Χιλή | Σχεδόν μισό αιώνα μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα, δεν μπορούμε ούτε να ξεχάσουμε, ούτε να συγχωρήσουμε
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ τον αγώνα της τάξης μας να πάρει πίσω τη ζωή της, να καταλάβει εργοστάσια και χωράφια, να συζητήσει πάνω σε νέες μορφές συνύπαρξης χωρίς εκμετάλλευση.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ την τεράστια και πολύμορφη προλεταριακή δραστηριότητα που αναπτύχθηκε από τη δεκαετία του 1960, η οποία σε αντίθεση με την αφήγηση του κόμματος, δεν στόχευε στην ενίσχυση των εκλογικών αγώνων.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ το αντιδραστικό έργο της σοσιαλδημοκρατίας που εκπροσωπείται από το UP, το οποίο έχει κάνει τα πάντα για να αποδιοργανώσει και να ελέγξει το προλεταριάτο, προκειμένου να διαπραγματευτεί με τα παραδοσιακά κόμματα της αστικής τάξης και να αναπτύξει το καπιταλιστικό της σχέδιο στο όνομα του σοσιαλισμού.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ ότι η κυβέρνηση του UP δεν ήταν ποτέ στραμμένη στην επαναστατική προοπτική. Ο Αλιέντε ήταν αυτός που θέσπισε τον νόμο για τον έλεγχο των όπλων, αφοπλίζοντας τα πιο μαχητικά κομμάτια του προλεταριάτου, έτσι ώστε να μην μπορούν να συμβάλουν στην γιγάντωση της ρήξης και να μην αναμετρηθούν με τις δυνάμεις της αντεπανάστασης.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ τα κόμματα που φωνάζουν για δημοκρατία σήμερα αλλά δεν διστάζουν να υποστηρίξουν τη στρατιωτική βαρβαρότητα εναντίον της τάξης μας.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ότι η δημοκρατία και η δικτατορία δεν είναι αντιθετικά καθεστώτα, αλλά διαφορετικές και συμπληρωματικές μορφές κρατικής διακυβέρνησης.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ τους χιλιάδες συντρόφους που υπέστησαν διώξεις, βασανιστήρια, δολοφονίες και εξαφανίστηκαν.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ ότι οι συνθήκες εξαθλίωσης εναντίον των οποίων ξεσηκώθηκε η τάξη μας, δημιουργήθηκαν από την ίδια την κοινωνική κατάσταση που προκαλεί τη σημερινή εξαθλίωση: τις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις που παράγουν και τροφοδοτούν τη φυσική και ψυχολογική αποξένωση, που καταδικάζουν τη μεγάλη πλειοψηφία της προλεταριοποιημένης ανθρωπότητας στην πείνα, τις ασθένειες, την απομόνωση και τον θάνατο, που επιβάλουν και συντηρούν τις σεξουαλικές διακρίσεις και όλη τη βία που τις συνοδεύει.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ, γιατί είναι η ιστορία μας. Αλλά πάνω απ ‘όλα: ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ, γιατί πολλά από αυτά τα στοιχεία επαναλαμβάνονται στον σπασμωδικό μας χρόνο.
Μέσα από την αφήγηση της, η καπιταλιστική αριστερά, βλέπει στην περίοδο του ’70-’73, μια κυβέρνηση η οποία υποστηριζόμενη από μια μεγάλη μάζα κόσμου, ήθελε να επιτύχει ειρηνικά τον σοσιαλισμό (ένας πασιφισμός που δεν είχε κανένα ενδοιασμό στο να καταπιέσει τους εργαζόμενους, να εισβάλει στα κατειλημμένα εργοστάσια ή να φυλακίσει, να βασανίσει και να δολοφονήσει επαναστάτες). Μια αφήγηση μέσω της οποίας γίνονται αναφορές με δόσεις γλυκιάς νοσταλγίας, σε μεγάλους ήρωες, αναδεικνύοντας ιδιαίτερα την μορφή του Αλιέντε.
Αλλά οι αγώνες του προλεταριάτου στον τόπο μας ήταν σύμφυτοι με το επαναστατικό κύμα που συγκλόνισε ολόκληρο τον πλανήτη εκείνα τα χρόνια και η τάξη των καπιταλιστών τους αντιμετώπισε με ποικίλους τρόπους. Ανάμεσα στην συντριβή του ρεφορμισμού (που δεν απέρριψε τη βίαιη καταστολή) και την αιματηρή σφαγή που προξένησε ο στρατός, δεν υπάρχει διακοπή, αλλά μια συνέχεια στο κατασταλτικό έργο του κράτους.
Σήμερα, μετά από μια εντυπωσιακή εξέγερση, το Κόμμα της Τάξης, ως συνασπισμός, προκρίνει μια «ειρηνευτική συμφωνία», της οποίας ρητός στόχος είναι το να σβήσει τη φωτιά που δυναμώνει από την οργή και τη εφευρετικότητα των εκμεταλλευόμενων.
Ας μην ενισχύσουμε κι άλλο την ήττα και την απάτη. Πάμε παρακάτω. Ας αγκαλιάσουμε τη ζωή.
Η ΜΝΗΜΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΠΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Πηγή: Enough14