Ουρουγουάη: Ο φόβος των από κάτω
Το LUC και η στρατιωτικοποίηση των κοινωνιών: Οι πιο ένοπλες χώρες και κράτη δεν είναι τα πιο ασφαλή κράτη. τα υψηλότερα ποσοστά εγκληματικότητας συμπίπτουν με τα υψηλότερα επίπεδα ανισότητας.
Ο νόμος της επείγουσας εξέτασης (LUC) είναι μια έκφραση της ιδεολογίας που προωθείται από το κοινωνικό μοντέλο του δεξιού συνασπισμού που κυβερνά αυτή τη στιγμή την Ουρουγουάη
Μια μέρα το 1987, ο παππούς και η γιαγιά μου πήγαν στην πρωτεύουσα της Ουρουγουάης για ιατρικές εξετάσεις και, για οικονομικούς λόγους, με άφησαν μόνη στη φάρμα τους, όπου περνούσα τις διακοπές μου. Ο Τάτα μου άφησε το κυνηγετικό του όπλο και μου είπε να μην το αγγίξω αν δεν χρειαζόταν. Χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, οι νύχτες στο αγρόκτημα ήταν ενδιαφέρουσες αλλά πολύ σκοτεινές και μερικές φορές κάποιοι κυνηγοί διέσχιζαν την ιδιοκτησία τους χωρίς άδεια.
« Αφήστε τους να περάσουν », μου είπε. « Αν κάποιος πλησιάσει το σπίτι για να ληστέψει, θα πάρεις το κυνηγετικό όπλο. Εάν δεν έχετε άλλη επιλογή από το να πυροβολήσετε, βάλτε στόχο στα πόδια τους. Η φάρμα μου δεν αξίζει τη ζωή κανενός ή το βάρος της συνείδησης που θα είχατε για το υπόλοιπο της ζωής σας αν σκοτώσετε κάποιον ».
Τώρα, κάθε φορά που ακούμε ομιλίες που απαιτούν περισσότερη ασφάλεια, κάθε φορά που βλέπουμε τις ενέργειες «άμυνας» των αυτοκρατοριών ή διαβάζουμε τους νέους νόμους των πολιτισμένων χωρών, μπορούμε να σκεφτούμε το αντίθετο: η ιδιωτική ιδιοκτησία είναι πιο ιερή από τη ζωή των άλλων.
Από τις αυτοκρατορικές εισβολές στο όνομα της «αυτοάμυνας» έχω γράψει κάτι. Τώρα θα ήθελα να ρίξω μια ματιά σε αυτή τη μικρή χώρα, την Ουρουγουάη, σχετικά ειρηνική και πολιτισμένη.
Η νέα συντηρητική κυβέρνηση επιφύλαξε ένα πακέτο μεταρρυθμίσεων στον Ποινικό Κώδικα για μετά τις προεδρικές εκλογές του 2019 (γι’ αυτό το να τον αποκαλέσουμε «Νόμος Επείγοντος Εξέτασης» ήταν άλλη μια ειρωνεία από την περιοχή του Ρίβερ Πλέιτ) και κατάφερε να το εγκρίνει λίγους μήνες αργότερα. Επί του παρόντος, 135 άρθρα αυτού του πακέτου απειλούνται να καταργηθούν με δημοψήφισμα. Κάτι αντίστοιχο με το δημοψήφισμα του 1992 που σταμάτησε το νεοφιλελεύθερο κύμα, όταν πρόεδρος ήταν ο πατέρας του σημερινού προέδρου.
Η τεχνική γλώσσα των νέων άρθρων της LUC δεν διαφέρει από τις εκδόσεις τους του 2008, αλλά με κάθε λεπτομέρεια αποπνέει την ιδεολογία της, χαρακτηριστική των ανώτερων τάξεων στην εξουσία: τα προβλήματα των «καλών ανθρώπων» λύνονται με βαρύ χέρι, με περισσότερη καταστολή, με την παλαιότερη ποινικοποίηση των (φτωχών) εφήβων και τον περιορισμό της άσκησης της δημοκρατίας στη βάση της κοινωνίας. Πέρα από τη μετριοπαθή αφήγηση κάθε νέου άρθρου, μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα την ποινικοποίηση της μιας πλευράς της κοινωνίας για την προστασία των συμφερόντων και των προνομίων της άλλης πλευράς. Στις περισσότερες περιπτώσεις συμφέροντα και προνόμια, υιοθετούνται ως υπόσχεση εκείνης της κοινωνικής προόδου που δεν έρχεται ποτέ, παρά μόνο στη φαντασίωση ατόμων που προσκολλώνται σε μικρές «επιτυχίες».
Ο στόχος του LUC είναι, κοινωνικά μιλώντας, οι φτωχοί. Τώρα, όσοι προωθούν την κατάργησή του στο δημοψήφισμα, δημοσιεύουν βίντεο για την αστυνομική βία ως παράγοντα που διεκδικεί ο νέος νόμος, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι σε όλο τον κόσμο τα μεσαία στρώματα φοβούνται περισσότερο τους από κάτω παρά τους από πάνω. Σύμφωνα με αυτή την ψυχολογία, οι φτωχοί μας κλέβουν μέσο επιδομάτων και μας κλέβουν το πορτοφόλι στο λεωφορείο. Όχι οι πλούσιοι. Οι πλούσιοι ξέρουν πώς να κλέβουν χωρίς να σε κάνουν να αισθάνεσαι ανασφαλής ή εξαπατημένος. Μάλιστα, τους ευχαριστούμε που δεν είναι χειρότεροι, όπως οι φτωχοί. Είναι η παραδοσιακή ηθική του δούλου: πιστώνουμε οποιοδήποτε ελάχιστο προνόμιο σε αυτούς που κυβερνούν. για κάθε απώλεια φταίνε οι αχόρταγοι και τεμπέληδες σκλάβοι που θέλουν πάντα περισσότερα.
Ένας από αυτούς τους παράγοντες στο νέο νόμο είναι η σιωπηρή νομιμοποίηση της «σύλληψης πολιτών», η οποία μπορεί να εντοπιστεί στα λιντσαρίσματα και στους νόμους του Jim Crow στις Ηνωμένες Πολιτείες για τον έλεγχο των μαύρων πολιτών μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο. Στην Ουρουγουάη, ο ιδεολογικός ρατσισμός ήταν ελάχιστος (δεν υπήρχε ποτέ αντίστοιχο με το ΚΚΚ ή το ναζιστικό κόμμα), αλλά η αντιρατσιστική υπερηφάνειά μας θα πρέπει να ελέγχεται σοβαρά όταν πρόκειται για πολιτιστικό και δομικό ρατσισμό. Αυτή η στάση που μας κάνει να νιώθουμε «εύλογη περηφάνια» που είμαστε ξανθοί και Ευρωπαίοι και, στην καλύτερη των περιπτώσεων, «κατεκτημένη υπερηφάνεια » που είμαστε λίγοιΙνδοί και λίγο μαύροι τόσο όμορφοι. Μια άλλη συνέπεια της διεθνούς αποικιοκρατίας (ιμπεριαλισμός) και του εθνικοταξισμού (πατριωτισμός).
Επίσης η τάση προς την στρατικοποίηση της αστυνομίας στο LUC είναι άλλη μια ακούσια εισαγωγή. Είναι το γράμμα των συντηρητικών στη Δύση να καταστείλουν διαδηλώσεις και εξεγέρσεις, προϊόν νεοφιλελεύθερων και καπιταλιστικών πολιτικών με την παλιά δικαιολογία της καταπολέμησης του εγκλήματος και της αταξίας που παράγονται από το ίδιο ιδεολογικό σύστημα που τις δημιουργεί. Η Χιλή, η Κολομβία και οι ΗΠΑ έχουν περισσότερη εμπειρία.
Το άρθρο 45, για παράδειγμα, η αναφορά της «Ευκαιρίας για τη χρήση βίας» το δικαιολογεί « όταν [η αστυνομία;] το προσωπικό αντιληφθεί την επικείμενη βλάβη [και] πρέπει να διαλύσει συναντήσεις ή διαδηλώσεις που διαταράσσουν σοβαρά τη δημόσια τάξη ή που δεν είναι ειρηνικές ». . Το άρθρο 30 του 2008 ορίζει ότι « Σε κάθε περίπτωση, το αστυνομικό προσωπικό πρέπει να ενεργεί με τέτοιο τρόπο ώστε, ορθολογικά, να αποφεύγει την πρόκληση ζημίας μεγαλύτερη από αυτή που σκοπεύει να αποτρέψει [και] απαλλάσσεται από την ευθύνη όταν ενεργεί σε νόμιμη αυτοάμυνα ή αυτή τρίτων. » . Ως εκ τούτου, η λεπτή και μυστική μεταρρύθμιση του LUC συνίσταται στη θέσπιση (άρθρο 31α) της «Τεκμήριο νομιμότητας της αστυνομικής δράσης: Εκτός εάν αποδεικνύεται το αντίθετο, τεκμαίρεται ότι η άσκηση του αστυνομικού προσωπικού κατά την άσκηση των καθηκόντων του είναι σύμφωνη με τις ισχύουσες συνταγματικές, νομοθετικές και κανονιστικές διατάξεις ».
Το νέο άρθρο 43 ορίζει, υπό το ίδιο πνεύμα ελέγχου και καταστολής ως προνόμια των δικαιωμάτων των άλλων, ότι «ο καθένας έχει καθήκον να αυτοπροσδιορίζεται όταν το απαιτεί η Αστυνομία. […] Όταν ένα άτομο αρνείται να αναγνωρίσει τον εαυτό του […] μπορεί να οδηγηθεί στο αντίστοιχο αστυνομικό τμήμα ». Και πάλι, η διακριτική ευχέρεια της υπόθεσης ανήκει σε κάθε αστυνομικό, ο οποίος μπορεί να συλλάβει οποιονδήποτε πολίτη χωρίς έγγραφα, όχι βάσει εγκλήματος που έχει διαπραχθεί αλλά υπόνοιας.
Για να μην το κάνουμε άπειρο, ένα τελευταίο παράδειγμα αναφέρεται στην εκπαίδευση και στον φόβο της άμεσης δημοκρατίας. Το άρθρο 76 του 2008 ορίζει ότι « Σε κάθε δημόσιο εκπαιδευτικό κέντρο Αρχικής, Πρωτοβάθμιας, Μέσης Βασικής και Μέσης Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και Τεχνικής-Επαγγελματικής Εκπαίδευσης θα λειτουργεί Συμβούλιο Συμμετοχής που αποτελείται από: μαθητές ή συμμετέχοντες, εκπαιδευτικούς ή δασκάλους, μητέρες, πατέρες ή κοινοτικών αρχηγών και εκπροσώπων. Τα αντίστοιχα Εκπαιδευτικά Συμβούλια θα ρυθμίσουν τη μορφή εκλογής και λειτουργίας τους ». Για να διορθώσει αυτή την έλλειψη ελέγχου των αποφάσεων στις βάσεις της κοινωνίας, το LUC διορθώνει την τελευταία γραμμή: « Οι αντίστοιχες Γενικές Διευθύνσεις θα προτείνουν στο Κεντρικό Διοικητικό Συμβούλιο τη ρύθμιση της μορφής εκλογής και λειτουργίας τους ».
Ούτε το LUC ούτε οι πολιτικές των δεξιών κυβερνήσεων δίνουν προτεραιότητα στις αιτίες της βίας έναντι της καταστολής των συνεπειών της. Που δεν θα ήταν μόνο κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά και γενικού ενδιαφέροντος. Ένα δείγμα κουμπιού που παρατηρώ στις Ηνωμένες Πολιτείες και μπορεί να επεκταθεί σε (οικονομικά) φτωχότερες κοινωνίες: Ο εγκέφαλος ενός ατόμου δεν ωριμάζει ούτε σταθεροποιείται μέχρι την ηλικία των 25 ετών τουλάχιστον. Όσοι είναι πλούσια ή εύπορη μεσαία τάξη μπορούν και ξέρουν πώς να συμπεριφέρονται στα πιο προβληματικά παιδιά τους, συχνά βίαιους ή καταθλιπτικούς νέους, με τους καλύτερους ψυχολόγους και ψυχιάτρους και με την καλύτερη κατανόηση ενός προβλήματος που δεν μπορεί να λυθεί με ξύλο. Τα παιδιά των φτωχών (μαύρων, στις Ηνωμένες Πολιτείες) καταλήγουν στη φυλακή και εκεί κάνουν μεταπτυχιακά στο έγκλημα.
Αυτή η παρατήρηση από μόνη της θα πρέπει να δείχνει τι σημαίνει «κοινωνική αδικία». Λοιπόν όχι. Για τα παιδιά μας επαγγελματίες. Για τα παιδιά των από κάτω, αστυνομία και βαρύ χέρι, που παρεμπιπτόντως επιβεβαιώνει όλα τα στερεότυπα της πολιτιστικής αλυσίδας.
Οι πιο ένοπλες χώρες και κράτη δεν είναι τα πιο ασφαλή κράτη. τα υψηλότερα ποσοστά εγκληματικότητας συμπίπτουν με τα υψηλότερα επίπεδα ανισότητας. Αλλά μην κάνετε λάθος: λόγω της πανδημίας, η εγκληματικότητα έχει μειωθεί σε πολλές χώρες. Το ίδιο είναι και οι κοινωνικές διαμαρτυρίες, που θα ξεσπάσουν όταν περάσει η πανδημία και η αυτοκαταστολή.
Από σήμερα οι δημοσκοπήσεις αναφέρουν ότι το δημοψήφισμα κατά του LUC θα χάσει με μεγάλη διαφορά. Μέχρι σήμερα, υπάρχει ελπίδα ότι ο λαός της Ουρουγουάης θα αντιδράσει. Όπως πάντα, την τελευταία στιγμή.
πηγή: https://rebelion.org/el-miedo-a-los-de-abajo/
