Όταν οφειλές 1,2 εκατ. ευρώ μεταφράζονται σε πρόστιμα αξίας 300 ευρώ ή ΟΑΣΘ + Αστική Δικαιοσύνη=LFE
Έχουμε βαρεθεί πλέον να μιλάμε για την Αστική Δικαιοσύνη και την “αντικειμενικότητά” της. Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα από πάντα: Αν είσαι αναρχικός, απεργός, αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας, αλληλέγγυος σε μετανάστες, καταληψίας κλπ, σε περιμένουν συνεχείς διώξεις και δικαστήρια, πρόστιμα χιλιάδων ευρώ, περιοριστικοί όροι, ακόμη και όταν δεν συντρέχει καμία προφανής αιτία.
Αντίθετα, αν είσαι μέλος της λούμπεν μεγαλοαστικής τάξης, επιχειρηματίας, λαμόγιο, κομματικό στέλεχος πρώην ή νυν κυβέρνησης, βύσμα κλπ, τότε δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Μερικές “σφαλιαρίτσες” νουθέτησης, κάποια μηδαμινή ποινή, ή ακόμη και απαλλαγή είναι αυτό που θα αντιμετωπίσεις για οποιαδήποτε παράβαση κι αν πραγματοποιήσεις. Όλα αυτά πάντα κάτω από το τραπέζι, στα μουλωχτά.
Φυσικά δεν λείπουν και τα μεγάλα σκάνδαλα στις δικαστικές αποφάσεις (βλ. Siemens, Παπαγεωργόπουλος κλπ) ή στον χειρισμό κάποιων που “εκκρεμούν” (Noor 1 κ.α.), για να μας υπενθυμίζει με τον πιο ωμό τρόπο η δικαστική εξουσία ποιον υπηρετεί και ποιος κάνει κουμάντο. Ταυτόχρονα, το εκάστοτε “ρίξιμο στα λιοντάρια” κάποιου μέλους της άρχουσας τάξης ή κάποιου πολιτικού μεγαλοστελέχους (π.χ. Τσοχατζόπουλος) είναι κι αυτό μέσα στο πρόγραμμα, κατ’ εξαίρεση, για να ρίχνει στάχτη στα μάτια αυτών που ήδη δεν θέλουν να δουν, αλλά και να ξεπλένει λοιπού εμπλεκόμενους, “προσωποποιώντας” δομικά συστατικά του καπιταλισμού, όπως η διαφθορά και η αισχροκέρδεια.
Όλα αυτά δεν είναι κάποιο “παράπονο”. Δεν περιμένουμε τίποτα καλύτερο από την Αστική Δικαιοσύνη, έναν από τους πιο στέρεους και σημαντικούς πυλώνες του συστήματος. Απλά, πάντα είναι καλό να τα υπενθυμίζουμε και να τα αναδεικνύουμε, να δίνουμε κάθε μάχη που εμφανίζεται μπροστά μας σε όλα τα πεδία και να μην αφήνουμε καμία έκφανση της καταστολής και της εκμετάλλευσης να περνά ως μη γενόμενη ή ως κάτι το φυσικό. Επιπλέον, όλα τα παραπάνω αποτελούν και μια μικρή εισαγωγή στο κυρίως θέμα του άρθρου.
Όποιος ζει (ή έχει ζήσει για μεγάλο διάστημα) στην Θεσσαλονίκη γνωρίζει από πρώτο χέρι την κατάσταση με τον ΟΑΣΘ. Και όταν λέμε η “κατάσταση με τον ΟΑΣΘ” δεν εννοούμε απλά τα άθλια λεωφορεία, τα μειωμένα δρομολόγια, τα ακριβά εισιτήρια, τους τραμπούκους ελεγκτές και τους “νταβατζήδες” οδηγούς. Εννοούμε και το οικονομικό παιχνίδι που παίζεται εδώ και δεκαετίες, με μια ιδιωτική επιχείρηση με δεκάδες μετόχους -“εργαζόμενους” και μη- που αποτελεί μονοπώλιο στις αστικές συγκοινωνίες της πόλης, λαμβάνει κρατική επιχορήγηση εκατοντάδων εκατομμυρίων κάθε χρόνο καθώς και ευρωπαϊκά κονδύλια και παρ’ όλα αυτά “καταφέρνει” να δηλώνει έλλειμμα στον προϋπολογισμό της για να συνεχίσει την αφαίμαξη του δημοσίου χρήματος. Οι δήθεν προσπάθειες για εκκαθάριση και κρατικοποίηση της επιχείρησης, με στόχο τον εκμοντερνισμό του στόλου και άλλα τέτοια ωραία, που ξεκίνησαν επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά δεν ήταν τίποτε άλλο από μια τυπική σοσιαλδημοκρατική παρλαπίπα που κόλλησε στα ρηχά, με διαγωνισμούς να αναβάλλονται και τον Οργανισμό να αποτελεί όχημα πολιτικών επιδιώξεων της τότε κυβέρνησης. Ουσιαστικά όμως, η όλη διαδικασία της κρατικοποίησης κατέληξε να είναι ένα απλό μέσο για να καθαρίσει το πεδίο των νέων μελλοντικών επενδύσεων, όπως αυτή της μεταβίβασης γραμμών περιφερειακά της πόλης σε ιδιώτες των ΚΤΕΛ, μέσω “σύμβασης” με το δημόσιο.
Πέρα όμως και από το οικονομικό παρακράτος που έστησε στην πόλη ο ΟΑΣΘ, οι μύστες του ζητήματος -όσοι δηλαδή έχουν βρεθεί κατά καιρούς σε αγώνες ή νομικά απέναντι στον Οργανισμό- ξέρουν πολύ καλά πως υπάρχει και μια εξαιρετικά προνομιακή μεταχείριση προς τον Οργανισμό, τα στελέχη του, τους μετόχους του, τους “εργαζόμενους” και τους μπράβους του από την Δικαιοσύνη. Ελεγκτές και οδηγοί ξέρουν ότι μπορούν να φερθούν όπως τους καπνίσει, αφού, όπως αρέσκονται να λένε στα “θύματά” τους: “Κάντε μας μήνυση, έχουμε τους καλύτερους δικηγόρους, θα χάσετε“. Και πράγματι, αυτό συμβαίνει πάντα. Όποια κι αν είναι η υπόθεση, ο ΟΑΣΘ δεν έχει βγει ποτέ χαμένος από τα Δικαστήρια. Χαρακτηριστικά, το 2017 άνεργος που δεν είχε λεφτά για εισιτήριο και κρατήθηκε παράνομα για αρκετές στάσεις από μπράβους της εταιρίας, οι οποίοι τον έβρισαν και τον διαπόμπευσαν, έφτασε στο Δικαστήριο να τιμωρηθεί με 22 μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή!
Ακόμη όμως και μετά την “κρατικοποίηση” και την “κάθαρση” της εταιρίας, το παρακράτος που έχει στήσει ο ΟΑΣΘ με το Δικαστικό κύκλωμα καλά κρατεί. Σήμερα εκδικάστηκε η υπόθεση για την οφειλή ασφαλιστικών εισφορών ύψους 1,2 εκατ. ευρώ κατά το έτος 2017 (σημ: την ίδια χρονιά με το από πάνω περιστατικό), από τον πρώην πρόεδρο του ΟΑΣΘ Χρήστο Στεφανίδη. Η απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης; Πρόστιμο 300 (τριακοσίων!) ευρώ. Δηλαδή 60 ημερών φυλάκισης μεταφρασμένες σε χρηματικό πρόστιμο.
Απόφαση κόλαφος! Δεν ξέρουμε αλήθεια πως ο κος Στεφανίδης θα συνέλθει μετά από αυτή την εξέλιξη, η οποία μάλιστα έρχεται σε συνέχεια προηγούμενης: Τον Γενάρη ο πρώην πρόεδρος του ΟΑΣΘ δικάστηκε σε δεύτερο βαθμό για οφειλή ύψους 24 εκατ. ευρώ, αναφορικά με εργοδοτικές και ασφαλιστικές εισφορές για διάφορα διαστήματα της περιόδου 2014-17. Η τότε απόφαση; Πρόστιμο 450 (τετρακοσίων πενήντα!) ευρώ. Απανωτά χτυπήματα της μοίρας για τον κατηγορούμενο! (Η πρωτόδικη; Ήταν 4 χρόνια φυλάκιση. Υπερβολές. Σαχλαμάρες. Τι έκανε; Καμιά κατάληψη; Καμιά δράση αλληλεγγύης σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες;)
Αν μετά τα όσα αναφέραμε στην αρχή του άρθρου ακόμη απορείτε σχετικά με το πως έπεσαν έτσι οι ποινές, να διευκρινίσουμε, για τα προσχήματα, ότι στην πρώτη υπόθεση αναγνωρίστηκαν στον κο Στεφανίδη 2 ελαφρυντικά, ενώ στην δεύτερη 3 : πρότερος σύννομος βίος, ειλικρινή μεταμέλεια και το ότι στην πράξη του ωθήθηκε από μη ταπεινά αίτια!
Μετάνιωσε λοιπόν ο κύριος Στεφανίδης για τα συνολικά 25,2 εκατ. ευρώ που δεν πλήρωσε ο ΟΑΣΘ στο Δημόσιο επί της Προεδρίας του. Ήταν και καλός πολίτης πιο πριν, όχι κάνας αναρχικός ή χειρότερα ακόμη, κάνας άνεργος που δεν χτύπησε εισιτήριο! Ενώ φυσικά οι πράξεις του δεν είχαν “ταπεινά αίτια”, άλλα ήταν κυριευμένες από αισθήματα κοινωνικής αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας.
300+450 ευρώ καλά είναι; Να τ’αφήσω; Ή μήπως είναι πολλά;
Πέρα από την “πλάκα” όμως, το φλέγον ζήτημα σχετικά με τον ΟΑΣΘ παραμένει: Θέλουμε δημόσιες και δωρεάν συγκοινωνίες, που εξυπηρετούν τις ανάγκες των εργαζομένων. Ούτε ιδιωτικά ούτε κρατικά μονοπώλια και “επενδυτές”. Περισσότερα δρομολόγια και καλύτερα οχήματα.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι αστικές συγκοινωνίες είναι ο τρόπος μεταφοράς του ζωντανού κεφαλαίου του καπιταλισμού στους χώρους εργασίας και κατανάλωσης. Δεν φέρουμε καμία αυταπάτη σχετικά με την καλυτέρευση των συνθηκών μέσα στον καπιταλισμό ως λύση για τα προβλήματά μας. Ταυτόχρονα όμως δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια όταν κράτος και κεφάλαιο προσπαθούν να υποτιμήσουν τις ζωές μας με κάθε δυνατό τρόπο. Η λύση βρίσκεται στους συλλογικούς, αυτο-οργανωμένους και οριζόντιους αγώνες των από τα κάτω, ενάντια στους ταξικούς μας εχθρούς και τις δομές ελέγχου και καταστολής τους. Ενάντια σε ότι μας “τρώει την ζωή”.