Παρά τον περιορισμό και την νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας, οι άνθρωποι επέστρεψαν στους δρόμους του Λιβάνου για να εκφράσουν τον κορεσμό τους στην ελεύθερη πτώση της οικονομίας της χώρας. Μια πτώση που ωθείται από ένα επιθετικό νεοφιλελεύθερο μοντέλο και μια διαφθορά ενός ομολογιακού πολιτικού συστήματος που καθιερώθηκε από τη γαλλική αποικιοκρατία.
Του Μουσάφ Μπασίρ Αλαζάιζα Δημοσιεύτηκε στις 29 Απριλίου 2020
Οι διαδηλώσεις που ξέσπασαν τον περασμένο Οκτώβριο 17 στο Λίβανο έχουν ξαναρχίσει. Ο λαός του Λιβάνου είχε σταματήσει πριν από την κατάσταση περιορισμού της μετάδοσης του COVID-19 και, παρόλο που η κυβέρνηση έχει αποφασίσει τη λήψη μέτρων αποκλεισμού έναντι της πανδημίας πριν από τις 10 Μαΐου, οι άνθρωποι επέστρεψαν στους δρόμους. Και δεν είναι κάτι λιγότερο γιατί, ενώ η διαμαρτυρία της κοινωνίας είναι περιορισμένη, η οικονομία της χώρας βυθίζεται ακόμη περισσότερο αν είναι δυνατόν.
Το μοντέλο φούσκα απεριόριστων πιστώσεων και κατανάλωσης χωρίς παραγωγή δεν μπορούσε να συνεχίσει στο άπειρο. Μαζί με αυτό το οικονομικό μοντέλο, η χώρα κυριαρχείται από ένα θεολογικό πολιτικό σύστημα, δηλαδή, η εξουσία χωρίζεται μεταξύ των ηγετών των δεκαοκτώ χριστιανικών και μουσουλμανικών θρησκευτικών δογμάτων. Αυτό το σύστημα δημιουργήθηκε από την Laqueque France για να διατηρήσει τα αποικιακά της συμφέροντα. Οι διαμαρτυρίες είναι η κραυγή οργής στην άκρη της αβύσσου.
Μια μικρότερη χώρα από την επαρχία Teruel με 18 θρησκείες
Χάρη στη γαλλική αποικιοκρατική δημιουργικότητα, μαζί με τους Βρετανούς που δημιούργησαν τον Λίβανο μετά την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, η δυτική αποικία παραμόρφωσε την περιοχή. Στην πραγματικότητα, ο Λίβανος δεν μπορεί να γίνει κατανοητός χωρίς να ληφθεί υπόψη ότι ο σημερινός Λίβανος είναι μέρος της ορεινής περιοχής του Λεβάντε όπου, ιστορικά, συγκεντρώθηκαν οι πιστοί των αιρέσεων και των θρησκευτικών δογμάτων που διώκονταν. Όταν η Γαλλία αποφάσισε να κάνει αυτήν την περιοχή χώρα, δημιούργησε το εξομολογητικό σύστημα σύμφωνα με το οποίο ο Πρόεδρος πρέπει να είναι Μαρωνίτης Χριστιανός, ο Πρωθυπουργός της σουνιτικής μουσουλμανικής κοινότητας και ο επικεφαλής του Κοινοβουλίου, Σιίτης μουσουλμάνος. Οι υπόλοιπες θέσεις μοιράζονται σύμφωνα με την ομολογία, αλλά η δύναμη συγκεντρώθηκε στα χέρια των Μαρωνιτών.
Το γαλλικό φοντάν λειτούργησε, αλλά με πολλές βλάβες
Στη δεκαετία του 1950, η άρχουσα τάξη στο Λίβανο ήθελε να ενεργήσει σαν να οδηγούσε μια χώρα που δεν είχε καμία σχέση με το περιβάλλον της. Ήταν αδύνατο. Το 1958, η χώρα ήταν μια αρένα μάχης για την άρχουσα τάξη, υποστηριζόμενη από τους πεζοναύτες των ΗΠΑ που προσγειώθηκαν στον Λίβανο για να συντρίψουν τις παναραβικές και προοδευτικές δυνάμεις που αντιτάχθηκαν στην αποξένωση αυτής της τάξης απο το δυτικό μπλοκ. Η ίδια τάξη καταπιέζει πολλές φορές τις διαμαρτυρίες της εργατικής τάξης και των αγροτών.
Το 1975 ξέσπασε ο λεγόμενος εμφύλιος πόλεμος του Λιβάνου, ο οποίος, στην πραγματικότητα, ήταν ένας πόλεμος μεταξύ των διαφορετικών ηγεμονιών διαφορετικών θρησκειών, που αποξενώθηκαν απο περιφερειακές και διεθνείς δυνάμεις, δηλαδή Ισραήλ, Ηνωμένες Πολιτείες, Συρία ή Σαουδική Αραβία. Μεταξύ των πολεμιστών ήταν οι χριστιανικές φάλαγγες πολιτοφυλακές, συμμαχίες με το Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι χριστιανικές μονάδες του λιβανικού στρατού, με επικεφαλής τον στρατηγό Michel Aoun – τον σημερινό πρόεδρο της χώρας -, τον οργανισμό απελευθέρωσης της Παλαιστίνης (PLO), με βάση τα Παλαιστινιακά στρατόπεδα προσφύγων · το κίνημα Amal, μια σιιτική πολιτοφυλακή που υποστηρίζεται από το Ιράν και τη Συρία · Η Χεζμπολάχ, μια ομάδα αντιφρονούντων από την Αμάλ και το Μέτωπο των Προοδευτικών Δυνάμεων του Λιβάνου εντός της οποίας ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα του Λιβάνου.
Ο πόλεμος τελείωσε άσχημα το 1991. Το ομολογιακό σύστημα επιβεβαιώθηκε μέσω της κατανομής εξουσίας μεταξύ των τριών Προέδρων: της Δημοκρατίας, της κυβέρνησης και του Κοινοβουλίου. Οι πολέμαρχοι έβγαλαν τις στρατιωτικές τους στολές και φορούσαν κοστούμια και γραβάτες. Δεν υπήρχε λογοδοσία ή μεταβατική δικαιοσύνη, ούτε υπήρχε κοινωνική συμφιλίωση. Το τέλος του πολέμου σηματοδότησε, μεταξύ άλλων, την αρχή της σχολαστικής εφαρμογής της φιλελεύθερης ορθοδοξίας. Με άλλα λόγια, η αρχή της νέας φούσκας και το τερατώδες του τραπεζικού τομέα του Λιβάνου. Επικεφαλής αυτού του τομέα, ο Riad Salamé διορίστηκε το 1993, ο οποίος ήταν αντιπρόεδρος της εταιρείας Merrill Lynch, χαρακτηρισμένος ως Ιππότης της Γαλλικής Λεγεώνας της Τιμής το 1997 και αξιωματικός της ίδιας το 2009. Ο Salamé παραμένει στη θέση του μέχρι σήμερα,
Λιβανέζικο γραμματόσημο με φωτογραφίες του Riad Salame, του κυβερνήτη της κεντρικής τράπεζας του Λιβάνου. Φωτογραφία: Mussa’ab Bashir Alazaiza
Το τέρας έφαγε τα πάντα
Σε όλες τις αραβικές χώρες μαθαίνουμε σε μαθήματα γεωγραφίας – τουλάχιστον μέχρι τη δεκαετία του ’90- ότι ο Λίβανος είναι μια αραβική χώρα που φημίζεται για τη γεωργία και τον τουρισμό. Η ζωή στο Λίβανο με συγκλόνισε. Ο Λίβανος καλλιεργεί μόνο εσπεριδοειδή, μήλα και μπανάνες. Οι πατάτες τους δεν είναι πάντα στην αγορά όπου μπορείτε να βρείτε πατάτες Αιγύπτου, Ιορδανίας και Συρίας. Περίπου το 30% των λαχανικών στον Λίβανο προέρχονται από τη Συρία. Η χώρα είχε μια μικρή βιομηχανία γεωργικών ειδών διατροφής και είχε κατασκευάσει κάποια έπιπλα μέχρι τη δεκαετία του 1970, αλλά τώρα και αυτό δεν υπάρχει.
Η διαφθορά του μοντέλου υπηρεσιών έχει διαβρώσει τη λιβανική γεωργία. Η κοιλάδα Bekaa, που κάποτε ήταν το πράσινο καλάθι της χώρας και εξαγωγέας πολλών αγαθών, έχει πλέον πολλές εγκαταλελειμμένες περιοχές. Οι Λιβανέζοι αγρότες εγκαταλείπονται, χωρίς προστασία από την εισαγωγή, και πολλοί από αυτούς επέλεξαν την ακόλουθη στρατηγική: φυτέψτε έναν μικρό κήπο για την οικογένεια και την υπόλοιπη γη για να την αφιερώσετε στην κάνναβη ή το όπιο. Η εισαγωγή είναι πιο επικερδής για την άρχουσα τάξη επειδή διευκολύνει την υπεξαίρεση. Κάθε επικεφαλής δόγματος έχει το μονοπώλιο στην εισαγωγή μιας κατηγορίας προϊόντων.
Μια χώρα τόσο όμορφη όσο ο Λίβανος υποφέρει από υψηλά επίπεδα ρύπανσης. Τοπικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί δημοσίευσαν πέρυσι ότι ο Λίβανος είναι η πέμπτη πιο μολυσμένη χώρα στον κόσμο. Τα όμορφα βουνά και τα δάση της καταβροχθίζονται από ανεξέλεγκτες αστικοποιήσεις και λατομεία. Οι κυνηγοί καταστρέφουν κυριολεκτικά την πανίδα και τη χλωρίδα. Τα ποτάμια είναι επίσης μολυσμένα, δεν υπάρχει σύστημα ανακύκλωσης απορριμμάτων και δεν υπάρχουν επαρκείς χώροι υγειονομικής ταφής καθώς όλοι έφθασαν τη μέγιστη χωρητικότητά τους το 2015. Η εκπαίδευση και η δημόσια υγεία είναι στοιχειώδεις.
Εκτός από τα εμβάσματα που φθάνουν στη χώρα από τους ομογενείς της, ο μόνος τομέας που παράγει χρήματα στον Λίβανο είναι ο τραπεζικός τομέας, αλλά είναι καθαρή χρηματοδότηση και κερδοσκοπία. Το μέγεθος αυτού του τομέα εκτιμάται ότι είναι πέντε φορές μεγαλύτερο από το ίδιο το ΑΕγχΠ. Οι τράπεζες του Λιβάνου καλωσόρισαν χρήματα από πλούσιους Παλαιστινίους που έφτασαν στη χώρα μετά το Nakba, την εθνοκάθαρση που είχε διαπράξει το Ισραήλ το 1948. Η εθνικοποίηση στην Αίγυπτο τη δεκαετία του 1950 πυροδότησε το δεύτερο κύμα διαφυγόντων στρατευμάτων και περιουσιακών στοιχείων στον Λίβανο. ; το τρίτο κύμα ήρθε μετά την εθνικοποίηση που υιοθετήθηκε στο Ιράκ και τη Συρία στη δεκαετία του 1960. Ο Λίβανος ήταν πάντα ένας από τους αγαπημένους προορισμούς ξεπλύματος χρημάτων στον αραβικό κόσμο.
Καταστολή με δυτική έγκριση
Παρά το γεγονός ότι ο Λίβανος καταβροχθίζεται από ένα θεολογικό σύστημα, οι κοσμικές και δημοκρατικές δυτικές χώρες δεν παρενέβησαν για να «θέσουν τα θεμέλια μιας δημοκρατίας». Αντ ‘αυτού, διοργάνωσαν ένα συνέδριο το 2018 με τίτλο «CEDRE» (Conférence É Economique pour le Développement, par les Réformes et avec les Entreprises) για «υποστήριξη της ανάπτυξης και των μεταρρυθμίσεων» με πιστωτικό όριο 12 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ο πρωθυπουργός, τότε, Saad Hariri, υποσχέθηκε να εφαρμόσει νέες δημοσιονομικές πολιτικές στη χώρα για να λάβει τις εν λόγω πιστώσεις.
Δεν υπάρχει κανένα μυστήριο, είναι οι καθημερινοί άνθρωποι που θα πρέπει να αναλάβουν την πληρωμή των νέων φόρων και την αύξηση των τιμών. Πέρυσι, η Παγκόσμια Τράπεζα δήλωσε ότι το 50% του Λιβάνου θα είναι κάτω από το όριο της φτώχειας πριν από το τέλος του τρέχοντος έτους. Σε αυτήν τη δύσκολη κατάσταση είναι που οι Λιβανέζοι νέοι και η εκμεταλλευόμενη τάξη κατέβηκαν στους δρόμους στις 17 Οκτωβρίου και υπέστησαν βία και συλλήψεις από τον λιβανικό στρατό και τις υπηρεσίες ασφαλείας, χωρίς να υπάρχουν αντιρρήσεις απο τις “δημοκρατικές” χώρες στη Δύση.
23 Απριλίου, Βηρυτός.
Χεζμπολάχ: εκφοβισμός αντίστασης ή αντίσταση εκφοβισμού;
Το 2006, ο αρχηγός της Χεζμπολάχ Χασάν Νασρόλα υπέγραψε σύμφωνο με τον στρατηγό Μισέλ Άουν, ο οποίος μόλις επέστρεψε στο Λίβανο μετά από χρόνια εξορίας στη Γαλλία. Ο Άουν δεν ήθελε αλλαγές στην κατανομή των εξουσιών. Ήθελε να συνεχίσει τον πόλεμο, αλλά ηττήθηκε από τη Συρία.
Με το ξέσπασμα των διαδηλώσεων τον Σεπτέμβριο του 2019, η κυβέρνηση του Λιβάνου έπεσε. Η Χεζμπολάχ ήταν μέρος αυτής της κυβέρνησης. Πριν από το φθινόπωρο, ο Nasrolá είχε καταστήσει σαφές σε μια ομιλία του ότι δεν θα δεχόταν την ανατροπή του Aoun και ότι, λόγω έλλειψης εναλλακτικών λύσεων στο σύστημα δογμάτων, δεν θα δεχόταν την ύπαρξη χάους στη χώρα. Ο Nasrolah τόνισε ότι το χάος είναι αυτό που δημιουργούν το Ισραήλ και οι ΗΠΑ που θέλουν να τερματίσουν την «αντίσταση».
Στη συνέχεια, η φιγούρα του Nasrolá δέχθηκε επίθεση από τους διαδηλωτές που φώναζαν «όλοι φεύγουν και όλοι σημαίνουν όλοι». Η Χεζμπολάχ έστειλε σύντομα τα μέλη της στους δρόμους για να καταστείλει τις διαμαρτυρίες. Στις σιιτικές γειτονιές, η καταστολή των μελών της Χεζμπολάχ (και του συμμάχου της το κίνημα Αμάλ) ήταν σοκαριστική για τους ανθρώπους που το υποστήριξαν. Ήταν μια αντιφατική πράξη για την «αντίσταση» κατά του Ισραήλ και των ΗΠΑ.
Μετά την καταστολή της επιβολής του νόμου του Λιβάνου και της Χεζμπολάχ, ο Nasrolá εκφώνησε άλλη ομιλία στην οποία δαιμονοποιούσε τις διαδηλώσεις. Ήταν φορτωμένη με φετιχισμό υπέρ της αντίστασης, κάτι που μοιάζει με τον λόγο των των αυτο-στιλ δημοκρατικών δικτατοριών. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το γεγονός ότι η Χεζμπολάχ απελευθέρωσε το νότιο Λίβανο από μια ισραηλινή κατοχή, αλλά κανείς δεν πρέπει να αγνοήσει το γεγονός ότι η διαδικασία απελευθέρωσης του νότιου Λιβάνου ξεκίνησε με τον αγώνα του Κομμουνιστικού Κόμματος του Λιβάνου (PCL) που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον ένοπλο αγώνα μετά την πτώση της ΕΣΣΔ λόγω έλλειψης πόρων, κάτι που μπορεί να επικριθεί, χωρίς αμφιβολία.
Σοβιετική αφίσα από το 1958 που μιλάει για την αποβίβαση των Αμερικάνων στο Λίβανο για να συντρίψουν τις προοδευτικές και παναραβικές δυνάμεις. Η αφίσα λέει στα ρωσικά: “Ποιος θα σταματήσει τον εισβολέα!” Φωτογραφία: Mussa’ab Bashir Alazaiza
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ένας από τους λόγους για τη διαφωνία της Χεζμπολάχ με το κίνημα της Αμάλ ήταν η θέση της να απορρίπτει την ευγνωμοσύνη και τις ευκαιριακές αλλαγές από την πλευρά της Αμάλ. Η Amal στην αρχή είχε μεγάλη υποστήριξη από το PLO, σε εχθρότητα με το συριακό καθεστώς κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου του Λιβάνου. Αφού το Ισραήλ νίκησε στρατιωτικά το PLO και την αποχώρηση των στρατευμάτων του PLO από το Λίβανο, η Amal είχε τη συριακή υποστήριξη. Το τίμημα ήταν να συντρίψει τα παλαιστινιακά στρατόπεδα προσφύγων. Από την απόρριψη μιας τέτοιας βαρβαρότητας προέκυψε το ρεύμα της Χεζμπολάχ, μεταξύ άλλων παραγόντων.
Κανείς δεν πρέπει να αγνοήσει ότι η Χεζμπολάχ, που μεγαλώνει στο νότιο Λίβανο, προπύργιο της PCL, διέπραξε οργή κατά της PCL και του προλεταριάτου του Λιβάνου. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η Χεζμπολάχ, παρεμβαίνοντας στον πόλεμο στη Συρία, προστάτευε τον Λίβανο από τη μάστιγα του Daesh, αλλά κανείς δεν πρέπει να αγνοήσει το γεγονός ότι οι ταπεινοί άνθρωποι και οι φτωχοί αγρότες δεν λαμβάνουν την προσοχή που τους αξίζει από ένα κόμμα που “Αντιστέκεται” για αυτούς.
Η Χεζμπολάχ συμμετέχει στις κυβερνήσεις του Λιβάνου από το 2006. Το έχει πράξει για να προστατεύσει τα όπλα της με αντάλλαγμα να αφήσει τους διεφθαρμένους να κλέψουν, και αυτό είναι μια συνενοχή για την οποία πολλοί Λιβανέζοι δεν της το έχουν συγχωρήσει.
Κάτω με τον πάγκο!
Κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων 2019 και 2020, η καταστολή «εξαπλώθηκε». Σε κάθε γειτονιά, κάθε θρησκευτικό κόμμα καταπιέζει τους «λαούς του». Ο Χριστιανός ενάντια στον Χριστιανό, ο Μουσουλμάνος ενάντια στον Μουσουλμάνο κ.λπ Η απουσία ενός υπερδογματικού οργανισμού με σαφή σχέδια οδήγησε σε διασπορά των προσπαθειών και διευκόλυνε το έργο του λιβανικού κράτους, το οποίο έχει συλλάβει πολλούς ακτιβιστές.
Είναι οι αριστεροί ακτιβιστές, που θεωρεί η Χεζμπολάχ ως «πράκτορες του Ισραήλ και των ΗΠΑ» που διαμαρτύρονταν εναντίον του κράτους, που κράτησαν τη φλόγα κατευθύνοντας τις διαμαρτυρίες εναντίον των τραπεζών. Το κράτος του Λιβάνου ανέλαβε την καταστολή από εκείνη τη στιγμή και ανέπτυξε τους πράκτορες και τους στρατιώτες του στους δρόμους όπου βρίσκονται οι τράπεζες. Κατά ειρωνικό τρόπο, ο μόνος δρόμος στη Βηρυτό που σώθηκε από τη μεγάλη καταστροφή του εμφυλίου πολέμου του Λιβάνου ήταν η Bank Street. Το σύνθημα που φώναζαν οι κομμουνιστές και οι αναρχικοί της Βηρυτού είναι «Κάτω η κυριαρχία των τραπεζών!».
Η άφιξη της πανδημίας COVID-19 μείωσε σημαντικά τις διαμαρτυρίες. Το κράτος επωφελήθηκε και επέβαλε νυχτερινή απαγόρευση με το πρόσχημα ενός συναγερμού κατάστασης υγείας. Η κεντρική τράπεζα του Λιβάνου εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να επιστρέψει σε βρώμικα παιχνίδια, όπως η χειραγώγηση των τιμών συναλλάγματος κάνοντας τους ανθρώπους να χάσουν τις αποταμιεύσεις τους.
Βηρυτός
Πού πηγαίνει ο Λίβανος;
Το 2018, το κράτος του Λιβάνου μια έκθεση από την εταιρεία McKenzy & Company, την οποία είχε συνάψει συμφωνία, με συστάσεις για να βγεί από την οικονομική κρίση. Χάθηκαν πολλά χρήματα για να μην το βάζετε το δάκτυλο στην πληγή. Η έκθεση συνιστά τη λήψη μέτρων για την ανάπτυξη μικρών επιχειρήσεων στον βιομηχανικ΄΄ο κλάδο και την εξυπηρέτηση μεγάλων αλυσίδων αξίας. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι η υπηρεσία συνέστησε στο (διεφθαρμένο) κράτος να λάβει μέτρα κατά της διαφθοράς και να νομιμοποιήσει τη φύτευση κάνναβης για θεραπευτικούς σκοπούς. Σχετικά με το τελευταίο, ένας νόμος μόλις ψηφίστηκε στο Κοινοβούλιο.
Φαίνεται ότι η νέα κυβέρνηση, δήθεν τεχνοκρατική (κάθε δόγμα παρουσίασε τον τεχνοκράτη της), θα προσπαθήσει να θυσιάσει τον επικεφαλής της πυραμίδας για να σώσει την πυραμίδα. Ο σημερινός πρωθυπουργός, Χασάν Ντιάμπ, δήλωσε στην τελευταία ομιλία του ότι 5,7 δισεκατομμύρια δολάρια έχουν αποσυρθεί από τις τράπεζες. Ο Ντιάμπ επέκρινε έντονα τον κυβερνήτη της Κεντρικής Τράπεζας. Αυτό μπορεί να είναι η εισαγωγή ενός ελιγμού για να απολύσει τον Σαλαμέ και να σιγήσει τους διαδηλωτές.
Η χώρα, ωστόσο, απέχει ακόμη πολύ από την έναρξη μιας επανάστασης που θα επιφέρει μια βαθιά αλλαγή, διότι το διεφθαρμένο κοινωνικοοικονομικό μοντέλο χρηματοοικονομικής-θεολογίας επηρέασε τις νοοτροπίες, δημιούργησε υπερβολικό καταναλωτισμό, εχθρότητα και διακρίσεις εις βάρος προσφύγων ακόμη και μεταξύ των ταπεινών τάξεων. Αλλά το θετικό είναι ότι υπάρχει μια ρητή κραυγή ενάντια στο αγκυροβολημένο θεολογικό πολιτικό σύστημα και, πάνω απ ‘όλα, ενάντια στο αρπακτικό καπιταλιστικό σύστημα.
Πηγή: Arainfo
