Τα κρυφά πολιτικά μηνύματα της “Πολακιάδας”
Ως εισαγωγή σε αυτό το άρθρο θα πρέπει να γράψω δυο-τρία πράγματα τα οποία ο αναγνώστης οφείλει να λάβει υπόψιν του πριν προχωρήσει παρακάτω, προκειμένου να μην βγάλει λάθος και βιαστικά συμπεράσματα περί των προθέσεών μου. Σκοπός μου σε καμία περίπτωση δεν είναι να υπερασπιστώ πολιτικά ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο τον Παύλο Πολάκη. Μου είναι απεχθής τόσο ιδεολογικά-κομματικά, όσο και κοινωνικά. Δηλαδή, διαφωνώ τόσο με την πολιτική του τοποθέτηση, αυτή της υπεράσπισης των θέσεων και των πεπραγμένων του ΣΎΡΙΖΑ, των οποίων μάλιστα ο εν λόγω άνθρωπος είναι ένας εκ των κυρίων εκφραστών – ως υπουργός παλαιότερα και ως υψηλά ιστάμενος στο κόμμα γενικότερα- όσο και με τον τρόπο που εκφράζει αυτές τις θέσεις και τις απόψεις του. Θεωρώ ότι ο λόγος του είναι τοξικός, η όλη στάση του αποπνέει μια αχρείαστη και βλαπτική ματσίλα και “αντρίλα” , την οποία χρησιμοποιεί για να “καταγγείλει” και να “εκθέσει” μόνο τους πολιτικούς του αντιπάλους (και όσους θεωρεί φερέφωνά τους), ενώ ο λόγος του δεν είναι ποτέ καταγγελτικός ή εξίσου “μαγκιώρικος” όταν πρέπει να δικαιολογηθεί για τα πεπραγμένα της δικής του παράταξης.
Ο Παύλος Πολάκης είναι λιγότερο ένα πολιτικό υποκείμενο και περισσότερο ένας πολιτικός οπαδός (μέχρι χθες-προχθές) του ΣΎΡΙΖΑ. Θεωρώ ότι είναι ένας “ψευτόμαγκας” από αυτούς που, όταν έρθει η ώρα, θα πρεπει να λογοδοτήσουν ΟΧΙ απέναντι στην αστική δικαιοσύνη, αλλά μπροστά στην προλεταριακή, ταξική οργή, μαζί με τους συναδέλφους του του ΣΎΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, τους κάθε είδους φασίστες και κάθε άλλο πολιτικάντη που εξυπηρέτησε τα συμφέροντα της μίας ή της άλλης πτέρυγας της αστικής τάξης με τον οποιονδήποτε τρόπο. Πάμε παρακάτω.
Όσο περνούσε ο καιρός με την Κυβέρνηση της ΝΔ, τόσο έβγαζα κάποια συμπεράσματα σε σχέση με την διαχείριση του Μητσοτάκη προς τους υπόλοιπους πολιτικούς του “αντιπάλους” μέσα στην Βουλή. Κυρίως απέναντι στον ΣΎΡΙΖΑ, αλλά και το ΠΑΣΟΚ (για την κοινοβουλευτική αριστερά των ΚΚΕ και Μερα25 δεν θα μιλήσω εδώ καθόλου). Μου φάνηκε εξαρχής ότι ο Μητσοτάκης προσπάθησε να πάει κόντρα σε ένα ρεύμα που έδειχνε δια-κομματικές συμφωνίες, άμβλυνση της πολιτικής κόντρας και των ad hominem επιθέσεων ανάμεσα στα κόμματα εξουσίας, ένα ρεύμα που έχει ως σκοπό την διαχρονική “συνέχεια του κράτους” με κάθε κόστος, με το βλέμμα σαφώς στραμμένο σε μια πιθανή μελλοντική ανάγκη οικουμενικών κυβερνήσεων. Αυτό το ρεύμα ο Μητσοτάκης δεν το αποδέχθηκε ποτέ.
Ο ΣΎΡΙΖΑ, αντίθετα, κατά την δεύτερη κυρίως περίοδο της διακυβέρνησης του, χονδρικά από το 2016 και μετά, υπηρέτησε αυτό το πλάνο μεθοδικά, αφού με το που επανεξελέγη, μετά την κωλοτούμπα στο δημοψήφισμα του 2015, δεν έβαλε στην άκρη μονάχα κάποια από τα “αριστερά” πολιτικά του βαρίδια για να υπηρετήσει με σύνεση το δόγμα του “there is no alternative”, αλλά παράλληλα, σταδιακά, έριξε και τους τόνους απέναντι στους κύριους πολιτικούς του αντιπάλους, διατηρώντας τους φυσικά σε ένα νορμάλ επίπεδο, που θα του επέτρεπε να παριστάνει πως παραμένει διακριτός από αυτούς στα μάτια των ψηφοφόρων του, αλλά θα έδινε και πειστήρια καλής διαγωγής, θέλησης και σύνεσης στο Κεφάλαιο και τους διεθνείς θεσμούς. Έτσι, επί ΣΥΡΙΖΑ δεν είδαμε ούτε “μεγάλες δίκες” των υπεύθυνων της χρεοκοπίας της χώρας, ούτε κάποια συστηματική “κάθαρση” του δεξιού βαθέος κράτους. Ο Τσίπρας είχε παραδεχθεί εξαρχής άλλωστε ότι “το κράτος έχει συνέχεια” και “έδωσε τόπο στην οργή”. Ακόμη και σε υποθέσεις που φάνηκε πως θα αποκαλυφθούν σκάνδαλα μεγατόνων (όπως π.χ. η Novartis), η αδυναμία του και η απροθυμία του να τα βάλει με το δικαστικό σύστημα συνολικά ως διεφθαρμένο θεσμό ελεγχόμενο από πολιτικά συμφέροντα και από το Κεφάλαιο, φάνηκε να του γυρνάει μπούμερανγκ, με το που ανέλαβε ξανά τα ηνία του κράτους ο πιο φυσικός, ο οργανικός διαχειριστής του Κράτους και των Θεσμών, η Δεξιά.
Ο ΣΎΡΙΖΑ, αν θυμάστε καλά, δεν κυνήγησε καν θεσμικά τους φασίστες με κάποια ιδιαίτερη θέρμη. Η θεσμική “λύση” (ούτε καν, μη γελιόμαστε) σε αυτό δόθηκε από την Δεξιά, δηλαδή από την παράταξη που πρακτικά έχανε ψήφους από την Χ. Α.. Μια Δεξιά που, επί Μητσοτάκη, έδειξε ακριβώς αυτο: Ότι δηλαδή σε αντίθεση με την τάση για πολιτική και ενδοσυστημική εξομάλυνση, ήταν έτοιμη να εφαρμόσει την πιο εκδικητική πολιτική απέναντι στους αντιπάλους της. Η Νέα Δημοκρατία επί Μητσοτάκη φέρει στο ακέραιο την ψυχολογία του σημερινού ηγέτη της: Την ψυχολογία ενός εφήβου που για χρόνια υφίστατο μπούλινγκ από άπαντες τριγύρω του, ακόμη και από την ίδια του την οικογένεια, και τώρα που πήρε την κατάσταση στα χέρια του ήρθε η ώρα να εκδικηθεί. Όχι μόνο πολιτικά, εφαρμόζοντας δηλαδή με απολυταρχισμό όλα τα πιστεύω του (ακραίο νεοφιλελευθερισμό και Θατσερισμό, ανάμεικτα με δώσεις κοινωνικού συντηρητισμού), αλλά και επιτιθέμενος προσωπικά στους πολιτικούς του αντιπάλους του για να τους εξοντώσει. Δεν είναι καθόλου τυχαία – και σίγουρα δεν είναι μόνο πολιτικής φύσης- η επιλογή ανθρώπων με ακριβώς αυτή την ψυχοσύνθεση σε ηγετικές θέσεις στην Κυβέρνηση, όπως ο Άδωνις (Μπουμπούκος και τηλεπλασιέ για όλη την κοινωνία) Γεωργιάδης , ο θρασύδειλος φασίστας Πλεύρης και ο Μάκης “Τσεκουράτος” Βορίδης. Ο συνδυασμός της ακροδεξιάς ατζέντας με την ψυχοσύνθεση του αδικημένου μπέμπη απέδειξε ότι μπορεί να φέρει ακριβώς αυτά τα αποτελέσματα.
Έτσι, πέρα από την γενικευμένη επίθεση στην κοινωνία και ιδίως στα κατώτερα στρώματα ως μέρος του πολιτικού τους σχεδίου, ο Μητσοτάκης και οι συνεργάτες του ξεκίνησαν σχεδόν εξαρχής και μια σταυροφορία ενάντια στους άμεσους πολιτικούς τους αντιπάλους, κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ, τους οποίους προφανώς και δεν θα μπορούσαν ποτέ να δουν ως μελλοντικούς συγκυβερνήσαντες, ούτε καν σε κάποια περίσταση εκτάκτου ανάγκης. Έτσι, μαζί με τα καθεστωτικά ΜΜΕ και την δικαστική εξουσία, την οποία ελέγχουν σχεδόν απόλυτα – και έχοντας ταυτόχρονα την ατυχία(;) να πρέπει να διαχειριστούν μια πανδημία- έκαναν ακριβώς αυτό που ΔΕΝ έκανε, επειδή δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε, ο ΣΥΡΙΖΑ: Ξεκίνησαν να σκαλίζουν πεπραγμένα ανθρώπων της πρώην κυβέρνησης, να “βγάζουν στην επιφάνεια” ή να εφευρίσκουν σκάνδαλα, να αντιστρέφουν υποθέσεις διαφθοράς (βλ. Τουλουπάκη), να κάνουν κατά μέτωπο επίθεση σε πολύ διακεκριμένα και ανώτατα στελέχη της αντιπολίτευσης, προερχόμενα μάλιστα από τον στενό κύκλο του Τσίπρα, όπως π. χ. ο Νίκος Παππάς.
Μέχρι να καταλάβει ο ΣΎΡΙΖΑ με τι αδίστακτο αντίπαλο είχε να κάνει πέρασε αρκετός καιρός και η αλήθεια είναι πως ΚΑΙ ΠΑΛΙ η δική του καθυστερημένη “αντεπίθεση” σε αυτή την κατάσταση δεν έγινε σχεδόν ποτέ μέσω επίσημων διαύλων, παρά μόνο μέσω διάφορων φίλια προσκείμενων προσώπων ή Μέσων με κάποια κοινωνική επιρροή, όπως ο δημοσιογράφος και εκδότης Κώστας Βαξεβάνης με το σκάνδαλο των υποκλοπών και των παρακολουθήσεων (που έκανε περισσότερη αντιπολίτευση μέσα σε λίγους μήνες από όση όλος ο ΣΎΡΙΖΑ σε 3.5 χρόνια) ή η Νατάσα Γιάμαλη (μέλος του ΣΎΡΙΖΑ για όποιον είχε αμφιβολίες) με την εκπομπή της, που σε πολλούς φαίνεται να τοποθετείται αριστερά στο πολιτικό φάσμα, λόγω της γενικευμένης κατάντιας των ελληνικών ΜΜΕ. Στην ακούσια αντιπολίτευση βοήθησαν και τα απανωτά σκάνδαλα ηθικής φύσεως, όπως τα κονέ κάθε είδους βιαστή, κακοποιητή κλπ με την ΝΔ σαν κόμμα, αλλά και πάλι, όταν σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα η κυβέρνηση θα είχε καταρρεύσει υπό το βάρος τόσων υποθέσεων διαφοράς στις οποίες εμπλέκονται μέλη της άμεσα ή έμμεσα, στην Ελλάδα ο κωλοπαιδαρισμός της κλίκας Μητσοτάκη, σε συνδυασμό με το κοινωνικό μούδιασμα και φυσικά την ΑΝΎΠΑΡΚΤΗ αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, τους επέτρεψαν να κάνουν ότι θέλουν.
Για να μπούμε στο ψητό σε σχέση με την… “άτυπη αντιπολίτευση” του ΣΥΡΙΖΑ, κάποια πιο… δυναμική αντίδραση λάμβανε χώρα μέσω προσωπικών τοποθετήσεων, κυρίως στα social media, των πιο “θερμόαιμων” αντιδεξιών όπως ακριβώς ο Παύλος Πολάκης. Τον οποίο ο Τσίπρας ανεχόταν – παρ ‘ όλο που πήγαινε ενάντια στην πολιτική της εξομάλυνσης που υπηρετούσε- ακριβώς επειδή μέσω των ξεσπασμάτων του έδινε “αριστερό” άλλοθι στο κόμμα (ότι και καλά υπάρχουν ακόμη “ντόμπροι” αριστεροί αγωνιστές και δεν έχουν γίνει όλοι “μαλθακοί” γραφειοκράτες), αλλά και επειδή αυτή ακριβώς η στάση του τον έκανε πολύ δημοφιλή σε μερίδα της κομματικής βάσης και της κοινωνίας ευρύτερα, που ταυτίζεται με τέτοιου είδους μάτσο και δήθεν “αντρίκιες” συμπεριφορές, τις οποίες συγχέει μάλιστα με την “ντομπροσύνη” και την “αντίσταση” (σε τι άραγε;). Ο Πολάκης ήταν μια πολύ ρευστή μεταβλητή, ένα απρόβλεπτο μέγεθος μέσα στον ΣΎΡΙΖΑ, το οποίο όμως η ηγεσία φαινόταν να κρίνει πως κάνει περισσότερο καλό, παρά κακό.
Αυτά μέχρι εχθές, όταν και άλλαξαν όλα, καθώς ο Κρητικός πολιτευτής ανέβασε ένα ποστ σε προσωπικό του προφίλ στο facebook, αναρτώντας φωτογραφίες και ονόματα προσώπων από τον χώρο των ΜΜΕ και του δικαστικού συστήματος, από τα οποία ο ίδιος θεωρεί πως ο ΣΎΡΙΖΑ, ως μελλοντική κυβέρνηση, θα πρέπει να απαλλαγεί, προκειμένου η “δεύτερη φορά να είναι αλλιώς” (sic). Καταλαβαίνει εύκολα λοιπόν κανείς, έχοντας διαβάσει και όλα τα παραπάνω, το πόσο “εκτός γραμμής” ήταν αυτή η ανάρτηση του Πολάκη, την ίδια ώρα που ο ΣΎΡΙΖΑ προσπαθεί να παίξει το παιχνίδι της θεσμικής και κοινωνικής “απονομιμοποίησης” της κυβέρνησης Μητσοτάκη και να καταστήσει τον πρωθυπουργό και την κλίκα του μέσα στην Ν.Δ. ως “παράγοντα αστάθειας” για το μέλλον του πολιτικού συστήματος της χώρας, φτάνοντας στο σημείο να προσπαθεί να οικειοποιηθεί μέχρι και την Καραμανλική πτέρυγα της Δεξιάς Παράταξης. Ο Κρητικός χρησιμοποιεί συχνά πυκνά τα social media για να ασκήσει πολεμική στους πολιτικούς του αντιπάλους, ωστόσο αυτή την φορά δεν “έδειξε” απλά τον Αδωνι ή κάποιον άλλο νεοδημοκράτη με τον οποίο έχει κόντρα, αλλά ανθρώπους που αποτελούν οργανικό κομμάτι του ίδιου του συστήματος. Τα ΜΜΕ οργίασαν, “σοκαρισμένα” από το περιεχόμενο της ανάρτησης. Μέχρι και εισαγγελική εντολή εκδόθηκε για προκαταρκτική εξέταση (!) για υποκίνηση σε βία! Ο Τσίπρας βρήκε την ευκαιρία που έψαχνε και διέγραψε τον Πολάκη. Γιατί έψαχνε αυτή την ευκαιρία; Εδώ βρίσκεται πολιτικά όλο το ζουμί. Ας το δούμε λίγο παρακάτω.
Είναι ξεκάθαρος, θεωρώ, ο ρόλος μιας ενδεχόμενης μελλοντικής κυβέρνησης με κορμό τον ΣΎΡΙΖΑ. Πλέον κανείς δεν μπορεί να έχει αυταπάτες και πλέον ο καθένας θα ψηφίσει γνωρίζοντας ακριβώς τι εστί Τσίπρας και σία. Ας τα επαναλάβουμε όμως για κάποιους που παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν: Είναι ξεκάθαρο πως στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν και δεν θέλουν να αποτελέσουν τίποτα άλλο πέρα από την κεντροαριστερή (;) πολιτική έκφραση του Κεφαλαίου. Πως είναι ένα εξαιρετικά χρήσιμο για το σύστημα κόμμα, τόσο στο παρελθόν, όταν και σαν γνήσια έκφραση της σοσιαλδημοκρατίας λειτούργησε ως όργανο αφομοίωσης των κινημάτων, όσο και στο παρόν και το μέλλον, αφού με την στάση του συμβάλει, μεταξύ άλλων, στην μετακίνηση του πολιτικού φάσματος όλο και δεξιότερα: Αρχικά, μετέτρεψε το (σχετικά πολιτικό ακόμη) δίπολο “Αριστερά – Δεξιά” σε “Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο”, πλέον, αφού ξεπούλησε ότι είχε προεκλογικά υποσχεθεί και έχασε τις εκλογές, μετατρέπει το δίπολο σε “Μητσοτάκης – ΑντιΜητσοτάκης”, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί παράλληλα και την γνήσια κοινωνική οργή προς το πρόσωπο του πιο αμετανόητα και αδιαπραγμάτευτα αντεργατικού και αντί-λαϊκού πρωθυπουργού από την εποχή της μεταπολίτευσης.
(Παρένθεση: Δυστυχώς βλέπω πως στην παγίδα αυτού του διπόλου πέφτει η μεγάλη μερίδα της εργατικής τάξης, ακόμη και της αριστεράς ή και πρώην αναρχικοί, άνθρωποι που έχουν εξαντληθεί ηθικά και οικονομικά από τα 3.5 αυτά χρόνια της Κυβέρνησης Μητσοτάκη και δεν έχουν τα κατάλληλα ταξικά και πολιτικά αναλυτικά εργαλεία για να αντιμετωπίσουν αυτό που συμβαίνει με επαναστατική ετοιμότητα. Ας είναι ο καθένας έτοιμος να αναλάβει τις ευθύνες του, αν ψηφίσει, ο,τι κι αν ψηφίσει.Τα πράγματα, είπαμε, είναι πλέον ξεκάθαρα.)
Παρόλα αυτά, μέχρι στιγμής ήλπιζα -αν και δεν το πίστεψα ποτέ πραγματικά- ότι ο ΣΎΡΙΖΑ, έστω, μετά από όλα τα παραπάνω που έχει υποστεί ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μέσα στα 3.5 αυτά χρόνια της εκδικητικής κυβέρνησης Μητσοτάκη, θα είχε την βούληση, την αξιοπρέπεια βρε αδερφέ, να κάνει αυτό το ελάχιστο: Να παρατήσει μερικώς το πολιτικό “σαβουάρ βιβρ” και να “σπάσει” μερικά “αυγά”, όταν και αν επανεκλεγεί. Να κυνηγήσει και να φέρει προ των ευθυνών τους, επιτέλους, κάποιους πυλώνες του Δεξιού Βαθέος Κράτους -ή έστω τις “βιτρίνες” αυτών. Δηλαδή, αν όχι να εκθέσει το ίδιο το αστικό δικαστικό σύστημα, έστω τουλάχιστον να ξεμπροστιάσει κάποιους εισαγγελείς και δικαστικούς που έχουν ταλαιπωρήσει την κοινωνία όλα αυτά τα χρόνια, εξυπηρετώντας συγκεκριμένα συμφέροντα και καλύπτοντας ανθρώπους και θεσμούς του παρακράτους, όπως διεφθαρμένους μπάτσους, (παιδο)βιαστές με γνωριμίες σε υψηλά κλιμάκια, εμπόρους πρέζας με δυνατά πολιτικά κονέ και ισχυρά προφίλ κλπ. Αν όχι να τα βάλει με τους ίδιους τους καναλάρχες, να εκθέσει έστω συγκεκριμένους αρχι-δημοσιογράφους που παραποιούν την αλήθεια και βιάζουν την λογική σε καθημερινή βάση, όλους αυτούς που πετσώθηκαν από τις λίστες Πέτσα. Να τα βάλει δηλαδή έστω και επιφανειακά, σε επίπεδο προσώπων, με θεσμούς που επιτέθηκαν και στον ίδιο τον ΣΎΡΙΖΑ ως κόμμα, και μάλιστα ακριβώς για αυτόν τον λόγο, να πράξουν δηλαδή εκδικητικά και αυτοί ως επόμενη Κυβέρνηση, και όχι φυσικά από κάποια ανάγκη τους να προστατεύσουν τα συμφέροντα της κοινωνίας. Και, γιατί όχι, να “τιμωρήσουν” και να κυνηγήσουν δικαστικά και κάποια πολιτικά πρόσωπα που, ενώ ήταν στην πρώτη γραμμή της αντί-ΣΎΡΙΖΑ εκστρατείας, φάνηκε να εμπλέκονται σε ποινικές υποθέσεις. Στοιχεία για τις διώξεις υπάρχουν με τον σωρό, ιδίως αν υπολογίσουμε το πως σχηματίζονται από το μηδέν δικογραφίες παντός είδους από το σύστημα απέναντι στους πραγματικούς του πολιτικούς αντιπάλους, όπως οι αναρχικοί. Ήλπιζα να κάνουν δηλαδή κάποιες ελάχιστες κινήσεις εντυπωσιασμού, που από την μία δεν ακουμπάνε ούτε καν στο ελάχιστο την δομή του συστήματος (κάτι που ποτέ δεν θα τολμούσε ο ΣΎΡΙΖΑ), από την άλλη θα μπορούσαν να ανακουφίσουν, έστω ηθικά, μεγάλη μερίδα της κοινωνίας (και ούτε καν μόνο τους δικούς τους ψηφοφόρους) και να περάσουν το μήνυμα ότι δεν υπάρχει ατιμωρησία, ότι είναι και οι ίδιοι “σκληρά καρύδια”, ότι τέλος πάντων κάπως αντιπαλεύουν την Δεξιά, έστω και σε επίπεδο βεντέτας. Να μας “ταράξουν στην νομιμότητα”, όπως έλεγαν πριν λίγο καιρό με στόμφο.
Ωστόσο, με την διαγραφή από τα ψηφοδέλτια του Παύλου Πολάκη, ενός από τους πιο επιδραστικούς πολιτευτές του, μόνο και μόνο επειδή είπε ξεκάθαρα μια εντελώς μίνιμουμ αλήθεια σε σχέση με την ταυτότητα κάποιων ελάχιστων από τους θεσμικούς αντιπάλους του ΣΎΡΙΖΑ, ο Τσίπρας επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά το αντίθετο, δηλαδή ότι η γραμμή της ενδοσυστημικής πολιτικής εξομάλυνσης – που εδώ και κάποιον καιρό περνάει πάνω από τα πολιτικά πτώματα συγκεκριμένα του Μητσοτάκη και της κομματικής του κλίκας, και όχι όλης της ΝΔ, πόσο μάλλον βασικών πυλώνων του συστήματος– αποτελεί βασική προϋπόθεση μιας μελλοντικής κυβέρνησης με κορμό τον ΣΎΡΙΖΑ. Μια τέτοια πολιτική ενδοσυστημική εξομάλυνση, προκειμένου να γίνει αποδεκτή από όλους τους ενδιαφερόμενους “παίκτες”, δηλαδή τον ΣΎΡΙΖΑ, την μη-Μητσοτακική πτέρυγα της ΝΔ, αλλά και το ΠΑΣΟΚ, χρειάζεται μεν, από την μια, την πολιτική ήττα του Κυριάκου Μητσοτάκη και της στρατηγικής της πόλωσης που έχει επιλέξει, από την άλλη όμως απαιτεί και την εξαφάνιση των παραγόντων αποσταθεροποίησης από τα “αριστερά”, όπως ο Πολάκης.
Φυσικά, αν σε κάτι έχει δίκιο το ΚΚΕ στην δική του ανακοίνωση, μετά την εισαγγελική εντολή για προκαταρκτική εξέταση για την ανάρτηση Πολάκης, αυτό είναι πως, όντως, “είναι πολύ βολική” – προφανώς εννοούν τόσο για το σύστημα όσο και για τον ίδιο τον ΣΎΡΙΖΑ με βάση τα πεπραγμένα του ως κυβέρνηση- “μια αντιπαράθεση που εντοπίζει το «βαθύ κράτος» σε κάποιους δημοσιογράφους και δικαστικούς και όχι σε όσους έχουν τα «κλειδιά» της οικονομίας“. Όλη αυτή η αντιπαράθεση που επιχειρείται να παρουσιαστεί από κάποιους κύκλους στα “αριστερά” ως “αναμέτρηση του Πολάκη με το σύστημα, ακόμη και με τα συμφέροντα στο εσωτερικό του κόμματός του”, στην πραγματικότητα είναι μια αψυμαχία περίκλειστη στα στενά πλαίσια του ίδιου του αστικού πολιτικού συστήματος. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως, όπως ξαναέγραψα πιο πάνω, ο ίδιος ο Πολάκης ποτέ δεν αμφισβήτησε τις πολύ βαθιά συστημικές επιλογές του δικού του (τουλάχιστον μέχρι σήμερα που γράφεται το άρθρο) κόμματος, όταν αυτές στρέφονται ενάντια στην κοινωνία. Αντίθετα, όσο ακόμη δεν είχε ξεπέσει από την εύνοια της ηγεσίας, τις υπερασπίστηκε με οπαδική θερμή.
Όσον αφορά την ίδια την εισαγγελική εντολή, δεν θα πω πολλά, καθότι όσα έχω γράψει σε σχέση με το επίπεδο ελέγχου του βαθέος κράτους από την συγκεκριμένη κυβέρνηση, ουσιαστικά την Δεξιά Παράταξη, καλύπτουν και με το παραπάνω την θέση μου. Θα πω μονάχα πως η υπόθεση θα ήταν εντελώς αστεία, αν δεν ήταν τραγικά σοβαρή και ενδεικτική αυτού του απόλυτου ελέγχου και της εξάρτησης μιας εκ των “διακριτών”, υποτίθεται, εξουσιών, της δικαστικής, από την Κυβέρνηση Μητσοτάκη, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Μια Κυβέρνηση που έχει ως υπουργούς (τουλάχιστον) δύο πρώην ενεργούς Ναζί, προσπαθεί να επιβάλει την δίωξη του Πολάκη – και του όποιου Πολάκη, δεν έχει σημασία- για “υποκίνηση σε βία”, ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΌ ΠΡΟΦΙΛ στα social media. Αυτά τα έχουν υποστεί στο παρελθόν αναρχικοί, αντιφασίστες, κομμουνιστές. Ώρα τώρα να τα υποστούν και στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης που χάνουν την κομματική κάλυψη και εύνοια. Να δούμε μέχρι που θα πάει και αυτή η ιστορία βέβαια. Κρατάω μικρό καλάθι.
Συμπερασματικά, λοιπόν, θα πρέπει να κατανοήσουμε την “Πολακιάδα” των τελευταίων ημερών ως μια απόπειρα του κεντρικού ΣΎΡΙΖΑ να “καθαρίσει” από μια απρόβλεπτη και ανεξέλεγκτη, ενοχλητική πλέον μεταβλητή, όπως ο Πολάκης. Ως την πολιτική απόφαση του Τσίπρα ότι τα όσα προσφέρει εκλογικά και πολιτικά ο συγκεκριμένος άνθρωπος, είναι λιγότερο σημαντικά από τα σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ για μια ενδοσυστημική πολιτική εξομάλυνση, με το βλέμμα πιθανότατα στραμμένο σε μια διακομματική συγκυβέρνηση “απαλλαγμένη από τις διχαστικές φωνές”, είτε αυτές προέρχονται από τα δεξιά (Μητσοτάκης και ΣΙΑ), είτε από τα “αριστερά” (Πολάκης κλπ λαϊκιστικά βαρίδια). Γιατί, αν η στρατηγική της έντασης και της πόλωσης του Κυριάκου Μητσοτάκη αποβλέπει -και ενδέχεται να καταλήξει, αν επικρατήσει- σε ένα σύστημα τύπου ΗΠΑ ή Η. Β., με δύο κόμματα εξουσίας τα οποία έχουν ελάχιστες διάφορες οικονομικά και πολιτικά, αλλά που η διάκριση -και η πιθανή εναλλαγή της εξουσίας- μεταξύ τους είναι αυτή που εξασφαλίζει την αναπαραγωγή του συστήματος και των ίδιων των κομμάτων, η επιθυμητή επιλογή του ΣΎΡΙΖΑ, από την άλλη, φαίνεται να είναι πιο κοντά στο κεντροευρωπαϊκό μοντέλο, ιδίως το Γερμανικό. Ένα μοντέλο όπου, ναι μεν τα κόμματα εξουσίας διατηρούν την διακριτότητά τους, αλλά μπορούν ανά πάσα στιγμή να σχηματίζουν “πολύχρωμες” κυβερνήσεις σε συνασπισμό με άλλα μικρότερα κόμματα (Πράσινοι, Die Linke, Φιλελεύθεροι), αλλά και να συγκυβερνούν μεταξύ τους ως οι δύο κύριοι πυλώνες του συστήματος (Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες) αν χρειαστεί. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει την δυνατότητα να καταλήξει σε οποιοδήποτε από τα δύο αυτά μοντέλα. Τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας μπορούν να μετατραπούν σε Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους (ή Εργατικούς και Τόρις), αφομοιώνοντας ίσως το αντίστοιχο κομμάτι της εκλογικής βάσης του ΠΑΣΟΚ που είναι πιο κοντά τους. Μπορούν επίσης να συνεργαστούν σε μια Μπλε-Ροζ-Πράσινη συμμαχία όπως στην Γερμανία, αφού απαλλαγούν από τα διχαστικά βαρίδια, όπως είπαμε. Και είναι κυρίως η απόλυτα συστημική, αστική, φιλελεύθερη και φιλο-ΝΑΤΟϊκή φύση του θεωρητικά “κεντροαριστερού” πόλου (ΣΥΡΙΖΑ) που το επιτρέπει αυτό.
Και στις δύο περιπτώσεις, όποιο μοντέλο από τα δύο και αν εδραιωθεί ως κυρίαρχο, δεν θα σημαίνει τίποτα θετικό για τους καταπιεσμένους και τους εκμεταλλευόμενους της χώρας, για τους οποίους η λύση βρίσκεται μακριά από της κάλπες, στην οριζόντια, ταξική οργάνωση, στην χειραφέτηση από τα δεσμά της αστικής τάξης και του κεφαλαίου. Στην κοινωνική επανάσταση.
