Θεσσαλονίκη | Αντιεκλογική Συγκέντρωση / Μικροφωνική (19/5)
Σε αντιεκλογική συγκέντρωση και μικροφωνική καλούν αυτή την Παρασκευή, 19/5, στις 7μ.μ. στην Καμάρα, συλλογικότητες και ομάδες του ευρύτερου αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου της Θεσσαλονίκης. Δείτε παρακάτω τα καλέσματα και τις αφίσες.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ…
ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
Γιατί η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα στους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους
Η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία δεν αναιρεί τη συνθήκη της μισθωτής σκλαβιάς μας, δεν αναιρεί τον αποκλεισμό μας από τις πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις που μας αφορούν άμεσα, δεν προσφέρει καμιά δυνατότητα κάλυψης των αναγκών και των επιθυμιών μας. Γιατί μέσω της διαδικασίας των εκλογών και υπό το πρόσχημα του δήθεν ”κυρίαρχου λαού” νομιμοποιούμε τους οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχους να διατηρούν την εξουσία και τα προνόμιά τους, διαιωνίζοντας τους όρους εκμετάλλευσης και καταπίεσής μας. Έτσι αναθέτουμε σε αυτούς που ευθύνονται για την ανέχεια, τους πολέμους , τη φτώχεια, την καταστολή και εν γένει το σύνολο των ταξικών, πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων και διακρίσεων (δηλαδή στο κράτος και το κεφάλαιο) το να αποφασίζουν εν λευκώ στο όνομά μας, χωρίς εμάς όλα όσα μας καταδικάζουν στην εξαθλίωση και την ανελευθερία. Οι αναρχικοί/ές αμφισβητούμε και αντιπαλεύουμε την αστική δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό, γιατί τα αντιλαμβανόμαστε -όπως και είναι- ως προκάλυμμα που αποκρύπτει και διαιωνίζει την ταξική ανισότητα και την ανελευθερία. Γιατί επιδιώκουμε και αγωνιζόμαστε για την επέκταση της ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας ως τα έσχατα όριά της.
Γιατί το αποτέλεσμα των εκλογών δεν αντικατοπτρίζει την κοινωνική βούληση
Οι κρατιστές, οι καπιταλιστές και οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί τους προσπαθούν να μας πείσουν ότι η εκμετάλλευση και η καταπίεσή μας είναι δική μας επιλογή – απόφαση και συνακόλουθα προϊόν της δικής μας ”κυριαρχίας”. Ιδιαίτερα όταν τα ποσοστά αποχής αγγίζουν σχεδόν το 50% του πολιτικού σώματος, το να θεωρείται το αποτέλεσμα των εκλογών και η σύνθεση του κοινοβουλίου έκφραση της κοινωνικής βούλησης είναι τουλάχιστον φαιδρό. Η μόνη βούληση που εκφράζεται στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας από τις απαρχές της ιστορικής της διαμόρφωσης είναι η βούληση των κρατιστών και καπιταλιστών να συνεχίζουν να μας εξουσιάζουν και να κερδοφορούν εις βάρος μας. Ως αναρχικοί/ές αντιλαμβανόμαστε τόσο το κράτος (σε οποιαδήποτε μορφή του), όσο και την εξουσία (σε οποιαδήποτε έκφανσή της) ως εχθρικά, ακριβώς επειδή συνιστούν επιβολή και κυριαρχία κάποιων έναντι των υπολοίπων. Γι’ αυτό και ιστορικά τοποθετούμαστε ξεκάθαρα και βάσει αρχών αντικοινοβουλευτικά και αντικρατικά και αντιτασσόμαστε ιδεολογικά σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας.
Γιατί η δημοκρατία δεν είναι ταυτόσημη της πολιτικής ελευθερίας
Οι θεωρητικές διακυρήξεις των πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχων ότι η δημοκρατία αποτελεί εχέγγυο της πολιτικής μας ελευθερίας να αποφασίζουμε για τη ζωή μας και προυπόθεση της οικονομικής ισοτιμίας ως προς την διασφάλιση των όρων επιβίωσης και ζωής μας, διαψεύδονται από την ίδια την πραγματικότητα που βιώνουμε οι από τα κάτω. Δεδομένα, όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός, όσο υπάρχει οποιαδήποτε μορφή πολιτικής εξουσίας και οικονομικών προνομίων, όσο υπάρχει το ιερό και απαραβίαστο της ιδιοκτησίας, τόσο η διάκριση σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους – καταπιεστές και καταπιεσμένους θα αποτελεί αναπόδραστη συνθήκη. Μία εξουσιαστική και εκμεταλλευτική συνθήκη ανελευθερίας. Σε αυτό το πλαίσιο οι ίδιοι/ες θεωρούμαστε ανάξιοι και ανίκανοι να αποφασίσουμε άμεσα για τα ζητήματα της συλλογικής ζωής και της κοινότητάς μας. Έτσι, η πολιτική αφήνεται στα χέρια των ”ειδικών της πολιτικής”, η πολιτικοποίηση περιορίζεται στην άσκηση του εκλογικού δικαιώματος και η συμμετοχή και συναπόφαση αποσπάται από την κοινωνία και γίνεται ταυτόσημη του κοινοβουλίου.
Γιατί η ψήφος αποτελεί αυταπάτη συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων
Συμμετέχοντας κανείς στην (αυτ)απάτη των εκλογών, το μόνο για το οποίο αποφασίζει είναι η σύνθεση της μειοψηφίας των ατόμων που τα επόμενα χρόνια θα αποφασίζουν, θα νομοθετούν και θα εφαρμόζουν αποφάσεις επί παντός επιστητού χωρίς καμιά περαιτέρω εμπλοκή ή έλεγχο από τον ίδιο. Είναι το ακριβώς αντίθετο της συμμετοχής, είναι η ανάθεση σε μη ανακλητούς αντιπροσώπους να αποφασίσουν για εσένα, αντί για εσένα και να διαχειρίζονται την εκμετάλλευση και την καταπίεσή σου. Ως αναρχικοί/ές γνωρίζουμε ότι τίποτε δε μας χαρίστηκε από τους εξουσιαστές μας, τίποτε δεν κερδήθηκε στις κάλπες. Είμαστε καθημερινά ενεργοί/ές, συλλογικοποιούμαστε στη βάση της ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης, διεκδικούμε με απεργίες, αγώνες και συγκρούσεις καλύτερες συνθήκες ζωής, εναντιωνόμαστε έμπρακτα σε κάθε μορφή καταπίεσης κι εκμετάλλευσης, αγωνιζόμαστε για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση.
Γιατί κάθε κόμμα είναι εχθρικός και εξουσιαστικός μηχανισμός
Κάθε κόμμα και κάθε υποψήφιος (παρά τις προεκλογικές ρητορείες) αποδέχονται και στηρίζουν το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα. Με αυτόν τον τρόπο αποτελούν πυλώνα που το νομιμοποιεί, νομιμοποιώντας και διαιωνίζοντας παράλληλα τη δική μας εξαθλίωση. Η συμμετοχή στις εκλογές προϋποθέτει την αποδοχή και συγχρόνως τη νομιμοποίηση της αστικής δημοκρατίας, του κοινοβουλίου, του συντάγματος και των νόμων του κράτους. Δηλαδή, το νόμο και το δίκαιο των ισχυρών. Το ότι ένα κόμμα θεωρείται μικρό επειδή συγκυριακά η δυναμική του και ο συσχετισμός δυνάμεών δεν του επιτρέπουν να γίνει μεγάλο, δεν σημαίνει ότι δεν έχει βλέψεις πολιτικής κυριαρχίας. Συνεπώς, το ζήτημα δεν έγκειται στην αλλαγή των προσώπων ή στην εναλλαγή των πολιτικών διαχειριστών της εξουσίας, αλλά στην αποδόμηση του συστήματος που την νομιμοποιεί και την επιβάλλει .
Γιατί η συνειδητή αποχή αποτελεί πράξη πολιτικής αξιοπρέπειας;
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους απέχει κανείς από τις εκλογές. Υπάρχει η αποχή που είναι συνέπεια μιας γενικότερης στάσης παραίτησης, μοιρολατρίας και αδιαφορίας απέναντι στα τεκταινόμενα της κοινωνικής ζωής, δηλαδή σε όλα όσα υπερβαίνουν τον στενό κύκλο της ιδιώτευσης και του ατομικισμού. Απέχοντας κατ΄ αυτό τον τρόπο επιτυγχάνεται ό,τι ακριβώς επιτυγχάνεται και μέσω της συμμετοχής στις εκλογές. Δηλαδή τίποτα. Αν δεν οργανωθούμε, αγωνιστούμε και διασυνδεθούμε με όλους όσους/όσες βιώνουν τα ίδια προβλήματα, την ίδια καταπίεση και εκμετάλλευση με εμάς, πάλι άλλοι θα αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς. Μόνο η αποχή δεν αρκεί. Ως αναρχικοί/ές, προτάσσουμε τη συνειδητή πολιτική αποχή η οποία είναι συνέπεια της αμφισβήτησης του δικαιώματος μιας πολιτικής ελίτ να κατέχει το μονοπώλιο της λήψης των αποφάσεων που αφορούν το σύνολο της κοινωνίας. Είναι η αποχή που σημαίνει άρνηση νομιμοποίησης του συστήματος κυριαρχίας, άρνηση παράδοσης στην καταπίεση και εκμετάλλευσή μας, άρνηση σύναψης ανακωχής με τους δυνάστες μας, άρνηση να ενισχύσουμε την εξουσία άλλων πάνω μας. Αυτού του είδους η αποχή είναι το πρώτο βήμα ενός συνεχούς, πολυεπίπεδου ατομικού και συλλογικού αγώνα· του αγώνα για την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση, η οποία αποτελεί προϋπόθεση της κοινωνικής και ατομικής απελευθέρωσης. Αυτή η αποχή δεν είναι ένδειξη απάθειας και παραίτησης αλλά μια πράξη σύγκρουσης και αγώνα.
Γιατί δεν κατεβαίνετε εσείς στις εκλογές;
Οι αναρχικοί/ες επιδιώκουμε την καταστροφή της εξουσίας και όχι την κατάληψη ή την διατήρησή της με οποιοδήποτε τρόπο. Δεν θέλουμε να εξουσιαζόμαστε από κανέναν, δεν θέλουμε να εξουσιάζουμε κανέναν Γι αυτόν τον λόγο δεν εντοπίζουμε το πρόβλημα αμιγώς στους πολιτικούς διαχειριστές του κράτους, αλλά πρωτίστως στην ίδια του την ύπαρξή. Είμαστε αντικοινοβουλευτικοί και όχι εξωκοινοβουλευτικοί. Κατά συνέπεια, δεν αποδεχόμαστε και δεν νομιμοποιούμε τον κοινοβουλευτισμό, δεν αποδεχόμαστε την αντιπροσώπευση ως τρόπο λήψης αποφάσεων και δράσης. Δεν θέλουμε να «απελευθερώσουμε» τους ανθρώπους· θέλουμε οι ίδιοι οι άνθρωποι να αποκτήσουν τη βούληση για την απελευθέρωσή τους και να την κατακτήσουν με τις δικές τους συλλογικές δημιουργικές δυνάμεις. Σε αυτή την προσπάθεια κοινωνικής αυτο-απελευθέρωσης οι αναρχικοί αγωνιζόμαστε εντός της κοινωνίας ως ισότιμο και αναπόσπαστο κομμάτι της και όχι υπεράνω αυτής ως μια πεφωτισμένη πρωτοπορία που θα δρα δήθεν στο όνομά της.
Τι μπορουμε να κανουμε τωρα
Η συλλογικοποίηση και οι κοινότητες αγώνα που οικοδομούμε στο σήμερα αποτελούν προεικόνιση και πρόπλασμα της κοινωνίας που οραματιζόμαστε. Θέλουμε και μπορούμε να συναποφασίζουμε για κάθε ζήτημα που μας αφορά και να συμμετέχουμε στην αυτοδιεύθυνση και αυτοοργάνωση της συλλογικής μας ζωής χωρίς την ύπαρξη κέντρων άσκησης εξουσίας και θεσμών διαχωρισμένων από την κοινωνία, χωρίς αρχηγούς και καθοδηγητές. Συμμετέχουμε σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες μακριά από λογικές διαμεσολάβησης και οποιασδήποτε πολιτικής κηδεμονίας. Χωρίς αντιπροσώπους και μακριά από πολιτικά ή οικονομικά αφεντικά. Με εμπιστοσύνη στις δικές μας ατομικές και συλλογικές δημιουργικές δυνάμεις ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και εκμετάλλευσης. Προτάσσοντας την αυτοοργάνωση στη βάση της ελευθερίας, της ισοτιμίας και της αλληλεγγύης να αγωνιστούμε σε κάθε πεδίο της ατομικής και κοινωνικής μας ζωής. Από τους χώρους εργασίας και τα σχολεία μέχρι τη γειτονία και τις σχολές. Να απλώσουμε τους αγώνες μας από τις άγριες απεργίες και για την αντιπαράθεση με μικρά και μεγάλα αφεντικά μέχρι τους καθημερινούς αγώνες στις γειτονιές μας, από το σαμποτάζ του πολέμου και του στρατού μέχρι την σύγκρουση με τους μπάτσους και την καθημερινή βία της πατριαρχίας και του ρατσισμού. Από την εναντίωση στο βασανιστήριο του εγκλεισμού στα κελία της δημοκρατίας, μέχρι τους αγώνες ενάντια στη λεηλασία της φύσης.Έχοντας ως στόχο την διασύνδεση των επιμέρους αγώνων και την δημιουργία ενός παγκόσμιου κινήματος στην προοπτική της συνολικής καταστροφής του κόσμου της εξουσίας και της εκμετάλλευσης
Με ποιά στόχευση και προοπτική αγωνιζόμαστε
Ως αναρχικοί/ες αντιλαμβανόμαστε ότι όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός, πολιτική καταπίεση και οικονομική εκμετάλλευση κανένας και καμία μας δεν θα είναι ποτέ πραγματικά ελεύθερος και ισότιμος. Μονόδρομος λοιπόν για την πολιτική μας ελευθερία και την οικονομική μας ισότητα, για την καταστροφή του κράτους, των τάξεων, κάθε προνομίου και κάθε μορφής εξουσίας είναι η κοινωνική επανάσταση. Για να εκλείψει οποιαδήποτε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο και η λεηλασία της φύσης. Μία επανάσταση που πέρα από την βίαια υλική σύγκρουση με τους πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχους αποτελεί έναν διαρκή πολυεπίπεδο και ελευθεριακό πολιτικό, οικονομικό, ηθικό κοινωνικό και παράλληλα ατομικό αγώνα, που θα οδηγήσει στην κοινωνική και ατομική χειραφέτηση και ελευθερία…
Να αγωνιστούμε για την ακρατική, αταξική και ανεξούσια κοινωνία…
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
κάλεσμα :
Αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω (Θεσ/νίκη)
Αναρχική συλλογικότητα Acte (Αθήνα)
Αναρχική συλλογικότητα Καθ’ οδόν (Αθήνα)
ΑΝΤΙ-ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ / ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ
ΚΑΜΑΡΑ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19/5, 19:00
Για ακόμη μια φορά τα πολιτικά & οικονομικά αφεντικά, το κράτος και το κεφάλαιο μας καλούν να συναινέσουμε στους όρους εκμετάλλευσης & καταπίεσης. Να νομιμοποιήσουμε εν λευκώ την εξουσία τους, να μας θεωρούν αναλώσιμα, να υποτιμούν τις ζωές μας να μας καταδικάζουν σε εξαθλίωση, να καρπώνονται ληστρικά όλα όσα μας έκλεψαν, να λεηλατούν τη φύση. Να αποφασίζουν για μας εναντίον μας.
Η συμμετοχή στις εκλογές δεν αποτελεί τίποτα άλλο από την αυταπάτη ότι αυτό το σύστημα που ευθύνεται για κάθε τι που μας απαξιώνει και για κάθε παθογένεια (από την φτώχεια, την ακρίβεια μέχρι την καταστολή τον πόλεμο και την επισφάλεια) μπορεί να χαλαρώσει τα δεσμά της σκλαβιάς μας.
ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ:
ενάντια σε κάθε εκλογική αυταπάτη
ενάντια στην ανάθεση, την αντιπροσώπευση
ενάντια στον κοινοβουλευτισμό και την αστική δημοκρατία
Ενάντια στο κράτος το κεφάλαιο και κάθε εξουσία
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
Καλούμε σε συγκέντρωση – μικροφωνική την Παρασκευή 19/5 στις 19:00 στην Καμάρα.
******
Ζωή: δικαίωμα ή προνόμιο; | μερικές σκέψεις με αφορμή τις εκλογές
Τον τελευταίο καιρό, μόνο ένα ζήτημα απασχολεί τόσο έντονα και επηρεάζει τόσο άμεσα την πλατιά κοινωνική βάση: η ακρίβεια. Ακρίβεια στα τρόφιμα και στα είδη πρώτης ανάγκης, ακρίβεια στους λογαριασμούς, ακρίβεια στα ενοίκια και στα καύσιμα. Που βρέθηκε και ποιος δημιούργησε όμως όλο αυτό το κόστος το οποίο καλούμαστε να επωμιστούμε; Μήπως ζούμε σε ένα σύστημα το οποίο στον πυρήνα του έχει την φτώχεια, τις κρίσεις, τον πόλεμο και την ακρίβεια για όλους εμάς, τους από τα κάτω, και το οποίο τοποθετεί πάνω από όλα το κέρδος των λίγων και όχι τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας; Είναι για πολλές από εμάς εμφανές ότι, στον καπιταλισμό, η ανθρώπινη ζωή αξιολογείται διαφορετικά αν είσαι με τη μεριά των καπιταλιστών και των κρατιστών και διαφορετικά αν είσαι εκμεταλλευόμενη.
Στις κρίσεις λοιπόν, που αναπόφευκτα δημιουργούνται λόγω του τρόπου που είναι οργανωμένη η κοινωνία και η οικονομία, οι κυρίαρχοι απαντούν με δύο τρόπους. Από την μία, πόλεμος. Πόλεμος με βομβαρδισμούς, διαμελισμένα σώματα στους δρόμους, προσφυγιά και άμεση καταστροφή της φύσης και των απαραίτητων για την υποστήριξη της ζωής υποδομών. Πόλεμος, από εθνικούς και υπερεθνικούς σχηματισμούς, που στόχο δεν έχει καθαυτή την καταστροφή αλλά την ανοικοδόμηση με τους όρους των νικητών -οι οποίοι είναι πάντα ευνοϊκοί για το κεφάλαιο-, την εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών, την πολιτική κυριαρχία για την επέκταση των συμφερόντων των καταπιεστών μας και του κατεστημένου τρόπου ζωής. Οι κυρίαρχες τάξεις και τα κράτη προσπαθούν ανελλιπώς να μας κάνουν να εμπεδώσουμε ποιος κάνει κουμάντο σε αυτόν τον κόσμο. Από την άλλη, ένας άλλου είδους, κοινωνικός πόλεμος, στο εσωτερικό και όχι κάπου μακριά, που μετακυλύει το κόστος των κρίσεων στις πλάτες μας. Ένας πόλεμος χαμηλότερης έντασης και χωρίς βομβαρδισμούς αλλά με πραγματικά θύματα, καθημερινά, από την φτώχεια, την πείνα, την απόγνωση, το κρύο και την αδυναμία αποπληρωμής των χρεών. Όταν και τα πιο απαραίτητα αγαθά θεωρούνται επισφαλή ,αντί δεδομένα, και απλησίαστα για τους φτωχότερους, συνειδητοποιούμε ότι η ακρίβεια αποτελεί μια βίαιη, ταξική επίθεση στα συμφέροντά μας. Βλέπουμε λοιπόν ότι η φτωχοποίηση, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων και η ακρίβεια είναι όλα εκφάνσεις ενός κοινωνικού- ταξικού πολέμου που αυξάνεται συνεχώς σε ένταση. Ο καπιταλισμός επιδιώκει να επεκτείνει τα πεδία κερδοφορίας του και προς το εξωτερικό και προς το εσωτερικό, αφήνοντας πίσω του πολυάριθμα θύματα.
Για να γίνει βέβαια πιο εύπεπτη η αύξηση των τιμών και του κόστους ζωής, επιστρατεύτηκαν τα τελευταία χρόνια ,ως προφάσεις, η πανδημία και ο πόλεμος με την ενεργειακή και επισιτιστική κρίση που υποτίθεται πως προκάλεσαν. Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι, μας λένε, και πρέπει να βάλουμε όλοι πλάτες. Το ότι ο μήνας δεν βγαίνει, συνεχίζουν, συμβαίνει για λόγους ανωτέρας βίας, φυσικών νόμων ή θεϊκής βούλησης. Και ο κόσμος συνεχίζει να αναρωτιέται, είμαστε εμείς υπεύθυνες για κάτι από όλα αυτά για να πληρώνουμε τα σπασμένα τους; Πόλεμος και πανδημία εργαλειοποιούνται ώστε να διασφαλιστούν τα κέρδη των καπιταλιστών και για να νομιμοποιηθεί η ύπαρξη και η επέκταση της ισχύος του κράτους. Και τελικά, παρουσιάζονται ως σωτήρες που ήρθαν να μας πάρουν από το χεράκι και να μας βγάλουν στην άκρη του τούνελ. Ένα τούνελ που οι ίδιοι δημιούργησαν και στο τέλος του οποίου βρίσκεται η αρχή του επόμενου, το ίδιο σκοτεινού και βρωμερού από την μπόχα της εξουσίας και τη δυσωδία της ιδιοτέλειας.
Έτσι, επιχειρείται να καμφθούν οι αντιστάσεις και να αφομοιωθούν οι αγώνες με υποτιθέμενη ενίσχυση του «κράτους πρόνοιας», αύξηση κατώτατου μισθού (παρόλο που μπορούμε να αγοράσουμε με αυτόν όλο και λιγότερα), «καλάθια του νοικοκυριού», επιδόματα και πάσα που όχι μόνο δεν μας ανακουφίζουν αλλά μας εξοργίζουν (εκτός αν φτάνει σε κάποιον το 20ρικο του market pass για να πάει παραπάνω από μια φορά στο σούπερ μάρκετ!). Μην ξεχνάμε ότι διανύουμε προεκλογική περίοδο και η κυβέρνηση έχει επιδοθεί σε ψηφοθηρικές ενέργειες που ευελπιστεί να αυξήσουν την εκλογική της επιρροή. Οι εξουσιαστές βλέπουν ότι η κοινωνία είναι ένα καζάνι που βράζει και το κράτος είναι πάντα εκεί για να παίξει τον διττό του ρόλο: από την μία η καταστολή (την νιώθουμε και αυτήν στο πετσί μας συνεχώς), για όσους δεν συμμορφώνονται στις επιταγές τους, και από την άλλη η αφομοίωση, με τα μέτρα που προαναφέραμε (και όχι μόνο), τα οποία αποτελούν προπέτασμα καπνού και όχι πραγματικές, ωφέλιμες παροχές, οι οποίες έρχονται μόνο με διεκδικήσεις και αγώνες. Τον δεύτερο ρόλο, της αφομοίωσης, μην ξεχνάμε ότι επιτέλεσε με μεγάλη επιτυχία η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ένας άριστος πυροσβεστήρας των κινημάτων. Πέρα από αυτά, επιχειρείται να θεμελιωθεί στις συνειδήσεις μας η ιδέα ότι το φαγητό, το νερό και η ζέστη τις κρύες νύχτες του χειμώνα (και δεν μιλάμε καν για να βάλεις βενζίνη για μια εκδρομή ή να πιείς μια μπύρα μετά από μια κουραστική μέρα που χαράμισες για τα κέρδη κάποιου άλλου) δεν είναι αγαθά που δικαιούμαστε όλοι και όλες μας, αλλά αγαθά τα οποία κάποιοι μπορούν να απολαμβάνουν ενώ άλλες όχι, τα οποία σε κάποιες αξίζουν και σε κάποιους όχι, τα οποία, στην τελική, μήπως φταις εσύ που δεν μπορείς να τα απολαύσεις;
Μέσα σε αυτήν την συγκυρία λοιπόν, σαν κοροϊδία προς όλους εμάς, οι επίδοξοι κυβερνώντες έρχονται να ζητήσουν την ψήφο μας. Μας καλούν να αναθέσουμε στις στιβαρές τους πλάτες την επίλυση όλων των προβλημάτων μας και να διαλέξουμε ανάμεσα στην «αριστερή» και τη «δεξιά» διακυβέρνηση, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, την «δεξιά», δηλαδή, ή την «αριστερή» υποβάθμιση των ζωών μας. Μέσα στην δίνη της εκλογικής αυταπάτης στην οποία επιδιώκουν τεχνηέντως να μας πετάξουν, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η γνώμη μας μετράει, ότι στην αστική δημοκρατία κυρίαρχος είναι ο λαός και ότι τα πράγματα θα φτιάξουν, αρκεί να πάρει το τιμόνι του κράτους το κατάλληλο κόμμα και ο «καταλληλότερος πρωθυπουργός». Πίσω δεν πάνε βέβαια και τα μικρότερα κόμματα, με τις αγαθές προθέσεις τους και την φαινομενικά άκακη παρουσία τους που προσπαθούν να μαζέψουν την «αντισυστημική» ψήφο μπας και ανοίξουν για αυτά οι πόρτες του κοινοβουλίου. Μην ξεχνάμε ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε από χαμηλά μέχρι να φτάσει να γίνει μια κυβέρνηση που συνέχισε το έργο κάθε προηγούμενης, αυτό της επίθεσης στα δικαιώματα, το πορτοφόλι και τις ελευθερίες μας. Όμως το έργο είναι χιλιοπαιγμένο και η πλοκή του είναι γνωστή.
Από την άλλη, εμείς, δεν πρόκειται να νομιμοποιήσουμε με την ψήφο μας τα παιχνίδια που παίζουν εις βάρος μας οι καπιταλιστές και οι κρατιστές. Απέχουμε συνειδητά από τις εκλογικές διαδικασίες και συμμετέχουμε ενεργά στους κοινωνικούς, ταξικούς αγώνες. Δεν περιμένουμε από τους δυνάστες μας να μας πετάξουν ένα ξεροκόμματο που θα μας κλείσει το στόμα. Δεν αποζητάμε τη διαιώνιση της φτώχειας ούτε θέλουμε να γίνουμε ασκητές. Επιθυμούμε την ελεύθερη πρόσβαση στα δημιουργήματά μας, στους καρπούς της εργασίας μας και τα αποτελέσματα των κόπων μας. Θεωρούμε όμως, ότι για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να χτίσουμε τις αντιστάσεις μας σε γειτονιές, πόλεις, χωριά και βουνά, να αυτοοργανωθούμε σε στέκια, συλλογικότητες και καταλήψεις, να απεργήσουμε ενάντια στην ληστρική επίθεση των αφεντικών, να μπούμε στα σωματεία βάσης, να διαδηλώσουμε απέναντι σε όλους αυτούς που μας φοράνε τις αλυσίδες της καταπίεσης, για έναν κόσμο αδελφοσύνης, ισότητας και ελευθερίας.
Παρόλα αυτά, για πολλούς, οι πληγές είναι ανοιχτές, και πρέπει έμπρακτα και άμεσα να βοηθήσουμε η μία τον άλλο. Για τον λόγο αυτό, δημιουργούμε και στηρίζουμε δομές αλληλεγγύης, δίκτυα κάλυψης αναγκών, οργανώνουμε συλλογικές κουζίνες και χαριστικά παζάρια. Προτάσσουμε την συλλογική αντιμετώπιση των συνολικών προβλημάτων, είτε αυτή παίρνει την μορφή συλλογικών απαλλοτριώσεων ειδών πρώτης ανάγκης, είτε κάποιας διεκδίκησης ενάντια στους πλειστηριασμούς και τα αυξημένα ενοίκια, άρνησης πληρωμών, καταλήψεων στέγης ή επανασύνδεσης ρεύματος και νερού. Σκοπός μας δεν είναι να αντικαταστήσουμε το κράτος με τους όρους της εκκλησίας, αλλά με όρους κοινωνικής αλληλεγγύης. Στόχος μας δεν είναι μόνο η κάλυψη των αναγκών αλλά η ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων, ενάντια στην θεσμική βοήθεια. Εστιάζουμε στην ανάγκη συμμετοχής και στην ισοτιμία και δεν κάνουμε φιλανθρωπίες για χάρη μερικών ψήφων ή για να φιμώσουμε τα στόματα των εκμεταλλευόμενων, πετώντας τους ένα ξεροκόμματο όπως κάνει το κράτος και η εκκλησία.
Επειδή λοιπόν βλέπουμε συνεχώς το κόστος ζωής να ανεβαίνει και τον μισθό μας ολοένα να μειώνεται, επειδή ο κόσμος των αφεντικών και της εκμετάλλευσης δεν μας χωράει και επειδή δεν είμαστε διατεθειμένοι να ζούμε σε ένα δυστοπικό παρόν που οδηγεί σε ένα ακόμα πιο αβέβαιο μέλλον, επειδή γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η ζωή μας δεν θα βελτιωθεί από κανέναν αυτόκλητο σωτήρα και με οποιαδήποτε ψήφο, συμμετέχουμε στους αγώνες και δυναμώνουμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στην λαίλαπα του καπιταλισμού. Ξεκινώντας από τις επί μέρους διεκδικήσεις ενάντια στην ακρίβεια, αύξησης των μισθών και βελτίωσης των όρων ζωής, δεν ξεχνάμε την κοινωνία που οραματιζόμαστε. Μια κοινωνία πέρα από το κέρδος, τον πόλεμο και την ιδιοτέλεια, στην οποία οι άνθρωποι ζουν αδελφωμένοι και χωρίς καταπίεση. Για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, φτώχεια και ιεραρχία, με αλληλεγγύη, ισότητα και ελευθερία!
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΓΕΝΝΑ ΤΗΝ ΦΤΩΧΕΙΑ
ΠΡΩΤΑ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ, ΟΧΙ ΤΑ ΚΕΡΔΗ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ, ΑΥΤΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΜΕ – ΝΑ ΕΞΕΓΕΡΘΟΥΜΕ
ΔΕΝ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ
Ελευθεριακός χώρος Sabot
Αντιεκλογική συγκέντρωση / μικροφωνική
Έχουμε φτάσει σε μια ακόμη προεκλογική περίοδο και βλέπουμε το ενδιαφέρον της κοινωνίας να μονοπωλείται γύρω από την εκλογική φιέστα και το ποιό θα είναι το επόμενο κυβερνών κόμμα που θα συνεχίσει να διαιωνίζει τις υπάρχουσες σχέσεις εκμετάλλευσης. Παρ’όλα αυτά στις ζωές των από τα κάτω δεν έχει αλλάξει κάτι, συνεχίζουν να υφίστανται οι ίδιες εργασιακές συνθήκες, κάθε εβδομάδα συμβαίνουν εξώσεις πρώτης κατοικίας, μετανάστες και μετανάστριες δολοφονούνται καθημερινά στα σύνορα, οι τιμές όλο και αυξάνονται ενώ η κοινωνική βάση αδυνατεί να ανταπεξέλθει οικονομικά και μεγάλο κομμάτι της βρίσκεται στα όρια της φτώχειας και της επιβίωσης.
Εμείς, αντιλαμβανόμαστε την εκλογική διαδικασία ως έναν ακόμα μηχανισμό που νομιμοποιεί την καταπίεση της κοινωνικής βάσης από το κράτος και το κεφάλαιο ” ντόπιο και ξένο”. Είναι η στιγμή που δημιουργείται η ψευδαίσθηση στον κόσμο ότι με την ψήφο του μπορεί να λύσει τα κοινωνικά/οικονομικά του προβλήματα και με βάση την ανάθεση σε μηχανισμούς εξουσίας εκπληρώνεται το χρέος του για συμμετοχή στα κοινά.
Στην πραγματικότητα καμία ψήφος δεν μας δίνει το δικαίωμα συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων που αφορούν την ζωή μας ούτε μας καθιστά ενεργά πολιτικά όντα. Αντ’αυτού παραχωρεί στους εξουσιαστές μας την ελευθερία να έχουν τον πλήρη έλεγχο της καθημερινότητας μας, εφαρμόζοντας πολιτικές κομμένες και ραμμένες στα συμφέροντα των αφεντικών. Παράλληλα από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα δεν είναι λίγες οι φορές που αφομοιώθηκαν κινήματα με ριζοσπαστικό χαρακτήρα, από κόμματα που ανέλαβαν την εξουσία ενώ υπήρχαν περιφερειακά εντός των κινημάτων αυτών, καθώς οι εκλογές μετακύλησαν τις ευθύνες και τις ελπίδες για αγώνα και ριζοσπαστικές αλλαγές στο επικείμενο κόμμα. Οι εκλογές καλλιεργούν την πεποίθηση ότι μια ενδεχόμενη εξουσία μπορεί να διαχειριστεί τα προβλήματα μας καλύτερα από ότι εμείς οι ίδιοι/ες που με συλλογικούς αγώνες και καθημερινή παρέμβαση στα κοινωνικά πεδία (χώροι εργασίας, σχόλες , δημόσιος χώρος) αντιστεκόμαστε ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Χωρίς καμία εξαίρεση, κάθε κόμμα που υπήρξε κυβέρνηση απέδειξε ότι δεν μπορεί και δεν είναι στην φύση του να ξεπεράσει τα στενά πλαίσια που του θέτει το κεφάλαιο και ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας και να αποφασίσει σε μια σειρά ζητημάτων προς όφελος των καταπιεσμένων.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει μιας και η σχέση διαχειριστών της εξουσίας και αφεντικών είναι αμφίδρομη και έχει ανάγκη ο ένας τον άλλον για να διασφαλίζουν την επιβολή τους πάνω στο κοινωνικό σώμα και την εργατική τάξη.
Τα παραπάνω αποδεικνύονται στην διαχείριση κάθε κρίσης που υπήρξε μέχρι σήμερα. Αναλύοντας την υγειονομική κρίση που συνέβη ”διαβάζουμε” ακριβώς αυτή την λογική που θέσαμε στην προηγούμενη παράγραφο. Το κράτος επέλεξε να θέσει ως προτεραιότητα μια σειρά ιδιωτικών συμφερόντων όσο η κοινωνία πέθαινε στους διαδρόμους των νοσοκομείων εκτός ΜΕΘ. Πέρασαν νομοσχέδια που τσαλαπάτησαν εργασιακά κεκτημένα που κερδήθηκαν με αίμα και αγώνες, άνοιξαν τον δρόμο για την πλήρη ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων με τον νόμο4777 που μέσω αυτού ιδρύθηκε η πανεπιστημιακή αστυνομία. Ακόμα μπροστά στην ιεράρχηση του κέρδους απέναντι στην προστασία της φύσης άφησαν να καταστραφούν τεράστιες εκτάσεις γης γνωρίζοντας και έχοντας ως στόχο να αξιοποιηθούν μετέπειτα από την λεγόμενη πράσινη ανάπτυξη. Η θανατοπολιτική του κράτους και του κεφαλαίου δεν σταμάτησε εκεί αλλά συνεχίζει να δολοφονεί. Στα σύνορα (θαλάσσια και χερσαία) μετανάστες και μετανάστριες, στους δρόμους μειονότητες εντός της ελληνικής επικράτειας (άμεσες κρατικές δολοφονίες από τα σκουπίδια της ΕΛ.ΑΣ απέναντι στους Ρομ), στα τρένα με την μαζική κρατική δολοφονία 57 ανθρώπων δεδομένης της παντελούς αδιαφορίας και έλλειψης μέτρων ασφαλείας στα ΜΜΜ.
Ο δρόμος για την διαχείριση όλων αυτών έχει ανοίξει από τις προηγούμενες κυβερνήσεις ανεξαρτήτως κοινωνικού προσώπου (ακόμα και από τις φερόμενες ως αριστερές κυβερνήσεις), δεδομένο που δεν μας αφήνει να έχουμε τις αυταπάτες ότι μια κυβέρνηση, είτε δεξιά είτε αριστερή, θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτές τις πολιτικές. Το κράτος οχυρώνεται ολοένα και περισσότερο και εφαρμόζει προγράμματα που είναι απαραίτητα για την ύπαρξη και την εξέλιξη του καπιταλισμού και η συνέχεια του είναι αδιάρρηκτη υπό οποιαδήποτε κυβέρνηση.
Για εμάς η διέξοδος των εκλογών δεν αποτελεί επιλογή αλλά υποχώρηση. Δεν έχει να προσφέρει καμία ουσιαστική λύση στους από τα κάτω, παρά μόνο να καλλιεργήσει αυταπάτες και λογικές ανάθεσης. Η μόνη βελτίωση των ζωών μας έρχεται μέσω των συλλογικών αγώνων, της οργάνωσης στους κοινωνικούς μας χώρους, στο εργασικό περιβάλλον, στο δημόσιο χώρο, στους δρόμους, ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο μέχρι την καταστροφή τους. Για να δρομολογηθεί η αυτοοργάνωση πρέπει να εξαχρειωθεί στις συνειδήσεις το αντιπροσωπευτικό σύστημα. Δεν μπορείς να εμπνευστείς το ξεπέρασμα ενός παρηκμασμένου κόσμου χρησιμοποιώντας τα εργαλεία του.
Πρέπει να δημιουργήσουμε αναχώματα στην εξουσία κι όχι να εμπλακούμε στην λογική της διαχείρισής της. Έτσι, το πρόταγμα της ριζοσπαστικής αυτοοργάνωσης γίνεται το μεγαλύτερο διακύβευμα των ημερών μας, με την πεποίθηση ότι τα πράγματα θα αλλάξουν μόνο αν εμείς πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και παλέψουμε γι αυτή, σε όλα τα επίπεδα.
Καλούμε σε μικροφωνική συγκέντρωση την Παρασκευή 19/05 στις 19:00 στην Καμάρα.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
ΕΝΕΡΓΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ, ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Συμβούλιο Αναρχικών
Στο ίδιο έργο πάλι… θεατές ( ; )
Φανταζόμαστε δεν περιμένατε να διαβάσετε το κείμενο που κρατάτε στα χέρια σας για να μάθετε ότι “η χώρα βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο”. Θα το έχετε προ πολλού καταλάβει από τα γελοία σόου που κάνουν οι πολιτικοί αρλεκίνοι και τα κόμματα παντού τριγύρω μας για να τραβήξουν την προσοχή των ψηφοφόρων. Είναι σ’ αυτή την περίοδο, μια φορά στα τέσσερα χρόνια πάνω-κάτω, όπου οι πολιτικές περσόνες βγαίνουν στη γύρα -από τα δελτία ειδήσεων και τα πρωινάδικα μέχρι τα social media και τις πλατείες- μ’ έναν σάκο γεμάτο υποσχέσεις (και ρουσφέτια) στον ώμο. Η οχλοβοή της εμποροπανήγυρης που αποκαλούνται «εκλογές» -πυλώνας, υποτίθεται, της υποτιθέμενης “δημοκρατίας”- είναι χαρακτηριστική και εύκολα αναγνωρίσιμη.
Ελπίζουμε ότι δεν περιμένατε να διαβάσετε το κείμενο που κρατάτε στα χέρια σας για να μάθετε ότι όλες αυτές οι “προεκλογικές δεσμεύσεις”, δεν είναι παρά γυάλινες χάντρες που πλασάρονται σαν πολύτιμοι λίθοι. Και αφού ανταλλαχτούν με ψήφους, την επαύριον των εκλογών, θα φανερώσουν την πραγματική τους αξία – όπως άλλωστε έχει γίνει τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν.
Οι κατά συρροή κωλοτούμπες που παρατηρούνται την μετεκλογική περίοδο, όποιο/α κόμμα/τα και να έχει/ουν σχηματίσει κυβέρνηση, είναι γνωστό και επαναλαμβανόμενο φαινόμενο, που κανονικά δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει πλέον κανέναν. Η αιτία αυτού του φαινομένου, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι διττή. Από την μία, σε πιο συγκυριακό επίπεδο, προκύπτει από το γεγονός ότι τα πολιτικά κόμματα (ειδικά αυτά που συνήθως αποκαλούνται «κόμματα εξουσίας») δεν είναι παρά “μαγαζάκια”, τα οποία στελεχώνονται από καριερίστες-επαγγελματίες πολιτικούς, δεξιοτέχνες της παπάτζας και της λαμογιάς, που συναλλάσσονται εκδουλεύσεις και “διευκολύνσεις” με αντάλλαγμα εξουσία και χρήμα. Από την άλλη, όμως, σε ένα πιο ουσιαστικό -δομικό, θα λέγαμε- επίπεδο (το οποίο δεσμεύει όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως) προκύπτει από το ότι στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, το εκάστοτε πολιτικό προσωπικό, έχει, απλώς διαχειριστικό ρόλο, και στην πραγματικότητα, δεν κάνει αυτό κουμάντο, αλλά διεκπεραιώνει και υλοποιεί ήδη ειλημμένες αποφάσεις.
Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που να επιβεβαιώνει το παραπάνω. Τα λεγόμενα τότε “αντι-μνημονιακά” κόμματα, με το που ανέλαβαν το πηδάλιο του κρατικού μηχανισμού, προσαρμόστηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο -τουλάχιστον για πολλούς/ες από εμάς, ήταν! -, στην πραγματικότητα που επιβάλουν τα (μεγάλα και μικρά, εθνικά και υπερεθνικά) αφεντικά. Γι’ αυτό και ακολούθησαν την ακριβώς αντίθετη πολιτική, απ’ αυτή που είχαν διακηρύξει προεκλογικά, και ψήφισαν νέα (ίδια ή και χειρότερα) μνημόνια. Κάτι που δυστυχώς είχε ως αποτέλεσμα, μια μεγάλη μερίδα του κόσμου που είχε εναποθέσει τις ελπίδες του σε μια “άλλη” κυβέρνηση, αντί να συνεχίσει να αγωνίζεται στους δρόμους με διαδηλώσεις, απεργίες και συγκρούσεις κόντρα και σε αυτούς, τελικά να βουλιάξει στην απογοήτευση και στην παραίτηση.
Όπως έχει ειπωθεί εύστοχα και μεστά από τον τότε νέο “ελπιδοκράτορα” πρωθυπουργό, «το κράτος έχει συνέχεια». Και η συνέχεια αυτή συνίσταται στην εξυπηρέτηση και διασφάλιση των συμφερόντων της κεφαλαιοκρατικής τάξης έναντι των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Γι’ αυτό και η πολιτική που εφαρμόστηκε τελικά, ήταν η αναμενόμενη: μειώσεις μισθών και συντάξεων, ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές σε όλες τις δημόσιες παροχές, σταδιακή κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, αύξηση της φορολογίας, αύξηση τιμών σε βασικά αγαθά, αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος, πετσόκομμα της κοινωνικής ασφάλισης, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, προσπάθεια κατάργησης του δικαιώματος της απεργίας αμφισβητώντας τα συλλογικά όργανα των εργατών, διατήρηση της ίδιας βάρβαρης (αντι)μεταναστευτικής πολιτικής, απόλυτη εφαρμογή των επιταγών της νατοϊκής πολεμικής μηχανής, όξυνση της καταστολής και αυστηροποίηση του ποινικού κώδικα «φωτογραφίζοντας» δυναμικές πρακτικές πολιτικής παρέμβασης κ.α.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με την πολιτική που εφάρμοσε η ΝΔ την τελευταία 4ετία φυσικά και μόνο τυχαία δεν είναι. Απλώς η ΝΔ ανέλαβε να συνεχίσει την δουλειά από κει που την άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτόν τον λόγο, μπορούμε με ασφάλεια να προβλέψουμε ότι όποιος και να είναι ο νικητής και αυτής της εκλογικής αναμέτρησης, θα συνεχίσει μεθοδικά και απαρέγκλιτα την ίδια αυτή πολιτική. Και αυτή η πρόβλεψη, δεν είναι προϊόν κάποιου “κληρονομικού χαρίσματος”, αλλά απότοκο της αναγνώρισης της υλικής/οικονομικής βάσης που διαμορφώνει καθοριστικά τον σκληρό πυρήνα της πολιτικής. Τώρα, ενώ οι επιμέρους διαφοροποιήσεις στις πτυχές και εκφάνσεις της εκάστοτε πολιτικής διαχείρισης προφανώς και υπάρχουν, αυτές στην πραγματικότητα δεν παίζουν ουσιαστικό ρόλο και εξαντλούνται κυρίως στο επικοινωνιακό επίπεδο (π.χ. αυτά που ο ΣΥΡΙΖΑ τα έκανε μακριά από τα “φώτα της δημοσιότητας”, η ΝΔ έβγαινε στα παράθυρα και τα φώναζε – κάτι που προφανώς έχει να κάνει με την εκλογική βάση του εκάστοτε κόμματος).
Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι/ες λοιπόν, ότι ανεξάρτητα του αρκτικόλεξου που κάθε φορά κυβερνά, η ραγδαία υποτίμηση της αξίας της εργασιακής δύναμης και η περαιτέρω φτωχοποίηση της κοινωνικής βάσης, καθώς και τα κατασταλτικά μέτρα που εγγυώνται την αποτελεσματική εφαρμογή αυτής της πολιτικής, στην πραγματικότητα δε διασαλεύονται καθόλου. Και δεν θα μπορούσε φυσικά να είναι αλλιώς, μιας και το κεφάλαιο (στις υπηρεσίες του οποίου είναι το κράτος) πασιφανώς και δεν πρόκειται ποτέ να παραχωρήσει οικειοθελώς -μέσω, υποτίθεται, “δημοκρατικών” διαδικασιών- έστω και το παραμικρό κομμάτι της κυριαρχίας του. Όποτε και όπου έγινε αυτό, να θυμίσουμε πως ήταν αποτέλεσμα αιματηρών αγώνων της εργατικής τάξης.
Αν θέλουμε λοιπόν να δούμε όντως ουσιαστικές αλλαγές στις ζωές μας, πρέπει εμείς οι ίδιοι/ες, οι εκμεταλλευόμενοι/ες και καταπιεσμένοι/ες αυτής της κοινωνίας, να εισβάλλουμε στις πολιτικές εξελίξεις μέσω της μαχητικής μας αυτό-οργάνωσης, αρνούμενοι/ες να βουλιάξουμε στην παραίτηση και την απογοήτευση, αρνούμενοι/ες να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας σε άλλους ή να συμβιβαστούμε με τον εκβιασμό του ”μικρότερου κακού”. Με γνώμονα την υπεράσπιση των δικών μας συμφερόντων, να οργανωθούμε σε ριζοσπαστικούς σχηματισμούς βάσης (από τους χώρους εργασίας και τις γειτονιές, μέχρι τα σχολεία και τις σχολές), και σε πρωτοβουλίες και δίκτυα που αγωνίζονται συλλογικά και μαχητικά κόντρα στον ρατσισμό και τους φασίστες, κόντρα στην έμφυλη καταπίεση, τον σεξισμό και την πατριαρχία, κόντρα στην λεηλασία της φύσης κ.α. Να οξύνουμε την κοινωνική και ταξική σύγκρουση σε κάθε δυνατό πεδίο παρέμβασης, προσβλέποντας στην άμεση βελτίωση των όρων ζωής και εργασίας μας στο σήμερα, αλλά ταυτόχρονα έχοντας και ως προοπτική μια κοινωνία αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας, χωρίς τάξεις, κράτη και εξουσία, στο μέλλον.
ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΔΕΝ ΒΕΛΤΙΩΝΟΝΤΑΙ
ΑΝΑΤΡΕΠΟΝΤΑΙ
ΑΝΤΙΕΚΛΟΓΙΚΉ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ : ΚΑΜΑΡΑ,19/5 , 19:00
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΘΕΣΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Τον Γενάρη του 2015 διατυμπανιζόταν δεξιά και αριστερά αυτή η περιβόητη ελπίδα που έρχεται. Σε μια περίοδο δεκαετιών δεξιών και κεντροδεξιών κυβερνήσεων, λιτότητας και περικοπών λόγω μνημονίων και, κυρίως, ήττας και ξεφουσκώματος ενός πλατιού κοινωνικού κινήματος, αυτό των πλατειών, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να μοστράρει, ενόψει εθνικών εκλογών, το σλόγκαν «η ελπίδα έρχεται» ήταν ιδιαίτερα πετυχημένη. Ήδη εντός των κινητοποιήσεων ενάντια στη λιτότητα την περίοδο 2010-2012, υπήρχε μια πιο θεσμική τάση, η οποία ενδεχομένως να διευρύνθηκε όταν κι άλλος κόσμος αντιλήφθηκε τα όρια των κινήσεων αυτών. Παρά τη δυναμική που ανέπτυξαν, δεν κατάφεραν ούτε να ξεπεράσουν ένα πλαίσιο αγανάκτησης, ούτε να σταθούν ικανές να βάλουν ένα συνολικό εμπόδιο στη φτωχοποίηση, με αποτέλεσμα εν τέλει να ξεφουσκώσουν. Και αφού φαίνονταν ανίκανες να προσφέρουν μια καλύτερη ζωή μέσα από τον «δρόμο», ίσως η «αλλαγή» να βρισκόταν στις κάλπες. Αυτό ακριβώς το «ίσως» πήρε ο διαφημιστής του ΣΥΡΙΖΑ και το μετουσίωσε σε «ελπίδα». Η ιστορία από εκεί και έπειτα είναι λίγο πολύ γνωστή: αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να μετατρέψει την Ελλάδα σε σοσιαλιστική χώρα, συνέχιση της αναδιάρθρωσης και της επίθεσης στους απεργούς/μετανάστες/καταληψίες, απογοήτευση όσων είχαν πιστέψει στην ελπίδα και επιστροφή στη δεξιά ασφυκτική, μα συνάμα σταθερή αγκαλιά, εκλογή ΝΔ κλπ.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα. Οκτώ χρόνια από τις θριαμβολογίες περί ελπίδας, άρχισαν να ξανακούγονται φωνές που τη μνημονεύουν. Αυτή τη φορά όμως, οι φωνές δεν εκκινούν από ένα θετικό βλέμμα προς το μέλλον, αλλά ως έκφραση μιας μη-ελπίδας, σε μια αν μη τι άλλο δυστοπική πραγματικότητα. Πλέον, ελάχιστοι πιστεύουν ότι μια πιο αριστερή διακυβέρνηση μπορεί να ανασχέσει την επίθεση που βιώνουμε σε κάθε πτυχή των ζωών μας, αρκετοί είναι όμως αυτοί που ευελπιστούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ίσως και να καταφέρει να μαλακώσει το γκλοπ, να αποκρύψει τις εικόνες φρίκης, να εξομαλύνει τον πόλεμο για κάποιους – διατηρώντας (ή και εντείνοντάς) τον βέβαια για κάποιους άλλους. Σε αυτή τη συνθήκη γενικευμένης αναδιάρθρωσης, κατακερματισμού και καταστολής, οι διάφορες γνωστές μορφές συνάντησης, αγώνα και συνδικαλισμού φαίνεται να παραπαίουν. Τα σωματεία και οι απεργίες έχουν απωλέσει την κοινωνική δυναμική τους, δίκτυα σχέσεων που ξεπήδησαν μετά τον προηγούμενο κύκλο αγώνα (βλ. σύλλογοι, πολιτικές ομάδες, συνελεύσεις γειτονιάς) διαλύονται ή αποδυναμώνονται και οι πορείες ενώ καταφέρνουν ενίοτε να είναι μαζικές και δυναμικές, ο κόσμος δεν φαίνεται να τις πλαισιώνει σταθερά. Παρατηρούμε δηλαδή, ότι ενώ ανά στιγμές η κοινωνική οργή ξεχειλίζει και ψάχνει τρόπους να αποτυπωθεί στον δημόσιο χώρο και να βάλει όριο στη συνεχή επίθεση που δεχόμαστε, φαίνεται να απουσιάζει ένα συνολικότερο/συλλογικότερο όραμα. Ως ένα αποτέλεσμα της παραπάνω συνθήκης ερμηνεύουμε και τη στροφή κάποιου κόσμου προς την κάλπη ή τέλος πάντων την αναμονή των αποτελεσμάτων των εκλογών, ώστε να δει τι επιφυλάσσει το κοντινό μέλλον μιας και αυτή φαντάζει να είναι η μοναδική διέξοδος από τη δυστοπία που βιώνουν.
Το γιατί εμείς από την άλλη δεν θεωρούμε ότι μπορεί να αλλάξει ουσιαστικά κάτι με την ενδεχόμενη ψήφιση μιας αριστερής κυβέρνησης έχει να κάνει με το πώς αντιλαμβανόμαστε συνολικότερα το κράτος. Συνοπτικά, βλέπουμε το κράτος ως την αποτύπωση των αποτελεσμάτων της ταξικής πάλης, δηλαδή του συνεχούς ανταγωνισμού ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Το κράτος δεν εξυπηρετεί απλώς τα συμφέροντα της κυριαρχίας, αλλά αναδιπλώνεται ανάλογα με την έκβαση των συγκρούσεων μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων. Με άλλα λόγια, το κράτος δεν είναι ένα εργαλείο που στα χέρια του «πιο δίκαιου» θα χρησιμοποιηθεί με σωστό τρόπο προς όφελος του λαού, αλλά είναι αποτέλεσμα του κοινωνικού ανταγωνισμού. Ο κοινωνικός ανταγωνισμός δεν αφορά μόνο στις εργασιακές σχέσεις εκμετάλλευσης στις οποίες υπάρχουμε, αλλά βρίσκεται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας και προσδιορίζει το πώς υπάρχουμε, είτε μεταξύ μας είτε απέναντι στις καθημερινές σχέσεις εξουσίας που βιώνουμε. Προκύπτει, μεταξύ άλλων, και από τους έμφυλους ρόλους που αναπαράγουμε, τη φυλετική υπεροχή που στιγματίζει κάποιους ως «άλλους» και τους εκτοπίζει, μέχρι και τις μικρές διαφορές που έχουμε μεταξύ μας που τελικά μετατρέπονται σε περιορισμούς. Και γι’ αυτό μας απωθούν τα μεγάλα αφηγήματα, οι συζητήσεις σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο και οι οικονομίστικες αναλύσεις, γιατί το μόνο που καταφέρνουν είναι να μετατοπίσουν την κουβέντα στο πεδίο της Πολιτικής (με π κεφαλαίο) και να αποκρύψουν τις πραγματικές συγκρούσεις της καθημερινής ζωής. Δεν θέλουμε να συνεχίσουμε να αναπαράγουμε τις διαφορές που το κράτος ορίζει ως κεντρικές και άξιες να μας διαχωρίσουν. Μια συνθήκη δηλαδή, όπου πάντα κάποιοι θα είναι παράταιροι, λιγότερο σημαντικοί, θα πρέπει να περισσεύουν και να υποτιμούνται παραπάνω από εμάς, υπενθυμίζοντας διαρκώς ότι μπορεί να βρεθούμε στη θέση τους. Και σίγουρα δεν μας ενδιαφέρει να συμμετάσχουμε σε μια αρρωστημένη αριθμητική ενσωματωμένων vs περιττών.
Στο παραπάνω πλαίσιο κι εφόσον αντιλαμβανόμαστε το πεδίο της πολιτικής ως ταυτόσημο με αυτό της καθημερινότητάς μας, η ανάγκη να παρέμβουμε και να καθορίσουμε σε ζωντανό χρόνο τις ζωές μας δεν θα μπορούσε να περνάει μέσα από την ανάθεσή τους στους εκάστοτε σωτήρες που ψηφίζονται κάθε 4 χρόνια. Οι αλλαγές που πραγματοποιούνται (και) σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, θεωρούμε πως καθορίζονται και από τις επιμέρους κοινωνικές κινήσεις, οι οποίες είτε αναγκάζουν το κράτος να αναδιπλωθεί, είτε επιτρέπουν την αναδιάρθρωση να συνεχίσει να περνάει από πάνω μας.
Σε μια κατακερματισμένη καθημερινότητα που οι ρόλοι μοιάζουν τόσο διαμοιρασμένοι ώστε να μην μπορούμε ποτέ να συναντηθούμε, θέλουμε να βρούμε τους χρόνους και να φτιάξουμε τα σημεία αυτής της συνάντησης που τόσο χρειαζόμαστε. Να μοιραστούμε το φαινομενικά ατομικό αίσθημα της απόγνωσης που μας κερνάει η καθημερινή επισφάλεια ώστε να το διαρρήξουμε και να διεκδικήσουμε την ανατίμησή μας, να αμφισβητήσουμε τους ασφυκτικούς ρόλους που καλούμαστε να επιτελέσουμε, να διακόψουμε το συνεχές τρέξιμο για ένα «καλύτερο αύριο». Να καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τον μύθο της Πολιτικής ως της διαχωρισμένης σφαίρας που μας πετάει απ’ έξω και περιμένει από ‘μας μόνο μια ψήφο. Από τις γυναικοκτονίες στα σπίτια, στις δολοφονίες Ρομά στον δρόμο και από τις επαναπροωθήσεις μεταναστριών μέχρι τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη, να ενώσουμε αυτές τις τελίτσες που σκιαγραφούν την καθημερινή μας υποτίμηση, ώστε να αναδείξουμε την πολιτική διάσταση της καθημερινότητας. Να αρνηθούμε τη διάκριση και την ιεράρχηση ανάμεσα στις ανάγκες και τις επιθυμίες μας ώστε να φέρουμε τους δικούς μας όρους κάλυψής τους στο προσκήνιο. Γιατί εξακολουθούν να παραμένουν πολλαπλοί και διαχυμένοι οι καθημερινοί μικροί και μεγάλοι αγώνες που έχουμε να δώσουμε στα σπίτια, στους δρόμους, στις δουλειές, στις σχέσεις μας.
Φάμπρικα * Υφανέτ
Στηρίζουμε την αντιεκλογική συγκέντρωση-μικροφωνική την Παρασκευή στις 7μμ στην Καμάρα
Το να ψηφίζει κανείς τους καταπιεστές και τους εκμεταλλευτές του τον καθιστά πιόνι
Το να συμμετέχει συνειδητά στους αγώνες τον καθιστά ελεύθερο
Απέχουμε από την φιέστα τους,Συμμετέχουμε συνειδητά στους αγώνες,Δρούμε άμεσα και απελευθερωτικά
Αναρχικές/Αναρχικοί
ΕΚΛΟΓΕΣ 2023: Επιστροφή στα βασικά επίδικα
Στις εκλογές που έπονται δεν υπάρχει κανένα στοιχείο πολιτικής και κομματικής αντιπαράθεσης, παρά μόνο αυτή για τη νομή της κυβερνητικής εξουσίας ξεμαγεμένη από κάθε μικρή ή μεγάλη υπόσχεση/αυταπάτη.
Στρατηγικό κέντρο αυτής της υπόσχεσης ήταν και είναι η κρατική διαχείριση-κυβερνησιμότητα, επενδεδυμένη πάντα με εξωραϊστικά αφηγήματα. “Αποχουντοποίηση”, “Αλλαγή” και “Kοινωνικό Kράτος”, “Eκσυγχρονιστικό Kράτος” και “Aνάπτυξη”, “Eπανίδρυση του Kράτους”, “Λεφτά Υπάρχουν”, “Κράτος Χρεοκοπίας” και “Eκτάκτου Aνάγκης”, “Aντιμονοπωλιακό”, “Aντιμνημονιακό” και “Eπιτελικό Kράτος” κ.ο.κ.
Σε καμία από αυτές τις περιόδους το Ελληνικό Κράτος δεν έπαψε να αποκαλύπτει σε κρίσιμες στιγμές του κοινωνικού ανταγωνισμού το πραγματικό του πρόσωπο. Διεφθαρμένο, ρουσφετολογικό, πελατειακό, λησταρχικό, εγκληματικό και Greek Mafia.
Ήταν ο Δεκέμβρης του 2008, οι πλατείες του ’11, ο πάτος του Αιγαίου, και το έγκλημα στα Τέμπη που τράβηξαν με εκκωφαντικό τρόπο το χαλί της σαγηνευτικής απάτης όλων των προεκλογικών προσδιορισμών του κράτους.
Θα το πούμε για άλλη μια φορά: Το κράτος από την ουσία του δεν μεταλλάσσεται. Αντιθέτως, συσσωρεύει διαδοχικά την εμπειρία της προσταγής και ταυτόχρονα προσλαμβάνει ισχύ από όλες ανεξαιρέτως τις πολιτικές που επιδιώκουν την διαχείρισή του. Δεν καταλαμβάνεται αλλά καταλαμβάνει. Οι επίδοξοι διαχειριστές σε αυτή την πραγματικότητα μας καλούν να ανταποκριθούμε να συμμετέχουμε και να συνυπογράψουμε μέρα-μεσημέρι.
Όσο εξειδικεύεται η παραπάνω γενική οπτική στα επίδικα των κοινωνικών μετώπων τόσο η σαγήνη του ψέματος γίνεται πιο επαίσχυντη. Και για του λόγου το αληθές ή για την άρση κάθε αντιπαράθεσης μεταξύ δεξιάς και αριστεράς -μεταξύ Ν. Δημοκρατίας και Σύριζα ή εν δυνάμει κομμάτων τύπου Σύριζα- αυτός επιβεβαιώνεται και από τα παρακάτω:
– Φράχτης του Έβρου. Ένα τείχος όπου διευρύνει τον υγρό τάφο του Αιγαίου για κάθε κατατρεγμένο και αποκλεισμένο αυτού του κόσμου. Αυτά τα 140.000 μέτρα λεπιδοφόρου συρματοπλέγματος αριστερά και δεξιά συναγωνίζονται να επεκτείνουν.
– Εξορύξεις. Ενώ η El Dorado συνεχίζει την καταστροφή στις Σκουριές με την άδεια της προηγούμενης κυβέρνησης, η μεγάλη ιδέα της γενίκευσης των εξορύξεων βρίσκει σε πλήρη συμφωνία την πλειοψηφία των κομμάτων από αριστερά-δεξιά.
– Ενεργειακό-Ακρίβεια. Το μόνο που μένει στους επίδοξους κυβερνητικούς είναι η διαχείριση της ενέργειας και της ακρίβειας και η τροφοδότηση των αποθηκευτικών χώρων των κερδοσκόπων με περισσότερη ενέργεια και κέρδη.
– Εργασιακό. Φρόντισαν με ιδιαίτερο ζήλο να εκτοπίσουν την Εργασία από κάθε παραγωγική δραστηριότητα, να την τεμαχίσουν-ελαστικοποιήσουν, να την μερικοποιήσουν και να την παραδώσουν στο εφοδιαστικό κεφάλαιο. Αυτή την Εργασία και με αυτούς τους όρους καλούνται να διαχειριστούν τα κυβερνητικά κόμματα.
– Ανάπτυξη. Επενδύσεις και ιδιωτικοποιήσεις συγκροτούν την μοναδική προοπτική για όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα αφού έχουν ήδη φροντίσει να εντάξουν στο ΤΑΙΠΕΔ ό,τι είναι δυνατό να πουληθεί.
– Καταστολή. Η παρούσα κυβέρνηση ολοκλήρωσε ό,τι η προηγούμενη είχε αρχίσει σε επίπεδο καταλήψεων, διωγμών και κρατικής τρομοκρατίας και είναι έτοιμοι για νέα δολοφονική εξόρμηση σε μετανάστ(ρι)ες, ανέργους/ες αλλά και ενάντια στη νεολαία που θα βρουν σύντομα μπροστά τους.
Η πολιτική κατάσταση των από πάνω, μια κατάσταση Βαϊμάρης έλλειψης κάθε πολιτικού νοήματος και ενδιαφέροντος, την οποία βιώνουμε και είναι μόνο αυτό που φαίνεται και αυτό που η κοινωνία με την κυνική αποστασιοποίησή της καταγγέλλει. Είναι οι μόνες εκλογές τόσο αδιάφορες και άδειες από περιεχόμενο, νόημα και φυσική παρουσία, που από την επόμενη μέρα θα κυλήσουν τα πράγματα σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Αφού ακόμη και οι νικητές είναι προαποφασισμένοι σε αυτή την πιο μίζερη εκλογική διαδικασία από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
Αυτό, όμως, που σιγοβράζει είναι αυτό που θα κληθούν σύντομα οι κυβερνητικοί να αντιμετωπίσουν. Η νεολαία έχει αηδιάσει βλέποντας το τείχος του αποκλεισμού μπροστά τους. Οι κατώτερες τάξεις δεν έχουν άλλα περιθώρια επιβίωσης, αλλά και η κοινωνία γενικότερα βρίσκεται σε κατάσταση μιας στιγμής πριν από την μεγάλη αποσυμπίεση.
Τα σύγχρονα κινήματα διεκδικούν το δημόσιο χώρο πέρα από κόμματα, συνδικάτα και παραδοσιακές δομές διαπραγμάτευσης και εμείς συντασσόμαστε με αυτή την προοπτική για ένα ελεύθερο, δημόσιο και κοινωνικό έδαφος πέρα από τις εκλογές.
Ήδη οι σύγχρονες εξεγέρσεις έχουν κάνει την εμφάνισή τους και σύντομα θα κληθούμε να απαντήσουμε αν και πως θα συμμετέχουμε σε αυτό που η κοινωνική πλειοψηφία θα διεκδικήσει. Ας προετοιμαστούμε.
Στηρίζουμε την αντιεκλογική συγκέντρωση/μικροφωνική: Παρασκευή 19/05 στις 19:00, Καμάρα
-ΟΥΤΕ ΑΝΑΘΕΣΕΙΣ, ΟΥΤΕ ΥΠΟΤΑΓΗ
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΖΩΗ
-ME THN ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑ
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης
