Η μάχη για το Μπαχμούτ, του Antisystemic
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η Ρωσία πλησιάζει όλο και πιο κοντά στην ολοκληρωτική κατάληψη του Μπαχμούτ, της οχυρωμένης πόλης που κατά την παραδοχή του ίδιου του Ζελένσκυ, συνιστούσε το απόρθητο φρούριο της αμυντικής γραμμής Μπαχμούτ-Σολεντάρ-Σεβέρσκ. Οι Ουκρανοί είχαν ορκιστεί ότι πάνω σε αυτή την πανίσχυρη γραμμή άμυνας , η ρωσική εκστρατεία στο Ντονμπάς θα γνώριζε την οριστική και αμετάκλητη συντριβή της. Πράγματι, η “γραμμή Ζελένσκυ” , όπως την βάφτισαν τα δυτικά ΜΜΕ, συγκεντρώνει ορισμένα “αντικειμενικά”, δομικά χαρακτηριστικά που την καθιστούν ένα ανυπέρβλητο ανάχωμα για κάθε αντίπαλο στρατό.i Κατ’ αρχήν, το ίδιο το Ντονμπάς είναι η πιο βιομηχανικά ανεπτυγμένη διοικητική περιφέρεια της Ουκρανίας, με το υψηλότερο ποσοστό συγκέντρωσης πληθυσμού σε αστικά περιβάλλοντα. Αυτό σημαίνει ότι, σε αντίθεση με άλλα θέατρα των πολεμικών επιχειρήσεων, όπου η μορφολογία του εδάφους υποχρεώνει τους αντιπάλους να μάχονται σε αχανείς επίπεδες εκτάσεις και να γίνονται εύκολη λεία για τα τανκς και τις πυροβολαρχίες του εχθρού, στο Ντονμπάς υπάρχουν άφθονες εργοστασιακές εγκαταστάσεις, υπόγεια συμπλέγματα ορυχείων κάθε είδους, αλλά και πυκνοχτισμένα αστικά συγκροτήματα, που προσφέρουν καταφύγιο και κάλυψη για τους Ουκρανούς υπερασπιστές.ii Ειδικότερα σε ότι αφορά την γραμμή Ζελένσκυ, οι τρεις πόλεις-φρούρια που η Ουκρανία έφτιαξε με τη βοήθεια των νατοϊκών συμβούλων, συνδέονται κι επικοινωνούν μεταξύ τους με ένα πυκνό δίκτυο δρόμων, αλλά και σιδηροδρομικές γραμμές, που κάνουν δυνατή την αμοιβαία υποστήριξη των αμυντικών θέσεων και την ταχεία μεταφορά στρατευμάτων ανάλογα με τις επιχειρησιακές ανάγκες του μετώπου.
Παρ’ όλα αυτά, τούτη η αλλήεξάρτηση των οχυρώσεων έγινε και το αδύναμο σημείο τους, όταν η διαβόητη Ομάδα Wagner μπόρεσε να διασπάσει τις γραμμές των Ουκρανών στο Σολεντάρ και να καταλάβει με έφοδο ολόκληρη την πόλη μέσα σε λίγες μόνο ημέρες. Η χοντροκομμένη πολεμική προπαγάνδα της υπερεθνικής ελίτ και του Ουκρανικού κράτους κάνει λόγο για ανθρώπινα κύματα από αποκτηνωμένους κατάδικους που στρατολόγησε η Wagner στις ρώσικες φυλακές, οι οποίοι πολεμούσαν υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών και κατέκλυσαν τις θέσεις των υπερασπιστών με μοναδικό όπλο τους το αριθμητικό τους βάρος.iii Δυστυχώς για τους εμπνευστές της μαύρης προπαγάνδας της Δύσης, στις μη λογοκριμένες συνεντεύξεις που έδωσαν κάποιοι δυτικοί μισθοφόροι σε εναλλακτικά ενημερωτικά μέσα του διαδικτύου, επιβεβαίωσαν ότι αυτοί οι μελοδραματικοί ισχυρισμοί δεν ευσταθούν. Αντίθετα, στάθηκαν στην άρτια εκπαίδευση των Βαγκνερικών, την ανώτερη τακτική τους και την πρόσβαση σε εξελιγμένη στρατιωτική τεχνολογία , ως τους κυριότερους παράγοντες που τους επέτρεψαν να κυριεύσουν το Σολεντάρ έπειτα από πέντε μήνες γενναίας ουκρανικής αντίστασης.iv
Το ρήγμα που προκάλεσαν οι κομάντος της Wagner, υποχρέωσε τους Ουκρανούς να εκκενώσουν την πόλη και να δοκιμάσουν να συγκροτήσουν μια νέα οχυρωμένη θέση στο σιδηροδρομικό σταθμό του Σολ, μερικά χιλιόμετρα δυτικότερα του Σολεντάρ. Ωστόσο, ο χρόνος που είχαν στη διάθεση τους δεν ήταν αρκετός και οι Βαγκνερίτες με μια καινούρια επιδρομή τους εκδίωξαν από αυτό το νέο προπύργιο, αναγκάζοντας τους να συμπτυχθούν εκ νέου, αυτή τη φορά προς την κατεύθυνση των βόρειων προαστίων του Μπαχμούτ (Paraskoviivka, Krasna Hora). Ταυτόχρονα, έχοντας καταλάβει τον σιδηρόδρομο, η Wagner ουσιαστικά διέκοψε την επιμελητειακή σύνδεση ανάμεσα στα τρία φρούρια της γραμμής Ζελένσκυ. Μάλιστα, το στρατηγικό πλάνο που εφάρμοσαν τα αποσπάσματα της Wagner στο Σολεντάρ, φαίνεται τώρα να επαναλαμβάνεται σε μεγαλύτερη κλίμακα ως προς την μάχη για το Μπαχμούτ. Έτσι, ενώ οι επίλεκτες ομάδες των μισθοφόρων του Prigozhin συνεχίζουν να επιτίθενται στο Μπαχμούτ κατά μέτωπο απ΄τα ανατολικά και να εμπλέκουν το κύριο μέρος της ουκρανικής φρουράς της πόλης σε αιματηρές μάχες για το κάθε κτήριο και κάθε οικοδομικό τετράγωνο, η “Ορχήστρα” κινείται παράλληλα συντεταγμένα για να υπερφαλαγγίσει την πόλη-φρούριο από τα πλάγια. Να ανακόψει δηλαδή τις χερσαίες οδούς ανεφοδιασμού και να περικυκλώσει τις δυνάμεις των αμυνόμενων που ακόμη μάχονται απεγνωσμένα μέσα στον αστικό ιστό. Στα νότια, τα πιο προωθημένα τμήματα των Βαγκνεριανών έχουν ήδη φτάσει σε απόσταση ενός χιλιομέτρου απο τον δρόμο 0504 που ενώνει το Μπαχμούτ με τον επιμελητειακό κόμβο της Κοσταντινόβκα στα δυτικά. Την ίδια στιγμή, μια άλλη δύναμη επιτίθεται από τα βόρεια και πλησιάζει την εθνική οδό Ε40 που συνδέει το Μπαχμούτ, με το μεγάλο αστικό κέντρο του Σλαβιάνσκ στα βορειοδυτικά. Είναι μάλλον ζήτημα ημερών να καταλάβουν και αυτη την οδική αρτηρία , ολοκληρώνοντας τον επιχειρησιακό αποκλεισμό της πολιορκημένης πόλης από Ανατολή, Βορρά και Νότο.v Μόνο καποιοι δευτερεύοντες δρόμοι και χωματόδρομοι στα δυτικά, έχουν μείνει κάτω απ’ τον έλεγχο των AFU , πράγμα που δυσκολεύει αφάνταστα τον αποτελεσματικό ανεφοδιασμό τους.
Αν όμως η ουκρανική στρατιωτική διοίκηση μέχρι σήμερα ανησυχούσε για τη διατήρηση του αξιόμαχου των στρατευμάτων της στο Μπαχμούτ, εκείνο που θα πρέπει να την απασχολεί από δω κι εμπρός είναι ο τρόπος με τον οποίο θα οργανώσει τη συντεταγμένη υποχώρηση των δυνάμεων της μέσα από τα κακοτράχαλα δρομάκια που αποτελούν την μόνη διέξοδο απ’ την πόλη που δεν βρίσκεται εντός της εμβέλειας του πυροβολικού των Ρώσων. Σύμφωνα με τις τελευταίες ενημερώσεις απ’ το μέτωπο, από το Μπαχμούτ έχουν ήδη αποχωρήσει οι καλύτερες και πιο ποιοτικές μονάδες των επαγγελματιών στρατιωτικών της AFU, ωστόσο η κυβέρνηση του Ζελένσκυ, με τρόπο κυνικό κι εντελώς αδιάντροπο, εξακολουθεί να μεταφέρει ενισχύσεις μέσα στην πολιορκημένη πόλη. Οι ενισχύσεις αυτές απαρτίζονται σχεδόν εξολοκλήρου από ανειδίκευτους και ανυποψίαστους πολιτοφύλακες των μονάδων εδαφικής άμυνας, οι οποίες στέλνονται σαν πρόβατα στη σφαγή, με μοναδικό σκοπό να καθυστερήσουν την προέλαση της Wagner, και να κερδίσουν χρόνο μέχρις ώτου οι Ουκρανοί κατασκευάσουν μια καινούρια αμυντική γραμμή στους λόφους που περιβάλλουν την πόλη απ’ τα δυτικά.
Δεν θα πρέπει εδώ να ξεχνάμε ότι οι μονάδες της Teroborona υπάγονται απευθείας στο Υπουργείο Εσωτερικών και βρίσκονται κάτω απ’ τον απόλυτο έλεγχο των πολιτικών αρχών της χώρας, σε αντίθεση με τις αμιγώς στρατιωτικές μονάδες που ανήκουν στην επίσημη ιεραρχία του στρατού. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι μέσα στο Μπάχμουτ εξακολουθούν να μάχονται τα πιο σκληροπυρηνικά υπερεθνικιστικά στοιχεία, που διακινδυνεύουν να περικυκλωθούν από τις ρωσικές δυνάμεις, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι εξαιτίας της “ειδικής σχέσης” που έχει με τις νεοναζιστικές οργανώσεις, η κυβέρνηση του Ζελένσκυ θα κάνει ότι περνάει απ’ το χέρι της για να τους ελευθερώσει από ενδεχόμενη αιχμαλωσία, όπως έγινε με τους ναζιστές που έμειναν και πολέμησαν μέχρι τέλους στο Αζοφστάλ. Ένα άλλο ενδεχόμενο, είναι ότι οι πολιτοφύλακες που εισρέουν στο Μπαχμούτ προέρχονται από το τελευταίο κύμα επιστρατεύσεων που έλαβε χώρα στην επικράτεια της Ουκρανίας και ρίχτηκαν βιαστικά στην κρεατομηχανή του Μπαχμούτ επειδή θεωρούνται χαμηλής ποιότητας στρατεύματα, χωρίς κάποια σημαντική θέση στον ευρύτερο στρατηγικό σχεδιασμό των AFU. Το πιθανότερο είναι ότι ισχύουν αμφότερες αυτές οι υποθέσεις.
Σε τουτο το σημείο όμως, είναι ανάγκη να αναφερθούμε και στην αμφιλεγόμενη πολιτική διάσταση που τείνουν να λάβουν τα πολεμικά κατορθώματα της Wagner στο Ντονμπάς. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, ο ιδρυτής και ιδιοκτήτης της ομάδας Wagner, Prigozhin έχει υπό τις διαταγές του έναν ιδιωτικό στρατό από 40 έως 50.000 σκληραγωγημένους μαχητές , που είναι όλοι τους προσωπικά αφοσιωμένοι σε αυτόν. Είναι φυσικό λοιπόν κάποιοι μέσα στους κόλπους της ρωσικής πολιτικής και στρατιωτικής ελίτ να παρακολουθούν τις επιτυχίες της οργάνωσης του και την άνοδο της δημοφιλίας του με καχυποψία, ακόμη και φόβο. Για του λόγου το αληθές, τα επίλεκτα στρατεύματα της Wagner αποτέλεσαν τη δύναμη κρούσης που σχεδόν μόνη της ολοκλήρωσε την κατάληψη του Σολεντάρ , αλλά την επόμενη μέρα ο ρωσικός στρατός δεν την ανέφερε καθόλου στο δελτίο τύπου που έκδωσε για να ανακοινώσει αυτήν την σημαντική επιτυχία στο πεδίο της μάχης. Ο Prigozhin χρειάστηκε να ταξιδέψει εσπευσμένα από την Ουκρανία στην Αγ. Πετρούπολη και να εκθέσει τα παράπονα του στον Πούτιν αυτοπροσώπως, για να βγει έπειτα μια συμπληρωματική ανακοίνωση από τον στρατό με την οποία αναγνωριζόταν η συνεισφορά των Βαγκνερικών στην κατάληψη της πόλης.vi
Η ζήλια των στρατηγών εναντίον της Wagner και του αρχηγού της φαίνεται ότι μεγαλώνει ακόμη περισσότερο απ’ το γεγονός ότι ενώ η μισθοφορική ομάδα καταλαμβάνει την μία πόλη-φρούριο μετά την άλλη στο μέτωπο του Μπαχμούτ, τα τακτικά στρατεύματα των Ρώσων στο νότιο τμήμα του μετώπου (Ugledar) και στον Βορρά (Kremina), αγκομαχούν και δυσκολεύονται να ακολουθήσουν την ταχύτατη προέλαση που πραγματοποιεί η Wagner στον τομέα ευθύνης της. Το κερασάκι στην τούρτα της κόντρας που φαίνεται να έχει ανοίξει ο Prigozhin με την ρωσική ελίτ, είναι η ανοικτή επιστολή που έστειλε στον πρόεδρο της επιτροπής της ρωσικής Δούμας ενάντια στη διαφθορά, με την οποία ούτε λίγο, ούτε πολύ, απαίτησε να απαγορευτεί στους εκλεγμένους Ρώσους πολιτικούς να ταξιδεύουν στο εξωτερικό και να νομοθετηθεί ως “ανήθικη” συμπεριφορά που επισύρει ποινικές κυρώσεις, η σπατάλη τεράστιων χρηματικών ποσών και η πολυτελής διαβίωση για όσο καιρό διαρκεί ο πόλεμος. Η εμπλοκή της Wagner στον πόλεμο έγινε γνωστή με ενθουσιασμό στην Ρωσία και σίγουρα, χάρη στα επίλεκτα στρατεύματα της, οι Ρώσοι έχουν μπορέσει να ανακτήσουν την πρωτοβουλία των κινήσεων στο πεδίο της μάχης πετυχαίνοντας κάποιες σημαντικές νίκες. Παρ’ όλα αυτά, έχω την εντύπωση ότι αν δεν προσέξει, ο Prigozhin θα καταλήξει σαν τον Βυζαντινό στρατηγό Βελισάριο, τον οποίο ο αυτοκράτορας διέταξε να τον συλλάβουν κι έβαλε να του βγάλουν τα μάτια, επειδή ζήλευε τη δόξα που του είχαν χαρίσει οι στρατιωτικές νίκες του κι έβλεπε με φόβο την απήχηση που είχε στους στρατιώτες και τα λαϊκά στρώματα.
Όπως και να ‘χει, στο νοτιότερο τμήμα του μετώπου του Ντονμπάς η ρωσική επίθεση δείχνει να έχει βαλτώσει, με την αργή εξέλιξη της να εγείρει κάποια εύλογα ερωτήματα. Για παράδειγμα, από τις μαρτυρίες που διέρρευσαν από την πρώτη γραμμή και βρήκαν τον δρόμο τους προς τα social media, προκύπτει ότι το βασικό μειονέκτημα που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει ο ρωσικός στρατός είναι η υπεραριθμία των ουκρανικών σχηματισμών, παρά τις νέες μονάδες που υποτίθεται ότι τέθηκαν στη διάθεση της ρωσικής διοίκησης μετά την επιστράτευση. Τις πιο πολλές φορές, η ρωσική εμπροσθοφυλακή, που συνήθως απαρτίζεται από πεζοναύτες, εμβολίζει με επιτυχία τις αντίπαλες αμυντικές θέσεις και στήνει κάποια προγεφυρώματα που, στη θεωρία, κάνουν δυνατή την προέλαση του συνόλου της δύναμης των επιτιθέμενων. Ωστόσο, οι επικουρικές μονάδες του τακτικού στρατεύματος ξανά και ξανά αδυνατούν να προχωρήσουν και να εκμεταλλευτούν την προωθητική ενέργεια της εμπροσθοφυλακής τους. Κατόπιν τούτου, οι πεζοναύτες ξεμένουν απομονωμένοι στην οχυρωμένη θέση που έχουν καταλάβει και είτε σφαγιάζονται, ή αναγκάζονται να υποχωρήσουν μπροστά στις ενισχύσεις που καταφτάνουν διαρκώς από τα μετόπισθεν της Ουκρανικής άμυνας.
Κάποιοι μπλόγκερ δεν δίστασαν να συμπεράνουν από αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο, ότι η μερική επιστράτευση έχει αποτύχει, αφού τα φρέσκα στρατεύματα που εκπαιδεύονται εδώ και μήνες και υποτίθεται πως θα κατέκλυζαν την Ουκρανία περίπου αυτή την εποχή, προς το παρόν υπάρχουν μονάχα στο μυαλό των στρατηγών του γενικού επιτελείου. Ισχυρίζονται ότι η ρωσική διοίκηση διέπραξε ένα στρατηγικό σφάλμα πρώτου μεγέθους, διότι δεν διοχέτευσαν τους νεοσύλλεκτους στις ήδη υπάρχουσες ταξιαρχίες που επιχειρούν στο μέτωπο, έτσι ώστε να αναπληρώσουν τις απώλειες τους και να δημιουργηθεί ένα ισορροπημένο και αξιόμαχο κράμα εμπειρίας κι ενθουσιασμού στις τάξεις των Ρώσων στρατιωτών. Αντ’ αυτού, από την μερική επιστράτευση προέκυψε μια πλειάδα καινούριων μονάδων “του κουτιού”, που αποτελούνται αμιγώς από νεοφερμένους και διοικούνται από τους δικούς τους, άρτι αφιχθέντες αξιωματικούς. Το αποτέλεσμα, όπως γράφουν κάποιοι μπλόγκερ που έχουν τις πηγές τους μέσα στο στράτευμα, είναι ότι οι μονάδες αυτές μεταμορφώνονται σε “ταξιαρχίες -φαντάσματα” , δηλαδή σε σχηματισμούς που ενώ υφίστανται στα χαρτιά, στην πραγματικότητα έχουν αναπτύξει μια κουλτούρα υγιούς αντίστασης στον πόλεμο κι όταν έρθει η ώρα κρύβονται, ή αρνούνται να πολεμήσουν. Ειδικά για τους προλετάριους (αγρότες, ανειδίκευτοι εργάτες, υπάλληλοι) που έφτασαν στην Ουκρανία για να πολεμήσουν ως τμήμα της μερικής επιστράτευσης, ακούγεται ότι έχουν αποκτήσει μια ξεχωριστή ικανότητα να προσομοιάζουν επιθέσεις και γενικότερα πολεμικές δραστηριότητες, μιμούμενοι τους ήχους της μάχης από τον ασύρματο, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν κινηθεί ούτε μισό εκατοστό απ’ το χαράκωμα τους. Κι όλα αυτά με την ανοχή ή και τη συμπαιγνία του αξιωματικού τους , που μόλις αποφοίτησε από τη σχολή και δεν διαθέτει καμία προηγούμενη εμπειρία απ’ τον πόλεμο.
Από την άλλη, μια παρόμοια κατάσταση επικρατεί ανάμεσα στους νεαρούς που η κυβέρνηση του Ζελένσκυ τσουβαλιάζει κάθε μέρα και τους στέλνει για να πεθάνουν κατά εκατοντάδες, ή μάλλον χιλιάδες, στο Μπαχμούτ. Σε ανύποπτο χρόνο άλλωστε, ο Prigozhin είχε παραδεχτεί ότι το καθήκον που έχει αναλάβει να φέρει σε πέρας η Wagner δεν ήταν τόσο η άμεση κατάληψη του Μπαχμούτ, αλλά η κατάληψη της πόλης με το μεγαλύτερο δυνατό τίμημα σε φόρο αίματος για τους Ουκρανούς.vii Ένας οξυδερκής σχολιαστής του πολέμου παρομοίασε το Μπαχμούτ με ένα νέο Βερντέν (Verdun), μια αναφορά στο σχέδιο που είχε καταστρώσει τη ανώτατη διοίκηση του γερμανικού στρατού κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο για να αποδεκατίσει τις στρατηγικές εφεδρείες των Γάλλων, εμπλέκοντας τους σε μια μακροχρόνια, καθηλωτική μάχη την οποία δεν μπορούσαν επουδενί να κερδίσουν.viii Κι ενώ το γερμανικό σχέδιο δεν είχε στεφτεί με απόλυτη επιτυχία, εκείνο της Ρωσίας φαίνεται ότι φέρνει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, με τα νούμερα των ανθρώπινων απωλειών της Ουκρανίας που βλέπουν κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας να είναι πράγματι τρομακτικά.ix Έτσι, οι αρχικές συγκινητικές εικόνες της παλλαϊκής συσπείρωσης ενάντια στον κατακτητή (τουλάχιστον στο δυτικό τμήμα της Ουκρανίας) , έχουν τώρα αντικατασταθεί από θλιβερά στιγμιότυπα όπου άνδρες απάγονται στην μέση του δρόμου ή μέσα στο σπίτι τους και μεταφέρονται με την βία στα φορτηγάκια των Ουκρανών στρατολόγων. Ποιος αλήθεια μπορεί να κατηγορήσει τους προλετάριους για την απροθυμία τους να πολεμήσουν, όταν ο μέσος χρόνος ζωής για έναν ανειδίκευτο κληρωτό που φτάνει στο σφαγείο του Μπαχμούτ είναι μόλις 4 ώρες, σύμφωνα με τις αμήχανες ομολογίες των ίδιων των αξιωματικών τους.x
Πίνακας: The Course of Empires: Destruction , του Thomas Cole (1836).
i https://peoplesdispatch.org/tag/zelensky-line/.
ii Russo-Ukrainian War: The World Blood Pump, https://bigserge.substack.com/p/russo-ukrainian-war-the-world-blood.
iii Soaring Death Toll Gives Grim Insight Into Russian Tactics, https://www.nytimes.com/2023/02/02/us/politics/ukraine-russia-casualties.html.
iv https://www.youtube.com/watch?v=PKZpYglZrW4.
v Ήδη χθες κυκλοφόρησαν βίντεο από την ουκρανική πλευρά που δείχνουν ότι η Βάγκνερ έχει ήδη εισέλθει κι ελέγχει πλήρως την Κράσνα Γκόρα.
vi W. Preussen, Wagner Group boss hits out at failure to recognize role in Soledar fighting, https://www.politico.eu/article/paramilitary-boss-contests-claim-that-russian-military-was-involved-in-soledar-fighting/.
vii Mercenary Leader Prigozhin Says Russia Faces Resistance in Taking Bakhmut, https://english.alarabiya.net/News/world/2023/02/11/Mercenary-leader-Prigozhin-says-Russia-faces-resistance-in-taking-Ukraine-s-Bakhmut.
viii Russo-Ukrainian War: The World Blood Pump.
ix Δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς σε περιθωριακά και αναξιόπιστα σάιτ για να ανασηκώσει το πέπλο της λογοκρισίας που έχει σκεπάσει τα δυτικά συστημικά ΜΜΕ αναφορικά με το ζήτημα των απωλειών. Αρκεί η γκάφα πρώτου μεγέθους που διέπραξε η Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν, όταν σε μια ομιλία της με θέμα την ρωσο-ουκρανική σύγκρουση, παραδέχτηκε ότι η Ουκρανία έχει χάσει πάνω από 100.000 στρατιώτες από την έναρξη του πολέμου. Αντίστοιχα, οι ρωσικές απωλειες υπόλγίζονται γύρω στις 18.000 νεκρούς. Ιδού το επίμαχο βίντεο που έπειτα από την οργισμένη παρέμβαση της Ουκρανικής κυβέρνησης, αφαιρέθηκε κακήν κακώς από το επίσημο σάιτ της ΕΕ: https://www.youtube.com/watch?v=Bo3khdV3ss0.
x https://ustoday.news/in-the-bloodiest-battle-in-ukraine-where-troops-have-a-life-expectancy-of-4-hours/.
