Η Νέα Δημοκρατία επιλέγει τη στρατηγική της έντασης. Καλοδεχούμενη.
Ο όρος “στρατηγική της έντασης” στο πολιτικό λεξιλόγιο έχει σχετιστεί με τον Ιταλικό νεοφασισμό που στα “μολυβένια χρόνια” του ’70 και του ’80, πραγματοποίησε τυφλές τρομοκρατικές επιθέσεις για να πολλαπλασιάσει την κοινωνική ένταση – που ήδη ήταν στα ύψη από την κορύφωση του μαζικού ένοπλου αγώνα της επαναστατικής αριστεράς. Στόχος, η απελευθέρωση ενός κύκλου χάους, ώστε να ωριμάσουν εκβιαστικά οι συνθήκες για στρατιωτικό φασιστικό πραξικόπημα.
Αυτή όμως είναι η πιο βίαιη υλοποίηση της έντασης με τα δεδομένα και τα όρια του ένοπλου φασισμού. Σε κάθε περίπτωση, η στρατηγική όξυνσης, έχει χρησιμοποιηθεί και χρησιμοποιείται από κάθε πολιτικό παράγοντα, κυβερνητικό ή κοινωνικό, mainstream ή “περιθωριακό”, καθεστωτικό ή επαναστατικό όταν κρίνει ότι οι συγκυρίες θα τον ευνοήσουν από τον πολλαπλασιασμό της πολιτικής εντροπίας και την κυριαρχία της τυχαιότητας στις εξελίξεις. Γιατί αυτή είναι η ουσία του μέσου της “στρατηγικής της έντασης”. Και για αυτό τον λόγο είναι πάντα πιθανή επιλογή είτε όσων συνωμοτούν και θέλουν να γεννηθούν αφορμές, είτε όσων βρίσκονται σε αδυναμία. Ο ισχυρός σε οποιαδήποτε θέση, αντιμάχεται την τυχαιότητα. Τρομάζει στην ιδέα ότι μπορούν να παραχθούν γεγονότα εκτός νόρμας, έξω από κάθε πρόβλεψη, ανεξέλεγκτα. Γνωρίζει ότι η απελευθέρωση του κοινωνικού ρευστού μπορεί να γυρίσει τα πάνω κάτω, έστω και για λίγο και να κάνει σκόνη τις βραχυπρόθεσμες τάξεις πραγμάτων και τις αφηγήσεις τους.
Η Νέα Δημοκρατία που σήμερα νέμεται το ελληνικό κράτος βρίσκεται πλέον σε θέση αδυναμίας. Αν και δεν είναι αντικείμενο αυτού του κειμένου, δείχνει αφελής η άποψη ότι αυτή η κυβερνητική αδυναμία οφείλεται στην αποκάλυψη των υποκλοπών. Οι παράλληλες κρίσεις που σοβούν, υγειονομική, οικονομική, περιβαλλοντική, στεγαστική, ενεργειακή και που σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις τον χειμώνα θα επιδεινωθούν, είχαν ήδη υποσκάψει την εμπιστοσύνη στη ΝΔ αυτού του παρακμιακού πολιτικού όντος που λέγεται “ψηφοφόρος” (η θλιβερή σκιά του όντος που λέγεται “πολίτης”). Οι υποκλοπές ήταν το κερασάκι στην τούρτα, όχι γιατί ο ψηφοφόρος νοιάζεται σοβαρά για τα ατομικά δικαιώματα αλλά γιατί η ύπαρξη ενός τέτοιου ψυχροπολεμικού δικτύου ωτακουστών, με τον πρωθυπουργό στο κέντρο του, είναι ένα ολοφάνερο μήνυμα φόβου. Η κυβέρνηση φοβάται, γιαυτό παρακολουθεί ένα τέτοιο καθεστωτικό μηδενικό όπως τον Ανδρουλάκη. Κι όποιος φοβάται έτσι (αλλά και όποιος είναι ανίκανος να κάνει την βρομοδουλειά χωρίς να τον πιάσουν), δεν είναι πειστικός καπετάνιος στην φουρτούνα. Γιατί αυτό είναι που νοιάζει τον “ψηφοφόρο” πέρα από τα ρουσφέτια. Ένας ικανός καπετάνιος που όσο και να τραμπουκίζει και να εκμεταλλεύεται τους ναύτες, θα καταφέρει να μην βρεθούν όλοι στον πάτο. Η ΝΔ κι ο Μητσοτάκης, για τους λάτρεις της ανάθεσης, δεν είναι πια η σίγουρη δύναμη που “έσωσε την χώρα” από το πρώτο κύμα της πανδημίας. Είναι αυτοί που αποτυγχάνουν σε όλα και για να επιβιώσουν ψάχνουν ερωτικά σκάνδαλα των εκλογικών τους ανταγωνιστών.
Η τωρινή συνθήκη είναι πρωτοφανής για την ΝΔ και την κοτζαμπάσικη κλίκα στην ηγεσία της τα τρία χρόνια που κυβερνούν και για άλλο ένα λόγο. Η λούμπεν μεγαλοαστική τάξη, η εθνική αστική τάξη της Ελλάδας δηλαδή από ιδρύσεως του νέου ελληνικού κράτους, μύρισε την αδυναμία με την ενισχυμένη αίσθηση που έχει κάθε σαρκοφάγο στην κορυφή της ταξικής τροφικής αλυσίδας. Ίσως και να εκνευρίστηκε από την κλιμακούμενη αλαζονεία της συγκεκριμένης ελίτ, οι σχέσεις ανάμεσα στις πολιτικές και οικονομικές ελίτ είναι πάντα πολύ πιο περίπλοκες από ότι θέλουν απόψεις που τις αντιλαμβάνονται ως απλές υπαλληλικές σχέσεις. Το θέμα είναι ότι το τείχος προστασίας των ΜΜΕ, αυτό που εξασφάλιζε εκείνο το απαραίτητο μικρό ποσοστό που αρκεί για να δώσει νίκη στις εκλογές, γεμίζει τρύπες. Μικρές για την ώρα αλλά πολλαπλασιάζονται.
Η ΝΔ, για να αντιμετωπίσει αυτόν τον κίνδυνο από ότι φαίνεται θα κινηθεί σε δύο επίπεδα. Ρουσφέτια και στρατηγική της έντασης. Θα πέσει “χρήμα” και “ξύλο”.
Η μεταπολεμική ελληνική δεξιά έχει στο αίμα της τον αντικομουνισμό και τη σύγκρουση με τον εσωτερικό εχθρό. Είναι βαθύ το τραύμα της παραλίγο εξόντωσης για τον δωσιλογικό της ρόλο κι ας πέρασαν 80 χρόνια. Οι “συμμορίτες”, οι ΕΑΜοβούλγαροι του 21ου αιώνα, εκτός απο το ΚΚΕ, είναι ο αναρχικός χώρος, κομμάτια της επαναστατικής αριστεράς και μια μάζα ατόμων με ριζοσπαστική συνείδηση και πρακτικές. Αυτοί που κάνουν καταλήψεις στα πανεπιστήμια, αυτοί που υπερασπίζονται ελεύθερους χώρους και βουνά, αυτοί που διαδηλώνουν κάθε τρεις και λίγο, το “άβατο των Εξαρχείων”, ο Ρουβίκωνας, οι “μπάχαλοι”, οι αλληλέγγυοι σε μετανάστες, οι απεργοί πείνας, οι “τρομοκράτες” αλλά και οι απεργίες στο λιμάνι ή τα τρακτέρ των αγροτών. Και τιμώντας τη μεταπολεμική της παράδοση η δεξιά μεταπολιτευτικά θα εισάγει την εμμονή της στο πεδίο της εκλογικής σύγκρουσης με τον εκάστοτε αριστερό πόλο του δικομματισμού. Παλιά ήταν το ΠΑΣΟΚ. Από τις εκλογές του 2012 και μετά είναι ο Σύριζα. Δεν έχει υπάρξει εκλογική αναμέτρηση που ο δεξιός πόλος του δικομματισμού να μην κατηγορεί τον αριστερό για εμπλοκή και πιθανόν καθοδήγηση εξωθεσμικών ριζοσπαστικών “μειοψηφιών”.
Αυτό όμως που πιθανόν δρομολογείται τώρα, διαφέρει και από τις προηγούμενες φορές, όσο διαφέρει και από την έως τώρα πολιτεία της δεξιάς διακυβέρνησης. Οι εκλογές του 2019 έγιναν με συνθήματα όπως το “καθάρισμα των Εξαρχείων σε ένα μήνα” και “φυλακή στον Ρουβίκωνα”. Όταν όμως η εξουσία κατακτήθηκε η αλήθεια επιβλήθηκε. Απέναντι σε ιστορικά και πολιτικά φαινόμενα, απέναντι σε προϊόντα μαζικών κοινωνικών πολιτικών διεργασιών κανείς δεν μπορεί να κάνει τον χωροφύλακα. Κι έτσι η ΝΔ επί τρία χρόνια δεν “καθάρισε τα Εξάρχεια”, ούτε έβαλε φυλακή τους αναρχικούς, απλά επέλεξε το πιο ενεργητικό μοντέλο καταστολής με κλεισίματα καταλήψεων και μια πιο επιθετική αστυνομική τακτική. Παράλληλα ψήφισε, πάνω στην πλάτη της πανδημίας, μια σειρά κατασταλτικών νόμων είτε για τα πανεπιστήμια, είτε για την ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων.
Όλα αυτά ποτέ δεν ξεπέρασαν εντελώς το επικοινωνιακό επίπεδο. Συχνά οι νέοι νόμοι πυροδοτήθηκαν από ένα μεμονωμένο περιστατικό που οδηγούσε σε ακροδεξιά υστερία πρώτα στα κοινωνικά δίκτυα και αμέσως μετά στα ΜΜΕ. Ψηφίστηκαν μετά βαίων και κλάδων, η εφαρμογή τους όμως ξεκινούσε να σχεδιάζεται μετά την νομοθέτηση αναδεικνύοντας την κυριαρχία της επικοινωνίας απέναντι στην πολιτική . Η σαπουνόπερα με την πανεπιστημιακή αστυνομία είναι χαρακτηριστική.
Ακόμα και “άπλες” σύμφωνα με την ρητορική τους, κατασταλτικές πράξεις, όπως το σπάσιμο καταλήψεων πέρασαν σε αυτό το μοτίβο. Ο Χρυσοχοίδης μια στο τόσο, ειδικά όταν η φήμη του απειλούνταν από κάτι άλλο, έσπαγε και μια κατάληψη, κι ακόμα κι έτσι δεν γλίτωσε εξευτελισμούς όπως αυτός με την υπόθεση Ινδαρέ και την διαφυγή των καταληψιών στην κατάληψη Ματρόζου.
Σε αυτό το έργο πρωταγωνιστεί πλέον ο Θεοδωρικάκος.
Για την ΝΔ τρία χρόνια, η “σύγκρουση με το κίνημα” δεν ήταν κάτι άλλο από την εφαρμογή του δικού της μοντέλου καταστολής, σύμφωνα με την δικομματική τυπολογία όσο και ένα αδέσποτο πολιτικό κεφάλαιο προς εκμετάλλευση, είτε για ατομική προβολή στελεχών, είτε σε παραταξιακό επίπεδο.
Το σημαντικό όμως σύμφωνα με την μεταπολιτευτική εμπειρία είναι πως παρά την χρήση του εκλογικά, η απόδοση αυτού του κεφαλαίου ποτέ δεν εκφράστηκε σε ψήφους. Πρέπει να είναι μετρημένοι στα δάχτυλα οι ψηφοφόροι που επέλεξαν ποτέ τι θα ψηφίσουν με κριτήριο τις συγκρούσεις στα Εξάρχεια, αν συλλαμβάνονται διαμαρτυρόμενοι για ανεμογεννήτριες ή αν θα σταματήσει κανείς τον Ρουβίκωνα. Η μοντέρνα μεταμόρφωση του εμφυλιοπολεμικού αντικομουνισμού και το πολιτικό κεφάλαιο από την εφαρμογή του αφορά βασικά την πολιτική ενότητα μέσα στην δεξιά παράταξη.
Ανάμεσα στα τρία ιδεολογικά ρεύματα που στεγάζονται στη ΝΔ, φιλελεύθερους, συντηρητικούς και ακροδεξιούς υπάρχουν λίγα πραγματικά, μακροπολιτικά κοινά πέρα από την πίστη τους στον καπιταλισμό και την διασταύρωσή τους στα σαλόνια της ΛΜΑΤ. Ένα από αυτά είναι η σκληρή στάση γύρω από την καταστολή του εσωτερικού εχθρού. Για αυτο το λόγο η φιλελεύθερη τάση στη ΝΔ, οι Μητσοτάκηδες, ως η πιο αδύναμη τάση στο κόμμα, πάντα επένδυε επίμονα στο συγκεκριμένο αφήγημα, απο την κυβέρνηση του πατέρα Μητσοτάκη έως τον γιο. Στους “τρομοκράτες”, τους αναρχικούς και την πολιτική “ανομία” οφείλει η αγία οικογένεια ένα μέρος της επιτυχίας της, όσο κι αν αποτύγχανε τελικά στην πάταξη τους.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σήμερα που το εκσυγχρονιστικό μπλοκ, ένα μεγάλο τμήμα των φιλελεύθερων του “μετώπου λογικής”, γυρνάει την πλάτη στον Μητσοτάκη (ενώ οι άλλες κλικες στο κόμμα ονειρεύονται την επιστροφή τους στα καλά πόστα), η υπενθύμιση αυτής της κοινότητας από την ΝΔ μπαίνει επιτακτικά σε πρώτο πλάνο.
Αυτό που αλλάζει τώρα είναι ότι το κυβερνών κόμμα δίνει στην σύγκρουση με το ριζοσπαστικό κίνημα, χαρακτήρα πολιτικής επιβίωσης. Και μπροστάρης, ακόμα πιο απελπισμένα, η κοτζαμπάσικη και κομματική κλίκα που το ελέγχει μαζί με τους επικοινωνιακούς της μισθοφόρους. Η συντονισμένη επιχείρηση μεγάλης κλίμακας στα Εξάρχεια, στην Πλατεία και στον Στρέφη, η ξαφνική απόψυξη του νόμου για απαγόρευση διαδηλώσεων, το ξύλο σε φεμινιστική πορεία, η νέα σειρά σπασίματος καταλήψεων, οι ανακοινώσεις για την εγκατάσταση της πανεπιστημιακής αστυνομίας όλα δείχνουν ότι η ΝΔ ξεκινάει στρατηγική της έντασης. Μια στρατηγική που επιδιώκει κλιμάκωση, και πιθανόν μερικές χειροπιαστές “επιτυχίες” ενάντια στο κίνημα, υπαρκτές το βράδυ των εκλογών. Κλιμάκωση που η ΝΔ φαντάζεται ότι θα μεταφέρει εκβιαστικά το δίλημμα. “Μητσοτάκης ή Χάος” σε εκείνο το μικρό κομμάτι ψηφοφόρων που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Και μπορεί μεν να εξυπηρετεί μια γενική ατζέντα καταστολής, μπορεί να ικανοποιεί μακροχρόνιους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου, αλλά η επίκαιρη υλοποίηση του είναι απελπισμένη κίνηση μιας κλίκας που φοβάται ότι χάνει την εξουσία. Κι αυτό την κάνει ακόμα πιο επικίνδυνη. Σε άρθρο της πριν λίγες εβδομάδες η Καθημερινή είχε αναφέρει πως η κυβέρνηση δεν ξεκινούσε τα έργα του μετρό στην πλατεία Εξαρχείων διότι δεν ήθελε να συμπέσουν με πιθανές εκλογές το Φθινόπωρο. Τώρα ξαφνικά γυριζει 180 μοίρες. Στο διάγγελμά του στις 20/8 ο Μητσοτάκης περιέγραψε την στρατηγική “χρήμα και ξύλο”. Πίσω απο τις φαινομενικά άσχετες αναφορές στην Μαρφίν και τους αγανακτισμένους, το σινιάλο για στρατηγική της έντασης δόθηκε στον μηχανισμό του.
Που βασίζουν όμως την βεβαιότητά τους ότι θα ελέγξουν το χάος που θα δημιουργηθεί; Αυτό ακριβώς το χάος που μέχρι πριν λίγο φοβόντουσαν;
Πού αλλού απο την επηρμένη αυταπάτη ότι μπορούν να προβλέψουν τις αντιδράσεις του κινήματος, που με τη σειρά της βασίζεται στην ακόμα μεγαλύτερη αυταπάτη οτι το κίνημα είναι εξ ορισμού αποκομμένο απο την κοινωνική βάση που παράλληλα θα παραμένει αέναα παθητική ενώ μένει χωρίς ρεύμα, σπίτι και τρόφιμα.
Σε αυτόν τον φανταστικό κόσμο λοιπόν που έχουν σχεδιάσει, είναι σίγουροι πως οι Κυρπαντελήδες και οι Κυρα κατίνες θα πανηγυρίσουν και θα φοβηθούν “τόσο όσο” να ρίξουν ένα συγκεκριμένο χαρτί στην κάλπη διότι οι αντίπαλοι της ΝΔ “είναι με τους τρομοκράτες”, για να μην το πολυλογούμε. Φαίνεται πως δεν είναι μόνο ο κόσμος του αγώνα που η δεξιά αντιλαμβάνεται ως καρικατούρα, στα μάτια της καρικατούρα.είναι και ο τόσο γνωστός της “ψηφοφόρος”.
Η ΝΔ ελπίζει, ότι αυτό που διακινεί ως βεβαιότητα στα εσωτερικά της echo chambers ισχύει και έξω από αυτά. Εάν όμως οι κυρ Παντελήδες και κυρα Κατίνες ψήφιζαν με κριτήριο αν το Ελληνικό κράτος δέρνει τους “άπλυτους” και καταπνίγει κάθε πολιτική “ανομία”, αν ο ψηφοφόρος πίστευε ότι όντως ο εκάστοτε αντίπαλος της ΝΔ είναι πίσω από αυτά τότε το ΠΑΣΟΚ και ο Σύριζα δεν θα είχαν γίνει ποτέ κυβέρνηση. Και το πιο σημαντικό, αν ο ψηφοφόρος όντως ήθελε να “καθαρίσουν τα Εξάρχεια”, να πάνε φυλακή όσοι αντιστέκονται και να απαγορευτούν οι διαδηλώσεις δεν έχει γεννηθεί ακόμα η κυβέρνηση που δεν θα πραγματοποιούσε το αίτημά του αυτοστιγμή.
Ο ψηφοφόρος, ειδικά αυτό το μικρό κομμάτι που καθορίζει πλειοψηφίες, είναι ποταπά ιδιοτελής αλλά όχι ηλίθιος.
Αν αυτό είναι το σχέδιό τους, με εκλογές σε 2 έως 8 μήνες, είναι καταδικασμένο. Και ο κόσμος του αγώνα, που προφανώς θα σηκώσει το γάντι, δεν θα βγει χαμένος φτάνει να μπορέσει να ξεχωρίσει το μείζον από το έλασσον των διακυβευμάτων.
Η αντίσταση σε κάθε μέτωπο κρατικής επίθεσης θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη και το κράτος υπό την ΝΔ στην συγκυρία, θα επιβεβαιώσει αυτό που ήδη ξέρει κατά βάθος. Ότι ο το “κίνημα”, ο “κόσμος του αγώνα”, οι “ΕΑΜοβούλγαροι” είναι βαθιά ριζωμένα στην κοινωνική βάση. Ότι δεν απευθύνονται στον προλετάριο ως “ψηφοφόρο” αλλά συχνά στους ίδιους ανθρώπους ως μέρος της βάσης, ως μέρος της κοινότητας αυτών που είναι από κάτω, σε μια τελείως διαφορετική, εχθρική σε αυτή του ψηφοφόρου ιδιότητα.
Το κάλεσμά του θα κινητοποιήσει δυνάμεις. Δυνάμεις όχι μόνο σε αριθμούς αλλά και σε πολυμορφία μέσων και πολιτικής ποικιλότητας που θα μεταβάλλουν ισορροπίες τόσο στο δρόμο όσο και στις επιρροές. Που θα διαλύσουν κάθε πρόβλεψη. Κι όλα αυτά σε μια συνθήκη που για τα πιο μεγάλα διακυβεύματα, το ψωμί, την στέγη, την υγεία, την μετακίνηση, η κοινωνική βάση ως σύνολο σιωπά και μάταια καιροσκοπεί. Για πόσο ακόμα; Κι αν η Νέα Δημοκρατία, δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει να κουνήσει το δάκτυλό της η κοινωνική βάση (ώς τέτοια κι όχι ως εκλογικό σώμα), ας θυμηθεί τι έγινε στη Νέα Σμύρνη…
Γελιούνται οικτρά αν θεωρούν στην δεξιά ότι θα ωφεληθούν απο τα γεννήματα του χάους, της αστυνομικής καταστολής, της τρομολαγνείας.
Ο κόσμος του αγώνα είναι μαθημένος στην ένταση και ποτέ δεν ξεχνά το κόστος της μάχης. Θα είναι επίπονο, ο εχθρός ίσως κερδίσει προσωρινά έδαφος, αλλά η επίθεση του κράτους θα φάει τα μούτρα της και πάλι σε όλα τα μέτωπα που ανοίγει.
Και στις γειτονιές, και στην συνδικαλισμό, και στους ελεύθερους χώρους και στον δρόμο και στα πανεπιστήμια. Η ΝΔ από ιππότης του νόμου και της τάξης θα αποκαλυφθεί ως ο πνιγμένος που πιάνεται από τα μαλλιά του και για να γλιτώσει παίζει με τη φωτιά. Θα αποκαλυφθεί ίσως ακόμα και στα μάτια του ψηφοφόρου που θα δει τον καπετάνιο να οδηγεί σε θύελλες αντί να τις αποφεύγει. Αλλά δυστυχώς για αυτήν, θα αποκαλυφθεί και στα μάτια του κεφαλαίου.
Αργά ή γρήγορα η εθνική αστική τάξη θα κατανοήσει ότι ελπίδα κοινωνικής ειρήνης στην κρίση που έρχεται χωρίς έναν αληθινό δικομματισμό δεν υπάρχει. Ένα δικομματισμό που ο αριστερός του πόλος να μπορεί να παίξει τον ρόλο του αριστερού πόλου, όπως τον έπαιξε το 2015. Τον ρόλο του αφομοιωτή, του προδότη κάθε ριζοσπαστικής ελπίδας. Του φορεά του καθησυχασμού και της απογοήτευσης. Η φαντασίωση της “αγίας οικογενείας” και ενός τμήματος των πολιτικών ελίτ ότι θα καταργήσουν ουσιαστικά το δικομματισμό με μια ΝΔ κι ένα ΠΑΣΟΚ να ηγεμονεύουν στον αιώνα, δεν είναι μόνο ανέφικτη αλλά και συστημικά επικίνδυνη. Ταυτόχρονα τα αφεντικά εξασφαλίζουν, μέσω του πρόσκαιρου σημερινού τρικομματισμού, ότι ο όγκος των “κατακτήσεών” τους θα διατηρηθεί ανέπαφος από Σύριζα και ΠΑΣΟΚ σε μια ενδεχόμενη άνοδό τους στην εξουσία. Γιατί η ΝΔ, επιλέγοντας την στρατηγική της έντασης τώρα, θα ηττηθεί μεν, αλλά θα κάνει και δύο δώρα αύριο, ένα στον εαυτό της και ένα σε κράτος και κεφάλαιο. Θα πρέπει οι αντίπαλοί της μετα να λύσουν τον γρίφο του λάκκου και της κατοχής στην πλατεία ή την τήρηση των συμβολαίων για τις εταιρείες που έχουν τα έργα αφού η πίτα του ταμείου ανάκαμψης έχει ήδη μοιραστεί και δεν ξαναμοιράζεται. Θα πρέπει οι επόμενοι να νομοθετήσουν για την πανεπιστημιακή αστυνομία ή να καταργήσουν τον νόμο για τις διαδηλώσεις ενώ το κεφάλαιο θα συνεχίζει τις δουλειές του. Και στο τέλος, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και η όποια νέα κυβέρνηση θα βρεθεί θέλοντας και μη εγκλωβισμένη στην ένταση που δημιούργησε η ΝΔ…
Ετσι δουλεύει η αστική δημοκρατία.
Γι’αυτό, για τον κόσμο του αγώνα, η ήττα της ΝΔ, αν συμβεί, δεν σημαίνει τίποτα απολύτως. Η νίκη στην διελκυστίνδα της έντασης που ίσως ξεκινά όμως είναι ένα παράδειγμα και μια υποθήκη για τους πολύ πιο μεγάλους αγώνες που αργά ή γρήγορα θα ξεσπάσουν και πρέπει με όλες τις δυνάμεις μας να είμαστε εκεί, σαν τα ψάρια στο νερό.
Η πάλη στα ανοιχτά μέτωπα είναι μονόδρομος αλλά ίσως και ένα πρελούδιο για τα σπουδαία από το Φθινόπωρο. Όποιος πόλος του δικομματισμού κι αν κυβερνάει. Όποιο μοντέλο καταστολής κι αν χρησιμοποιεί. Με κυβέρνσηη η χωρίς, σε προεκλογική ή μετεκλογική περίοδο.
Καλοδεχούμενη λοιπόν αν έρθει η “στρατηγική της έντασης” και το χάος από την Νέα Δημοκρατία. Και για όσους είτε “τρίβουν τα χέρια τους” στα echo chambers της δεξιάς είτε μιλούν για “πέσιμο στην παγίδα της δεξιάς” από τα αριστερά, εδώ θα είμαστε και σε ένα μήνα και σε τρεις και σε ένα χρόνο.
Μην το ξεχνάει κανείς: όταν μιλάμε για “χάος” και αναρχικούς, όταν αυτοί στο κράτος πήγαιναν, εμείς ερχόμασταν…
Σπύρος Δαπέργολας
