Δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ στη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο ΑΠΘ, στο 3ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ κατειλημμένων χώρων & συλλογικοτήτων.
Αυτό που συνέβη χθες το βράδυ στη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο ΑΠΘ, στο 3ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ κατειλημμένων χώρων & συλλογικοτήτων δεν έχει προηγούμενο. Δε μιλάμε απλώς για καταστολή ή για ακραίο αυταρχισμό. Έχουμε να κάνουμε με μια μαζική απόπειρα δολοφονίας πάνω από 5000 ανθρώπων που παρακολουθούσαν μια συναυλία σε ένα πολιτικό φεστιβάλ. Έχουμε να κάνουμε με περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής στο όνομα της κρατικής ισχύος που ανάλογή της συναντάμε ιστορικά μόνο σε δικτατορικά καθεστώτα.
Ας πάρουμε τα γεγονότα από την αρχή. Στις 7 το απόγευμα υπήρχε αντικατασταλτική πορεία καλεσμένη από φοιτητικούς συλλόγους και σχήματα ως απάντηση στην επίθεση των ΜΑΤ σε φοιτητές και φοιτήτριες του ΑΠΘ που διαμαρτύρονταν για την πανεπιστημιακή αστυνομία λίγες ώρες νωρίτερα. Ταυτόχρονα στο ΑΠΘ διεξάγονταν 2 συζητήσεις στο πλαίσιο του 3ου Ελευθεριακού Φεστιβάλ κατειλημμένων χώρων & συλλογικοτήτων ενώ ταυτόχρονα γίνονταν οι ετοιμασίες της μεγάλης συναυλίας των Kadinelia και Θανάση Παπακωνσταντίνου. Η πορεία, στην οποία συμμετείχαν περίπου 600 άτομα κατέληξε λίγο μετά τις 21:30 στον χώρο του φεστιβάλ όπου μόλις είχε αρχίσει η συναυλία. Η στάση της αστυνομίας ήταν έκδηλη από την αρχή. Διμοιρίες των ΜΑΤ είχαν παραταχτεί στο κτίριο της πρυτανείας, λίγες δεκάδες μέτρα από τον χώρο της συναυλίας, ενώ ΜΑΤ αλλά κι η αύρα υπήρχαν και ανάμεσα από τη Γεωπονική και το Βιολογικό.
Λίγο μετά τις 12 σημειώθηκαν κάποιες αψιμαχίες μεταξύ ελάχιστων ατόμων και των ΜΑΤ σε εκείνο ακριβώς το σημείο, στη Γεωπονική. Ένα σημείο που απέχει εκατοντάδες μέτρα από τον χώρο της συναυλίας. Έγινε χρήση λίγων χειροβομβίδων κρότου-λάμψης και τα άτομα απομακρύνθηκαν. Εκείνη τη στιγμή και χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, ΜΑΤ και αύρα άρχισαν να κατεβαίνουν ώσπου έφτασαν μέχρι την πλαϊνή είσοδο της ΝΟΠΕ. Λίγα λεπτά αργότερα, στις διαμαρτυρίες του κόσμου για την παρουσία τους εκεί πέταξαν κρότου-λάμψης, δακρυγόνα αλλά και ασφυξιογόνα προς 2 κατευθύνσεις: προς την πλατεία Χημείου και προς τον χώρο της συναυλίας ενώ έγινε και μια σύλληψη. Τα δακρυγόνα και τα ασφυξιογόνα έφτασαν δίπλα στη σκηνή που εκείνη την ώρα εμφανιζόταν ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου.
Ο συγκεντρωμένος κόσμος ήταν πάνω από 5000 κι ο χώρος ήταν γεμάτος. Για όσους δεν έχουν εικόνα του χώρου που γινόταν η συναυλία, πρόκειται για ανοιχτό χώρο που ωστόσο περικλείεται από 4 ψηλά κτίρια: της Νέας Φιλοσοφικής, της ΝΟΠΕ, της Θεολογικής και της πρυτανείας. Οι σκηνές που ακολούθησαν ήταν τρομακτικές. Χιλιάδες άνθρωποι, η πλειοψηφία των οποίων είχε πάει απλά για να ακούσει τον Θανάση, πνιγμένοι από τα δακρυγόνα και τα ασφυξιογόνα προσπαθώντας να πάρουν ανάσα και να σωθούν συνωστίζονταν στις 2 εναπομείνασες εξόδους: έναν διάδρομο προς την πρυτανεία (όπου όπως προαναφέρθηκε υπήρχαν επίσης ΜΑΤ) και μια σκάλα δίπλα από τη Θεολογική. Το γεγονός ότι σήμερα δε θρηνούμε θύματα οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην ψυχραιμία αλλά και την αξιοθαύμαστη αλληλεγγύη που έδειξε η συντριπτική πλειονότητα των θεατών της συναυλίας. Το βίντεο αποτυπώνει γλαφυρά την κατάσταση που δημιουργήθηκε.
Υπήρχε όμως και συνέχεια. Ενώ εκατοντάδες άνθρωποι δεν είχαν καταφέρει ακόμη να φύγουν από τον διάδρομο προς την πρυτανεία κι ενώ αρκετός κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται πίσω στον χώρο της συναυλίας έτσι ώστε αυτή να συνεχιστεί, τα ΜΑΤ έκαναν εκ νέου χρήση δακρυγόνων, αυτή τη φορά στην πρυτανεία, στον κόσμο που προσπαθούσε να διαφύγει. Άτομα από τη περιφρούρηση του φεστιβάλ αλλά και δημοσιογράφοι ζήτησαν τον λόγο από τα ΜΑΤ για αυτή την ενέργεια. Η απάντηση του διμοιρίτη ήταν: “Μας πέταξαν αντικείμενα”. Στο μυαλό αυτού του οργάνου κρατικής καταστολής, η ρίψη 2 μπουκαλιών μπύρας δικαιολογεί τη χρήση δακρυγόνων με άμεσο κίνδυνο για απώλεια ανθρώπινων ζωών. Ακολούθησε νέα επίθεση των ΜΑΤ στην είσοδο του ΑΠΘ απέναντι από την Πύλη Εμπορίου της ΔΕΘ που σημειώνεται πως εκείνη την ώρα ήταν ανοιχτή. Πλέον χιλιάδες κόσμου είχαν καταφέρει να βγουν στην Εγνατία.
Όπως είναι φυσικό, προκλήθηκαν πολλοί τραυματισμοί αλλά και κρίσεις άσθματος και πανικού. Σχεδόν όποιος άνθρωπος έφευγε πλέον από τον χώρο έβριζε και διαμαρτυρόταν στα ΜΑΤ.
Οι χιλιάδες που κατάφεραν να βγουν στην Εγνατία συγκεντρώθηκαν στην Καμάρα και σχημάτισαν οδοφράγματα με κάδους. Την ίδια ώρα η συναυλία ξανάρχισε. Λίγο αργότερα έφτασε στην Καμάρα ένα πανό από το Ελευθεριακό Φεστιβάλ και συγκροτήθηκε μια πορεία χιλιάδων ανθρώπων που το πάθος κι η οργή ξεχείλιζαν, με κατεύθυνση το ΑΠΘ και τον χώρο της συναυλίας. Όταν η πορεία έφτασε στο ΑΠΘ δέχτηκε νέα επίθεση από τα ΜΑΤ που πυροδότησε άγριες συγκρούσεις. Υπό βροχή δακρυγόνων η πορεία οπισθοχώρησε προς το Συντριβάνι όπου δημιουργήθηκαν νέα οδοφράγματα.
Τότε μαζί με τα ΜΑΤ έκανε την εμφάνισή της κι η αύρα. Έτσι μαζί με τα δακρυγόνα άρχισαν κι οι συνεχείς εκτοξεύσεις νερού προς την πορεία που οπισθοχωρούσε συνεχώς, ταυτόχρονα όμως συνεχιζόταν κι ο πετροπόλεμος. Οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν μέχρι την πλατεία Αριστοτέλους μετατρέποντας ένα μεγάλο μέρος του κέντρου της Θεσσαλονίκης σε πεδίο μάχης. Το πρόβλημα του ΑΠΘ έγινε πρόβλημα όλης της πόλης με τον πιο εμφατικό τρόπο. Πάνω από το άγαλμα του Βενιζέλου δόθηκε εντολή από το κέντρο προς όλες τις μονάδες να σταματήσουν και να αφήσουν τον κόσμο να αποχωρήσει. Παρόλα αυτά μια Ομάδα Συλλήψεων και τουλάχιστον μια διμοιρία ΜΑΤ αγνόησε τις εντολές συνεχίζοντας μέχρι τη Ρωμαϊκή Αγορά. Έπειτα από πετροπόλεμο που δέχτηκαν τελικά οπισθοχώρησαν.
Την ίδια στιγμή λίγο πιο κάτω, στην Εγνατία, υπήρξε νέο περιστατικό αστυνομικού τσαμπουκά απέναντι σε δημοσιογράφους. Όπως φαίνεται από το βίντεο το δημοσιογράφου Χρήστου Αβραμίδη, άνδρες των ΜΑΤ τραμπουκίζουν τον δημοσιογράφο Αλέξανδρο Λιτσαρδάκη αλλά και ρεπόρτερ του κινηματικού μέσου αντιπληροφόρησης Infolibre. Είναι η πολλοστή φορά που συμβαίνει κάτι ανάλογο στη Θεσσαλονίκη.
Εδώ η αστυνομία τραμπουκίζει δημοσιογράφο παρότι υπάρχουν μπροστά 8 κάμερες.
Τραβάνε τον Λιτσαρδάκη και στη συνέχεια ο επικεφαλής αρνείται να δώσει τα στοιχεία.
Highlight ο ΜΑΤατζής που κλωτσά έναν κάδο τσαντισμένος.
Αυτοί οι άνθρωποι κρατάνε όπλο
Είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ pic.twitter.com/b7FM48kqD3— Chris Avramidis (@chris_avramidis) September 17, 2022
Τα χθεσινά γεγονότα της Θεσσαλονίκης αποτυπώνουν την ωμή πραγματικότητα τόσο των αποτελεσμάτων της ύπαρξης αστυνομίας μέσα στα πανεπιστήμια όσο και συνολικά του κρατικού τσαμπουκά όπως αυτός τείνει να εδραιωθεί ως νόρμα μέσα σε μια διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η απροκάλυπτη αδιαφορία, αν όχι επιδίωξη, για την αφαίρεση ανθρώπινων ζωών φλερτάρει επικίνδυνα πλέον με τα όρια της αστικής δημοκρατίας. Η φράση “Μας πέταξαν αντικείμενα” του διμοιρίτη προκειμένου να δικαιολογηθεί για τη ρίψη δακρυγόνων σε χώρο συναυλίας αποτυπώνει τη φύση των κατασταλτικών δυνάμεων. Απανθρωποιημένα όντα που λειτουργούν αποκλειστικά με πρωτόκολλα κι εντολές, με μηδενική κρίση, ενσυναίσθηση αλλά και συναίσθηση της πραγματικότητας εν γένει. Αν όμως η δημοκρατία φλερτάρει έντονα με τα όριά της, αυτό δε συμβαίνει λόγω των πρωτοβουλιών κάποιων συγκεκριμένων ομάδων μέσα στην αστυνομία, στον κλειστό κρατικό πυρήνα ή στον στρατό. Η αστική δημοκρατία, το καθεστώς συνολικά έχει φτάσει στα όριά του και προσπαθεί να διασφαλίσει πως θα συνεχίσει να υπάρχει. Η “ανυπακοή” ή ο υπερβάλλων ζήλος τμημάτων του κατασταλτικού μηχανισμού δεν αποτελεί στάση ή ανταρσία μέσα στο κράτος, είναι φαινόμενα που επιτρέπονται ή και ενθαρρύνονται από τη συνολική κρατική πολιτική. Τελικά αποκαλύπτεται πλήρως η πραγματική φύση του κράτους και του καπιταλισμού. Οι ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα δεν είναι αυταξία για την αστική δημοκρατία αλλά μέσα απόσπασης της κοινωνικής συναίνεσης. Ο κύριος σκοπός όμως είναι η αναπαραγωγή του συστήματος και σε περιόδους εκτεταμένης κρίσης τα δικαιώματα μας αποχαιρετούν.
Ανοίγει όμως και μια μεγάλη συζήτηση στο εσωτερικό του κινήματος. Παρά την οργή και την αποφασιστικότητα του κόσμου χθες, έγινε εμφανής η συντριπτική στρατιωτική υπεροχή του κράτους και τα σαφή όρια μιας τέτοιου τύπου σύγκρουσης. Δεν υπάρχει καμία αυταπάτη ότι μπορεί να σχηματιστεί ανάλογης ισχύος σχηματισμός από τη δική μας πλευρά αλλά δεν είναι κι αναγκαίο για να προχωρήσουμε σε πρώτη φάση. Είναι αναγκαίο όμως να οργανωθεί η κινηματική αυτοάμυνα στον δρόμο, να μην εξαρτώνται τα πάντα από τις διαθέσεις των κατασταλτικών δυνάμεων. Αυτό προϋποθέτει όμως πρώτα απ’ όλα την πολιτική αναβάθμιση του κινήματος. Στην περίπτωση του φοιτητικού κινήματος του τελευταίου διαστήματος, τα 100-150 άτομα που μαζεύονται καθημερινά για να διαμαρτυρηθούν για την ΟΠΠΙ δείχνουν αντανακλαστικά αλλά σίγουρα δεν αποτελούν κίνδυνο για τα κυβερνητικά σχέδια. Πρέπει να γίνουν οι κατάλληλες επεξεργασίες έτσι ώστε να επιστρέψουν η μαζικότητα κι η μαχητικότητα. Μαχητικότητα που εμπεριέχει και το στοιχείο της σύγκρουσης μέσα από την οργάνωση στη βάση. Οργάνωση στη βάση λοιπόν αλλά κι ενότητα στη δράση. Για να επιτευχθεί όμως η ενότητα στη δράση, ορισμένα στοιχεία δε μπορούν να λείπουν. Η ανοιχτότητα κι η ειλικρίνεια μεταξύ των αγωνιζόμενων είναι εκ των ων ουκ άνευ. Η επικοινωνία μεταξύ των ομαδοποιήσεων και των συλλογικοτήτων πρέπει να είναι πρωταρχικός στόχος. Η αποφυγή άστοχων ενεργειών κι η επιλογή του κατάλληλου χρόνου για μια δράση επίσης. Μέσα σε μια πολύ δύσκολη κινηματική αλλά και κοινωνική κατάσταση, το κίνημα πρέπει να βαδίσει προς τα εκεί αν θέλει να έχει ελπίδες να εμπνεύσει και να αντιπαρατεθεί στο κράτος.
Ωστόσο, από τη χθεσινή μέρα πρέπει να κρατήσουμε και τα θετικά στοιχεία. Η αλληλεγγύη η συντροφικότητα που προέκυψαν φυσικά και αβίαστα μεταξύ τόσο πολύ κόσμου είναι γεγονός άξιο θαυμασμού. Η εμπέδωση σε χιλιάδες κόσμου ενός πηγαίου αντιμπατσικού αισθήματος επίσης είναι κέρδος. Η επιλογή του χώρου του ΑΠΘ από το 3ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ κατειλημμένων χώρων & συλλογικοτήτων για τη διοργάνωση αυτής της συναυλίας ήταν εξαιρετικά εύστοχη. Αξίζει να αναφερθεί κι η ψυχραιμία κι η επιμονή των συντρόφων και συντροφισσών από τη διοργάνωση που κατέστησαν δυνατή τη συνέχιση της συναυλίας υπό αυτές τις συνθήκες. Η ίδια η επιλογή της διοργάνωσης μεγάλων πολιτιστικών γεγονότων κι η απεύθυνση σε ευρύτερους κύκλους από τους δικούς μας είναι μια τακτική που πρέπει να διευρυνθεί. Κρατάμε επίσης την πηγαία οργή, το πάθος και την αποφασιστικότητα που έδειξαν χιλιάδες άνθρωποι στον δρόμο. Αυτά είναι που επέτρεψαν στην πορεία να κρατήσει μέχρι το τέλος παρά την τεράστια κρατική υπεροπλία. Ακόμη, είναι μεγάλη τύχη για το κίνημα να έχει στο πλάι του ανθρώπους σαν τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τους μουσικούς του που από τη θέση που βρίσκονται κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να σταθούν με αξιοπρέπεια που λείπει από την εποχή μας. Τους αξίζουν συγχαρητήρια. Ας κρατήσουμε για το τέλος δύο φράσεις που ειπώθηκαν στη χθεσινή συναυλία. Το “Γνώση χωρίς ελευθερία είναι απόγνωση” του Θανάση Παπακωνσταντίνου και το “Κι ας μη νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα” από τον Γιάννη Μάγγο.
ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ
