τα γυναικεία κινήματα και τα νεολαιΐστικα, χτίσουν μια τόσο πλατιά συμμαχία, θα μπορέσουν να μοιραστούν την εμπειρία τους αναμεταξύ τους. Θα είναι ικανά να αλληλοϋποστηριχτούν. Άρα, μαζί θα γίνουν μια τεράστια δύναμη. Κι αυτό θα τους επιτρέψει ν’ αγωνιστούν εναντίον της Καπιταλιστικής Συγχρονίας, ν’ αυτοπροστατευτούν, ν’ αυξήσουν την πάλη τους και να καταφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Δεν μπορείς να παλέψεις επιτυχώς εναντίον του συστήματος της Καπιταλιστικής Συγχρονίας, εναντίον του κράτους και της εξουσίας, διεξάγοντας μόνο απομονωμένους αγώνες σε μια μόνο χώρα. Δεν οδηγούμαστε έτσι στα επιθυμητά αποτελέσματα. Χρειαζόμαστε να παλέψουμε σε κάθε μια χώρα και ταυτόχρονα, να οδηγήσουμε έναν ενωμένο πλανητικό αγώνα».

Η διεθνής συνομοσπονδιοποίηση προτάσεται ως θεμέλια πράξη. Η χιμαιρική ιδέα ενός μελλοντικού άλματος των απομονωμένων αγώνων, σε μια άλλη βαθμίδα, δεν ανταποκρίνεται στις επαναστατικές προσδοκίες του Κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος. Όλοι μαζί εδώ και τώρα, οργανωμένα. «Είναι απαραίτητο να γίνει αυτός ο σκοπός μας: το χτίσιμο ενός Παγκόσμιου Δημοκρατικού Συνεδρίου. Τότε, αυτό το συνέδριο θα προσφέρει τις βάσεις για την πάλη για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Αποτελεί πρότασή μας, να οδηγηθεί η πάλη πάνω στη βάση του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού. Προτείνουμε, όλοι να οδηγήσουν αυτή την πάλη στη βάση του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού. Προτείνουμε, όλοι να οδηγήσουν αυτή την πάλη στη βάση του δημοκρατικού σοσιαλισμού». Το Παγκόσμιο Δημοκρατικό Συνέδριο των κινημάτων, για τον φεντεραλισμό και τον σοσιαλισμό. Σα να έχουμε μπροστά μας τα γραπτά και τις αγορεύσεις του Μπακούνιν, που ενέπνευσαν την Πρώτη Διεθνή.

Μόλις πριν ο Τσεμίλ Μπαγίκ προτάξει το Παγκόσμιο Δημοκρατικό Συνέδριο, έχει αποστασιοποιθεί από τη σοσιαλδημοκρατική παράδοση της κομματικής ηγεμονίας: «Αν θέλεις να χτίσεις σοσιαλισμό, δεν επαρκεί να παλεύεις μόνο στη βάση των συμμαχιών με τις σοσιαλιστικές δυνάμεις. Από μόνο του, δεν οδηγεί στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Επιπροσθέτως, έχεις ανάγκη να χτίσεις μια συμμαχία όλων εκείνων όποιων νιώθουν άβολα με το κρατιστικό κι εξουσιαστικό σύστημα και που αντ’αυτού θέλουν ελευθερία και δημοκρατία. Έχεις ανάγκη να στηρίξεις τον αγώνα σου σε μια δημοκρατική κουλτούρα. Σ’ αυτή τη βάση θα είναι εφικτό να προωθηθεί και να χτιστεί ο σοσιαλισμός. Δίχως την εγκαθίδρυση μιας γερής δημοκρατικής κουλτούρας και χωρίς ν’ αλλάξουμε τη νοοτροπία μας, την προσωπικότητά μας και την κοινωνία, πάνω σ’ αυτή τη βάση, είναι αδύνατο να χτιστεί σοσιαλισμός». Ο σοσιαλισμός παραμένει ο σκοπός. Όμως, δεν γίνεται χωρίς ελευθερία, δεν γίνεται χωρίς την κοινή οργάνωσή της, τη δημοκρατία, σύμφωνα με την ορολογία του Κουρδικού κινήματος.

Το άνοιγμα που εκφράζει η άρνηση του πολιτικού ολοκληρωτισμού, αφορά στις σχέσεις των πολιτικών οργανώσεων, όμως ακόμα κι αυτές υπάγονται στη δημοκρατία της κοινωνικής βάσης, που αποτελεί τον κύριο φορέα αυτού του ανοίγμτος. Για παράδειγμα, στις συνελεύσεις βάσης της Β.Συρίας, μια από τις επιτροπές (θεσπισμένες ομάδες εργασίας) που έχει κάθε κοινότητα, είναι αυτή των κομμάτων/πολιτικών οργανώσεων. Είναι ένα φόρουμ τοπικού διαλόγου των πολιτικών οργανώσεων, μέσα στις κοινότητες, που τις καθιστά υπόλογες στον διάλογο της βάσης, χωρίς ν’ αποκτούν καμία αποφασιστική δικαιοδοσία.

Οδηγώντας τον αντισεχταρισμό στα ακρότατά του, η KCK δεν κάνει διάκριση ανάμεσα στη δική της ύπαρξη κι υπόσταση αφενός και στην ασύνορη μετωπική πάλη αφετέρου. «Η KCK αυτοπροσδιορίζεται πάνω στη στρατηγική του χτισίματος σχέσεων και συμμαχιών με τους καταπιεσμένους λαούς, τους λαούς γενικά και την καταπιεσμένη τάξη. Αυτή είναι η προσέγγιση κι η οπτική της KCK, αναφορικά στις δοκιμασίες που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα». Είμαστε όπου φτάσαμε μαζί. Τι άβυσσος χωρίζει τις λέσχες του αντιεξουσιαστικού και του μαρξιστικού χώρου, από αυτό το ριζοσπαστικό πρόταγμα! Ακριβώς έτσι, η αντίστιξη μεταξύ κοινωνικής αυτοδιεύθυνης και κρατισμού, καθαρίζει επιπλέον και το τοπίο του καιροσκοπισμού: «Η KCK δεν αντιλαμβάνεται τα κράτη ως στρατηγικούς συνεργάτες της. Η KCK θεμελιώνει τις συμμαχίες της, συνάπτοντας σχέσεις με τους λαούς, τις γυναίκες, τη νεολαία, τους καταπιεσμένους λαούς κι εκείνους που παλεύουν για σοσιαλισμό, δημοκρατία, δικαιοσύνη κι ελευθερία».

Καταληκτικά, ο Δημοκρατικός Συνομοσπονδισμός αναδεικνύεται ως τοπολογία μέγιστης οργανικής πολυμορφίας. «Ευχόμαστε σε όλους, να οδηγήσουν αυτή την πάλη σύμφωνα με τις δικές τους ικανότητες, γνώσεις, ιδεολογίες και περιστάσεις». Κάνοντας μια νίξη στον κύκλο ζωής της Σοβιετικής Ένωσης, ξεκαθαρίζεται επιπλεόν και το ζήτημα της κεντρικής οργάνωσης. «Είναι απολύτως εκτός των προθέσεών μας, να θεωρήσουμε τον εαυτό μας σαν το κέντρο των πάντων. Και δεν θέλουμε ούτε να το κάνουν άλλοι. Αντιθέτως, η ελευθερία κι η δημοκρατία αποτελούν τις αξιωματικές αρχές με τις οποίες εγκαθιστούμε σχέσεις με άλλους. Εγκαθιστούμε σχέσεις βασιζόμενες στην ισότητα. Δεν έχουμε μια προσέγγιση που κάνει διάκριση μεταξύ δευτερευουσών και κύριων δυνάμεων. Για μας, όλοι είναι ίσοι. Για μας, όλοι έχουν το δικαίωμα να παλέψουν ανάλογα με τις περιστάσεις, την ιδεολογία τους, την οργάνωσή τους και τον τρόπο κατανοησής τους. Ποτέ δεν θα επιβάλαμε τον εαυτό μας στον οποιονδήποτε. Ποτέ δεν θα αποδεχόμασταν την επιβολή της βούλησης μιας δύναμης, πάνω σε άλλους. Η επιβολή του ενός πάνω στον άλλον, ποτέ δεν μπορεί να είναι μέρος ελεύθερων, δημοκρατικών και σοσιαλιστικών σχέσεων. Αυτές οι σχέσεις μπορούν να βασιστούν μόνο στην ισότητα. Αυτό είναι το θεμέλιό μας. Κι ευχόμαστε ν’ αναπτυχθεί και να καρποφορήσει στο μέλλον, αυτό το είδος κουλτούρας. Αυτό είναι το σωστό που πρέπει να κάνουμε. Άπαντες όποιοι αγωνίζονται ενάντια στο σύστημα της Καπιταλιστικής Συγχρονίας, μπορούν να πράξουν έτσι, βασιζόμενοι στη δική τους ιδεολογία, οργάνωση και μορφή πάλης. Μπορούν ν’ αυτοκαθοριστούν πάνω σε ότι πιστεύουν και να οδηγήσουν την πάλη τους αναλόγως. Άπαντες έχουν ανάγκη να είναι ικανοί να οργανωθούν και να εκφραστούν ελεύθερα. Βασιζόμενοι σ’ αυτό το είδος σχέσων κουλτούρας, που χαρακτηρίζεται από την ισότητα, μπορούν ν’ αναπτυχθούν. Αυτό υπηρετεί του λαούς όλου του κόσμου και την ανθρωπότητα ως ολότητα. Υπηρετεί την πάλη για ελευθερία, δημοκρατία και σοσιαλισμό. Δεν εκτιμούμε οποιουδήποτε άλλου είδους σχέσεις ως κατάλληλες. Καταλαβαίνουμε τις σχέσεις που δεν βασίζονται στην ισότητα, ως ζημιογόνες για τη δημοκρατία, την ελευθερία και τον σοσιαλισμό». Έτσι, χτυπάει η πένθιμη καμπάνα που σημαίνει το ιστορικό τέλος της κομματικής ηγεμονίας, μέσα από την αδιαμφισβήτητη δυναμική του σαραντάχρονου αντάρτικου που αλλάζει τον πολιτικο-κοινωνικό χάρτη του ηφαιστείου Μ.Ανατολή.

Ας προσέξουμε δυο σημεία από το κλείσιμο της ομιλίας του συντρόφου. Πριν εστιάσει στο ιστορικό αδιέξοδο του συγκεντρωτισμού, στη θέση της ισότητας έβαλε τον σοσιαλισμό, στο παραδοσιακό επαναστατικό τρίπτυχο. Σοσιαλισμός, ελευθερία, δημοκρατία. Εύλογη η σύνδεση, αφού αναφέρθηκε στην πραγματική ιστορία του εργατικού κινήματος. Αμέσως μετά, επανέρχεται στην τριάδα, Ελευθερία, Δημοκρατία, Ισότητα. Οι δυο πρώτες, χαρακτηρίζονται ως αξιωματικές αρχές (ή όπως συνηθίζεται να λέγεται στον αντιεξουσιαστικό χώρο, επειδή η λέξη αρχές κάνει τζιζ, «αξιακά»). Ας μην σταθούμε στο γεγονός ότι κατά την πορεία της ομιλίας, η δημοκρατία τεκμηρειώθηκε πάνω σε πραγματικά δεδομένα και δεν αποτελεί αυθαίρετο δόγμα. Προφανώς, ο εκπρόσωπος της KCK, θέλησε να τονίσει ότι οι δυο άξονες είναι αδιαπραγμάτευτοι: δεν επιτρέπονται καιροσκοπικές εξαιρέσεις στην ελευθερία και την προτασόμενη δημοκρατική μεθοδολογία. Η τρίτη έννοια, η ισότητα, υπερτονίζεται, ως το βασικό πολιτικό χαρακτηριστικό του συνομοσπονδισμού. Όχι η ελευθερία, παρότι είναι αδιαπραγμάτευτη, αλλά η ισότητα. Είναι ο όρος που γειώνει την πολιτική ελευθερία. Μπορούμε να πούμε, αναστοχαζόμενοι όλο τον ειρμό της παρουσίασης της στρατηγικής της KCK, ότι το πρόταγμα του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού κι ο αγώνας για ισότητα, αποτελούν επαμφοτερίζουσες έννοιες. Όπως αντέταξαν οι αναρχικοί στους μαρξιστές πριν ενάμιση αιώνα, ο σοσιαλισμός δεν θα είναι το αποτέλεσμα της εξέλιξης της νεκρής εργασίας, αλλά το δημιούργημα της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης μέσα στην ταξική πάλη.

Τέλος, η κάθετη άρνηση κάθε πολιτικής επιβολής, είναι το μοναδικό σημείο στο οποίο ο Κούρδος σύντροφος χρησιμοποιεί έναν τόνο επιβλητικό. «Αυτό είναι το σωστό που πρέπει να κάνουμε». Αν υπάρχει ένας χρήσιμος ολοκληρωτισμός, αυτός είναι η δημιουργία της απεριόριστης συμπεριληπτικότητας κι οριζοντιότητας. Δεν είναι ένας αγώνας «κατάκτησης των μαζών», αλλά ένας αγώνας εξέλιξης προς τη μέγιστη δεκτικότητα. «Χρειάζεται να υπάρξει μια ολοκληρωτικά δημοκρατική βάση. Σ’ αυτό βασιζόμενοι, είναι εφικτό να εγκαθίστανται ελεύθερες σχέσεις. Έτσι, μπορούν άπαντες να οργανώνονται και να εκφράζονται ελεύθερα και να συνεχίζουν την πάλη τους. Αυτό στηρίζει τον καθέναν, μας κάνει όλους δυνατότερους κι έτσι, εγγυάται την επιτυχία όλων».

Sol

Ομιλία Τσεμίλ Μπαγίκ, «Η στρατηγική της Ένωσης Κουρδικών Κοινοτήτων»:

Το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Ο σκοπός αυτής της οργάνωσης ήταν να δραστηριοποιηθεί ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και τελικά να τη διαλύσει. Σκοπός του ήταν να διασπείρει σε όλο τον κόσμο το σύστημα της Καπιταλιστικής Συγχρονίας και να δυναμώσει την ηγεμονία του. Αυτός ήταν ο κύριος σκοπός του ΝΑΤΟ. Ήταν μια απολύτως ιδεολογική οργάνωση. Θεμελίωσε την ύπαρξή του στην προβολή της Καπιταλιστικής Συγχρονίας, ως μέτρο εναντίον του σοσιαλισμού. Την ίδια στιγμή, το ΝΑΤΟ βάσισε την ύπαρξή του στην προστασία των συμφερόντων των πιο ισχυρών κρατών. Ο αποκλειστικός σημαντικός λόγος για την ίδρυσή του, ήταν ο αγώνας ενάντια στον σοσιαλισμό, ενάντια στους καταπιεσμένους λαούς και τις δυνάμεις της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

Στον καιρό της Σοβιετικής Ένωσης, στάθηκε εναντίον της, για ν’ αποτρέψει την επιρροή της και την πρόοδό της. Εκείνο τον καιρό, το ΝΑΤΟ ήταν δραστήριο σε πολλές διαφορετικές χώρες, ενάντια στις ντόπιες αντιπολιτευόμενες δυνάμεις που στέκονταν απέναντι στην κρατική καταπίεση, τη δικτατορία και τον φασισμό, διεξάγοντας αγώνες για ελευθερία και δημοκρατία. Σκοπός ήταν να αποτραπεί η επιτυχία αυτών των αντιπολιτευόμενων δυνάμεων, να καμφθεί η πρόοδός τους στις αντίστοιχες χώρες και να τους απαγορευτεί η πρόσβαση στην εξουσία. Το ΝΑΤΟ ήθελε να αποτρέψει αυτές τις μορφές εξέλιξης. Προκειμένου να καταφέρει τον σκοπό της αυτή η οργάνωση, οργάνωσε πολλά στρατιωτικά πραξικοπήματα και δολοφονίες. Σκότωσε αντιπολιτευόμενους ηγέτες. Στοχοποίησε όλους εκείνους που εκπροσωπούσαν τις δυνάμεις της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού. Διέλυσε αυτά τα κινήματα, στοχοποιώντας και δολοφονώντας τις ηγετικές προσωπικότητες. Το ΝΑΤΟ χρησιμοποίησε καταπίεση, φυλακίσεις, δολοφονίες, σ’ ένα σύνολο διαφορετικών χωρών, ώστε τα δημοκρατικά, σοσιαλιστικά κι απελευθερωτικά κινήματα, να μην μπορούν ν’ αναπτυχθούν, να δυναμώσουν και να κερδίσουν ισχύ. Γι’ αυτό, το ΝΑΤΟ ήθελε να εμποδίσει την αύξηση της ζώνης επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης. Προκειμένου να πετύχει αυτό τον σκοπό, το ΝΑΤΟ χρησιμοποίησε όλες τις βρώμικες μεθόδους.

Στην Ιταλία πχ, συγκρότησαν μια οργάνωση με τ’ όνομα Γκλάντιο, για να εμποδίσουν το αριστερό κίνημα να πάρει ισχύ. Στην Ιταλία και σε άλλες χώρες, τα σοσιαλιστικά κινήματα είχαν αναπτύξη τη δύναμή τους και αναζητούσαν τρόπους για να πάρουν ισχύ. Σκοπός της Γκλάντιο ήταν να ματαιώσει τέτοιες εξελίξεις. Και κατάφεραν να εμποδίσουν ακριβώς αυτό, στην Ιταλία. Το ΝΑΤΟ συγκρότησε τη Γκλάντιο, όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά επίσης σε άλλα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ, ακόμα και σε χώρες που δεν ήταν μέρη του ΝΑΤΟ. Ο σημαντικότερος λόγος ύπαρξης της Γκλάντιο, ως οργάνωσης, ήταν η διάπραξη δολοφονιών. Δολοφονώντας ανθρώπους, έσπερνε τον φόβο, επέβαλλε πίεση κι έτσι έκαμπτε την πρόοδο των κινημάτων που προωθούσαν τον σοσιαλισμό, τη δημοκρατία και την ελευθερία. Γι’ αυτό, από τις απαρχές του, το κίνημά μας πήρε ξεκάθαρη στάση ενάντια στην πολιτική του ΝΑΤΟ. Επειδή η πολιτική του ΝΑΤΟ ήταν εντελώς εχθρική προς τα σοσιαλιστικά, απελευθερωτικά και δημοκρατικά κινήματα. Το ΝΑΤΟ έσπερνε τον τρόμο σε όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό, λάβαμε θέση εναντίον της πολιτικής του ΝΑΤΟ ως σύνολο.

Δεν ασκήσαμε κριτική και δεν πήραμε θέση μόνο εναντίον της πολιτικής του ΝΑΤΟ ανά τον κόσμο, ως επικίνδυνης, αλλά επίσης για τη σχέση της με τους Κούρδους και το Κουρδιστάν. Κι εξακολουθούμε να ασκούμε κριτική. Το ΝΑΤΟ στέκεται στο πλευρό του τούρκικου κράτους εναντίον του κινήματός μας. Προσέφερε πλήρη στήριξη στο τούρκικο κράτος προκειμένου να εμποδίσει την ενδυνάμωση του κίνηματός μας και την επιτυχία στους σκοπούς μας. Το τούρκικο κράτος μας επιτίθεται και διαξάγει πόλεμο εναντίον μας, έχει διαπράξει πολλούς φόνους και πολλές σφαγές. Η υποστήριξη από το ΝΑΤΟ ήταν αποφασιστικής σημασίας για τη διάπραξη όλων αυτών. Δεν ήταν μόνο η ισχύς κι οι πόροι της Τουρκίας που τα έκαναν όλα αυτά εφικτά, αλλά του ΝΑΤΟ. Από την αρχή η Τουρκία πάλεψε εναντίον του κινήματός μας και του λαού μας, με τη βοήθεια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Κι εξακολουθεί να κάνει το ίδιο σήμερα. Γι’ αυτό ασκούμε κριτική στην πολιτική του ΝΑΤΟ και θα συνεχίσουμε. Διότι δεν έχουν εγκαταλείψει ακόμα την πολιτική τους.

Είναι γνωστό ότι μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έγινε ένας αγώνας για το χτίσιμο μιας νέας Τουρκίας. Εκείνοι που έχτισαν την Τούρκικη Δημοκρατία, διαμόρφωσαν μια συμμαχία με τη Βρετανία κι έκαναν ορισμένες συμφωνίες μαζί της. Ως αποτέλεσμα αυτών των συμφωνιών, η Τουρκία ενσωμάτωσε τη Μουσούλη και το Κιρκούκ στο σύστημα της Καπιταλιστικής Συγχρονίας. Εκείνη την εποχή, η Βρετανία εκπροσωπούσε αυτό το σύστημα. Έτσι, αυτές οι περιοχές παραδόθηκαν σ’ αυτούς. Τι κέρδισε η Τουρκία ως αντάλλαγμα; Η συμφωνία ήταν ότι παραδίδοντας η Τουρκία τη Μοσούλη και το Κιρκούκ, δεν θα εμποδιζόταν να συνεχίσει τη γενοκτονική πολιτική της εναντίον των Κούρδων. Μετά την παράδοση της Μοσούλης και του Κιρκούκ στη Βρετανία, η Τουρκία διέπραξε γενοκτονίες εναντίον πολλών λαών στην Τουρκία. Τελικά, χρησιμοποίησαν όλη την ισχύ τους για να διεξάγουν επιθέσεις εναντίον των Κούρδων και να τους εξοντώσουν.

Μετά τη συμφωνία πάνω στη Μοσούλη και το Κιρκούκ, η ύπαρξη της Τούρκικης Δημοκρατίας αναγνωρίστηκε με τη συνθήκη της Λωζάνης. Μετά τη Λωζάνη και την αναγνώριση της Δημοκρατίας, η Τουρκία έλαβε ακόμα μεγαλύτερη υποστήριξη για τη γενοκτονική πολιτική της, που ήδη εφάρμοζε εναντίον των Κούρδων. Η Τουρκία επωφελήθηκε απ’ αυτή την υποστήριξη και τη χρησιμοποίησε για να κάνει βίαιους εκτοπισμούς, ν’ αφομοιώσει και να σφαγιάσει Κούρδους, να διεξάγει μια γενοκτονία εναντίον τους. Αντιλαμβάνονταν την ύπαρξη λαών όπως οι Αρμένιοι, οι Έλληνες, οι Εβραίοι, οι Εζίντις, οι Ασσύριοι, ως εμπόδιο για το έθνος-κράτος της Τουρκίας. Αυτοί οι λαοί, σχεδόν εξοντώθηκαν ολοκληρωτικά στην περιοχή. Οι πολυάριθμες σφαγές που έγιναν εναντίον τους, τους άφησαν αδύναμους. Αφότου όλοι αυτοί οι λαοί εξολοθρεύτηκαν κατά κάποιον τρόπο, στράφηκαν προς τους Κούρδους, το μόνο έθνος που είχε μείνει. Κι αυτοί θεωρούνταν ένα τεράστιο εμπόδιο στο τούρκικο έθνος-κράτος. Έτσι, με τη βοήθεια της Καπιταλιστικής Συγχρονίας, το κράτος της Τουρκίας ακολούθησε μια απεριόριστη πολιτική γενοκτονίας εναντίον των Κούρδων. Μεταξύ των πολλών λόγων για τους οποίους η Τουρκία εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ, ο πρωταρχικός ήταν να λάβει την υποστήριξη του ΝΑΤΟ για τη συνέχιση της γενοκτονικής πολιτικής εναντίον των Κούρδων. Το σχέδιο της Τουρκίας ήταν να γίνει εφικτό με αυτό τον τρόπο να πετύχει τους στόχους της και να χτίσει το τούρκικο έθνος-κράτος. Γι’ αυτό εντάχθηκε η Τουρκία στο ΝΑΤΟ.

Η τουρκία χρησιμοποίησε τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ, όχι μόνο για τα στενά συμφέροντά της, αλλά και για ν’ αναπτύξει τις σχέσεις της με την ΕΕ. Η Τουρκία διαφήμισε την υποστήριξη της ΕΕ στη γενοκτονία των Κούρδων. Ήθελε να χρησιμοποιήσει εξίσου την υποστήριξη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ για να ολοκληρώσει τη γενοκτονία των Κούρδων κι έτσι να πετύχει τους στόχους του. Αυτό ήταν το σημαντικότερο κίνητρο για τη συμμετοχή της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και την ανάπτυξη σχέσεων με την ΕΕ. Η ΕΕ και το ΝΑΤΟ πάντα κάλυπταν αυτή την πολιτική και την έχουν υποστηρίξει μ’ όλους τους δυνατούς τρόπους. Δεν έχουν κάνει ποτέ τίποτα κατά της γενοκτονικής πολιτικής της Τουρκίας και των σφαγών εναντίων διαφορετικών λαών -κι ειδικά του Κουρδικού- και των δημοκρατικών δυνάμεων. Το ΝΑΤΟ κι η ΕΕ ερευνούσαν πάντα τις εναλλακτικές και στήριζαν ακόμα κι ευθέως την πολιτική της Τουρκίας. Έχουν πράξει κατ’ αυτό τον τρόπο, επειδή πάντα βασίζονταν στα στενά συμφέροντά τους, τα οποία είναι σφιχτά συνδεδεμένα με την Τουρκία. Αφού η Τουρκία ήταν μέλος του ΝΑΤΟ, δεν έκαναν τίποτα εναντίον της γενοκτονικής πολιτικής της. Η Τουρκία επωφελήθηκε άμεσα απ’ αυτό κι έτσι μπόρεσε να εφαρμόσει πλήρως την πολιτική της εναντίον των Κούρδων. Γι’ αυτό η Τουρκία σήμερα συνεχίζει την ίδια πολιτική και το ΝΑΤΟ κι η ΕΕ, παραμένουν σιωπηλοί. Έχουν συναρμόσει άμεσα τα συμφέροντά τους με την Τουρκία και προσφέρουν εκτεταμένη στήριξη σ’ αυτή τη χώρα.

Όταν ξεκινήσαμε τον αγώνα μας για την απελευθέρωση του Κουρδικού λαού και του Κουρδιστάν, δεν αντιμετωπίσαμε επιθέσεις μόνο από το τούρκικο κράτος. Εκτός από την Τουρκία, επίσης το ΝΑΤΟ κι η ΕΕ στάθηκαν εναντίον μας. Γι’ αυτό ο αγώνας μας υπήρξε τόσο έντονος και γι’ αυτό έχουμε πληρώσει τόσο μεγάλο κόστος κατά τη διάρκειά του. Ο κύριος λόγος γι’ αυτό είναι ότι το ΝΑΤΟ κι η ΕΕ πάντα στέκονταν στο πλευρό της Τουρκίας. Δεν προστάτευσαν μόνο τα σύνορα της Τουρκίας, αλλά κι έκαναν ότι μπορούσαν για ν’ αποτρέψουν τις πολιτικές αλλαγές μέσα στην Τουρκία. Ήθελαν πάντα να μπλοκάρουν την ανάπτυξη ενός δημοκρατικού κινήματος στην Τουρκία. Αντιλαμβάνονταν την ύπαρξη ενός δημοκρατικού κινήματος, ως ενάντιου στα δικά τους συμφέροντα. Από τη σκοπιά τους, οι δημοκρατικές δυνάμεις στην Τουρκία θα εργάζονταν εναντίον τους. Έτσι, δεν ήθελαν καμία αλλαγή στο πολιτικό τοπίο της Τουρκίας, αναφορικά στον εκδημοκρατισμό. Προσέφεραν κάθε αναγκαία στήριξη στην Τουρκία, προκειμένου να την καταστήσουν ικανή να μπλοκάρει την ανάπτυξη ενός δημοκρατικού κινήματος. Πάλεψαν τόσο εναντίον του Κουρδικού κινήματος, όσο κι εναντίον του δημοκρατικού. Η Τουρκία επωφελήθηκε απ’ αυτή την πολιτική κι έσφιξε τα λουριά γύρω από το Κουρδικό Απελευθερωτικό Κίνημα και τις δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας. Τους επιτέθηκε ακατάπαυστα.

Είναι πασίγνωστο ότι έγινε στρατιωτικό πραξικόπημα στην Τουρκία το 1980. Ο σκοπός του ήταν η συντριβή του Κουρδικού Απελευθερωτικού Κινήματος και των δημοκρατικών δυνάμεων, έτσι ώστε να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν την Τουρκία σύμφωνα με τα συμφέροντά τους στη Μ.Ανατολή. Γι’ αυτό οργανώθηκε το στρατιωτικό πραξικόπημα. Μετά το πραξικόπημα, η Αμερική [ο Paul Henze] δήλωσε ότι, «τα παιδιά μας το έκαναν», αναφερόμενος στο στρατιωτικό πραξικόπημα στην Τουρκία. Μ’ αυτή την επίσημη δήλωση, έδειξαν ότι η Αμερική και το ΝΑΤΟ ήταν οι καθοδηγητικές δυνάμεις πίσω από το στρατιωτικό πραξικόπημα που πραγματοποιήθηκε από τον Κενάν Εβρέν. Ήθελαν η Τουρκία να παίξει έναν συγκεκριμένο ρόλο στη Μ.Ανατολή. Γι’ αυτό τον λόγο, το στρατιωτικό πραξικόπημα στόχευσε κυρίως εναντίον του Κουρδικού κινήματος. Επειδή αναγνώριζαν το Κουρδικό Απελευθερωτικό Κίνημα ως κύριο εμπόδιο γι’ αυτούς. Επίσης, αντιλαμβάνονταν τις δημοκρατικές δυνάμεις της Τουρκίας, ως εμπόδιο. Ο σκοπός τους ήταν να τα συντρίψουν και τα δυο κι έτσι να κάνουν την Τουρκία να δράσει σύμφωνα με τα συμφέροντα της Καπιταλιστικής Συγχρονίας στη Μ.Ανατολή. Αυτός ήταν ο κύριος σκοπός του στρατιωτικού πραξικοπήματος.

Έκτοτε, εξακολούθησαν την ίδια πολιτική. Προκειμένου ν’ απομονώσουν το Κουρδικό Απελευθερωτικό Κίνημα κι έτσι να του επιφέρουν ισχυρά πλήγματα, δολοφόνησαν τον Ούλοφ Πάλμε [τον Σουηδό πρωθυπουργό]. Το ΝΑΤΟ τον δολοφόνησε κι ύστερα έριξε την ευθύνη στο ΡΚΚ, για να περιορίσει την αυξανόμενη επιρροή του. Χρησιμοποίησαν τη δολοφονία του Ούλοφ Πάλμε για να βάλουν το ΡΚΚ στη λίστα της «τρομοκρατίας» και ν’ αναπτύξουν μια ανάλογη πολιτική. Ακολούθησαν αυτή την πολιτική μέχρι σήμερα. Επιπλέον, στοχοποίησαν τον Πάπα, στην Ιταλία, για να νομιμοποιήσουν το στρατιωτικό καθετώς του Κενάν Εβρέν στην Τουρκία. Μ’ αυτή την απόπειρα δολοφονίας, ήθελαν να νομιμοποιήσουν το σύστημα που είχαν χτίσει στην Τουρκία και ν’ αποτρέψουν τον οποιονδήποτε από μια τοποθέτηση εναντίον του. Ήθελαν να πετύχουν την υποστήριξη όλων προς το σύστημά τους στην Τουρκία. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος της επίθεσης στον Πάπα.

Ως οργάνωση, το ΝΑΤΟ αναπτύχθηκε για να στοχεύει τους λαούς, το σοσιαλιστικό κίνημα και το κίνημα για τη δημοκρατία και την ελευθερία. Διαμορφώθηκε αναλόγως. Το ΝΑΤΟ δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, το ΝΑΤΟ προχώρησε σε ορισμένες εσωτερικές αλλαγές. Εκείνη την εποχή, θα μπορούσε να είχε αλλάξει την πολιτική του για την Τουρκία και την πολιτική του αναφορικά στο Κουρδικό Απελευθερωτικό Κίνημα και τις δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας. Το ΝΑΤΟ εισήγαγε αλλαγές στην πολιτική του έναντι πολλών χωρών του κόσμου. Αποστράτευσε επίσης τη Γκλάντιο, την οργάνωση που είχε φτιάξει για να πραγματοποιεί δολοφονίες. Πάραυτα, το ΝΑΤΟ δεν αποστράτευσε ποτέ τη Γκλάντιο μέσα στην Τουρκία, ούτε άλλαξε την πολιτική του για την Τουρκία. Ανταυτού, το ΝΑΤΟ συνέχισε την πολιτική που είχε από τις απαρχές του. Γιατί δεν έκαναν αλλαγές; Λόγω των βρώμικων σχέσεων που είχαν αναπτύξει με την Τουρκία. Η Τουρκία απωφελήθηκε απ’ αυτή την κατάσταση κι αύξησε τις επιθέσεις της εναντίον του Κουρδικού κινήματος και του κινήματος για δημοκρατία κι ελευθερία. Πρακτικά, το ΝΑΤΟ μπορούσε να αλλάξει πολιτική, αλλά τα συμφέροντά του δεν του το επέτρεπαν. Διότι είχε εγκαταστήσει πολύ βρώμικες σχέσεις με την Τουρκία. Το ΝΑΤΟ ακολούθησε βρώμικη πολιτική μαζί με την Τουρκία, εξίσου μέσα κι έξω από τη χώρα. Αν είχαν αλλάξει πολιτική κι είχαν πάψει να στηρίζουν την Τουρκία, η Τουρκία θα είχε αποκαλύψει όλες τις βρώμικες σχέσεις κι ενέργειές τους. Το ΝΑΤΟ, το φοβόταν αυτό. Αυτός ο φόβος και τα δικά τους συμφέροντα, δεν επέτρεψαν στο ΝΑΤΟ ν’ αλλάξει πολιτική εναντίον των Κούρδων, στην Τουρκία.

Είναι πασίγνωστο ότι το ΝΑΤΟ έχει επέμβει σε πολλές χώρες, στη βάση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Αλλά το ΝΑΤΟ, στην πραγματικότητα, δεν υπερασπίζεται τ’ ανθρώπινα δικαιώματα και την ανθρωπότητα. Δεν επεμβαίνουν υπηρετώντας τη δημοκρατία. Τα χρησιμοποιούν σαν δικαιολογία, ώστε να ικανοποιήσουν τα δικά τους συμφέροντα. Μιλώντας γι’ ανθρώπινα δικαιώματα και δημοκρατία, απλά, θέλουν να εξαπατήσουν τους πάντες. Έτσι, χρησιμοποιούν αυτό το πρόσχημα, προκειμένου να διεξάγουν τις δικές τους επεμβάσεις, που αποσκοπούν στη διασφάλιση των συμφερόντων τους. Θέλουν ν’ αυξάνουν διαρκώς την ικανότητά τους να φροντίζουν τα συμφέροντά τους στις χώρες στις οποίες επεμβαίνουν. Η Τουρκία πραγματοποιεί όλων των ειδών τις επιθέσεις εναντίον των Κούρδων και των δημοκρατικών δυνάμεων. Όμως το ΝΑΤΟ, παραμένει σιωπηλό. Αν αυτά που κάνει η Τουρκία πάνω στις δημοκρατικές δυνάμεις, στις σοσιαλιστικές δυνάμεις κι ειδικά στους Κούρδους, είχαν γίνει σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, το ΝΑΤΟ θα είχε επέμβει αμέσως. Αλλά όταν γίνεται λόγος για την Τουρκία, όχι μόνο αποφεύγουν να επέμβουν, παρά κλείνουν τα μάτια τους και τ’ αυτιά τους. Απλά δηλώνουν, ότι δεν έχουν δει και δεν έχουν ακούσει τίποτα. Η Τουρκία, βασιζόμενη στη στήριξή τους, είναι ικανή να συνεχίζει την πολιτική της εναντίον των Κούρδων και των δημοκρατικών δυνάμεων.

Πολλά ευρωπαϊκά κράτη είναι μέλη του ΝΑΤΟ κι ένα καθήκον του ΝΑΤΟ είναι να προστατεύει την Ευρώπη. Το ΝΑΤΟ καθορίζει την πολιτική της Ευρώπης προς την Τουρκία και τους Κούρδους. Η πολιτική που καθορίζει το ΝΑΤΟ αποτελεί τη βάση για το πώς η Ευρώπη συναναστρέφεται με την Τουρκία και τους Κούρδους. Σήμερα μπορούμε να δούμε ότι η Τουρκία έχει πάρει τον έλεγχο πολλών Κουρδικών πόλεων στη Ροζάβα. Έχει επιβάλει κατοχή σ’ αυτές τις περιοχές και συνεχίζει ν’ αλλάζει τη δημογραφία τους. Όμως, η Ευρώπη παραμένει σιωπηλή. Η Τουρκία επιτίθεται στη Σιντζάρ (Σενγκάλ), στο Μαχμούρ (προσφυγικός καταυλισμός) και στις Ζώνες Άμυνας Μεντίγια. Όμως, η Ευρώπη παραμένει σιωπηλή. Μέσα στην ίδια την Τουρκία, οι Κούρδοι βρίσκονται αντιμέτωποι με μια πολύ βρώμικη πολιτική. Η Τουρκία πραγματοποιεί μια γενοκτονία εναντίον των Κούρδων κι ασκεί βαρυά πίεση στις δημοκρατικές δυνάμεις. Όμως, η Ευρώπη παραμένει σιωπηλή. Γιατί η Ευρώπη δεν κάνει τίποτα; Επειδή είναι το ΝΑΤΟ αυτό που προσδιορίζει την Ευρωπαϊκή πολιτική προς τους Κούρδους. Το ΝΑΤΟ προσφέρει στήριξη στην πολιτική της Τουρκίας, εναντίον των Κούρδων. Γι’ αυτό η Ευρώπη παραμένει σιωπηλεί και κλείνει τα μάτια της μπροστά σ’ αυτή την πολιτική.

Μεταξύ των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ, η Γερμανία έχει αναλάβει την ευθύνη της προστασίας της Τουρκίας. Αυτό το καθήκον έχει δοθεί από το ΝΑΤΟ, στη Γερμανία. Η Γερμανία, εκπροσωπώντας το ΝΑΤΟ, υπερασπίζεται την Τουρκία εναντίον του Κουρδικού Απελευθερωτικού Κινήματος και των κινημάτων για δημοκρατία κι ελευθερία. Γι’ αυτό το λόγο η Τουρκία μπορεί κι εξακολουθεί τη βρώμικη γενοκτονική πολιτική της. Δίχως τη στήριξη του ΝΑΤΟ κι ειδικά της Γερμανίας, η Τουρκία δεν θα ήταν ικανή να συνεχίσει αυτού του είδους την πολιτική, μόνη της.

Ιστορικά μιλώντας, ειδικά η Μ.Ανατολή κι η Ευρώπη, ήταν ανέκαθεν στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους. Ήταν πάντα πολύ κοντά κι επηρέαζαν η μια την άλλη. Γι’ αυτό, το ΝΑΤΟ κι οι ΗΠΑ -η ηγετική δύναμη μέσα στο ΝΑΤΟ- εστίασαν στην Ευρώπη και τη Μ.Ανατολή. Συμβαίνει αυτό, διότι θέλουν να προσταεύσουν την Ευρώπη και το Ισραήλ. Οι φυσικοί πόροι και το πετρέλαιο, δεν είναι οι μόνοι λόγοι της έντονης εστίασης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, στη Μ.Ανατολή. Επιπλέον, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, θέλουν να εγκαταστήσουν την ηγεμονία τους πάνω στη Μ.Ανατολή. Θέλουν να εγκαταστήσουν ολοκληρωτικό έλεγχο στους φυσικούς πόρους της Μ.Ανατολής και την ίδια στιγμή, να προστατεύουν το Ισραήλ και την Ευρώπη. Αυτός είναι ο κύριος λόγος των αλλεπάλληλων επεμβάσεων των ΗΠΑ στη Μ.Ανατολή.

Οι ΗΠΑ είναι η ηγετική δύναμη της Καπιταλιστικής Συγχρονίας, σε πλανητική κλίμακα. Θέλουν να προστατεύσουν αυτό το σύστημα και να διασφαλίσουν την επιβίωσή του. Οπότε, στοχοποιούν κάθετι που παρουσιάζεται ως απειλή γι’ αυτό το σύστημα. Πολεμούν, οπουδήποτε στον κόσμο, ενάντια σε κάθε κίνημα που αναπτύσσεται σε αντίθεση μ’ αυτό το σύστημα και θέλει να χτίσει εναλλακτικές. Το αντιλαμβάνονται αυτό ως ευθύνη τους. Αντιλαμβάνονται ως καθήκον τους να παίζουν αυτό τον ρόλο, διότι είναι η ηγετική δύναμη του κατεστημένου συστήματος κι έτσι, είναι αναμενόμενο να το προστατεύουν. Η στρατηγική των ΗΠΑ για τη Μ.Ανατολή, βασίζεται σε ό,τι έχω ήδη εξηγήσει, αφού η Μ.Ανατολή αποτελεί τη βάση όλου του κόσμου. Όποιος θέλει να επιβάλει την ηγεμονία σ’ όλο τον κόσμο, χρειάζεται ν’ αποκτήσει τον έλεγχο της Μ.Ανατολής.

Σήμερα στη Μ.Ανατολή, αναπτύσεται μια εναλλακτική απέναντι στην ηγεμονία των ΗΠΑ και του συστήματος της Καπιταλιστικής Συγχρονίας. Και το αντιλαμβάνονται ως επικίνδυνο. Γι’ αυτό οι ΗΠΑ επιτίθενται σ’ αυτή την εναλλακτική και προσπαθούν να την καταστρέψουν. Σκοπός τους είναι να αποτρέψουν την κατάρρευση της δικής τους παγκόσμιας ηγεμονίας. Ιστορικά, οι δυνάμεις που ήθελαν να εγκαταστήσουν μια παγκόσμια ηγεμονία, έδιναν πάντα στη Μ.Ανατολή έναν κεντρικό ρόλο. Επειδή, χωρίς τον έλεγχο της Μ.Ανατολής, κανείς δεν μπορεί να εγκαταστήσει και να διασφαλίσει την ηγεμονία του. Αυτό εξηγεί γιατί οι ΗΠΑ επεμβαίνουν στη Μ.Ανατολή. Ένας ακόμα λόγος είναι το γεγονός ότι στη Μ.Ανατολή και πιο συγκεκριμένα, στο Κουρδιστάν, αναπτύσεται μια τεράστια εναλλακτική σε σχέση με την Καπιταλιστική Συγχρονία. Γι’ αυτό, αυτό το σύστημα πραγματοποιεί επεμβάσεις, τη μια μετά την άλλη, στη Μ.Ανατολή και το Κουρδιστάν.

Μια ακόμα ισχυρή δύναμη που εστιάζει στη Μ.Ανατολή, είναι η Βρετανία. Ιστορικά, η Βρετανία πάντα δραστηριοποιούταν για την εγκατάσταση μιας ηγεμονίας από τη Μ.Ανατολή μέχρι την Ινδία. Έχει κάνει πολλά γι’ αυτό τον σκοπό, πριν τις ΗΠΑ, τότε που η Βρετανία εκπροσωπούσε κι ηγούταν του συστήματος της Καπιταλιστικής Συγχρονίας. Ως ηγετική δύναμη αυτού του συστήματος, η Βρετανία είχε βάλει σκοπό της να εκτείνει την περιοχή ελέγχου της, από τη Μ.Ανατολή μέχρι την Ινδία. Η Μ.Ανατολή είναι το σπίτι μιας πολύ πλούσιας κι ισχυρής κουλτούρας, της Ισλαμικής. Προκειμένου να εγκαταστήσει την ηγεμονία της πάνω στη Μ.Ανατολή, η Βρετανία στήριξε την πολιτική της στην εγκατάσταση του πολιτικού Ισλάμ, ενός συνεργατικού Ισλάμ. Επενδύοντας στο πολιτικό Ισλάμ, η Βρετανία στόχευε στην απόκτηση του ελέγχου από τη Μ.Ανατολή μέχρι την Ινδία. Γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να πετύχει τους σκοπούς της και να προωθήσει τα συμφέροντά της στη Μ.Ανατολή, χωρίς να επέμβει στη Μ.Ανατολή στη βάση του πολιτικού Ισλάμ. Αυτή την πολιτική ακολούθησε μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά, έχασε μεγάλο μέρος της ισχύος της. Γι’ αυτό έγινε μια αλλαγή μέσα στο σύστημα της Καπιταλιστικής Συγχρονίας και μεταξύ των δυνάμεων που ηγούνταν. Τώρα, οι ΗΠΑ βρίσκονται στη θέση της Βρετανίας. Από εκείνη την εποχή, οι ΗΠΑ ανέλαβαν τα παγκόσμια καθήκοντα που είχε μέχρι τότε η Βρετανία, για το σύστημα της Καπιταλιστικής Συγχρονίας. Από τότε, οι ΗΠΑ είναι υπεύθυνες γι’ αυτή την πολιτική. Η Βρετανία γνωρίζει πολύ καλά τη Μ.Ανατολή και τις αντιπαρθέσεις της. Στην πραγματικότητα, η Βρετανία έχει δημιουργήσει πολλές από τις αντιπαραθέσεις που υπάρχουν μέχρι σήμερα στη Μ.Ανατολή. Επιπλέον, τα συμφέροντα της Βρετανίας και των ΗΠΑ συμπίπτουν πολύ. Έτσι, ανεξαρτήτως του κατά πόσο η Βρετανία έχει παραδόσει την ηγεσία της Καπιταλιστικής Συγχρονίας στις ΗΠΑ, παραμένει η ουσιαστική δύναμη που καθορίζει και τρέχει την πολιτική της Μ.Ανατολής. Και παρουσιάζει αυτή την πολιτική στο σύστημα και στις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ δεν εκπονούν την μεσανατολική πολιτική τους, χωρίς τη συμβουλή της Βρετανίας. Αυτή η διαρύθμιση καθίσταται αναγκαία λόγω των συμφερόντων των ΗΠΑ. Οπότε, η Βρετανία παίζει έναν κύριο ρόλο στην ανάπτυξη και την εφαρμογή της μεσανατολικής πολιτικής των ΗΠΑ. Μπορούμε να πούμε ότι ακολουθούν αυτή την πολιτική, μαζί. Καθώς η Βρετανία αποτελεί τη δύναμη που παίζει τον κεντρικό ρόλο για την εκπόνηση της μεσανατολικής πολιτικής, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ αποτελούν τις δυνάμεις που βάζουν αυτή την πολιτική στην πράξη. Οπότε, μοιράζονται τα καθήκοντά τους κι αναλόγως παίρνουν μέτρα από κοινού.

Πάντα μαζί οι ΗΠΑ και η Βρετανία, εγγυούνται αμοιβαία την ανάπτυξη και την προστασία της ηγεμονίας τους στη Μ.Ανατολή βάσει του πολιτικού Ισλάμ. Βασιζόμενες στο πολιτικό Ισλάμ έχουν καταφέρει να πετύχουν τους στόχους τους στην περιοχή. Όλη αυτή η πολιτική δεν έχει καμία σχέση με δημοκρατία˙ δεν έχει καμία σχέση με την κοινωνία και το δημοκρατικό Ισλάμ. Αυτές οι δυνάμεις δεν βασίζονται σ’ αυτές τις αξίες. Το μόνο που είναι σημαντικό γι’ αυτές, είναι τα συμφέροντά τους. Χρησιμοποιώντας το πολιτικό Ισλάμ, θέλουν να αποδυναμώνσουν κι εντέλει να συνθλίψουν τους λαϊκούς αγώνες και τα σοσιαλιστικά, δημοκρατικά, απελευθερωτικά κινήματα.

Ως εναλλακτική σ’ αυτή την προσέγγιση, ο Πρόδρομος Άπο, έχει αναπτύξει μια στρατηγική για τη Μ.Ανατολή: τη στρατηγική του δημοκρατικού Ισλάμ. Το σύστημα της Καπιταλιστικής Συγχρονίας βασίζει τη στρατηγική του για τη Μ.Ανατολή, στο πολιτικό Ισλάμ. Γι’ αυτό ο ηγέτης μας, Αμπτουλάχ Οτσαλάν, έχει αναπτύξει τη στρατηγική του δημοκρατικού Ισλάμ, εναντίον της. Η KCK βασίζεται σ’ αυτή τη στρατηγική. Αυτή είναι η βάση της προσέγγισής μας για τη Μ.Ανατολή και βάση του αγώνα μας. Όσον αφορά στο Ισλάμ, η KCK βασίζεται σε μια δημοκρατική κουλτούρα. Προωθώντας το δημοκρατικό Ισλάμ, δεν σημαίνει ότι προτιθέμαστε ν’ αγωνιστούμε εναντίον των Εβραίων ή των Χριστιανών. Το εντελώς αντίθετο είναι η αλήθεια: Η KCK προσπαθεί να βρίσκει πρακτικούς δρόμους για τους Μουσουλμάνους, τους Εβραίους και τους Χριστιανούς, ώστε να ζουν μαζί ειρηνικά. Αποσκοπούμε στην προώθηση μιας δημοκρατικής κουλτούρας μέσα του Ισλάμ. Προωθώντας τη δημοκρατία και το νόημα της κοινότητας μέσα στο Ισλάμ, στοχεύουμε στην επίλυση των συγκρούσεων που η Καπιταλιστική Συγχρονία κι οι περιφερειακοί συνεργάτες της, έχουν ενσταλάξει μεταξύ των διαφορετικών λαών και θρησκειών. Σκοπός μας είναι να τους καταστήσουμε ικανούς να ζήσουν μαζί ειρηνικά στη Μ.Ανατολή.

Η Γερμανία επίσης, αναπτύσσει και προωθεί τη δική της πολιτική για τη Μ.Ανατολή. Ιστορικά, η Γερμανία έγινε καθυστερημένα ένα ιμπεριαλιστικό κράτος και μπήκε καθυστερημένα στη Μ.Ανατολή. Γι’ αυτό μπήκε στην περιοχή, βασισμένη σε μια συμμαχία με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο λόγος γι’ αυτό ήταν ότι η Βρετανία κι η Γαλλία, είχαν ήδη κατακτήσει όλα τ’ άλλα μέρη της Μ.Ανατολής. Δεν είχε μείνει άλλος τρόπος για τη Γερμανία. Ο μόνος τρόπος για να μπει στη Μ.Ανατολή, ήταν ο σχηματισμός μιας συμμαχίας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και το να βασίσει την πολιτική της για την περιοχή, στο Ισλάμ. Αυτό ήταν το είδος της στρατηγικής στο οποίο έκτοτε η Γερμανία βάσισε την μεσανατολική πολιτική της. Πάντα προστάτευε την Τουρκία και τα Ισλαμιστικά κινήματα. Επίσης η Γερμανία έπαιξε τεράστιο ρόλο στην ανάπτυξη του Κινήματος Εθνικής Προοπτικής (Milli Gorus) στην Τουρκία. Κι η Γερμανία, όχι μόνο τοποθέτησε τον εαυτό της στη θέση του προωθητή του Ισλαμιστικού κινήματος στην Τουρκία, αλλά επιπλέον, ανέπτυξε σχέσεις με πολλές Ισλαμιστικές δυνάμεις σε όλη τη Μ.Ανατολή και τους παρείχε προστασία. Δρώντας μ’ αυτό τον τρόπο, η Γερμανία εκδηλώθηκε έτσι ώστε ν’ αυξήσει την επιρροή της στα κράτη και τους λαούς της περιοχής και να εγκαταστήσει σταθερά θεμέλια για τη μεσανατολική πολιτική της. Έτσι ήθελε να εγκαταστήσει την ηγεμονία της πάνω στη Μ.Ανατολή. Οπότε, η Γερμανία, βάσιζε πάντα την περιφερειακή πολιτική της, στη συμμαχία με την Οθωμανική Αυτοκρατορία κι αυτός είναι ο λόγος που η Γερμανία προσέτρεχε πάντα για την Τουρκία. Αυτό αποτελεί λογική συνέπεια, εξίσου των ίδιων των συμφερόντων της Γερμανίας και των καθηκόντων που της ανατέθηκαν από το ΝΑΤΟ, τα οποία συνίστανται στην προστασία της Τουρκίας εναντίον του Κουρδικού Απελευθερωτικού Κινήματος. Γι’ αυτούς τους λόγους, η Γερμανία πάντα φρόντιζε την Τουρκία. Η Γερμανία πάντα υποστήριζε και προστάτευε την Τουρκία. Ο σκοπός της ήταν να αποτρέψει την ανάπτυξη του Κουρδικού Απελυεθρωτικού Κινήματος κι έτσι να το αποτρέψει από το να θέσει κινδύνους για την Τουρκία, τη Γερμανία και το ΝΑΤΟ. Είναι γνωστό ότι πέρισι προέκυψαν πολλά προβλήματα μεταξύ της Τουρκίας και διάφορων άλλων κρατών. Αλλά μόνο οι σχέσεις μεταξύ της Τουρκίας και της Γερμανίας, παρέμειναν ανεπηρέαστες απ’ αυτά τα προβλήματα. Για την ακρίβεια, οι γερμανο-τουρκικές σχέσεις ισχυροποιήθκαν πέρισι. Όποτε η Τουρκία αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα, η Γερμανία της παρείχε στήριξη κι έτσι την βοηθούσε να βγει από τη δύσκολη κατάστασή της. Ακόμα κι όταν ορισμένα Μεσογειακά κράτη ήθελαν να πάρουν μέτρα εναντίον της Τουρκίας, η Γερμανία παρενέβη και το απέτρεψε. Έτσι προστάτεψε την Τουρκία.

Η Γερμανία ήταν πάντα ο πρωταρχικός συνεργάτης της τουρκικής γενοκτονικής πολιτικής εναντίον των Αρμένιων, των Ελλήνων, των Εζίντι, των Ασσύριων και των Κούρδων. Αυτός είναι ο ιστορικός ρόλος που έχει παίξει η Γερμανία. Ακατάπαυστα παίρνει μέρος στη γενοκτονική πολιτική του Τούρκικου κράτους. Κι εξακολουθεί σήμερα ν’ ακολουθεί αυτή την πολιτική, μαζί με την Τουρκία. Η Γερμανία παρέχει κάθε είδους στήριξη στην Τουρκία. Κι η Τουρκία χρησιμοποιεί αυτή τη στήριξη, για να ολοκληρώσει τη γενοκτονία εναντίον των Κούρδων. Η στρατηγική της Γερμανίας στρέφεται εντελώς εναντίον των Κούρδων. Είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένη, τόσο με την κατοχική πολιτική της Τουρκίας, όσο και με το ΝΑΤΟ. Μέχρι σήμερα, δεν έχει γίνει η παραμικρή αλλαγή σ’ αυτή την πολιτική του ΝΑΤΟ. Οπότε κι η Γερμανία επίσης δεν έχει αλλάξει την πολιτική της. Επειδή δεν ακολουθεί την πολιτική της, μόνο για τα δικά της συμφέροντα, αλλά επίσης για λογαριασμό του ΝΑΤΟ. Γι’ αυτό οι σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και Γερμανίας είναι τόσο ισχυρές και στρατηγικές. Η Γερμανία αποτελεί την κύρια δύναμη προστασίας του συστήματος εξουσίας στην Τουρκία. Αν δεν υπήρχε η γερμανική στήριξη, το τούρκικο σύστημα εξουσίας δεν θα μπορούσε να σταθεί στα πόδια του ούτε μια μέρα και δεν θα μπορούσε να εφαρμόσει τη γενοκτονική πολιτική του στο Βόρειο Κουρδιστάν, τη Ροζάβα και το Νότιο Κουρδιστάν. Άρα, η Γερμανία είναι επίσης υπεύθυνη γι’ αυτή την τούρκικη πολιτική. Είναι ένοχη. Είναι σημαντικό να το καταλάβει καθένας αυτό.

Η Γαλλία αποτελεί μια ακόμα δύναμη που εστιάζει ιδιαίτερα στη Μ.Ανατολή και παίζει αποφασιστικό ρόλο στην περιοχή. Από τον 19ο αιώνα, η Γαλλία ακολούθησε τη δική της μεσαναντολική στρατηγική. Έχει ισχυρές σχέσεις και με την Αφρική και με τη Μ.Ανατολή. Πολλοί πολίτες χωρών της περιοχής, ζουν στη Γαλλία κι η Γαλλία τους χρησιμοποιεί για την πολιτική της στην Αφρική και τη Μ.Ανατολή. Στηρίζει την αφρικανική πολιτική της, περισσότερο στο Μαρόκο, την Τυνησία και την Αλγερία. Αναφορικά στη Μ.Ανατολή, κάνει το αντίστοιχο, με τον Λίβανο και τη Συρία. Η Γαλλία επιδιώκει να εγκαταστήσει μια ηγεμονία στην Αφρική και τη Μ.Ανατολή, ακολουθώντας μια ειδική πολιτική γι’ αυτά τα κράτη και τους πολίτες τους.

Υπάρχουν κάποιες διαφορές μεταξύ της πολιτικής της Γαλλίας, για την Αφρική και τη Μ.Ανατολή, και της πολιτικής των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της Βρετανίας. Οι ΗΠΑ, η Βρετανία κι η Γερμανία, στηρίζουν την πολιτική τους σ’ ετούτη την περιοχή, περισσότερο στο πολιτικό Ισλάμ. Ακριβέστερα, αυτό σημαίνει ότι βασίζουν την περιφερειακή πολιτική τους σε μια εκδοχή του Ισλάμ, που τυπικά είναι αυτή του Ισλαμικού Κράτους (IS), του Μετώπου Al-Nusra και παρόμοιων δυνάμεων. Οι ΗΠΑ, η Βρετανία κι η Γερμανία, προσπαθούν να επωφεληθούν απ’ αυτές τις δυνάμεις, προκειμένου να πετύχουν τους σκοπούς τους. Αλλά η Γαλλία βασίζει την πολιτική της, περισσότερο στις δυνάμεις που ακολουθούν τη Δυτική κουλτούρα. Αντιλαμβάνεται αυτές τις δυνάμεις ως πλησιέστρές της κι εγκαθιστά σχέσεις μαζί τους. Η Γαλλία προσπαθεί ν’ ακολουθεί την μεσανατολική κι αφρικανική πολιτική της, βασιζόμενη σε σχέσεις με τέτοιες δυνάμεις. Αυτό είναι το είδος του ρόλου και της σημασίας που έχει η Γαλλία στη Μ.Ανατολή και την Αφρική. Αλλά αδιάφορα πόσο βαθιές είναι οι αντιθέσεις μεταξύ της Γαλλίας, απ’ τη μια πλευρά και των ΗΠΑ, Βρετανία και Γερμανία, απ’ την άλλη, η Γαλλία υπολογίζει τον ρόλο αυτών των χωρών όταν ακολουθεί τη δική της πολιτική στη Μ.Ανατολή και την Αφρική. Η Γαλλία πάντα λαβάνει υπόψη της τα συμφέροντα αυτών των χωρών. Θέλει να μην υπονομεύει εντελώς τα συμφέροντά τους.

Οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γερμανία και η Γαλλία, αποτελούν τα κράτη που έχουν σπρώξει τη Μ.Ανατολή σ’ ένα τεράστιο χάος κι έτσι μετέτρεψαν την περιοχή σ’ ένα πρωταρχικό πρόβλημα για όλους. Αυτές οι τέσσερις χώρες έχουν δημιουργήσει τεράστιες συγκρούσεις στη Μ.Ανατολή. Έχουν σπείρει τον πόλεμο στην περιοχή κι έτσι έχουν κάνει τη ζωή κόλαση για τους λαούς της Μ.Ανατολής. Η πολιτική αυτών των κρατών αποτελεί την πηγή όλων των προβλημάτων της περιοχής. Όσο συχνά κι αν διακηρύτουν ότι θέλουν να λύσουν όλ’ αυτά τα προβλήματα, απλώς λένε ψέματα, προσπαθώντας να εξαπατήσουν τους πάντες. Διότι είναι οι υπαίτιοι που έχουν δημιουργήσει αυτά τα προβλήματα. Εκείνοι που δημιούργησαν το πρόβλημα, δεν είναι ικανοί να το λύσουν. Αυτά τα κράτη, δεν έχουν κανένα συμφέρον από την επίλυση των προβλημάτων της Μ.Ανατολής. Αντιλαμβάνονται την επίλυση σαν ενάντια στα δικά τους συμφέροντα. Οι συγκρούσεις, ο πόλεμος, η κρίση κι η αστάθεια, είναι τα εργαλεία για την προώθηση των συμφερόντων τους. Γι’ αυτό προωθούν την αστάθεια και τον πόλεμο στην περιοχή.

Ο Πρόδρομος Άπο, έχει αναπτύξει μια στρατηγική εναντίον της πολιτικής αυτών των κρατών και τη μοιράστηκε με τους λαούς της Μ.Ανατολής. Αναπτύσοντας την εναλλακτική του απέναντι σ’ αυτό το σύστημα της Καπιταλιστικής Συγχρονίας, προσέφερε στους λαούς της Μ.Ανατολής ένα ιδιαίτερα αποτελεσματικό εργαλείο. Στηριζόμενοι σ’ αυτό το εργαλείο, οι λαοί της περιοχής μπορούν να εκπαιδεύσουν και να οργανώσουν τους εαυτούς τους. Επίσης, μπορούν ν’ αυξήσουν τον αγώνα τους εναντίον της Καπιταλιστικής Συγχρονίας και των συνεργατών της κι έτσι, να καταφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Οι λαοί της Μ.Ανατολής δεν είναι ούτε ευτυχισμένοι με τις παρούσες κυβερνήσεις τους, ούτε με αυτά τα διεθνή κράτη. Ψάχνουν ενεργητικά για εναλλακτικές. Θέλουν να σώσουν τους εαυτούς τους από την καταπίεση, τον πόλεμο και τις συγκρούσεις, προκειμένου να είναι ικανοί να ζήσουν μια δημοκρατική, ελεύθερη κι ειρηνική ζωή.

Το σύστημα της Καπιταλιστικής Συγχρονίας, για να δρα δια εκπροσώπου, έχει δημιουργήσει ομάδες όπως το IS, η Al-Nusra κλπ, για να επιτύχει τους δικούς του στόχους στην περιοχή. Το έκαναν αυτό, χρησιμοποιώντας τ’ όνομα του Ισλάμ και την ταυτότητα των Αράβων. Ο στόχος τους είναι να διαλύσουν τη συμμαχία μεταξύ των Κούρδων και των Αράβων. Αυτό, επειδή η Κουρδο-Αραβική συμμαχία θα εκδημοκρατίσει τη Μ.Ανατολή. Η Καπιταλιστική Συγχρονία έχει δημιουργήσει αυτές τις ομάδες πολέμου δια εκπροσώπου, προκειμένου ν’ αποτρέψει την εξέλιξη αυτής της συμμαχίας. Τα κράτη της Καπιταλιστικής Συγχρονίας έχουν εγκαταστήσει τις απαραίτητες βάσεις για την ανάπτυξη ομάδων όπως το IS, η Al-Nusra κλπ. Ο Πρόδρομος Άπο το έθεσε ως εξής: «Ομάδες όπως το IS κι η Al-Nusra, αναπτύχθηκαν μέσα στην κοπριά που αυτά τα κράτη έσπειραν στη Μ.Ανατολή». Τα κράτη χρησιμοποιούν αυτές τις ομάδες, για τα δικά τους συμφέροντα. Ενάντια σ’ αυτό, ο Πρόδρομος Άπο ανέπτυξε μια πολιτική γραμμή που επιδιώκει να προσφέρει στους λαούς, τις θρησκείες και τις κουλτούρες της περιοχής, την ικανότητα να ζουν μαζί. Αυτή είναι η γραμμή του Δημοκρατικού Έθνους και του Δημοκρατικού Ισλάμ. Σήμερα, όπως μπορούμε να δούμε στη Ροζάβα, πολλοί λαοί, θρησκείες και κουλτούρες, ζουν συντροφικά μαζί, στηριζόμενοι σ’ αυτή την πολιτική γραμμή. Έχει γίνει πρότυπο. Καθένας το έχει δει κι έχει συνειδητοποιήσει ότι μόνο η προσέγγιση του ηγέτη μας Αμπντουλάχ Οτσαλάν προσφέρει λύσεις στα προβλήματα της Μ.Ανατολής και της ανθρωπότητας.

Η KCK δεν αυτοπροσδιορίζεται πάνω στην εξουσία και στο κρατιστικό σύστημα. Διότι οι σκοποί της KCK είναι η δημοκρατία, η ελευθερία κι η ισότητα. Εκείνοι που το θέλουν αυτό, δεν γίνεται να κάνουν σκοπό του αγώνα τους έννοιες όπως η εξουσία και το κράτος. Γι’ αυτό, η KCK έχει καταδηλώσει αντιθέτως, ως σκοπό της, τον Δημοκρατικό Συνομοσπονδισμό. Προσελκύει σε μια δημοκρατική κι οργανωμένη κοινωνία, προκειμένου να καταφέρει αυτόν τον σκοπό. Αυτό συνιστά τη βάση από την οποία έχει ξεκινήσει η KCK για να καταφέρει τον σκοπό της. Αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία η KCK θέλει να χτίσει και να προωθήσει το σύστημα του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού. Μ’ αυτό τον τρόπο επιδιώκει την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν σήμερα, οι Κούρδοι, η Μ.Ανατολή, οι λαοί κι η ανθρωπότητα. Ο Κουρδικός λαός, οι λαοί της Μ.Ανατολής κι η ανθρωπότητα, ως σύνολο, θα μπορέσουν να αυτοπροστατευτούν εναντίον της εξουσίας και του κρατιστικού συστήματος, εναντίον της καταπίεσης από αυτό το σύστημα, μόνο χτίζοντας το σύστημα του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού. Αυτό το σύστημα θα τους επιτρέψει ν’ αντισταθούν εναντίον του κράτους, της εξουσίας και της καταπίεσης. Έτσι θα μπορέσουν ν’ αυτοπροστατευτούν και να καταφέρουν τον δικό τους σκοπό για ελευθερία και δημοκρατία. Εκτός από τον Δημοκρατικό Συνομοσπονδισμό, δεν υπάρχει άλλο σύστημα που να μπορεί ν’ ανταποκριθεί στις διεκδικήσεις των λαών, στις δημοκρατικές κι απελευθερωτικές δυνάμεις και στους σοσιαλιστές.

Σήμερα, το σύστημα της Καπιταλιστικής Συγχρονίας έχει φτάσει σ’ όλες τις άκρες της Γης. Έχει εγκαταστήσει μια πλανητική ηγεμονία. Το παγκόσμιο σύστημα που έχει εγκαταστήσει η Καπιταλιστική Συγχρονία, αποτελεί το κύριο πρόβλημα για όλους τους καταπισμένους λαούς, τις δημοκρατικές και τις σοσιαλιστικές δυνάμεις. Όλες αυτές οι δυνάμεις, δεν μπορούν να πουν ότι το σύστημα δεν τις επηρεάζει και δεν αποτελεί πρόβλημα γι’ αυτές. Το ακριβώς αντίθετο είναι η αλήθεια: Το τρέχον σύστημα έχει ένα ισοπεδωτικό αποτέλεσμα πάνω στη κοινωνία, τον κοινωνικό ιστό και τον άνθρωπο. Καταστρέφει την ανθρώπινη ζωή και την ανθρωπότητα. Γι’ αυτό σήμερα, άπαντες έχουν έγνοια να βρουν έναν τρόπο να σωθούν από αυτό το σύστημα. Άπαντες ψάχνουν έναν τρόπο διεξόδου. Κι αυτό ακριβώς είναι που έχει αναπτύξει ο ηγέτης μας Αμπντουλάχ Οτσαλάν και το έχει μοιραστεί με όλους: μια εναλλακτική σε σχέση μ’ αυτό το σύστημα. Έτσι ώστε όλοι οι καταπιεσμένοι λαοί, οι δυνάμεις της δημοκρατίας και της ελευθερίας κι οι σοσιαλιστικές δυνάμεις, να μπορούν ν’ αντισταθούν εναντίον της Καπιταλιστικής Συγχρονίας και να καταφέρουν τους σκοπούς τους. Υπάρχουν δυο τρόποι για να γίνει αυτό: Πρώτον, όλοι οι σοσιαλιστές, οι δυνάμεις της δημοκρατίας και της ελευθερίας κι όλοι όποιοι θέλουν να αγωνιστούν εναντίον της καταπίεσης, του φασισμού και των δικτατοριών, να αυτοοργανωθούν και να παλέψουν μαζί μέσα στις χώρες τους, ως ενωμένο δημοκρατικό μέτωπο. Σ’ αυτή τη βάση, όλες αυτές οι διαφορετικές δυνάμεις μπορούν να χτίσουν μια τέτοια συμμαχία, ένα τόσο ευρύ δημοκρατικό μέτωπο. Έτσι, μπορούν ν’ αυξήσουν την πάλη τους ενάντια στην εξουσία, τη δικτατορία και τον φασισμό και να καταφέρουν τους σκοπούς τους. Ωστόσο, αυτό μόνο του δεν επαρκεί και δεν οδηγεί σ’ όλα τα επιθυμητά αποτελέσματα. Το σύστημα της Καπιταλιστικής Συγχρονίας έχει εγκαταστήσει την εξουσία του και την ηγεμονία του παντού στον κόσμο. Οπότε, είναι απαραίτητο να οδηγήσουμε την πάλη ενάντια στο τρέχον σύστημα, μέσα σε κάθε χώρα και την ίδια στιγμή να χτίσουμε μια διεθνή συμμαχία όλων εκείνων που αγωνίζονται για σοσιαλισμό, δημοκρατία κι ελευθερία. Το χτίσιμο ενός τόσο πλατιού δημοκρατικού μετώπου, σε μια πλανητική κλίμακα, είναι απαραίτητο αν θέλουμε να είμαστε ικανοί ν’ αγωνιστούμε εναντίον της Καπιταλιστικής Συγχρονίας. Αυτό αναμένεται να κάνουμε, υπολογίζοντας την τρέχουσα κατάσταση στην οποία η αθρωπότητα βρίσκει τον εαυτό της. Αν όλες οι δυνάμεις της ελευθερίας και της δημοκρατίας κι όλοι οι σοσιαλιστές, αν όλα τα γυναικεία κινήματα και τα νεολαιΐστικα, χτίσουν μια τόσο πλατιά συμμαχία, θα μπορέσουν να μοιραστούν την εμπειρία τους αναμεταξύ τους. Θα είναι ικανά να αλληλοϋποστηριχτούν. Άρα, μαζί θα γίνουν μια τεράστια δύναμη. Κι αυτό θα τους επιτρέψει ν’ αγωνιστούν εναντίον της Καπιταλιστικής Συγχρονίας, ν’ αυτοπροστατευτούν, ν’ αυξήσουν την πάλη τους και να καταφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Δεν μπορείς να παλέψεις επιτυχώς εναντίον του συστήματος της Καπιταλιστικής Συγχρονίας, εναντίον του κράτους και της εξουσίας, διεξάγοντας μόνο απομονωμένους αγώνες σε μια μόνο χώρα. Δεν οδηγούμστε έτσι στα επιθυμητά αποτελέσματα. Χρειαζόμαστε να παλέψουμε σε κάθε μια χώρα και ταυτόχρονα, να οδηγήσουμε έναν ενωμένο πλανητικό αγώνα.

Αναλύοντας την τρέχουσα κατάσταση στον κόσμο, ο Πρόδρομος Άπο, ανέπτυξε ένα διεργασιακό πρότυπο για όλους τους καταπιεσμένους λαούς, τα γυναικεία κινήματα, τα νεολαιΐστικα κινήματα, τις δημοκρατικές δυνάμεις και τους σοσιαλιστές. Ποιά ακριβώς είναι η διεργασία; Είναι η συνταγή «δημοκρατία + κράτος». Είναι η διεργασία στην οποία όλοι μπορούν να βασίσουν την πάλη τους. Κι όταν ωριμάσει ο χρόνος, θα είναι ικανοί να καταφέρουν τη λαϊκή κατίσχυση, πάνω σ’ αυτή τη βάση. Αυτό θα συμβαίνει όλο και περισσότερο στο μέλλον, επειδή οι τρέχουσες παγκόσμιες εξελίξεις παρέχουν αυξανόμενα τις απαραίτητες συνθήκες. Βασιζόμενοι σ’ αυτές τις εξελίξεις, είναι εφικτό να οδηγήσουμε την πάλη σύμφωνα με το πρότυπο «δημοκρατία + κράτος». Έτσι, θα είναι εφικτό να δυναμώσουμε τα λαϊκά κινήματα και τα κινήματα για δημοκρατία κι ελευθερία.

Αν θέλεις να χτίσεις σοσιαλισμό, δεν επαρκεί να παλεύεις μόνο στη βάση των συμμαχιών με τις σοσιαλιστικές δυνάμεις. Από μόνο του, δεν οδηγεί στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Επιπροσθέτως, έχεις ανάγκη να χτίσεις μια συμμαχία όλων εκείνων όποιων νιώθουν άβολα με το κρατιστικό κι εξουσιαστικό σύστημα και που αντ’αυτού θέλουν ελευθερία και δημοκρατία. Έχεις ανάγκη να στηρίξεις τον αγώνα σου σε μια δημοκρατική κουλτούρα. Σ’ αυτή τη βάση θα είναι εφικτό να προωθηθεί και να χτιστεί ο σοσιαλισμός. Δίχως την εγκαθίδρυση μιας γερής δημοκρατικής κουλτούρας και χωρίς ν’ αλλάξουμε τη νοοτροπία μας, την προσωπικότητά μας και την κοινωνία, πάνω σ’ αυτή τη βάση, είναι αδύνατο να χτιστεί σοσιαλισμός. Αυτές είναι οι προϋποθέσεις για να επιτευχθεί ο σοσιαλισμός. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να χτιστεί ένα δημοκρατικό κίνημα, να προωθηθεί η δημοκρατία και να χτιστεί μια συμμαχία σ’ αυτή τη βάση σε κάθε χώρα κι επίσης, σε μια πλανητικη κλίμακα. Είναι απαραίτητο να γίνει αυτός ο σκοπός μας: το χτίσιμο ενός «Παγκόσμιου Δημοκρατικού Συνεδρίου». Τότε, αυτό το συνέδριο θα προσφέρει τις βάσεις για την πάλη για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Αποτελεί πρότασή μας, να οδηγηθεί η πάλη πάνω στη βάση του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού. Προτείνουμε, όλοι να οδηγήσουν αυτή την πάλη στη βάση του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού. Προτείνουμε, όλοι να οδηγήσουν αυτή την πάλη στη βάση του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Προκειμένου να είσαι ικανός να καταφέρεις τον σκοπό σου για ελευθερία, δημοκρατία κι ισότητα, είναι ουσιαστικό να θεμελιώσεις την πάλη σου στην ελευθερία των γυναικών. Αν αποτύχεις σ’ αυτό και δεν το κάνεις βάση ελευθερίας, δεν θα είσαι ποτέ ικανός να καταφέρεις τον σκοπό της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Σε μια τέτοια περίπτωση, δεν θα καταφέρναμε να προωθήσουμε τον Δημοκρατικό Συνομοσπονδισμό ή να χτίσουμε τον δημοκρατικό σοσιαλισμό, που έχουμε κάνει σκοπό μας. Είναι επίσης σημαντικό για όλους, να θεμελιώσουν την πάλη τους σε μια οικολογική κοινωνία. Μόνο πράττοντας έτσι θα καταφέρουμε τον σκοπό μας. Ο Πρόδρομος Άπο, έχει αναπτύξει ένα παράδειγμα για τον Κουρδικό λαό, για όλους τους λαούς της Μ.Ανατολής και για την ανθρωπότητα ως ολότητα. Μ’ αυτό το παράδειγμα μπορούν όλοι να λύσουν τα προβλήματά τους που αφορούν στην ελευθερία, τη δημοκρατία και την ισότητα. Μοιράστηκε αυτό το παράδειγμα με τους πάντες. Χρειαζόμαστε να κατανοήσουμε καλά αυτό το παράδειγμα και να το διαδόσουμε παντού, έτσι ώστε όλοι να πάρουν την ευκαιρία να το κατανοήσουν και να το χρησιμοποιήσουν για να καταφέρουν τους δικούς τους ιδιαίτερους σκοπούς. Η πρακτική πάλη για τους σκοπούς της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της ισότητας, έχει ανάγκη να στηρίζεται στη διασφάλιση της γυναικείας ελευθερίας και στο χτίσιμο μιας δημοκρατικής-οικολογικής κοινωνίας. Αυτή είναι η εναλλακτική σε σχέση με το σύστημα της Καπιταλιτικής Συγχρονίας. Καθεμία και καθένας που θέλει ν’ αγωνιστεί ενάντια στην Καπιταλιστική Συγχρονία, να σώσει την ανθρωπότητα από την επικίνδυνη κατάστασή της και να της επιτρέψει να ζήσει βασιζόμενη στις ανθρώπινες αξίες, έχει ανάγκη να στηρίξει τον αγώνα της/του, σ’ ετούτο το παράδειγμα. Γι’αυτό, η KCK αυτοπροσδιορίζεται πάνω στη στρατηγική του χτισίματος σχέσεων και συμμαχιών με τους καταπιεσμένους λαούς, τους λαούς γενικά και την καταπιεσμένη τάξη. Αυτή είναι η προσέγγιση κι η οπτική της KCK, αναφορικά στις δοκιμασίες που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα.

Η KCK δεν αντιλαμβάνεται τα κράτη ως στρατηγικούς συνεργάτες της. Η KCK θεμελιώνει τις συμμαχίες της, συνάπτοντας σχέσεις με τους λαούς, τις γυναίκες, τη νεολαία, τους καταπιεσμένους λαούς κι εκείνους που παλεύουν για σοσιαλισμό, δημοκρατία, δικαιοσύνη κι ελευθερία. Η KCK χτίζει συμμαχίες με όλους αυτούς. Αυτή είναι η προσέγγιση της KCK. Επειδή οι σκοποί της KCK, είναι η ελευθερία κι η δημοκρατία, θεμελιώνει την πάλη της, στη γυναικεία ελευθερία και τη δημοκρατική-οικολογική κοινωνία. Αυτό συνιστά τη βάση της πάλης μας. Ο Πρόδρομος Άπο, έχει πει, «ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας των γυναικών». Προσδιορίζουμε εντελώς την πάλη μας πάνω σ’ αυτό. Αυτή είναι η βάση της καθημερινής μας πάλης.

Είμαστε ένας λαός που έχει χωριστεί σε πολλά μέρη. Ο λαός έχει υποβληθεί σε μια πολιτική γενοκτονίας. Αντιστεκόμαστε και παλεύουμε ενάντια σ’ αυτή την πολιτική. Αποτελεί σκοπό μας να υπερβούμε τον διαχωρισμό μας, να σώσουμε τον λαό μας από τη γενοκτονική πολιτική και να ζήσουμε μια ελεύθερη και δημοκρατική ζωή στη χώρα μας. Γι’ αυτό θεμελιώνουμε την πάλη μας, πάνω στο παράδειγμα του Πρόδρομου Άπο. Βασιζόμενοι σ’ αυτό το παράδειγμα, αυτοεκπαιδευόμαστε κι αυτοοργανωνόμαστε και κατευθύνουμε την πάλη μας. Σκεφτόμαστε, ότι εκτός από το παράδειγμα του Πρόδρομου Άπο, δεν υπάρχει άλλη λύση για τα προβλήματα του λαού μας. Και σκεφτόμαστε επίσης, ότι αυτή είναι κι η απάντηση για το σύνολο της Μ.Ανατολής και της ανθρωπότητας. Το παράδειγμα του Πρόδρομου Άπο, βασίζεται στη γυναικεία ελευθερία και σε μια δημοκρατική-οικολογική κοινωνία. Αυτό αποτελεί τη βάση της πάλης μας. Οπότε, προσπαθούμε να ενημερώσουμε τους πάντες, για το παράδειγμα του Πρόδρομου Άπο, έτσι ώστε, καθένας να κατανοήσει το παράδειγμα και την πάλη μας, που βασίζεται σ’ αυτό. Σ’ αυτή τη βάση θέλουμε να χτίσουμε και να δυναμώσουμε τις σχέσεις μας με τους καταπιεσμένους λαούς του κόσμου, τους διανοούμενους, τους καλλιτέχνες, εκείνους που αντιστέκονται ενάντια στον φασισμό, τις δικτατορίες και την πολιτική της Καπιταλιστικής Συγχρονίας και μ’ εκείνους που παλεύουν για δημοκρατία, ελευθερία και σοσιαλισμό. Θέλουμε να χτίσουμε συμμαχίες μαζί τους και να παλέψουμε μαζί, ενάντια στην πολιτική της Καπιταλιστικής Συγχρονίας. Αποτελεί σκοπό μας, να χτίσουμε μια εναλλακτική απέναντι στο σύστημα της Καπιταλιστικής Συγχρονίας, βασισμένη στο παράδειγμα του Πρόδρομου Άπο και να διεξάγουμε αναλόγως την καθημερινή πάλη μας. Ευχόμαστε σε όλους, να οδηγήσουν αυτή την πάλη σύμφωνα με τις δικές τους ικανότητες, γνώσεις, ιδεολογίες και περιστάσεις.

Υπάρχουν πολλές εμπειρίες από τις οποίες μπορούμε να επωφεληθούμε, εμείς κι όλες οι σοσιαλιστικές, δημοκρατικές κι απελευθερωτικές δυνάμεις. Η πρακτική της Σοβιετικής Ένωσης αποτελεί μια κύρια εμπειρία για όλους μας. Τι έκανε το Σοβιετικό Μπλοκ και σε τι στηρίχτηκε η πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης; Είχαν επιρροή σε όλους, μικρότερη ή μεγαλύτερη. Ήθελαν απ’ όλους, να τους αποδεκτούν σαν το κέντρο και να δρουν σύμφωνα μ’ αυτό το κέντρο. Καθένας ξέρει που οδήγησε τελικά αυτή η πολιτική. Είναι απολύτως εκτός των προθέσεών μας, να θεωρήσουμε τον εαυτό μας σαν το κέντρο των πάντων. Και δεν θέλουμε ούτε να το κάνουν άλλοι. Αντιθέτως, η ελευθερία κι η δημοκρατία αποτελούν τις αξιωματικές αρχές με τις οποίες εγκαθιστούμε σχέσεις με άλλους. Εγκαθιστούμε σχέσεις βασιζόμενες στην ισότητα. Δεν έχουμε μια προσέγγιση που κάνει διάκριση μεταξύ δευτερευουσών και κύριων δυνάμεων. Για μας, όλοι είναι ίσοι. Για μας, όλοι έχουν το δικαίωμα να παλέψουν ανάλογα με τις περιστάσεις, την ιδεολογία τους, την οργάνωσή τους και τον τρόπο κατανοησής τους. Ποτέ δεν θα επιβάλαμε τον εαυτό μας στον οποιονδήποτε. Ποτέ δεν θα αποδεχόμασταν την επιβολή της βούλησης μιας δύναμης, πάνω σε άλλους. Η επιβολή του ενός πάνω στον άλλον, ποτέ δεν μπορεί να είναι μέρος ελεύθερων, δημοκρατικών και σοσιαλιστικών σχέσεων. Αυτές οι σχέσεις μπορούν να βασιστούν μόνο στην ισότητα. Αυτό είναι το θεμέλιό μας. Κι ευχόμαστε ν’ αναπτυχθεί και να καρποφορήσει στο μέλλον, αυτό το είδος κουλτούρας. Αυτό είναι το σωστό που πρέπει να κάνουμε. Άπαντες όποιοι αγωνίζονται ενάντια στο σύστημα της Καπιταλιστικής Συγχρονίας, μπορούν να πράξουν έτσι, βασιζόμενοι στη δική τους ιδεολογία, οργάνωση και μορφή πάλης. Μπορούν ν’ αυτοκαθοριστούν πάνω σε ότι πιστεύουν και να οδηγήσουν την πάλη τους αναλόγως. Άπαντες έχουν ανάγκη να είναι ικανοί να οργανωθούν και να εκφραστούν ελεύθερα. Βασιζόμενοι σ’ αυτό το είδος σχέσων κουλτούρας, που χαρακτηρίζεται από την ισότητα, μπορούν ν’ αναπτυχθούν. Αυτό υπηρετεί του λαούς όλου του κόσμου και την ανθρωπότητα ως ολότητα. Υπηρετεί την πάλη για ελευθερία, δημοκρατία και σοσιαλισμό. Δεν εκτιμούμε οποιουδήποτε άλλου είδους σχέσεις ως κατάλληλες. Καταλαβαίνουμε τις σχέσεις που δεν βασίζονται στην ισότητα, ως ζημιογόνες για τη δημοκρατία, την ελευθερία και τον σοσιαλισμό. Αυτός είναι ο τρόπος προσέγγισής μας στις συμμαχίες και τις σχέσεις μας. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον έχουμε εγκαταστήσει σχέσεις μέχρι τώρα. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε με αυτό τον τρόπο στο μέλλον.

Υπάρχει μια ποικιλία ιδεών. Αν αυτές οι ιδέες εγκαθιδρύσουν σχέσεις, σίγουρα θα είναι δυνατό να αλληλεπιδράσουν. Αλλά είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, να προσπαθήσουν να επιβληθούν η μια στην άλλη. Ούτε επιβάλουμε την ιδεολογία μας ή την οργάνωσή μας, πάνω σε κάποιον άλλον, ούτε θα ‘πρεπε να προσπαθήσουν οποιοιδήποτε να επιβάλουν τους εαυτούς τους πάνω σε άλλους. Επίσης, δεν επιτρέπουμε σε άλλους να επιβάλουν τη βούλησή τους πάνω μας. Είναι επίσης σημαντικό, για κάθε άλλον, να μην ανεχτεί οποιαδήποτε επιβολή. Χρειάζεται να υπάρξει μια ολοκληρωτικά δημοκρατική βάση. Σ’ αυτό βασιζόμενοι, είναι εφικτό να εγκαθίστανται ελεύθερες σχέσεις. Έτσι, μπορούν άπαντες να οργανώνονται και να εκφράζονται ελεύθερα και να συνεχίζουν την πάλη τους. Αυτό στηρίζει τον καθέναν, μας κάνει όλους δυνατότερους κι έτσι, εγγυάται την επιτυχία όλων.

*[ Ο Τσεμίλ Μπαγίκ αποκαλεί τον αιχμάλωτο ηγέτη, «Ρέμπερ Άπο». Δηλαδή με το υποκοριστικό του, με το οποίο αναφέρεται σ’ αυτόν ο Κουρδικός λαός και μπροστά, το τιμητικό επίθετο Πρόδρομος, που του έχουν χαρίσει οι αντάρτες. Στους αγγλικούς υπότιτλους του βίντεο (που έχει την υπογραφή της KCK), το «Ρέμπερ Άπο» έχει μεταφραστεί ως «ο ηγέτης μας Αμπντουλάχ Οτσαλάν». Το σημειώνω, αλλά κράτησα την προφορική διατύπωση, που απευθύνεται στον Κουρδικό λαό, θεωρώντας ότι οι ελληνόφωνοι σύντροφοι είναι ικανοί να κατανοήσουν τη σημασία της αρχικής διατύπωσης. ]

Πηγή μετάφρασης: https://vimeo.com/553870544

Παράθεση:

Μια ιστορική σειρά των ντοκουμέντων σχετικά με την πολύχρονη ΝΑΤΟϊκή εχθρότητα προς το ΡΚΚ, μέχρι την αιχμαλωσία του Αμπντουλάχ Οτσαλάν:

Μέχρι την ίδρυση του ΡΚΚ

https://anfenglish.com/rojava-syria/the-short-story-of-kurdistan-revolution-i-46718

Περιοδολόγηση της ιστορίας του ΡΚΚ

https://anfenglishmobile.com/features/based-on-an-organized-and-active-living-ii-46732

Ο Οτσαλάν στη Συρία κι η πρώτη αντικουρδική συνωμοσία, με τη ΝΑΤΟϊκή δολοφονία του Σουηδού πρωθυπουργού Ούλοφ Πάλμε

https://anfenglish.com/features/kurdish-leader-abdullah-Oecalan-s-days-in-the-middle-east-iii-46756

Υπονόμευση των ειρηνευτικών προσπαθειών

https://anfenglish.com/news/the-period-of-first-two-ceasefires-iv-46786

Ο ρόλος των ΗΠΑ λίγο πριν τη συνωμοσία αιχμαλωσίας του Αμπντουλάχ Οτσαλάν

https://anfenglish.com/features/pre-9-october-period-and-the-1-september-1998-ceasefire-v-46819

Η ΝΑΤΟϊκή απειλή πολέμου, η αρχή της διακρατικής συνωμοσίας

https://anfenglish.com/features/a-plan-with-99-percent-no-way-out-vi-46833

Οι ΗΠΑ ηγούνται της διακρατικής καταδίωξης του Κούρδου ηγέτη

https://anfenglish.com/features/second-stage-in-the-october-9-period-vii-46859

Ο ειδικός ρόλος της Γερμανίας κι η υποχώρηση της αριστερής ιταλικής κυβέρνησης

https://anfenglish.com/features/germany-and-days-in-rome-viii-46888

Οι τελευταίες πράξεις του έργου

https://anfenglish.com/features/days-in-rome-and-forced-exodus-ix-46920