Πορεία στη Θεσσαλονίκη για την ομιλία Μητσοτάκη

Η ματαίωση της φετινής ΔΕΘ λόγω της πανδημίας δεν έφερε συνεπακόλουθα τη ματαίωση του καθιερωμένου ετήσιου πανηγυριού των προγραμματικών δηλώσεων του εκάστοτε πρωθυπουργού, αντίστοιχα όμως δε ματαιώνεται κι η πορεία στη Θεσσαλονίκη. Φέτος η ομιλία του Κ. Μητσοτάκη θα γίνει το Σάββατο 12 Σεπτέμβρη στο πλαίσιο του Thessaloniki Helexpo Forum όπου αναμένεται να ξεδιπλωθεί όλη η αντεργατική, αντικοινωνική κι αντιμεταναστευτική ατζέντα που ακολουθείται από την κυβέρνηση. Πλήθος οργανώσεων, σωματείων και συλλογικοτήτων έχουν προαναγγείλει κινητοποιήσεις ενάντια στις πολιτικές της κυβέρνησης και στους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου. Η συγκέντρωση θα γίνει στην Καμάρα το Σάββατο 12 Σεπτέμβρη στις 18:00. Ακολουθούν τα καλέσματα από το ευρύτερο αναρχικό/ελευθεριακό κίνημα:

Από την Αναρχική Ομοσπονδία

Αν δε λογαριαστούμε, δε θα μας λογαριάσουν.

Βρισκόμαστε απέναντι στο φάσμα κλιμάκωσης πολλαπλών κρίσεων που κάθε μια από αυτές θα αρκούσε να ανατρέψει την ευαίσθητη μεταμνημονιακή κανονικότητα με τρόπους που θα έκαναν την περίοδο της μνημονιακής κρίσης να φαντάζει μια απλή κακοκαιρία. Κι όλες αυτές οι κρίσεις εμφανίζονται ταυτόχρονα και σε μια θανάσιμη για την κοινωνική βάση αλληλεπίδραση.

1. Η κρίση της πανδημίας.

Ζούμε σε πρωτόγνωρες συνθήκες υγειονομικής απειλής που υποχρεώνουν τους πάντες σε ριζικές αλλαγές της καθημερινότητας τους και καταστρέφουν κάθε είδους βεβαιότητα για το μέλλον σε ατομικό, οικογενειακό και κοινωνικό επίπεδο.

2. Η ιμπεριαλιστική κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο.

Για πρώτη φορά μετά το 1974 η απειλή γενικευμένου πολέμου με το ελληνικό κράτος στην πρώτη γραμμή είναι αντικειμενικά ορατή. Η εγγενής αστάθεια του πολυπολικού κόσμου εκφράζεται και στη γειτονιά μας με τη συγκρότηση πολεμικών αξόνων. Ο διαμοιρασμός πραγματικών και φανταστικών πόρων και γεωπολιτικών προγεφυρωμάτων ανάμεσα σε μεγάλες, μεσαίες και μικρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δείχνει να εξελίσσεται σε έναν ανταγωνισμό που αργά ή γρήγορα θα δώσει τον λόγο στα όπλα. Η ελληνική κοινωνία ίσως σύντομα θα χρειαστεί να ξαναμάθει τι σημαίνει επιστράτευση, φέρετρα με ελληνικές σημαίες, ίσως και σειρήνες βομβαρδισμού.

3. Οικονομική κρίση, ταξική αφαίμαξη και υποτίμηση.

Το τυπικό τέλος των μνημονίων που στην πραγματικότητα ήταν η οριστικοποίηση των απωλειών πλούτου και δικαιωμάτων από τη βάση προς όφελος της κορυφής δίνει τη θέση του σε μια νέα, πολύ χειρότερη οικονομική συνθήκη. Η ταξική λεηλασία που υπέστη η κοινωνική βάση εκφράστηκε πολύτροπα: καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων, εργοδοτικές αυθαιρεσίες, αναστολές συμβάσεων εργασίας, μη καταβολή δώρων, άρνηση παροχής αδειών, καθιέρωση της τηλεργασίας, αθρόες απολύσεις, επιβολή ενιαίου υποκατώτατου μισθού στα 533 ευρώ, έλλειψη μέτρων υγειονομικής προστασίας στους χώρους εργασίας, 50% μειώσεις σε μισθούς εργαζομένων συνοδεία της μείωσης των ωρών απασχόλησής τους, αναστολή της οικονομικής ενίσχυσης ατόμων με αναπηρία, διακοπή του επιδόματος στήριξης των προσφύγων που βρίσκονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα νησιά. Οι αριθμοί των εγγεγραμμένων ανέργων εκτινάχθηκαν στα ύψη (υπολογίζεται ότι κατά το τρέχον έτος η καταγεγραμμένη ανεργία θα αγγίξει το 23% στην Ελλάδα).

Αξίζει να αναφερθεί πως δεν έχει ληφθεί το παραμικρό μέτρο για την αποσυμφόρηση των φυλακών, των camps μεταναστών και των ψυχιατρικών κλινικών, όπου οι συνθήκες είναι άθλιες από κάθε άποψη (και από υγειονομική προφανώς). Μάλιστα, δύο κρατούμενοι έχασαν τη ζωή τους, καθώς επιδεικτικά δε μετακομίστηκαν σε νοσοκομειακές μονάδες.

Το ταξικό μέτωπο που έχει ανοίξει στην εκπαίδευση καλείται να διαχειριστεί της επιθέσεις που σχηματοποιούνται δια της όξυνσης των ταξικών φραγμών για την είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, της επίτασης του εξεταστικού και πειθαρχικού χαρακτήρα του γυμνασίου και του λυκείου, της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, της εισαγωγής διδάκτρων σε ξενόγλωσσα τμήματα ΑΕΙ και της εξίσωσης των πτυχίων των ΑΕΙ με αυτά των ιδιωτικών κολεγίων.

Αρχίζοντας από τον Σεπτέμβριο πρόκειται να διενεργηθούν 8.800 ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας κατά το β’ εξάμηνο του τρέχοντος έτους, διακυβεύοντας το μέλλον χιλιάδων φτωχοδιαβόλων που απειλούνται με την αποστέρηση και του τελευταίου κεραμιδιού που έχουν πάνω από το κεφάλι τους.

Και χωρίς την πανδημία το κεφάλαιο ντόπιο και διεθνές δεν έδειχνε διατεθειμένο να αρκεστεί στα όποια κέρδη του και δεν έδειχνε και ικανό να ξεκινήσει μια νέα περίοδο ανάπτυξης. Η πανδημία μάλλον έδωσε την απαραίτητη δικαιολογία στους καπιταλιστές για να συνεχίσουν την αντιλαϊκή-αντεργατική επίθεσή τους και να ζητήσουν ακόμα περισσότερα. Η κρίση που έχει ήδη έρθει είναι κατά πολύ ισχυρότερη της μνημονιακής κρίσης της προηγούμενης δεκαετίας.

4. Περιβάλλον.

Την άνοιξη η κυβέρνηση ψήφισε νόμο για το περιβάλλον, ο οποίος προβλέπει ένα σωρό διευκολύνσεις για την αμεσότερη και ελαστικότερη αδειοδότηση για επενδύσεις που αφορούν την πράσινη ανάπτυξη, την ενέργεια και συνακόλουθα την ισοπέδωση της φύσης, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την εκάστοτε τοπική βιοποικιλότητα, την τοπική κοινωνία, αλλά και το παραγόμενο οικολογικό αποτύπωμα που θα αφήσουν πίσω τους αυτού του είδους οι επιχειρηματικές και κατασκευαστικές δραστηριότητες.

5. Πολιτικός ολοκληρωτισμός.

Η αστική τάξη και οι κρατικές ελίτ, μέσα σε συνθήκες σαπίσματος της ιδεολογικής αφήγησης της αστικής δημοκρατίας σε παγκόσμια κλίμακα, δείχνουν τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε πρόθυμες να καταφύγουν σε ακροδεξιές ατζέντες και σε πρακτικές γενικευμένης καταστολής και οργουελικού κοινωνικού ελέγχου. Τα καθεστωτικά ΜΜΕ έχουν ήδη περάσει σε επίπεδα μονοφωνίας και προπαγανδιστικού ελέγχου μαζών που θα ζήλευαν τα ΜΜΕ ολοκληρωτικών καθεστώτων του παρελθόντος. Αν ακόμα παραμένει το δημοκρατικό κέλυφος ειδικά στην Ευρώπη, αυτό συμβαίνει γιατί ακόμα τα κράτη δεν αισθάνονται σίγουρα για το επόμενο βήμα. Η προεργασία, όμως, προχωράει ταχύτατα στο παρασκήνιο. Μία προς μία περιστέλλονται οι σχετικές ελευθερίες, τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Όσο οξύνονται οι ταξικές αντιθέσεις και βαθαίνει η καπιταλιστική βαρβαρότητα, η άρχουσα τάξη αναγκάζεται να δρα προληπτικά με επιπλέον κατασταλτικά μέτρα, προσπαθώντας έτσι να αποτρέψει κάθε επικείμενη κοινωνική έκρηξη. Με αυτό το σκεπτικό περιστέλλονται οι διαδηλώσεις και εκκενώνονται οι καταλήψεις. Για να μας εμποδίσουν να βαδίσουμε πιο μαχητικά εναντίον τους.

6. Μεταναστευτικό.

Οι παγκόσμιες ανακατατάξεις και οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί έχουν δημιουργήσει ένα τεράστιο ανθρώπινο κύμα που κατευθύνεται προς τις χώρες της Δύσης. Ο έλεγχος αυτού του κύματος είναι ένα ακόμα διακύβευμα της πολιτικής και οικονομικής τάξης που επιθυμεί να το καναλιζάρει και να χρησιμοποιήσει την δυστυχία του ως παράγοντα κερδών, γεωπολιτικών ανταγωνισμών και κοινωνικού ελέγχου των «ντόπιων». Η αντιδραστική συστράτευση φτωχών ενάντια σε φτωχότερους και η δημιουργία «εσωτερικού εχθρού» είναι από τα κλασσικά εργαλεία κοινωνικού ελέγχου που μετέρχεται η άρχουσα τάξη. Τα εκατομμύρια ξεριζωμένων στην Μέση Ανατολή, την Ασία και την Αφρική είναι μια σημαντική καύσιμη ύλη της επερχόμενης δυστοπίας που θέλει να εξασφαλίσει ο καπιταλιστικός κοινωνικός έλεγχος.

Η σημαντικότερη, όμως, «κρίση» που βιώνουμε, ο πλέον αδυσώπητος κίνδυνος για όλη την κοινωνική βάση είναι ο ίδιος της ο εαυτός, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα, τουλάχιστον στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Ελλάδα. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν είμαστε πια ούτε καν στις μάχες οπισθοφυλακών που βρεθήκαμε κατά τη διάρκεια της μνημονιακής κρίσης. Για την ώρα κράτος και κεφάλαιο «παίζουν χωρίς αντίπαλο». Ο κόσμος είναι στα σπίτια του, ιδιωτεύει και ο καθένας και η καθεμιά προσπαθεί να διαχειριστεί ένα απειλητικό μέλλον νομίζοντας ότι μπορεί να γλιτώσει μόνος/η. Κανείς δε θα γλιτώσει μόνος/η.

Πρέπει να αντιληφθούμε ότι τα πάντα είναι θέμα δύναμης. Εάν στα σχέδια κράτους και κεφαλαίου δεν αντιταχθεί η δύναμη της κοινωνικής βάσης, εάν δε βγούμε στους δρόμους, για να απειλήσουμε ανοιχτά την τάξη τους, εάν δεν χτυπήσουμε στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, στους στρατώνες και τις πλατείες, τα όσα πάθαμε κατά τη μνημονιακή περίοδο θα μας φανούν ασήμαντα και ανώδυνα μπροστά σε αυτό που έρχεται. Θα χάσουμε εισοδήματα, θα χάσουμε συντάξεις, θα χάσουμε τα σπίτια μας, το δικαίωμα στην υγεία και την παιδεία, θα χαθούν βασικές ελευθερίες, νέοι άνθρωποι θα σκοτωθούν για τα συμφέροντα πετρελαϊκών εταιρειών. Ας κοιτάξει ο καθένας και η καθεμιά γύρω του/της και ας αναρωτηθεί αν αυτά που λέμε είναι καταστροφολογικές προβλέψεις ή μια ψύχραιμη περιγραφή αυτού που έρχεται.

Το κάλεσμα μας είναι κάλεσμα αντίστασης και οργάνωσης. Είναι κάλεσμα μάχης. Όχι σε κάποιο μακρινό μέλλον, αλλά σήμερα, τώρα. Αν δεν επιλέξουμε να λογαριαστούμε μαζί τους, αν δεν επιλέξουμε να ματώσουμε με σκοπό να τους ματώσουμε χειρότερα, τότε απλά δε θα μας λογαριάζουν. Και τότε θα δούμε πόσο αισιόδοξες μπορεί να αποδειχτούν ακόμα και οι χειρότερες προβλέψεις. Ο εσμός του καθεστώτος πρέπει να φοβηθεί. Να φοβηθεί τους πολλούς και την δύναμή τους. Το συγκαταβατικό όσο και αλαζονικό τους χαμόγελο πρέπει να παγώσει. Ο χρόνος κυλάει εναντίον μας.

ΔΕ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΒΑΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΟΥ THESSALONIKI HELEXPO FORUM:

ΣΑΒΒΑΤΟ, 12/9, 18:00, ΚΑΜΑΡΑ

ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ

Από την Ταξική Αντεπίθεση

Σε έναν κόσμο που προσφέρει στους λαούς μονάχα φτώχεια, λεηλασία του φυσικού κόσμου, ιμπεριαλιαστικές επεμβάσεις και πολέμους…

Προχωρώντας προς το τέλος του 2020, μιας χρονιάς που σημαδεύτηκε από την τεράστια υγειονομική κρίση του covid 19 και τα κράτη να είναι σε θέση να τη διαχειριστούν ξεδιπλώνοντας τακτικές προληπτικής αντιεξέγερσης και προετοιμάζοντας έναν νέο κύκλο επίθεσης εναντίον των λαών, κρίνουμε αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα ζητήματα. Η πανδημία επιτάχυνε την έλευση ενός, αναμενόμενου, ακόμα και για τους αστούς οικονομολόγους νέου κύκλου κρίσης. Μιας κρίσης με παγκόσμιο και ακόμα πιο βαθύ χαρακτήρα, τα οικονομικά αποτελέσματα της οποίας είναι συγκρίσιμα με αυτά της κρίσης του 1929 και αποτελεί συνέχεια της κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου του 2007/08, η οποία ποτέ δεν ξεπεράστηκε και τα αποτελέσματά της συνεχίζουμε να ζούμε την τελευταία δεκαετία.

Η καπιταλιστική κρίση δεν είναι κάποιο αποτέλεσμα “δυσλειτουργίας” του συστήματος, αλλά βρίσκεται στον ίδιο τον πυρήνα του τρόπου παραγωγής. Όποια οικονομικά εργαλεία κι αν χρησιμοποιήσει το κεφάλαιο για το ξεπέρασμα της, οι αντιφάσεις του καπιταλισμού δεν μπορούν να ξεπεραστούν και το ξέσπασμα μιας νέας κρίσης είναι νομοτελειακό. Η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική αναδιάρθρωση αποτελεί τη σημερινή ιστορική τάση του κεφαλαίου και τα παραμύθια για άλλο “μείγμα πολιτικής” και για “καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο” μονάχα συγχύσεις μπορούν να σπείρουν στους καταπιεσμένους (όπως είδαμε και με την περίπτωση της “κυβερνώσας αριστεράς” στην Ελλάδα). Οι διακηρύξεις της Θάτσερ στις αρχές της δεκαετίας του 90’, πως δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο άτομα και ατομικά συμφέροντα, έκαναν τον κύκλο τους και πλέον, το 2020 βλέπουμε τα φρικτά αποτελέσματα αυτών των πολιτικών. Υπερσυσσώρευση κέρδους στα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας, της τάξεως του 1%, ενώ η κοινωνική πλειοψηφία κυριολεκτικά πασχίζει για να τα βγάλει πέρα, με τον μισθό και τις ανάγκες διαβίωσης να μην βγάζουν καν τον μήνα. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου Λιγότεροι από 30 άνθρωποι κατέχουν το 50% του παγκόσμιου πλούτου κι όλα αυτά φυσικά δεν είναι προϊόντα κάποιου βιβλίου επιστημονικής φαντασίας για ένα δυστοπικό μέλλον που έρχεται, αλλά είναι τα επίσημα στοιχεία ερευνών και μελετών που αποτυπώνουν την δυστοπική πραγματικότητα στο εδώ και στο τώρα. Στην Ελλάδα μόνο, σύμφωνα με μια περσινή έρευνα του ΣΕΒ, το 10% του πληθυσμού κατέχει το 42% του καθαρού πλούτου. Το 55,4% του πληθυσμού μπορεί ανά πάσα στιγμή να πέσει κάτω από το όριο της φτώχειας, αφού δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει μια απώλεια εισοδήματος 3 μηνών (όπως συνέβη με την καραντίνα). Πρακτικά αυτό σημαίνει πως, η κεντρική αφήγηση και ταυτόχρονα υπόσχεση του καπιταλισμού, πως αν δουλέψεις θα ανταμειφθείς κάποια στιγμή, κατέρρευσε μεγαλιωδώς. Η ανταμοιβή σου θα είναι μην ζεις σε καθεστώς απόλυτης φτώχειας, όμως και πάλι αυτό δεν εξαρτάται από σένα. Η οικονομική κρίση που έρχεται από τον Σεπτέμβρη και μετά, υπολογίζεται σύμφωνα και τις εκθέσεις της Κομισιόν, πως θα είναι 30 φορές πιο ισχυρή από την οικονομική κρίση του 2009, που άφησε εκατομμύρια ανθρώπους στα πρόθυρα της κοινωνικής εξαθλίωσης.

Χαρακτηριστικοί είναι και οι δείκτες της ανεργίας, με τον ΟΟΣΑ να θεωρεί ότι το ήδη υπάρχον ποσοστό ανέργων θα αυξηθεί από 9,5 εώς 12,5%, ενώ μόνο στις Η.Π.Α. οι άνεργοι ανέρχονται στα 40.000.000 ανθρώπους, την ίδια στιγμή που 1 στα 6 νοικοκυριά αδυνατούν τους τελευταίους μήνες να πληρώσουν το ενοίκιο. Ταυτόχρονα το ΔΝΤ προβλέπει πως το μέγεθος της ύφεσης αναμένεται να φτάσει σε -5% για την παγκόσμια οικονομία την ίδια στιγμή που αγγίζει το -10% για την Ε.Ε., με τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα να κυμαίνονται ή και να ξεπερνούν τις 10 ποσοστιαίες μονάδες σμίκρυνσης του ΑΕΠ, χωρίς να μπορεί ακόμα να συνυπολογιστεί το πλήγμα από τον μειωμένο τουρισμό.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, τα ισχυρότερα κομμάτια του κεφαλαίου, εθνικά και διεθνή, βρίσκουν το κατάλληλο έδαφος για να εδραιώσουν νέους τρόπους εργασίας και εκπαίδευσης (τηλεργασία και τηλεκπαίδευση, επιδοτούμενη ημιαπασχόληση και εκ περιτροπής εργασία) αλλά και νέες μορφές παραγωγής που οδηγούν ακόμα περισσότερους εργαζόμενους στην ανεργία. Την ίδια στιγμή προϋπόθεση για να αυξήσουν την κερδοφορία τους είναι το να πεταχτούν οι πιο αδύναμοι ανταγωνιστές από το παιχνίδι, να συρρικνωθούν οι κοινωνικές δαπάνες, να πραγματοποιηθεί μία αναπροσαρμογή των όρων λεηλασίας του περιβάλλοντος, να υπάρξουν νέες μέθοδοι προληπτικής αλλά και άμεσης καταστολής και ελέγχου αλλά κύρια να γίνει ακόμα πιο φτηνή η εργασία μας, χτυπώντας τον άμεσο και τον έμμεσο μισθό μας. Οι αλλαγές αυτές συντελούνται κεντρικά, καθολικά, με σταθερότητα και ταχύτητα από τον παγκόσμιο καπιταλισμό που ξέρει πια πως ο μόνος τρόπος για να ξεπερνά τις αναπότρεπτες κρίσεις του, είναι να κάνει τους φτωχούς φτωχότερους και να βρει νέες αγορές, αλλά και νέες μορφές εκμετάλλευσης των εργαζομένων και της φύσης.

Την ίδια στιγμή όμως που οι δυνάμεις του κεφαλαίου κινούνται από κοινού ενάντια στην παγκόσμια εργατική τάξη, διαμορφώνουν ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους συμμαχίες, ανταγωνίζονται η μία την άλλη και επεκτείνουν τις δραστηριότητες τους σε όλο τον πλανήτη αφήνοντας πίσω τους καμμένη γη στις σύγχρονες αποικίες που βρίσκονται κάτω από την ιμπεριαλιστική (δηλαδή οικονομική, πολιτική, στρατιωτική) εξάρτηση.

Το κυνήγι για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των νέων δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων, για εξορύξεις, για φτηνό εργατικό δυναμικό αλλά και για νέες αγορές όπου θα μπορέσουν να διατίθενται τα παραγόμενα προϊόντα, ανοίγει διαρκώς νέες αντιπαραθέσεις και ανακατατάξεις συμμαχιών μεταξύ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αλλά και εθνικών αστικών τάξεων της κάθε περιοχής. Το παγκόσμιο χρέος έχει εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη και ανέρχεται στα 258 τρις (331% του παγκόσμιου ΑΕΠ!), με τάσεις συνεχούς αύξησης και τις περισσότερες ανεπτυγμένες οικονομίες να είναι υπερχρεωμένες. Όπως γράφαμε πριν λίγους μήνες: “Η πανδημία δεν ήρθε να προσβάλλει μια κατά τ’ άλλα υγιή παγκόσμια οικονομία. Ο καπιταλισμός ήδη νοσούσε από σοβαρά υποκείμενα νοσήματα (υπερδιόγκωση παγκόσμιου χρέους, ενεργειακός και εμπορικός πόλεμος, αστάθεια τραπεζικού συστήματος, αναιμική ανάπτυξη, όξυνση ανταγωνισμών κλπ) και η πανδημία ήρθε ως συγκυριακό σημείο έκρηξης της νέας μείζονος παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Σήμερα, και δεδομένης της επισφάλειας που δημιουργεί η επέλαση του νέου κορωνοϊού, κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει “που θα κάτσει η μπίλια” της παγκόσμιας ύφεσης” (Προς μια νέα χρεοκοπία του ελληνικού κράτους. Προς μια νέα επίθεση στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα).

Την ίδια στιγμή οι πολεμικές συγκρούσεις στην Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική συνεχίζουν να μαίνονται (Υεμένη, Παλαιστίνη, Λιβύη, Συρία) φέρνοντας και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (Η.Π.Α., Ε.Ε., Ρωσία, Κίνα) αλλά και τις αστικές τάξεις σε ένα διαρκές κυνήγι νέων συμμαχιών και νέων τριβών, ενώ ολοένα και οξύνονται και οι στρατιωτικοί ανταγωνισμοί ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις, κάνοντας ορατό το ενδεχόμενο ξεσπάσματος ενός νέου ιμπεριαλιστικού σφαγείου (ανταγωνισμός στη Νότια Σινική, γεωστρατηγικη περικύκλωση της Ρωσίας και στρατοπέδευση Νατοϊκών δυνάμεων στο μαλακό της υπογάστριο, επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτων (Ουκρανία, Βολιβία, Βενεζουέλα κλπ), πολεμική προπαρασκευή, στρατιωτικός υπερεξοπλισμός, ασκήσεις ετοιμότητας απ’ όλες τις πλευρές κλπ). Ταυτόχρονα οι τριγμοί εντός του ΝΑΤΟ συνεχίζουν να μεγαλώνουν και να εκδηλώνονται (αντίθεση Η.Π.Α., Γαλλίας και Γερμανίας τόσο εντός του οργανισμού όσο και για την κατάσταση στη Συρία και τη Λιβύη με τους Ευρωπαίους να σκέφτονται όλο και πιο έντονα τη δημιουργία ευρωστρατού, ως απόπειρα “στρατηγικής αυτονομίας” και απογαλακτισμού από την αμερικάνικη κηδεμονία), ενώ οι ΗΠΑ επιδιώκουν διακαώς την πλήρη ενεργειακή απεξάρτηση των Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο, το οποίο χρησιμοποιείται ως μοχλός οικονομικής, πολιτικής και διπλωματικής πίεσης.

Ο πόλεμος άλλωστε παραμένει μία από τις πιο επικερδείς επιχειρήσεις, όχι μόνο στην εκδήλωση του, αλλά και στην προετοιμασία του με τους παγκόσμιους δυνάστες να συντηρούν ή να επικροτούν τυχοδιωκτικές κινήσεις μικρότερων δυνάμεων. Κάπως έτσι βρίσκονται αγοραστές για τα νέα οπλικά συστήματα που παράγουν οι πολεμικές βιομηχανίες, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για νέα ενεργειακά και εμπορικά deals με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ελληνο-Τουρκική διένεξη όπου και οι δύο πλευρές προσπαθούν να αναβαθμίσουν το ρόλο τους στην περιοχή, συντηρώντας την ένταση και έχοντας συμφωνήσει με διαφορετικές εταιρείες εξόρυξης υδρογονανθράκων.

Η οικονομική αστάθεια, οι ιμπεριαλιστικοί και αστικοί ανταγωνισμοί, η κλιματική αλλαγή που επιταχύνεται από την καπιταλιστική ανάπτυξη, οι προλεταριακές και κοινωνικές εξεγέρσεις που σάρωσαν και συνεχίζουν να σαρώνουν την Αμερικανική ήπειρο τους τελευταίους μήνες, οι ίδιες οι συνθήκες ζωής του παγκόσμιου πληθυσμού που παραμένει ανοργάνωτος αλλά ταυτόχρονα παραείναι οργισμένος, συγκροτούν την αρχή της τρίτης δεκαετίας ενός αιώνα που περιμένει μία νέα επανάσταση για να δώσει κουράγιο, να εμπνεύσει και να παραδειγματίσει όλους τους λαούς.

Σε μία Ευρώπη γεμάτη ανισότητες, διαλυμένα συστήματα υγείας και μόρφωσης, καταστολή και αντιμεταναστευτικό μένος…

Τιμώμενη χώρα στην φετινή ΔΕΘ είναι η Γερμανία, μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η τελευταία, παρά το ότι διατείνεται η κυρίαρχη ιδεολογία, μόνο ως ένωση των λαών δεν μπορεί να οριστεί.

Αντιθέτως, η ΕΕ αρχίζει και συγκροτείται μεταπολεμικά για πολύ συγκεκριμένους λόγους και στο πλαίσιο της μεταπολεμικής αμερικάνικής διείσδυσης στην ευρωπαϊκή ήπειρο (Δόγμα Τρούμαν και σχέδιο Μάρσαλ). Πρώτος, ήταν η ανάκαμψη της κερδοφορίας για την συνέχεια της διευρυμένης αναπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος, μέσω της έννοιάς αγοράς και της οικονομικής-πολιτικής και κοινωνικής σταθερότητας. Παράλληλα, αυτή καθ‘ έαυτη δημιουργήθηκε για την ανάσχεση του “Σοβιετικού Κινδύνου” ενώ αποτέλεσε και αντιπρόταση του καπιταλισμού, παρά τους εσωτερικούς του ανταγωνισμούς, απέναντι στη Σοβιετική Ένωση. Βασικός στόχος ακόμα ήταν, η αντιμετώπιση του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού μεταξύ των πιο ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών, όπως η ΗΠΑ και η Ιαπωνία, ενώ οι ΗΠΑ στήριξαν πολύπλευρα το εγχείρημα, για γεωπολιτικούς και οικονομικούς λόγους. Τέλος, μπορούν να διακριθούν ως αιτίες η αποτροπή επανεμφάνισης οικονομικού προστατευτισμού και η επίλυση της Γαλλογερμανικης διαμάχης. Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν, διαμόρφωσης ενός ελεύθερου πεδίου κίνησης και κερδοσκοπικής δράσης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, η Ε.Ε προσπαθώντας να εξυπηρετήσει τον ιστορικό της στόχο και τις πραγματικές κοινές τις επιδιώξεις αποτέλεσε το υπερεθνικό βάθρο πάνω στο οποίο αναπαράγονται οι ταξικοί διαχωρισμοί, η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης, μέσω χάραξης κοινών πολιτικών από τα κράτη-μέλη.

Προφανώς, αυτό δε σημαίνει ότι το καπιταλιστικό σύστημα στην Ευρώπη δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς την ΕΕ. Η τακτική σημασία κατάδειξης του αντιδραστικού χαρακτήρα της ΕΕ, όχι στον χώρο των ιδεών αλλά υλιστικά, ως μιας καπιταλιστικής συμμαχίας διευρυμένης δύναμης, δεν μπορεί να παραγνωρίζεται. Όπως και η άμεση αποδυνάμωση της. Ταυτόχρονα, δε γίνεται να παραγνωρίζεται η πρόσδεση της ελληνικής αστικής τάξης στην ΕΕ. Αυτό άλλωστε είναι έκδηλο από το ότι η τελευταία υπερασπίζεται διακαώς την παραμονή της Ελλάδας στην Ε.Ε και την Ε/Ζ. Το τελευταίο βέβαια, αναδύεται και από την ιστορική πραγματικότητα δεδομένου ότι καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καταψηφίσει ούτε μια συνθήκη για την Ευρωζώνη και την ΕΕ (βλ Συνθήθηκε για Ο.Ν.Ε, γύρος της Λισσαβόνας, Συνθήκη του Μάστριχτ, Σύμφωνο Δημοσιονομικής Προσαρμογής κ.α.) ακολουθώντας πιστά παράλληλα της οδηγίες της. Προφανώς όμως, είναι αναγκαίο να τονιστεί, ότι παρά τις προσπάθειες καταναγκασμού της κοινωνικής πλειοψηφίας για το αδιαπραγμάτευτο του “Ευρωπαϊσμού” οι ταξικοί αγώνες ενάντια στην Ε.Ε δεν εξέλειψαν ποτέ, παρά τις διαφορές στην ένταση και τις αντιθέσεις των κινημάτων. Κομβικής σημασίας ζήτημα επίσης, είναι ο Ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της Ε.Ε.. Εξ αρχής από την ίδρυση της ΕΟΚ ακόμα μπορούμε να εντοπίσουμε βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Ιμπεριαλισμού. Οι συμμαχίες της, με τις Η.Π.Α. και η ταυτόχρονη συμμετοχή των περισσότερων μελών και στο ΝΑΤΟ και οι κοινές ή μη επιχειρήσεις σε πληθώρα επεκτατικών κινήσεων ακόμα και πολέμων (όπως το Ιράκ και το Αφγανιστάν), η τάση μονοπώλησης διαφόρων κλάδων στο εσωτερικό της όπως και η σύναψη διακρατικών οικονομικών συμφωνιών, με την ΕΕ να έχει το πάνω χέρι, ξεκαθαρίζουν την εικόνα.

Το ειδικό όμως, που συναντάται στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ότι αναπτύσσονται επεκτατικές τάσεις στο εσωτερικό της. Στο ίδιο το εσωτερικό της μια άλλου τύπου επέκταση, αναλογικά με τη «βαρύτητα» και τη δύναμη πυρός των αστικών τάξεων των κρατών-μελών της, συντελείται, με βασικό όπλο το δημόσιο χρέος των κρατών, δηλαδή τη διαχρονική καπιταλιστική διαδικασία ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των χρεών. Όσον αφορά τώρα τη τιμώμενη χώρα, της φετινής ΔΕΘ αποτελεί μία από εκείνες τις χώρες που μπορούν να ασκήσουν πρωτογενώς ιμπεριαλισμό εντός της ΕΕ, τη Γερμανία. Η τελευταία είναι γνωστό ότι διαχρονικά αποτελεί τη μεγαλύτερη οικονομία της Ε.Ε (π.χ το Α.Ε.Π. της το 2019 ήταν της περίπου το 20% του Ακαθάριστου Προϊόντος της Ε.Ε. συμπεριλαμβανομένης της M. Bρετανίας). Το γερμανικό κεφάλαιο και το κράτος του, τη περίοδο της δομικής κρίσης του καπιταλισμού το 2008 μέσω των πλεονασματικών εμπορικών του ισοζυγίων και των δημοσιονομικών πλεονασμάτων, τα οποία είχαν δημιουργηθεί από την πολιτική λιτότητας της ατζέντας Shroeder, κατάφερε να δανείζει στις χώρες της Ευρώπης, δεδομένου ότι δεν υπήρχε τέτοιος ευρωπαϊκός μηχανισμός. Η Γερμανία λοιπόν ως ηγέτιδα οικονομία η οποία εν συνεχεία μετατράπηκε και στο βασικό δανειστή των ελλειμματικών οικονομιών της Ε/Ζ διεύρυνε τη δυνατότητα να ευθυγραμμίζει την οικονομική πολιτική της Ε.Ε., με τα κυρίαρχα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα, αποτελεί μία οικονομική και πολιτική ένωση κρατών που προσπαθεί να παίξει το δικό της ρόλο στη παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα και που έχει μία από τις πιο βάρβαρες στάσεις απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες που και η ίδια δημιούργησε με τις οικονομικές και πολεμικές της επεμβάσεις σε μία σειρά άλλων χωρών και η οποία σημαίνει όχι μόνο στιγματισμό και εγκλεισμό, αλλά και μαζικούς θανάτους στα σύνορα της. Την ίδια στιγμή στα μετόπισθεν, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ιταλία και τα όσα έζησε με την πανδημία, τα συστήματα υγείας στα περισσότερα κράτη υποχρηματοδοτούνται, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με το σύνολο των κοινωνικών δαπανών, τα συστήματα ασφάλισης καταρρέουν, ο άγριος καπιταλισμός κυριαρχεί, η ανεργία αυξάνεται, τα πάντα ιδιωτικοποιούνται, η οικονομική δυνατότητα του προλεταριάτου στις περισσότερες χώρες είναι όλο και πιο δύσκολη με το κόστος ζωής να ανεβαίνει και τους μισθούς να πέφτουν, ενώ νέα ρεύματα εντός και εκτός επίσημης κρατικής πολιτικής (χρηματοδοτούμενα από δυνάμεις του κεφαλαίου τις οποίες εκφράζουν) που συγκλίνουν είτε στην ολοκλήρωσή, είτε στη διάλυση της, επαναφέρουν τον μιλιταρισμό και το φασισμό στην καθημερινότητα των κατοίκων της.

Οι αντιθέσεις ταυτόχρονα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι υπαρκτές και διαρκώς αυξανόμενες. Η συνεχής όξυνση της οικονομικής ανισομετρίας στο εσωτερικό της ΕΕ οδηγούν τμήματα του κεφαλαίου να εκφράζουν ευρωσκεπτικιστικές τάσεις από εθνικιστική σκοπιά και τάσεις φυγής (κάτι που προς το παρόν παρά τη δυναμική που εκφράζει δεν αποτελεί κυρίαρχη τάση, με εξαίρεση την περίπτωση του BREXIT). Οι ανταγωνισμοί στο εσωτερικό της ΕΕ φάνηκαν και στα παζάρια των μελών της που στη συνάντηση του Ταμείου Ανάκαμψης τον Ιούλιο (ταμείο που συστάθηκε για να αντιμετωπιστεί η νέα καπιταλιστική κρίση) για το ύψος του ποσού που θα εγκρινόταν αλλά και για τα ποσοστά που θα αποτελούσαν τα δάνεια και τις επιχορηγήσεις. Τα τελικά ποσά, οι όροι, αλλά και το ίδιο το καπιταλιστικό πλαίσιο δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για το που θα καταλήξουν αυτά τα λεφτά, για το τι έρχεται για την ευρωπαϊκή εργατική τάξη.

Σε μια Ελλάδα χρεωκοπημένη και έτοιμη να περάσει νέα μέτρα λιτότητας, όπου τα πάντα έχουν ιδιωτικοποιηθεί, με εκατοτομμύρια ανθρώπους κάτω από το όριο της φτώχειας…

Την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και της συστημικής διαχείρισής της (από το σύνολο των κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας) τη γνωρίζουμε από πρώτο χέρι. Η προ δεκαετίας χρεοκοπία έφερε έκτακτες μνημονιακές ρυθμίσεις που ήρθαν για να μείνουν με εκτόξευση της ανεργίας και τις εργασιακής επισφάλειας, κατακόρυφη μείωση μισθών και συντάξεων, απελευθέρωση απολύσεων, ελαστική εργασία και μερική απασχόληση, εντατικοποίηση της δουλειάς και πλημμελή μέτρα προστασίας των εργαζομένων, με ραγδαία αύξηση των εργατικών “ατυχημάτων”. Έφερε το τελειωτικό χτύπημα στο ήδη υποβαθμισμένο σύστημα υγείας, έφερε πλήρη απαξίωση της παιδείας που πλέον γίνεται προϊόν πολυτελείας με ξεκάθαρα ταξικά κριτήρια ενώ νέες ιδιωτικές “πρωτοβουλίες” άρχισαν να θησαυρίζουν εκμεταλλευόμενες την ανάγκη του κόσμου να πάρει ένα πτυχίο μπας και βρει δουλειά ή να μην πεθάνει περιμένοντας ραντεβού για κάποια μαγνητική τομογραφία. Έφερε σωρεία ιδιωτικοποιήσεων σε κάθε υποδομή, ελεύθερο χώρο, υπηρεσία, έφερε αυξήσεις στο κόστος ζωής (ενοίκια, μετακινήσεις, τροφή, ενέργεια, ύδρευση). Έφερε ταυτόχρονα αύξηση των εξόδων για εξοπλιστικά προγράμματα και για καταστολή, νέα νομοσχέδια που προσπαθούν να μας αποτρέψουν από το να παλέψουμε με το μοναδικό τρόπο που μπορούμε, με την απεργία και τη διαδήλωση. Έφερε ποινικοποίηση της κοινωνικής και συνδικαλιστικής οργάνωσης, της πολιτικής παρέμβασης, της αλληλεγγύης. Έφερε κατασχέσεις σπιτιών από τις τράπεζες, έφερε κοψίματα ρεύματος και νερού σε λαϊκές οικογένειες. Έφερε φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο και καταλήστευση των εργαζόμενων και των αυτοαπασχολούμενων. Έφερε άνοδο του ρατσισμού και των φασιστικών ομάδων κατά παραγγελία εφοπλιστών και βιομηχάνων. Έφερε μαζική μετανάστευση Ελλήνων στο εξωτερικό για δουλειά και ταυτόχρονα γέννησε κοινωνικό κανιβαλλισμό που στοχοποιεί τους μετανάστες που έρχονται εδώ από άλλες χώρες, για να ανοίγει ο δρόμος μετά για το θεσμικό ρατσισμό να τους κλείνει σε στρατόπεδα κράτησης, να τους δολοφονεί στον Έβρο και στο Αιγαίο, να τους στερεί βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Έφερε νέες δυνατότητες εκμετάλλευσης του κόσμου της εργασίας από ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, εργασία φτηνή και χωρίς απαιτήσεις από τους εργαζομένους που νοιώθουν τυχεροί που δεν στέκονται στις ουρές του ΟΑΕΔ ή δεν παίρνουν 200 ευρώ χαρτζιλίκι από το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Έφερε την ελληνική αστική τάξη σε ακόμα πιο έντονη θέση εξάρτησης από τις Η.Π.Α. και την Ε.Ε. και μετέτρεψε την ελληνική επικράτεια σε “γεωπολιτικό μεντεσέ” και απέραντη νατοϊκή βάση αλλά ταυτόχρονα το κομμάτι της που συνέχισε ή αύξησε την κερδοφορία του βγήκε με νέα ώθηση στη λεηλασία των Βαλκανίων, αλλά και με βελτιωμένες προσδοκίες για την ενεργειακή πίτα της Μεσογείου και τον αναβαθμισμένο ρόλο του στην ευρύτερη περιοχή. Έφερε τσάκισμα του φυσικού κόσμου είτε με εξορύξεις και εξυπηρέτηση ενεργειακών αναγκών του κεφαλαίου είτε με ισοπέδωση δασών και παραλιών για το χτίσιμο ξενοδοχείων, καζίνο και κέντρων παρηκμασμένης αστικής διασκέδασης και αναψυχής…

Αυτά κι άλλα πολλά βιώνουμε εδώ και δέκα χρόνια, την ίδια στιγμή που παλιές και νέες κυβερνήσεις συνεχίζουν να μας πουλάν την απάτη της “ανάπτυξης” χωρίς να μας διευκρινίζουν ότι μιλάν για την ανάπτυξη των κερδών τους αλλά και για την ακόμα πιο βαθειά δικιά μας κατρακύλα στη φτώχεια. Το λοκ-ντάουν τους πρώτους μήνες της πανδημίας, έστειλε την ελληνική οικονομία πιο γρήγορα, από ότι έτσι κι αλλιώς θα συνέβαινε, στα τάρταρα. Το χρέος άγγιξε το 200% του ΑΕΠ, οι άνεργοι είναι γύρω στο 1.500.000, δεκάδες χιλιάδες είναι οι απλήρωτοι ή μισοπληρωμένοι εργαζόμενοι, χιλιάδες μικροεπιχειρήσεις κλείσανε αφήνοντας νέα πεδία για τη κερδοφορία των μεγάλων ομίλων κάθε κλάδου.

Όταν ξεκίνησε η υγειονομική κρίση γράφαμε για τη νέα χρεοκοπία του ελληνικού κράτους: «Η θέση της Ελλάδας σε αυτή τη συγκυρία είναι ακόμα πιο επισφαλής. Με μια οικονομία βαθιά αποδυναμωμένη από τη χρεοκοπία του 2009 και σε καθεστώς “διασωλήνωσης” και εξάρτησης από τα δάνεια των “θεσμών”, μετά από δέκα χρόνια μνημονίων και ταξικής αφαίμαξης, μια νέα χρεοκοπία βρίσκεται προ των πυλών. Και αντίστοιχα μια νέα επίθεση στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα.

Τα ποσοστά που προβάλλονται από τους “λογιστές” των κρατών, τόσο για την ύφεση τόσο και για το χρέος, μας προετοιμάζουν για την νέα πραγματικότητα που μας περιμένει. Αφού κόπασαν οι πανηγυρισμοί για τις αποφάσεις του eurogroup και οι εφησυχασμοί ότι η οικονομία είναι θωρακισμένη, όπως αντίστοιχα έλεγαν το 2009 λίγο πριν χρεοκοπήσει το ελληνικό κράτος, τώρα, και υπό την ασφυκτική πίεση που προκαλεί το ενδεχόμενο μιας νέας χρεοκοπίας αναγκάζονται να ομολογήσουν την αλήθεια.

Η παρατεταμένη ύφεση θα συρρικνώσει το ΑΕΠ, θα ενισχύσει τον δανεισμό και αυξήσει το δημόσιο χρέος. Τα δεκάδες δις ευρώ που θα χρειαστούν για να καλύψουν την ζημία της χρεοκοπημένης αγοράς (τουρισμός, εμπόριο), θα δημιουργήσουν μια έκρηξη του δανεισμού χωρίς αντίκρισμα. Τα δάνεια θα δίνονται απλά για να συντηρείται η αγορά ζωντανή, μιας και λόγω ύφεσης αλλά και αβεβαιότητας που προκαλεί η πανδημία (χαμηλή κατανάλωση, μείωση επενδύσεων) οι επιχειρήσεις δεν θα επιστρέφουν κεφάλαιο αλλά ζημιές.

Τα ελλείμματα που θα δημιουργήσει αυτός ο φαύλος κύκλος του δανεισμού, προετοιμάζουν μια νέα φούσκα πού πολύ σύντομα θα σκάσει. Αυτή τη στιγμή δρομολογείται μια νέα χρεοκοπία του ελληνικού κράτους που δεν έχει κανένα διέξοδο. Η επερχόμενη κοινωνική καταστροφή, μέσω ενός νέου μνημονίου -όπως κι αν το ονομάσουν- που θα επιβληθεί ως αντιστάθμισμα στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό που θα προκύψει αναπόφευκτα, θα σημαίνει την πολλαπλάσια επίθεση στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα, συγκριτικά με αυτήν που εξαπολύθηκε το 2010. Η επιβολή νέων δημοσιονομικών μέτρων, σημαίνει την αφαίρεση και των τελευταίων ψηγμάτων επιβίωσης που άφησε όρθια η τελευταία (μνημονιακή) δεκαετία.

Η ελληνική οικονομία, πλήρως αποβιομηχανοποιημένη αλλά και με όλο και μικρότερο κομμάτι της στην παραδοσιακή πρωτογενή της παραγωγή, συνέχισε ακόμα και μέσω κρίσης να παράγει υπηρεσίες και να μετατρέπει την εστίαση και τον τουρισμό στο δυνατό της χαρτί. Οι μικροί αριθμοί τουριστών φέτος και πιθανώς του χρόνου, αφήνουν ξεκρέμαστους εκατοντάδες χιλιάδες νέους και νέες που δούλευαν σαν σκλάβοι σε αυτούς τους κλάδους για να μπορούν να επιβιώσουν και αυτό από τον Οκτώβρη θα γίνει ακόμα πιο ξεκάθαρο.

Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, το νέο success story της σημερινής κυβέρνησης για τα λεφτά που θα δοθούν από το Ταμείο Ανάκαμψης κρύβει πολλά, τα οποία μας προετοιμάζουν για τα χειρότερα, καθώς το βαρέλι φαίνεται να μην έχει πάτο. Με τα παράσιτα να ετοιμάζουν νέο φαγοπότι στους τομείς της “πράσινης ανάπτυξης” και της “ψηφιοποίησης” (λέγε με σκόιλ ελικίκου), αλλά και την υγεία, την παιδεία, το κράτος πρόνοιας να μένουν εκτός χρηματοδότησης, ας έχουμε κατά νου και τους όρους για μεταρρυθμίσεις που μπαίνουν από την ΕΕ για την εκταμίευση των ποσών στήριξης του ελληνικού καπιταλισμού.

Από την πλευρά της η ελληνική κυβέρνηση, έχοντας κατά νου τις απαιτήσεις αυτές αλλά και το ποια θα είναι τα πραγματικά ελείματα και η πορεία του χρέους, έχει ήδη συστήσει την λεγόμενη “επιτροπή Πισσαρίδη” το σχέδιο της οποία προβλέπει, μέσα σε άλλα:

1)Την αύξηση του μεγέθους των επιχειρήσεων, με νέα κίνητρα για συγχωνεύσεις και εξαγορές εταιρειών καθώς το μικρό μέγεθος των ελληνικών επιχειρήσεων λειτουργεί ανασταλτικά στην παραγωγικότητα και στις εξαγωγές. Ή αλλιώς την απορρόφηση των πιο αδύναμων εταιρειών από πιο ισχυρές σε μία προσπάθεια συγκεντροποίησης κεφαλαίων.

2)Την επένδυση στην εκπαίδευση και την ενίσχυση της βασικής έρευνας μέσω άρσης αγκυλώσεων στα πανεπιστήμια. Κίνητρα για ενίσχυση της καινοτομίας. Με άλλα λόγια την πλήρη ιδιωτικοποίηση της παιδείας και την καθυπόταξη της έρευνας στις ανάγκες του κεφαλαίου, τα πανεπιστήμια πλέον θα χρηματοδοτούνται από το ΝΑΤΟ, το στρατό και την αστική τάξη και οι φοιτητές θα δουλεύουν άμισθα για αυτούς.

3) Στήριξη της απασχόλησης και νέα επιδοτούμενα προγράμματα μέσω ΟΑΕΔ. Η κυβέρνηση σχεδιάζει ένα νέο πρόγραμμα συμπληρωματικό του «Συν-εργασία», που αφορά τη στήριξη ήδη υφιστάμενων θέσεων εργασίας, το οποίο θα παρέχει κίνητρα για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Με άλλα λόγια το κεφάλαιο πλέον θα συνεχίζει να κερδοφορεί από την εργασία μας, αλλά θα πληρώνει ένα όλο και πιο μικρό μέρος του μισθού μας.

4) Μείωση κόστους ενέργειας στην μεταποίηση, με άλλα λόγια οι βιομήχανοι θα πληρώνουν ακόμα λιγότερα για ενέργεια, τη στιγμή που εμάς θα μας κόβουν το ρεύμα για χρέος λίγων εκατοντάδων ευρώ.

5) Διευκολύνσεις σε επενδυτές από το εξωτερικό και επιτάγχυνση ιδιωτικοποιήσεων (π.χ. περιβαλλοντοκτόνος νομος Χατζηδάκη, που ψηφίστηκε τον Μάιο του 2020)

6) Νέες αλλαγές και μειώσεις στις συντάξεις και εν γένει στο σύστημα ασφάλισης.

7)Απελευθέρωση απολύσεων και κανονικοποίηση υπερωριών.

Με τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και στο συνταξιοδοτικό σύστημα, το πάγωμα της αύξησης των μισθών, τον καταιγισμό ιδιωτικοποιήσεων, τη σμίκρυνση του “κράτους πρόνοιας” και την πλήρη υποβάθμιση του δημόσιου χαρακτήρα υγείας-παιδείας με το κενό να καλύπτεται από ιδιώτες, καμία ανάπτυξη δε θα έρθει για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα αυτού του τόπου, για τους μαθητές, τους φοιτητές, τους αυτοαπασχολούμενους, τους συνταξιούχους. Αυτό που μάλλον έρχεται είναι μία νέα περίοδος εκμετάλλευσης, εντατικής, άγριας, διαρκούς, με νομοσχέδια και μέτρα ακόμα χειρότερα από τα ήδη υπάρχοντα αλλά και με καμία πιθανότητα επιτυχίας, ακόμα και για τα δεδομένα της καπιταλιστικής οικονομίας. Το χρέος θα συνεχίσει να αυξάνει και η κατρακύλα της οικονομίας θα συνεχιστεί…

Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, η ελληνική αστική τάξη στο εσωτερικό οχυρώνεται με νομοσχέδια καταστολής, άνοδο της ακροδεξιάς, προσλήψεις μπάτσων ενώ στο εξωτερικό συνεχίζει να προσπαθεί να κάνει το κόλπο γκρόσσο τζογάροντας το δικό μας αίμα. Το ελληνικό κράτος, ως πλασιέ των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης, επιδιώκει τη γεωστρατηγική του αναβάθμιση και τη συμμετοχή του (στον βαθμό που του αναλογεί) στην πίτα της ιμπεριαλιστικής λεηλασίας. Κάτι που προϋποθέτει την υπαγωγή των σχεδιασμών της σε εκείνους πιο δυνατών “παικτών” και την πρόσδεση του ελληνικού κράτους στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού. Παράλληλα λοιπόν με την σημαντική παρουσία του στα Βαλκάνια (παρουσία που ενισχύθηκε από τη συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ και την ευρωατλαντική ολοκλήρωση των δυτικών Βαλκανίων), την προσπάθεια παρουσίας στα τεκταινόμενα στη Λιβύη (ποντάροντας μάλιστα στο “κουτσό άλογο” του στρατάρχη Χάφταρ), τις πολεμικές και εμπορικές σχέσεις με Ισραήλ, Αίγυπτο, Σαουδική Αραβία, το ξεπούλημα λιμανιών όπως της Αλεξανδρούπολης στους Αμερικάνους που μεταφέρουν από εκεί τις δυνάμεις τους στην Ανατολική Ευρώπη, την ανανέωση της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας για τις βάσεις, η ελληνική αστική τάξη επεκτείνει τη δραστηριότητα της στην αγορά ενέργειας. Έτσι, η συμμετοχή της στον αγωγό TAP (που μεταφέρει αέριο Αμερικάνικων συμφερόντων στην Ευρώπη) και η συμφωνία της για οριοθέτηση ΑΟΖ με την Ιταλία και μέσα στον Αύγουστο με την Αίγυπτο και οι αντίστοιχες προσπάθειες με Αλβανία- Κύπρο- Ισραήλ υπό την αιγίδα μάλιστα των Η.Π.Α. (εδώ εντάσσεται και η κοστοβόρα συμφωνία για δημιουργία του αγωγού East Med, η οποία θα μείνει στα χαρτιά) είναι κινήσεις που τη φέρνουν σε διαρκή αντιπαράθεση με την Τουρκία. Η Τουρκία από την άλλη, έχοντας συναίσθηση του στρατηγικού της βάθους, και ως ισχυρή περιφερειακή δύναμη με επεκτατικές και αναθεωρητικές βλέψεις, με ταυτόχρονη στρατιωτική παρουσία και βαθιά ερείσματα σε Λιβύη, Συρία, Ιράκ, προσπαθεί επίσης να κερδίσει ότι περισσότερο μπορεί τόσο από Ρωσία όσο και από Η.Π.Α. τη στιγμή μάλιστα που επιχειρεί να παίξει το ρόλο του προστάτη όλου του Μουσουλμανικού κόσμου.

Κι όλα αυτά, τη στιγμή που μεγάλες εξορυκτικές όπως η Total, η Eni, η Exxon Mobil, ντόπιες όπως τα ΕΛΠΕ αλλά και εφοπλιστικές εταιρείες, την ίδια στιγμή που δίνουν δωράκια στον Ελληνικό στρατό ή στέλνουν φρεγάτες από τα κράτη των εταιρειών για να υπερασπιστούν τις επενδύσεις τους, συνεχίζουν να ανταγωνίζονται και να αλλάζουν πλευρό ανάλογα με το ποιος ζητάει λιγότερα από μια μπίζνα που μόνες κερδισμένες θα βγουν ουσιαστικά αυτές. Εξίσου ξεκάθαρα με την περίοδο της Μεγάλης Ιδέας, ο ανταγωνισμός ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης, δεν γίνεται για κανέναν μη υλικό λόγο, εθνικό, θρησκευτικό ή οτιδήποτε άλλο, παρά μόνο για την κερδοφορία των εκμεταλλευτών. Ακόμα κι αν αυτό κοστίσει λίγες ή πολλές απώλειες για τα εργατόπαιδα που θα κληθούν να πολεμήσουν ενάντια στα εργατόπαιδα της άλλης πλευράς του Αιγαίου με τα οποία δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν.

Σε μια Θεσσαλονίκη, πρώτη στο ποσοστό της ανεργίας των νέων, όπου οι κάτοικοι στιβάζονται σαν σαρδέλες στα λεοφωρεία του ΟΑΣΘ και γίνονται πειραματόζωα των ΕΛΠΕ και του ΤΙΤΑΝ…

Μέσα σε αυτή την κατάσταση λοιπόν, η φετινή ΔΕΘ δεν μπορεί να πείσει πια κανέναν πέρα από τα αφεντικά ούτε περί ανάπτυξης, ούτε περί επιστροφής στην κανονικότητα. BASF, Bayer, Boehringer Ingelheim, DHL Express, Fraport Regional Airports of Greece Management Company S.A., Kosmocar SA, Mercedes-Benz Hellas, Siemens Electrotechnical Projects and Products Societe Anonyme, υπουργοί, βιομήχανοι, μεγαλέμποροι, εφοπλιστές έρχονται εδώ για να κάνουν τις δικές τους μπίζνες και όλα αυτά πάνω στις δικές μας πλάτες. Οι εταιρείες αυτές έρχονται μέσα σε ένα νέο διαμορφωμένο περιβάλλον, μέσα στο πλαίσιο της πρόσφατης συμφωνίας με το Ταμείο Ανάκαμψης . Μιας συμφωνίας που έρχεται να επιβάλει νέους αποικιοκρατικούς όρους και να εγκαινιάσει το αφήγημα μια “νέας εποχής” καπιταλιστικής ανάπτυξης, που θα πατήσει επί πτωμάτων. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, στη ΔΕΘ θα εγκαινιαστεί ένα νέο μνημόνιο, όποια λόγια κι αν χρησιμοποιήσει ο πρωθυπουργός στην επίσημη ομιλία του…

Ποιος άραγε από αυτή την πόλη θα νοιώσει ότι τον αφορά με κάποιο τρόπο θετικά κάτι από το σημαιοστολισμό, από τις φαντασμαγορικές εκδηλώσεις, από τις δηλώσεις βαυκαλισμού του πρωθυπουργού, από τις νέες εμπορικές συμφωνίες Γερμανίας και Ελλάδας; Ποιος θα νοιώσει καλά που η πόλη για ακόμα μια χρονιά θα γεμίσει με κρυφούς και φανερούς μπάτσους που ήρθαν εδώ για να διαλύσουν διαδηλώσεις, για να τρομοκρατήσουν το λαό και τη νεολαία της; Ποιος θα αντέξει να ξανα-ακούσει για τη σημασία της Θεσσαλονίκης ως κόμβο εμπορίου, πολιτισμού ή οτιδήποτε άλλο γλυκανάλατο κατεβάζουν κάθε φορά αυτοί που ευθύνονται για το ότι όσοι ζούμε σε αυτή την πόλη θα αρχίσουμε να αργοπεθαίνουμε από τις αναθυμιάσεις των ΕΛΠΕ και την καύση σκουπιδιών στο ΤΙΤΑΝ; Ποιος θα ξαναακούσει για τον νέο ΟΑΣΘ, τη στιγμή που εν μέσω πανδημίας είμαστε στιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον και τα λεοφωρεία υπολειτουργούν; Ποιος θα ξαναακούσει για θέσεις εργασίας όταν η Θεσσαλονίκη κατέχει τα πρωτεία στην ανεργία στους νέους; Ποιος θα ξαναακούσει για ελεύθερους χώρους όταν οι περισσότερες συνοικίες της πόλης στερούνται πάρκων, όταν ετοιμάζεται η ιδιωτικοποίηση της παραλίας της Αρετσούς στην Καλαμαριά για να παρκάρουν εκεί τα σκάφη τους οι αστοί; Ποιος θα αντέξει να ακούσει ξανά για στήριξη στους αδύναμους όταν τα νοίκια έχουν εκτοξευτεί σε όλο τον αστικό ιστό;

Η εργατική τάξη και η νεολαία αυτής της πόλης, ξέρουν καλά τα προβλήματα τους, ξέρουν καλά τους εχθρούς τους: Είναι οι εκπρόσωποι του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου και είναι ανεπιθύμητοι!

ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΙΟ, ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

Ο καπιταλισμός δεν μας απειλεί απλά, μας εξοντώνει με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Η σύγχρονη πολυεθνική εργατική τάξη, η τάξη των εργαζομένων στην επισφάλεια, των εργαζομένων με τα “μαύρα”, των ανέργων, των προσφύγων και των μεταναστών (του πιο καταπιεσμένου και υποτιμημένου τμήματος της εργατικής τάξης), των γυναικών που βλέπουν την εργασία τους να υποτιμάται ακόμα περισσοτερο και την πατριαρχική βία να οξύνεται, των ατόμων που δεν μπορούν να εργαστούν επειδή δεν “προβλέπεται” από την ελληνική νομοθεσία (τρανς άτομα, μετανάστες που τους έχει αφαιρεθεί το ΑΜΚΑ, μετανάστες 2ης γενιάς που δεν έχουν ακόμα χαρτιά), είναι αυτή που θα υποφέρει, όσο το 10% της χώρας συσσωρεύει και μετράει τα κέρδη του. Όσο εμείς θα πασχίζουμε να πληρώσουμε δάνεια, ΕΝΦΙΑ, λογαριασμούς, εκτοξευμένα ενοίκια και ποιος ξέρει τι άλλο, οι ανθρωποφάγοι πλουτοκράτες κανίβαλοι και το πολιτικό τους προσωπικό, θα γελάνε πάνω στα γιωτ τους, τις ιδιωτικές επαύλεις και τους γυάλινους πύργους. Η υπόσχεση του Καπιταλισμού κατέρρευσε, μαζί της κατέρρευσε και η υπόσχεση, αν υπήρξε ποτέ, της δημοκρατίας στα πλαίσια του κοινοβουλευτισμού. Οι αποφάσεις δεν παίρνονται προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας, αλλά προς όφελος μιας χούφτας πλουτοκρατών. Η συσσώρευση του πλούτου τους, είναι η απόδειξη.

Παρά τις εξώφθαλμες ανισότητες, παρά τις κρίσεις και τα αδίεξοδα αυτού του τρόπου παραγωγής και οργάνωσης της κοινωνίας οι καπιταλιστές επιμένουν να μας ταϊζουν το παραμύθι της μη εναλλακτικής. Ότι δηλαδή, αυτό είναι το καλύτερο και το πιο λειτουργικό σύστημα που έχουμε. Και αυτό έχει μια δόση αλήθειας φυσικά. Είναι το καλύτερο και πιο λειτουργικό για αυτούς, όχι για εμάς. Για εμάς είναι θανατική καταδίκη.

Είμαστε εκατομμύρια, είμαστε αυτοί που παράγουν τον πλούτο όλου του κόσμου. Ανοργάνωτοι ακόμα, απορροφημένοι στο πώς να τα βγάλουμε πέρα αλλά και στα καθημερινά προβλήματα της τάξης που αντιμετωπίζουμε ακόμα ατομικά, με δεκαετίες ηττοπάθειας στην πλάτη και ένα εργατικό κίνημα απονεκρωμένο και αφοπλισμένο από την γραφειοκρατεία που έχει ανοιχτά πλέον σταθεί αρωγός και υπερασπιστής της αστικής πολιτικής. Θα μπορούσε κανείς να πει πως η κρίση του δικού μας στρατοπέδου είναι το πρώτο που πρέπει να ασχοληθούμε, πριν μιλήσουμε για την κρίση του καπιταλισμού. Με ποινικοποιημένα τα βασικά μας όπλα, την απεργία και τη διαδήλωση. Σίγουρα, δεν είμαστε και στην καλύτερη στιγμή μας και σε όλο τον κόσμο, το προλεταριάτο βρίσκεται σε θέση άμυνας…

Αλλά το τέλος της ιστορίας δεν ήρθε, όπως βιάστηκαν να πουν πριν από 30 χρόνια οι καπιταλιστές, λέγοντας το κυρίως για να το εμπεδώσουμε εμείς. Οι Η.Π.Α. φλέγονται από άκρη σε άκρη εδώ και εβδομάδες, η εξέγερση γίνεται πλέον κτήμα της εργατικής τάξης που απεργεί μαζί με το κίνημα κατά της αστυνομίας και του ρατσισμού, ενώ ακόμα δεν κόπασε η φωτιά των εξεγέρσεων σε μία σειρά χωρών της Λατινικής Αμερικής τους προηγούμενους μήνες. Μας ετοιμάζουν ακόμα χειρότερες και πιο υποτιμημένες συνθήκες ζωής, ενώ ήδη αδυνατούμε να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι. Η εποχή μας μπορεί να χαρακτηρίζεται από τη φτώχεια, την καταστολή, τους πολέμους, αλλά ταυτόχρονα κυοφορεί τις εξεγέρσεις του κοντινού μέλλοντος, οι άστεγοι και οι πεινασμένοι δε θα μπορούν να ζουν έτσι για πάντα. Ο χρόνος μέσα σε τέτοιες εποχές επιταχύνεται και τα πάντα είναι ρευστά, αλλά τίποτα πέρα από τη δικιά μας δράση, από τη δικιά μας οργάνωση δεν μπορεί να εγγυηθεί καλύτερες μέρες. Είναι οι στιγμές που είτε θα βυθιστούμε στο πιο βαθύ σκοτάδι ενός άγριου καπιταλισμού που θα μας ταΐζει ψίχουλα στα μετόπισθεν για να μας στέλνει να γίνουμε κρέας για τα κανόνια των ιμπεριαλιστών, είτε θα ξαναπιάσουμε από την αρχή το κόκκινα νήμα των εργατικών και κοινωνικών αγώνων, της ταξικής αλληλεγγύης, του προλεταριακού διεθνισμού, της αντικαπιταλιστικής και αντικρατικής προοπτικής.

Για εμάς τους φτωχούς αυτού του κόσμου δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Να τον βαδίσουμε μέχρι το τέλος, να οργανωθούμε στα σωματεία, τους συλλόγους, τις συνελεύσεις γειτονιάς, να στήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης και δομές προλεταριακής αυτοάμυνας, να οικοδομήσουμε έναν σύγχρονο οριζόντιο πολιτικό φορέα που θα διδάσκεται από το λαό και που θα μπορεί να συντονίζει την πάλη του για να μη δώσουμε μόνοι μας άλλες νίκες στους αστούς, να συνθέσουμε ένα πρόγραμμα διεκδίκησης για την κάλυψη των άμεσων αναγκών μας αλλά και ένα συνεκτικό σχέδιο πάλης για μια κοινωνία απελευθερωμένη, μία κοινωνία κομμουνιστική, αταξική και ακρατική.

Πάνω σε αυτή την κατεύθυνση, η μαζική παρουσία της εργατικής τάξης και της νεολαίας στις “απαγορευμένες” (με τον καινούργιο νόμο) διαδηλώσεις της Δ.Ε.Θ. θα δείξουν, ότι οι αρνητικοί συσχετισμοί είναι προσωρινοί, ότι η λαϊκή ανυπακοή είναι αυτή που μπορεί να επιβάλει το δίκιο της.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΝΤΟΠΙΟΥ ΚΑΙ ΞΕΝΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

ΣΑΒΒΑΤΟ 5 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 18.00 ΚΑΜΑΡΑ

(Εκφράζουμε ταξική αλληλεγγύη, τηρώντας τα απαραίτητα μέτρα υγειονομικής προστασίας στις συγκεντρώσεις και τις πορείες, ενώ παράλληλα διεκδικούμε σε χώρους δουλειάς, σχολεία, πανεπιστήμια καλύτερες και ασφαλείς συνθήκες εργασίας και φοίτησης.)

Ταξική Αντεπίθεση (ομάδα αναρχικών και κομμουνιστών)

e-mail Αθήνας: taksiki-antepithesi@espiv.net

e-mail Θεσσαλονίκης: tathess@riseup.net

site: taksiki-antepithesi.espivblogs.net

Από την Αναρχική Πολιτική Οργάνωση

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ