2 χρόνια πανδημία – το κράτος σπέρνει θάνατο και τρομοκρατία. Ανακοίνωση της αναρχικής ομάδας Πυρανθός.
Κλείνουμε 2 χρόνια από τις 13/3/2020 όπου ο όρος πανδημία μπήκε για τα καλά στις ζωές μας και ήδη φαίνεται σαν να έχει περάσει μια δεκαετία. Το κράτος συνεχίζει την διαχείριση με γνώμονα την διατήρηση της ισχύος του και την προστασία του κεφαλαίου. Οι χιλιάδες θάνατοι των συνανθρώπων μας, οι εξαθλιωμένοι συνάδελφοί μας, καθώς και οι συνεχείς παλινωδίες στα ζητήματα που αφορούν την αντιμετώπιση του, πρωτόγνωρου στη σύγχρονη εποχή, φαινομένου της πανδημίας Covid-19 το επιβεβαιώνουν.
Τα νοσοκομεία δεν ενισχύονται ούτε με μέσα ούτε με ανθρώπινο δυναμικό, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό έχει εξοντωθεί και ο ιδιωτικός τομέα απολαμβάνει τα δωράκια της κρατικής εξουσίας. Παρατηρείται λοιπόν μια βαθμιαία και προμελετημένη απαξίωση του ΕΣΥ, τόσο όσον αφορά τη λειτουργικότητά του όσο και την «αξία» του στη συνείδηση του κοινωνικού συνόλου. Στη μεταμνημονιακή έρημο, το δημόσιο σύστημα υγείας, όντας μαζί με το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης τα τελευταία κοινωνικά αγαθά το οποία χάρη σε αγώνες δεν έχουν παραδοθεί πλήρως στα δόντια του κεφαλαίου, έπρεπε πάση θυσία να υποβαθμιστεί έτσι ώστε το πέρασμα στην ιδιωτική πλέον περίθαλψη να είναι πιο εύπεπτο από την κοινωνία. H αναδιάρθρωση του κεφαλαίου και οι κρίσεις που αυτό δημιουργεί θα περάσουν από πάνω μας.
Μιλάμε πλέον για κατεστραμμένο ΕΣΥ, μια καταστροφή που άρχισε εδώ κ αρκετά χρόνια και συνεχίζεται ακόμη και τώρα που πραγματικά εξαρτάται η ζωή μας από αυτό. Προηγήθηκαν χρόνια ολόκληρα διάλυσης με κλείσιμο νοσοκομείων (π.χ Λοιμωδών και Παναγία στη Θεσσαλονίκη), με την εισαγωγή υπερκοστολογημένων εργολαβιών σε τομείς της υγείας (καθαριότητα, φύλαξη), με την παραπομπή εξετάσεων σε ιδιώτες, μιας και τα ιατρικά μηχανήματα στα δημόσια νοσοκομεία σκουριάζουν επίτηδες χωρίς προσωπικό να τα δουλέψει. Επίσης, είναι πολλές οι κενές θέσεις γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού που δεν αναπληρώνονται και σημειώνονται τεράστιες ελλείψεις σε αναλώσιμα και φάρμακα. Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που πληρώναμε για επίσκεψη σε τακτικό ιατρείο και κυκλοφορούσαν τιμοκατάλογοι με τα αναλώσιμα ανάλογα την εξέταση ή την περίθαλψη. Όμως οι αγώνες ιατρικού προσωπικού και κάποιων χρηστών υγείας αναχαίτισαν προσωρινά τα σχέδια τους για την περαιτέρω υποτίμηση του δημόσιου συστήματος υγείας.
Το ήδη μειωμένο νοσηλευτικό προσωπικό εργάζεται σε εξοντωτικές συνθήκες και όντας κακοπληρωμένο, εξωθείται συχνά ακόμα και σε παραίτηση. Την ίδια στιγμή κλείνουν νοσοκομεία (παιδοκαρδιοχειρουργικό Αγ. Σοφία) ή τα μετατρέπουν σε κέντρα εμβολιασμού (παίδων Πεντέλης) με στόχο την περαιτέρω υποβάθμιση της δημόσιας υγείας και εν τέλει την ιδιωτικοποίησή της. Η πανδημία εμφανίστηκε ως μοναδική ευκαιρία για αισχροκέρδεια ουκ ολίγες φορές (με χαρακτηριστικά παραδείγματα το κόστος μοριακών και ράπιντ τέστ, μάσκες και αντισηπτικά που αυξάνονταν ανάλογα με τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης, ιατρικά σκευάσματα και όργανα που ακρίβυναν και το κόστος βάρυνε αποκλειστικά τους νοσούντες και όλες εμάς τις από τα κάτω), όπως και με τους χρήστες υγείας που περισσεύουν από το κόψιμο του 80% των χειρουργείων στα δημόσια νοσοκομεία και στέλνονται στα ιδιωτικά με το κόστος να φορτώνεται πάλι στις πλάτες μας.
Το πλιάτσικο συνεχίζεται με το ανέκδοτο που λέγεται επίταξη ιδιωτικών νοσοκομείων με το κράτος να αναλαμβάνει το κόστος λειτουργίας τους και με τις απευθείας αναθέσεις για μάσκες, απολυμαντικά, παγουρίνα στα σχολεία, τις δημόσιες υπηρεσίες τις φυλακές και τα στρατόπεδα μεταναστών σε ακατάλληλους προμηθευτές με αμφίβολα και άκρως επικίνδυνα αποτελέσματα. Επιπλέον, εργαζόμενοι προκειμένου να πάρουν το επίδομα ψίχουλων των lockdown έπρεπε να περάσουν την εξευτελιστική διαδικασία των περίφημων σεμιναρίων επιμόρφωσης ΣΚΟΙΛ ΕΛΙΚΙΚΟΥ. Χρήματα που πετάχτηκαν σε μπίζνες της μίας νύχτας άλλη μία φορά αντί να δοθούν σε ανθρώπους που τα είχαν ανάγκη.
Την ίδια στιγμή, το καθεστώς εξαίρεσης που επικρατεί σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών εντείνεται. Ένα κομμάτι των συνανθρώπων μας, υπό καθεστώς εγκλεισμού, δεν έχει καν πρόσβαση σε πρωτοβάθμια περίθαλψη και προστασία από τον ιό. Ζωές χάνονται και πολλές βγαίνουν σακατεμένες εξαιτίας της εκδικητικότητας του κράτους σε όσους και όσες περισσεύουν.
Αξίζει να αναφέρουμε πως παρατηρείται μια οργανωμένη αποχώρηση του κράτους από όλους τους τομείς «κοινωνικής» ευθύνης του, πλην της καταστολής. Βλέπουμε δηλαδή την πλήρη αποδόμηση του “κράτους πρόνοιας” που αναδύθηκε στην Ευρώπη και τον ελλαδικό χώρο (έστω και με χρονική διαφορά) ως αποτέλεσμα (αλλά και αφομοίωση) των ταξικών αγώνων των περασμένων δεκαετιών, και το πέρασμα στο σκληρό νεοφιλελεύθερο και αστυνομικό «επιτελικό κράτος».
Από την αρχή της πανδημίας το κράτος επέβαλε καραντίνα, μέτρα, πρόστιμα σε μια προσπάθεια να χρησιμοποιήσει το χρόνο αυτό, όπως το ίδιο επικαλέστηκε, για να προετοιμαστεί καλύτερα και να μελετήσει τα ιατρικά δεδομένα που θα προέκυπταν. Αντ΄ αυτού επιδόθηκε σε ένα κυνήγι προστίμων, εκμεταλλεύτηκε τη καραντίνα και βάφτισε την πανδημία ως μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης προκειμένου να εξαπολύσει μια πρωτοφανή επίθεση σε εργατικά και κοινωνικά κεκτημένα μέσω νομοθετημάτων που πέρασαν σε μια νύχτα (εργασιακά, ασφαλιστικό νομοσχέδια για το περιβάλλον κ.α). Παρά το μούδιασμα και τη μειωμένη κοινωνική κίνηση που υπήρξε τον πρώτο χρόνο της πανδημίας, κυρίως λόγω του φόβου μπροστά στο άγνωστο, αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας και κόσμος που έβλεπε ολοένα να χάνει έδαφος και κεκτημένα, αναζήτησε τρόπους να βρεθεί ξανά στη δημόσια σφαίρα παρά την οικονομική καταστολή και το ξύλο από ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ και ασφαλίτες.
Έτσι, αντί να ενισχυθούν οι υποδομές υγείας, είδαμε να αυξάνονται οι δαπάνες για κατασταλτικά και στρατιωτικά μέσα, να μπουκώνονται με χρήμα ΜΜΕ προκειμένου να χειραγωγούν και να αποπροσανατολίζουν την κοινωνία, να μην ενισχύονται τα ΜΜΜ και το σύστημα εκπαίδευσης. Από την αρχή της πανδημίας δεν πάρθηκε κανένα ουσιαστικό μέτρο για την αντιμετώπιση της. Αντί για προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού το κράτος απολύει εργαζόμενους, με πρόσχημα τον εμβολιασμό βγάζει σε αναστολή χιλιάδες από αυτούς και διώκει πειθαρχικά όσους αντιστέκονται και βγάζουν την αλήθεια για την κατάσταση στα νοσοκομεία. Αντί για αύξηση των δρομολογίων στα ΜΜΜ ρίχνει υπέρογκα πρόστιμα για μάσκες και πιστοποιητικά και εφευρίσκει αλγόριθμους για το αν κολλάει στα υπερπλήρη αστικά λεωφορεία και βαγόνια του μετρό. Αντί για εκπαιδευτικό προσωπικό, προσλαμβάνει μπάτσους και καραβανάδες και ρίχνει εκατομμύρια για να τους εξοπλίσει.
Σε μια προσπάθεια να μην χρεωθεί το πολιτικό κόστος των αποφάσεων/πράξεων του, το κράτος καλλιέργησε το αφήγημα της ατομικής ευθύνης, εφευρίσκοντας πάντα έναν νέο φταίχτη προκειμένου να ενεργοποιηθεί ο κοινωνικός αυτοματισμός. Μεταθέτει την ευθύνη ως “ατομική” για να μη χρεωθεί τις δικές του. Στην αρχή ήταν η νεολαία, οι πλατείες, οι πορείες και τώρα οι ανεμβολίαστοι. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που το κράτος δημιουργεί αφηγήματα (όπως εθνικοί, φυλετικοί, θρησκευτικοί και έμφυλοι διαχωρισμοί) για να διαχωρίσει και αποπροσανατολίσει την τάξη μας από τις αιτίες των προβλημάτων της. Το κράτος λειτουργώντας ως ο μεγαλύτερος αντιεμβολιαστής, παραπλανεί, αδρανεί, τιμωρεί και διαχωρίζει. Καταστολή, πρόστιμα και οικονομική εξόντωση.
Πέρα από τους νόμους που πέρασε αυτό το διάστημα, το κράτος βρήκε μέσω της πανδημίας την ευκαιρία να επισπεύσει κινήσεις όσον αφορά την αναδιάρθρωση της εργασίας. Οι αναστολές εργασίας σε κομβικούς κλάδους, όπως των εργαζομένων στην περίθαλψη, με πρόσχημα τον εμβολιασμό αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα, ενώ αντίστοιχα η ανοχή/επιείκεια όσον αφορά αυτό το ζήτημα προς μπάτσους και παπάδες δείχνει το σαφές προμοτάρισμα της κρατικής καταστολής και θεσμικής βίας. Όπως τα μέτρα που παίρνει εδώ και δύο χρόνια το κράτος στην ουσία δεν έχουν καμία σχέση με την προστασία της κοινωνίας από την πανδημία, έτσι έγινε και με το ζήτημα του εμβολιασμού. Το εμβόλιο αποτελεί ένα ακόμη εργαλείο στην αντιμετώπιση της πανδημίας, το οποίο (όσο είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε) είναι πολύ βοηθητικό για την επιβίωση των ανθρώπων απέναντι στον ιό και την αποφυγή βαριάς νόσησης.
Το κράτος χρησιμοποιεί το εμβόλιο για να εντείνει τον διαχωρισμό και τον κανιβαλισμό εντός της κοινωνίας και να ξεσκαρτάρει από το κοινωνικό και εργασιακό πεδίο όσους και όσες περισσεύουν στον καπιταλισμό. Ενώ από τη μία επιβάλλει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό σε κοινωνικές ομάδες και πρόστιμα σε κομμάτια που δε θα πειθαρχήσουν στη επιβολή του, από την άλλη φροντίζει με αντικρουόμενες και αντιεπιστημονικές κινήσεις να μεγαλώνει τη δυσπιστία των ανθρώπων για το υγειονομικό σκέλος των πολιτικών του. Σε συνέχεια του ιδεολογήματος της «ατομικής ευθύνης», το κράτος δημιουργεί έναν εσωτερικό εχθρό για να ρίξει το φταίξιμο και να το παρουσιάσει σαν αποδιοπομπαίο τράγο για την κοινωνική δυσφορία που επιφέρουν οι πολιτικές του.
Το σύνολο της πολιτικής και υγειονομικής διαχείρισης της πανδημίας από το κράτος περιστρέφεται αποκλειστικά και μόνο γύρω από το ζήτημα του εμβολιασμού, αφήνοντας στην άκρη την όποια αναβάθμιση των δομών περίθαλψης και τη στελέχωσή τους. Προκειμένου να μην επενδύσουν ούτε ψίχουλα σε προσλήψεις γιατρών και δημιουργία κλινών, έχουν πλασάρει το εμβόλιο ως πανάκεια ειδικά σε περιόδους αύξησης της τουριστικής δραστηριότητας όπου είναι αναγκαία η φαινομενική «μείωση κρουσμάτων και νοσηλειών».
Μία σειρά από οργανωμένες και μη αντιδράσεις παρατηρούνται πάνω στο ζήτημα του εμβολιασμού. Κυρίαρχο ρόλο σε αυτές παίζει ο ακροδεξιός βούρκος. Παίρνοντας τη σκυτάλη από τα εθνικιστικά συλλαλητήρια των προηγούμενων χρόνων, φασιστικές και παρακρατικές οργανώσεις συσπειρώνουν τον ανεγκέφαλο κόσμο για τη διάχυση των θρησκευτικών και εθνικιστικών ρητορικών τους. Με τις ευλογίες του κράτους, δημιουργείται ένα ακροδεξιό κίνημα, με πρόσχημα την εναντίωση στο εμβόλιο, με τις προκαταλήψεις και τις δεισιδαιμονίες να προεξέχουν στο σκοταδιστικό του λόγο. Μέσα από αυτό ξεπηδούν τάγματα εφόδου με σκοπό να επιτεθούν στην εργατική τάξη, σε μετανάστ(ρι)ες, σε άτομα και κινητοποιήσεις της LGBTQI+ κοινότητας και εν τέλει στον κόσμο που αμφισβητεί και αντιπαλεύεται την κυριαρχία. Η αντιπαράθεση και η σύγκρουση με την ακροδεξιά σαπίλα και με ότι την γεννά αποτελεί χρέος του ανταγωνιστικού κινήματος.
Από την άλλη, υπάρχει και μία μερίδα κόσμου με ελευθεριακά χαρακτηριστικά που συγχέει την εναντίωση στην εγκληματική κρατική διαχείριση με την εναντίωση στα μέτρα ή και την ίδια τη σοβαρότητα της πανδημίας. Αυτό το θολό νέφος εναντίωσης στα υγειονομικά μέτρα, εφορμόμενο από μία ατομικιστική προσέγγιση του ζητήματος πρώτα και κύρια θέτει σε κίνδυνο τον ίδιο του τον εαυτό. Κατευθύνσεις που σχετίζουν τη σοβαρότητα της πανδημίας με ένα κρυολόγημα θέτουν σε κίνδυνο και τους αγώνες της κοινωνίας, των υγειονομικών για την ελεύθερη πρόσβαση στην περίθαλψη, την ενίσχυση του ΕΣΥ, την αναδιάρθρωση της εργασίας. Εδώ πρέπει να τονιστεί το ότι τηρούμε υγειονομικά μέτρα δεν είναι επειδή μας επιβάλλονται από το κράτος. Άλλωστε ανάμεσα σε αυτά που το κράτος έχει νομοθετήσει υπάρχουν και παλαβομάρες που κανένας δεν ακολουθεί. Τηρούμε τα απαραίτητα υγειονομικά μέτρα στα πλαίσια της ατομικής και συλλογικής αυτοπροστασίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Και σε μία ιδανική εκδοχή της κοινωνίας, χωρίς την κρατική επιβολή και την τρομοκρατία του κεφαλαίου, για να αντιμετωπίσουμε μία αντίστοιχη κατάσταση θα ορίζαμε από κοινού και θα τηρούσαμε χωρίς επιβολές ποια είναι τα απαραίτητα μέτρα προστασίας και θα αναζητούσαμε τρόπους για την ανοσία της κοινότητας, έτσι ώστε να μην θρηνούμε νεκρούς και σακατεμένους συνανθρώπους μας.
Όμως, αντιλαμβανόμαστε ότι είναι άλλο πράγμα οι αντιεμβολιαστές από τους μη εμβολιασμένους. Οι –χωρίς καμία λογική όσον αφορά το υγειονομικό κομμάτι- κινήσεις του κράτους στη διαχείριση της πανδημίας έχουν δημιουργήσει δυσπιστία. Και όταν το κράτος στριμώχνεται, επικαλείται την επιστημονική αυθεντία των διορισμένων ειδικών του. Κατευθυνόμενα κομμάτια της επιστημονικής κοινότητας που απεμπολούν κάθε εμπεριστατωμένη γνώση και αυτοαναιρούνται σε μια στιγμή για να συμβαδίσουν, ξεπλύνουν και να δώσουν άλλοθι με «επιστημονικό υπόβαθρο» στις εγκληματικές πολιτικές. Επομένως, δημιουργείται μία κατανοητή δυσπιστία σε κομμάτια της κοινωνίας όσον αφορά τις κρατικές κινήσεις για την αντιμετώπιση της πανδημίας (συμπεριλαμβανομένου και του εμβολίου). Αυτό τον επιβαλλόμενο φόβο οφείλουμε με αλληλεγγύη και συντροφικότητα συλλογικά να τον αποδομήσουμε.
Ως αναρχικές κ αναρχικοί είμαστε ενάντια σε οποιαδήποτε επιβολή του κράτους και του κεφαλαίου. Είμαστε ενάντια στην υποχρεωτικότητα, η οποία άλλωστε χρησιμοποιείται προσχηματικά για την αναδιάρθρωση της εργασίας. Οφείλουμε να απαντήσουμε στην εγκληματική διαχείριση της πανδημίας και την θανατοπολιτική του κράτους και του κεφαλαίου, κάθε θάνατος από covid είναι μια κρατική δολοφονία. Να στηρίξουμε τους αγώνες υγειονομικών για ποιοτική περίθαλψη που θα είναι προσβάσιμη σε όλες αλλά και τους αγώνες που δίνουν ενάντια στην αναδιάρθρωση της εργασίας και την ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ. Η επίθεση στην υγεία είναι μόνο ένα μέρος της συνολικής επίθεσης που βιώνει η τάξη μας. Η ενεργειακή κρίση , η ακρίβεια , η οικονομική κρίση που έπονται ως συνέχεια της κρίσης του Κεφαλαίου θα χτυπήσουν και πάλι τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα.
Οφείλουμε να ανακόψουμε την ολομέτωπη επίθεση κράτους και του κεφαλαίου. Αν όντως θέλουμε να λογιζόμαστε ανατρεπτικό κίνημα οφείλουμε να οργανώσουμε την αντεπίθεση μας. Με μοντέλο τον οργανωτικό δυϊσμό μέσα από σωματεία βάσης, συνελεύσεις γειτονιάς και πολιτικές ομάδες να δημιουργήσουμε τα εργαλεία για το χτίσιμο του νέου κόσμου μας. Ενός κόσμου δίχως εκμετάλλευση και καταπίεση ενός κόσμου βασισμένου στις αξίες της αλληλοβοήθειας της αλληλεγγύης και της κοινοκτημοσύνης. Για το χτίσιμο του κόσμου της αναρχίας, του ελευθεριακού κομμουνισμού.
Μάρτιος 2022
Αναρχική ομάδα ΠΥΡΑΝΘΟΣ
