Δημοσιεύτηκε στην Umanita Nova. Η μετάφραση έγινε από την Αέναη Κίνηση
Milano, Zero in Condotta, 2020
Οι αγώνες, οι απεργίες, οι απελευθερωτικές διαδικασίες και φυσικά οι επαναστάσεις: για να περάσουν οι αναρχικοί και οι αναρχικές μέσα από την ιστορία, να την κατανοήσουν, να την αναλύσουν και όταν και όπου είναι δυνατόν να την κατευθύνουν είναι ένα σημαντικό έργο, σχεδόν ένα ηθικό καθήκον. Διότι από αυτές τις διαδικασίες πρέπει να περάσουμε και, με διαλεκτικό και μη δογματικό τρόπο, να αλληλεπιδράσουμε με αυτές τις διαδικασίες. Πρόκειται για μια άσκηση που είναι προφανώς λογική και διανοητική, δεδομένου ότι λογαριάζεται με την πολιτική θεωρία, τις τακτικές του αγώνα, τις στρατηγικές για την αλλαγή του κόσμου. Αλλά είναι επίσης και μια συναισθηματική διάσταση, γιατί σε κάθε έναν από εμάς διεγείρει όνειρα, χαρές, επιθυμίες και, συχνά με την ίδια ένταση, και φόβους, θλίψεις, ανησυχίες, άγχη.
Μέσα στην υγιή ταραχή να καταλάβουμε, να παρατηρήσουμε και να κατανοήσουμε, εστιάζουμε πολύ συχνά στην πρώτη πτυχή, λες και ολόκληρο το συναισθηματικό μέρος, όμορφο ή άσχημο (και συχνά όμορφο και άσχημο ταυτόχρονα) να είναι λιγότερο σημαντικό, λίγο ενδιαφέρον, σαν να μην αξίζει να μιλήσουμε ή να αποκαλύψουμε γι αυτό.
Όταν ο Paolo Pachino έστειλε το χειρόγραφο του στην κολεκτίβα Zero in Condotta, συνειδητοποιήσαμε αμέσως ότι ήταν, ακόμη και στην αρχική του πολλαπλότητα σχεδίων, κάτι εξαιρετικά πρωτότυπο και πολύτιμο: γιατί έβαζε αμέσως τον αναγνώστη σε επαφή με έναν γενναιόδωρο και γενναίο αγωνιστή που, εντυπωσιασμένος από αυτό που συνέβαινε στη Rojava, αλληλεπίδρασε με εκείνα τα γεγονότα προσπαθώντας να τα καταλάβει, πηγαίνοντας επί τόπου για να τα μελετήσει και να τα εμβαθύνει, αλλά πάνω απ’όλα αγκαλιάζοντας την υπόθεση με τρόπο που από τις πρώτες σελίδες μας φάνηκε γεμάτος και πλήρης, υπό την έννοια του λογικά πεπεισμένου και συναισθηματικά εμπλεκόμενου.
Μαζί του επιλέξαμε να μετατρέψουμε την ιστορία σε ημερολόγιο: μας φαινόταν ο καλύτερος τρόπος να παρακολουθήσουμε τη ροή των γεγονότων με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, ώστε ο καθένας και η καθεμία, διαβάζοντας, να μπορεί να συνδέει τα ιστορικά γεγονότα με τα προσωπικά συναισθήματα και διαθέσεις.
Από το πρώτο ταξίδι στη Rojava στην απελευθέρωση της Kobane, από τη συναισθηματική ένταση του Newroz στην υπερήφανη και αξιοπρεπή θλίψη της οικογένειας ενός νεαρού μάρτυρα, από τη μονοτονία των στρατιωτικών ασκήσεων έως τον αγωνιώδη φόβο του θανάτου κάτω από τους βομβαρδισμούς, από τον τρομερό πόνο για έναν σκοτωμένο σύντροφο στη συναρπαστική προσπάθεια να μάθεις να στέκεσαι μέσα στην Tekmil, την καθημερινή συνέλευση των μαχητών. Και ακόμη: τη γέννηση του διεθνούς τάγματος, την ευχαρίστηση να ζεις σε επαφή με ένα μέρος της ανθρωπότητας σε αγώνα και με το επίμονο και ανυποχώρητο όνειρο της αλλαγής του κόσμου, τον θυμός για τους αμοιβόμενους δολοφόνους του Ερντογάν και τη πραγματικά μη αξέχαστη εμπειρία στις Τουρκικές φυλακές. Το ημερολόγιο πολέμου και ζωής του Paolo Pachino αφηγείται πολλά γεγονότα, διεθνούς και ακόμη ιστορικής σημασίας, και της μικρής καθημερινής ζωής, επαφών με έναν κόσμο που έχει προκαλέσει τις δυνάμεις και τις παραδόσεις για να «εφεύρει», να επινοήσει κάτι νέο και διαφορετικό και ότι σε αυτήν την πρόκληση και σε αυτό τον αγώνα βρήκε υποστήριξη και στήριγμα από πολλούς συντρόφους οι οποίοι από όλο τον κόσμο έφτασαν στη Ροζάβα για να δώσουν τη συμβολή τους, όπως λέει ο Paolo στην εισαγωγή, «με όπλα, στυλό, κάμερες, οικολογικά σχέδια ή απλά με η παρουσία τους».
Για εμάς στο Zero in Condotta, φάνηκε όμορφο και αληθινό ότι από το πέρασμα των ημερών εμφανίστηκε η ανθρωπιά του μαχητή, αυτού που θέλει να αλλάξει τον κόσμο και φοβάται μην πνιγεί στα νερά του Ευφράτη, ο οποίος θαυμάζει τις προσπάθειες των YPG / YPJ και που βαριέται από τη μονοτονία των ασκήσεων. Και που πάνω απ ‘όλα, ακόμη και ενάντια σε μια συγκεκριμένη εικόνα ως ένας σκληρός και αγνός αντάρτης που στη Δύση φαίνεται να γοητεύει πολύ συχνά μεγάλο μέρος της επαναστατικής αριστεράς, αρπάζει το τουφέκι και ετοιμάζεται να το χρησιμοποιήσει έχοντας εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή τη σαφή συνειδητοποίηση ότι ο πόλεμος σημαίνει σκατά και πως ο μιλιταρισμός είναι ένας αδίστακτος εχθρός, ότι η επανάσταση χρειάζεται συχνά τα όπλα, αλλά πως η χρησιμότητά τους θα είναι άκυρη εάν ταυτόχρονα δεν ταξιδεύουν ιδέες, όνειρα, επιθυμίες ενός νέου κόσμου, που είναι πάνω από όλα διαφορετικός και καλύτερος από αυτόν στον οποίο ζούμε σήμερα.
Αντιμέτωποι με την εικόνα του επαναστάτη οδοφραγματία, με το όπλο στους ώμους και τον εχθρό στο στόχαστρο, η οποία υπήρξε και ίσως θα είναι μια επώδυνη ανάγκη, θέλουμε πολύ περισσότερο να σκεφτόμαστε την εικόνα του Paolo που, έχοντας φτάσει σε ένα μικρό χωριό οπλισμένος και αμέσως περιτριγυρισμένος από παιδιά, ενστικτωδώς σκέφτεται πώς να κρύψει το τουφέκι, ώστε να μην τρομάξει τα μικρά και να μην ασκήσει, μέσω της πυρίτιδας, μορφές εξουσίας που θα είχαν πολύ λίγο από καινούργιο, και διαφορετικό από αυτό που συνήθως κάνουν οι στρατιώτες και η αστυνομία.
Έξω από τον πόλεμο και τη ζωή, το βιβλίο του Paolo είναι επίσης ένα ημερολόγιο χαράς και πόνου. Μιλά για τον ενθουσιασμό πολλών συναντήσεων, την όμορφη προσπάθεια αμφισβήτησης των ρόλων εξουσίας, και εξουσίας του φύλου, τις χορταστικές αισθήσεις που νιώθει κανείς εκεί κάτω, πριν και πέρα από τις λέξεις και τη γλώσσα, όταν αισθάνεται σε αρμονία με άνδρες και γυναίκες που παλεύουν και ονειρεύονται σαν αυτόν. Αλλά μιλά επίσης για τον βασανιστικό πόνο να βλέπεις συντρόφους και συντρόφισσες να πεθαίνουν, που μοιράστηκαν μαζί σου αυτό το όνειρο και αυτή τη μάχη και που αντί για έναν νέο κόσμο βρήκαν τον θάνατο, υποφέροντας συχνά, εξάλλου, προσβολές και βαρβαρότητα στο ίδιο τους το πτώμα. Σε εκείνες τις στιγμές είναι που πρέπει να θυμάσαι τον εαυτό σου, σχεδόν ουρλιάζοντας, γιατί δεν είσαι εκεί για να εκδικηθείς, να ανταλλάξεις τον ίδιο πόνο σε άλλα ανθρώπινα όντα, αλλά ακριβώς για τον αντίθετο λόγο, επειδή θέλεις αυτά τα πράγματα να τελειώσουν και να μην επανεμφανιστούν ποτέ. Και είναι ο ίδιος πόνος, λίγο παράδοξα και λίγο όχι, ο οποίος μπροστά στον θάνατο των συντρόφων και των συντροφισσών που αγάπησες, δεν σε κάνει να απαντήσεις στην πολύ ανθρώπινη ερώτηση «αλλά ποιος με έβαλε να το κάνω;» ονειρευόμενος ένα μπαρ στο Τορίνο ή μια παραλία στη Σικελία. Είναι πραγματικά ένας πόνος που εγείρει ξανά τους λόγους του ταξιδιού και φέρνει ξανά στο μυαλό τους λόγους για την πολιτική σου δέσμευση, οι οποίοι είναι, τελικά κατά βάθος και πραγματικά, οι μεγάλοι λόγοι και οι μεγάλες αιτίες που καθοδηγούν την ύπαρξή σου.
Είναι με αυτόν τον τρόπο που ο Paolo ξεπέρασε τον πόνο του θανάτου και παρέμεινε στη βόρεια Συρία να κλαίει αλλά και να παλεύει και να ονειρεύεται. Και είναι ένας ωραίος τρόπος, πιστεύουμε, για να μεταδώσει στον κόσμο τη δύναμη των ιδανικών και αυτού που πιστεύει.
Θα ήταν ωραίο αν ο Πάολο, τον οποίο η ιταλική δικαιοσύνη χαρακτήρισε επικίνδυνο επειδή «δυνητικά» είναι ικανός να φέρει στα μέρη μας αυτά που έμαθε στη Ροζάβα, ήταν πραγματικά έτσι. Αυτό θα σήμαινε την επίτευξη του στόχου: πιθανώς πραγματικά «επικίνδυνος» για την εξουσία, ώστε να μεταδώσει στους φτωχούς, τους εργαζόμενους, τις γυναίκες και όλους και όλες τις εκμεταλλευόμενες που προσπαθούν να πολεμήσουν ότι είναι σωστό και εφικτό, και ότι όταν το κάνουν είναι θεμελιώδες να μην ξεχνούν τη δική τους ανθρωπιά.
[Τα έσοδα από τις πωλήσεις αυτού του βιβλίου πηγαίνουν στην Κουρδική Κόκκινη Ημισέληνο].
Alberto Piccitto
Άρθρο που πάρθηκε από την Umanità Nova.
https://umanitanova.org/?p=12235
https://agirebablisoke.wordpress.com/2020/06/01/diario-di-guerra-e-di-vita-umanita-nova/
