Από τον Ben Luongo
Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ έδειξε πλήρως τον επίμονο και εμφανή ρατσισμό που υπάρχει στην επιβολή του νόμου της Αμερικής. Ο τρόπος με τον οποίο δολοφονήθηκε αντιπροσωπεύει την άσκοπη βία που χρησιμοποιούν οι λευκοί αξιωματικοί σε καθημερινή βάση εναντίον μαύρων. Η αστυνομία αναπτύσσει πάντα δυσανάλογη καταστολή εναντίον των μειονοτήτων και αυτή η καταστολή είναι συχνά θανατηφόρα. Οι μαύροι αποτελούν μόνο το δεκατρία τοις εκατό του πληθυσμού, αλλά αποτελούν το ένα τέταρτο των ανθρώπων που πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν από μπάτσους. Αυτό τους κάνει τρεις φορές πιο πιθανό από τους λευκούς να σκοτωθούν από την αστυνομία, παρά το γεγονός ότι οι λευκοί είναι πιο πιθανό να οπλιστούν.
Ο βάναυσος και καταπιεστικός ρατσισμός στην αστυνομική δύναμη οδήγησε τους ακτιβιστές και τους πολιτικούς ηγέτες τα τελευταία χρόνια να απαιτήσουν αστυνομική μεταρρύθμιση. Αυτές οι κλήσεις έχουν φτάσει σε νέα επίπεδα μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Ένα παράδειγμα είναι ο Joe Biden που είπε σε ζωντανή ροή την περασμένη εβδομάδα «Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε αυτήν τη βαθιά ανοιχτή πληγή που έχουμε σε αυτό το έθνος. Χρειαζόμαστε δικαιοσύνη για τον Τζορτζ Φλόιντ. Χρειαζόμαστε πραγματική αστυνομική μεταρρύθμιση. ” Άλλα παραδείγματα περιλαμβάνουν τον ιδρυτή του Black Lives Matter της Γιούτα, Lex Scott, ο οποίος ζήτησε πρόσφατα ορισμένα μέτρα όπως «συλλογή δεδομένων, εκπαίδευση αποσυγκέντρωσης για την αστυνομία, έμμεση εκπαίδευση μεροληψίας για την αστυνομία, λιγότερα θανατηφόρα όπλα για την αστυνομία».
Αυτά είναι λογικά μέτρα και πρέπει να τα λάβουμε σοβαρά υπόψη. Ωστόσο, είναι σημαντικό να μην πιστέψουμε πλήρως στην υπόσχεση της μεταρρύθμισης και να παραμείνουμε ανοιχτοί σε εναλλακτικές λύσεις έναντι της επιβολής του νόμου. Ο λόγος για αυτό είναι ότι η αστυνομία έχει μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα που μπορεί να είναι πολύ βαθιά για να επιλυθούν με μέτριες μεταρρυθμίσεις. Η ιδέα της μεταρρύθμισης προϋποθέτει ότι ένα σύστημα λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό όπως θα έπρεπε εκτός από μερικά εμφανή ελαττώματα. Όποια κι αν είναι αυτά τα ελαττώματα μπορούν να διορθωθούν ή να αναμορφωθούν, εφαρμόζοντας απλές ρυθμίσεις για να βελτιωθεί ο τρόπος λειτουργίας του συστήματος. Καθώς αυτό σχετίζεται με την αστυνομική μεταρρύθμιση, υποθέτει ότι η αστυνομία αποτελεί ζωτικό μέρος της επιβολής του νόμου και ότι μπορούμε να διορθώσουμε το πρόβλημα του ρατσισμού για να διασφαλίσουμε ότι η αστυνόμευση είναι πιο αμερόληπτη και δίκαιη.
Υπάρχουν δύο ζητήματα σε αυτήν την άποψη, ωστόσο, που εκθέτουν την περιορισμένη δυνατότητα της αστυνομικής μεταρρύθμισης. Το πρώτο είναι ότι υποθέτει ότι η αστυνομία είναι κατά κάποιο τρόπο ένα φυσικό προσάρτημα της σύγχρονης κοινωνίας που παίζει απαραίτητο ρόλο στη διατήρηση της τάξης. Αυτό όμως δεν συμβαίνει. Στην πραγματικότητα, ο σημερινός θεσμός αστυνόμευσης είναι μια μάλλον πρόσφατη ιστορική εξέλιξη που προκύπτει από τις σύγχρονες αλλαγές των σχέσεων ιδιοκτησίας και της λευκής υπεροχής. Ως αποτέλεσμα, η αστυνόμευση συνεχίζει μια ξεπερασμένη κληρονομιά κοινωνικής τάξης που εξυπηρετεί ελάχιστα τη σύγχρονη κοινωνία μας. Αυτό θέτει το δεύτερο ζήτημα: επειδή η αστυνομία έχει τις ρίζες της σε ρατσιστικούς και κλασικούς τρόπους κοινωνικής τάξης, η λευκή υπεροχή μπορεί να είναι ένα ενσωματωμένο χαρακτηριστικό που δεν μπορεί να διαγραφεί από τον θεσμό της αστυνομίας.
Πρέπει κανείς να εξετάσει αυτήν την ιστορία μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι η αστυνομία δεν είχε ποτέ σκοπό να υπηρετήσει και να προστατεύσει τους ανθρώπους. Αντ ‘αυτού, σχεδιάστηκε για να προστατεύσει την ιδιοκτησία και το οικονομικό συμφέρον των λευκών ελίτ και των ιδιοκτητών σκλάβων. Δύο σχετικά σημεία στην αμερικανική ιστορία το εξηγούν αυτό.
Το πρώτο μπορεί να βρεθεί σε μεθόδους 200 ετών που έχουν σχεδιαστεί για τον έλεγχο και την καταστολή των σκλάβων. Όπως γράφει ο ιστορικός Salley Hadden στο Slave Patrol, «η νέα αμερικανική καινοτομία στην επιβολή του νόμου κατά τον δέκατο όγδοο και στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα ήταν η δημιουργία ομάδων επιβολής του νόμου με επίκεντρο τη φυλή στον αμερικανικό νότο». Καθώς ο νότος άρχισε να εκβιομηχανίζεται, οι ιδιοκτήτες σκλάβων βρήκαν νέες προσοδοφόρες ευκαιρίες να «ενοικιάσουν» τους σκλάβους τους σε εργοδότες στην πόλη. Αυτό σήμαινε ότι οι σκλάβοι πέρασαν περισσότερο χρόνο μακριά από τους ιδιοκτήτες τους που είχαν συνηθίσει να παρακολουθούν κάθε κίνηση τους. Οι λευκοί άνθρωποι φοβήθηκαν τις ευκαιρίες που παρείχε στους σκλάβους να οργανώσουν και να επαναστατήσουν εναντίον των κυρίων τους. Ως αποτέλεσμα, το κράτος καθιέρωσε φυλετικές μορφές νομικής καταστολής που ονομάζονται περιπολίες σκλάβων. Αυτές οι περιπολίες, όπως γράφει ο Robert Wintersmith, όργωναν την χώρα παρενοχλώντας, τρομοκρατώντας, και βιαιοπραγώντας πάνω στους σκλάβους.
Η σημερινή αστυνομία έχει επίσης τις ρίζες της στην ταξική πάλη του 19ου αιώνα και πώς οι αμερικανικές πόλεις στο βορρά χρησιμοποίησαν την κρατική βία για να καταπιέσουν και να ελέγξουν τους μετανάστες και τους φτωχούς εργαζόμενους . Όπως γράφει ο ιστορικός Sydney Harring στο Policing a Class Society, «Ο εγκληματολογικός ορισμός για τα« εγκλήματα δημόσιας τάξης »έρχεται επικίνδυνα κοντά στην περιγραφή του ιστορικού για τις « κινητοποιήσεις ελεύθερου χρόνου στην εργατική τάξη ». Καθώς οι αγρότες μετανάστευσαν σε αστικές περιοχές αναζητώντας εργασία, οι ηγέτες των πόλεων και των επιχειρήσεων ανησυχούσαν για την άνοδο της «αταξίας της συμπεριφοράς», η οποία ήταν ουσιαστικά κώδικας για απεργίες εργαζομένων, ταραχές και άλλα είδη συλλογικής δραστηριότητας. Οι πόλεις σταμάτησαν αυτό το είδος δραστηριότητας με την πρόσληψη φυλάκων, που ήταν ομάδες ανδρών που κατέφευγαν συχνά σε ακραίες μορφές βίας για να διατηρήσουν την ειρήνη.
Γενικά, η προέλευση της αστυνομίας αντικατοπτρίζει μια καταπιεστική ιστορία λευκών και ιδιοκτητών ελίτ που προστατεύουν τα συμφέροντά τους ελέγχοντας τους μαύρους, τους μετανάστες και τους φτωχούς εργαζόμενους. Ως αποτέλεσμα, η σύγχρονη κοινωνία μας έχει φορτωθεί με ένα παράδειγμα κοινωνικής τάξης που αντικατοπτρίζει τα συμφέροντα της λευκής υπεροχής και της ατομικής ιδιοκτησίας. Απλώς σκεφτείτε πώς οι λευκοί αστυνομικοί δολοφόνησαν βάναυσα τον Τζορτζ Φλόιντ αφού έλαβε μια αναφορά ότι φέρεται να αγοράζει εμπορεύματα με πλαστά χρήματα. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι, μετά από διακόσια χρόνια, η σημερινή αστυνομική ακαδημία αντικατοπτρίζει πιο σύγχρονες αξίες δικαιοσύνης και ισότητας. Ενώ τα κοινωνικά ιδρύματα εξελίσσονται σε όλη την ιστορία, ωστόσο, σπάνια εγκαταλείπουν την κληρονομιά από την οποία γεννήθηκαν. Οι δομές εξουσίας που δημιούργησαν την αστυνομία αναπαράγονται απλά με νέους τρόπους που κάνουν το παράδειγμα της αστυνομικής βίας πιο αποδεκτό. Στο σημερινό πλαίσιο, αυτό διαμορφώνεται σε έναν ρατσιστικό λόγο που δικαιολογεί την αστυνομική βαρβαρότητα με φόντο «σούπερ-θηρευτές» και «κακοποιούς» που απειλούν την κοινωνική τάξη.
Ειλικρινά, η ιδέα ότι οι αστυνομικοί αποτρέπουν το έγκλημα είναι ένας μύθος για τον οποίο οι Αμερικανοί πρέπει να αχρηστεύσουν τον εαυτό τους. Όχι μόνο ο συνολικός αριθμός αστυνομικών έχει μειωθεί τα τελευταία πέντε χρόνια, αλλά ο δείκτης αστυνομίας ανά πολίτη έχει μειωθεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο αριθμός των βίαιων εγκλημάτων μειώθηκε στην πραγματικότητα. Αυτό δείχνει ξεκάθαρα ότι η κοινωνική τάξη δεν διατηρείται από την αστυνομία. Αντ ‘αυτού, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η κοινωνική σταθερότητα βασίζεται στη φυλετική ισότητα σε θέματα στέγασης, εκπαίδευσης, υγείας και απασχόλησης. Όπως ακριβώς και η αστυνομία, κάθε ένα από αυτά τα θέματα συνεχίζει μια ύπουλη και επίμονη κληρονομιά του ρατσισμού που εξακολουθεί να στοιχειώνει τους μαύρους Αμερικανούς σήμερα. Ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπιστούν αυτές οι αδικίες είναι να αφαιρέσουμε πόρους που σπαταλούνται για την αστυνομική μεταρρύθμιση και να τον ανακατευθύνουμε στην ανοικοδόμηση των κοινοτήτων μας.
Σκεφτείτε το γεγονός ότι η Μιννεάπολις ξόδεψε πάνω από το ένα τρίτο του γενικού της ταμείου (163 εκατομμύρια δολάρια) για την αστυνομία. Το γενικό ταμείο αναφέρεται σε διακριτικές δαπάνες οι οποίες θα μπορούσαν να έχουν δαπανηθεί σε μια πιο εποικοδομητική πρωτοβουλία που βασίζεται στην κοινότητα. Για παράδειγμα, η Μινεάπολη έχει το τέταρτο υψηλότερο χάσμα ανεργίας μεταξύ λευκών και μαύρων κατοίκων στην Αμερική. Φανταστείτε πώς θα μπορούσαν να δαπανηθούν αυτά τα χρήματα για να καλύψετε αυτό το κενό. Αυτά τα είδη επενδύσεων είναι απαραίτητα για τη δημιουργία μιας ισότιμης και δίκαιης κοινωνίας.
Τελικά, πρέπει να υιοθετήσουμε ένα νέο παράδειγμα κοινωνικής τάξης, που δεν βασίζεται στη μεταρρύθμιση της αστυνομίας. Το πρόβλημα του ρατσισμού είναι υπερβολικά παγιωμένο και διαδεδομένο για την επίλυση της αστυνομικής μεταρρύθμισης. Η διόρθωση αυτού απαιτεί να ανοικοδομήσουμε και να αποκαταστήσουμε τις ζωές των μαύρων Αμερικανών που η αστυνομία, μέχρι σήμερα, έχει καταστρέψει μόνο.
*
Ο Ben Luongo διδάσκει διεθνή ανθρώπινα δικαιώματα και διεθνή πολιτική οικονομία στη Σχολή Διεπιστημονικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Νότιας Φλόριντα. Στο παρελθόν εργάστηκε ως διοργανωτής καμπάνιας και σχεδίασε αρκετές καμπάνιες για ομάδες όπως η Εκστρατεία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και το Save the Children. Η ανάλυσή του εμφανίστηκε στο περιοδικό Foreign Policy, Foreign Policy in Focus, International Policy Digest και New Politics.
