Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από τον Ferda Çetin, δημοσιογράφο και συντάκτη της ημερήσιας φιλοκουρδικής εφημερίδας Yeni Özgür Politika.
Η πανδημία ίσως έχει κάνει μια τελευταία χάρη στην ανθρωπότητα. Έχει αποκαλύψει ότι το παραμύθι της “απίστευτης βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου”, το οποίο διαδόθηκε σε όλον τον κόσμο από τους καπιταλιστές, είναι ένα γιγαντιαίο ψέμα.
Η πανδημία έχει αποδείξει ότι όσοι κατέστρεψαν τα τοπία, τα χωριά, τις αυτοσυντηρούμενες οικονομίες, όσοι μετέτρεψαν με τα σφετεριστικά τους σχέδια τους ανθρώπους σε αγοραίους καταναλωτές, αφού πρώτα τους ώθησαν στα αστικά κέντρα, δεν έχουν καμία απολύτως στρατηγική για το μέλλον, ζουν μόνο για το παρόν.
Αποδείχθηκε ότι τα δεκάδες μεγάλα και μικρά κράτη, που θέλουν να φέρουν “ειρήνη και σταθερότητα” στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Κουρδιστάν, τη Συρία, τη Λιβύη και την Υεμένη, δε διαθέτουν αναπνευστήρες, φάρμακα και λοιπό προστατευτικό εξοπλισμό στα νοσοκομεία τους.
Εκείνοι που δαπανούν δισεκατομμύρια δολάρια σε πολεμικά αεροσκάφη, ρουκέτες, τανκς και βόμβες δεν έχουν σκεφτεί καν να εξασφαλίσουν μάσκες, οι οποίες κατασκευάζονται από ένα κομμάτι ύφασμα.
Τα κράτη που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για πυρηνικά, βιολογικά και χημικά όπλα, που στέλνουν δορυφόρους στο διάστημα και παράγουν drones όλων των ειδών, που ξοδεύουν μεγάλο μέρος του προϋπολογισμού τους σε αεροσκάφη, τανκς και πυρομαχικά ούτε καν σκέφτηκαν να παράξουν απολυμαντικά και προϊόντα υγιεινής.
Τα κράτη, με τα λόγια και τις ενέργειές τους, έκαναν και πάλι σαφές ότι λογαριάζουν τους ανθρώπους ως κοπάδια. Ο “θρίαμβος του πολέμου” ως “λύση” της Ιταλίας ή η “ανοσία της αγέλης” της Μεγάλης Βρετανίας αποτελούν σαφείς αποδείξεις του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνεται τους ανθρώπους η καπιταλιστική νεοτερικότητα. Πρόκειται για την έκφραση της ανικανότητας των κρατών.
Ο Λεβιάθαν, ο οποίος υπό κανονικές συνθήκες συλλέγει φόρους, χωρίς να κάνει διακρίσεις μεταξύ εργαζομένων και ανέργων, πτωχών και πλούσιων, νέων και ηλικιωμένων, ξεκινά, με την εξάπλωση του ιού, να διατηρεί καταλόγους με εκείνους που πρόκειται να πεθάνουν πρώτοι. Ο Covid-19 χρησιμοποιεί όρους όπως “οικονομία της ελεύθερης αγοράς” ή “φιλελευθερισμός”, προκειμένου να αποκρύψει το πραγματικό κακό, δηλαδή τον καπιταλισμό.
Ο Covid-19 έδειξε για ακόμα μία φορά ότι το κράτος είναι ένα παράσιτο που εξαναγκάζει τους ανθρώπους να εργάζονται ασταμάτητα για 60 έως 65 χρόνια. Το κράτος τούς υπόσχεται ότι θα πληρώσει για την περίθαλψη και τις ανάγκες τους, όταν αυτοί γεράσουν, αλλά τώρα δηλώνει ότι, παρά τη συλλογή φόρων επί 65 ολόκληρα χρόνια, δεν μπορεί να παράσχει αναπνευστήρες, φάρμακα και υπηρεσίες υγείας.
Σήμερα βλέπουμε κράτη, όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ρωσία, η Μεγάλη Βρετανία, η Γερμανία και η Γαλλία, που δηλώνουν υπεύθυνα για την παγκόσμια τάξη και την ανθρωπότητα, να γίνονται ανίκανα, ασήμαντα και αναποτελεσματικά αντικείμενα.
Ο Αμερικανός πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ, εξακολουθεί να πιστεύει μεγαλόψυχα ότι μπορεί να συνεχίσει το σύστημά του, το οποίο βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, δίχως να αναγνωρίζει την ανικανότητά του. Βασίζεται στη λήθη των ανθρώπων. Με την κυρίαρχη αλαζονεία του πλούτου να τον κατέχει, ο Ντόναλντ Τραμπ δηλώνει: “Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να γίνει αυτό ένα μακροπρόθεσμο πρόβλημα”.
Ο οικονομικός σύμβουλος του Τραμπ, Λάρι Κάντλοου, με τις ακόλουθες λέξεις επιβεβαιώνει την παραπάνω δήλωση του Αμερικανού προέδρου: “Ο πρόεδρος έχει δίκιο. Τα μέσα που έχουν βρεθεί δεν πρέπει να είναι χειρότερα από την ίδια την ασθένεια. Το προσεχές διάστημα θα πρέπει να κάνουμε κάποιες πολύ δύσκολες παραχωρήσεις.”
Ο Αμερικανός πρόεδρος Τραμπ και ο οικονομικός σύμβουλός του, Κάντλοου, προφανώς γνωρίζουν για τη μεγάλη οικονομική κρίση του 1929 και τις σημαντικές κρίσεις που ακολούθησαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτός είναι ο λόγος που ανησυχούν τόσο πολύ.
Η μεγάλη κρίση του 1929 έπληξε πιο σκληρά τις βιομηχανικές πόλεις. Προκάλεσε μεγάλο αριθμό ανέργων και αστέγων, κατέστρεψε τα υλικά μέσα ατομικής επιβίωσης και τις μικρές αποταμιεύσεις δισεκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ οδήγησε 4.000 μεγάλες τράπεζες στη χρεοκοπία.
Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, το 70% του παγκόσμιου πληθυσμού ζούσε στα χωριά και στην ύπαιθρο. Το περιβάλλον εργασίας και οι οικονομίες τους τούς ήταν αρκετά για να ζήσουν.
Σήμερα, τη στιγμή που η κρίση του κορωνοϊού εξαπλώνεται σε όλον τον κόσμο, η κατάσταση είναι ακριβώς αντίθετη από εκείνη που επικρατούσε το 1929, καθώς το 65-70% του παγκόσμιου πληθυσμού σήμερα ζει σε πόλεις. Ο αριθμός των κατοίκων της υπαίθρου και των χωριών που μπορεί να ανταπεξέλθει στην αυτοσυντηρούμενη γεωργία είναι πολύ χαμηλός.
Συνεπώς, δε χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός ή μέντιουμ, για να διαπιστώσει ότι την πανδημία του κορωνοϊού θα διαδεχθεί μια οικονομική κρίση που θα υπερβεί σε διαστάσεις τις αντίστοιχες κρίσεις του 1929 και του 1945.
Αυτή η κρίση θα έχει μέγεθος που δεν επιθυμούν ο Τραμπ, ο Ξι Γινπίνγκ, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, η Άνγκελα Μέρκελ, ο Μπόρις Τζόνσον και ο Εμμανουέλ Μακρόν.
Όσο συνεχίζεται η πανδημία, οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές εταιρείες, τα εργοστάσια, οι χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις, η αγροτοβιομηχανία, ο κατασκευαστικός τομέας, η βιομηχανία εξόρυξης και η γεωργία δε θα λειτουργούν πια στο πλαίσιο των καπιταλιστικών κανόνων. Δε θα είναι πλέον σε θέση να παράγουν και να εμπορεύονται. Το εισόδημά τους θα ελαχιστοποιηθεί, αλλά τα έξοδα και τα χρέη τους θα παραμείνουν αμετάβλητα.
Δισεκατομμύρια άνθρωποι θα επηρεαστούν ακόμη περισσότερο από αυτήν την κατάσταση. Μετά την πανδημία, στην αρχή οι μάζες στις πόλεις δε θα μπορούν πια να πληρώσουν το ενοίκιο τους. Επιπλέον, θα αντιμετωπίσουν προβλήματα εξασφάλισης τροφής και πόσιμου νερού. Οι άνεργοι, οι περιστασιακά εργαζόμενοι, όσοι λαμβάνουν επιδόματα και όσοι χάσουν τη δουλειά τους ως αποτέλεσμα της πανδημίας θα αποτελέσουν έτσι έναν στρατό απόρων και εκτοπισμένων. Γι’ αυτό, λοιπόν, θα αναζητούν πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες.
Οι σημερινές συνθήκες δεν είναι ίδιες με εκείνες των δύο αντίπαλων μπλοκ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Αντίθετα, οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ρωσία, η Γερμανία, η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία αποτελούν μέρος του ίδιου συστήματος. Συνεπώς, δε θα υπάρξει Σχέδιο Μάρσαλ προς αρωγή του ενός μπλοκ, όπως συνέβη το 1945 υπό το Δόγμα Τρούμαν.
Η ιστορική εμπειρία, οι τρέχουσες εξελίξεις και η πορεία τους καταδεικνύουν τη μεγάλη ύφεση που έπεται του κορωνοϊού.
Πηγή: https://komun-academy.com/2020/03/30/is-everything-going-to-be-alright-again/
Μετάφραση και επιμέλεια κειμένου: Ευριπίδης Καλτσάς
