Να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία-Καμία εμπλοκή της Ελλάδας στις ενδο-ιμπεριαλιστικές διαμάχες!
Με απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη, η Ελλάδα θα αποστείλει στην Ουκρανία δυο C-130 και “αμυντικό υλικό”, παρέα με τον Υφυπουργό Εθνικής Άμυνας, Νίκο Χαρδαλιά.
Εδώ και εβδομάδες παρακολουθούμε την συνεχή κλιμάκωση των ενδο-ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην Ανατολική Ουκρανία, η οποία κορυφώθηκε εν τέλει με την έφοδο του Ρωσικού στρατού στο εσωτερικό της χώρας, μετά από εντολή του Βλάντιμιρ Πούτιν, το πρωί της 24ης Φεβρουαρίου. Είναι πλέον και επίσημα πόλεμος.
Επί τέσσερις μέρες παρακολουθούμε από τις τηλεοράσεις μας τον τρόμο του Ουκρανικού πληθυσμού, των μικρών παιδιών και των αμάχων, μπροστά στην προέλαση μιας υπερ-δύναμης πολλαπλάσιας δυναμικής από αυτή της χώρας τους. Είχαν προηγηθεί πολλές ημέρες βομβαρδισμών στις αποσχισθείσες περιοχές της Ανατολικής Ουκρανίας, στα σύνορα με την Ρωσία και μετακινήσεις ρωσόφωνων πληθυσμών στο εσωτερικό της γειτονικής χώρας. Ο ακριβής αριθμός των νεκρών δεν είναι γνωστός, καθώς οι πληροφορίες και από τις δυο μεριές είναι συγκεχυμένες. Οι όποιες “προσπάθειες” για ειρήνευση δεν απέφεραν καρπούς μέχρι στιγμής, ενώ η μια πλευρά κατηγορεί την άλλη ότι δεν θέλει να διαπραγματευθεί ουσιαστικά, την ίδια ώρα που εκατομμύρια άνθρωποι ξεσπιτώνονται και τρέχουν να σωθούν πανικόβλητοι και ο πόλεμος μαίνεται.
Φυσικά, αυτή η επίθεση της Ρωσίας δεν ήρθε από το πουθενά,αλλά αποτελεί αποτέλεσμα μιας γεωστρατηγικής και ιμπεριαλιστικής διαμάχης δεκαετιών, μεταξύ των ενεργειακών και γενικότερα των οικονομικών συμφερόντων της Δύσης και της Ρωσίας στην περιοχή, της γεωγραφικής επέλασης του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη και της αντίδρασης του Πούτιν σε αυτή την συνθήκη. Η Ουκρανία βρίσκεται γεωγραφικά, αλλά και γεωπολιτικά, ακριβώς στην μέση αυτής της διαμάχης και η διαφαινόμενη επιλογή της να συστρατευθεί με την Δύση -και ίσως στο μέλλον να εισέλθει πλήρως στο ΝΑΤΟ- επιτάχυναν τις εξελίξεις.
Τις πρώτες μέρες της προέλασης των Ρώσων η Δύση και η Ε.Ε. φαινόταν ότι θα αφήσουν την Ουκρανία στην τύχη της, υποβάλλοντας μόνο οικονομικές κυρώσεις στο Ρωσικό κεφάλαιο και διακόπτοντας διπλωματικές και διακρατικές σχέσεις σε μια σειρά ζητημάτων, προφανώς ζυγίζοντας τις πιθανότητες και τις επιπτώσεις μιας ανοιχτής πολεμικής σύγκρουσης στα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης -αλλά και ποντάροντας ίσως στο ότι ο Πούτιν θα σταματήσει μετά από κάποιο σημείο την επέλασή του. Από χθες όμως, Ευρωπαίοι ηγέτες όπως ο Όλαφ Σόλτς ανακοίνωσαν την αποστολή οπλισμού στην Ουκρανία.
Από κοντά και η ελληνική κυβέρνηση, που με εντολή του Κυριάκου Μητσοτάκη, θα αποστείλει στην Ουκρανία δυο C-130 και “αμυντικό υλικό”, παρέα με τον Υφυπουργό Εθνικής Άμυνας, Νίκο Χαρδαλιά. Η απόφαση πάρθηκε σήμερα το πρωί, μετά από σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου, με τη συμμετοχή του Υπουργού Εθνικής Άμυνας Νίκου Παναγιωτόπουλου και του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνου Φλώρου.
Να υπενθυμίσουμε ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις (δεξιές, “αριστερές”, κεντρώες) διαχρονικά είναι υπεύθυνες για την ολοένα και μεγαλύτερη πρόσδεση της χώρας στο ΝΑΤΟ, τον πολλαπλασιασμό των βάσεων του θανάτου στην επικράτεια (όπως της Αλεξανδρούπολης, από όπου αποστέλλονται ΝΑΤΟικά στρατεύματα στην Ανατολική Ευρώπη) και φυσικά τα δισεκατομμύρια που ξοδεύονται για τους πολεμικούς εξοπλισμούς. Καθώς όμως ο πόλεμος είναι η πιο μεγάλη μπίζνα, εννοείται πως όλη αυτή η εξέλιξη δεν είναι ξεκομμένη από τα συμφέροντα σημαντικού κομματιού της ελληνικής αστικής τάξης. Κάθε άλλο μάλιστα, καθώς με πρόσφατη απόφαση του ΚΥΣΕΑ, η Ελλάδα αγοράζει Υγροποιημένο Φυσικό Αέριο (LNG) από την Αμερική, ώστε να μην εξαρτάται από τους ρωσικούς αγωγούς, κάτι που σίγουρα ήχησε χαρμόσυνα στα αυτιά των Ελλήνων εφοπλιστών.
Φυσικά, όλοι γνωρίζουμε πως κάθε πόλεμος διεξάγεται από τους πλούσιους για τα συμφέροντά τους και στο τέλος την πληρώνουν με το αίμα τους οι φτωχοί, η εργατική τάξη όλου του κόσμου, που καλείται να σταλεί στα μέτωπα και να πολεμήσει τα ταξικά της αδέρφια. Γι’ αυτό πάντοτε επιστρατεύεται ο “πατριωτισμός”, δηλαδή ο εθνικισμός με κορδέλα, ώστε να πείσει τους καταπιεσμένους και τους εκμεταλλευόμενους όλων των χωρών πως ο πραγματικός πόλεμος, ο αληθινός εχθρός, δεν βρίσκεται μέσα στα σύνορα, δεν είναι όλοι αυτοί που καθημερινά μας ρουφάνε το αίμα και ζουν από την δική μας εργασία -δηλαδή τα αφεντικά, το κεφάλαιο και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι- αλλά οι εργαζόμενοι και οι καταπιεσμένοι των άλλων χωρών -ειδικά αυτών με τους οποίους δεν είμαστε σύμμαχοι την δεδομένη χρονική στιγμή ή με αυτούς που δήθεν μας χωρίζει το “προαιώνιο μίσος”.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που στο εσωτερικό της χώρας, τα καθεστωτικά ΜΜΕ γέμισαν από την πρώτη στιγμή τα παράθυρά τους με καραβανάδες και “διεθνολόγους” οι οποίοι ήθελαν να μας τρομάξουν, λέγοντας πως η “η Τουρκία είναι έτοιμη να αντιγράψει τον Πούτιν” και δήθεν παραδειγματιζώμενη από την δική του εισβολή, να πράξει το ίδιο στα νησιά, στον Έβρο κλπ. Δεν είναι τυχαίο πως παρουσιάζεται μια ενδοκαπιταλιστική, ενδο-ιμπεριαλιστική διαμάχη και μια ξεκάθαρα ιμπεριαλιστική επέμβαση ως πόλεμος ενάντια στις “ευρωπαϊκές αξίες”. Δεν είναι τυχαίο πως διαγράφονται από την μνήμη των δημοσιογράφων ως δια μαγείας οι ΝΑΤΟϊκές επεμβάσεις στην Γιουγκοσλαβία, στην Μέση Ανατολή και παντού. Δεν είναι τυχαίο πως η στρατηγική κωλυσιεργία της Δύσης παρουσιάζεται ως “ηθική επιλογή”, καθώς “η Ευρώπη και ο Δυτικός κόσμος δεν είναι μαθημένοι να λύνουν τα προβλήματά τους στρατιωτικά” (το ακούσαμε κι αυτό σε τηλεοπτικό παράθυρο).
Το επαναστατικό, ριζοσπαστικό κίνημα στην Ελλάδα, οι αναρχικοί, οι κομμουνιστές, οι αριστεροί διεθνιστές, αλλά και κάθε άνθρωπος που αγαπά την ειρήνη ανάμεσα στους καταπιεσμένους και τους εκμεταλλευόμενους, ανάμεσα στους λαούς, πρέπει να σταθούν απέναντι στην στρατιωτική εμπλοκή της χώρας σε μια ενδο-ιμπεριαλιστική διαμάχη. Να σταθούν απέναντι στην αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού, οπλισμού και φυσικά ανθρωπίνου δυναμικού στο μέτωπο της Ουκρανίας.
Ταυτόχρονα, με ίση πυγμή και αποφασιστικότητα, πρέπει να βγουν στους δρόμους και να πιέσουν, να διεκδικήσουν την απόσυρση των Ρωσικών δυνάμεων από την Ουκρανία, το τέλος του πολέμου, την ειρήνευση. Ήδη, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, ακόμη και στην ίδια την Ρωσία, έχουν γίνει σημαντικές προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση, της δημιουργίας ενός αντιπολεμικού μετώπου.
Θα πρέπει να ξέρουμε όμως πως πραγματική ειρήνη στον πλανήτη θα μπορέσει να υπάρξει μόνο όταν σταματήσουν να υφίστανται οι αιτίες που προκαλούν τους πολέμους. Και αυτές δεν είναι άλλες από τα συμφέροντα των αρχουσών τάξεων, τα οικονομικά και κοινωνικά συστήματα που βασίζονται στην καταπίεση και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και στην λεηλασία του πλανήτη και των φυσικών του πόρων. Δηλαδή, στις μέρες μας, πραγματική ειρήνη θα μπορέσει να υπάρξει μόνο όταν πάψει να υπάρχει ο παγκόσμιος καπιταλισμός και τα κράτη του.
Με αυτή την σκέψη στο μυαλό, φωνάζουμε “όχι στον πόλεμο”, “όχι στο ΝΑΤΟ”, “όχι στην ιμπεριαλιστική επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία” και φυσικά “Καμία στρατιωτική εμπλοκή της Ελλάδας”. Για την εργατική τάξη και τους εκμεταλλευόμενους, ο μοναδικός πόλεμος είναι ο ταξικός.
Μια μικρή -και πιθανότατα πλημμελής- ανασκόπηση του πως φτάσαμε ως εδώ
Πολλά έχουν ειπωθεί και πολλά θα ειπωθούν ακόμη σε σχέση με τον πόλεμο που διεξάγεται αυτές τις ημέρες στην Ουκρανία. Ένας πόλεμος που θεωρητικά ξεκίνησε με την ιμπεριαλιστική εισβολή της Ρωσίας στην ενδοχώρα της γείτονος, με την πρόφαση της “αποναζιστικοποίησης”(sic) και της “αποστρατιωτικοποίησης”, αλλά ουσιαστικά είναι μια διαμάχη που κρατάει από την εποχή λίγο πριν την διάλυση της ΕΣΣΔ και την “υπόσχεση” (προφορική, καθώς ο τότε “μεγαλοφυής” Ρώσος ηγέτης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, προφανώς μπουκωμένος από τις πολλές Pizza Hut, δεν φρόντισε να την έχει και γραπτά) των Αμερικάνων, πως το NATO δεν θα επεκταθεί προς ανατολάς, αν η ΕΣΣΔ συμφωνούσε στην ένωση της Ανατολικής Γερμανίας με την Δυτική.
Κάτι που φυσικά δεν ίσχυσε ποτέ, καθώς μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, μέλη του ΝΑΤΟ έγιναν, στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όλες οι χώρες της Βαλτικής, η Τσεχία, η Πολωνία, η Ρουμανία, αλλά και τα μισά Βαλκάνια. Μια κατάσταση που επέφερε εδαφική, στρατιωτική και οικονομική περικύκλωση της Ρωσίας από το NATO, ενώ μια πιθανή ένταξη της άμεσης γείτονος χώρας, της Ουκρανίας δηλαδή, θα ήταν η σταγόνα που σίγουρα θα ξεχείλιζε το ποτήρι. Σίγουρος πόλεμος! Και αυτό γιατί το ενεργειακό κεφάλαιο τη Ρωσίας χρειαζόταν σίγουρα τον ζωτικό αυτό χώρο, ώστε να συνεχίσει την κυριαρχία του και την εξάρτηση της Ευρώπης από το δικό της φυσικό αέριο. Η Ουκρανία ξεκίνησε, από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, να παρουσιάζει δείγματα δυτικοφιλίας, με “πορτοκαλί επαναστάσεις” και φιλοευρωπαϊκές κυβερνήσεις (πάντα με την στήριξη και την βοήθεια της Δύσης), όπως αυτή της Γιούλια Τιμόσενκο, που είχαν ως σκοπό την απόσπαση της χώρας από τη επιρροή της Ρωσίας και την πρόσδεσή της στην Ε.Ε., στον δυτικό ιμπεριαλισμό και το ΝΑΤΟ.
Η νέα “πορτοκαλί επανάσταση” του Euromaidan το 2013-2014, που χώρισε στην μέση μια ολόκληρη κοινωνία και η οποία ανέτρεψε τον τελευταίο ρωσόφιλο (δημοκρατικά εκλεγμένο, αλλά και μπλεγμένο σε σκάνδαλα διαφθοράς, σύμφωνα με την Δύση) πρόεδρο Γιανουκόβιτς, δημιούργησε μια κατάσταση στην οποία τα ηνία της χώρας πήραν δυτικόφιλοι δεξιοί ευρωπαϊστές, υπό τον Πέτρο Ποροσένκο.
Αν και ο Βλάντιμιρ Πούτιν είναι ο τελευταίος που δικαιούται να μιλάει ενάντια στον φασισμό, αν κρίνουμε με βάση την δική του διακυβέρνηση στην Ρωσία, ωστόσο, η αναφορά που έκανε στους Ναζί, ως δικαιολογία για την επίθεση στην Ουκρανία δεν είναι καθόλου τυχαία. Μέσα στις φλόγες της “επανάστασης” του Euromaidan βρήκε την ευκαιρία να ξεπηδήσει ο πολύ έτοιμος στρατιωτικά ακροδεξιός και νεοναζιστικός χώρος, με παραστρατιωτικές οργανώσεις, υπό την ομπρέλα του “Δεξιού Τομέα” και άλλων συνεργαζόμενων φορέων, όπως το νεοναζιστικό κόμμα Svoboda, που βρήκε και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Το πολιτικό-κοινοβουλευτικό κομμάτι όμως δεν ήταν ποτέ η κύρια επιδίωξη τους. Οι νεοναζί αύξησαν την δυναμική και την επιρροή τους, κυρίως λόγω της ικανότητάς τους να αντισταθούν -και σε αρκετές περιπτώσεις να επικρατήσουν στρατιωτικά- των (φιλο)κυβερνητικών δυνάμεων. Επιπλέον, διέπραξαν θηριωδίες, όπως αντισημιτικά πογκρόμ, επιθέσεις σε ρωσόφωνους και ρωσόφιλους πληθυσμούς της Ανατολικής Ουκρανίας και φυσικά, πραγματοποίησαν το κάψιμο του “Σπιτιού των Συνδικάτων” στην Οδησσό, στις 2 Μαΐου του 2014, εν μέσω τρομερών συγκρούσεων μεταξύ υποστηρικτών και μη του Euromaidan, όπου οι νεοναζί βίασαν, στραγγάλισαν και στην συνέχεια έκαψαν δεκάδες ανθρώπους. Ενδεικτικό της δυναμικής των ακροδεξιών στην Ουκρανία κατά την διάρκεια του Euromaidan ήταν πως τo Τάγμα του Αζόφ, νεοναζιστική/ακροδεξιά παραστρατιωτική οργάνωση, διαβόητη για την στρατιωτική δράση της και κατηγορούμενη από ανθρωπιστικές οργανώσεις για εγκλήματα πολέμου κατά αμάχων, ενσωματώθηκε στον επίσημο Εθνικό Στρατό της Ουκρανίας το 2014 και αποτελεί έκτοτε κομμάτι του.
Την ίδια ώρα, στα ανατολικά της χώρας, οι ρωσόφιλοι και ρωσόφωνοι πληθυσμοί ανέπτυξαν αποσχιστικές τάσεις και δημιούργησαν στα μέσα του 2014 τις “Λαϊκές Δημοκρατίες” του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ, τις οποίες η επίσημη Ουκρανία θεωρεί “τρομοκρατικές οργανώσεις”, άρρηκτα συνδεδεμένες με την Ρωσία του Πούτιν. Ακόμη πιο συνδεδεμένη με την Ρωσία όμως ήταν η Κριμαία, λόγω ιστορικών, στρατιωτικών και εμπορικών/οικονομικών συμφερόντων και η οποία προσαρτήθηκε σχετικά εύκολα από τον Ρωσικό ιμπεριαλισμό στις αρχές του 2014. Γιατί, φυσικά, ο Πούτιν δεν είναι κάποιος ειρηνόφιλος ηγέτης που θα αποφύγει την κλιμάκωση, όταν παίζονται τα οικονομικά συμφέροντα της Ρωσίας, όπως έχει αποδείξει και στο παρελθόν. Ενώ και στο εσωτερικό της χώρας, όπως ξαναείπαμε, κυβερνά με απολυταρχισμό και σιδηρά πυγμή, με άμεση καταστολή των πολιτικών του αντιπάλων.
Το 2019, μετά από 5 χρόνια προεδρίας του Ποροσένκο και κραδασμούς στο φιλοδυτικό στρατόπεδο, τα ηνία της χώρας ανέλαβε ο θεωρητικά “κεντρώος”, μέχρι πρότινος κωμικός ηθοποιός, Ζελένσκι. Η απόφαση του Ζελένσκι να προσδέσει την Ουκρανία περισσότερο το άρμα της Δύσης και να αναζητήσει μεγαλύτερη συνεργασία με το ΝΑΤΟ, ήταν αναμενόμενο πως θα φέρει κλιμάκωση στην χώρα. Αυτό συνέβη με την αυξανόμενη παρουσία ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων στο εσωτερικό της Ουκρανίας, τα τελευταία δυο χρόνια, την οποία βέβαια η Δύση αρνήθηκε, και οι δηλώσεις του Ζελένσκι για επανα-προσάρτηση της Κριμαίας. Από την άλλη μεριά, είχαμε την πρόσφατη μεταφορά τεράστιων δυνάμεων του Ρωσικού Στρατού στα σύνορα με την Ανατολική Ουκρανία, κάτι που προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις ΗΠΑ και Ε.Ε. Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των δυο πλευρών βρήκαν σε τοίχο και το κερασάκι στην τούρτα ήταν η αναγνώριση των δυο “Λαϊκών Δημοκρατιών” (Ντονέτσκ και Λουχάνσκ) από τον Πούτιν στις 21 Φεβρουαρίου, δηλαδή 6 μέρες πριν. Υπενθυμίζουμε ότι στις περιοχές αυτές υπήρξαν εκρήξεις και μεγάλες στρατιωτικές εντάσεις μεταξύ των αποσχιστών και του Ουκρανικού Στρατού, κάτι που ο Ρώσος πρόεδρος χρησιμοποίησε επίσης ως αφορμή για να επέμβει, εφαρμόζοντας -σύμφωνα με τον ίδιο- “την παράγραφο 7 του άρθρου 51 της χάρτας των Ηνωμένων Εθνών και της συνθήκης αμοιβαίας βοήθειας” που είχε υπογράψει με τις δυο “Λαϊκές Δημοκρατίες” λίγες ημέρες πριν. Και κάπως έτσι, με την εισβολή της Ρωσίας, ξεκίνησε και επίσημα ο πόλεμος. Τα υπόλοιπα, από κει και πέρα, είναι γνωστά…
