Όπως διερευνήσαμε σε μια προηγούμενη ανάλυση , η πανδημία COVID-19 διέκοψε απότομα κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές παγκοσμίως, από τη Χιλή έως το Χονγκ Κονγκ . Η κατάσταση έκανε μια τρομερή στροφή καθώς οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία να πειραματιστούν με νέες αυταρχικές στρατηγικές ελέγχου. Η Γαλλία έσπευσε σε αυτό παράλληλα με την Ελλάδα και την Ιταλία .
Εμπνευσμένοι από την εξέγερση στη Μινεάπολη, περισσότεροι από 20.000 άνθρωποι απάντησαν σε μια πρόσκληση για διαδήλωση ενάντια στις δολοφονίες της αστυνομίας στις 2 Ιουνίου, ανοίγοντας ένα νέο κεφάλαιο της πανδημικής εποχής στη Γαλλία.
Πριν από τον ιό, η Γαλλία βίωσε ένα νέο κύμα κοινωνικών κινημάτων ενάντια στην απόφαση της κυβέρνησης να αλλάξει το σύστημα συνταξιοδοτικών προγραμμάτων. Καθ ‘όλη τη διάρκεια των ετών σχεδόν αδιάλειπτης πολιτικής αναστάτωσης – από τις διαμαρτυρίες του Loi Travail του 2016 στα κίτρινα γιλέκα – το νέο αναδυόμενο κίνημα προσπάθησε επανειλημμένα να ανακαλύψει τον εαυτό του προκειμένου να ξεφύγει από τους περιορισμούς των ρεφορμιστικών τελετών. Δυστυχώς, το COVID-19 επιτάχυνε το θάνατο αυτού του κινήματος.
Μία από τις κύριες δυσκολίες που έχουμε αντιμετωπίσει όλοι είναι να είμαστε σε θέση να φανταστούμε πέρα από αυτόν τον εφιάλτη του Ορβελίου – ή θα έπρεπε να πούμε αυτή τη νέα πραγματικότητα; Το παγκόσμιο «υγιεινό» κλείδωμα, μας ανάγκασε να ξανασκεφτούμε τις στρατηγικές μας για να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για έναν ελεύθερο κόσμο. Οι εκδηλώσεις της Πρωτομαγιάς προσέφεραν την ευκαιρία να αξιολογήσουμε την ικανότητά μας να το πράξουμε, προκειμένου να απελευθερωθούμε από αυτό το νέο πλαίσιο που μας έχουν επιβάλει οι αρχές στο όνομα της «ασφάλειας».
Στη Γαλλία, η Ημέρα της 1 Μαΐου δεν ήταν σχεδόν ανεπιφύλακτη επιτυχία. Παρόλο που ομάδες ανθρώπων κατάφεραν να διαδηλώσουν σε ολόκληρη τη χώρα, η παραδοσιακή ζωντάνια και η επιθετική ορμή που συνήθως βιώνουμε μιώθηκε σε μεγάλο βαθμό από αυστηρούς περιορισμούς στην ελεύθερη κυκλοφορία και από συνεχή παρενόχληση που οφείλεται σε μαζική αστυνομική παρουσία στους δρόμους. Για πολλούς από εμάς στη Γαλλία, η Πρωτομαγιά του 2020 άφησε μια πικρή γεύση στο στόμα μας.
2 Ιουνίου στο Παρίσι: μετά από εβδομάδες εγκλεισμού, ανυπομονούσαμε να ζεστάνουμε ξανά τα χέρια μας.
Όμως οι αναρχικοί, οι πολιτικοί ακτιβιστές και τα κοινωνικά κινήματα καθαυτά δεν ήταν οι μόνοι στόχοι της γαλλικής κυβέρνησης. Πράγματι, παρά την «υγειονομική» κατάσταση έκτακτης ανάγκης, οι αστυνομικοί παρέμειναν μια από τις μόνες ομάδες ανθρώπων που επιτρέπεται να βρίσκονται στους δρόμους . Επιτρέποντας αυτό, η γαλλική κυβέρνηση έδωσε ένα ελεύθερο πέρασμα στην επιβολή του νόμου για να συνεχίσει να κάνει ό, τι κάνουν καλύτερα – για να τρομοκρατήσει και να βιαιοπραγήσει ενάντια σε συγκεκριμένες κοινότητες και άτομα. Κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων μηνών πλήρους εγκλεισμού , τουλάχιστον εννέα άτομα σκοτώθηκαν από την αστυνομία και πολλοί άλλοι τραυματίστηκαν . Ως αποτέλεσμα, πραγματοποιήθηκαν αρκετές μέρες σποραδικών ταραχών κατά της αστυνομίας σε διάφορα προάστια – γνωστά στη Γαλλία ως les banlieues – αρκετών πόλεων.
Δυστυχώς, μια τέτοια κατάσταση είναι κοινή στη Γαλλία. Μαζικές ταραχές στα προάστια πραγματοποιήθηκαν το 2005 μετά το θάνατο δύο νεαρών εφήβων ως αποτέλεσμα της καταδίωξης αστυνομικών δυνάμεων. Όπως στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση και οι αστυνομικές δυνάμεις μας έχουν τη δική τους ιστορία καταπίεσης και ρατσισμού ενάντια σε κοινότητες χρώματος. Ακολουθούν μερικά παραδείγματα για την απεικόνιση του διαρθρωτικού ρατσισμού που ενυπάρχει στον γαλλικό θεσμό της αστυνομίας:
– Αυτό το άρθρο από το 2015 δείχνει ότι, τουλάχιστον στην περιοχή του Παρισιού, η σημαντική πλειοψηφία των αξιωματικών επιβολής του νόμου ψήφισε το Εθνικό Ράσεμπλεϋμ – το επίσημο Front National , ένα ανοιχτό ακροδεξιό ξενοφοβικό και λαϊκιστικό πολιτικό κόμμα που δημιουργήθηκε από πρώην SS και άλλους συνεργάτες υπό τη ναζιστική Γερμανία . Είναι αυτονόητο ότι λόγω της αυξανόμενης πόλωσης της κοινωνίας μας – στη Γαλλία και σε όλο τον κόσμο – αυτή η πολιτική τάση μεταξύ της επιβολής του νόμου έχει μόνο αυξηθεί από τότε.
– Τον περασμένο Απρίλιο, ένα έγχρωμο άτομο που προσπαθούσε να δραπετεύσει από την αστυνομία διώχτηκε στον ποταμό Σηκουάνα. Αφού τον έπιασαν, οι μπάτσοι χρησιμοποίησαν ρατσιστικές βρισιές και άρχισαν να κάνουν αστεία σχετικά με τις δεξιότητες κολύμβησης του ατόμου που συνελήφθη. Ένας αστυνομικός είπε ακόμη και στον συνάδελφό του: «[Αυτός] βυθίζεται, θα έπρεπε να βάλετε μια μπάλα και μια αλυσίδα στο πόδι του…» – κάνοντας μια σαφή αναφορά στα τραγικά γεγονότα της 17ης Οκτωβρίου 1961 κατά τη διάρκεια της οποίας έριξε η γαλλική αστυνομία Αλγερινούς διαδηλωτές από μια παρισινή γέφυρα, και πνίγηκαν. Ο μόνος λόγος που γνωρίζουμε για αυτό το συμβάν είναι επειδή το βίντεο της σύλληψης έγινε viral στο διαδίκτυο.
– Τέλος, το τρέχον γαλλικό δόγμα επιβολής του νόμου που χρησιμοποιείται στα προάστια και ενάντια σε αυτές τις κοινότητες προέρχεται άμεσα από το δόγμα που χρησιμοποίησε η Γαλλία στην Αλγερία και την Ινδοκίνα κατά τη διάρκεια των πολέμων της αποικιοκρατίας. Βλέπουμε εδώ ότι μετά την τρομοκρατία πληθυσμών στο εξωτερικό, η γαλλική κυβέρνηση συνεχίζει να τρομοκρατεί και να βαρύνει τις ίδιες κατηγορίες ανθρώπων στην επικράτειά της. Σε αυτό το θέμα, συνιστούμε ανεπιφύλακτα το ακόλουθο ντοκιμαντέρ του Désarmons-les! και διαθέσιμο με αγγλικούς υπότιτλους.
Στις 2 Ιουνίου σημειώθηκε μαζική συγκέντρωση στους δρόμους για την καταγγελία της αστυνομικής βίας και του διαρθρωτικού ρατσισμού.
Από τις 11 Μαΐου, η Γαλλία άρχισε να άρει τον περιορισμό. Ωστόσο, οι αρχές επέκτειναν την υγειονομική κατάσταση έκτακτης ανάγκης μέχρι τα τέλη Ιουλίου, χρησιμοποιώντας αυτήν τη δικαιολογία για να απαγορεύσουν οποιαδήποτε μορφή συγκέντρωσης στους δρόμους. Μέχρι τώρα, ενώ τα εμπορικά κέντρα έχουν ανοίξει ξανά, είναι τεχνικά απαγορευμένο να κάνετε παρέα σε ομάδες άνω των δέκα. Ας μην ξεγελιόμαστε – αυτό δεν έχει καμία σχέση με την προστασία της υγείας μας. Είναι καθαρά και απλώς ένας τρόπος για να καταστείλει κάθε πιθανή κοινωνική αναταραχή, καθώς οι αρχές γνωρίζουν ότι οι άνθρωποι είναι ακόμη πιο θυμωμένοι από ό, τι πριν από την πανδημία και ότι περιμένουν μόνο μια ευκαιρία για να ανακτήσουν τους δρόμους για να εκφράσουν την οργή τους. Αλλά για τρεις εβδομάδες, αυτή η ευκαιρία δεν ήρθε ποτέ.
Στη συνέχεια, πριν από μια εβδομάδα, οι ταραχές στη Μινεάπολη ξέσπασαν μετά την εκτέλεση απο την αστυνομία του Τζορτζ Φλόιντ. Και, ακριβώς όπως είχε και ο ιός τον Μάρτιο, αυτές οι ταραχές αναμόρφωσαν εντελώς τα χαρτιά παγκοσμίως – ήταν η σπίθα που περίμεναν πολλοί από εμάς για να απελευθερωθούμε από τον παγκόσμιο φόβο και λήθαργο που δημιουργήθηκε από το COVID-19. Καθώς οι φλόγες κατακλύστηκαν το τμήμα της Αστυνομίας του Μινεάπολη, η εξέγερση εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο . Την ίδια νύχτα που δολοφονήθηκε ο Τζορτζ Φλόιντ, μια άλλη περίπτωση αστυνομικής βίας έλαβε χώρα στο Μπόντι της Γαλλίας. Οι αστυνομικοί χτύπησαν βάναυσα ένα 14χρονο αγόρι ενώ τον συνέλαβαν. Περιμένει αυτήν τη στιγμή χειρουργική επέμβαση στα μάτια.
Το Σάββατο, 30 Μαΐου, στο Παρίσι προγραμματίστηκε διαδήλωση αλληλεγγύης με ανθρώπους χωρίς έγγραφα . Οι τοπικές αρχές το απαγόρευαν και έστειλαν μεγάλο αριθμό αστυνομικών για να αποτρέψουν οποιαδήποτε μορφή συγκέντρωσης. Το γεγονός ότι η διαδήλωση δεν επιτρέπεται δεν αποθάρρυνε τους συμμετέχοντες. Η αστυνομία άρχισε να συλλαμβάνει περίπου 50 άτομα , αλλά γρήγορα συγκλονίστηκαν από την κατάσταση και δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να επιτρέψουν στο κύμα των ανθρώπων να περάσουν στους δρόμους. Το γεγονός ότι η αστυνομία δεν μπορούσε πλέον να διατηρήσει τις θέσεις τους ήταν κυρίως συνέπεια της σκληρής αποφασιστικότητας που έδειξαν άνθρωποι χωρίς έγγραφα κατά την καθοδήγηση της πομπής. Χιλιάδες άνθρωποι περπάτησαν στους δρόμους μέχρι να φτάσουν στην Place de la République. Απογοητευμένοι επειδή δεν μπόρεσαν να κρατήσουν τους δρόμους μακριά από διαδηλωτές, η αστυνομία άρχισε να επιτίθεται στο πλήθος .
Παρ ‘όλα αυτά, αυτή η διαδήλωση ήταν μια νίκη στο ότι χιλιάδες άνθρωποι περπατούσαν στους δρόμους του Παρισιού για πρώτη φορά στην εποχή μετά το COVID-19 – και πάνω απ’ όλα επειδή ηγήθηκε από ανθρώπους χωρίς έγγραφα. Οι ίδιοι άνθρωποι που είναι «αόρατοι» στα μάτια της κυβέρνησης, οι ίδιοι άνθρωποι που κατά τη διάρκεια της πανδημίας βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της υγειονομικής κρίσης, είτε επειδή έπρεπε να συνεχίσουν να εργάζονται σε επισφαλείς θέσεις εργασίας – όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι που εξαναγκάστηκαν για να δουλέψωλόγω του γεγονότος ότι οι θέσεις εργασίας τους θεωρήθηκαν «απαραίτητες» από τις αρχές, ανεξάρτητα από την ευπάθειά τους, ή επειδή δεν έχουν κανένα εισόδημα και ζουν σε επισφαλείς συνθήκες. Το γεγονός ότι είναι αυτοί που πέτυχαν να αψηφούν τις αρχές που τις περιφρονούν και να τους αρνούνται οποιαδήποτε μορφή αξιοπρέπειας και ανθρωπότητας είναι εξαιρετικά ενδυναμωτικό και συμβολικά ισχυρό.
2 Ιουνίου: τροφοδοτώντας τη φωτιά της διεθνούς εξέγερσης.
Την ίδια ημέρα, μια παρόμοια δράση πραγματοποιήθηκε στη Μασσαλία , όπου αρκετές εκατοντάδες άνθρωποι διαδήλωσαν για τα δικαιώματά τους ως άνθρωποι χωρίς έγγραφα. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδήλωσης, μερικοί άνθρωποι μετέφεραν σημάδια καταδικαστικής αστυνομικής βίας και εκφράζουν αλληλεγγύη στον Τζορτζ Φλόιντ.
Επιπλέον, την περασμένη εβδομάδα, ενώ το εξεγερτικό κύμα εξαπλωνόταν μεταξύ των ΗΠΑ – ξεχωρίζοντας όχι μόνο τον ρόλο που διαδραματίζει η αστυνομία στην κοινωνία μας , αλλά και την επείγουσα ανάγκη για αφοπλισμό και κατάργηση αυτού του θεσμού μέσω μιας επαναστατικής διαδικασίας – κυκλοφόρησε μια νέα ιατρική έκθεση ο θάνατος ενός νεαρού Μαύρου που ονομάζεται Adama Traoré σε γαλλικό αστυνομικό τμήμα στις 19 Ιουλίου 2016.
Οι άνθρωποι ενώπιον του Ανώτατου Δικαστηρίου του Παρισιού απαιτούν δικαιοσύνη και την αλήθεια για το θάνατο του Adama Traoré τον Ιούλιο του 2016.
Αυτό το επίσημο έγγραφο φυλετικοποιείται ανοιχτά – μιλώντας για τον Adama Traoré ως “θέμα μαύρης φυλής” – και χειρότερα, εξαιρεί τους αστυνομικούς που συνέλαβαν τον Adama από οποιαδήποτε ευθύνη στο θάνατό του. Ωστόσο, εκπληκτικά, η έκθεση αναγνωρίζει ότι ο Adama Traoré πέθανε λόγω ασφυξίας. Δεν χρειάζεται να προχωρήσουμε περισσότερο από αυτό: αυτό καθιστά προφανές ότι η επίσημη ιατρική έκθεση καλύπτει την ευθύνη που έχουν αυτοί οι αστυνομικοί να τον σκοτώσουν. Γνωρίζουμε ότι η προτιμώμενη στρατηγική ακινητοποίησης που χρησιμοποιείται από τους κακοποιούς που φορούν κονκάρδες είναι ο λεγόμενος « κοιλιακός(Τεχνική) και γνωρίζουμε ότι συχνά οδηγεί στο θάνατο του συλληφθέντος. Αυτή είναι ακριβώς η ίδια τεχνική που χρησιμοποίησε ο Ντέρεκ Τσάββιν για να δολοφονήσει τον Τζορτζ Φλόιντ στις ΗΠΑ και που χρησιμοποίησαν Γάλλοι αστυνομικοί κατά τη σύλληψη του Λαμίν Ντιένγκ το 2007 στο Παρίσι πριν τον αφήσουν να πεθάνει στο πίσω μέρος του φορτηγού τους.
Κατανοώντας ότι, μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια δικαστικών συγκρούσεων, οι αρχές αρνούνται για άλλη μια φορά να ευθύνονται για τις δικές τους πράξεις και ότι συνεχίζουν να κατηγορούν τον Adama για τον θάνατό του, επινοώντας θέματα υγείας και προϋποθέσεις για να εξηγήσουν την ασφυξία του, την αδελφή του Adama, Assa Traoré κάλεσε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να συγκεντρωθούν την Τρίτη 2 Ιουνίου μπροστά στο Ανώτατο Δικαστήριο του Παρισιού για να καταγγείλουν την υποκρισία των αρχών στην περίπτωση του θανάτου του αδερφού της, καθώς και την αστυνομική βαρβαρότητα και τον διαρθρωτικό ρατσισμό εν γένει. Σε αλληλεγγύη με τους πένθους Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεάπολη, και ως ηχώ του τραγικού θανάτου του, το κάλεσμα εξαπλώθηκε κάτω από το σύνθημα «Δεν μπορώ να αναπνεύσω!»
Assa Traoré, αδελφή του Adama Traoré.
Σε απάντηση, οι αρχές χρησιμοποίησαν επίσημα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να καταγγείλουν την «ανευθυνότητα» κάνοντας ένα τέτοιο κάλεσμα στη μέση της πανδημίας COVID-19, επιδιώκοντας να διαδώσουν φόβο μεταξύ δυνητικών διαδηλωτών, προκειμένου να αποθαρρύνουν τους ανθρώπους από τη λήψη των απαραίτητων ενεργειών ενάντια σε ένα σύστημα που αντιμετωπίζει τόσο πολλοί από εμάς ως αναλώσιμοι. Αρκετές ώρες πριν προγραμματιστεί η έναρξη της συγκέντρωσης, οι αστυνομικοί απείλησαν προφορικά την Assa Traoré, δείχνοντας για άλλη μια φορά το είδος των «μαχητικών» πρακτικών που εφαρμόζουν οι αστυνομικοί σε καθημερινή βάση.
Εκείνο το βράδυ, παρά το μεγάλο αριθμό αστυνομικών δυνάμεων που έχουν αναπτυχθεί στην περιοχή, χιλιάδες και χιλιάδες άνθρωποι απάντησαν στην κλήση και συγκλόνθηκαν μπροστά στο Δικαστήριο. Η κινητοποίηση ήταν τεράστια – περισσότεροι από 20.000 άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους. Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους. Κατά τη γνώμη μας, είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι, σε σύγκριση με τις παραδοσιακές διαδηλώσεις, αυτό το γεγονός κατάφερε να φέρει κοντά ανθρώπους από πολλά διαφορετικά υπόβαθρα, εμπειρίες ζωής και γεωγραφικές περιοχές. Όπως είδαμε, αυτή η ποικιλομορφία ήταν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ. Επομένως, στις αναταραχές που θα έρθουν, πρέπει να συνεχίσουμε να κάνουμε ό, τι μπορούμε για να είμαστε πιο περιεκτικοί. Πρέπει επίσης να αναρωτηθούμε γιατί μερικοί από τους συμμετέχοντες σε αυτήν τη συγκέντρωση αποσυνδέονται από κάποιους από τους άλλους αγώνες μας – θα μπορούσε να οφείλεται στο γεγονός ότι δεν έχουμε ικανοποιήσει τις ανάγκες και τις πραγματικότητές τους;
Άνθρωποι συγκεντρώνονται μπροστά από το Ανώτατο Δικαστήριο του Παρισιού στις 2 Ιουνίου.
Μετά από αρκετές ομιλίες και ψάλματα – συμπεριλαμβανομένης της πλέον διεθνώς γνωστής “Tout le monde déteste la Police” (“Όλοι μισούν την αστυνομία”) – τα πράγματα κλιμακώθηκαν. Οι αστυνομικές δυνάμεις έριξαν τα πρώτα δοχεία δακρυγόνων . διαδηλωτές ανταποκρίθηκαν με διαφορετικά βλήματα και ανάβοντας τις πρώτες πυρκαγιές. Το πλήθος διασκορπίστηκε και οι ταραχές ξέσπασαν σε διάφορες περιοχές. Οι διαδηλωτές έχτισαν οδοφράγματα από ηλεκτρικά σκούτερ και τα έβαλαν φωτιά . άλλοι έσπασαν τα παράθυρα. Μερικά καταστήματα μπορεί να λεηλατήθηκαν, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς εδώ – ποιος νοιάζεται, ο ίδιος ο θεσμός της ιδιοκτησίας είναι εδώ. Μερικοί ταραχές επιτέθηκαν χαρωπά σε αστυνομικό τμήμα , ενώ άλλοι αντιμετώπισαν αστυνομικές δυνάμεις. Οι διαδηλώσεις για ταραχές και αγριόγατα συνεχίστηκαν μέχρι αργά το βράδυ. Για περισσότερες φωτογραφίες και αναλυτικές αναφορές των γεγονότων που έλαβαν χώρα εκείνο το βράδυ, προτείνουμε αυτό το άρθρο και αυτό .
Γκράφιτι αλληλεγγύης.
Γκράφιτι αλληλεγγύης.
Γκράφιτι αλληλεγγύης.
Γκράφιτι αλληλεγγύης.
Διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν επίσης στους δρόμους της Λυών , της Μασσαλίας , της Λιλ και της Νάντης. Καθώς γράφουμε, άλλες συγκεντρώσεις πραγματοποιούνται στην Τουλούζη και στο Μονπελιέ .
Δεν προκαλεί έκπληξη, μόλις ξέσπασαν οι πρώτες συγκρούσεις στο Παρίσι μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας, οι πολιτικοί εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία για να καταγγείλουν ολόκληρη τη συγκέντρωση. Ο Υπουργός Εσωτερικών, Κριστόφ Καστάνερ, είπε στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης ότι «Η βία δεν έχει θέση στη δημοκρατία. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τις εκρήξεις που πραγματοποιήθηκαν στο Παρίσι απόψε, ειδικά όταν απαγορεύονται οι δημόσιες συγκεντρώσεις για την προστασία της υγείας όλων. Θέλω να συγχαρώ τις δυνάμεις ασφαλείας και διάσωσης για την αυτοσυγκράτηση και την ψυχραιμία τους ». Πρόκειται για μια κλασική πολιτική ρητορική, στην οποία ο Υπουργός εξηγεί ότι η μόνη νόμιμη βία που υπάρχει είναι αυτή που διενεργείται από το κράτος – και επομένως από την αστυνομία. Αυτό μας φαίνεται σαν μια κατάφωρη αιτιολόγηση της αστυνομικής βίας και δολοφονίας.
Μια μέρα μετά τη συγκέντρωση, στις 3 Ιουνίου, ρώτησε σχετικά με τον ρατσισμό στη γαλλική αστυνομία, ο Καστάνερ υποσχέθηκε ότι «κάθε λάθος, κάθε υπέρβαση, κάθε λέξη, συμπεριλαμβανομένων ρατσιστικών συκοφαντιών, θα οδηγήσει σε έρευνα, απόφαση και κύρωση». Θα το επαναλάβουμε για άλλη μια φορά – δεν θέλουμε περισσότερη “υπεύθυνη” ή “καλύτερη” αστυνομία, δεν θέλουμε καθόλου αστυνομία!
Η φωτιά που ξεκίνησαν οι ταραχές στη Μινεάπολη εξαπλώνεται – και με γρήγορο ρυθμό. Το θάρρος και η αποφασιστικότητα που έχουν δείξει τόσα πολλά άτομα στις ΗΠΑ είναι μεταδοτικά και εμπνευσμένα. Ελπίζουμε ότι τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στη Γαλλία θα οδηγήσουν στην αναγέννηση των κοινωνικών αναταραχών. Είναι πλέον δική μας ευθύνη να συνεχίσουμε να προχωρούμε μπροστά. Περισσότερο από ποτέ, είναι σαφές ότι ολόκληρο το σύστημα δεν λειτουργεί, ότι θα συνεχίσει να ενισχύει μόνο τις ανισότητες που υπάρχουν σε τόσα διαφορετικά επίπεδα. Πρέπει να το τερματίσουμε με κάθε αναγκαίο μέσο. Από τη Μινεάπολη στο Παρίσι, από τη Βραζιλία στην Ελλάδα, όλοι μαζί, ας χτίσουμε έναν νέο κόσμο στις στάχτες του παλιού. Μέχρι τότε – και περισσότερο από ποτέ – συντρίψτε τον καπιταλισμό, συντρίψτε όλα τα κράτη και σκατά την αστυνομία!
Μια μέρα, τα τραπέζια θα γυρίσουν.
Ακολουθούν μερικές ακόμη κλήσεις για επίδειξη τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες στη Γαλλία:
– 6 Ιουνίου, μια διαδήλωση κατά της αστυνομικής βίας προγραμματίζεται στη Μασσαλία, μια άλλη στο Παρίσι .
– 8 Ιουνίου, φεμινιστικές οργανώσεις ζητούν μια εθνική διαδήλωση .
– 16 Ιουνίου, θα υπάρξει πανεθνική διαδήλωση αλληλεγγύης προς το ιατρικό προσωπικό και κατά της κυβέρνησης.
– 20 Ιουνίου, προγραμματίζεται μια άλλη πορεία αλληλεγγύης με ανθρώπους χωρίς έγγραφα .
Δεν θα μπορείτε να εξημερώσετε αυτήν την οργή εξάπλωσης.
