[ΗΠΑ] Κατανοώντας το Σύγχρονο Κράτος: Μια Συνέντευξη με τον Έρικ Λόρσεν
Νέες ιστορίες με επίπεδα ρεκόρ δυσαρέσκειας και δυσπιστίας προς τις κυβερνήσεις και τους θεσμούς γίνονται όλο και πιο κοινές. Μία από τα πιο πρόσφατες προήλθε από έρευνα της Σχολής Κένεντι του Χάρβαρντ σε νεαρούς Αμερικανούς ηλικίας 18 έως 29 ετών, στην οποία περισσότεροι από τους μισούς ερωτηθέντες πίστευαν ότι ζούσαν σε μια αποτυχημένη δημοκρατία. Ενώ πολλοί άνθρωποι μπορεί να αναφέρονται σε συγκεκριμένους θεσμούς όταν εκφράζουν δυσαρέσκεια για την κατάσταση του κόσμου, όπως κυβερνήσεις, εταιρείες, στρατός και αστυνομία, καθένας από αυτούς τους θεσμούς είναι μόνο ένα μέρος ενός ευρύτερου συστήματος που στοχεύει στον έλεγχο κάθε πτυχής της κοινωνίας μας. — το κράτος.
Το πρόσφατο βιβλίο του Eric Laursen The Operating System: An Anarchist Theory of the Modern State , που παρήχθη από το Agency και δημοσιεύτηκε από το AK Press, παρέχει μια προσιτή και συναρπαστική επισκόπηση της ανάπτυξης του σύγχρονου κράτους, αντλώντας μια προκλητική ισοδυναμία μεταξύ του κράτους και ενός λειτουργικού συστήματος ενός υπολογιστή, που και οι δύο αναζητούν τον έλεγχο της ύπαρξής μας. Το Agency δημιούργησε επίσης πρόσφατα ένα κινούμενο σχέδιο μικρού μήκους που αποτυπώνει μερικά από τα κεντρικά στοιχεία του βιβλίου του Έρικ. Μιλήσαμε με τον Έρικ για να καταλάβουμε πώς λειτουργεί το σύγχρονο κράτος και γιατί πρέπει να προχωρήσουμε πέρα από αυτό.
Agency: Το βιβλίο σας που δημοσιεύτηκε πρόσφατα ονομάζεται The Operating System: An Anarchist Theory of the Modern State . Γιατί το κράτος; Τι σας ενέπνευσε να αντιμετωπίσετε ένα τόσο μνημειώδες ζήτημα αυτή τη στιγμή;
Έρικ Λόρσεν: Κυρίως το γεγονός ότι δεν έχει ξαναγίνει. Αναγνώρισα τον εαυτό μου ως αναρχικό βασικά για ολόκληρη την ενήλικη ζωή μου, και πριν από αυτό, μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι οι λεγόμενοι «κλασικοί» αναρχικοί – Κροπότκιν, Μπακούνιν, Γκόλντμαν κ.λπ. . – ποτέ δεν έχουν αναλύσει εκτενώς τι είναι Κράτος. Είχα τις δικές μου ιδέες και βρέθηκα να συμφωνώ με το βασικό του επιχείρημα ότι η ανατροπή του καπιταλισμού είναι αδύνατη χωρίς ταυτόχρονα να ανατραπεί το κράτος, αλλά χρειαζόμουν να κατανοήσω καλύτερα τη σχέση μεταξύ των δύο και πολύ λίγο στο σώμα των κειμένων και των θεωριών των αναρχικών – ή και στη μαρξιστική θεωρία – μου το εξήγησε με ικανοποιητικό τρόπο. Οπότε το σκέφτομαι πολύ καιρό. Το νέο μου βιβλίο είναι στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα χρόνιας σκέψης πάνω σε αυτό,
Ο άλλος λόγος που αποφάσισα να γράψω αυτό το βιβλίο είναι ότι ένιωσα ότι φτάναμε σε ένα κρίσιμο σημείο στη σχέση της ανθρωπότητας με αυτά τα συστήματα: τον καπιταλισμό και το κράτος. Ήταν η απόφασή τους, τα τελευταία 200 χρόνια, να οικοδομήσουν μια οικονομία που θα εξαρτάται μαζικά από τη χρήση ορυκτών καυσίμων. Ήταν η απόφασή τους να επιβάλουν το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο στον αναπτυσσόμενο κόσμο, αποδυναμώνοντας τις τοπικές οικονομίες και τις κοινωνικές τάξεις και οδηγώντας σε τεράστιες μετατοπίσεις πληθυσμών σε όλο τον κόσμο. Ήταν η απόφασή τους να εφαρμόσουν τον νεοφιλελευθερισμό και στον ανεπτυγμένο κόσμο, κάτι που οδήγησε σε αυξανόμενη οικονομική ανισότητα, το κενό των κοινοτήτων και έναν μαζικά διογκωμένο χρηματοπιστωτικό τομέα που ουσιαστικά μετέτρεψε την οικονομία σε καζίνο.
Είναι επείγον να κατανοήσουμε καλύτερα τη δυναμική που δημιούργησε αυτές τις κρίσεις, οι οποίες είναι παγκόσμιες και υπαρξιακές, και αυτό είναι συνώνυμο με την κατανόηση της σχέσης κράτους και καπιταλισμού.
Agency: Γιατί ένα λειτουργικό σύστημα υπολογιστή είναι μια καλή αναλογία για το κράτος;
Eric: Επειδή ένα σύστημα όπως τα Windows ή το iOS, όπως το κράτος, φιλοδοξεί να κυριαρχήσει: να είναι ο καθοδηγητής, ο παντογνώστης, πάντα παρών στη ζωή μας για να οικοδομήσουμε μια παγκόσμια μονοκαλλιέργεια, η οποία στη συνέχεια πουλάει τον εαυτό της ως ουτοπία. Αυτό δεν είναι τυχαίο, καθώς τα λειτουργικά συστήματα υπολογιστών είναι προϊόν του κράτους, που αναπτύχθηκε μέσω της έντονης συνεργασίας δημόσιου και ιδιωτικού τομέα τις δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όπως και το κράτος, είναι μια από τις καθοριστικές εξελίξεις του σύγχρονου κόσμου που ξεκίνησαν λίγο περισσότερο από 500 χρόνια πριν και ενσωματώνουν πολλές από τις φιλοδοξίες του ίδιου του κράτους.
Επιτρέψτε μου να εξηγήσω τι εννοώ με αυτό. Υπήρξαν όλων των ειδών τα κράτη στην ανθρώπινη ιστορία, ξεκινώντας από τις αιγυπτιακές δυναστείες, τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, την Κινεζική Αυτοκρατορία κ.ο.κ. Όμως το σύγχρονο κράτος είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο που αναδύθηκε στην Ευρώπη προς τα τέλη του 15ου αιώνα. Αυτό που το κάνει διαφορετικό είναι ότι σε αυτά τα νέα κράτη -αρχικά στη Γαλλία, την Αγγλία και την Ισπανία- οι μονάρχες προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα ενιαίο καθεστώς που χρησιμοποιεί το εμπόριο και τη χρηματοδότηση ως εργαλείο για να κερδίσουν και να επεκτείνουν την εξουσία τους. Δεν επρόκειτο πλέον μόνο για στρατούς και φόρους , αφορούσε τα αγαθά που παράγεις, το μέγεθος της αγοράς για αυτά και την επιρροή που σου έδιναν για να νικήσεις τους εχθρούς σου και να επεκτείνεις τη δύναμή σου, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Γι’ αυτό λέω ότι το κράτος ήταν ο αρχικός καπιταλιστής και εξακολουθεί να είναι ο μεγαλύτερος από αυτούς.
Αλλά για να χρησιμοποιήσουν αποτελεσματικά αυτό το νέο όπλο, οι κυβερνήτες έπρεπε να ασκήσουν πολύ μεγαλύτερο έλεγχο στις ζωές των πληθυσμών τους. Κάθε πτυχή τους. Αυτό σήμαινε, καθώς αναπτύχθηκε το σύγχρονο κράτος, μεγαλύτερο έλεγχο στο πού ζουν, πόσα παιδιά έχουν, ποια θρησκεία ακολουθούν, ποια επαγγέλματα ασκούν, τι σκέφτονται και τι πιστεύουν. Με το πέρασμα των αιώνων, αυτό σήμαινε περισσότερη παρακολούθηση, περισσότερη επιτήρηση, περισσότερη ρύθμιση, περισσότερη κοινωνική μηχανική, περισσότερη αποτελεσματικότητα, και σήμαινε ότι θα απορροφηθούν περισσότερες από τις παραδόσεις του στην υποδομή του κράτους ή αλλιώς θα καταστρέψουν αυτές τις παραδόσεις, εάν μπουν στο τρόπος. Και αυτό σήμαινε ιμπεριαλισμό και αποικισμό, ενώ το κράτος προσπαθούσε να απορροφήσει περισσότερα μέρη του κόσμου στο οικονομικό και πολιτικό του μοντέλο.
Τα λειτουργικά συστήματα υπολογιστών έχουν την ίδια φιλοδοξία: να παρέχουν ένα πλαίσιο για κάθε μέρος της ψηφιακής μας ζωής. Γίναμε «πολίτες» των Windows, «πολίτες» του Mac iOS. Αυτά γίνονται η βαθιά κουλτούρα μέσα στην οποία ζούμε ολοένα και περισσότερο τη ζωή μας – και ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ και η συμμορία του έχουν τον τρόπο τους με το «metaverse » στο σύνολό του.
Όπως αυτά τα συστήματα, το κράτος θέλει να νιώθουμε σαν στο σπίτι μας, αποδεχόμενοι έναν μη βιώσιμο τρόπο ύπαρξης —που βασίζεται στην εξόρυξη και κατανάλωση ορυκτών καυσίμων— που εκμεταλλεύεται εκατομμύρια ανθρώπους σε φτωχές και αναπτυσσόμενες περιοχές και θέτει σε κίνδυνο την ίδια μας την ύπαρξη, επομένως δεν μπορούμε να συλλάβουμε την ύπαρξη μας έξω από αυτό το σύστημα.
Agency: Στο Λειτουργικό Σύστημα συζητάτε το ζήτημα των Ομάδων Ταυτότητας της βάσης να βρίσκονται στην καρδιά της εξουσίας κάθε κράτους. Μπορείτε να δώσετε μερικά παραδείγματα αυτών των Ομάδων και πώς επικεντρώνουν τη δύναμή τους στο κράτος;
Eric: Λοιπόν, πάντα υπήρχε κάτι τεχνητό σε αυτές τις Ομάδες Ταυτότητας Βάσης. Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα παράδειγμα: αυτό που στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι γνωστό ως «λευκοί άνθρωποι» είναι στην πραγματικότητα μια πολύ διαφορετική ομάδα, ανά τάξη, εθνοτική καταγωγή, κατά πλούτο. Αλλά διδασκόμαστε να σκεφτόμαστε τους λευκούς ως μια προνομιούχα κάστα, τους «πραγματικούς» Αμερικανούς, αυτούς που αξίζουν περισσότερο το προνόμιο να θεωρούν τους εαυτούς τους Αμερικανούς – ως το «έθνος» που υποτίθεται ότι ενσαρκώνει το κράτος – ακόμα κι αν η λευκότητα είναι μια επινοημένη έννοια , το οποίο μπορεί να επεκταθεί για να συμπεριλάβει νέες ομάδες ανάλογα με τις ανάγκες.
Κάθε πολιτεία έχει την εκδοχή της για μια Ομάδα Ταυτότητας Βάσης, που πηγαίνει πίσω στις απαρχές του σύγχρονου κράτους. Αυτό που πραγματικά σημαίνει είναι μια ομάδα από την οποία εξαρτάται το κράτος ως βάση υποστήριξής του, η οποία το ενθαρρύνει να ταυτιστεί πιο στενά με το ίδιο το κράτος και είναι το απόθεμα από το οποίο αντλεί κάθε νέα επανάληψη της ηγεσίας του. Το πρόβλημα με την έννοια της Βασικής Ομάδας Ταυτότητας είναι ότι αναπόφευκτα αποκλείει κάποιον – στην πραγματικότητα, πολλούς ανθρώπους. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν μια υποκατηγορία που χτυπά για πάντα την πόρτα των προνομίων, αλλά δεν μπαίνει ποτέ. Το αποτέλεσμα είναι ότι το τίμημα του κράτους είναι ο ρατσισμός, ο σεξισμός και οι διακρίσεις ταυτότητας φύλου, επειδή οι γυναίκες και τα μη δυαδικά μέλη αποτελούν μόνο προσωρινά μέρος της Ομάδας Βασικής Ταυτότητας. Το κεφάλαιο, φυσικά, χρειάζεται μια υποκατηγορία που το βοηθά να διατηρεί χαμηλό κόστος εργασίας, άρα αυτή η ρύθμιση εξυπηρετεί επίσης τα επιχειρηματικά και οικονομικά συμφέροντα. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι δεν είναι προβλήματα που μπορεί να μας βοηθήσει η Πολιτεία να λύσουμε, είναι ενδημικά της, μέρος της εσωτερικής της λογικής.
:Agency Το Λειτουργικό Σύστημα συζητά πώς το κράτος συχνά αποτυγχάνει να αντιμετωπίσει ακόμη και τις πιο βασικές ανάγκες των κοινοτήτων. Υπάρχουν συγκεκριμένοι τομείς που πιστεύετε ότι η πολιτεία λείπει ιδιαίτερα σε αυτές τις ανάγκες;
Έρικ: Μόλις ανέφερα ένα από αυτά – τον ρατσισμό – και αυτό περιλαμβάνει τη δίωξη και την εξάλειψη των εναπομεινάντων αυτόχθονων ομάδων του κόσμου και των πολιτισμών τους. Υπάρχουν όμως τόσοι άλλοι. Ένα άλλο, φυσικά, είναι η φτώχεια. Το κράτος δεν είναι σε θέση να εξαλείψει τη φτώχεια, παρά όλους τους πόρους του -που θεωρητικά θα ήταν επαρκείς για να το κάνει- και παρά τις αισιόδοξες ιδεολογίες που αποδέχονται σιωπηρά οι φιλελεύθεροι και οι συντηρητικοί. Το κράτος πάντα καθοδηγείτο να επιδιώκει την οικονομική ανάπτυξη όσο το δυνατόν γρηγορότερα, καθώς αυτή είναι η βάση της εξουσίας στον σύγχρονο κόσμο και, επειδή εξαρτάται από το κεφάλαιο για αυτό, υπόκειται αναπόφευκτα σε κύκλους ανάκλησης και επέκτασης και εγκατάλειψης των ανθρώπων. στο περιθώριο, απαιτώντας την ασφάλεια των δραστών «πολύ μεγάλοι για να πέσουν». Και αυτό αγνοεί πόσο βλάπτει το σύστημα το περιβάλλον. που φυσικά, Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι πληρώνουμε ένα ιλιγγιώδες τίμημα για την ανάπτυξη και τη διατήρηση του κρατικού συστήματος, και καθώς η κλιματική αλλαγή επιταχύνεται, αυτή η τιμή γίνεται καταστροφική. Θέλω, λοιπόν, να τονίσω κάτι άλλο: ότι το κράτος δεν είναι ικανό —δεν έχει κίνητρο— να λύσει το πρόβλημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη, ή ακόμα και να το αντιστρέψει. Απλώς δεν έχει το κίνητρο να το κάνει, γιατί θα αποσπούσε την προσοχή από την επιδίωξή του για ταχεία οικονομική ανάπτυξη.
Agency: Φαίνεται ότι οι περισσότεροι πολιτογραφούν την ύπαρξη του κράτους, σαν να είναι δεδομένο και να μην υπάρχουν εναλλακτικές που να μην είναι τρομακτικά βάναυσες. Έχετε καμία σκέψη για το πώς οι πράκτορες του κράτους κατάφεραν να δημιουργήσουν τόσο φόβο για τις ανιθαγενείς κοινωνίες;
Έρικ: Ναι! Το κράτος επιβάλλει το όραμά του για την κοινωνία μέσω ενός συνδυασμού πιο επιθετικών και πιο ήπιων δυνάμεων και καλλιεργώντας την πίστη της Ομάδας Βασικής Ταυτότητας. Το είδαμε πρόσφατα, φυσικά, στον τρόπο με τον οποίο ο Τραμπ κάλεσε τους λευκούς Αμερικανούς να αυτο-αντιλαμβάνονται ως «πραγματικοί Αμερικανοί», «κανονικοί άνθρωποι» και πώς η εκστρατεία του Brexit στο Ηνωμένο Βασίλειο ενθάρρυνε τους λευκούς στη Βρετανία, αυτούς των ανερχόμενων Αγγλοσάξωνων. να υιοθετήσουν μια πολύ αποκλειστική αντίληψη για το τι σημαίνει να είσαι «Άγγλος».
Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Η πίστη στην κυβέρνηση βρίσκεται σε ιστορικό χαμηλό στις περισσότερες λεγόμενες προηγμένες οικονομίες. Έτσι, το κράτος ενθαρρύνει την Ομάδα Ταυτότητας Βάσης να ταυτιστεί στενά με δύο θεσμούς συγκεκριμένα: τον στρατό και τις αστυνομικές δυνάμεις. Θεωρούνται ως προστάτες αυτών των ομάδων έναντι των άλλων «στοιχείων» που τους απειλούν, στο ρόλο τους ως θεματοφύλακες των καλύτερων κοινωνικών αξιών, ως ένα είδος δύναμης που κρατά τον κόσμο ενωμένο από μια ομάδα ανθρώπων των οποίων η πίστη στο κράτος εξαγοράζετε με σταθερές ενθάρρυνσεις που τους κάνουν να νιώθουν σε σύγκρουση.
Όταν όλα τα άλλα αποτύχουν, φυσικά, υπάρχει ωμή δύναμη: το είδος στο οποίο είναι πιο πιθανό να αισθανθούν τη δύναμη τα άτομα εκτός του Core Identity Group. Πρόσφατα, είδαμε τον στρατό να υιοθετεί πιο απρόσωπους τρόπους δολοφονίας και την πολιτική να υιοθετεί περισσότερες στρατιωτικές τεχνικές για τη διατήρηση της τάξης. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, έχουμε δει τον πληθυσμό των φυλακών να επεκτείνεται σε σημείο που κυριολεκτικά δεν υπάρχει χώρος για να βάλουμε άλλους. Αλλά ακόμη και η ακατέργαστη δύναμη έχει την «μαλακή» της πτυχή: την προσπάθεια να διασφαλιστεί η Ομάδα Βασικής Ταυτότητας ότι προστατεύεται και φροντίζεται.
Τόσο η μαλακή όσο και η επιθετική δύναμη αποτελούν μέρος της διαδικασίας από την αυγή της σύγχρονης εποχής. Όμως, όπως και η υπόλοιπη πολιτεία, τα εργαλεία και οι τεχνικές έγιναν πιο εξελιγμένα και πιο ολοκληρωμένα με την πάροδο του χρόνου. Αυτές οι δυνάμεις είναι παντού σήμερα, με τρόπους που δεν ήταν ποτέ στο παρελθόν.
Agency: Εάν ένα λειτουργικό σύστημα είναι μια αναλογία για το κράτος, ποια θα ήταν η ψηφιακή αναλογία για την ιδέα σας για την επίτευξη μιας αναρχικής κοινωνίας;
Έρικ: Έχουμε ήδη ένα, σε συστήματα ανοιχτού κώδικα όπως το Linux, τουλάχιστον στην ιδανική του μορφή. Αλλά το πρόβλημα με το ψηφιακό είναι πραγματικά το ίδιο με οποιονδήποτε άλλο θεσμό ή προϊόν του κράτους: ο ψηφιακός κόσμος σχεδιάστηκε και ενορχηστρώθηκε από μια συνεργασία μεταξύ της κυβέρνησης και του ιδιωτικού τομέα που είναι κεντρική για το κράτος. Κατασκευάστηκε για να επιτύχει τους στόχους αυτής της συνεργασίας, όχι για να μας απελευθερώσει ή να δημιουργήσει μια παγκόσμια κοινότητα, όπως θέλουν να ισχυρίζονται ορισμένοι βαρόνοι της τεχνολογίας. Επομένως, είναι θέμα να γνωρίζουμε πώς να σφυρηλατούμε την ψηφιακή κουλτούρα που θέλουμε, αντί να επιτρέπουμε στους βαρόνους της τεχνολογίας να μας διοχετεύουν στην παραγωγή οικονομικής αξίας. Όσο υπάρχει το Κράτος, θα προσπαθεί να ματαιώσει τις προσπάθειές μας για κάτι τέτοιο, σε αυτόν τον τομέα όπως και σε τόσους άλλους, ώστε να αποδεχόμαστε την άποψη του κράτους, μια κερδοσκοπική άποψη, παρεμβατική και κυρίαρχη στο ψηφιακό μέλλον. Δεν χρειάζεται, αλλά η διεκδίκηση μιας ψηφιακής κουλτούρας ανοιχτού κώδικα θα ισοδυναμεί με μια διαδικτυακή κοινωνική επανάσταση.
Agency: Τι θέλετε να αποκομίσουν οι αναγνώστες από το βιβλίο σας;
Eric: Αυτό εξαρτάται από τον αναγνώστη. Εάν είστε αναρχικός, ελπίζω ότι η συνεισφορά μου θα σας ενθαρρύνει να προβληματιστείτε και να επεξεργαστείτε τις δικές σας ιδέες για το κράτος. Ως αναρχικοί είμαστε ιδανικοί να αναλύσουμε και να κατανοήσουμε αυτό το πράγμα γιατί ο αναρχισμός είναι το μόνο ρεύμα πολιτικής σκέψης που δεν δέχεται το κράτος ως δεδομένο γεγονός (sic). Είμαστε οι μόνοι που δεν αναζητούμε αυτόματα τρόπους επίλυσης των προβλημάτων του κόσμου μέσω του Κράτους, που δεν υποθέτουμε ότι μια πολύπλοκη κοινωνία χρειάζεται το Κράτος για να οργανωθεί (sic).
Εάν δεν είστε αναρχικός, ελπίζω ότι το Λειτουργικό Σύστημα παρέχει μια νέα ματιά στον τρόπο με τον οποίο το κράτος μας οργανώνει και διατυπώνει ορισμένα από τα προβλήματα που ενυπάρχουν στο σύστημα που επιβάλλει. Και ελπίζω ότι θα ενθαρρύνει τους μη αναρχικούς να σκεφτούν ευρύτερα για λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Γη και τα ανθρώπινα όντα. Μας διδάσκουν να πιστεύουμε ότι οποιαδήποτε συλλογική λύση στα προβλήματά μας που δεν περιλαμβάνει το κράτος και το κεφάλαιο είναι μια αδύνατη μορφή ουτοπισμού. Στην πραγματικότητα, το κράτος και το κεφάλαιο είναι τα μοναδικά μας εμπόδια.
Agency: Τι πρέπει να αλλάξει στην κοινωνία σχετικά με τον τρόπο που οι άνθρωποι σκέφτονται για το κράτος;
Eric: Για αρχή, έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε την κυβέρνηση και το κεφάλαιο ως δύο ξεχωριστά πράγματα, που συχνά υπάρχουν σε ένταση το ένα εναντίον του άλλου. Υπάρχουν εντάσεις, φυσικά, αλλά αυτό που προσπάθησα να δείξω είναι ότι είναι στην πραγματικότητα δύο μέρη ενός ενιαίου συστήματος που είναι εξοπλισμένο με όλους τους πόρους της Γης – συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπινων ζωών – σε μια αδυσώπητη αποστολή να χτίσει πλούτο: τα υπόλοιπα δεν έχει σημασία.
Αλλά είναι επίσης σαγηνευτικό, παρέχει στους ανθρώπους ένα πλήρες σχέδιο για να ζήσουμε τη ζωή μας. Γιατί να μπαίνουμε στον κόπο να σκεφτόμαστε πέρα από το κράτος όταν μας διευκολύνει να αποδεχτούμε το σύστημα όπως είναι; Αλλά αυτός, φυσικά, είναι ακριβώς ο λόγος που πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε πέρα από αυτό. Το κράτος δεν είναι απλώς εμπόδιο στο είδος της κοινωνίας που θα θέλαμε να έχουμε, είναι αυτό που έχουμε.
Γνωρίζουμε ήδη τι πρέπει να κάνουμε και, σε κάποιο βαθμό, το κάνουμε ήδη: εντοπίζοντας κόμβους αντίστασης και σχηματίζοντας δίκτυα μεταξύ τους, ώστε να μπορούμε να αναγνωρίσουμε και να οργανωθούμε γύρω από τις συγκλίσεις του. για παράδειγμα, το Standing Rock και το MST στη Βραζιλία, η εξέγερση των αγροτών στην Ινδία και το Black Lives Matter, ο αντάρτικος αγώνας της Greta Thunberg ενάντια στη σύνοδο κορυφής για το κλίμα και ο αγώνας για την κατάργηση της αστυνομίας. Μία από τις πιο κοινές πτυχές της ιστορίας του σύγχρονου κράτους, για παράδειγμα, ήταν ένας ατελείωτος πόλεμος εναντίον των αυτόχθονων πληθυσμών και των μειονοτικών πολιτικών κοινοτήτων. Ο αγώνας για την ύπαρξή του είναι αγώνας για όλους όσοι δεν θέλουν το κράτοςνα πετύχει το μονοπολιτισμικό του όραμα. Άρα αυτό είναι απολύτως κρίσιμο — πώς είναι να κάνεις όλες αυτές τις συνδέσεις και συμμαχίες.
>> Ο Eric Laursen ζει στη Μασαχουσέτη. Είναι αναρχικός οργανωτής, συγγραφέας και μελετητής. Ο Έρικ δραστηριοποιείται σε κινήματα ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό και για την παγκόσμια οικονομική δικαιοσύνη για πολλά χρόνια και είναι διοργανωτής της Έκθεσης Αναρχικού Βιβλίου της Νέας Υόρκης. Είναι ο συγγραφέας του νέου βιβλίου The Operating System: An Anarchist Theory of the Modern State (AK Press).
