Να αποτραπεί το ξεπούλημα της απεργίας των εκπαιδευτικών από τους εργατοπατέρες
Οι εργαζόμενοι στην εκπαίδευση, παρά το δυναμικό και μαζικό αγώνα που δίνουν το τελευταίο διάστημα απέναντι στην πολιτική της εσωτερικής και εξωτερικής αξιολόγησης και το αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο, καλούνται, επίσης, να αντιμετωπίσουν τον υπονομευτικό και απεργοσπαστικό ρόλο του αστικοποιημένου και κρατικοδίαιτου συνδικαλιστικού μηχανισμού (ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ – ΠΕΚ), ο οποίος έκανε «κουρελόχαρτο» τις αγωνιστικές αποφάσεις των εκπαιδευτικών Συλλόγων.
Καταπατώντας τις αγωνιστικές αποφάσεις, που έλαβε η εκπαιδευτική κοινότητα μέσα από τις γενικές της συνελεύσεις και τα συλλογικά της όργανα, για συνέχιση της απεργίας – αποχής, κατέστησαν ανέφικτη τη δυνατότητα συνέχισης του απεργιακού αγώνα, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο τους όρους για την ολοκλήρωση των συνθηκών σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα.
Στην προσπάθεια μας να ρίξουμε φως στην κατάσταση που επικρατεί, αρκεί να πούμε πως παρ’ ότι το 60% των προέδρων της ΕΛΜΕ έλαβαν αποφάσεις υπέρ της συνέχισης της απεργίας, 8 πρόεδροι των ΕΛΜΕ τάχθηκαν απέναντι στις αποφάσεις των Γενικών τους Συνελεύσεων, επιτελώντας επάξια το ρόλο «δεκανικιού» του αστικού μπλοκ κυριαρχίας. Με καθήκοντα «πέμπτης φάλαγγας», βάλανε «φρένο» σε έναν ιδιαίτερα σημαντικό απεργιακό αγώνα, ενάντια σε μια κατάσταση που πλήττει τόσο τα συμφέροντα των εκπαιδευτικών όσο και τις ανάγκες των μαθητών.
Οι εργοδοτικοί και συνδικαλιστικοί φορείς ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ υπηρετώντας πιστά τα συμφέροντα της αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού, ματαίωσαν τις προσδοκίες που ανέκτησαν οι αγωνιζόμενοι εκπαιδευτικοί στις μαζικές και δυναμικές πορείες των περασμένων ημερών. Οι εικόνες από τις απεργιακές διαδηλώσεις χιλιάδων εκπαιδευτικών, μαθητών και γονέων που κατέβηκαν στους δρόμους πολλών πόλεων της Ελλάδας, στις 11 Οκτώβρη, έδειξαν διάπλατα στην δημόσια κοινωνική σφαίρα ότι το κλίμα τρομοκρατίας που έσπειραν οι κυρίαρχοι κρίνοντας την απεργία παράνομη και καταχρηστική, δεν αρκεί για να διακόψει τις αναγκαιότητες και τα δίκαια των χιλιάδων εκπαιδευτικών. Έτσι, οι ξεπουλημένοι συνδικαλιστικοί φορείς ανέλαβαν δράση για την εσωτερική καταστολή του απεργιακού αγώνα των καθηγητών.
Η εκπαιδευτική κοινότητα όμως, οφείλει να μην υποκύψει, αποδεχόμενη τις πολιτικές των κυρίαρχων και τις μεθοδεύσεις των εργατοπατέρων. Γνωρίζοντας πολύ καλά τι πρόκειται να επωμιστεί η τάξη μας συνολικά αν περάσει η πολιτική των αξιολογήσεων, οφείλει να σπάσει στην πράξη κάθε απόπειρα ταξικής συνθηκολόγησης, Καθώς τα παιδιά των φτωχών εργατικών οικογενειών είναι αυτά που ”θα πληρώσουν στο τέλος τη νύφη”, όταν θα αποκλείονται από το δικαίωμα στη μόρφωση με τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση να ορθώνονται στα ύψη. Με το κεφαλαιοκρατικό σύστημα παραγωγής να επιτάσσει στις μέρες μας σχολεία για λίγους και εκλεκτούς, σχολεία Α και Β κατηγορίας, αξιολογήσεις που θα εντείνουν την υποχρηματοδότηση/υπολειτουργία/υποστελέχωση των σχολείων, ανοίγοντας περαιτέρω το δρόμο προς την ιδιωτικοποίηση και την επιχειρηματικότητα. Διότι η επικύρωση του Νόμου Χατζηδάκη θα επιφέρει σιγή νεκροταφείου στους εργασιακούς χώρους, θα ποινικοποιήσει την συνδικαλιστική δράση συνολικά και θα στερήσει από την εργατική τάξη το δικαίωμα στην απεργία.
Η αγωνιζόμενη εκπαιδευτική κοινότητα και τα πρωτοβάθμια εργατικά της σωματεία θα πρέπει να βάλουν στο στόχαστρο τους εργατοπατέρες και τους ξεπουλημένους συνδικαλιστικούς φορείς, οι οποίοι δεν σταματούν να σπέρνουν τον τρόμο και την ηττοπάθεια στις τάξεις των εργαζομένων. Οργανωμένοι στη βάση των ταξικών τους συμφερόντων και προλεταριακών τους αναγκών, θα πρέπει να αντιστρέψουν τις αντιδραστικές αποφάσεις για ανακωχή, διεξάγοντας νέες Γενικές Συνελεύσεις που θα θέτουν επιτακτικά την αναγκαιότητα συνέχισης της απεργίας – αποχής και την κλιμάκωση του αγώνα. Με αγωνιστικό μέτωπο εκπαιδευτικών, φοιτητών και μαθητών η οικονομική και πολιτική ελίτ, να βρεθεί στα αζήτητα της Ιστορίας.