Ολλανδοί αστυνομικοί πετούν ντροουνς πάνω από τη θάλασσα στην παραλία της Χάγης για να προειδοποιήσουν τους ανθρώπους να κρατήσουν την απόσταση τους από τους άλλους εν μέσω της πανδημίας COVID-19 στις 4 Απριλίου 2020 στη Χάγη της Ολλανδίας.
Καθώς η πανδημία του COVID-19 συνεχίζει να σαρώνει τον κόσμο, έτσι συνεχίζουν και τα νέα ακραία μέτρα ασφαλείας που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας κρίσης. Κυβέρνηση με διάταγμα, κλείσιμο των συνόρων στους πρόσφυγες και καθιέρωση εκτεταμένων εξουσιών κράτησης και επιτήρησης: Στο πλαίσιο του πανικού, οι πολιτικές αυτές μπορεί να φαίνονται κατάλληλες για ορισμένους, οπου ο εξτρεμισμός τους δικαιολογείται από τις ακραίες περιόδους στις οποίες ζούμε τώρα.
Αλλά εν μέσω αυτού του φρενήρη ρυθμού αλλαγής, οι βασικές ερωτήσεις παραβλέπονται σε μεγάλο βαθμό: μήπως οι κυβερνήσεις δεν πρέπει τώρα να γίνουν πιο υπεύθυνες, αλλα λιγότερο; Δεν είναι χώρες με μερικά από τα αυστηρότερα μέτρα ασφάλειας των συνόρων κάποιες από τις πιο καταστροφικά πληττόμενες από την πανδημία; Χρειάζεται πραγματικά περισσότερη εξουσία στην αστυνομία, όταν αυτοί που ήδη την κατέχουν έχουν συνηθίσει να την ασκούν με υπέρμετρη βία σε καθεστώς ατιμωρησίας;
Αυτό που βλέπουμε, απο χώρα σε χώρα, είναι ένα ” δόγμα του σοκ ” σε δράση, με αυταρχικές και φιλελεύθερες κυβερνήσεις να χρησιμοποιούν την έκτακτη κατάσταση του COVID-19 για να δικαιολογήσουν πολιτικές που ποτέ δεν θα γίνονται αποδεκτές σε συνηθισμένες εποχές.
Αυτή η ένταση της καταστολής της πανδημίας του COVID-19 δεν είναι μόνο νομική και τεχνολογική, αλλά και ψυχολογική – επεκτείνοντας τον πανταχού παρόντα φόβο που έχει συσσωρευτεί τα τελευταία 20 χρόνια από τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» στον « πόλεμο στον COVID ». Αυτή τη φορά, ωστόσο, ο “εχθρός” δεν κρύβεται σε υποτιθέμενα κύτταρα τρομοκρατίας αλλά κυριολεκτικά στα βιολογικά κύτταρα εκείνων που ζουν ανάμεσά μας.
Όπως και σε προηγούμενους «πολέμους», η υλοποίηση του κοινωνικού ελέγχου πιθανότατα θα δοκιμαστεί κατά πρώτο και κύριο λόγο σε όσους έχουν ήδη ωθηθεί στο περιθώριο: εκείνοι που είναι πιο ευάλωτοι στη μόλυνση, ακριβώς επειδή είναι οι πιο αδύναμοι και κακοποιημένοι από την τρέχουσα κοινωνική τάξη . Βίντεο δείχνουν αστυνομικούς να βιαιοπραγούν σε μαύρους στη Γαλλία, και να τρομοκρατούν τους μετανάστες , τους μουσουλμάνους και τους φτωχούς στην Ινδία. Καθώς οι κυβερνήσεις ξεπερνούν τα όρια και η κλιμάκωση του φόβου αυξάνεται, ιδιαίτερα κατά του ασιατικού λαού , η νόμιμη οργή ενάντια στα κράτη και τις επιχειρήσεις που παρέχουν ανεπαρκή ανακούφιση θα διοχετευθεί σε αβάσιμες ρατσιστικές υποψίες.
Εάν η ιστορία προσφέρει κάποιο μάθημα, ο κίνδυνος είναι ότι οι νέες κρατικές εξουσίες όχι μόνο θα έχουν άμεση συνέπεια την περαιτέρω στοχοποίηση των πιο περιθωριοποιημένων, αλλά θα συνεχίσουν να υπάρχουν ως το νέο φυσιολογικό πολύ καιρό μετά την υποχώρηση της πανδημίας.
Ενώ οι κυβερνήσεις έχουν επίσης προωθήσει διατάξεις οικονομικής ανακούφισης -αιτήματα για τα οποία έχουν παλέψει τα κοινωνικά κινήματα, όπως το πάγωμα στις εξώσεις και η αυξημένη πρόσβαση σε παροχές – πολλά από αυτά τα κοινωνικά αιτήματα είναι μόνο μερικά και προσωρινά, που λήγουν σε λίγους μόνο μήνες . Αντίθετα, τα μέτρα ασφαλείας που εμπνέονται από το COVID απειλούν να εισαχθούν μακροπρόθεσμα, όπως ένας ιός, στο DNA της κρατικής εξουσίας.
Ακολουθούν πέντε μορφές μολυσματικών μέτρων ασφαλείας που διατρέχουν τον κίνδυνο να πολλαπλασιαστούν παγκοσμίως:
1. COVID πραξικοπήματα
Στο όνομα του περιορισμού της εξάπλωσης του COVID-19, ορισμένες αυταρχικές κυβερνήσεις εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία να θέσουν την ίδια την κοινοβουλευτική δημοκρατία σε καραντίνα – να κλείσουν δικαστήρια και νομοθετικά σώματα και να εδραιώσουν τη δύναμή τους να κυβερνούν από το ιδιαίτερο γραφείο τους.
Στο Ισραήλ, για παράδειγμα, η πολιορκημένη απο τα σκάνδαλα κυβέρνηση του πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου επικαλέστηκε κανονισμούς έκτακτης ανάγκης για την αναστολή του κοινοβουλίου, τον περιορισμό του δικαστικού σώματος και την προώθηση των ακραίων μέτρων ασφαλείας χωρίς νομοθετική εποπτεία.
Στην Ευρώπη, ακροδεξιοί ηγέτες όπως ο πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπάν της Ουγγαρίας και ο πρόεδρος Αλεξάνταρ Βούτσιτς της Σερβίας επέβαλαν νόμιμα καταστάσεις έκτακτης ανάγκης χωρίς καθορισμένα χρονικά όρια, επιτρέποντάς τους να αποφασίσουν επ ‘αόριστον με διάταγμα. Ο νόμος της Ουγγαρίας ορίζει επίσης ποινές φυλάκισης έως και πέντε ετών για το «έγκλημα» διάδοσης «ψεύτικων ειδήσεων» – η ίδια τεχνητά εκλεπτυσμένη κατηγορία που ο Orbán έριξε σε οποιοδήποτε μέσο ενημέρωσης της χώρας που τον επέκρινε για την ολοένα και πιο αυταρχική εξουσία του.
Ο πρωθυπουργός της Καμπότζης Χουν Σεν – ήδη αποτελεσματικά « πλήρης στρατιωτικός δικτάτορας » σύμφωνα με τα λόγια της Human Rights Watch – έχει προτείνει παρόμοια ανοιχτή νομοθεσία έκτακτης ανάγκης, εξουσιοδοτώντας την κυβέρνησή του να περιορίσει όλα τα αστικά και πολιτικά δικαιώματα ακόμη και πολύ καιρό μετά την αντιμετώπιση της πανδιμίιας.
2. Επέκταση εκτελεστικών εξουσιών
Η ένταση της καταστολής με αφορμή τον COVID-19 δεν είναι το αποκλειστικό πεδίο των ακροδεξιών κομμάτων. οι κυβερνήσεις όλων των φιλελεύθερων και αυταρχικών τάσεων σπεύδουν με νόμους που εφαρμόζουν δραστικές επεκτάσεις των αστυνομικών και κυβερνητικών δυνάμεων.
Αυτές περιλαμβάνουν τη νορβηγική κυβέρνηση που δίνει την ίδια σαφή άδεια να παρακάμψει σχεδόν όλους τους υπάρχοντες νόμους. Ο Πρόεδρος Rodrigo Duterte των Φιλιππίνων, ο οποίος δίνει εντολή στην αστυνομία να “πυροβολεί για να σκοτώσει” ενάντια στους “ταραχοποιούς”. Το Περού που ψήφισε έναν νόμο περί προστασίας της αστυνομίας, για”να προστατεύει” την αστυνομία ακόμη και από το να λογοδοτεί.για σοβαρές καταχρήσεις . το Ηνωμένο Βασίλειο , η Δανία και η Ιρλανδία που αυξάνουν δραματικά τις κρατικές εξουσίες κράτησης · Τη Δανία και τα κράτη της Αυστραλίας, επιτρέποντας στην αστυνομία να απαγορεύει την συγκέντρωση ατόμων στους δημόσιους χώρους το Ηνωμένο Βασίλειο να χαλαρώνει τις διασφαλίσεις για την φυλάκιση για λόγους ψυχικής υγείας και την εποπτεία “εθνικής ασφάλειας”, ενώ μειώνουν τα πρότυπα για τις κοινωνικές υπηρεσίες. και η πολιτεία της Νέας Υόρκης διευρύνοντας τον ορισμό της “έκτακτης ανάγκης”, ενώ προσδίδει σύμφωνα με τον κυβερνήτη προφανώς την απεριόριστη εξουσία να εκδίδει “οποιαδήποτε οδηγία” κατά τη διάρκεια της.
Αυτός είναι ένας “δραστικός επαναπροσδιορισμός των κρατικών δυνάμεων”, προειδοποιεί η βρετανική μη κυβερνητική οργάνωση για τα ανθρώπινα δικαιώματαLiberty of the U.K.’s COVID-19 law , ο οποίος μπορεί να παραμείνει στα βιβλία για περισσότερα από δύο χρόνια. (Το μορατόριουμ στις εξώσεις, σε σύγκριση, είναι μόνο τριών μηνών .) Η νομοθεσία της Δανίας, η οποία θα παραμείνει σε ισχύ μέχρι τον Μάρτιο του 2021 «είναι σίγουρα η πιο ακραία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο», όπως ο καθηγητής συνταγματολόγος Jens Elo Rytter σημειώνει .
3. Επέκταση επιτήρησης
Από τα αστυνομικά αεροσκάφη που κλειδώνουν μεγάλες πόλεις στην Ισπανία , την Ιταλία και τη Γαλλία , σε αόρατα δίκτυα συλλογής ψηφιακών δεδομένων που διαδίδονται σε όλο τον κόσμο – ο περιορισμός με αφορμή τον COVID-19 λειτουργεί ως εργαστήριο για νέους τρόπους επιτήρησης και ελέγχου πληροφοριών.
“Τα πρωτόγνωρα επίπεδα επιτήρησης, εκμετάλλευσης δεδομένων και παραπληροφόρησης υποβάλλονται σε δοκιμές σε όλο τον κόσμο”, χωρίς να υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις σχετικά με την αποτελεσματικότητά τους, παρατηρεί ο μη κυβερνητικός οργανισμός Privacy International.
Ενώ τα μέσα επιτήρησης εξελίσσονται ταχύτατα, η προστασία της ιδιωτικής ζωής διατρέχει σοβαρό κίνδυνο εξουδετέρωσης. Υπό την κάλυψη των COVID-19, η Κίνα έχει επίσης επεκτίνει τα πλοκάμια της επιτήρησης μέσο της νέας καινοτόμας υπερ-πανοπτικής μεθόδους αναγνώρισης προσώπου, παρακολούθηση κινητών τηλεφώνων, εντοπισμού θέσης, βαθμολόγησης “απειλής” και απομακρυσμένους βιο-αισθητήρες, ενώ η γρήγορη ανίχνευση «βιο- ασφάλειας “για να κατοχυρώσει το μπαλόνι του« Big Brother »στο κράτος.
Αξιοποιώντας την μαζική απόσπαση που προκαλείται από την COVID, οι Αμερικανοί νομοθέτες εργάζονται για την ανανέωση των εξουσιών μαζικής εποπτείας στο πλαίσιο του νόμου Patriot μετά την 9/11, που αρχικά επρόκειτο να λήξει το 2005 – μια υπενθύμιση του πόσο εύκολα μπορούν τα προσωρινά ” να εδραιωθούν ως μόνιμα χαρακτηριστικά του τοπίου ασφαλείας.
Από τη συγγραφή αυτή, έχουν εισαχθεί νέα προγράμματα ψηφιακής επιτήρησης σε τουλάχιστον 22 χώρες, ενώ έχουν εισαχθεί προηγμένες τεχνολογίες φυσικής παρακολούθησης σε επτά. Το Ισραήλ ενέκρινε τη χρήση επεμβατικών μεθόδων “τρομοκρατικής παρακολούθησης” για την παρακολούθηση δυνητικά μολυσματικών πολιτών. Η Ρωσία εγκαθιστά σήμερα το μεγαλύτερο σύστημα φωτογραφικών μηχανών αναγνώρισης προσώπου στον κόσμο. Οι κυβερνήσεις της Νότιας Κορέας και του Μαυροβουνίου έχουν εκθέσει δημοσίως λεπτομέρειες για την ιδιωτική ζωή των πολιτών τους.
Οι εταιρείες τεχνολογίας υπογράφουν εντυπωσιακές συμφωνίες για την ανταλλαγή δεδομένων χρηστών με κυβερνήσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες . Η υπόσχεση ότι αυτή η ανταλλαγή δεδομένων θα είναι “ανώνυμη” παρέχει ελάχιστη προστασία , θεωρώντας ότι χρειάζονται μόνο τέσσερα ανώνυμα σημεία δεδομένων για να αποσυντονιστεί το 95% των θεμάτων, σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης.
Εν τω μεταξύ, η Ένωση GSM, μια παγκόσμια ένωση φορέων εκμετάλλευσης κινητών επικοινωνιών, διερευνά τη δημιουργία ενός παγκόσμιου συστήματος ανταλλαγής δεδομένων ικανό να εντοπίζει άτομα σε όλο τον κόσμο.
4. Καταστρατήγηση των δικαιωμάτων του πρόσφυγα
Ακόμη και καθώς οι τεχνολογίες επιτήρησης διασχίζουν εύκολα τους ωκεανούς και τα σύνορα, οι πλέον ευάλωτοι είναι όλο και περισσότερο υποχρεωμένοι να κάνουν το ίδιο για να ξεφύγουν από τις διώξεις, τις κακουχίες και τον πόλεμο.
Οι αλλαγές στις πολιτικές των συνόρων έχουν εισαχθεί σε περισσότερες από 130 χώρες , με ορισμένες προεκτείνουσες προϋπάρχουσες ατζέντες υπό την αιγίδα της “διαχείρισης κρίσεων”.
Η Ουγγαρία, για παράδειγμα, ανακοίνωσε την 1η Μαρτίου ότι “αναστέλλει απεριόριστα” – καταργώντας αποτελεσματικά – το δικαίωμα να ζητήσει άσυλο: το αποκορύφωμα μιας μακράς τροχιάς των αντι-ανθρωπιστικών πολιτικών που είχαν ήδη πνίξει τη ροή των προσφύγων σε λιγότερο από δύο ανά μέρα.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει εκμεταλλευτεί τους φόβους της μόλυνσης από το COVID-19 για να δικαιολογήσει το σχέδιό της να κατασκευάσει «κλειστές εγκαταστάσεις» ισοδύναμες με τα κέντρα κράτησης των αιτούντων άσυλο.
Το αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης πρότεινε νομικές αλλαγές που θα εμπόδιζαν οποιονδήποτε από τον κατάλογο απαγόρευσης ταξιδιών του προέδρου ή «μολυσμένο από μια μεταδοτική ασθένεια για την δημόσια υγεία» από την αναζήτηση ασύλου στις ΗΠΑ – κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου για τους πρόσφυγες.
Στον Καναδά, η κυβέρνηση του Πρωθυπουργού του Φιλελεύθερου Κόμματος, Justin Trudeau, θα επιστρέψει όλους τους αιτούντες άσυλο στα σύνορα με τις ΗΠΑ, παρά το γεγονός ότι διατηρεί την ανοικτή για άλλες μορφές “ουσιαστικών” οικονομικών μετακινήσεων. Αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι ο Υπουργός Υγείας του Καναδά δήλωσε μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα ότι δεν υπήρχαν στοιχεία ότι οι σκληροί συνοριακοί περιορισμοί ήταν αποτελεσματικοί ως μέτρα υγείας, απηχώντας την άποψη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.
Ενώ ο Trudeau πρότεινε ότι πρόκειται για ένα προσωρινό και “έκτακτο” μέτρο, στην πραγματικότητα η κυβέρνηση του Φιλελεύθερου Κόμματος εδώ και χρόνια μυστικά μίλησε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να το κάνει ακριβώς αυτό: να διευρύνει τη Συμφωνία Safe Third Country Agreement , ώστε να απορρίψει τους αιτούντες άσυλο χωρίς να ακούει τους ισχυρισμούς τους υιοθετώντας αυτό που οι ακροδεξιοί πολιτικοί και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν από καιρό ζητήσει από τον Καναδά να παραβιάσει τις θεμελιώδεις υποχρεώσεις του έναντι των προσφύγων βάσει του διεθνούς δικαίου.
5. Καταστολή του λόγου
Ενώ οι κυβερνήσεις προσπαθούν να θεσμοθετήσουν «έκτακτα» μέτρα, η ικανότητά μας να μην μας ελέγχουν και να τους αμφισβητούμε υπονομεύεται – με τα κοινοβούλια σε αναστολή, τα δικαστήρια κλειστά , και τους περιορισμούς στον πολιτικό ακτιβισμό και διαφωνία .
Η νομοθεσία του Ηνωμένου Βασιλείου για τα κορωναϊούς επιτρέπει στους υπουργούς να απαγορεύουν οποιαδήποτε δημόσια συγκέντρωση ή διαδήλωση για διάστημα έως δύο ετών – ιδιαίτερα όσον αφορά την ιστορία της κυβέρνησης ότι αντιμετωπίζουν περιβαλλοντικά και άλλα προοδευτικά κινήματα ως «τρομοκρατικές» απειλές.
Σε χώρες όπως η Σιγκαπούρη , η Ταϊλάνδη, η Μαλαισία, η Ινδονησία , η Αίγυπτος , οι Φιλιππίνες , το Μπαγκλαντές , η Καμπότζη και τη Κίνα , οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν νόμους «ψεύτικων ειδήσεων» για να σπάσουν δημοσιογράφους , ακαδημαϊκούς και ακτιβιστές της αντιπολίτευσης . Παρόμοια νομοθεσία έχει ψηφιστεί στο Αζερμπαϊτζάν , τη Νότια Αφρική και τη Ζιμπάμπουε , και συζητείται στη Νιγηρία .
Στην Ινδία, η ακροδεξιά κυβέρνηση Bharatiya Janata Party επικύρωσε την αποικιοκρατική επιδημική νόσο – “ένα από τα πιο δρακόντεια κομμάτια της υγειονομικής νομοθεσίας που υιοθετήθηκε ποτέ στην αποικιακή Ινδία”, σύμφωνα με τον Βρετανό ιστορικό Ντέιβιντ Άρνολντ – για να διαλύσει τις διαμαρτυρίες – Οι τροποποιήσεις του νόμου για την ιθαγένεια των Μουσουλμάνων που απειλούν να κάνουν τα εκατομμύρια των Ινδών απάτριδες. Ο νόμος έχει επίσης αναπτυχθεί για να ενισχύσει περαιτέρω την επιτήρηση της αντιπολίτευσης και του ελέγχου στο κατεχόμενο Κασμίρ.
Ασφάλεια μέσω της αλληλεγγύης
Μια θανατηφόρα ειρωνεία είναι ότι παρά την τρέχουσα κατάσταση αναστάτωσης, πολλοί από τους μηχανισμούς καταστολής που διευκολύνουν τη μετάδοση του ιού παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ανέγγιχτοι. . Ακόμη και αν πολλά έως τώρα αναλλοίωτα χαρακτηριστικά του κόσμου έχουν αναμορφωθεί, οι τοίχοι και το συρματοπλέγματα που περικυκλώνουν τους καταπιεσμένους αντέχουν.
Οι Κασμιριανοί εξακολουθούν να υπόκεινται σε απαγόρευση εισόδου στην Ινδία, στερούνται πρόσβασης στο διαδίκτυο, ενώ ακόμη και οι γιατροί εμποδίζονται να έχουν πρόσβαση σε ζωτικής σημασίας πληροφορίες για τη δημόσια υγεία.
Η παρακολούθηση της εξάπλωσης του ιού μέσω της παρακολούθησης της θέσης μπορεί να έχει περιορισμένη θεραπευτική αξία όταν απουσιάζουν τα νοσοκομειακά κρεβάτια και ο ιατρικός εξοπλισμός που απαιτείται για τη θεραπεία του.
Οι Ουιγούροι εξακολουθούν να περιορίζονται μαζικά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Κίνας – ιδανικές συνθήκες για τη διάδοση του ιού, όπως στα συστήματα στρατοπέδων συγκέντρωσης των προηγούμενων δεκαετιών .
Οι Παλαιστίνιοι εξακολουθούν να αναγκάζονται να συνωστίζονται μέσω των σημείων ελέγχου στη Δυτική Όχθη και ακόμα να ζούν στη μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή στον κόσμο στη Γάζα , με παράνομο αποκλεισμό 13 ετών που έχει αποδεκατίσει τα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης και αποχέτευσης . Ο πρώην αρχισυντάκτης της Ισραηλινής Αρχής Μεταδόσεων ασυγκίνητα εικάζει ότι ο COVID-19 μπορεί τελικά να «ηρεμήσει τη Λωρίδα της Γάζας.»
Οι μετανάστες στο Ηνωμένο Βασίλειο εξακολουθούν να φοβούνται την πολιτική του ” εχθρικού περιβάλλοντος ” της κυβέρνησης, που τους απειλεί με απέλαση αποτρέποντας τους από την αναζήτηση υγειονομικής περίθαλψης.
Εκατομμύρια άνθρωποι που εξακολουθούν να είναι κλειδωμένοι στις υπερπληθυσμένες φυλακές των ΗΠΑ και στις φυλακές των μεταναστών, εμποδίστηκαν απο την πρόσβαση ακόμη και σε τέτοιες βασικές ανάγκες όπως το σαπούνι και το απολυμαντικό χεριών για να διατηρήσουν τον εαυτό τους ασφαλή – παρόλο που ένα μικρό μέρος των φυλακισμένων απελευθερώνεται τώρα.
Οι Βενεζουέλοι και οι Ιρανοί εξακολουθούν να υποφέρουν από καθεστώτα κυρώσεων υπό την αμερικανική κυβέρνηση, τα οποία τους στερούσαν από τρόφιμα, νερό και φάρμακα, ακόμη και πριν από την κρίση του COVID-19. Αντί να άρει τις κυρώσεις, η αμερικανική κυβέρνηση τις έχει κάνει πιό αυστηρές
Αντί να αμβλύνουν αυτές τις απειλητικές για τη ζωή συνθήκες, οι κυβερνήσεις τώρα αποκαλύπτουν κάποιες από τις μεθόδους ελέγχου που χρησιμοποιούνται για την καταπολέμηση του “άθλιου της Γης”. Οι τακτικές της αστυνόμευσης και της επιτήρησης που αναπτύχθηκε από την Κίνα για την εξάλειψη του « ιδεολογικού ιού » του Ισλάμ μεταξύ των Ουιγούρων εφαρμόζονται τώρα για την καταπολέμηση του κοροναϊού στον πληθυσμό γενικότερα. Η παρακολούθηση θέσης κινητού τηλεφώνου, μια φορά που προορίζεται αποκλειστικά για τους υπερ-στοχοποιημένους όπως οι Παλαιστίνιοι στα Κατεχόμενα Εδάφη και οι μετανάστες χωρίς χαρτιά στις ΗΠΑ, γίνεται γενική πολιτική.
Αντί αυτής της μερικής “ισοπέδωσης”, χρειαζόμαστε μια μαζική “ισοπέδωση” – όχι την επέκταση της εποπτείας, της στοχοποίησης και της υποψίας, αλλά την ενίσχυση και την επέκταση των φορέων κοινωνικής μέριμνας.
Εξάλλου, όπως επισημαίνει ο εμπειρογνώμονας για την προστασία της ιδιωτικής ζωής και συνάδελφος του Χάρβαρντ Elizabeth Renieris, η παρακολούθηση της εξάπλωσης του ιού μέσω της παρακολούθησης της θέσης μπορεί να έχει περιορισμένη θεραπευτική αξία, όταν απουσιάζουν τα κλινοσκεπάσματα και ο ιατρικός εξοπλισμός που απαιτείται για τη θεραπεία του. Η ποινικοποίηση της μετάδοσης του ιού ως « βιοτρομοκρατίας » δεν αποτελεί μέσον θεραπείας, όταν τα εγκληματικά νομικά ιδρύματα όπως οι φυλακές και οι φύλακες είναι οι ίδιοι οι εκκολαπτόμενοι ιοί. Η επιθετική αστυνόμευση της τήρησης κυβερνητικών συνταγών «κοινωνικής απομάκρυνσης» και «Μένουμε στο σπίτι» δεν κάνει τίποτα για να θεραπεύσει την επιδημία της φτώχειας που εξασφαλίζει ότι τόσοι πολλοί στερούνται στέγης για να αποστασιοποιηθούν.
Υπάρχει ένα διαφορετικό νέο φυσιολογικό – ένα από τα οποία δεν είναι η ανατροπή της δημοκρατίας και των βασικών δικαιωμάτων που καθίστανται μόνιμα, αλλά η παροχή οικονομικής και κοινωνικής στήριξης. ένα νέο φυσιολογικό, στο οποίο δεν είμαστε μόνο προσεκτικοί αλλά και γεμάτοι φροντίδα. Τα ακραία μέτρα ασφαλείας είναι μια θεραπεία με εικονικό φάρμακο για τα δεινά που απειλούν να μας ξεπεράσουν. Η αλληλεγγύη είναι η μόνη θεραπεία.
