Οκτώβρης – Ο μήνας των δολοφονιών από αστυνομικούς
26 Οκτώβρη 1961
Μέσα σε ένα κλίμα τρομοκρατίας, δολοφονείται τρεις μέρες πριν από τις εκλογές ο Συκιώτης εργάτης, σπουδαστής και κομμουνιστής Στέφανος Βελδεμίρης, δεχόμενος σφαίρες από το χωροφύλακα Σπύρο Φιλίππου στην Επτάλοφο Θεσσαλονίκης, ενώ μοίραζε προκηρύξεις.
Η αστυνομία ισχυρίζεται πως ο δολοφόνος πέρασε αυτόν και το συναγωνιστή που ήταν μαζί του για εμπόρους ναρκωτικών, ο φονιάς υποστηρίζει πως οι σφαίρες εξοστρακιστηκαν, και περνάει μόλις δύο χρόνια στη φυλακή.
23 Οκτώβρη 1998
Ένας 17χρονος Σέρβος μαθητής, ο Μάρκο Μπουλάτοβιτς, πέφτει νεκρός στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, έπειτα από σφαίρα που δέχτηκε στο στήθος από τον αστυνομικό Κυριάκο Βανδούλη.
Η αρχική θεωρία που χρησιμοποιήθηκε για να “δικαιολογήσει” τη δολοφονία ήταν πως ο Μάρκο ήταν ύποπτος για την κλοπή μιας τσάντας, πράξη που παρεμπιπτόντως δεν τέλεσε ποτέ, ενώ η υπερασπιστική γραμμή που προωθήθηκε από το δολοφόνο και από την ίδια την αστυνομία ήταν πως το όπλο εκπυρσοκρότησε τυχαία, σενάριο που απορρίφθηκε από έκθεση Σέρβων ιατροδικαστών και βαλλιστικών επιστημόνων.
Παρότι ο Βανδούλης κρίθηκε ένοχος για φόνο, δεν πέρασε ούτε μια μέρα στη φυλακή.
22 Οκτώβρη 2021
Ένας 18χρονος Ρομ, ο Νίκος Σαμπάνης, πατέρας δύο παιδιών, πέφτει νεκρός, ενώ ένας 16χρονος είναι τραυματίας από πυροβολισμούς κατά τη διάρκεια καταδίωξης μετά την κλοπή ενός αυτοκινήτου.
Οι αρχικές διαρροές αστυνομίας – ΜΜΕ μιλάνε για τραυματισμούς αστυνομικών, παρόλο που αυτοί ακούγονται σε συνομιλία με το κέντρο να λένε ξεκάθαρα πως δεν υπάρχει κανένας τραυματίας αστυνομικός, αναφέρονται στο νεκρό ως σεσημασμένο κακοποιό επειδή είχε καταδικαστεί για μια μικροκλοπή όταν ήταν 14 ετών, και μιλάνε για συμπλοκή και ανταλλαγή πυρών, ενώ αποδεικνύεται πως οι νεαροί ήταν άοπλοι και οι μπάτσοι πυροβόλησαν 38 φορές εναντίον τους.
Δεκάδες ακόμα αντίστοιχες περιπτώσεις μέσα στα χρόνια, με πολλές ομοιότητες και φυσικά διαφορές, όπου το θύμα μπορεί να λέγεται Ηρακλής Μαραγκάκης, Αλέξης, κοκ, οι μπάτσοι πυροβολούν όχι από αυτοάμυνα ή “καταλάθος” όπως παρουσιάζεται αλλά σχεδόν πάντα από επιλογή, τα γεγονότα διαστρεβλώνονται από τα ΜΜΕ για να θάψουν την υπόθεση ή να προκαλέσουν συγκεκριμένα αντανακλαστικά και αντιδράσεις στην κοινωνία -ενώ προσβάλλουν χωρίς καμία ντροπή τη μνήμη και τις οικογένειες των θυμάτων-, κάποιοι από εμάς ενδεχομένως να αξιολογούμε τους θανάτους και να μην σκεφτόμαστε πχ το πώς άνθρωποι που βρίσκονται στο περιθώριο μπορεί να οδηγηθούν στην παραβατικότητα, ποιους εξυπηρετεί αυτό και τι πρέπει να γίνει για ν’ αλλάξει αυτή η συνθήκη, η “δικαιοσύνη” βγάζει λάδι τους δολοφόνους που τυχαία τους υπερασπίζονται συγκεκριμένα καθάρματα, κοκ…
Όσο κι αν οι διαχειριστές της εξουσίας αλλάζουν από σοσιαλδημοκράτες σε νεοφιλελεύθερους και ακροδεξιούς, οι κρατικές δολοφονίες επανέρχονται συνεχώς όχι ως μεμονωμένα περιστατικά, αλλά ως -ένα ακραίο, αλλά υπαρκτό- κομμάτι του ελέγχου και της καταστολής που ασκείται από το ίδιο σύστημα, όχι μόνο στους ανθρώπους του περιθωρίου ή όσους το αμφισβητούν, αλλά δυνητικά στον καθένα από εμάς.
Κι όσο δεν παίρνουμε απόφαση να το αλλάξουμε, τόσο θα βλέπουμε ξανά και ξανά ανθρώπους να δολοφονούνται ή να θρηνούν.
ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ