Ο Αντώνης Ζήβας για τον ξυλοδαρμό του στο ΑΤ Ομόνοιας.
Ο Αντώνης Ζήβας αφηγείται το χθεσινό περιστατικό αστυνομικής βίας που βίωσε στα χέρια της ΕΛΑΣ, για το οποίο μάλιστα κατέληξε να κατηγορείται για απείθεια και αντίσταση κατά της αρχής.
«Ευχαριστώ όλες και όλους τις συντρόφισσες- συντρόφους για την αλληλεγγύη που μου δείξατε, τόσο με τη φυσική σας παρουσία στο δικαστηριο, όσο και με τις δημοσιεύσεις σας, τα σχόλιά σας και τα μηνύματά σας. Ήταν πραγματικά συγκινητική η στάση σας και παίρνω δύναμη από αυτή.
Τα γεγονότα ξεκίνησαν περίπου στις 1.30 τα ξημερώματα της Παρασκευής 12/08/22 όταν επέστρεφα στο σπίτι μου από τα Εξάρχεια. Στο ύψος της πλατείας Βάθη, εκεί που ξεκινά η Λιοσίων και απέναντι από τα αραβικά μαγαζιά με τα φαλαφελ, επί του πεζοδρομίου ήταν αραγμένη μια ομάδα Δράση της ΕΛ.ΑΣ., στρίβοντας εγώ στη πρώτη κολώνα του ξενώνα αστέγων του δήμου Αθηναίων έπεσα επάνω σε ένα από τους αστυνομικούς οι οποίοι ήταν πίσω από τη κολώνα οπτικα χωρίς να τους βλέπω, σκουντώντας με τον ώμο μου τον ώμο ενός από αυτούς.
Σταμάτησα και του ζήτησα συγνώμη καθώς δεν είχα κάποιο σκοπό να δημιουργήσω οποιαδήποτε φασαρία. Ο αστυνομικός μου απάντησε πολύ επιθετικά λέγοντάς μου: ” τι συγνώμη ρε έλα εδω”, πιάνοντας ταυτόχρονα το δεξί μπράτσο μου και τραβώντας με προς τους άλλους. Αμέσως του απάντησα σε έντονο ύφος να μη με αγγίζει και να μου πει ότι θέλει χωρίς τσαμπουκά, ενώ του θύμισα ότι του ζήτησα συγνώμη πέφτοντας καταλάθος επάνω του. Αυτός συνέχισε με ακόμη περισσότερο τσαμπουκά όπου μπήκαν στο τραμπούκισμα και οι υπόλοιποι. Με πέταξαν κάτω δένοντάς μου τα χέρια στη πλάτη, ενώ εγώ τους φώναζα φανερά οργισμένος να με αφήσουν. Με οδήγησαν πεζοί στο Α.Τ. Ομονοίας όπου με ανέβασαν στον δεύτερο όροφο όπου βρισκόταν το γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας.
Αντί όμως να με οδηγήσουν σε αυτό, με έστριψαν αριστερά πηγαίνοντάς με σε μια σκοτεινή γωνία χωρίς κανένα φως όπου βρίσκονται οι τουαλέτες κι ένα κρατητήριο. Εγώ κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά και άρχισα να φωνάζω ότι δεν μπαίνω εκεί και να με οδηγήσουν στο γραφείο του αξιωματικού. Συνεχίζοντας να είμαι δεμένος άρχισαν να με ψάχνουν και καλά στις τσέπες όπου έβγαλαν τα γυαλιά ηλίου και πετώντας τα κάτω σπάζοντάς τα και ξεκίνησαν να με χτυπούν με γροθιές στο πρόσωπο. Δεν μπορώ να υπολογίσω πόσες ακριβώς έφαγα, και το αποκορύφωμα ήρθε όταν ο ένας από αυτούς, ο πιο ψηλός κι εριστικός, μου έσκασε στο μέτωπο μια γροθιά φορώντας γάντια με κοκκάλινη επένδυση. Το μέτωπό μου άνοιξε και άρχισε να τρέχει αίμα, πράγμα που με έσωσε από τη μανία τους γιατί μόλις είδαν τη πληγή και το αίμα σταμάτησαν.
Με πήγαν στο γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας όπου μέσα ήταν δύο υπαξιωματικοί και μια γυναίκα αστυνομικός. Μου έδωσαν μερικές χαρτοπετσέτες να σκούπισω το αίμα ενώ άρχισαν να με καθησυχάζουν, περιττό να πω ότι εγώ είχα γίνει έξαλλος και τους την έλεγα, κοσμιοτατα μεν, αλλά πολύ έντονα. Οφείλω να πω ότι ο επικεφαλης αξιωματικος ήταν πολύ φιλικός μαζί μου, ένα νέο παιδί που προφανώς τρόμαξε από την εικόνα μου, αλλά είμαι σίγουρος ότι τρόμαξε περισσότερο για το πως θα κινηθώ εγώ νομικά. Προφανώς τρόμαξαν και οι άλλοι δυο καθώς κάποια στιγμή είδα στο γραφείο να μπαίνουν δύο διασώστες του ΕΚΑΒ το οποίο φώναξαν οι ίδιοι. Οι διασώστες με ρώτησαν αν ζαλίζομαι κλπ, εγώ απάντησα αρνητικά και ήταν αλήθεια. Η αλήθεια είναι πως ζήτησα στην αρχή να πάω σε ιατροδικαστη και οι αστυνομικοί με μισόλογα και πολύ φιλικά με απέτρεψαν λέγοντας μου ότι είναι αργά κλπ. Κάποια στιγμή μπήκαν οι Δρασαδες στο γραφείο ώστε να δώσουν κατάθεση και να μου αποδώσουν με αυτή κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα όπως αντίσταση, εξύβριση, απείθεια κλπ.
Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ο αξιωματικός υπεύθυνος όλων των ομάδων δράση όπως μου είπε κι αφού πρώτα μίλησε εντός του γραφείου μαζί τους, εγώ ήμουν έξω από αυτό, μετά μπήκε σε ένα διπλανό δωμάτιο με τον αξιωματικό υπηρεσίας και όταν βγήκε μου ζήτησε να μιλήσουμε πηγαίνοντας στο ίδιο δωμάτιο. Με ρώτησε τι έγινε, του απάντησα σχεδόν με τα ίδια λόγια που διαβάζετε κι εδώ και μετά κάτι μου είπε περί εσωτερικών διαδικασιών έρευνας κλπ. Πράγμα το οποίο φυσικά δεν πίστεψα ενώ ήταν σχετικά εμφανής η διάθεσή τους ώστε να μην κινηθώ νομικά εναντίον τους.
Για να μην σας κουράζω το πρωί οδηγήθηκα προς φωτογράφιση ενώ το βράδυ μου είχαν πάρει στο τμήμα αποτυπώματα. Πήγα στην Ευελπίδων γύρω στις 12 το μεσημέρι ενώ η δικη ξεκίνησε στις 3 όπου η έδρα μου έδωσε αναβολή για τις 18 του μήνα. Στο τμήμα επέλεξα να μην κάνω μήνυση ούτε επέμενα μετά από κάποια στιγμή να πάω σε ιατροδικαστή, πράγμα που μάλλον ήταν λάθος μου, αλλά εκείνη την ώρα εβραζα κυριολεκτικά από τα νεύρα μου και δεν είχα και τη πιο καθαρή σκέψη και αντίδραση. Μήνυση φυσικά και θα κάνω αν και δεν ελπίζω σε κάτι από αυτό. Το μόνο που με προβληματίζει λίγο αυτή τη στιγμή είναι μην τύχει και ξαναπέσω επάνω στην ίδια συμμορία γιατί από το συγκεκριμένο σημείο περνάω κάθε μέρα από και προς το σπίτι μου, ενώ τα σκουπίδια της ΕΛ.ΑΣ. σταθμεύουν εκεί κάθε μέρα και νύχτα- όχι μόνο οι ίδιοι αλλά γενικά- γιατί μπορεί να σιχαίνονται τους μετανάστες, ειδικά αραβικής καταγωγής, λατρεύουν όμως τη κουζίνα τους και το φαγητό τους.
Κλείνοντας θέλω να σας ευχαριστήσω για μια ακόμη φορά για την αλληλεγγύη σας, τα κείμενα που γράψατε και ανεβάσατε δημόσια όπως και για τα δεκάδες μηνύματα και τηλέφωνα. Ειλικρινά αυτές είναι οι μοναδικές στιγμές που πραγματικά νιώθω περήφανος και γεμάτος αγαπη για το αγωνιστικό κίνημα στο οποίο συμμετέχω με τις μικρές μου δυνάμεις εδώ και 35 χρόνια. Αυτά είναι που μας κάνουν και διαφέρουμε από τον υπόλοιπο κόσμο και αν κάτι αξίζει να ασχοληθεί κάποιος σοβαρά στη ζωή του είναι ακριβώς με αυτή την αλληλεγγύη που απλόχερα χαρίζουμε χωρίς να περιμένουμε κάποιου είδους αντάλλαγμα ή κάποια θέση εξουσίας. Μια μεγάλη αγκαλιά σε όλα σας και πάλι σας ευχαριστώ από το βάθος της καρδιάς μου.»
