Η εκπαιδευτική κοινότητα στο απόσπασμα! Μονόδρομος ο ανυποχώρητος αγώνας της!
Το τελευταίο διάστημα η εκπαιδευτική κοινότητα δίνει τη μάχη της στην πρώτη γραμμή, ενάντια στην αξιολόγηση, το αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο και σε πείσμα των εμποδίων που έχει στήσει το Υπουργείο Παιδείας κρίνοντας την απεργία – αποχή παράνομη και καταχρηστική μέσω αγωγής. Η Νίκη Κεραμέως στην προσπάθεια της να φρενάρει απότομα την αναδυόμενη δυναμική του απεργιακού αγώνα, κατέθεσε κατεπείγουσα αγωγή ενάντια στους συνδικαλιστικούς φορείς των εκπαιδευτικών (ΔΟΕ, ΟΛΜΕ, ΠΟΣΕΕΠΕΑ, ΟΙΕΛΕ), οι οποίοι έχουν εκφράσει εξ’ αρχής την εναντίωσή τους σε κάθε έννοια αξιολόγησης των σχολικών μονάδων και του εκπαιδευτικού έργου.
Σε πείσμα όλων των παραπάνω, το ΔΣ της ΕΛΜΕ αποφάσισε να ασκήσει έφεση στην απόφαση του δικαστηρίου, με τους απεργούς εκπαιδευτικούς να είναι νομικά καλυμμένοι, μέχρι να εκδοθεί η τελεσίδικη απόφαση. Τα σωματεία των εκπαιδευτικών, υπερασπιζόμενα τα συμφέροντα των εργαζόμενων και των μαθητών, προέβησαν σε κάλεσμα για συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα.
Στην προχθεσινή πανεκπαιδευτική συγκέντρωση και πορεία της Αθήνας, που είχε καλεστεί από διάφορες ομοσπονδίες εκπαιδευτικών, στις 6 το απόγευμα, τα ένστολα όργανα του κεφαλαίου προέβησαν σε επίθεση με χημικά και αύρες νερού κατά των παρευρισκόμενων διαδηλωτών. Είτε μέσω της ωμής καταστολής είτε μέσω της δικαστικής οδού, το πολιτικό προσωπικό του αστικού μπλοκ κυριαρχίας, έδωσε το μήνυμά του στους αγωνιζόμενους εκπαιδευτικούς και την εργατική τάξη συνολικά. Πως κάθε απόπειρα αγωνιστικής υπεράσπισης των εργατικών κεκτημένων θα αντιμετωπίζεται χωρίς προσχήματα από τους κυρίαρχους.
Οι πολιτικοί εκφραστές του κεφαλαίου εκμεταλλευόμενοι την κινηματική αποδιοργάνωση, την κοινωνική νηνεμία, το διάχυτο φόβο και την ανασφάλεια που έφερε στο διάβα της η πανδημία, επιχείρησαν να περάσουν μια σειρά από αντιδραστικά νομοσχέδια που αποτελούν διακαή πόθο δεκαετιών. Η ριζική αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση σύμφωνα με τις απαιτήσεις της καπιταλιστικής κερδοφορίας, είναι ένας απ’ αυτούς. Η δημιουργία σχολείων – εκκολαπτηρίων φτηνού και πειθήνιου εργατικού δυναμικού για τη στελέχωση του κεφαλαιοκρατικού συστήματος παραγωγής, είναι μια από τις κυρίαρχες στοχεύσεις του νομοσχεδίου. Επιπλέον, η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων σε σχολεία Α και Β κατηγορίας και η παρεπόμενη χρηματική πριμοδότηση των πιο ”άξιων”, εντείνει το κλίμα του ανταγωνισμού, αβαντάρει την περαιτέρω υποβάθμιση και κρατική υποχρηματοδότηση των περισσότερων και στρώνει το έδαφος για την ανάπτυξη ιδιωτικών πρωτοβουλιών εντός τους. Σκοπός τους είναι το πέταγμα πολλών παιδιών της εργατικής τάξης εκτός εκπαίδευσης, χρησιμοποιώντας τα ως ευέλικτο εργατικό δυναμικό που δεν θα έχει δικαιώματα και θα πρέπει να επανακαταρτίζεται διαρκώς. Η κήρυξη της απεργίας – αποχής ως παράνομης, καταδεικνύει το πέρασμα σε μια νέα εποχή, περισσότερου ελέγχου, καταστρατήγησης των ελευθεριών και των εργασιακών δικαιωμάτων και ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης, εντός των χώρων δουλειάς.
Το πανεκπαιδευτικό κίνημα οργανωμένο και συσπειρωμένο στη βάση των ταξικών του αναγκών και προλεταριακών του συμφερόντων, οφείλει να περιφρουρήσει τα κεκτημένα του κόντρα στην ενορχηστρωμένη επίθεση που εξαπολύει ο κόσμος του κεφαλαίου. Η κοινότητα μαθητών, φοιτητών και εκπαιδευτικών κόντρα στην κρατική καταστολή, την κατασυκοφάντησή τους από τα αστικά ΜΜΕ και την προσφυγή τους στα νομοθετήματα του αστικού συστήματος, καλείται να υψώσει τοίχος αυτοάμυνας και να σχεδιάσει βήμα βήμα την αντεπίθεση του. Μέσα από τις γενικές απεργίες διαρκείας και την οριζόντια οργάνωση των αγώνων, αναδεικνύονται οι όροι, για να αλλάξει στρατόπεδο ο φόβος και για να διαμορφωθούν καλύτεροι συσχετισμοί πάλης για το επόμενο διάστημα.