Αυτό που συμβαίνει, εδώ και μια δεκαετία, στο Παιδοκαρδιοχειρουργικό Κέντρο του νοσοκομείου «Αγία Σοφία» είναι απλό. Ενώ πρόκειται για το μοναδικό στο είδος του Κέντρο σε όλο το Ε.Σ.Υ., το κράτος ψάχνει τρόπο να το ξεφορτωθεί και να στέλνει όλη την κίνηση στο «Ωνάσειο», προφανώς στα πλαίσια συνηθισμένης διαπλοκής κράτους και κεφαλαίου στην Ελλάδα και παντού. Αυτό όμως δεν είναι εύκολο. Και λόγω του ότι αφορά δημόσιες υπηρεσίες αλλά και λόγω της φύσης του ιατρικού αντικειμένου (παιδιά με καρδιοπάθειες) που προκαλεί κατακραυγή.
Το Κέντρο ήταν κλειστό με απόφαση της Πολιτείας από το 2011 έως το 2013. Έκτοτε, υπολειτουργεί βαρέως, λόγω υποστελέχωσής του, με ευθύνη του εκάστοτε υπουργείου σε αγαστή συνεργασία με τη διοίκηση του Νοσοκομείου. Ενδεικτικά, ενώ μέχρι το 2010 πραγματοποιούνταν εκεί 180 χειρουργικές επεμβάσεις και 350 καρδιακοί καθετηριασμοί ετησίως, το 2019 έφτασε να πραγματοποιηθούν 50 επεμβάσεις και 110 καθετηριασμοί. Σημειωτέον, ότι λόγω του δημόσιου χαρακτήρα του Κέντρου, νοσηλεύονταν μεγάλο ποσοστό παιδιών ανασφάλιστων, προσφύγων, μεταναστών, Ρομά κλπ, τα οποία είχαν πρόσβαση μόνο στο Ε.Σ.Υ..
Προσφάτως λοιπόν, αποφάσισαν να κάνουν «αντάρτικο». Το έκλεισαν από τον Σεπτέμβρη του 2019, με αφορμή την ανακαίνιση ενός μόνο ορόφου, που έπρεπε να κρατήσει τρεις μήνες και κράτησε έξι. Στην συνέχεια το κράτησαν κλειστό μετατρέποντας το σε κέντρο αναφοράς για τον Covid-19. Κατόπιν κοινωνικών και πολιτικών πιέσεων βρήκαν λύση αλλού για το κέντρο αναφοράς του Covid-19 κι άρχισαν να υπόσχονται την επαναλειτουργία του.
Κάποια στιγμή όρισαν ημερομηνία ανοίγματος του Κέντρου, δύο εβδομάδες μετά την ανακοίνωση της Διοίκησης του Νοσοκομείου περί πλήρους επαναλειτουργίας του Κέντρου, έγιναν μόνο δύο χειρουργεία και μάλιστα σε 10 μέρες τα χειρουργεία θα κλείσουν έως τον Σεπτέμβρη, και φυσικά το Κέντρο παραμένει υποστελεχωμένο σε τραγικό βαθμό. Πρόκειται για μια ολοφάνερη τακτική καθυστερήσεων που προφανώς στοχεύει στο ότι οι όποιες αντιδράσεις θα βαρεθούν και θα τα παρατήσουν ή θα πάνε διακοπές…
Δεν μπορούμε όμως να αντιληφθούμε πώς περιμένουν κάτι τέτοιο, όταν πρόκειται για λίστες αναμονής παιδιών με καρδιακές παθήσεις. Και τίποτα δεν λύνει το «πηγαίνετε στο Ωνάσειο» που πρακτικά κάνει απόσβεση στην κλινική του, ενώ δημόσιος πλούτος, φτιαγμένος με τον κόπο του κόσμου της εργασίας, απλά πετιέται στα σκουπίδια (το κόστος που πληρώνουν τα ασφαλιστικά ταμεία και οι δημόσιες επιχορηγήσεις προς στο «Ωνάσειο», σε αντικατάσταση του «Αγία Σοφία», είναι άγνωστο…). Πόσο μάλλον όταν τα παιδιά που έχουν χειρουργηθεί, παρουσιάζουν επιπλοκές ή άλλες παθήσεις και χρειάζονται νοσηλεία που το «Ωνάσειο» δεν είναι σε θέση να παρέχει, τα δε καρδιοπαθή νεογνά πρέπει να παρακολουθούνται σε Μ.Ε.Θ. εντός Νοσοκομείου Παίδων.. Ούτε τα άρρωστα παιδιά, ούτε οι οικογένειές τους, ούτε όσοι/ες έχουν κοινωνική και πολιτική συνείδηση δεν πρόκειται να βαρεθούν να παλεύουν για αυτό το θέμα.
Κράτος και κεφάλαιο έχουν μια συγκεκριμένη ατζέντα μέρος της οποίας είναι η ιδιωτικοποίηση της υγείας και η μοιρασιά των δημόσιων πόρων με επιχειρηματίες. Όλα αυτά λίγο μετά το τελευταίο επεισόδιο της πανδημίας και τα «χειροκροτήματα» σε γιατρούς και νοσηλευτές, μια περίοδο που αν μη τι άλλο ανέδειξε το ότι η υγεία πρέπει να παραμείνει δημόσιο αγαθό. Κράτος και κεφάλαιο δεν σεβάστηκαν καν, όπως οι πάντες θα μπορούσαν να φανταστούν, τη συνθήκη της πανδημίας. Τη χρησιμοποίησαν μάλιστα ως εργαλείο των ευρύτερων σχεδίων τους, όπως φάνηκε ξεκάθαρα στο Παιδοκαρδιοχειρουργικό Κέντρο του νοσοκομείου «Αγία Σοφία».
Σίγουρα βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στον απόλυτο έλεγχο και σύμπνοια της «4ης εξουσίας» με τα κεντρικά σχέδια και τη στρατηγική υλοποίησής τους. Ένα κομμάτι της κοινωνίας ποτέ δεν άκουσε για το κλειστό νοσοκομείο. Άκουσε μόνο για το πανηγυρικό του άνοιγμα και μετά ξανά σιωπή. Πόσο όμως φαντάζονται ότι μπορεί να διαρκέσει κάτι τέτοιο;
Ένας αγώνας διεξάγεται ήδη, εδώ και καιρό, με τις οικογένειες των παιδιών να πρωτοστατούν. Στο πλευρό αυτού του αγώνα για πλήρως στελεχωμένο και εξοπλισμένο Παιδοκαρδιοχειρουργικό Κέντρο του νοσοκομείου «Αγία Σοφία», δρούμε σήμερα. Όσες περισσότερες δυνάμεις ενεργοποιηθούν, τόσο εξασφαλίζεται ότι τα σχέδια του κράτους δεν θα περάσουν. Είναι ένας αγώνας που δεν μπορεί να χαθεί για όλους τους λόγους του κόσμου.
Υ.Γ. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στις 22/6 στο «Αγία Σοφία» υπήρξε και περιστατικό εργατικού ατυχήματος, με εργαζόμενη συμβασιούχο (της οποίας η σύμβαση έληγε 8 μέρες μετά) που τραυματίστηκε από πτώση σοβάδων. Μια κατάσταση προϊόν της πλήρους εγκατάλειψης (παρά τις φαντεζί ανακαινίσεις) ολόκληρου πια του νοσοκομείου και τον υλικό κίνδυνο που αρχίζουν να αντιμετωπίζουν εργαζόμενοι, ασθενείς και οικογένειες.
Ρουβίκωνας
