Όχι, δεν μπορούμε να μείνουμε στη μέση. Πρέπει να νικήσουμε ή να πεθάνουμε. Η κόκκινη Κρονστάνδη, ο τρόμος των αντεπαναστατών, αριστερών και δεξιών, δίνει το παράδειγμα. Εδώ η επανάσταση απέκτησε νέα ορμή. Εδώ υψώθηκε η σημαία της επανάστασης ενάντια στην τυραννία των τελευταίων τριών χρόνων, ενάντια στην καταπίεση της Κομμουνιστικής απολυταρχίας, που ξεπέρασε όλους τους αιώνες του ζυγού της μοναρχίας. Εδώ στην Κρονστάνδη μπήκαν τα θεμέλια για την Τρίτη Επανάσταση που θα σπάσει τις τελευταίες αλυσίδες των εργατών και θα ανοίξει το νέο δρόμο γα την σοσιαλιστική ανοικοδόμηση.

Η Σοβιετική αφήγηση έκανε μεγάλες προσπάθειες για να πείσει πως, κάθε ένα από τα “μεγάλα επιτεύγματα του σοσιαλιστικού κράτους” ήταν στην διάθεση του συνόλου των εργατών. Πως κάθε πολίτης της ΕΣΣΔ μπορούσε να χαίρεται των ίδιων υλικών συνθηκών, των ίδιων ανέσεων. Φυσικά, αυτή η αφήγηση ήταν ενσωματωμένη σε μια άλλη, μεγαλύτερη: Αυτή της ισότητας των πάντων μέσα στο “Μεγάλο Εργατικό Κράτος”, όπου οι στρατιωτικοί τίτλοι και οι βαθμοί ιεραρχίας δεν σήμαιναν (σχεδόν) τίποτα στο υλικό πεδίο. Με λίγα λόγια, πως από τον πιο ταπεινό εργάτη μέχρι και τον Γ.Γ. του Κ.Κ. της Σ.Ε., όλοι ήταν σύντροφοι, όλοι ήταν ίσιοι. Και αν κάτι τέτοιο φαντάζει γελοίο να αναπαράγεται όταν μιλάμε για εποχές πιο κοντινές στο σήμερα -όπου οι εικόνες των Σοβιετικών ηγετών να περιφέρονται με τις λιμουζίνες και να γιορτάζουν σε μεγάλες φωταγωγημένες αίθουσες, ως αντίθεση με την φτωχή μπάμπουσκα που, ντυμένη με κουρέλια, σέρνει το καροτσάκι της στον δρόμο ή τον εργάτη με την τραγιάσκα, που γυρνάει στο σπίτι και να ζεσταίνει το σαμοβάρι για το τσάι, είναι ακόμη νωπές- δεν ισχύει κάτι το ολότελα διαφορετικό για την πρώτη περίοδο του Σοβιετικού Κράτους. Με λίγα λόγια, δεν υπήρξαν ποτέ αυτά τα “αγνά χρόνια” της ισότητας, που “αλλοιώθηκαν από αυτούς που καταχράστηκαν την εξουσία τους”.

Κάπου εν μέσω του δεύτερου 5ετούς πλάνου, που δεν πήγαινε ακριβώς εντός σχεδίου, στα τέλη του Αυγούστου του 1935, “εμφανίστηκε”, κατά τα λεγόμενα της εποχής, “αυθόρμητα” μπροστά στους Κομισάριούς του ο ανθρακωρύχος Αλεξέι Γκριγκόριεβιτς Σταχάνοβ. Ο Σταχάνοβ, ήδη 30 ετών τότε, εργαζόταν στο ορυχείο Τσεντράλια-Ιρμίνο, στην περιοχή του σημερινού Ντονμπάς. Έφερε λοιπόν στους ανωτέρους του  ένα πολύ σημαντικό νέο: Είχε, λέει, εξορύξει 102 τόνους κάρβουνο μέσα σε 5 ώρες και 45 λεπτά, 14(!) φορές πάνω από την προβλεπόμενη παραγωγικότητά του, “μέσω ενός νέου τρόπου που ο ίδιος ανακάλυψε”! Μάλιστα, μέσα σε έναν μήνα είχε κατορθώσει, με την ίδια τακτική, να υπερδιπλασιάσει το ρεκόρ του, σε 227 τόνους σε μια βάρδια!

Την ίδια αυτή εποχή, στις αρχές του 1917, μια ομάδα Ρώσων αναρχικών εξόριστων στις ΗΠΑ, οι οποίοι εξέδιδαν την αναρχική εφημερίδα Γκόλος Τρούντα (Η Φωνή της Εργασίας), αποφάσισαν να επιστρέψουν  στην Ρωσία και να εγκαταστήσουν το εγχείρημά τους στην Πετρούπολη. Η Γκόλος Τρούντα ήταν έντυπο ταξικού-εργατικού χαρακτήρα και αντηχούσε τις απόψεις της “Ένωσης Αναρχοσυνδικαλιστικής Προπαγάδας”. Τα πρώτα φύλλα της έκδοσής της συνέπεσαν με την αυγή της Οκτωβριανής Επανάστασης.