Για την απόφαση της αστικής δίκης των δολοφόνων νεοναζί της Χ.Α. και την συγκέντρωση στο εφετείο στις 7/10
“Δεν πολεμάμε τον φασισμό μαζί με την κυβέρνηση,αλλά σε πείσμα της κυβέρνησης. Ξέρουμε ότι καμία κυβέρνηση δεν επιθυμεί την καταστροφήτου φασισμού, γιατί η αστική τάξη είναι υποχρεωμένηνα προσφεύγει σε αυτόν, κάθε φορά που βλέπει την εξουσίανα της φεύγει από τα χέρια”.
Ο ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΛΗΘΗ
Στα παραπάνω του λόγια ο Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι συνοψίζει από την δεκαετία του 30′, τον ιστορικό ρόλο και την ουσία της φασιστικής ψευδοιδεολογίας που δεν είναι τίποτε άλλο από το “βρώμικο χέρι” του κράτους και της άρχουσας τάξης. Θα μπορούσε επίσης κανείς εύστοχα – παραφράζοντας τον Καμύ – να παρομοιάσει τους φασίστες με “ψόφιους αρουραίους” σε μια “ευτυχισμένη πόλη”, εκεί που το παρακμιακό πλέον, πέρα για πέρα αποτυχημένο σε όλο τον πλανήτη καπιταλιστικό σύστημα, είναι η πανούκλα αυτοπροσώπως. Ένα σύστημα που μόνο αρρώστιες, πολέμους, πείνα και δυστυχία έχει να επιφυλάξει για την συντριπτική πλειονότητα, προς χάριν αυτών των “λίγων”, που καρπώνονται την υπεραξία της εργασίας δισεκατομμυρίων ανθρώπων και που κατέχουν όλο τον πλούτο και τα μέσα για να καταπιέζουν και να χειραγωγούν ολόκληρους λαούς, και για να λεηλατούν το φυσικό περιβάλλον με την ακόρεστη επιθυμία τους για κερδοφορία και την κατάπτυστη ιδιοτέλεια που τους διέπει. Τι παραπάνω από ένα τίποτα θα ήταν εξ’ άλλου ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ σε τελική ανάλυση, δίχως την στήριξη των τραπεζιτών και των κολοσσων της βιομηχανίας των χωρών τους και όχι μόνο, πως θα γιγαντώνονταν ο φασισμός αν δεν τροφοδοτούνταν μεθοδικά και ποικιλοτρόπως από αστικές δημοκρατίες, σαν κι αυτή της Βαιμάρης. Εδώ να υπενθυμίσουμε πως ο Χίτλερ είχε φυλακιστεί για το λεγόμενο “πραξικόπημα της μπιραρίας” πριν βρεθεί στην εξουσία, αλλά μόνο με την καταπολέμηση του ναζισμού δεν είχε να κάνει αυτό όπως αποδείχτηκε με τον πιο οδυνηρό, μόλις λίγα χρόνια αργότερα, για όλη την ανθρωπότητα τρόπο. Οι ναζί πλήρωσαν για τα εγκλήματά τους, όσους όμως τους χρηματοδότησαν και τους στήριξαν για να ανέβουν στην εξουσία, δεν τους άγγιξε κανείς. Το πιο ισχυρό χαρτί των καπιταλιστών ήταν πάντα η ταξική τους συνείδηση, αντίθετα με τους λαούς, ποτέ δεν βγάζουν από μόνοι τους τα μάτια τους.
Στην Ελλάδα σήμερα, για να κατανοήσουμε το φασιστικό φαινόμενο, θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας μια μοναδική παγκοσμίως ιστορική ιδιαιτερότητα, που αλλάζει αρκετά τα δεδομένα και θεριεύει άμεσα, σχεδόν αντανακλαστικά την ταξική σύγκρουση. Ο εμφύλιος σε πολιτικό, ιδεολογικό, πολιτισμικό και αξιακό επίπεδο δεν έληξε ποτέ: Μην ξεχνάμε πως μετά το τέλος του Β’ΠΠ όσοι συνεργάστηκαν με τους ναζί ούτε εκτελέστηκαν παραδειγματικά, όπως απαιτούσε ο μαρτυρικός Λαός και όπως έγινε στις άλλες χώρες που βίωσαν την ναζιστική κτηνωδία, ούτε πέρασαν στο περιθώριο εισπράττωντας την περιφρόνηση και την απαξιώση από την κοινωνία, αντιθέτως,στελέχωσαν το κράτος για δεκαετίες, ρίζωσαν στον παρακρατικό μηχανισμό, συνέχισαν να βασανίζουν και να εκτελούν αγωνιστές σε ξερονήσια και φυλακές, συνέχιζαν να τρομοκρατούν σε πόλεις και χωριά και όλα αυτά με την στήριξη και τις ευλογίες των δούλων του ιμπεριαλισμού, της επίσης μοναδικής παγκοσμίως ντόπιας αστικής τάξης και των κομμάτων της. Έτσι στήθηκε και ανοικοδομήθηκε μεταπολεμικά το κράτος – κλωτσοσκούφι των ισχυρών στα Βαλκάνια – οδοστρωτήρας για την ατομική ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Ήταν τα δικαστήρια και τα στρατοδικία στην Ελλάδα, που απάλλαξαν απ’ την μια, σχεδόν όλους τους δοσίλογους και τους μαυραγορίτες που πλούτησαν, και έχτισαν τα πολιτικά και επιχειρηματικά τζάκια για να παρασιτούν σε αρκετές περιπτώσεις οι απόγονοί τους εις βάρος του συνόλου έως σήμερα, από την εποχή που το 1/7 του πληθυσμού πέθανε από την πείνα και τις κακουχίες. Απ’ την άλλη οι μετεμφυλιακοί δικαστές, καταδίκασαν τους ανθρώπους που ανάγκασαν όλη την Ευρώπη να αναφωνεί έκπληκτη με τον αποτελεσματικότατο αν και ανορθόδοξο πόλεμό τους ενάντια στις δυνάμεις κατόχης, καθώς και με την πολιτική τους οργάνωση πάνω στην στήριξη των ανθρώπων στις δυσκολότερες των συνθηκών. Οι αντιστασιακοί αγωνιστές, είτε βρήκαν μαρτυρικό θάνατο, είτε έζησαν για δεκαετίες ως σκιές του εαυτού τους, προδομένοι, ηττημένοι και παραδομένοι. Αυτή ήταν μια συνειδητή επιλογή εκ μέρους της αστικής τάξης, που θα βαραίνει το ντόπιο κεφάλαιο μέχρι οι αγώνες των από κάτω, να δικαιωθούν μια για πάντα στην αταξική κοινωνία, όσο κι αν επιμένει η ακροδεξιά να παριστάνει την ανυποψίαστη πάνω στο γιατί μειονεκτεί και θα μειονεκτεί μονίμως ηθικά έναντι της ιστορίας.
Παρ’όλα αυτά, οι αστοί δεν κατάφεραν να επιβάλλουν την πολυπόθητη γι αυτούς λήθη. Η Λαϊκή μνήμη δεν λησμόνησε στιγμή τα πιο σπουδαία κατορθώματά της, η εμπιστοσύνη στον ,και η αυταπάρνηση για τον αγώνα για λευτεριά, ισότητα και δικαιοσύνη, μεταλαμπαδεύτηκε από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά. Οι πέτρινες δεκαετίες που ακολούθησαν τον εμφύλιο με αποκορύφωμά τους την χούντα που επέβαλε ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, βρήκαν νέες αντιστάσεις, με τα χαρακτηριστικά της εκάστοτε εποχής, αλλά και της κοινωνικοπολιτικής συγκυρίας σε διεθνές και εγχώριο επίπεδο. Μετά το τέλος της χούντας ήταν και πάλι τα αστικά δικαστήρια που αθώωσαν τους φασίστες βασανιστές, μόνο που πλέον οι οργανώσεις που αποτελούσαν την αιχμή του δόρατος του εγχώριου συνειδητοποιημένου προλεταριάτου, είχαν και την ιστορική πείρα, και την επιχειρησιακή δεινότητα. Αυτές ήταν που ανέλαβαν και καταδίκασαν τους φασίστες εν ονόματι του λαού. Τα καθάρματα της οδού Μπουμπουλίνας λογοδότησαν. Έστω κι αυτή η ελάχιστη δικαιοσύνη, σε σχέση με όσα προηγήθηκαν αλλά και επακολούθησαν, αποδόθηκε. Τις δεκαετίες της λεγόμενης μεταπολίτευσης, και μετά το Πολυτεχνείο και την διχοτόμηση στην Κύπρο, οι φασίστες “τρύπωσαν” για τα καλά. Κάποιοι λίγοι έγιναν ως και τιμητές του “σοσιαλισμού” μέσα από το βαθύ ΠΑΣΟΚ, οι περισσότεροι χώθηκαν σε δημόσιες υπηρεσίες ως κομματόσκυλα της ΝΔ που πάντα έχει χώρο για την άκρα δεξιά, κι άλλοι παρέμειναν στην σκιά, από τα πόστα της ΚΥΠ και των σωμάτων ασφαλείας. Έπρεπε να περάσουν σαράντα σχεδόν χρόνια για να τους χαλαρώσουν τα αφεντικά ξανά το ζωνάρι και να τους ανοίξει και πάλι η όρεξη, να τρομοκρατήσουν, να παραχαράξουν, να συσκοτίσουν και να τολμήσουν να αμφισβητήσουν ως και τους νεκρούς του Πολυτεχνείου. Η καπιταλιστική κρίση του 2008 ήταν η αιτία που γέννησε τις αφορμές για να φορέσει το κεφάλαιο το πιο αποκρουστικό από τα προσωπεία του και να ξαμολήσει και πάλι τους φασίστες ενάντια στο κίνημα που φούντωνε, γέμιζε τις πλατείες και τους δρόμους και απειλούσε ευθέως το καθεστώς με ανατροπή.
ΜΙΑ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ ΠΡΩΤΟΥ ΒΑΘΜΟΥ
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο παράδειγμα από την άνοδο, αλλά και την πτώση του ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής για να κατανοήσουμε σε όλο της το φάσμα, την σχέση πρώτου βαθμού συγγένειας μεταξύ κεφαλαίου και φασιστικού παρακράτους, την αγαστή συνεργασία μεταξύ του επίσημου Ελληνικού κράτους και των πυλώνων της εξουσίας του με τα ναζιστικά τάγματα εφόδου. Η Χ.Α. απευθυνόμενη στα πιο ποταπά ένστικτα του κοινωνικού κανιβαλισμού, δεν θα μπορούσε παρά να εκφράσει με τον καλύτερο τρόπο την υπεραπλουστευμένη και μανιχαϊστική θεωρία πως για την καπιταλιστική κρίση ευθύνονταν οι μετανάστες και τα διάφορα “σκοτεινά” κέντρα ισχυρών του πλανήτη που συνωμοτούν εναντίον της Ελλάδας. Οι καπιταλιστές γνωρίζουν καλά πως τέτοιου είδους θεωρίες πάντα βρίσκουν απήχηση σε απολιτίκ, ταξικά ασυνείδητες μάζες, αλλά και στον υπόκοσμο σε περιόδους κρίσεων, και είναι ικανές να διασπάσουν τους από τα κάτω σαμποτάροντας τα κινήματα και την μαχόμενη εργατική τάξη. Η ντόπια αστική ολιγαρχία στήριξε την Χ.Α. με κάθε τρόπο. Πρωτίστως οικονομικά, με χρηματοδοτήσεις άμεσα από εφοπλιστές και διάφορους επιχειρηματίες. Δευτερευόντως με τον “βαρύ οπλισμό” της, τα ΜΜΕ, όπου η ρητορική και τα αφηγήματά τους ευθυγραμμίστηκαν πλήρως με τα αντίστοιχα της Χ.Α. σε σχέση με το επίδικο.Έριξαν τα αίτια της κρίσης δήθεν στο υπερμεγέθες δημόσιο και ενοχοποίησαν σχεδόν κάθε κοινωνική ομάδα και κυρίως τα πιο χαμηλά στρώμματα, τους πρόσφυγες, τις μειονότητες, τους ανέργους, ακόμα και όσους/ες η επιβίωση εξαρτώνταν από την κοινωνική πρόνοια. Ταυτόχρονα, οι τηλεπερσόνες και οι παπαγάλοι των καθεστωτικών ξέπλεναν την δράση των ταγμάτων εφόδου παρουσιάζοντάς τους ως τα “προσκοπάκια” της διπλανής πόρτας. Ενδεικτικά μόνο, να υπενθυμίσουμε το στημένο ρεπορτάζ από το πρώτο θέμα, με την ηλικιωμένη που για λόγους ασφαλείας έκανε ανάληψη από ΑΤΜ με την συνοδεία των ναζί και ήταν η μάνα του φασίστα Αλ. Πλωμαρίτη, γνωστού μέλους τότε της χιτλερικής κουστωδίας στον Αγ. Παντελεήμονα. Αυτές οι τακτικές του κεφαλαίου υπήρξαν καταλυτικές για την είσοδο της Χ.Α. στο αστικό κοινοβούλιο και συνοδεύτηκαν με ραγδαία αύξηση της ρατσιστικής βίας. Είμαστε κάθετοι ως εκ τούτου στο ότι η ντόπια ολιγαρχία είναι ο ηθικός αυτουργός για τις δολοφονίες, τους ξυλοδαρμούς και τα πογκρόμ που υπέστη από τους ναζί η εργατική τάξη αυτό το διάστημα, κάτι για το οποίο, από κανένα αστικό δικαστήριο δεν πρόκειται να δικαστεί.
Οι φασίστες στην Ελλάδα, καταδότες εκ πεποιθήσεως πάππου προς πάππου, πάντα απολάμβαναν την προστασία της αστυνομίας, πόσο μάλλον εκείνη την περίοδο. Θα αρκούσε να αναφέρουμε απλά για να αντιληφθούμε τις πολιτικές καταβολές των σωμάτων της ΕΛ.ΑΣ. το πόσες φορές έχουμε αντιμετωπίσει ως αντιφασιστικό κίνημα την αστυνομία σε αντισυγκεντρώσεις σε όλη την χώρα όταν προστατεύουν τις διάφορες ομάδες των ναζί λουμπεναρίων από την λαϊκή κατακραυγή και οργή, το πόσες φορές ακόμα έχουν επιτεθεί από κοινού με παρακρατικούς φασίστες σε διαδηλωτές και δομές του κινήματος. Να πούμε επίσης για τα φασιστοσύμβολα που φέρουν τα ΜΑΤ και οι Δελτάδες, ακόμα και για το απύθμενο κόμπλεξ και το μίσος που τους διακατέχει απέναντι στον αγωνιζόμενο λαό που μόνο σε φασιστικές νοοτροπίες παραπέμπει. Θα προτιμήσουμε να γίνουμε ακόμα πιο πειστικοί, να μην επικαλεστούμε καν την πείρα και το συναίσθημά μας. Στις εκλογές του Μαιου του 2012 λοιπόν,σύμφωνα με την ανάλυση που έγινε στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους που ψηφίζουν οι μπάτσοι, σχεδόν οι μισοί είχανε ψηφίσει Χ.Α. Σε έκθεση της ίδιας της ΕΥΠ, δημοσιευμένης τον Απρίλη του 2004 σημειώνεται αυτολεξεί: “τα περισσότερα μέλη της Χρυσής Αυγής οπλοφορούν παράνομα, προμηθευμένοι με όπλα από ορισμένους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που παρουσιάζονται ως συνοδοί τους” αλλά και ότι “η Χρυσή Αυγή διατηρεί ακόμη και σήμερα πολύ καλές σχέσεις και επαφές με εν ενεργεία και απόστρατους αξιωματικούς και μόνιμους υπαξιωματικούς του ελληνικού στρατού”. Πρώην στελέχη της Χ.Α. έχουν παραδεχτεί επώνυμα πως συνεργάζονταν και χρησιμοποιούνταν από την αστυνομία για το χτύπημα των εργατικών συγκεντρώσεων.
ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΜΕ ΤΑ 426.000 ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ…
Η νύχτα της 17ης Σεπτεμβρίου του 2013 θα μείνει ανεξήτηλα χαραγμένη στην συλλογική μνήμη.Μια ομάδα 40 περίπου χρυσαυγιτών συγκεντρώθηκε στα τοπικά γραφεία τους στην Νίκαια και κατευθύνθηκε προς το Κερατσίνι όπου κάποιοι ομοιδεάτες τους τα είχανε βρει σκούρα σε μια καφετέρια.Εκεί βρίσκονταν ο 34χρονος προλετάριος,μουσικός και αντιφασίστας Παύλος Φύσσας.Οι 40 παλικαράδες της φακής δεν αρκούσαν για να κάνουν καλά τον Παύλο με τα χέρια τους όταν αυτός χρειάστηκε να προστατεύσει τους φίλους του από την θρασυδειλία τους.Η εικόνα των σκληροτράχηλων φασιστών είχε στραπατσαριστει μπροστα στα βλέμματα των περαστικών ,της γειτονιάς και των αμέτοχων μπάτσων.Έπρεπε να πέσουν τα τηλέφωνα και οι διαταγές για να αναλάβει με μαχαίρι την “βρώμικη δουλειά” στα ύπουλα, το 45χρονο μέλος της Χ.Α. Γ.Ρουπακιάς, η συνέχεια είναι γνωστή. Η Δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν η αρχή του τέλους για το συγκεκριμένο ναζιστικό μόρφωμα, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, ενώ το κίνημα και το πιο μαχητικό του τμήμα απάντησε άμεσα, με κάθε τρόπο. Η Χ.Α. είχε καταδικαστεί οριστικά και αμετάκλητα στο “δικαστήριο” με την πιο βαρύνουσα σημασία – στην συνείδηση του λαού. Πρώτοι τους “έριξαν στα σκυλιά” όσοι τους προωθούσαν και τους χρηματοδοτούσαν γιατί κατάλαβαν πως δεν είχανε άλλη επιλογή, ειδάλλως θα έπρεπε να απολογηθούν και οι ίδιοι. Ξάφνου τα ΜΜΕ θυμήθηκαν πως η δοκιμαζόμενη από την κρίση κοινωνία είχε να κάνει με νεοναζί δολοφόνους εν τέλει, με χαφιέδες κυπατζίδες, με μαστρωπούς και μπράβους της νύχτας και όχι με προσκοπακια και γνήσιους ακτιβιστές, όπως τους χαρακτήριζαν οι διαπλεκόμενοι πολιτικάντηδες που έφεραν τα μνημόνια και το ΔΝΤ. Εμφατικά τους γύρισαν την πλάτη ως και οι “ένοικοι της πολυκατοικίας” τους, που μέχρι τότε καλόβλεπαν και προωθούσαν στα καθεστωτικά, μια κυβερνητική συνεργασία μαζί τους. Στα δύσκολα οι φασίστες άρχισαν να κλαίνε στα βουλευτικά έδρανα, να αποτάσσουν την ψευδοιδεολογία τους σε κάθε ευκαιρία, και να δίνουν ανοιχτά ο ένας τον άλλον για να σώσουν το τομάρι τους όπως αρέσκονται διαχρονικά. Η φθήνουσα πορεία και η κατάληξη του ναζιστικού μορφώματος όπως την είδαμε στις τελευταίες εκλογές με την αποτυχία τους να μπουν στην βουλή, καθώς και το κλείσιμο όλων των γραφείων τους που την επακολούθησε, είχε ήδη δρομολογηθεί και ήταν θέμα χρόνου. Το κεφάλαιο είχε αποφασίσει να ρίξει τον ναζισμό και πάλι στην φορμόλη,μέχρι να τον ξαναχρειαστεί.
Η ΔΙΚΗ
Περί αστικής δικαιοσύνης
Έχουμε επισημάνει επανειλημμένως και με αρκετά παραδείγματα που καθιστούν ατράνταχτα τα επιχειρήματά μας τον ρόλο της αστικής δικαιοσύνης στο σύμπλεγμα εξουσίας στην Ελλάδα. Ένα δαιδαλώδες και ιεραρχικό σύστημα δίχως ηθικό κώδικα, ένα κύκλωμα από δικαστές και μεγαλοδικηγόρους γεμάτο παραθυράκια διαφυγής για κάθε εγκληματία προερχόμενο από τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις, εξοπλισμένο με νομικά τεχνάσματα, ιδανικό προς δικολαβίες παντός είδους που πάντα βρίσκουν τον τρόπο να ξελασπώνουν το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό. Ουσιαστικά για την ελίτ δεν ισχύει κανένας νόμος. Τους επιτρέπεται από το να ‘ναι παιδεραστές έως μεγαλέμποροι ναρκωτικών και από καταχραστές των δημόσιων ταμείων και δολοφόνοι, έως αρχαιοκάπηλοι δίχως ποτέ να λογοδοτούν πουθενά. Στον αντίποδα, το αστικό δίκαιο και τα όργανά του εξαντλούν την αυστηρότητά τους όχι μόνο στους κοινωνικούς αγωνιστές, αλλά και σε κάθε φτωχοδιάβολο και μικροπαραβάτη. Καταστρέφουν ολόκληρες ζωές μηχανικά μεν απλόχερα δε, και μοιράζουν τα χρόνια ποινής κυνικά, αρκεί οι κατηγορούμενοι να ‘ναι φτωχοί και παραγκωνισμένοι. Στο αμιγώς πολιτικό σκέλος της ήταν και πάλι η “δικαιοσύνη” τους, που νομιμοποίησε την πολιτικη ανωμαλία και που έβαλε πλάτη στον κοινωνικό αρμαγεδώνα των μνημονίων. Ενδεικτικά μόνο θα αναφέρουμε τις μνημειώδεις αποφάσεις του ΣτΕ που δεν βρήκε τίποτα μεμπτό στα νομοσχέδια που περνούσαν αδιάβαστα και κατεπείγοντα, μαύρη νύχτα στο Οθωνικό κατάλοιπο. Μόνο τυχαίο δεν είναι πως η κυβέρνηση της ΝΔ όρισε ως πρόεδρο της αστικής δημοκρατίας ένα μέλος του δικαστικού σώματος, την Κ. Σακελλαροπούλου, μέχρι πρότεινως πρόεδρο του ΣτΕ που στήριξε τα συμφέροντα της ντόπιας και ξένης επιχειρηματικής ελιτ με ιδιαίτερο ζήλο και ενάντια στην λαϊκή κρίση στην Κερατέα, στις Σκουριές, στην αθώωση του πρώην υπουργού οικονομικών Παπακωνσταντίνου για την λίστα Λαγκάρντ, στην κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού των εργαζομένων κ.α. Επάξια στέκεται γλάστρα από τους επισήμους στις γραφικές τους παρελάσεις και στις ρίψεις σταυρών κάθε “θεοφάνεια”, κέρδισε με το σπαθί της το προνόμοιο να κάνει κούφιες από ουσία, βαρετές και χιλιοειπωμένες δηλώσεις στις διάφορες επετείους ως πρώτη πολίτης της χώρας… Μόνο που εμείς αυτό το σύστημα δικαίου, ποτέ δεν το αναγνωρίσαμε ως τέτοιο, ούτε έχουμε καμία υπόληψη στα όργανα και τους τιμητές του. Θα είμασταν ασυνεπείς στην καλύτερη των περιπτώσεων αν το επικαλούμασταν για τα φασισταριά της Χ.Α.
Εν αναμονή της απόφασης
Δεν περιμένουμε στον τόπο που αθωώθηκαν οι δοσίλογοι της Γερμανικής κατοχής και οι βασανιστές της χούντας, να γίνει κάτι διαφορετικό με την Χ.Α. Δεν μας προξενεί καμία απολύτως εντύπωση η πρόταση της εισαγγελέως Αδαμαντίας Οικονόμου από τον Δεκέμβρη για αθώωση όλων των κατηγορουμένων πλην του Ρουπακιά για την δολοφονία Φύσσα. Ακόμα όμως κι αν υποθέσουμε πως οι αστοί δικαστές θα ρίξουν τις πιο βαριές των ποινών στα κοινωνικά κατακάθια, διαχωρίζουμε ξεκάθαρα την θέση μας από την πλειονότητα του κινήματος σε σχέση με τις φυλακίσεις τους. Δεν έχουμε το δικαίωμα να προσπεράσουμε με ελαφρά καρδιά το ιστορικό προηγούμενο, την συλλογική πείρα και τις παρακαταθήκες των κοινωνικών αγωνιστών από κάθε τόπο και εποχή. Πουθενά και ποτέ – η ιστορία είναι αμέιληκτη – δεν καταπολεμήθηκε ο φασισμός από αστικά δικαστήρια και φυλακίσεις, πουθενά και ποτέ δεν εξόντωσε το φασισμό η άρχουσα τάξη που τον γέννησε, μόνο πιο ενισχυμένος βγήκε κάθε φορά από αυτήν την διαδικασία και αυτό οφείλουμε να το υπενθυμίζουμε ξανά και ξανά. Επίσης να τονίσουμε πως όταν τασσόμαστε υπέρ της κατάργησης των φυλακών και του σωφρονιστικού συστήματος δεν το κάνουμε κατά περίπτωση. Δεν μπαίνουμε στην λογική που λέει πως οι ναζί πρέπει να μπουν στην φυλακή για να μην πάρουν τις βουλευτικές αποζημειώσεις και κινηθούν ξανά με γεμάτα τα ταμεία τους. Γνωρίζουμε πως οι φασίστες θα χρηματοδοτούνται και θα απολαμβάνουν κάλυψη από το κράτος και το κεφάλαιο γιατί είναι αναγκαίοι για το σύστημα,έτσι κι αλλιώς. Θεωρούμε πως τέτοιες λογικές, παρασύρονται από έναν τακτικισμό με χαρακτηριστικά μικροπολιτικής από τον οποίο κρατάμε απόσταση, ίσως γιατί έχουμε μάθει να κοιτάμε κατάματα την πλουτοκρατία και να παράγουμε έργο απέναντί της με άδειες τσέπες. Αντιλαμβανόμαστε την αγωνία όσων συμμετείχαν ενεργά στο πλευρό της οικογένειας Φύσσα σε αυτήν της δίκη.Πάνω απ όλα στεκόμαστε με σεβασμό μπροστά στην απαίτηση για δικαίωση της Μάγδας Φύσσα. Μόνο που η δική μας ανάλυση δεν καταλήγει απ όποιο δρόμο κι αν πάρουμε, με τους φασίστες δολοφόνους στην φυλακή, στην δικαίωση. Ο δικός μας δρόμος δεν τελειώνει στην όποια απόφαση μιας δίκης. Όπως και ο φασισμός δεν τελειώνει όταν πάψει να φορά παραλλαγές κι αρβύλες, ή όταν δεν χαιρετά πια ναζιστικά. Ο φασισμός θα υπάρχει όσο υπάρχει καπιταλιστικό σύστημα, και πάντα θα προσαρμόζεται και θα αλλάζει προσωπεία εξ ίσου παράλογα και σκοταδιστικά, μισαλόδοξα, διαχωριστικά βαθύτατα αντικοινωνικά στην προσπάθειά του να δηλητηριάσει την βάση, να επιτεθεί στα οργανωμένα κινήματα και να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αυτή είναι η αιτία που δημιουργήθηκε ως απάντηση στις επαναστάσεις στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, αυτός είναι ο λόγος ύπαρξής του. Αυτό διαπιστώνουμε στην δημόσια σφαίρα, όχι μονο παρατηρώντας τα διάφορα πολιτικά μορφώματα που ξεπετάχτηκαν, και από τα σπλάχνα της ΧΑ πέραν της υπόλοιπης άκρας δεξιάς, και που ανταγωνίζονται αναμεταξύ τους, για το ποιος θα κερδίσει το “χρήσμα” του κεφαλαίου για να επιτεθεί και πάλι στον λαό, την αλληλεγγύη και τα ταξικά κινήματα, αλλά και από τις αντιδράσεις της πιο συντηρητικής, αντιδραστικής και καθυστερημένης πολιτικά μερίδας της κοινωνίας ενάντια στους προσφυγες και οτιδήποτε ελευθεριακό, οτιδήποτε αντιστέκεται στην καταστολή, την φτωχοποίηση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Δεν ήταν τάγματα εφόδου της ΧΑ οι οπλισμένοι στα σύνορα πριν λίγους μήνες, ούτε οι διώκτες των προσφύγων στα νησιά, αλλά ήταν αναμφίβολλα εξ ίσου θρασύδειλοι και ρατσιστές. Δεν είναι οργανωμένοι φασίστες απαραίτητα όσοι τραμπουκίζουν προσφυγόπουλα ή απειλούν τους μαθητές που κάνουν καταλήψεις στα σχολεία,αλλά είναι εξ ίσου αντιδραστικοί και επικίνδυνοι και με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζονται. Δεν είναι ναζί όλοι οι συνωμοσιόπληκτοι που εναντιώνονται στα μέτρα προστασίας ή αμφισβητούν την ύπαρξη του covid-19 κατηγορώντας την επιστημοσύνη αλλά είναι εξ ίσου παράλογοι και σκοταδιστές. Όλα αυτά τα φαινόμενα που επίσης εξυπηρετούν το σύστημα σχετίζονται με τον φασισμό και φέρουν την ουσία του. Το αντιφασιστικό κίνημα θα πρέπει να βρίσκεται σε εγρήγορση διαρκώς.
ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΛΑΙΚΗ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ “Δεν θα πεθάνει μόνος… Τσάκισε τον”!
Είναι αμέτρητα τα παραδείγματα, ακόμα περισσότερες οι αυτοθυσίες ,και βαρύ το τίμημα που έχουν πληρώσει οι λαοί για να έχουμε έστω και την παραμικρή αμφιβολία σχετικά με το πως καταπολεμείται, και από ποιες δυνάμεις ο φασισμός. Γι’ αυτό το εγχώριο αντιφασιστικό κίνημα και η μαχόμενη εργατική τάξη δεν αμφιταλαντεύτηκε στιγμή σε ημίμετρα. Ο φασισμός τσακίζεται στον δρόμο πριν απ’ όλα, από την μαχητική οργάνωση των από τα κάτω σε κάθε επίπεδο. Όταν αναφερόμαστε στα θύματα της τάξης μας από τους φασίστες να υπενθυμίζουμε πως το κίνημα δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια, πως και οι φασίστες δεινοπάθησαν αυτά τα χρόνια, όντας κι αυτοί θύματα της λαϊκής οργάνωσης και αυτοάμυνας που εκφράστηκε με κείμενα, με παρεμβάσεις, με πορείες, με καλλιτεχνικά δρώμενα, με αντισυγκεντρώσεις σε όλη την χώρα που μετέτρεψαν το κάθε κάλεσμα τους σε φιάσκο, με τα σπασμένα και βανδαλισμένα γραφεία τους, με στοχοποιήσεις φασιστών, με ξυλοδαρμούς και κυνηγητά των παρακρατικών ομάδων τους που τρομοκρατούσαν ντόπιους και μετανάστες εργάτες στις λαϊκές γειτονιές. Ένα παράδειγμα η δράση του στεκιού Δίστομο στον Αγ. Παντελεήμωνα, όπου πλαισιώθηκε από αρκετές συλλογικότητες καθώς και από συντρόφους/ισσες διαφορετικών τάσεων ή ιδεολογικής προσέγγισης πλην όμως εκατό τοις εκατό συνειδητοποιημένους ως αντιφασίστες/τριες, και αποφασισμένους/ες να τελειώνουν με τα αβγά και τα φίδια στην γειτονιά. Έτσι κι έγινε, το εγχείρημα ολοκλήρωσε τον κύκλο του με απόλυτη επιτυχία. Επίσης να υπενθυμήσουμε ότι αντιφασιστικες ομάδες με πολύμορφες δράσεις επιτέθηκαν στα γραφεία τους στην Σωκράτους και στον Ασπρόπυργο, έκαναν καταδρομικες στα κεντρικά τους στην Μεσογείων, όπως και στο Ν.Ηράκλειο. Σε κάθε περίπτωση είμαστε ευγνώμονες σε όλους αυτούς τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που έβαλαν ανάχωμα το σώμα τους στον φασισμό, και που πολλές φορές διώχθηκαν από το κράτος γι αυτό, αναλαμβάνοντας πολύ μεγαλύτερες ευθύνες απ’ όσο θα τους αναλογούσε, αν ολόκληρη η κοινωνία έκανε το καθήκον της για να’ ναι ελεύθερη και να ζει με αξιοπρέπεια σε γειτονιές που χωρούν όλοι/ες, εκτός από τον ρατσισμό και την φασιστική μισαλοδοξία.
7/10/2020 – Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑΣ
“Ο προορισμός του ανθρώπου, είναι: να κάνει κάτι μεγάλο ή να ζήσει κάτι μεγάλο”. Μ. Λουντέμης
Η 7η Οκτωβρίου είναι μια μέρα σταθμός για τον αντιφασιστικό αγώνα, που μας βρίσκει σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία με την πανδημία του covid 19 να εξαπλώνεται και τα κρούσματα να αυξάνονται ραγδαία, χάρις την εγκληματική πολιτική της ΝΔ για την οποία έχουμε αναφερθεί πολλάκις και θα επανέλθουμε, καθώς η κατάσταση χειροτερεύει και θα χειροτερέψει ακόμα περισσότερο με την ανευθυνότητα και την ανικανότητα μιας κυβέρνησης που υπάρχει αποκλειστικά και μόνο για να εξυπηρετεί με κάθε κόστος τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, και να κρύβεται πίσω από την καθεστωτική ,γελοιά προπαγάνδα των ΜΜΕ και την καταστολή των μπάτσων, ακόμα κι όταν το διακύβευμα είναι η δημόσια υγεία. Έχουμε ξεκαθαρίσει πως προέχει αυτό το διάστημα η στήριξη της υγείας, και ως εκ τούτου είναι βασική προυπόθεση για εμάς σε κάθε συγκέντρωση το να τηρούμε τα μέτρα προστασίας που έχει υποδείξει η επιστημονική κοινότητα. Αυτό όμως που δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει είναι να μην βρισκόμαστε στις 7/10 στο εφετείο στην Λουκάρεως. Τίποτα και κανένας δεν μπορεί να μας αποτρέψει από το να γίνουμε ένα με κάθε αντιφασίστα και αντιφασίστρια, με μια μόνο διαφορά με μεγάλη μερίδα του κινήματος: Εμείς μιλάμε για την δικιά μας, λαϊκή ετυμηγορία που βροντοφωνάζουμε και την πραγματώνουμε εδώ και χρόνια στον δρόμο του αγώνα για μια καλύτερη κοινωνία, όχι την δικαστική. Καλούμε για τις 7/10 κάθε συλλογικότητα και σύντροφο/ισσα, κάθε προλετάριο/α και κάθε μετανάστη/στρια, κάθε μέλος των μειονοτήτων που βιώνουν τον κοινωνικό διαχωρισμό και τον αποκλεισμό, κάθε προοδευτικό, αξιοπρεπή άνθρωπο από κάθε ήλικία και απ’όλη την χώρα που έχει επίγνωση της κατάστασης και αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των στιγμών. Στην δίκη της Χ.Α. είναι στραμμένα τα βλέμματα των αντιφασιστών απ όλο τον κόσμο. Από τις ΗΠΑ που το κίνημα παλεύει για ισότητα και δικαιοσύνη ενάντια στις ρατσιστικές δολοφονίες των μπάτσων και των ένοπλων ταγμάτων εφόδου του Τραμπ, έως την Γαλλία που η εργατική τάξη συνεχίζει να μάχεται και να διεκδικεί απέναντι στον φιλελεύθερο Μακρόν που χει μόνιμα τον στρατό στον δρόμο. Από τα Τουρκικά μπουντρούμια που οι δικηγόροι του Λαού και το Grup Yorum αντιστέκεται στον φασισμό του AKP με τίμημα τις ζωές των ηρωικών απεργών πείνας, έως τα καντόνια της Ροζάβα, τους διεθνιστές μαχητές και την φεμινιστική πρωτοπορεία, περιμένουν ένα σινιάλο ανυποχώρητου αγώνα… Ας στείλουμε το μήνυμά μας προς κάθε κατεύθυνση, πως ο ελευθεριακός χωρος και η εργατική τάξη τιμούν και συνεχίζουν την πλούσια παράδοση του λαού μας ενάντια στο φασιστικό παρακράτος.
ΜΑΖΙΚΑ – ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ – ΜΑΧΗΤΙΚΑ ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΙΣ 7/10 ΣΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ
ΓΙΑ ΛΟΥΚΜΑΝ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟ ΦΥΣΣΑ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ – ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ
Ελευθεριακή συλλογικότητα Fiore Nero – μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας
