Θεσσαλονίκη | Πορεία ενάντια στις δολοφονίες κράτους και κεφαλαίου (12/11)
Συλλογικότητες, ομάδες και οργανώσεις του αναρχικού / αντιεξουσιαστικού / ελευθεριακού χώρου της Θεσσαλονίκης καλούν σε πορεία ενάντια στις δολοφονίες κράτους και κεφαλαίου, την Παρασκευή 12/11, 18:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου.
Ακολουθούν τα καλέσματα και οι αφίσες των ομάδων.
ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΦΑΙΡΕΣ ΣΤΟ ΨΑΧΝΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΝ ΖΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΔΩ
Tο βράδυ της 22/10 αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ καταδιώκουν πιθανά κλεμμένο αυτοκίνητο. Οι επιβαίνοντες παιδιά όλοι τους, στο φόβο του θανάτου δεν σταματούν εξαρχής ενώ όταν εγκαταλείπουν το όχημα δέχονται την οργή των αστυνομικών οι οποίοι αδειάζουν τους γεμιστήρες πάνω τους. Πέφτει νεκρός ο Νίκος Σαμπάνης ετών 18.
Στις 25/10 ο Δημήτρης Δαγκλής-εργάτης στην Cosco ,εγκλωβίζεται στην ράγες που κινούνται οι γερονογέφυρες με αποτέλεσμα να βρει τραγικό θάνατο. Πέφτει νεκρός μετά από 12ωρα δουλειάς και με ελλιπή μέτρα προστασίας.
Στις 26/10 βάρκα με πρόσφυγες/μετανάστες στην προσπάθεια τους να βρεθούν σε κάποια χώρα της Δύσης για μια καλύτερη ζωή είτε για να γλιτώσουν το θάνατο στη δική τους χώρα βυθίζεται στο Αιγαίο. Τέσσερα παιδιά βρίσκονται νεκρά ενώ μία γυναίκα αγνοείται.
Στις 30/11 τα ξημερώματα μεθυσμένος οδηγός που διέρχεται με κόκκινο, παρασέρνει τον ντελιβερά Δημήτρη Ασημάκη και τον αφήνει νεκρό στο δρόμο.
Τα τελευταία 7 χρόνια έχουν πεθάνει 400 εργάτες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς μόνο στον Ελλαδικό χώρο. Είναι οι δικοί μας άνθρωποι που πέφτουν νεκροί στο βωμό του κέρδους και του κεφαλαίου ενώ το κράτος σφυρίζει αδιάφορα. Ενώ η άρχουσα τάξη με καλοθελητές ΜΜΕ και λοιπά παπαγαλάκια συγκαλύπτουν τις εργοδοτικές δολοφονίες στο όνομα της “τυχαιότητας” εμείς θα υπενθυμίσουμε ότι ο νομός Χατζηδάκη ήταν αυτός που νομιμοποίησε την εντατικοποίηση και τις 10ωρες βάρδιες για ψίχουλα. Δίνουν απλόχερα την ευκαιρία στα αφεντικά για περισσότερο κέρδος με τίμημα τις ζωές μας. Kάνουν τα στραβά μάτια όταν εργαζόμενοι διεκδικούν Μέσα Ατομικής Προστασίας, όταν καταγγέλλουν ελλιπή μέτρα ασφάλειας σε χώρους εργασίας, όταν δουλεύουν υπό πίεση, σε υποστελεχωμένες βάρδιες, κάτω από ακραίες καιρικές συνθήκες και φυσικούς ή τεχνητούς κινδύνους. Με τον μεγαλύτερο κίνδυνο που περικλείει όλα τα παραπάνω και άλλα τόσα, να ενσαρκώνεται στη θανατοπολιτική του κράτους που μας εξοντώνει με τις δολοφονικές πρακτικές του.
Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει δεκάδες δολοφονίες στο όνομα της Τάξης και της Aσφάλειας (π.χ του Μάρκο Μπουλάτοβιτς, του Νικόλαου Λεωνίδη, του Ηρακλή Μαραγκάκη, του Τόνι Ονούα, του Νικόλα Τόντι, της Zackie Oh, Βασίλη Μάγγου κ.α ) με πιο πρόσφατη αυτή του Νίκου Σαμπάνη. Στην πραγματικότητα πρόκειται για εν ψυχρώ εκτελέσεις από την ελληνική αστυνομία που δεν λογοδοτεί στην εκάστοτε εκτελεστική και δικαστική εξουσία απολαμβάνοντας πλήρη προνόμια και κάλυψη. Η δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη από τους “εκτελεστές της εξουσίας” δεν έγινε μόνο στο όνομα της Ταξης και της Ασφάλειας, στο όνομα της ιδιοκτησίας αλλά κρύβει και ακόμα μια πτυχή, αυτή του ρατσιστικού μίσους προς την κοινότητα των Ρομά. Όλα αυτά που συμβολίζει ο Ρομά νεολαίος είναι όλα αυτά που μισεί η άρχουσα τάξη την απειθαρχία, τη φτώχεια, το περιθώριο, την διαφορετική πολιτισμική κουλτούρα από τα εθνικά και θρησκευτικά πρότυπα των Ελλήνων.
Γυρνώντας σελίδα σε μια λίστα θανάτου που δεν έχει τέλος, μετανάστες και μετανάστριες πέφτουν νεκροί στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν από την εμπόλεμη κατάσταση στη χώρα τους είτε να γλιτώσουν από την επίθεση του κεφαλαίου που έχει καταστρέψει τα πάντα γύρω τους. Κατά καιρούς δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο τις δυσκολίες ενός περάσματος. Αλλά και την άγρια καταστολή της εκάστοτε κυβέρνησης ή των παρακρατικών φασιστοειδών που λειτουργούν ως εκτελεστές της ρατσιστικής ρητορείας του κράτους. Ύστερα τους περιμένει η αντιμεταναστευτική πολιτική του κράτους, οι επαναπροωθήσεις ,η περιθωριοποίηση, τα κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Για τα κράτη είναι απλά ζωές που περισσεύουν και γίνονται αόρατοι άνθρωποι, γίνονται μια βάρκα που βούλιαξε μια συνηθισμένη Τρίτη στα παγωμένα νερά του Αιγαίου.
Κράτος και κεφάλαιο αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους της τάξης μας ως αριθμούς ,μια απλή στατιστική που επιβεβαιώνει πόσο αναλώσιμη είναι η ζωή μας στο καπιταλιστικό σύστημα. Η ταξική διαχείριση της πανδημίας, τα μέτρα που στόχο είχαν την προστασία του κεφαλαίου και όχι τις ανθρώπινες ζωές, έφεραν χιλιάδες νεκρούς από covid. Οι γεμάτες κλίνες ΜΕΘ, τα υποστελεχωμένα δημόσια νοσοκομεία, η αδυναμία πρόσβασης στο δημόσιο σύστημα υγείας, τα ελλιπή μέτρα προστασίας στους χώρους της δουλειάς ήταν αυτά που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην έκβαση της πανδημίας .
Σε μία πατριαρχικά δομημένη κοινωνία, με ριζωμένα στερεότυπα που υποτιμούν το γυναίκειο φύλο, εδραιώνουν έμφυλους ρόλους και διαχωρισμούς απόρροια τους είναι και τα περιστατικά έμφυλης βίας και γυναικοκτονιών. Η πατριαρχία δολοφονεί, δεν είναι ούτε εγκλήματα πάθους, ούτε η κακιά στιγμή.
Ζούμε σε μια εποχή γενικευμένης κρίσης, όταν αυτός ο κόσμος χωράει ολοένα και λιγότερες από μας, όταν χάνουμε τους ανθρώπους μας στην αρένα για επιβίωση, όταν χάνουμε κεκτημένα αιώνων, όταν καθημερινά δεχόμαστε τη βία του καπιταλιστικού συστήματος δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά μόνο να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Όπου σηκώσαμε κεφάλι βγήκαμε κερδισμένοι/ες. Από τους πρόσφατους νικηφόρους αγώνες της e-FOOD μέχρι των αγώνα των εργαζομένων στην COSCO που με απεργίες διαρκείας ανάγκασαν την εργοδοσία να δεχτούν τα αίτηματα τους και πέτυχαν μια πρώτη νίκη για την ανατίμηση της εργασίας τους και των ζωών τους. Να αυτοοργανωθούμε στις γειτονιές και τις πόλεις μας, να μην αφήσουμε κανένα σπίτι κ άνθρωπο χωρίς στέγη, νερό, ρεύμα, θέρμανση, τηλέφωνο. Να αναγκάσουμε τα αφεντικά να πληρώσουν το κόστος ζωής μας, την περίθαλψη μας, τις μεταφορές μας. Να αρχίσουν να μας υπολογίζουν. Μέχρι να απαλλαγούμε από αυτούς και τους διαχειριστές της κρατικής εξουσίας. Μέχρι την κατάργηση κάθε εξουσίας και εκμετάλλευσης.
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ
ΠΟΡΕΙΑ: Παρασκευή 12/11 1 8:00 Αγ. Βενιζέλου
Αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης Πυρανθός
Στους χώρους εργασίας, στα κέντρα κράτησης, στους δρόμους:
Η εκδίκηση για τους νεκρούς μας θα είναι η οργάνωση των ζωντανών
Στις 22 Οκτώβρη στο Πέραμα μία συμμορία δολοφόνων της ομάδας ΔΙΑΣ, εκτέλεσαν εν ψυχρώ τον 18χρονο Έλληνα Ρομά, Νίκο Σαμπάνη, που το ειδεχθές έγκλημα του ήταν ένα κλεμμένο αυτοκίνητο. Η αναβάθμιση της ποινής σε θανατική καταδίκη, μπορεί να μην ήταν άμεση εντολή του Κέντρου Επιχείρησεων της αστυνομίας, ήταν όμως μια απόλυτα συνειδητή και πολιτική απόφαση από τους μπάτσους της ΔΙΑΣ. Είχαν προηγηθεί αρκετές καταδιώξεις που κατέληξαν σε πυροβολισμούς της αστυνομίας τον τελευταίο μήνα, ενώ μία από αυτές οδήγησε και στο θάνατο ενός καταδιωκόμενου σε τροχαίο.
Τα κρούσματα αστυνομικής βίας, τον τελευταίο χρόνο αυξάνονται με σχεδόν γεωμετρική ακρίβεια ώσπου φτάσαμε στο σημείο να έχουμε νεκρό από αστυνομικά πυρά. Από την πρώτη στιγμή, παρόλο που κατέρρευσαν όλα τα “στοιχεία” που παρουσίασαν οι μπάτσοι για να καλύψουν το έγκλημα τους, τα συνηθισμένα πλυντήρια που λανσάρονται ως δημοσιογράφοι Καραμήτρου, Σουλιώτης και Λαμπρόπουλος, ξέρασαν τον συνήθη ρατσιστικό και τοξικό οχετό τους, για “σεσημασμένους”, για “αστυνομικούς τραυματίες”, για “συμπλοκή”, για “ανταλλαγή πυρών”, που φυσικά ήρθε να δέσει με το αντι-τσιγγανικό μένος μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας και των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους. Την ίδια στιγμή το πολιτικό προσωπικό της κυβέρνησης έσπευσε να σιγοντάρει την ασυδοσία των δολοφόνων, με τον Υπουργό Προ.Πο Θεωδορικάκο να επισκέπτεται τους 7 δολοφόνους, για να τους διαβεβαιώσει πως όλα θα πάνε καλά και τον ακροδεξιό τηλεπωλητή Άδωνι να προλαβαίνει να τους δικαιολογήσει προτού υπάρξει κάποιο πόρισμα ή κάποιος έλεγχος. Οι μπάτσοι τελικά αφήνονται ελεύθεροι, ο Θεοδωρικάκος πανηγυρίζει και λίγες μέρες μετά ανακοινώνει νέες προσλήψεις μπάτσων και ακόμα πιο αυστηρούς όρους στις καταδιώξεις.
Συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και συγκρούσεις ξεσπούν σε οικισμούς που διαμένουν Ρομά αλλά και σε αρκετές πόλεις της χώρας.
Την Κυριακή 10 Οκτωβρίου ένα παιδί, μόλις 18 ετών, ο Ανέες Μιρ από το Πακιστάν, σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα, εν ώρα εργασίας, όταν το δίκυκλο που οδηγούσε συγκρούστηκε με ταξί, στη διασταύρωση των οδών Χαροκόπου και Κρέμου. Κλήθηκε το ΕΚΑΒ και λίγα λεπτά αργότερα κατέφθασε ασθενοφόρο. Ωστόσο ήταν αργά, καθώς είχε χάσει ήδη τη ζωή του.
Ο 18χρονος Ανέες Μίρ του Αμτζάτ εργάζονταν ως ντελιβεράς σε εστιατόριο στην πλατεία θεάτρου στην Αθήνα. Ήρθε 15 χρόνων στην Ελλάδα. Έμενε στο στρατόπεδο προσφύγων της Θήβας. Είχε κάρτα αιτούντος ασύλου και διέμενε σε διαμέρισμα του προγράμματος ΕΣΤΙΑ τον τελευταίο μήνα. Η οικογένεια του, οι γονείς του και τα δύο αδέλφια ζουν στο Πακιστάν.
Στις 11 Οκτωβρίου, αναστάτωση προκλήθηκε στην Πυλαία της Θεσσαλονίκης το μεσημέρι της Δευτέρας (11/10), όταν ένας εργάτης έπεσε από ύψος σε χώρο όπου πραγματοποιούνταν εργασίες και τραυματίστηκε σοβαρά.
Στις 25 Οκτωβρίου ο Δημήτρης Δαγκλής, εργάτης στο λιμάνι του Πειραιά εγκλωβίστηκε στις ράγες που κινούνται οι γερανογέφυρες, με αποτέλεσμα να περάσει από πάνω του η γερανογέφυρα και να τον κόψει στη μέση. Ο Δημήτρης Δαγκλής ήταν ένας ακόμα άνθρωπος της τάξης μας που δολοφονήθηκε εν ώρα εργασίας για τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών και στην προκειμένη περίπτωση για τα κέρδη της Cosco. Αμέσως μετά τη δολοφονία του, οι συνάδελφοί του σταμάτησαν κάθε εργασία στο λιμάνι, συγκεντρώνονται και με καθολική συμμετοχή στη συνέλευση αποφασίζουν να προκηρύξουν 24ωρη απεργία.
Η άρνηση της Cosco να συναντήσει τους απεργούς απαντιέται με νέα 24ωρη απεργία και με σπάσιμο των αλυσίδων και της κεντρικής πόρτας με τους εργαζομένους να φωνάζουν «για τον Δημήτρη» και «όχι άλλους νεκρούς», που οδηγεί στα γραφεία της εταιρείας από εκατοντάδες λιμενεργάτες, οι οποίοι έχουν στο πλευρό τους χιλιάδες εργαζόμενους στη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στις 27 Οκτωβρίου. Μετά από 7 ημέρες απεργίας και ενόψει νέας, 48ωρης απεργίας που είχε προκηρυχθεί από την ΕΝΕΔΕΠ, η Cosco αναγνωρίζει για πρώτη φορά και επίσημα το σωματεία και δέχεται να ικανοποιήσει 3 από τα 4 αιτήματα των εργαζομένων, εκτός από αυτό της υπογραφής συλλογικής σύμβασης εργασίας.
Σωματεία λιμενεργατών από την Σουηδία, τη Χώρα των Βάσκων, την Κύπρο, την Ιταλία, την Τουρκία και άλλες χώρες με ανακοινώσεις τους, συλλυπούνται την οικογένεια και τους συναδέλφους του Δημήτρη με το σωματείο Nakliyat-İş να σημειώνει: «Εκ μέρους της εργατικής τάξης της Τουρκίας και του Συνδικάτου Μεταφορών Nakliyat-İş, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους εργαζόμενους της COSCO που απεργούν υπό την ηγεσία του σωματείου τους ΕΝΕΔΕΠ. Εκφράζουμε, επίσης, τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην εργατική τάξη της Ελλάδας. Η ενότητα των εργαζομένων θα νικήσει! Ζήτω η διεθνής αλληλεγγύη!».
Στις 29 Οκτωβρίου ένας 58χρονος υπάλληλος του Δήμου Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης, διακομίσθηκε στο νοσοκομείο «Παπαγεωργίου», ύστερα από πτώση δύο μέτρων μετά από προσπάθεια να αφαιρέσει τον εορταστικο διάκοσμο από κολόνα. Το εργατικό ατύχημα σημειώθηκε λίγο πριν από τις 9:00 σήμερα το πρωί, στην οδό Ζωοδόχου Πηγής στους Αμπελόκηπους.
Στις 31 Οκτωβρίου, ο διανομέας της Wolt και πατέρας δύο παιδιών Δημήτρης Ασημάκης, ο οποίος κατέβαινε την 25ης Μαρτίου και πήγαινε να στρίψει προς την Γ. Παπανδρέου σκοτώνεται, όταν άναψε το πράσινο και παρασύρθηκε από ένα μαύρο Audi TT το οποίο παραβίασε τον κόκκινο σηματοδότη και έκοψε τη μηχανή στα δύο. Την επόμενη μέρα δεκάδες διανομείς συγκεντρώνονται αυθόρμητα στα δικαστήρια και με μοτοπορεία περνάν από το Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης όπου ζητούν να ενταχθεί το επάγγελμά τους στα Βαρέα και Ανθυγιεινά ενώ καταλήγουν στα γραφεία της Wolt. Η εταιρεία δεσμεύεται να καλύψει τα έξοδα της κηδείας, ενώ δεκάδες διανομείς διεκδικούν πλέον να πάψει το καθεστώς των “συνεργατών” το οποίο δεν τους προσφέρει καμία κάλυψη σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος.
Την ίδια περίοδο, δεκάδες είναι οι τραυματισμοί και οι θάνατοι εργατών σε ώρα δουλειάς σε όλη την Ελλάδα, και σε πολλές περιπτώσεις όπως σε αυτή της Unisol στην Πάτρα, οι συνάδελφοί τους κηρύσσουν άμεσα απεργία και κλείνουν την επιχείρηση σε ένδειξη πένθους αλλά και για να διεκδικήσουν μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής τους.
Στις 26/10 ακόμα μια βάρκα γεμάτη πρόσφυγες βουλιάζει στη Χίο. 3 παιδιά ηλικίας 3-14 χρονών και μια γυναίκα βρίσκουν θάνατο στα παγωμένα νερά του Αιγαίου. Η αντιμεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους και της Ε.Ε. που επιβάλλεται με επαναπροωθήσεις, βασανισμούς, ληστείες και δολοφονίες στα θαλάσσια και στα χερσαία σύνορα της Ελλάδας αλλά και με εγκλεισμό σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης στα camps αποτελεί την φυσική συνέχεια των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και των πολέμων των χωρών της Δύσης στην Αφρική και την Ασία.
Ο θάνατος ανθρώπων της τάξης μας, ο θάνατος ανθρώπων που πεθάναν ακριβώς επειδή ανήκαν στην τάξη μας, την ίδια στιγμή που τα νοσοκομεία είναι υπερπλήρη, το ΕΣΥ απαξιωμένο και υποστελεχωμένο, και τα μέτρα προστασίας από την πανδημία σε σχολεία και χώρους δουλειάς ανύπαρκτα, έχει γίνει πλέον μία καθημερινή είδηση την οποία όμως δεν θα παίξουν τα κανάλια. Όσο εμείς θρηνούμε τον έναν, η αστική τάξη, οι κυβερνήσεις της, τα ΜΜΕ της, η αστυνομία της, προετοιμάζουν την δολοφονία του επόμενου.
Άλλωστε το νέο επεισόδιο της καπιταλιστικής κρίσης που μας φτωχοποιεί περαιτέρω και απότομα, που εντατικοποιεί την εργασία μας, που αυξάνει το κόστος ζωής μας, που ιδιωτικοποιεί τα πάντα, που εντείνει τον μιλιταρισμό, που δικαιολογεί την κατασπατάληση δισεκατομμυρίων για πολεμικό εξοπλισμό την ώρα που Υγεία, Παιδεία, Κοινωνική Πρόνοια καταρρέουν, πυκνώνει τους θανάτους των δικών μας ανθρώπων στα εργασιακά κάτεργα, στους δρόμους, στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της χώρας.
Και πλέον το ξέρουμε καλά: Η εκδίκησή για τους νεκρούς μας, θα έρθει μόνο μέσα από την οργάνωση των ζωντανών. Το αίμα των εργαζομένων, το αίμα των θυμάτων των ιμπεριαλιστικών πολέμων, το αίμα μεταναστών στη Μόρια, των πνιγμένων στο Αιγαίο, των δολοφονημένων στις φυλακές, στα αστυνομικά τμήματα και στους δρόμους βάφει τις σημαίες που θα σηκώνουμε μέχρι να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Ενάντια στην ηττοπάθεια, την εξατομίκευση και τον φόβο: Οργάνωση και αντεπίθεση της τάξης, για εμάς αλλά και για τους δικούς μας που δε γύρισαν σπίτι μετά το μεροκάματο…
ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΚΑΙ ΛΑΪΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ
ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
Διαδήλωση: Παρασκευή 12 Νοεμβρίου στις 18.00 στο Άγαλμα του Βενιζέλου
Ταξική Αντεπίθεση Θεσσαλονίκης (ομάδα αναρχικών και κομμουνιστών)
tathess@riseup.net
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ
- Ξημερώματα 15/10, περίπου μια δεκαετία μετά τους πυροβολισμούς που δέχτηκαν μετανάστες εργάτες γης από τα αφεντικά τους στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας, ένα ακόμα περιστατικό βίας σημειώνεται εκεί. Το συμβάν λαμβάνει χώρα λίγο αφότου οι εργαζόμενοι έχουν οργανωθεί και έχουν ξεκινήσει να διεκδικούν καλύτερες συνθήκες εργασίας, όταν άγνωστοι πραγματοποίησαν εμπρηστική επίθεση στις παράγκες όπου διέμεναν με αποτέλεσμα αυτές να καούν ολοσχερώς μαζί με όλα τους τα υπάρχοντα. Δύο εκ των μεταναστών που διέμεναν εκεί τραυματίστηκαν σοβαρά ενώ το ότι δεν θρηνήσαμε θύματα είναι καθαρά θέμα τύχης.
- Ξημερώματα Σαββάτου 23/10 ομάδα ΔΙΑΣ κρίνει ως “ύποπτο” ένα όχημα όπου επέβαιναν τρεις νεαροί Ρομά και αποφασίζει διενέργεια ελέγχου του. Το όχημα δε σταματά στον έλεγχο και οι μπάτσοι αρχίζουν να το καταδιώκουν, ενώ στέλνονται και ενισχύσεις. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει, ο οδηγός κάνει όπισθεν προς το μέρος τους με αποτέλεσμα να πέσουν κάτω ορισμένοι εξ αυτών. Παρότι φάνηκε ξεκάθαρα ότι δεν υπήρξε καμία απειλή της ζωής τους (οι ίδιοι διαβεβαίωσαν πολλάκις το κέντρο άμεσης δράσης ότι δεν τραυματίστηκε κανείς τους) αρχίζουν να πυροβολούν 38 φορές με μανία προς το όχημα σκοτώνοντας τον 18χρονο Νίκο Σαμπάνη ,τραυματίζοντας έναν ακόμη επιβαίνοντα, ενώ ο τρίτος κατάφερε να γλιτώσει.
- Στις 25/10 ο Δημήτρης Δαγκλής πήγε στην δουλειά του και δεν γύρισε ποτέ στο σπίτι. Άλλο ένα μεροκάματο βουτήχτηκε στο αίμα ανάμεσα στα αναρίθμητα που ακούμε τόσο καιρό. Γύρω στις 15:00 εγκλωβίζεται στις ράγες και μια γερανογέφυρα περνάει κυριολεκτικά από πάνω του ενώ οι συνάδελφοι του μέσω του σωματείου τους καταγγέλλουν εξαντλητικά ωράρια εργασίας, ελλιπή μέτρα προστασίας και εκβιασμούς. Μετά από απεργία διαρκείας και αγώνα των εργαζομένων τελικά η Cosco υποχωρεί και ικανοποιεί όλα τα αιτήματα των απεργών που διεκδικούν τα αυτονόητα ώστε να μην θρηνήσουν άλλο θύμα για τα κέρδη των αφεντικών.
- 26/10/2021, άλλο ένα ναυάγιο έρχεται να προστεθεί στη μακριά λίστα θανάτων ως αποτέλεσμα της αντιμεταναστευτικής πολιτικής της Ευρώπης Φρούριο. Αυτή την φορά πνιγμένα ανασύρονται 4 παιδιά ηλικίας 3-14 ετών…
ΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Τα παραπάνω περιστατικά σημειώθηκαν σε λιγότερο από μια εβδομάδα για να μας θυμίσουν με τον πιο θλιβερό τρόπο το πόσο υπολογίζεται η αξία της ανθρώπινης ζωής από τις αστικές δυνάμεις μπροστά στην ανάγκη της για περισσότερα κέρδη. Στα δικά μας μάτια οι παραπάνω θάνατοι δεν είναι ούτε απλοί αριθμοί και σίγουρα δεν είναι ασύνδετοι μεταξύ τους. Ο κοινός παρονομαστής των παραπάνω δολοφονιών είναι πως τα θύματα αποτελούν κομμάτι της πολυεθνικής εργατικής τάξης που δεν έχει σταματήσει να μετράει τις πληγές της από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα που δέχεται τα τελευταία χρόνια.
Ο ρατσισμός που αποτελεί ένα εργαλείο των αφεντικών τόσο για την διαίρεση των από τα κάτω όσο και για την υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης, όπλισε το χέρι των μπάτσων που γάζωσαν με 38 σφαίρες τους νεαρούς φτωχοδιάβολους Ρομά για ένα κλεμμένο αυτοκίνητο. Η δολοφονία αυτή δεν υπήρξε κεραυνός εν αιθρία αλλά ήταν το αποτέλεσμα μιας διαρκούς κλιμάκωσης της καταστολής και του κοινωνικού ελέγχου σε βάρος συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων πρωτίστως και δευτερευόντως για το σύνολο της κοινωνικής βάσης. Ιδιαίτερα με πρόσχημα την επιλεκτική διεξαγωγή υγειονομικών μέτρων το τελευταίο καιρό βιώνουμε στο πετσί μας μια δυστοπική συνθήκη όπου μπάτσοι έχουν κατακλύσει τις γειτονιές μας, που πραγματοποιείται εξακρίβωση στοιχείων σε κάθε μαγαζί προκειμένου να εισέλθουμε σε αυτό, που επιχειρείται η ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, ενώ ταυτόχρονα ο λεγόμενος εθνικός κορμός διεκδικεί περισσότερη αστυνόμευση, αυστηροποίηση των ποινών και την ατιμωρησία των μπάτσων ακόμα και όταν δολοφονούν.
Τα ναυάγια μεταναστών και οι νεκροί στον Έβρο ικανοποιούν την επιδίωξη της αστική τάξης για πειθάρχηση και υποτίμηση των μεταναστριων που ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους εξαιτίας της φτώχιας και των πολέμων που γεννάν οι διακρατικοί ανταγωνισμοί και πλέον αποτελούν το πλεονάζον εργατικό δυναμικό της Ευρώπης. Στοιβαγμένοι στα camp ακόμα και σε συνθήκες πανδημίας βλέπουν να τους αφαιρούνται σταδιακά τα ελάχιστα δικαιώματα τα οποία είχαν όπως αυτό της πρόσβασης στην υγεία ή το να έχουν μια «δίκαιη» ακρόαση στην αίτηση ασύλου τους. Τα παράνομα pushback έχουν γίνει μια καθημερινή συνθήκη για την οποία το σύνολο των κρατικοδίαιτων ΜΜΕ σιωπούν (ενδεικτική είναι η αντίδραση του πρωθυπουργού σε πρόσφατη ερώτηση Ολλανδής δημοσιογράφου) ενώ έχουν καταγραφεί περιστατικά που μετανάστες/ριες έχουν απαχθεί ακόμα και από το κέντρο της Θεσσαλονίκης για να ξυπνήσουν στα Ελληνοτουρκικά σύνορα του Έβρου.
Η λαιμαργία του κεφαλαίου για περισσότερα κέρδη και για χαμηλότερο κόστος παραγωγής ήταν η αιτία θανάτου του Δημήτρη Δαγκλή που σκοτώθηκε στο κάτεργο της Coscο. Οι θάνατοι και οι τραυματισμοί στους χώρους εργασίας, πυκνώνουν τα τελευταία 10 χρόνια, απότοκο κι αυτό της καπιταλιστικής κρίσης. Είναι που τα μέτρα προστασίας και ασφάλειας των εργαζομένων κοστίζουν σε αντίθεση με τις ζωές μας και η οικονομία «πρέπει να ανασάνει». Την ίδια στιγμή και για τον ίδιο ακριβώς λόγο, εκατοντάδες χιλιάδες δουλεύουν ανασφάλιστοι ή μισοασφαλισμένοι, με σπαστά ωράρια ή με 4ωρα, περιμένουν μισθοδοσίες προηγούμενων μηνών, ξεζουμίζονται στα κάτεργα του τουρισμού, του επισιτισμού, του εμπορίου, απολύονται -χωρίς αιτιολόγηση πλέον-, δεν καλύπτονται από κάποια συλλογική σύμβαση εργασίας, περιμένουν κάποιο νέο πρόγραμμα του ΟΑΕΔ.
Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
Ο αγώνας για τις ανάγκες του προλεταριάτου και ευρύτερα των φτωχωποιημένων κοινωνικών στρωμάτων, αποτελεί αγώνα για ζωή και επιβίωση, αγώνα για να μην θρηνήσουμε άλλους νεκρούς στα σύνορα, στους χώρους δουλειάς, στις μητροπόλεις ή στους διαδρόμους των νοσοκομείων χωρίς πρόσβαση σε ΜΕΘ. Ταυτόχρονα οι αγώνες μας αποτελούν πεδίο συνάντησης της κατακερματισμένης κοινότητας της τάξης μας αλλά και πρόσφορο έδαφος για να συναντηθούν οι επιμέρους καταπιέσμένοι/ες ώστε να συγκροτήσουμε ένα οργανωμένο ταξικό επαναστατικό κίνημα βάσης που τόσο έχουμε ανάγκη.
Η μαχητική υπεράσπιση κάθε μικρού κομματιού που χάνουμε από τη ζωή μας μπορεί να οδηγήσει στη διαπίστωση πως τελικά, όλοι οι αγώνες μας συνδέονται μεταξύ τους, πως κάθε μορφή εκμετάλλευσης έχει ρίζα στο ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα, και πως εν τέλει, μιλώντας ρεαλιστικά, ζωή αξιοβίωτη μπορεί να είναι μόνο μια ζωή χωρίς κράτος και κεφάλαιο όπου όλα θα είναι για όλους, όπου οι άνθρωποι θα διαχειρίζονται οι ίδιοι τον πλούτο που παράγουν προς όφελος του συνόλου και όχι του κέρδους, όπου δε θα υπάρχει κοινωνική ανισότητα, διακρίσεις, όπου δε θα υπάρχει εκμετάλλευση και πόλεμοι. Τότε και μόνο τότε, όλες οι ανάγκες και όλες οι επιθυμίες της κοινωνίας θα μπορούν να καλυφθούν. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να κάνουμε πιο δυνατή την δική μας κοινότητα, να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη και να αρχίσουμε να παλεύουμε για όσα μας στερούν αλλά και για όσα μας αξίζουν.
ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ
ΠΟΡΕΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12/11 18.00 ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά
anatolika.espivblogs.net
Κοινή αφίσα των συλλογικοτήτων
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΟΛΟΦΟΥΝ ΕΡΓΑΤΕΣ
Στη μακρά λίστα θανάτων που έχουν καταγραφεί εν μέσω πανδημίας, στις όλο και συχνότερες γυναικοκτονίες και στην κρατική δολοφονία του 18χρονου Ρομά από τους ένστολους φρουρούς του κράτους έρχεται να προστεθεί ο θάνατος τριών εργαζομένων εν ώρα εργασίας.
Την Κυριακή 10 Οκτωβρίου ο 18χρονος διανομέας Anees Meer πέφτει νεκρός μετά από σύγκρουση με ταξί που παραβίασε το στοπ σε δρόμο της Καλλιθέας. Ο Anees, πρόσφυγας από το Πακιστάν, εγκατέλειψε τον τόπο του εξαιτίας των ζοφερών συνθηκών του πολέμου και της βίας, καταστάσεις που έχουν επιβληθεί σε διάφορες χώρες από τα κυρίαρχα δυτικά καπιταλιστικά κράτη. Θα λέγαμε πως είναι τυχαίο το ότι ο ίδιος, πρόσφυγας στα 15 του χρόνια δεν πνίγηκε σε μια από τις βάρκες που συχνά βυθίζονται στα ανοιχτά, οδηγώντας παιδιά στο θάνατο, όπως πρόσφατα παρακολουθήσαμε να γίνεται ακόμη μια φορά στη Χίο με αποτέλεσμα τον πνιγμό τριών παιδιών και μιας γυναίκας. Διόλου τυχαία όμως είναι η αδυναμία έκδοσης διπλώματος οδήγησης -ως αιτών άσυλο, που επιφέρει τη στυγνή εκμετάλλευσή του στα χέρια κάθε αφεντικού που δεν χάνει ευκαιρία να αισχροκερδήσει στις πλάτες εξαθλιωμένων εργατών, εκφοβίζοντας και αποκλείοντάς τους από κάθε εργασιακό δικαίωμα.
Δύο εβδομάδες αργότερα ο 45χρονος εργάτης Δ. Δαγκλής τραυματίζεται θανάσιμα από γερανογέφυρα που τον διαμέλισε, όντας εγκλωβισμένος στις ράγες, ενώ μόλις είχε ξεκινήσει τη βάρδια του στο Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων Πειραιά -στο κάτεργο της πολυεθνικής εταιρείας Cosco. Για άλλη μια φορά τα ΜΜΕ εξαπολύουν μια προπαγανδιστική εκστρατεία συγκάλυψης και διαστρέβλωσης των γεγονότων, σχολιάζοντας ότι ο εργάτης «είχε μόλις σχολάσει κι επέστρεψε στο σημείο για να πάρει κάποια προσωπικά του αντικείμενα». Να υπενθυμίσουμε ότι τους πρώτους 10 μήνες του 2021 έχουν σημειωθεί ήδη 18 θάνατοι εργαζομένων εν ώρα εργασίας, ενώ σύμφωνα με στοιχεία του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) την τετραετία 2014-2017 τα εργατικά ατυχήματα αυξάνονται διαρκώς, καθώς μόνο το 2017 σημειώθηκαν 76 θανατηφόρα ατυχήματα. Τα συγκεκριμένα στοιχεία, όπως και το γεγονός ότι με κρατική ευθύνη δεν έχουν δοθεί στοιχεία για το πρόσφατο διάστημα, δείχνουν και τις προτεραιότητες κράτους και κεφαλαίου όσον αφορά τις εργασιακές συνθήκες, από τη στιγμή που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η μεγιστοποίηση των κερδών τους και η περαιτέρω εκμετάλλευση των εργατικών στρωμάτων.
Μόλις πριν δύο μέρες, το βράδυ του Σαββάτου ο 47χρονος διανομέας Δημήτρης Ασημάκης έχασε τη ζωή του, παρασυρόμενος από διερχόμενο όχημα που κινούταν με υπερβολική ταχύτητα, αγνοώντας και τα κόκκινα φανάρια στο πέρασμά του. Ο οδηγός του αυτοκινήτου επιχείρησε μάλιστα να διαφύγει πεζός μετά τη σύγκρουση.
Τα εργατικά «ατυχήματα», η εντατικοποίηση της εργασίας, οι μειώσεις των μισθών, οι αυξήσεις των ωραρίων σε βάρος των εργαζομένων, οι συνθήκες στους χώρους εργασίας που επιδεινώνονται και υποβαθμίζονται συνεχώς και-αποκορύφωμα όλων, η απαξίωση και η υποβάθμιση της δημόσιας υγείας σε συνδυασμό με την αδιαφορία κράτους και αφεντικών για την τήρηση των μέτρων προστασίας κατά τη διάρκεια της πανδημίαςπεριγράφουν τησκληρή εργασιακή πραγματικότητα και τις νέες συνθήκες που μας επιβάλλονται καθημερινά, στοχεύοντας στην φτωχοποίηση και την εξαθλίωση των ζωών μας.
Την ίδια στιγμή που η ανεργία γιγαντώνεται και το μεγαλύτερο μέρος των ανέργων -μολονότι κομμάτι της εργατικής τάξης, είναι εγκαταλελειμμένοι στην τύχη τους, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επιτείνει τις επιθέσεις στους από τα κάτω, ψηφίζοντας το αντεργατικό Νομοσχέδιο με το οποίο καταργείται το εργατικό ωράριο του 8ώρου και θεσμοθετείται η (ήδη) απλήρωτη υπερωρία,η οποία συμψηφίζεται με άδειες και ρεπό. Ταυτόχρονα επιχειρείται η στοχοποίηση κι ο περιορισμός των απεργιών και των ριζοσπαστικών διεκδικήσεων του εργατικού κινήματος. Κινήσεις που αποτελούν πάγια αιτήματα της άρχουσας τάξης εδώ και καιρό με σκοπό να εντείνουν την εργασιακή εκμετάλλευση και να ξεριζώσουν κάθε μορφή αντίστασης που μπορεί να αναπτυχθεί στους χώρους δουλειάς.
Το κράτος και η εγκληματική κλίκα της κυβέρνησης που το εκπροσωπεί πολιτικά προσμετρά ήδη χιλιάδες θανάτους εν μέσω πανδημίας, ενώ γνωστοποιεί για χιλιοστή φορά πως η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία αν είσαι φτωχός εργάτης, πρόσφυγας ή μέλος κάποιας μειονότητας. Οι ζωές των καταπιεσμένων θυσιάζονται στον βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας, η οποία για να συνεχίσει απρόσκοπτα τον κύκλο εκμετάλλευσης χρειάζεται την κρατική τρομοκρατία.
Σήμερα προκύπτει ακόμα περισσότερο επιτακτική η ανάγκη οργάνωσης και αντίστασης απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Για να υπερασπίσουμε τα εργατικά συμφέροντα και δικαιώματα, τις ανάγκες, τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την κοινή, οριζόντια συντονισμένη, οργανωμένη από τα κάτω δράση όλων των εργαζόμενων, όλων των καταπιεσμένων. Ο αγώνας ενάντια στα εργοδοτικά εγκλήματα και δολοφονίες πρέπει να είναι διαρκής και συνδεδεμένος με τη συνεχή μάχη ενάντια στην ανεργία, τη φτώχεια και την εκμετάλλευση. Με σωματεία βάσης, οριζόντια και αντι-ιεραρχικά σχήματα και από τα κάτω συνελεύσεις γειτονιών, μαζί με φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενους, άνεργους, να δώσουμε στους χώρους εργασίας, τα σχολεία και τις σχολές, τη μάχη του ταξικού και κοινωνικού αγώνα. Ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία και την κρατική καταστολή προτάσσουμε την ταξική αλληλεγγύη, υπερασπιζόμαστε τα εργασιακά μας δικαιώματα, παίρνουμε την ζωή μας στα χέρια μας!
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΠΟΡΕΊΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ 12/11 στις 18:00, ΆΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΈΛΟΥ
Τοπικός Συντονισμός Θεσσαλονίκης της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης
Ο Νίκος Σαμπάνης δολοφονημένος από την αστυνομία στο Πέραμα, ένας εργάτης της COSCO νεκρός, τέσσερις μετανάστες/τριες πνιγμένοι/ες στο Αιγαίο
Τα ξημερώματα Σαββάτου 23/10 η αστυνομία δολοφονεί εν ψυχρώ το Ρομά Νίκο Σαμπάνη, που επέβαινε σε αυτοκίνητο που δεν σταμάτησε σε αστυνομικό έλεγχο. Δολοφονία που συμπληρώνει τη μακρά ιστορία του δομικού ρατσισμού του ελληνικού κράτους εναντίον των Ρομά, της προσπάθειας περιθωριοποίησής τους, του διαρκούς αντιτσιγγανισμού του ελληνικού εθνικού κορμού, των περιστατικών βίας και άλλων δολοφονιών είτε από την αστυνομία είτε από ένοπλους πατριώτες.
Τη Δευτέρα 25/10 νεκρός βρέθηκε ο εργάτης Δημήτρης Δαγκλής στις εγκαταστάσεις της COSCO ως αποτέλεσμα της ακραίας εντατικοποίησης των συνθηκών εργασίας. Ως αποτέλεσμα του συστήματος της ταξικής εργασίας που δεν ήταν ποτέ τίποτα άλλο παρά μια κρεατομηχανή που τσακίζει τα σώματα των εργατριών, αφού πρώτα απομυζήσει την αξία που παράγουν.
Την Τρίτη 26/10 τρία παιδιά και μία γυναίκα πνίγονται στην προσπάθεια τους να διασχίζουν τα ελληνοτουρκικά σύνορα. Τέσσερις ακόμη κρατικές δολοφονίες που προστίθενται σε μια ατελείωτη λίστα με νεκρούς και νεκρές μετανάστες και μετανάστριες: Μετανάστριες δολοφονημένες από μια μηχανή θανάτου που αποτελείται από αστυνομία, στρατό, συνοριοφυλακή, φασιστικές ομάδες και λέσχες εφέδρων ή ντόπιους που “παίρνουν το νόμο στα χέρια τους”. Μετανάστες οι οποίοι μένουν για πάντα ανώνυμοι, γιατί για το ελληνικό κράτος και τον εθνικό του κορμό που συναινεί κάποιες ζωές αξίζουν λιγότερο από άλλες.
Τώρα που ο καθημερινός θάνατος και οι κυνικές δολοφονίες επιβάλλονται και κανονικοποιούνται στο σύνολο της κοινωνικής μας ζωής, είναι πλέον φανερό: Το παρόν δε χωράει κανέναν και καμία από εμάς. Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο η εργοδοτική, σεξιστική και εθνικιστική βία οξύνονται ως κρατική πολιτική ή ως κοινωνική πρακτική απέναντι στον ωκεανό των αποκλεισμένων, των εργατριών, των μεταναστριών, των καταπιεσμένων.
Πραγματικό ερώτημα δεν είναι γιατί κομμάτι του εθνικού κορμού συναινεί ή επικροτεί τη δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που συναινεί ή επικροτεί στον εγκλεισμό, την παρανομοποίηση και τις δολοφονίες των μεταναστριών. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που έμεινε αμέτοχο στη θέα του δημόσιου λιντσαρίσματος και της δολοφονίας του Ζακ στο όνομα της προστασίας της ιδιοκτησίας απέναντι στους “περιθωριακους”. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που δεν αντέδρασε στη δολοφονία του Πετρίτ Ζίφλε στην περίοδο εθνικιστικής έξαρσης των μακεδονικών συλλαλητηρίων. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που ανοσοποιήθηκε απέναντι στις καθημερινές εργοδοτικές δολοφονίες – εργατικά ατυχήματα.
Επειδή κάθε κοινωνία είναι χωρισμένη, τελικά, στα δύο: Σε όσους για να υποστηρίξουν τα ψίχουλα προνομίων που τους έχουν απομείνει μετατρέπονται σε στυλοβάτες των αφεντικών, της πατριαρχίας, των εθνικών συμφερόντων και του εθνικισμού. Και σε όσες και όσους “πλεονάζουν”: τους/τις εργαζομένους/ες, τις πολυεθνικές κοινότητες ντόπιων και ξένων, τις ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητες.
Πραγματικό ερώτημα είναι πως όλες εμείς που πλεονάζουμε θα συναντηθούμε και θα αντισταθούμε από κοινού σε πολυεθνικές κοινότητες αγώνα.
Αλέξης, Παύλος Φύσσας, Ζακ, Πετρίτ Ζίφλε, Βασίλης Μάγγος, Νίκος Σαμπάνης, αμέτρητοι μετανάστες στα ΑΤ, τα σύνορα ή τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και τόσοι άλλοι.
Δικοί μας νεκροί στον κοινωνικό πόλεμο.
Να μη γίνει η απώλεια συνήθεια μας.
antiwar διεθνιστική κίνηση
Φάμπρικα Υφανέτ
