Πρόστιμα, τιμωρητικά μέτρα, υποχρεωτικότητα: Εναντίωση υπό αναρχική σκοπιά
Η Κυβέρνηση της Ν.Δ. ανακοίνωσε λοιπόν σήμερα νέα μέτρα για να “παρακινήσει” τους ανεμβολίαστους άνω των 60 να εμβολιαστούν. Τι μέτρα ήταν αυτά; Μήπως κάποια καμπάνια υπέρ των εμβολίων με επιστημονικά στοιχεία και τεκμήρια; Κάποια έρευνα; Κάποια κινητοποίηση των γιατρών και των υγειονομικών προς τους πολίτες; Ανακοίνωση μέτρων για την ενίσχυση του ΕΣΥ; Φυσικά και όχι.
Πρόστιμα. Για άλλη μια φορά πρόστιμα. Ένα μέτρο που λειτούργησε τόσο καλά (not) μέχρι τώρα ως προς την κατεύθυνση της προφύλαξης της υγείας των πολιτών, που είπαν να το επαναλάβουν. Αυτή την φορά βέβαια δεν αφορά την μάσκα ή την είσοδο σε καταστήματα, αλλά τον ίδιο τον εμβολιασμό. 100 ευρουλάκια θα καλείται να πληρώσει κάθε μήνα ο άνω των 60 ετών ανεμβολίαστος πληθυσμός. Είτε ζει με σύνταξη των 350 ευρώ είτε είναι εφοπλιστής. Μια μικρή παύση εδώ, για να γίνει μια μάλλον μεγάλη θεωρητική παρέκβαση.
Ως αναρχικοί, ελευθεριακοί, αντιεξουσιαστές, γενικά είμαστε ενάντια τόσο στα παντός είδους υποχρεωτικά μέτρα, όσο και στα τιμωρητικά. Δηλαδή, τόσο ενάντια σε μια συνθήκη κατά την οποία θα ερχόντουσαν να μας σηκώσουν από τα κρεβάτια μας στις 4 το πρωί για να μας εμβολιάσουν με το ζόρι, όσο και στην συνθήκη που λέει ότι, ναι μεν δεν θα μπουκάρουν στα σπίτια μας τα χαράματα με μια σύριγγα, αλλά θα μας περιορίσουν την είσοδο στα μαγαζιά, θα μας κόψουν πρόστιμα μέχρι να μην μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα οικονομικά, θα μας “εξαναγκάσουν” έμμεσα να εμβολιαστούμε.
Και η εναντίωσή μας αυτή έρχεται ανεξάρτητα με το αν συμφωνούμε με τον εμβολιασμό ή όχι (που θα έπρεπε όλοι να έχουμε εμβολιαστεί ήδη, εφόσον υπάρχει η δυνατότητα, κατά την ταπεινή μου άποψη). Η εναντίωση αυτή προέρχεται από την πάγια θέση των αναρχικών πως οτιδήποτε εξαναγκαστικό είναι ανεπιθύμητο, ακόμη κι αν είναι ωφέλιμο, και οτιδήποτε τιμωρητικό απλά δεν λειτουργεί στη σωστή κατεύθυνση. Δεν σταμάτησε να υπάρχει έγκλημα επειδή δημιουργήθηκαν οι φυλακές και ούτε θα σταματήσει να υπάρχει, καθώς οι λόγοι που το δημιουργούν είναι κοινωνικοί και ταξικοί και όχι ατομικοί, μεταφυσικοί ή ψυχολογικοί. Όπως και δεν θα εμβολιαστούν οι αντιεμβολιαστές επειδή θα τους κόψει το κράτος πρόστιμα ή ακόμη και αν τους φυλάκιζε, μάλλον το αντίθετο θα συνέβαινε: Θα δημιουργούσε εκ νέου αντιεμβολιαστικό ρεύμα. Όπως θα συμβεί και τώρα. Ρεύμα που θα ντυθεί για άλλη μια φορά τα χρώματα της “αντίστασης”. Και φυσικά, θα υπάρξουν όπως πάντα οι τρόποι να “ξεγελάσει” κάποιος το κράτος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Καμία πρόοδος λοιπόν στο ζητούμενο (;) της προστασίας της δημόσιας υγείας.
Οι αναρχικοί, αντίθετα, προτείνουμε τις αμοιβαίες συμφωνίες μεταξύ ανθρώπων, κοινοτήτων κλπ, με βάση το κοινό συμφέρον, την ελεύθερη εξέλιξη και την επιβίωση της κοινότητας και του κάθε ατόμου ξεχωριστά, σε μια κοινωνία στην οποία δεν υπάρχει ιδιωτική ιδιοκτησία, ούτε ξεκομμένη πολιτική εξουσία, άρα δεν υπάρχει και ιδιωτικό συμφέρον. Με εκατέρωθεν παραχωρήσεις, όπου αισθανόμαστε ότι οι επιθυμίες μας συγκρούονται, βάζουμε μπροστά τις κοινές μας ανάγκες. Όπως η δημόσια υγεία π.χ..
Το κράτος, ως ξεκομμένη πολιτική εξουσία, διαρρηγνύει αυτή την αμοιβαιότητα και λαμβάνει μέτρα που ως στόχο έχουν την συνέχεια της ύπαρξής του, ως μια μορφή οργανωμένης κοινωνίας συγκεκριμένου τύπου, που εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα: Το καπιταλιστικό, αστικό κράτος φροντίζει για την συνέχιση της κυριαρχίας της αστικής τάξης, άλλοτε με το καρότο και άλλοτε με το μαστίγιο, μέσω του εξαναγκασμού φυσικά. Ένα “σοσιαλιστικό” κράτος θα φροντίσει με την σειρά του την διαφύλαξη του συγκεκριμένου μοντέλου παραγωγής (και φυσικά τα συμφέροντα της ιεραρχίας και της γραφειοκρατικής ελίτ) με μέτρα που αναλογούν στην δική του φύση κλπ. Μπορεί κάποιες φορές τα εξαναγκαστικά μέτρα αυτά να έχουν εκ του αποτελέσματος θετικό πρόσημο, αλλά δεν παύουν να είναι αυτό ακριβώς: Ένας εξαναγκασμός. Το χαρακτηριστικό κάθε κράτους πάντως -με βάση της αναρχικές θέσεις πάντα γιατί υπάρχουν και αυτοί που θα διαφωνήσουν- είναι ότι βάζει την συνέχεια της ύπαρξης του και την διατήρηση των συμφερόντων του πάνω από την βούληση της κοινωνίας (άσχετα αν η βούληση είναι σωστή η διαστρεβλωμένη), η οποία του έχει εκχωρήσει την εξουσία (έμμεσα ή άμεσα) να αποφασίζει γα μια σειρά ζητημάτων χωρίς την συγκατάθεσή της, με ορισμένα ανταλλάγματα (π.χ. ασφάλεια).
Ο Αλεξάντερ Μπέρκμαν, Ρώσος (με Λιθουανική καταγωγή) αναρχικός, είχε πει κάποτε πως το κράτος “Σου φέρεται λες και είσαι ένα κακομαθημένο, ανεύθυνο παιδάκι, που έχει ανάγκη από το στιβαρό χέρι του κηδεμόνα“. Σου φέρεται δηλαδή το κράτος σαν να πιστεύει ότι είσαι χαμένος χωρίς αυτό, δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς την δική του παρέμβαση στην καθημερινότητά σου. Φυσικά, αυτό ισχύει πάντα υπό το πλαίσιο και το πρίσμα της εποχής και τις εκάστοτε ανάγκες του εκάστοτε κράτους. Έτσι, ο Μητσοτάκης (το ελληνικό αστικό, υπό την κυβέρνηση της ακροδεξιάς-νεοφιλελέ ΝΔ κράτος γενικά) φτιάχνει, με την βοήθεια των ΜΜΕ φυσικά, ένα ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ αποδεκτό ΠΛΑΙΣΙΟ διαλόγου και δυνατοτήτων, μια νέα κανονικότητα εν μέσω πανδημίας, στο οποίο δεν έχει δημιουργήσει νέες ΜΕΘ, δεν έχει ενισχύσει τη δημόσια υγεία, δεν έχει προσλάβει νέους γιατρούς, δεν έχει ενημερώσει τους πολίτες αναλυτικά και σωστά σχετικά με τα εμβόλια (ακριβώς το αντίθετο έκανε), αφού τονίζει ξανά και ξανά πως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΑΝΑΓΚΗ για όλα αυτά. Και σε αυτό το πλαίσιο σε καλεί να υπάρξεις, να επιβιώσεις. Και αν εσύ δεν ξέρεις πως να το κάνεις, θα σε αναγκάσουν αυτοί να το μάθεις, με τιμωρητικά μέτρα. Άρα, έχει δημιουργήσει ένα πλαίσιο στο οποίο τα εμβόλια είναι πρακτικά η μοναδική μερική προστασία που έχουμε για τον Covid-19, μαζί με τις μάσκες και τις αποστάσεις και αυτά τα μέτρα επιβάλλονται όχι μέσω της πειθούς (αφού είναι τόσο μερικά που, ακόμη και σωστά να είναι, πλέον φαντάζουν κοροϊδία σε κάποιους) αλλά κυρίως μέσω της καταστολής.
Ταυτόχρονα όμως, με την παραπληροφόρηση και τα μέτρα-κωλοτούμπες και τα πρόστιμα όλο αυτό το διάστημα, έχει δώσει μπουστάριμα στον σκοταδισμό, την αντίδραση, την ημιμάθεια. Όπως είπαμε, αυτό είναι ακόμη ένα συμπέρασμα των αναρχικών: Με την τιμωρία και τον εξαναγκασμό δεν χτυπάς την ρίζα του προβλήματος, όταν αυτό είναι κοινωνικό και δομικό. Αντίθετα, μπορεί να έχεις τα αντίθετα αποτελέσματα από τα επιθυμητά.
Άρα, το ίδιο το κράτος που σε έχει διαμορφώσει ως αντιεμβολιαστή, ως επιφυλακτικό και σκεπτικιστή, ως ψεκασμένο στο κάτω – κάτω, ψάχνει έναν τρόπο να σε αναγκάσει να υπάρξεις μέσα σε αυτό το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΑΠΟΔΕΚΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ που έφτιαξε, χωρίς να νοσήσεις, χωρίς πεθάνεις. Ή τουλάχιστον χωρίς να συμβεί αυτό σε υπερβολικό βαθμό. Ποιος είναι αυτός ο τρόπος; Μα φυσικά, η ουσία του κράτους, ο εξαναγκασμός: Αν παρακούσεις τα μέτρα που έχει θέσει -στο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΠΛΑΙΣΙΟ πάντα που έχει δημιουργήσει και έχει βαφτίσει ως “κανονικότητα”- σε τιμωρεί. Και αν νοσήσεις ή πεθάνεις, σου πετάει το μπαλάκι της ευθύνης. Και φυσικά, το Κράτος αποτυγχάνει παταγωδώς να πείσει, ΑΝ θεωρήσουμε πάντα ότι κομμάτι των προσπαθειών του έγκειται όντως στο να μην πεθάνεις, παρά το ασφυκτικό ΠΛΑΙΣΙΟ που το ίδιο έχει θέσει.
Στο άλλο όμως κομμάτι των προσπαθειών του έχει πετύχει διάνα:Έχει μεταθέσει το βάρος της ευθύνης αυτής της αποτυχίας στους αντιεμβολιαστές, ως τα “ανεύθυνα παιδιά” του Μπέρκμαν, που δεν εκπληρώνουν το δικό τους κομμάτι, δηλαδή να εμβολιαστούν. Και πάλι όμως, υπνθυμίζω, όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στο ειδικό, ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΠΛΑΙΣΙΟ, όπου δεν μετράει ως κρατική ευθύνη τη δημιουργία νέων ΜΕΘ, την στήριξη της δημόσιας υγείας, τις προσλήψεις γιατρών, “γιατί δεν έχουν νόημα και δεν χρειάζονται” (Ουσιαστικά γιατί χτυπούν την συγκεκριμένη στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού, ενάντια στο κράτος πρόνοιας κλπ).
Είμαστε λοιπόν ενάντια στους εξαναγκασμούς, την “υποχρεωτικότητα” -έμμεση ή άμεση- τα πρόστιμα και τα τιμωρητικά μέτρα ως αναρχικοί. ΚΑΙ γιατί βλέπουμε το συγκεκριμένο πλαίσιο στο οποίο επιβάλλονται ΚΑΙ γιατί δεν πιστεύουμε ότι μέσω του εξαναγκασμού και της τιμωρίας χτυπιέται το οποιοδήποτε κοινωνικό πρόβλημα στην ρίζα του, αλλά μάλλον μεγεθύνεται, μέσω της αντίδρασης. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μέτρα όπως τα οριζόντια πρόστιμα, που απλά κλείνουν το μάτι σε οποιονδήποτε είναι τόσο πλούσιος ώστε να μπορεί να σκορπάει 100ευρα/μήνα για να κυκλοφορεί ανεμβολίαστος όπου γουστάρει, ενώ ο συνταξιούχος ή ο άνεργος θα ματώσει για να το πληρώσει. Εν μέσω πανδημίας, εν μέσω μιας άκρως μεταδοτικής και θανατηφόρας ασθένειας -όπου ο εμβολιασμός δεν είναι φυσικά ατομική ευθύνη, αλλά κοινωνική, καθώς αφορά όλους αυτούς που είναι πιθανό να κολλήσουν από έναν ανεμβολίαστο (μην ακούω χαζομάρες σχετικά με την μετάδοση από εμβολιασμένους, δεν έχει ΚΑΜΙΑ σχέση το ιικό φορτίο που μεταδίδεις ως εμβολιασμένος με αυτό του ανεμβολίαστου)- φανερώνεται πως στον καπιταλισμό, αν είσαι αρκετά πλούσιος, μπορείς να αγοράσεις ακόμη και την ζωή και τον θάνατο. Τον δικό σου ΚΑΙ των άλλων. Τέλος παρέκβασης.
Είναι ΜΟΝΟ το Κράτος;
Μετά από όλα τα παραπάνω λοιπόν, ίσως να πίστευε κανείς πως αφαιρούμε όλη την ευθύνη από τις πλάτες των αντιεμβολιαστών και την μεταθέτουμε στο Κράτος, που δεν έφτιαξε τις ΜΕΘ, δεν προσέλαβε γιατρούς, δεν δεν δεν… Λάθος. Από την μία, κρίνουμε αυτό το “κίνημα” ως δημιούργημα του Κράτους (τουλάχιστον στις διαστάσεις που έχει σήμερα, γιατί πάντα υπήρχαν οι ντούροι, οι ακροδεξιοί και ορίτζιναλ ψέκες και αρνητές των εμβολίων σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης), ως ένα “κίνημα” που αποτελεί συμμαχία σκοταδιστών, ημιμαθών και παρηκμασμένης μικρο-μεσαίας τάξης, το οποίο μέχρι τώρα ουσιαστικά υπερασπίζεται κυρίως κέρδη μικροαφεντικών μαγαζατόρων και ελάχιστων – ελάχιστων!- εργαζομένων που ανήκουν στις πρώτες κατηγορίες -και οι οποίοι αν δεν εμβολιαστούν, εν τέλει θα τους απολύσουν οι ίδιοι οι αντιεμβολιαστές μαγαζάτορες με τους οποίους κατεβαίνουν στις πορείες, σε μια ξεκάθαρη ταξική αυτοκτονία (καλός ο “αγώνας”, αλλά πάνω από όλα το μαγαζί συνέλληνες). Από την άλλη, ως αναρχικοί και πάλι, δεν θα μπορούσαμε παρά να επιρρίψουμε και τις ανάλογες ευθύνες και στα ίδια τα άτομα, τους αντιεμβολιαστές, στο μέτρο που τους αναλογεί.
Δεν είναι μόνο ότι θέτουν εαυτούς και -κυρίως- τους συνανθρώπους τους σε κίνδυνο, αρνούμενοι αυτή την μερική προστασία που έχουμε και η οποία ονομάζεται εμβόλιο, που μπορεί έστω να περιορίσει το μέγεθος του προβλήματος. Δεν είναι μόνο ότι ο σκοταδισμός και η προπαγάνδα τους φτάνει σε τέτοιο επίπεδο που μπορεί να οδηγήσει ανθρώπους μέχρι και να αρνηθούν την διασωλήνωση (!!!) με σίγουρη κατάληξη τον θάνατο. Δεν είναι μόνο ότι αρκετοί από αυτούς βλέπουν τους εμβολιασμένους ως τα “πειραματόζωα”, από την έκβαση των οποίων θα κρίνουν το αν θα εμβολιαστούν οι ίδιοι ή όχι (κάτι που αν επικρατούσε ανά τους αιώνες ως λογική, τώρα δεν θα είχαμε εμβόλια ούτε για την ιλαρά, αφού κανείς δεν θέλει να είναι “πειραματόζωο”).
Είναι κυρίως ότι με την ύπαρξή τους αντιπροσωπεύουν ακριβώς αυτό το “κακομαθημένο, ανεύθυνο παιδάκι” που χρειάζεται το Κράτος για να παρουσιάσει τον εαυτό του ως “κηδεμόνα”, ως την σοφή δύναμη. Είναι επίσης το γεγονός ότι με την στάση τους δίνουν άλλοθι στο Κράτος (με την βοήθεια των ΜΜΕ) να παρουσιάζει αυτούς ως τους κύριους υπαίτιους της εξακολούθησης της διασποράς της πανδημίας και να συσκοτίζει σχετικά με τις ευθύνες που του αναλογούν για την διάλυση της δημόσιας υγείας. Και είναι το γεγονός αυτό που φανερώνει με τον καλύτερο τρόπο ότι το Κράτος τους χρειάζεται, γι’ αυτό και τους θρέφει με κάθε τρόπο, μέσω της αντιδραστικότητας, μέσω της υπερ-προβολής τους, μέσω μέτρων που άλλο αποτέλεσμα δεν θα έχουν από το να οξύνουν την αντιεμβολιαστική αντίδραση, με βάση το σκεπτικό πως “αφού το λέει το Κράτος, θα είναι κακό. Άρα το εμβόλιο είναι κακό”.
Επειδή όμως, όπως είπαμε, αυτά τα κινήματα προέρχονται από τον σκοταδισμό και την ακροδεξιά, πολύ λίγοι θα πούνε επίσης πως “αφού το Κράτος λέει πως οι μετανάστες είναι κακοί, άρα έχει άδικο. Αφού το Κράτος επιτίθεται στις καταλήψεις και τους αναρχικούς, άρα αυτοί είναι μάλλον οι καλοί, αφού το Κράτος κόβει μισθούς και συντάξεις, θα βγω στον δρόμο να το σταματήσω“. Μάλλον, για να είμαστε ειλικρινείς, ένα μικρό κομμάτι των αντιεμβολιαστών που ανήκει στην αριστερά και τον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο, αλλά έχει πέσει στην λούπα όλων των παραπάνω, σε αυτή την πανέξυπνη παγίδα του Κράτους, θα τα πει κι αυτά μαζί με τα υπόλοιπα. Αλλά θα είναι -ευτυχώς ή δυστυχώς, πραγματικά δεν ξέρω- μειοψηφία.
Και λίγα λόγια σχετικά με το θέμα της υποχρεωτικότητας, έμμεσης ακόμη και επιβληθείσας μέσω της τιμωρίας και των προστίμων. Αυτό που έχω να πω επάνω σε αυτό είναι το εξής: Μόνο ντροπή θα πρέπει να αισθάνεται κάποιος, αν χρειάζεται να περιμένει από ένα τέτοιο δολοφονικό Κράτος, με τόσους θανάτους στην πλάτη του (όχι μόνο την εποχή του Covid, και πιο πριν και πιο μετά και πάντα) να τον αναγκάσει να εμβολιαστεί. Τα στοιχεία είναι εκεί έξω. Τα ποσοστά θανάτων ανεμβολίαστων και εμβολιασμένων, τα ποσοστά παρενεργειών από το εμβόλιο -σε σχέση και με αυτές που έχει οποιοδήποτε άλλο φάρμακο, από τα παυσίπονα μέχρι τα άλλα εμβόλια. Τα δισεκατομμύρια των εμβολιασμένων, που πλέον δεν αφήνουν καμία αμφιβολία περί “πειραματικών” εμβολίων. Όποιος θέλει να τα δει, καλώς. Αυτός που δεν θέλει, θα ψάχνει ώρες στο διαδίκτυο για αυτές τις “έγκυρες μελέτες” που αποδεικνύουν το αντίθετο (μόνο αυτές είναι έγκυρες, οι άλλες, οι εκατοντάδες που μιλάνε με στοιχεία υπέρ των εμβολίων είναι πληρωμένες ή ψεύτικες!). Θα μπλέξει την εναντίωση στις φαρμακευτικές εταιρίες κολοσσούς (βλέπε Pfizer) που ως μοναδική τους ηθική έχουν το κέρδος, με την εναντίωση στην ιατρική επιστήμη, η οποία τον έχει βοηθήσει να μην πεθαίνει από πανούκλα, ιλαρά, ευλογιά σε παιδική ηλικία, επειδή η τελευταία (η ιατρική ντε) αναπτύσσεται μέσα σε καπιταλιστικά πλαίσια. Λες και υπάρχει επιστήμη ή τέχνη που αναπτύσσεται έξω από αυτά. Λες και όλοι όσοι είμαστε εμβολιασμένοι, δεν μιλάμε κάθε μέρα για τον ξεπεσμό της δημόσιας υγείας προς χάριν της ιδιωτικής (πόσες φορές μόνο σε αυτό το κείμενο…), δεν μιλάμε για τις ανήθικες πρακτικές των εταιριών αυτών. Για τις συμφωνίες με τα πλούσια κράτη και την υποτίμηση του “Τρίτου Κόσμου” (που ακόμη παρακαλάει για τα εμβόλια που σε εμάς δεν αρέσουν).
Να τελειώνουμε…
Το Κράτος λοιπόν ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Έχει θέσει τα πλαίσιά του και τις δικλίδες ασφαλείας του. Έχει μεταθέσει τις ευθύνες της πανδημίας αλλού. Συνεχίζει να αποφασίζει μέτρα που καμία σχέση δεν έχουν με την ουσιαστική καταπολέμηση του ίδιου του προβλήματος, αλλά με την δική του επιβίωση και την διαιώνιση αυτού ακριβώς του πλαισίου που το ίδιο έχει θέσει ως κανονικότητα. Και συνεχίζει να μας πετάει μπανανόφλουδες για να ασχολούμαστε με ανούσια ζητήματα, ώστε να μας διαιρέσει περαιτέρω και να μας σταματήσει από το να κατανοήσουμε την πραγματική αιτία της δυστυχίας μας, της μιζέριας μας, του θανάτου.
Καιρός λοιπόν να προσπεράσουμε τις δεισιδαιμονίες μας, να κοιτάξουμε δίπλα μας, να φτιάξουμε τις αμοιβαίες συμφωνίες που θα βάλουν μπροστά την επιβίωση της τάξης μας, την οργάνωσή και την αντεπίθεσή μας ενάντια στους δυνάστες μας. Ας ξυπνήσουμε και ας αναλογιστούμε τον ιστορικό μας όλο και τις ευθύνες μας σε καιρούς -παρατεταμένης- καπιταλιστικής κρίσης. Έχουμε και μια Κοινωνική Επανάσταση να κάνουμε.
